Search

Dit TNO-rapport is het verslag van een verkennend onderzoek naar de vraag of er verschillen in effecten tussen publieke en private uitvoering van de WGA te verwachten zijn in met name de lengte van de privaat verzekerde periode van de WGA. De vraag is vanuit drie invalshoeken onderzocht: gekeken is naar de effecten van verlenging van de loondoorbetaling van 1 naar 2 jaar op het aantal ingezette interventies door verzekeraars; de WAO-schadelast bij werkgevers die na invoering van Pemba uitgetreden zijn uit het publieke bestel is berekend; er zijn expert opinions gevraagd over de verschillen tussen private en publieke uitvoering van de WGA. De resulaten maken het aannemelijk dat private uitvoering van de WGA tot een lager WGA-volume zal leiden dan een zuiver publieke uitvoering. Door een verdere toename van het verzekerd belang, zal de prikkel voor verzekeraars om reïntegratie-inspanningen te verrichten nog groter worden dan nu reeds het geval is in de loon- doorbetalingsperiode. De gunstige ontwikkeling van de WAO-instroom onder eigen risicodragers, in vergelijking tot werkgevers in het publieke bestel, laat bovendien zien dat de reïntegratie-inspanningen van eigen risicodragers en private verzekeraars effectief zijn. De mogelijkheid, bij private uitvoering van de WGA, om eigen risicodrager te zijn en eventueel (een deel van) het risico te verzekeren, zal daarom naar verwachting ook effectief zijn bij de beperking van de instroom in de WGA.

In het kader van de doelsubsidie heeft NIA TNO voor het Landelijk instituut sociale verzekeringen (Lisv) een onderzoek naar hoe er in de praktijk wordt omgegaan met een meningsverschil over de arbeidsgeschiktheid van een werknemer. In het bijzonder is hierbij gekeken naar het gebruik van en de ervaringen met de regeling bij de Uitvoeringsinstellingen (UVI's) voor een zogenoemde second opinion. Uit het onderzoek blijkt dat er jaarlijks bij gemiddeld nog geen 1% sprake is geweest van onenigheid met de werkgever of de bedrijfsarts over de arbeidsgeschiktheid tijdens de periode 'eigen risico' voor de werkgever. Als zo'n meningsverschil ontstaat wordt de UVI om uiteenlopende redenen meestal niet ingeschakeld. Vaak wordt een beroep gedaan op huisarts, arbodienst of een jurist van de vakbond. Onderzocht is hoe werknemers, werkgevers en arbodiensten staan tegenover het aanvragen van een second opinion bij de UVI. Driekwart van de werknemers en werkgevers geeft desgevraagd de voorkeur aan de UVI als instituut voor een second opinion in verband met de onafhankelijkheid. Al met al komt men tot de conclusie dat het instrument als succesvol kan worden beschouwd.