Search

Dipper ve Nondipper Hipertansiyonda Volüm Yükü karşılaştırmasıGiriş ve Amaç; Hipertansiyon en sık görülen kronik hastalıklardan biridir. Kan basıncının sirkadiyen ritminin keşfi ile dipper ve nondipper kavramları tanımlanmış olup bu iki patternin farklılıkları üzerine çok sayıda çalışma yapılmıştır. Literatürde nondipper hipertansiyonda artmış morbidite ve mortalite nedeniyle bu paternin ortaya çıkmasında hangi mekanizmaların etkili olduğu önem kazanmıştır. Nondipper patternin ortaya çıkmasında gece uyku esnasında beklenenin aksine parasempatik sinir sistemi aktivitesinin sempatik sinir sistemine baskın olamaması ön planda suçlansa da RAAS aktivasyonundaki artışı, otonomik disfoksiyon, diyette artmış tuz miktarının etkili olduğu düşünülmektedir. Biz de bu fizyopatolojik nedenlerin yanı sıra gruplar arasında volüm yükünün etkisini araştırmak istedik. Materyal ve Metod; Çalışmamıza 2016 Ocak -2017 Aralık tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Araştırma ve Uygulama Hastanesi İç Hastalıkları ve Kardiyoloji polikliniğine başvuran, 18-65 yaş aralığında, yeni tanı almış henüz antihipertansif tedavi almayan 92 hastayı aldık. Ambulatuvar kan basıncı ölçümleri yapıldı ve JNC-8 kılavuzuna göre 24 saatlik ortalama sistolik KB≥135 mmHg ve/veya diyastolik KB≥85 olan hastalar hipertansif olarak kabul edildi. Gece kan basıncının düşüş yüzdesi ''Gece KB düşüşü (%) = (Gündüz KB- Gece KB) x 100 / Gündüz KB''formülü ile hesaplandı. Hastalara kan basıncı düşüşüne göre dipper (≥10 mmHg) ve non- dipper (

Amaç: Diyabetes Mellitusa bağlı Son Dönem Böbrek Yetmezliği gelişen hastalarda mortalite ve morbiditeyi azaltmak için iyi bir şeker regulasyonunun sağlanması gerekir. Ancak böbrek yetmezlikli hastalarda dörtlü ve mix insülin tedavilerinin artan yan etkiler nedeniyle kullanımı sıkıntılıdır. Çalışmamızda mevcut protokollerle etkin tedavi yapılabilen hastalarda hipoglisemi ve semptomlarının hangi sıklıkla görüldüğünü araştırdık. Materyal Metod: Bu araştırmaya, Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Nefroloji Kliniğinde Ocak 2013-Ağustos 2015 tarihleri arasında yatan DM'ye bağlı Evre 5 kronik böbrek hastalığı olan 89 hasta alındı. Çalışma grubumuz 4'lü yoğun insülin tedavisi ve 2'li konvansiyonel insülin tedavisi alanlar olmak üzere 2 gruba ayrıldı. Grup 1, 46 grup 2, 43 hastadan oluşturuldu. Yoğun insülin tedavisi(YİT) olarak dörtlü insülin alan hastalarla, geleneksel insülin tedavisi(GİT) olarak mix insülin tedavisi alan hastaları karşılaştırdık. Tedavi sonrası HgA1c seviyesi %7'nin altına getirilen hastalarda hipoglisemi (kş 0,05). Dörtlü insülin alan grupta 27 hastada(%58,7), mix insülin alan grupta 14 hastada(%32,6) hipoglisemi tespit edildi. Dörtlü insülin alan grup lehine hipoglisemi anlamlı izlendi (p:0,013). Hipoglisemi gelişen hastalarda konfüzyon, terleme, uyuşukluk, konuşmada güçlük, çarpıntı, konsantrasyon azalması, titreme, bulanık görme ve acıkma daha fazla görüldü.Sonuç: Kronik böbrek yetmezliğinin en sık nedeni diyabetes mellitus olup diyabetin ve diğer komplikasyonların kontrolü için iyi bir glisemik kontrol şarttır. Tedavide en etkin yaklaşım insülin tedavisi olmakla beraber insülinin eliminasyonun böbrekler yoluyla olmasından dolayı tedavi sıkıntılıdır. Artan hipoglisemi ve semptomlar sık sık insülin dozunu ayarlamayı gerektirmektedir. Etkin tedavi sağlanan hastaların HbA1c değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark görülmedi (p>0,05). Bununla beraber grup1'deki hastalarımızda daha fazla hipoglisemi atakları ve ataklar esnasında hipoglisemik skala ile yapılan testte konfüzyon, terleme, uyuşukluk, konuşmada güçlük, çarpıntı, konsantrasyon azalması, titreme, bulanık görme ve acıkma gibi hipoglisemik semptomlar daha fazla görüldü. Mevcut bulgularla diyabetik kronik böbrek yetmezlikli hastaların artan hipoglisemi riski sebebiyle 4 'lü yoğun insülin tedavisi ile takibinin daha sıkıntılı olacağı görüşündeyiz. Etkin tedavi aralığına çekilebilen hastalarda 2'li geleneksel tedavi daha tolere edilebilir görünmektedir. Bu hasta grubunda hipoglisemi atakları daha az görüldü. Ancak bu konuyla ilgili daha fazla çalışmaya ihtiyaç olduğu kanaatindeyiz. Aim: A good glucose regulation is needed to decrease mortality and morbidity in patients with End Stage Renal Disease (ESRD) due to diabetes mellitus. But this regulation is difficult in ESRD patients due to increased side effects of intensive and mixt insülin therapies in this population. In our study; we investigated frequencies of hypoglycemia and its symptoms in patients effectively treated with current insülin regimes.Materials and methods: 89 patients with stage 5 chronic kidney disease due to diabetes mellitus who were hospitalized in Dicle University Faculty of Medicine Nephrology Clinic between january 2013 and august 2015 were retrospectively examined. Patients were divided into two groups according to insülin therapy modality as intensive insülin therapy ( group 1, 46 patients) and conventional insülin therapy (group 2, 43 patients). Patients whose HbA1c levels under %7 after treatment were evaluated according to hypoglycemia ( blood glucose0,05). There was statsiticaly significant difference between groups according to hypoglycemia which was observed in 27 patients (58.7%) and in 14 patients (32.6%) respectively in group 1 and group 2 ( p:0.013). Symptoms such as confusion, sweating, drowsiness, slurred speech, tachycardia, decreased concentration, tremor, blurred vision and hunger were more detected in patients who develop hypoglycemia. Conclusion: Diabetes mellitus is the most common cause of chronic kidney disease and a good glycemic control is needed to control diabetes mellitus and other complications in this patient group. Although insulin is the most effective approach in the treatment, it is troublesome because of the elimination through the kidneys. Hypoglycemia and related symptoms requires frequent adjustment of insulin dose. Therefore, we compare intensive insulin therapy and conventional insulin therapy in this patient group. We think intensive insülin therapy is more troublesome due to increased hypoglycemia risk according to current findings. Conventional insulin therapy can be better in patients who achieve effective glycemic control. However, we think that there is a need for more long-term follow –up studies in this area. 59

Giriş ve Amaç: Akciğer kanseri tüm dünyada en yüksek mortalite hızına sahip bir kanser türüdür. Bu hastalarının YBÜ'ne yatış endikasyonları kanser ilişkili, tedavi ilişkili veya komorbid hastalıklara bağlı olabilmektedir. Bu hastalarda en sık ölüm nedenlerinin başında akut böbrek hasarı (ABH) ve enfeksiyon gelmektedir. Tam kan sayımında bakılan eritrosit dağılım genişliği (RDW) dolaşımdaki eritrositlerin büyüklüklerinin dağılımını gösteren önemli bir indekstir. Akciğer kanserli hastalarda yüksek RDW düzeyinin sağ kalımı olumsuz etkilediği ve bu hasta popülasyonunda ölüm riskini tahmin etmek için kullanılabileceği bilinmektedir. Bizde mevcut literatür bilgileri ile bu popülasyonda RDW'nin akut böbrek hasarı gelişimi üzerine etkisini araştırdık. Materyal ve metod: Bu çalışmaya 2010-2014 tarihleri arasında Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi Araştırma ve Uygulama hastanesi Dahili Yoğun Bakım Ünitesi ve Tıbbi Onkoloji Yoğun Bakıma yatırılan ve tedavileri yapılan metastatik Akciğer kanser (malignite) tanısı olan 143 hasta dahil edildi. Çalışma retrospektif olarak düzenlendi. Hastaların demografik özellikleri, etyolojileri, komorbid durumları ve laboratuar bulguları dosyalarından alındı. Yoğun bakımda kalış süresi ve sonuçları kaydedildi.Hastaların yoğun bakıma kabul ediliş anındaki ve 48 saat sonraki kreatinin düzeyi, RDW, Hb, MCV, CRP, Albumin, yoğun bakımda kalış süresi ve sonuçları kaydedildi. Vakalar RDW değeri >16,8 ve ≤16,8 olmak üzere iki gruba ayrıldı. Grup 1 RDW >16,8 olan 62 hasta, Grup2 ise RDW ≤16,8 olan 81 hastadan oluşturuldu. Gruplar takiben akut böbrek yetmezliği gelişimi, mortalite ve yoğun bakımda kalış süreleri açısından tetkik edildi. Bulgular: Toplam 143 Evre 4 Akciğer malignite hastası çalışmaya dahil edildi. Çalışma populasyonu 122 erkek (85.3%) ve 21 (14.7%) kadın hastayı içermektedir. Hastaların ortalama RDW değerleri 16.53±1.91 olup, %43.4'ünde RDW >16,8 idi. Hastaların %60.1 'de ABH geliştiği saptandı. RDW≤ 16.8 olan hasta grubu ile karşılaştırıldığında, RDW> 16.8 olan hasta grubunda ortalama yaş (p16.8 (p16.8 olan hastalarda ölüm riski RDW skoru ≤16.8 olan hastalarla karşılaştırıldığında anlamlı oranda daha fazla saptandı (RR = 2.98, % 95GA: 1.24-7.14). Sonuç: Tam kan sayımının önemli bir parametresi olan RDW ileri evre akciğer kanserli olguların yoğun bakım takipleri esnasında ABH gelişmesini gösteren önemli bir parametre olabileceği görüşündeyiz. Çalışmamızın sonucu olarak RDW yüksekliği durumunda hastaların daha yüksek ABH ile presente oldukları, yoğun bakım ünitelerinde daha fazla kaldıkları ve aynı zamanda kliniğin daha mortal seyrettiği görülmektedir. Anahtar sözcükler: Akciğer kanseri, RDW, Akut böbrek hasarı Introduction: Lung cancer has the highest mortatity rate among the cancers worldwide. İndications for intensive care unit (ICU) hospitalization for these patients can be related to cancer itself, cancer therapy or comorbid disease. Acute kidney injury (AKI) and infections are the leading cause of mortality in these patient group. Red cell distribution width (RDW) is an important index showing distribution of the size of the erythrocytes in circulation. İt is known that high RDW levels in lung cancer patients adversely affect the survival of these patients and can be useful for predicting the risk of death in this patient population. We investigated the effect of RDW on acute kidney injury in this population in the light of current literature.Materials and methods: 143 patients with diagnosis of metastatic lung cancer which were hospitalized in medical intensive care unit and oncology intensive care unit at dicle university faculty of medicine research hospital between 2010 and 2014 were included to this study. the study was designed as retrospectively. The demographic characteristics, etiology, comorbid conditions and laboratory findings were recorded from the patient files. Length of stay in ICU was recorded. Creatinine, RDW, Hg, MCV, CRP, albümin levels were recorded at the time of admission and after 48 hours. Patients were divided into two groups according to RDW levels ( RDW >16.8 and RDW ≤ 16,8). Group1( RDW>16,8) and group 2(RDW≤ 16,8) were consisted of 62 patients and 81 patients respectively. Groups were compared according to development of AKI, mortality and length of stay in the ICU.Results: 122 male (%85,3) and 21 female (%14,7) were included to this study.mean RDW values of the patients was 16,53±1.91 and RDW was higher than 16,8 in 43,4% of patients. AKI was developed in 60,1% of patients. mean age (p16,8 (p