Search

Amaç: İnsan immün yetmezlik virüsü (human immunodeficiency virus; HIV)enfeksiyonu tedavisinin başarısındaki önemli sorunların başında hastaların antiretroviral tedaviye (ART) uyum güçlüğü gelmektedir. Tedaviye uyumun tüm bu avantajlarına rağmen tüm dünyada ART uyum oranı %50 ile %70 arasında değişmektedir. Hâlbuki HIV ile uzun bir süre yaşamak için en az yüzde 95 oranında tedaviye uyum gösterilmesi gerekmektedir. Bu çalışmada HIV tedavisi alan bireylerde tedavi uyumunu etkileyen faktörler arasından psikososyal faktörlerin araştırılması amaçlandı.Yöntem: 15.10.2019 ile 01.03.2020 tarihleri arasında Hastanemizin Enfeksiyon Hastalıkları Polikliniğinde izlenen ve HIV'e yönelik ilaç tedavisi uygulanan 50 hasta çalışmaya dahil edildi. Katılımcılara; sosyodemografik ve biyolojik faktörler veri formu, Beck depresyon ölçeği, Beck anksiyete ölçeği, Rosenberg benlik saygısı ölçeği, çok boyutlu algılanan sosyal destek ölçeği uygulanarak elde edilen veriler modifiye Morisky tedavi uyum ölçeği (MMAS) ile karşılaştırıldı.Bulgular: Hastaların yaş ortalaması 40,22±13,13 yıl olup %82'si erkeklerden oluşmuştu.Ölçek sonuçlarına göre; çok boyutlu algılanan sosyal destek, Beck depresyon, Beck anksiyete ve Rosenberg benlik saygısı ölçeklerinin ortalamaları sırasıyla 60,22±18,07, 10,58±10,53, 8,4±8,87 ve 1,016±0,90 olarak bulundu. Motivasyonu yüksek (n=27) ve düşük (n=23) olan gruplar arasında Beck depresyon, Beck anksiyete ve çok boyutlu algılanan sosyal destek ölçeklerinde anlamlı farklılıkların olduğu belirlendi (p değerleri sırasıyla, 0,003, 0,007 ve 0,018). Korelasyon analizi sonuçlarına göre; Beck depresyon ve Beck anksiyete ölçekleri arasında pozitif yönlü ve yüksek düzeyde; Beck depresyon ve Rosenberg benlik saygısı ölçekleri arasında pozitif yönlü ve zayıf düzeyde; Beck depresyon ile çok boyutlu algılanan sosyal destek ölçekleri arasında negatif yönlü ve zayıf düzeyde bir ilişki olduğu saptandı. Beck anksiyete ölçeği ve Rosenberg benlik saygısı ölçeği arasında ise pozitif yönlü ve zayıf düzeyde bir ilişki gözlendi. Sonuç:Türk popülasyonunda HIV enfeksiyonu için ART uyumu beklenenden düşüktür. Depresyon ve anksiyete bozukluğu gibi psikososyal bozukluklar, HIV/AIDS için ART uyumunu olumsuz olarak etkilemektedir. HIV tedavisinde hastaların tedaviye uyumsuzluğunu etkileyen faktörlerin klinisyenler tarafından bilinmesi, klinisyenlerin tedaviye uyumsuz olabilecek kişileri tespit edip bu kişilere daha fazla önem vermesini ve hastalara tedaviye uyumunun önemini anlatmasını sağlayacaktır. Bu aşamada ART uyumu desteği için konsültasyon liyezon psikiyatristlerinden ya da psikiyatri uzmanlarından destek alınabilir.Tedaviye uyum arttırma adına bireysel terapi veya grup terapileri uygulanması yararlı olabilir. Objective: Difficulty in patients' adherence to antiretroviral therapy (ART) is one of the most important problems in the success of the human immunodeficiency virus (HIV) infection treatment. Despite all these advantages of treatment compliance, the rate of ART adherence varies between 50% and 70% all over the world. However, to live with HIV infection for a long time, at least 95% of medication adherence is required. This study aimed to investigate psychosocial factors among the factors affecting treatment compliance in individuals receiving HIV treatment. Methods: Fifty patients who were treated for HIV and followed up at the Infectious Diseases Polyclinic of our hospital between October 15th, 2019 and March 1st, 2020 were included in the study. The data obtained by applying sociodemographic and biological factors data form, Beck depression scale, Beck anxiety scale, Rosenberg self-esteem scale, multidimensional perceived social support scale to participants were compared with the modified Morisky medication adherence scale (MMAS).Results: The average age of the patients were 40.22±13.13 years and 82% were male.According to the survey results, the means of multidimensional perceived social support, Beck depression, Beck anxiety, and Rosenberg self-esteem scales were found as 60.22±18.07, 10.58±10.53, 8.4±8.87, and 1.016 ± 0.90, respectively. There were significant differences in Beck depression, Beck anxiety and multidimensional perceived social support scales between groups with high motivation (n=27) and low (n=23) (p values, 0.003, 0.007 and 0.018, respectively). According to the results of the correlation analysis, there were a positive and high correlation between Beck depression and Beck anxiety scales, a positive and weak correlation between Beck depression and Rosenberg self-esteem scales,and a negative and weak correlation between Beck depression and perceived multidimensional social support scales. A positive and weak correlation was observed between the Beck anxiety and Rosenberg self-esteem scales.Conclusion: The adherence to ART for HIV infection is lower than expected in the Turkish population. Psychosocial disorders such as depression and anxiety negatively affect ART adherence. In HIV treatment, clinicians should know the factors that affect patients' non-conformity to treatment, identify people who may be incompatible with treatment, give more importance to these people, and explain to patients the importance of adherence to treatment. At this stage, assistance from consultation liaison psychiatrists or psychiatrists should be obtained to ART compliance support. Individual therapy or group therapies should be beneficial to increase medication adherence. 81

Amaç: Bu çalışmada, Ocak 2001- Aralık 2014 tarihleri arasında Kocaeli Üniversitesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı Çocuk Hematoloji Bölümü'ne başvurmuş ALL tanılı hastaların tedavi sonuçlarının kronolojik olarak uygulanan üç farklı kemoterapi protokolüne göre değerlendirilmesi, ülkemiz ve Avrupa sonuçlarıyla karşılaştırılması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: BFM-TRALL-2000, BFM-95 ve BFM-ALLIC-2009 protokolleri ile tedavi edilen, tanısı üzerinden en az 4 yıl geçmiş olan 18 yaş altı 207 hasta geriye dönük olarak değerlendirildi. TRALL-2000 protokolü 2001-2010 yılları arasında, BFM-95 protokolü 2010-2012 yılları arasında, ALLIC-2009 protokolü ise 2012-2014 yılları arasında uygulanmıştır. Bulgular: Olguların 117'si (%56,5) TRALL-2000, 31'i (%15) BFM-95, 57'si (%27,5) ALLIC-2009 protokolü ile tedavi edildi. Risk grupları SR %27, MR %56,4, HR %16,7 idi. İmmunfenotiplemede, olguların 174'ü B-ALL (%84,1), 28'i T-ALL (%13,5), 2'si bifenotipik (%1) idi. Hastaların 5'i (%2,4) t(4;11) pozitif, 5'i (%2,4) t(9;22) pozitif saptandı. Sekizinci günde yaşayan 206 hastanın 188'inde (%90,8) prednizolon cevabı iyi idi. On beşinci gün kemik iliği 41 hastada (%19,8) M2, 24 hastada (%11,6) M3 olarak belirlendi. Otuz üçüncü günde 195 hastada (%94,2) remisyon sağlandı; 8 hasta indüksiyon sırasında (6 hasta enfeksiyon, 1 hasta toksisite, 1 hasta lökostazise bağlı beyin kanaması nedeniyle) kaybedildi. Takip edilen olgulardan 41'i (%19,8) kaybedildi, 40'ında (%19,3) relaps oldu,1 hastada sekonder malignite (Hodgkin lenfoma) gelişti, 2 hasta tedaviyi terk etti. Kaybedilen 41 hastanın 8'i indüksiyon ölümü, 1'i rezistan hastalık, 13'ü tedavi ilişkili (n:10 enfeksiyon, n:2 toksisite), 17'si refrakter relaps, 2'si nakil ilişkili nedenlerle kaybedildi. Hastaların %3,8'ine (n:8) 1. remisyonda, %4,8'ine (n:10) 2. remisyonda hematopoetik kök hücre transplantasyonu yapıldı. Bir hastaya ikinci nakil sonrası ulaşılamadı. Ortalama takip süresi 14,56 ± 0,45 yıl; EFS %72,5, RFS %79,5, OS %80,2 saptandı. Protokollere göre TRALL-2000, BFM-95, ALLIC-2009 EFS sırasıyla %70,9, %67,7 ve %78,9 iken OS sırasıyla %81,2, %71 ve %84,2 olarak hesaplandı. Tüm hastalarda RFS %79,3 olup BFM-TRALL-2000'de RFS %77,6 iken ALLIC-2009'da %84,9'a yükselmiştir. BFM-TRALL-2000 protokolünde koruyucu kranyal RT oranı %54,7 iken ALLIC-2009'da bu oran %36,8'e düşmüştür. Sonuç: Tedavi sonuçlarımız ülkemizin batısındaki üniversite hastanelerinin çocukluk çağı ALL sonuçları ile benzerdir ancak batı Avrupa ve ABD sonuçlarına göre biraz daha düşüktür. ALLIC protokolünde MRD ile daha güvenilir risk sınıflaması yapılması ve remisyon sonrası tedavi yoğunluğunun daha iyi belirlenmesi ile standart risk grubu küçülmüş, kranyal RT oranı azaltılmış, EFS, RFS ve OS'de iyileşme sağlanmıştır. İndüksiyon ölümleri ve tedavi ilişkili ölümlerin azaltılması, tedavi terklerin ortadan kalkması, hastanelerin oda şartlarının iyileştirilmesi (tek kişilik, HEPA filtreli odalar), MRD'nin daha hassas yöntemlerle değerlendirilmesi ile sonuçlarımız iyileştirilebilir. Objective:The aim of this study was to evaluate the treatment results of patients diagnosed with ALL in the Division of Pediatric Hematology of Kocaeli University, between January 2001 and December 2014, with three different BFM-ALL chemotherapy protocols administered chronologically, and to compare them with the results of centers from our country and Europe. Material and method: Two-hundred-seven patients under 18-years-of age who were diagnosed at least 4 years ago and treated with BFM-TRALL-2000, BFM-95 and BFMALLIC-2009 protocols were evaluated retrospectively. TRALL-2000 protocol was implemented between 2001-2010, BFM-95 protocol was implemented between 2010-2012 and ALLIC-2009 protocol was implemented between 2012-2014. Results: One-hundred-seventeen (56.5%) of the cases were treated with TRALL-2000, 31cases (15%) with BFM-95 and 57 cases (27.5%) were treated with ALLIC-2009 protocol. Risk groups were SR 27%, MR 56.4%, HR 16.7%. In immunophenotyping, 174 of the cases were B-ALL (84.1%), 28 were T-ALL (13.5%), and 2 were biphenotypic (1%). Five (2.4%) patients were detected as (4;11) positive and 5 (2.4%) of them as t(9;22) positive. Prednisolone response was good in 188 (90.8%) out of 206 patients alive on the 8th day. In the 15th day, bone marrow was identified mostly as M1, 41 patients (19.8%) as M2 and in 24 patients (11.6%) as M3.On the thirty-third day, remission was achieved in 195 patients (94.2%); 8 patients died during induction (6 patients had infection, 1 had toxicity, 1 had cerebral hemorrhage due to leukostasis). Forty-one (19.8%) cases were died, 40 (19.3%) cases relapsed, 1 patient developed secondary malignancy (Hodgkinlymphoma), 2 patients abondened treatment. Eight patient died in the induction, 1 died due to resistant disease, 13 died due to treatment complications (n:10 infection, n:2 toxicity), 17due to refractory relapse, 2 due to transplant-related complications. Eight patients (3.8%) underwent hematopoietic stem cell transplantation in the first remission and 10 patients (4.8%) in the second remission. The mean follow-up period was 14.56 ± 0.45 years; EFS, RFS and OS were 72.5%, 79.5% and 80.2%, respectively. Event free survival were 70.9%, 67.7%,78.9% in TRALL-2000, BFM-95, ALLIC-2009 respectively, and OS were 81.2%,71%, 84.2% respectively. Relaps free survival was 79.3% in all the patients, it was 77.6% in BFM-TRALL-2000 but improved ~ 83 ~ to 84.9% in ALLIC-2009. In the BFM-TRALL-2000 54.7% of the patients received prophylactic cranial RT but this treatment decreased to 36.8% in the BFM-ALLIC-2009. Conclusion: Our treatment results are similar to the results of childhood ALL treatment of University hospitals from west of Turkey, but are slightly less succesful than results from West Europe and USA results. In the BFM-ALLIC-2009 protocol, with MRD-based more sensitive risk classification and beter determination of post-remission therapy intensity, standard risk group was reduced, cranial RT treatment frequency was reduced, and EFS, RFS and OS were improved. Our results can be more satisfactory by reducing induction and treatment-related deaths, reducing treatment abandonments, improving hospital conditions (single room, HEPA filtered rooms), and determining MRD with more sensitive methods. 94

Meme kanserinde tarama ve tedavideki gelişmeler, tedavi ilişkili infertilite ile karşılaşan genç hasta grubunda artışa yol açmamıştır. Ülkemizde kemoterapi uygulanan meme kanserli genç kadın hastaların çocuk sahibi olmak, doğurganlık ile ilgili istekleri, görüşleri, bilgilenme durumları ve yaşadıkları sorunlar hakkında yeterli araştırma bulunmamaktadır. Çalışmada amaç, çoğu zaman günlük pratiğimizde hastaların şikayet olarak bildirmekten kaçındığı fertilite ile ilgili görüşlerinin belirlenmesi, ayrıca bunun anksiyete ve depresyon durumu üzerindeki etkilerini analiz etmektir. Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Tıbbı Onkoloji Bilim Dalı Gündüz Tedavi Ünitelerine başvuran 18-45 yaş aralığındaki 63 meme kanserli kadın hastaya anket uygulandı. Anket içeriğindeki sorularda fertilite ile ilgili görüşler ve demografik bilgiler yanında, anksiyete ve depresyonu değerlendirmek amacıyla da HADS uygulandı.Erken evre ve metastatik meme kanserli hastalar arasında anksiyete ve depresyon skorları açısından istatistiksel anlamlı farklılık saptanmadı (p=0,094). Evli olanların anksiyetesi evli olmayanlara göre daha fazla saptandı (p=0,006). Çalışan hastaların anksiyete ve depresyon riski çalışmayanlara göre anlamlı olarak daha az saptandı (p=0,017).Çalışmamızda çocuk sahibi olmanın hastalığı açısından tehlike yaratacağını düşünenlerin HADS'ı anlamlı olarak yüksek saptandı (p=0,009). Hastalık tanısından sonra çocuk sahibi olmanın hastalık nüksünü arttıracağı endişesi ile önemini yitirdiği belirlendi. Hastalarımız arasında fertilite ile ilgili bilgilendirmenin yeterli olduğu belirlendi.Anksiyete ve depresyon riskini arttıran faktörlerin; genç yaşta olmak (40 yaş altında olmak), evli olmak, herhangi bir işte çalışmamak, çocuk sahibi olmak, nüks korkusu olduğu saptandı. Ayrıca ileri evre hastalığın anksiyete ve depresyonu anlamlı olarak arttırmadığı görüldü.Anahtar Sözcükler: meme kanseri, fertilite, HADS, anksiyete, anksiyete riskini arttıran faktörler As screening and treatment for breast cancer improve, a growing population of young patients are facing treatment-related infertility. In Turkey, there is not enough research about having a child, requests for fertility, opinions and information of young women with breast cancer. The aim of the study is to analyze the opinions of the patients about fertility which they are avoid speaking of as well as the effects of these opinions on their depression and anxiety status. Thequestionnaire was applied to 63 women between the age of 18-45 with breast cancer and treated at Outpatient Units of Medical Oncology Department of Ankara University, Faculty of Medicine. While the opinions of the patients about fertility and their demographic information were evaluated in the questionnaire, HADS was applied to evaluate anxiety and depression.There were no statistically significant differences in anxiety and depression scorebetween patients with metastatic and early stage breast cancer (p=0,094). The anxiety score was higher in married patients than non-married patients (p=0,006). The risk of anxiety and depression was remarkably identified lesser in employed patients than unemployed patients (p=0,017).HADS score of patients who think that having a child is dangerous for their disease was significantly higher (p=0,009). Afterdiagnosishaving a childlostitsimportanceduetothe risk of a diseaserecurrenceorprogress.Accordingtoourpatients, whoparticipated in questionnaire, they had acquired enoughinformationaboutfertility.Factors that increase the risk of anxiety and depression were identified as being young (below 40 years old), being married, not working in any job, having a child, the fear of disease recurrence. On the other hand, it was observed that differences in education level and a more advanced disease stage does not increase anxiety and depression.Key Words: breast cancer, fertility, HADS, anxiety, factors which increases the risk of anxiety 46

Meme kanseri dünya genelinde kadınlarda en sık görülen kanser türüdür. Günümüzde çalışmalarda neoadjuvan tedavi almış meme kanserli hastalarda tedaviye yanıtın moleküler alt tiplere göre farklılık gösterdiği, bunun tedavi ve prognoz üzerine etkili olabileceği gösterilmiştir. Çalışmamızda neoadjuvan kemoterapi alan lokal ileri meme kanserli hastalarda moleküler alt tiplere göre yanıt oranları ile klinik sonuçlar üzerine etkili prediktif ve prognostik faktörlerin geriye yönelik gözden geçirilmesi, özellikle bu faktörlerin hastalıksız sağkalım (HSK) ve genel sağkalım (GSK) üzerine etkilerinin gösterilmesi amaçlandı. Çalışmaya İstanbul Medipol Üniversitesi Tıp Fakültesi, Tıbbi Onkoloji Kliniğinde takip ve tedavi edilen, lokal ileri meme kanseri tanısı konulup neoadjuvan kemoterapi almış ve sonrası cerrahi uygulanmış 139 kadın hasta dahil edildi. Hastaların klinikopatolojik özellikleri ve moleküler özellikleri hasta dosyalarından kaydedildi. Mevcut verilere göre hastaların HSK ve GSK'ları analiz edildi. Vakaların 13'ü (%9.4) luminal A, 47'si (%33.8) luminal B-HER2 negatif, 22'si (%15.8) luminal B-HER2 pozitif, 25'i (%18) HER2 eksprese eden, 32'si (%23) triple negatif alt tip olarak saptandı. Neoadjuvan kemoterapiye cerrahi sonrası histopatolojik değerlendirmede patolojik tam yanıt oranları luminal A alt tipte %38.5, luminal B HER(-) alt tipte %27.7, luminal B HER(+) alt tipte %68.1, HER2 eksprese eden alt tipte %56 oranında, triple negatif alt tipte ise %68.7 olarak saptandı. Diğer bir ifadeyle, HER2(+) alt tipler ve triple negatif alt tipte neoadjuvan kemoterapiye patolojik tam yanıt oranları luminal A ve HER(-) alt gruplara göre anlamlı olarak daha fazla bulundu (p=0.013). HSK için yapılan çok değişkenli analizde tümör lokalizasyonu (p=0.028, HR:9.84; %95 CI:1.27-21.3) ve patolojik tam yanıt varlığı (p=0.03, HR:0.54;%95 CI: 0.10-4.25) bağımsız prognostik faktörler olarak saptandı. Çok değişkenli analiz GSK için yapıldığında ise, yalnızca neoadjuvan kemoterapiye patolojik tam yanıtın bulunup bulunmaması bağımsız prognostik gösterge olarak bulundu (p=0.011, HR:0.34; %95 CI:0.09-2.13). Patolojik tam yanıtı predikte eden bağımsız faktörlerin saptanması için lojistik regresyon analizi yapıldığında; neoadjuvan kemoterapiye PET yanıtı değerlendirmesinde tam metabolik yanıt veya tam metabolik+anatomik yanıt bulunması patolojik yanıtı predikte eden bağımsız faktör olarak anlamlı bulundu (p

Amaç: Bu çalışmada alternatif tedavi seçenekleri tüketilmiş `karaciğer metastazı` bulunanhastalarda perkütan hepatik perfüzyon ile kemosaturasyon tedavisinin teknik özelliklerinin,etkinliğinin, yan etkilerinin ve sağ kalım üzerine etkisinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Çalışmaya Mart 2016 – Şubat 2017 tarihleri arasında HacettepeÜniversitesi Radyoloji Anabilim Dalı Vasküler Girişimsel Radyoloji bölümünde perkütan hepatikperfüzyon ile kemosaturasyon yapılan 2'si üveal melanom ve 1'i kolorektal karsinom tanılı 3 hastadahil edildi. Tedavi özellikleri, klinik bulgular ve tedavi öncesi ve sonrasında görüntülemebulguları ile laboratuvar sonuçları değerlendirildi.Bulgular: Her hastaya 2 seans olmak üzere toplam 6 seans perkütan hepatik perfüzyonişlemi yapılmış olup teknik başarı oranı 100%'dür. Ortalama melfalan dozu 190.8 mg oluportalama infüzyon süresi 29.8 dakikadır. İşlem sonrası hastanede yatış süresi ortalama 3.3 gün oluptedavi ilişkili mortalite görülmemiştir. Tedavi seansları sonrası 2 hastada kısmi yanıt ve 1 hastadastabil hastalık görülmüş olup ilk seans işlem sonrası ortalama karaciğer progresyonsuz sağ kalımsüresi 43 hafta ve genel sağ kalım ortalama 63.6 hafta idi.Sonuçlar: Perkütan hepatik perfüzyon ile kemosaturasyon karaciğer dominant metastazıbulunan üveal melanom ya da kolorektal kanserli hastalarda alternatif tedavi yolları tüketildiktensonra güvenle kullanılabilecek bir lokal-bölgesel tedavi yöntemidir. Çalışmamızda başka tedavişansı bulunmayan metastatik olgularda 63.6 hafta sağ kalımın düşük toksisite ile sağlanabildiğigösterilmiştir. Perkütan hepatik perfüzyon ile kemosaturasyonun tedavi basamaklarındaki yerininve diğer kanser türlerinin tedavisindeki etkinliğinin değerlendirilebilmesi için geniş prospektifçalışmalara ihtiyaç duyulmaktadır. Purpose: The aim of this study to evaluate technical specifications, efficacy, safety andimpact on survival of chemosaturation with percutaneous hepatic perfusion in patients with livermetastasis in whom all the alternative treatments were failed.Material and Method: Three patients with hepatic metastasis who underwentpercutaneous hepatic perfusion between March 2016 – February 2017 were included in this study.Two of the patients had uveal melanoma and other patient had colorectal carcinoma. Patient andtreatment characteristics, clinical findings, imaging and laboratory results were evaluated.Results: Three patients had a total of six procedures with two for each. The technicalsuccess rate was 100% and the mean melphalan dose was 190.8 mg. No procedural death wasobserved. Patients were hospitalized for a mean of 3.3 days after procedures. Grade 3 and 4complications were seen after 50% and 33.3% of procedures, respectively. Two patients showedpartial response and other patient showed stable disease after procedures, and mean hepaticprogression-free survival was 43 weeks. Overall survival from the first procedure was 63.6 weeksin our cohort.Conclusions: Our results show chemosaturation with PHP offers a promising minimallyinvasive treatment option in uveal melanoma or colorectal carcinoma patients with unresectableliver metastases. In our study, percutaneous hepatic perfusion had a survival of 63.8 weeks insalvage therapy of advanced stage metastatic disease which progressed after all other alternativetreatments. It is a relatively safe procedure and its toxicities can be manageable with closesurveillance and appropriate medical therapies. 66

Giriş: Meme kanseri, kadınlarda görülen en sık kanser olmakla birlikte kadınlarda kanser ilişkili ölümlerin de en sık nedenidir. Son dönemlerde erken tanı ve tedavi ile mortalitede azalma izlenmektedir. Kullanılan kemoterapi ilaçlarının kanser hücrelerine selektivitesi düşüktür, büyük bir kısmının ciddi sitotoksik yan etkileri mevcuttur. Meme kanserinde uzun süredir kullanılan doksorubisinin de bazı yan etkileri bulunmaktadır. Bu yan etkiler içinde, uzun dönemde kognitif fonksiyonların bozulmasıyla kendisini gösteren kemobeyine pratikte sıklıkla karşılaşılmaktadır. Deneysel çalışmalarda kemobeyin üzerine etkisi araştırılan birçok molekül bulunmaktadır. Antioksidan özelliğe sahip Nigella sativa (çörekotu)'nın birçok hastalıkta olumlu etkisinin olduğu çeşitli çalışmalarda ortaya konulmuştur. Nigella sativa'nın doksorubisine bağlı oluşan kemobeyin üzerine etkisinin araştırıldığı çalışma bulunmamaktadır.Amaç: Çalışmamızda deneysel hayvan modelinde doksorubisin ilişkili kemobeyin üzerine Nigella sativa'nın etkisinin araştırılması amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Çalışmada 24 adet dişi Wistar Albino cinsi rat kullanıldı. Ratlar, her grupta 8 hayvan olacak şekilde rastgele kontrol, doksorubisin ve doksorubisin+Nigella sativa gruplarına dağıtıldı. Kemobeyin indüksiyonu doksorubisin ile yapıldı. Doksorubisin, intraperitoneal olarak 5 miligram/kilogram/gün dozunda, 1. 8. ve 15. günler olmak üzere 28 gün boyunca toplamda 3 defa verildi. Nigella sativa ekstraksiyonu etanol metoduyla yapıldı. Nigella sativa özütü oral olarak gavaj ile 400 miligram/kilogram/gün dozunda 28 gün boyunca hergün verildi. Ratlar, 1. 2. 3. 4. ve 5. haftalarda haftada bir defa tartıldı. Kemobeyin şiddeti 29. günde açık alan testi, 30. ve 31. günlerde pasif sakınma testi ile değerlendirildi. Açık alan testinde toplam aldıkları mesafe, hareketli ve hareketsiz süreler ile epizot sayıları, ortalama ve maksimum hızları, geçtikleri çizgi sayısı, merkez ve kenar alana giriş sayıları, bu alanlarda geçirdikleri toplam süre ile hareketli ve hareketsiz süreler, ortalama hızları ve aldıkları mesafeler kaydedildi. Pasif sakınma testinde birinci gün karanlık odada elektrik uyarısı verildi. İkinci gün karanlık odaya geçme süresi test edildi. Karanlık odaya geçmeyenler öğrenmiş kabul edildi. Ratlarda öğrenme oranları hesaplandı. Elde edilen sonuçlar istatistiksel olarak karşılaştırıldı. Anlamlı (p) değeri ˂0,05 olarak kabul edildi. Bulgular: Doksorubisin grubunda hareketli ve hareketsiz epizot sayıları ile aktif ve inaktif epizot sayıları kontrol grubuna göre anlamlı derecede azalmış (herbiri için p˂0,05), kenar ve merkez alanlara giriş sayıları ile merkez alanda alınan mesafe kontrol grubuna göre anlamlı derecede artmıştı (herbiri için p˂0,05). Kenar alanda alınan süre kontrol grubuna göre doksorubisin grubunda daha az, merkez alanda geçirilen toplam süre ile hareketli süre daha fazla olmasına rağmen fark anlamlı değildi (herbiri için p˃0,05). Doksorubisin+Nigella sativa grubunda kenar ve merkez alanlara giriş sayıları, merkez alanda alınan mesafe, merkez alanda geçirilen toplam süre ile hareketli süre doksorubisin grubuna göre anlamlı derecede azalmış (herbiri için p˂0,05), aktif ve inaktif epizot sayıları ile kenar alanda geçirilen süre ise anlamlı derecede artmıştı (herbiri için p˂0,05). Hareketli ve hareketsiz epizot sayıları doksorubisin grubuna göre doksorubisin+Nigella sativa grubunda daha fazla olmasına rağmen aradaki fark anlamlı değildi (p˃0,05). Doksorubisin+Nigella sativa grubu ile kontrol grubu arasında hiçbir parametrede anlamlı fark yoktu (p˃0,05). Bütün gruplarda, kenar alanda geçirilen süre ve alınan mesafe, merkez alandaki süre ve mesafeye göre anlamlı derecede daha fazlaydı (p˂0,05). Bütün gruplarda merkez alandaki ortalama hız, kenar alandaki ortalama hızdan, merkez alandaki hareketli süre merkez alandaki hareketsiz süreden, toplam aktif epizot sayısı da inaktif epizot sayısından anlamlı derecede daha fazlaydı (p˂0,05). Toplam hareketli ve hareketsiz süreler, alınan toplam mesafe ve baş mesafesi, ortalama ve maksimum hızlar, çizgiyi geçme sayıları, kenar alandaki hareketli ve hareketsiz süreler, merkez alandaki hareketsiz süre, kenar ve merkez alanlardaki ortalama hızlar ile kenar alanında alınan mesafe açısından gruplar arasında anlamlı fark yoktu (herbiri için p˃0,05). Bütün gruplarda toplam hareketli süreler ile hareketsiz süreler, kenar alandaki hareketli süreler ile hareketsiz süreler, toplam hareketli epizot sayılar ile hareketsiz epizot sayıları ve kenar alana giriş sayıları ile merkez alana giriş sayıları benzerdi (herbiri için p˃0,05). Tartışma: Doksorubisin uygulanan ratlarda anksiyete azaltmaktadır. Doksorubisinin, normal ratlarda korunma içgüdüsü gereği doğal olarak belli düzeyde olması gereken anksiyeteyi daha düşük seviyelere indirmesi, doksorubisinin anksiyeteyi düzenleyen santral mekanizmaları bozucu etki gösterdiğini düşündürmektedir. Nigella sativa, bu hasara engel olarak anksiyete seviyesini korunma için hayvanların ihtiyaç duyduğu seviyede tutmaktadır. Doksorubisin ile kısa süreli indüksiyon ile bilişsel fonksiyonlarda bozulma oluşmamıştır. Bunun olması için doksorubisin ile uzun süreli uygulanması veya daha uzun süre geçtikten sonra ratlarda bu testlerin tekrarlanması gerekiyor olabilir. Bu nedenle, Nigella sativa'nın bilişsel fonksiyonlar üzerine etkisinin değerlendirilmesi için daha uzun süreli çalışmaların yapılmasının gerekli olduğu sonucuna varıldı. Sonuç: Nigella sativa, doksorubisinin neden olduğu emosyonel davranış değişiklikleri üzerine koruyucu etkiye sahiptir. Fakat bilişsel fonksiyonlar üzerine etkisinin gösterilebilmesi için uzun dönem doksorubisin kullanıldığı ve ratların uzun süreli takip edildiği çalışmalara ihtiyaç vardır.Anahtar Kelimeler: Doksorubisin, Kemobeyin, Nigella sativa, Rat Introduction: Breast cancer is the most common cancer and the most common reason of cancer related mortality in women. Recently, the decrease in the mortality has been seen along with the early diagnosis and treatment. But, most of the chemotherapeudic drugs used in the treatment of breast cancer have severe cytotoxic side effects and have low selectivity to cancer cells. Doxorubicin used in the treatment of breast cancer for a long time, has also severe side effects. In these side effects, chemo-brain is frequently encountered in clinical practice. Chemo-brain manifests itself with the impairment of cognitive functions in the long term. In experimental studies, several molecules had been investigated their effects on the chemo-brain. Favourable effects of Nigella sativa on many diseases, that has an antioxidant property, have been revealed with the various studies. There is no study showing the efficacy of Nigella sativa, with proven effects on some diseases, on the doxorubicin induced chemo-brain. Objective: In our study we planned to research the efficacy of Nigella sativa on the doxorubicin induced chemo-brain in a murine model.Material and method: The study included 24 female Wistar Albino rats, randomly divided into control group, doxorubicin group and doxorubicin+Nigella sativa group, each containing eight rats. Chemo-brain induction was performed with doxorubicin. Doxorubicin was given intraperitoneally at the dose of 5 miligram/kilogram/day at the 1. 8. and 15. days, with totally three times during 28 days. Nigella sativa extraction was performed with ethanol methods. Nigella sativa extract was given with gavage everyday at the dose of 400 miligram/kilogram/day during 28 days. The severity of chemo-brain was assessed with open-field test at 29. day in terms of anxiety and passive-avoidence test at 30. and 31. days in terms of cognitive functions. In the open-field test, total distance travelled, mobil and immobile time, mobile and immobile episodes, mean and maximum speeds, crossed lines, number of enterance into center and border zones, total, mobile and immobile time spent, mean speeds and distance travelled in center and border zones were recorded. In the passive avoidance test, electrical stimuli was given to rats in the dark chamber at the first day. Latency time to first enterance into the dark chamber were recorded at the second day. The rats that did not enter the dark chamber assumed that it has learned. The rates of learning were recorded. The weight of the rats were evaluated at 1. 2. 3. 4. and 5. weeks. Data were statistically compared. The difference was assumed significant when p-value was

Giriş: Çocukluk çağında en sık görülen malignite akut lösemidir. Akut lösemi izleminde gelişen febril nötropeniler (FN) yaşamı tehdit edebilen acil klinik durumlardır. Literatürde febril nötropenide klinik gidişi ve prognozu etkileyen çok sayıda farklı etkenin değerlendirildiği çalışmalar mevcuttur.Amaç: Febril nötropeni ataklarında elektrolit bozukluklarının sıklığı ve klinik gidişe etkisini değerlendiren az sayıda çalışma olduğu görülmüş ve çocuk hastalarda yapılmış bir çalışmaya rastlanmamıştır. Çalışmamızda FN gelişen akut lösemili çocuklarda FN'nin saptandığı zamanda elektrolit bozukluklarının sıklığının, bozuklukların derecesinin ve elektrolit bozukluklarının lösemi tipi, başvuru özellikleri, kemoterapi fazı, yatış süresi ve prognoz ile ilişkisinin incelenmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Çalışmaya Eylül 2016 ve Eylül 2018 arasında Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk Hematoloji Bilim Dalı tarafından izlenen, FN nedeniyle çocuk acil servisi veya çocuk hematoloji polikliniğine başvuran, hematoloji servisi ya da kemik iliği nakil ünitesindeki yatışı sırasında FN gelişen akut lösemi hastaları alındı. Aynı hastanın farklı zamanlarda gelişen birden fazla FN atağı geliştiyse bunlar da ayrı ayrı çalışmaya dahil edildi. Tanı anında, kemoterapi tedavisi sırasında ya da kemik iliği nakli sonrasında 36 hastada gelişen 118 FN atağı prospektif olarak değerlendirildi. Hastaların FN gelişim zamanındaki klinik özellikleri, elektrolit düzeyleri ve diğer laboratuvar verileri veri toplama formlarına kaydedildi.Bulgular: Çalışmanın yapıldığı süre içinde hasta başına ortalama 2,9±2,1 (1-11) FN atağı geliştiği saptandı. Febril nötropeni tanılarının %42,4'ü servis yatışı sırasında, %32,2'si çocuk hematoloji polikliniğinde, %25,4'ü çocuk acil servisinde kondu. Hastaların %60,2'sinde FN atağının geliştiği zamanda elektrolit bozukluğu olduğu saptandı. Atakların %31,4'ünde hipofosfatemi, %16,9'unda hiponatremi, %16,1'inde hipokalsemi, %11,9'unda hipopotasemi, %5,1'inde hipokloremi ve %3,4'ünde hipomagnezemi saptandı. Atakların büyük bir kısmında elektrolit düşüklükleri birinci derecede olacak şekilde hafifti. Febril nötropeni ataklarının %33,1'ine intravenöz elektrolit replasmanı yapıldı. Hiponatremi akut lenfoblastik lösemili hastalarda, hipofosfatemi ise akut miyeloid lösemili olguların ataklarında daha sık saptandı. Ataktaishali olan hastaların %89,5'inde, bulantı-kusması olan hastaların %79,1'inde ve beslenme bozukluğu olan hastaların %73,7'sinde elektrolit bozukluğu saptandı ve bu özellikleri taşımayan hastalara göre bozuklukların sıklığı istatistiksel olarak anlamlı şekilde yüksek bulundu. Elektrolit bozukluğu olan hastaların hastanedeki kalış süreleri 31,7±27,9 gün (4-174 gün) iken, elektrolit bozukluğu olmayan hastalarınki 16,4±15,8 gün (3-64 gün) ile anlamlı şekilde daha uzun saptandı. Kurtarma tedavisi alan hastalarda gelişen FN ataklarında elektrolit bozukluklarının daha sık olduğu görüldü. Yoğun bakım ihtiyacı gelişen iki hastada da intravenöz replasmanı gerektiren elektrolit bozukluğu mevcuttu. Çalışma süresince febril nötropeni atağı sırasında kaybedilen hasta olmadı.Sonuç: Bu çalışmada akut lösemili çocuk hastalarda FN atağı gelişimi zamanında elektrolit bozukluklarının ve elektrolit replasmanı uygulanmasının sık olduğunu saptadık. Gastrointestinal sistem yakınmaları olan febril nötropeni hastalarında elektrolit bozukluklarının daha sık olduğunu gördük. Elektrolit bozukluğunun olduğu ataklarda hastanede kalış süresinin de daha uzun olduğu saptandı. Elektrolit bozukluklarının bu hasta grubunda prognoza ve tedavi maliyetine olan etkilerinin saptanması için daha ileri çalışmalara gereksinim olduğu düşünülmüştür.Anahtar Kelimeler: Febril nötropeni, akut lösemi, elektrolit bozukluğu Introduction: The most common malignancy in childhood is acute leukemia. Febrile neutropenia (FN) is a life threatening emergency condition in patients with acute leukemia. There are many studies evaluating a number of different factors affecting the clinical course and prognosis of febrile neutropenia.Aim: There are very few studies evaluating the effect of electrolyte disturbances on febrile neutropenia episodes and their impact on clinical outcome, and no studies have been found in pediatric patients. The aim of this study is to investigate the frequency of electrolyte disturbances, the relationship between electrolyte disturbances and the disease type, clinical presentation features, chemotherapy phase, length of stay in hospital and prognosis in children with acute leukemia and febrile neutropenia.Methods: Our study included patients with acute leukemia who were followed-up by the Department of Pediatric Hematology of the Faculty of Medicine of Dokuz Eylul University between September 2016 and September 2018, who were admitted to the pediatric emergency department or the pediatric hematology outpatient clinic, or who developed FN during hospitalization in the hematology service or the bone marrow transplantation unit. If more than one FN episode developed at different times in the same patient, all episodes were included in the study separately. On hundred eighteen FN episodes, developed in 36 patients at the time of initial diagnosis or after chemotherapy or during bone marrow transplantation were evaluated prospectively. Clinical features, electrolyte levels and other laboratory data of patients at the time of development of FN were recorded in data collection forms.Results: During the study period, an average of 2,9±2,1 (1-11) FN episodes were observed per patient. Febrile neutropenia diagnoses were made 42,4% at the inpatient clinic, 32,2% at the pediatric hematology outpatient clinic and 25,4% at the pediatric emergency department. In 60,2% of the patients, electrolyte disturbance was detected at the time of a FN episode. Hypophosphatemia was found in 31,4% of the episodes, hyponatremia in 6,9%, hypocalcemia in 16,1%, hypopotassemia in 11,9%, hypochloremia in 5,1%, and hypomagnesemia in 3,4%. In most of the episodes, low electrolyte levels was mild as in the grade 1. Intravenous electrolyte replacement wasperformed in 33,1% of febrile neutropenia episodes. Hyponatremia was more frequent in patients with acute lymphoblastic leukemia and hypophosphatemia in patients with acute myeloid leukemia. During FN episodes electrolyte abnormalities were found in 89,5% of patients with diarrhea, 79,1% of patients with nausea and vomiting and 73,7% of patients with decreased oral intake and the frequency of electrolyte abnormalities was significantly higher than patients without these conditions. The duration of hospital stay in patients with electrolyte abnormality was 31,7±27,9 days (4-174 days), while it was significantly shorter with 16,4±15,8 days (3-64 days) in patients without electrolyte abnormality. Electrolyte abnormalities were more frequent in patients with FN episodes at salvage chemotherapy. Two patients who required intensive care had electrolyte abnormalities necessitating intravenous replacement. There was no mortality due to febrile neutropenia in our patients during the study period.Conclusion: In this study, we found that electrolyte abnormalities and the need for electrolyte replacement were common in children with acute leukemia at the time of FN episodes. We found that electrolyte abnormalities were more frequent in patients with febrile neutropenia with gastrointestinal complaints. The duration of hospital stay was longer in episodes with electrolyte abnormalities. Further studies are needed to determine the effects of electrolyte abnormalities on prognosis and treatment costs in this patient group.Keywords: Febrile neutropenia, acute leukemia, electrolyte abnormalities 88

Amaç: Retinoblastoma çocukluk çağının en sık görülen malign göz içi tümörüdür. Uzun yıllar boyunca ileri evrelerde tanı alması nedeni ile retinoblastoma tedavisi için ilk basamak tedavi seçeneği olarak enükleasyon kullanılmıştır. Sistemik kemoterapi ve lokal tedavilerin yaygınlaşması ile birlikte hem gözün hem de görme fonksiyonunun olabildiğince korunması amaçlanmaya başlanmıştır. Özellikle bilateral tutulumu olan olgularda enükleasyonsuz sağaltımın öne çıkması diğer gözün de korunabilmesi adına önem taşımaktadır. Bu tez çalışmasında pediatrik onkoloji bölümümüzde izlenen retinoblastomalı olguların 20 yıllık süreç içinde enükleasyon oranlarını tespit etmek, retinoblastoma yönetiminde, tedavi sonuçlarının iyileştirilmesine katkıda bulunan son gelişmelerin altını çizmek amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Çalışmaya Haziran 1998 ve Aralık 2018 yılları arasında Ankara Üniversitesi Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı Çocuk Onkoloji Bilim Dalı'nda retinoblastoma tanısı ile izlenen 262 hasta dahil edilmiştir. Hastalara ait demografik ve klinik bilgiler, hastalara uygulanan tedaviler ve takip süresince sağkalım, hasta dosyaları ve hastanede kullanılan bilgi işlem sistemi olan Avicenna taranarak elde edildi. Avicenna sistemine kayıtlı telefon numarası olan ve ulaşılabilen hastalarda takip dışında sağkalım konfirme edildi. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen hastaların erkek/kadın oranı 1.2'ydi. Hastaların ortalama tanı yaşı 19,39 ay, unilateral tutulumu olan hastaların tanı yaşı ortalama 22,7 ay iken, bilateral tutulumu olan hastaların ortalama tanı yaşı 14 aydı. Hastaların %61,8'i unilateral retinoblastoma, %38,2'si bilateral retinoblastoma tanısı ile izlenmekteydi. Çalışmada değerlendirilen göz sayısı 362 idi. Bilateral RB tanısı alan hastaların ise %3'ünde pineal bez tutulumu vardı. Hastaların %12,5'inde ailede RB öyküsü vardı. Bu hastalarda bilateral tutulum daha sık gözlenmişti ve aile öyküsü olmayan hastalara göre daha erken tanı almışlardı. Anne baba arasında akrabalık ile hastalık tutulumu arasında ilişki bulunamamıştı. Hastalarda ilk farkedilen bulgu literatür ile uyumlu olarak %58 hastada lökokori, %27,9 hastada strabismustu. ICRB'ye göre hastaların %6'sı Grup A, %22'si Grup B, %19'u Grup C, %22'si Grup D ve %31'i Grup E'de tanı almıştı. Bilateral tutulumu olan hastaların daha erken evrelerde tanı aldıkları saptandı. Çalışmada analiz edilen 362 gözün %50,5'ine enükleasyon uygulanmıştı. Grup A'da enükleasyon uygulanan göz yoktu. Grup B'deki gözlerin %10,1'i enükleasyon yapılmıştı. Bu gözlerin hepsinde enükleasyon nedeni tedavi sonrası gelişen nükstü. Grup C'deki gözlerin %32,3'ü, Grup D'deki gözlerin %60,7'si, Grup E'deki gözlerin %92,9'u enüklee edilmişti. Çalışmaya dahil edilen gözlerin %25,4'üne tanı konulduktan sonraki ilk 1 ay içerisinde enükleasyon uygulanmıştı. Tanı anında enükleasyon yapılmayan gözlerin %33,7'i izlemde enükleasyon gerektirmişti. Bu hastalarda en sık enükleasyon nedenleri tedavi sırasında gelişen tümör nüksleri, total retina dekolmanı, vitreus kanamasıydı. Hastalara enükleasyon dışında uygulanan tedavi yöntemleri sistemik kemoterapi, radyoterapi, lokal tedaviler ise; kriyoterapi, termoterapi, episkleral brakiterapi, intravitreal kemoterapi ve intraarteriyel kemoterapiydi. Sistemik kemoterapi hastaların %77'sine uygulanmıştı. En sık kullanılan kemoterapi protokolü VEC, ikinci sıklıkla ICE idi. Radyoterapi hastaların %17,1'ine uygulanmıştı. 2012 yılından sonra sadece sistemik tutulumu olan 2 hastaya kullanılmıştı. Çalışmaya dahil edilen gözlerin %48,3'üne kriyoterapi, %38,6'sına termoterapi, %3,8'ine episkleral brakiterapi uygulanmıştı. Merkezimizde 2004 yılından sonra kullanılmaya başlayan intraarteriyel KT bu yıldan sonra tanı alan gözlerin %16,6'sına, 2009 yılından sonra kullanılmaya başlayan intravitreal KT bu yıldan sonra tanı alan gözlerin %13,2'sine uygulanmıştı. Bu iki tedavi modalitesinin birlikte uygulandığı gözlerde %84,6 enükleasyonun engellendiği görüldü. İntraarteriyel ve intravitreal kemoterapötiklerin aktif kullanımı ile birlikte 1998-2004 ve 2004-2009 yılları arasında sıra ile %56,3 ve %61,2 olan enükleasyon oranlarının, 2009-2018 yılları arasında %40,2'ye indiği görüldü. Sağkalım oranları ise 2004 yılı sonrasında %92,7 olarak saptandı.Sonuç: Çalışmamızda yıllar içerisinde yaygınlaşan lokal tedavi yöntemleri ve lokal olarak uygulanan kemoterapötikler ile enükleasyon oranlarının ve RT kullanımının gittikçe azaldığı görülmüştür. Purpose: Retinoblastoma is the most common malignant intraocular tumor of childhood. Enucleation has been used as the first-line treatment option for retinoblastoma treatment for many years cause it was diagnosed in advanced stages. With the widespread use of systemic chemotherapy and local therapies, it is aimed to protect both the eye and visual function as much as possible. Especially in cases with bilateral involvement, enucleation-free treatment is important for the protection of the other eye. The aim of this thesis is to determine the enucleation rates of retinoblastoma cases in our pediatric oncology department in 20 years period and to emphasize the recent developments in the management of retinoblastoma that contribute to the improvement of treatment outcomes.Materials and Methods: The study included 262 patients who were followed up with the diagnosis of retinoblastoma at AUTF Pediatric Oncology Department between June 1998 and December 2018. Demographic and clinical data of the patients, treatments and survival during follow-up were obtained by scanning patients files and Avicenna which is the information processing system used in the hospital. Survival was confirmed in patients with telephone numbers in the Avicenna and patient files. Results: The male / female ratio of the patients included in the study was 1.2. The mean age at diagnosis was 19.39 months. The mean age at diagnosis was 22.7 months for patients with unilateral involvement and the mean age at diagnosis was 14.1 months for patients with bilateral involvement. 61.8% of the patients were diagnosed with unilateral retinoblastoma and 38.2% with bilateral retinoblastoma. The number of eyes evaluated in the study was 362. Pineal gland involvement was present in 3% of patients with bilateral RB. 12.5% of the patients had a family history of RB. Bilateral involvement was more frequent in these patients and they were diagnosed earlier than patients without family history. There was no relationship between kinship and disease involvement. The initial findings of the patients were leucocori in 58% and strabismus in 27.9%, similar to the literature. According to ICRB, 6% of the patients were diagnosed in Group A, 22% in Group B, 19% in Group C, 22% in Group D and 31% in Group E. Patients with bilateral involvement were diagnosed at an earlier stage. Enucleation was performed in 50.5% of 362 eyes analyzed in the study. There was no enucleated eye in Group A according to intraocular stages. In group B, 10.1% of the eyes were enucleated. In all of these eyes, the reason for enucleation was recurrence. 32.3% of eyes in Group C, 60.7% of eyes in Group D and 92.9% of eyes in Group E were enucleated. Enucleation was performed in 25.4% of the eyes included in the study within the first month after diagnosis. 33.7% of the eyes who did not have enucleation at the time of diagnosis required enucleation at follow-up. The most common causes of enucleation in these patients were tumor recurrence, total retinal detachment and vitreous hemorrhage during treatment. The treatment methods other than enucleation are systemic chemotherapy, radiotherapy and local treatments; cryotherapy, thermotherapy, episcleral brachytherapy, intravitreal chemotherapy and intraarterial chemotherapy. Systemic chemotherapy was applied to 77% of the patients. The most commonly used chemotherapy protocol was VEC and ICE was the second. Radiotherapy was applied to 17.1% of the patients. After 2012, radiotherapy was used only in 2 patients with systemic involvement. Cryotherapy was performed in 48.3% of the eyes, thermotherapy in 38.6%, and episcleral brachytherapy in 3.8% of the eyes included in the study. In our center, intraarterial chemopterapy which was started to be used after 2004 was applied to 16.6% of eyes diagnosed after this year and intravitreal chemotherapy which was used after 2009 was applied to 13.2% of eyes diagnosed after this year. It was seen that enucleation was prevented in 84.6% of eyes in which these two treatment modalities were applied together. Enucleation rates of 56.3% and 61.2% between 1998-2004 and 2004-2009, respectively, with active use of intraarterial and intravitreal chemotherapeutics, it was seen that it decreased to 40.2% between 2009-2018. Survival rates in the last 14 years were 92.7%.Results: In our study, it was observed that enucleation rates and radiotherapy use were gradually decreased with using systemic chemotherapy and local treatment methods. 112

Amaç: Bu çalışmada takip ve tedavi ettiğimiz tedaviye refrakter ve nüks etmiş DBBHL hastalarının kurtarma tedavisi sonrası ortanca sağkalım sürelerini incelemeyi, bunun yanında bulgularımızın mevcut literatür ile farkının olup olmadığını ve fark bulunursa, bunun olası sebeplerinin araştırılmasını hedefledik.Gereç ve Yöntem: Kocaeli ÜniversiteTıp Fakültesi hematoloji arşivinde 2007-2018 yılları arasında takip edilen DBBHL tanısı almış ilk kemoterapi sonrası refrakter ve nüks edip kurtarma tedavisi verilen 31 erkek 20 kadın toplam 51 hasta çalışmaya alınmıştır. Çalışma, geriye dönük inceleme yöntemi ile dosya taraması şeklinde yapılmıştır. Hastaların verilen kurtarma tedavilerine göre yanıtları karşılaştırılmış, bunun yanında genel sağkalım analizi yapılmıştır. Tedaviye yanıtsızlık, tedaviye kısmi yanıt, hastalığın ilerlemesi, tedavi sırasında ölüm ve tedavi sonrası nüks olay olarak kabul edilmiştir. Sağkalım analizi Kaplan Meiyer yöntemi ile hesaplanmıştır. Gruplar arasındaki sağkalım arasındaki farklar univariant analiz içinde long-rank testi kullanılarak yapılmıştır ve p değeri

Giriş ve Amaç: Malignite ve tromboz gelişimi arasındaki bağlantı iyi bilinmektedir. Malignitesi olan hastalarda trombotik komplikasyonların ortaya çıkması, ilgili kanama riski ile birlikte kronik antikoagülasyona gereksinim, kemoterapinin verilmesinde olası gecikmeler, tekrarlayan tromboz riskinin yüksek olması gibi önemli etkilere sahiptir. Bu çalışmanın amacı Non-Hodgkin Lenfomada tromboz riski ve sıklığını göstermek,tesadüfen saptanan tromboz olaylarını tespit etmek, tromboz olaylarının cinsiyet, yaş, altta yatan hastalık ve komorbiditeler, Non-Hodgkin Lenfomanın tipi, Non-Hodgkin Lenfoma hastalığının evresi, hastaların aldığı kemoterapi çeşitleri, ECOG performansı arasındakı ilişkiyi göstermek idi.Gereç ve Yöntemler: Çalışmada 220 NHL hastasının tıbbi bilgileri retrospektif olarak incelendi. Alınan sonuçlar ile hastaların demografik özellikleri Microsoft Office Excel programı kullanılarak analiz edildi. Hasta grubunun genel özellikleri ayrı-ayı hesaplandı. Bütün analizler SPSS 20.0 paket programında yapılırken,anlamlılık kriteri olarak (p) 0,05 değeri kriter olarak kullanılmıştır. Çalışmada yer alan bireylerin, toplam tromboz olaylarının, tesadüfi radyolojik görüntüleme ile saptanan tromboz olaylarının, venöz ve arteriyel tromboz sıklığının frekans ve yüzde hesaplamaları gerçekleştirilmiştir. Frekans ve yüzde hesaplamalarının ardından tromboz olayı, cinsiyet, yaş, ek hastalık, tanı tipi, evre, kemoterapi, ECOG değişkenleri kullanarak tüm bireylerin verileri üzerinden bağımsızlık (ki-kare) testlerinden gerçekleştirilmiştir. Cinsiyet, yaş, tanı tipi, evre, ECOG değişkenlerinin tümünde Yates ki-kare değerleri incelenmiştir. Bunun yanı sıra kemoterapi değişkeninde ise Fisher'ın Kesin ki-kare testi dikkate alınmıştır.Bulgular: 220 NHL tanılı hastanın 31'inde (% 14) tromboz olayı görüldü. En sık tromboz olayı 8 bireyde görülen DVT, 2. sık görülen tromboz olayı ise 6 kişide saptanan PTE oldu. 2 hastada PTE ve DVT eş zamanlı saptandı. Tesadüfi olarak radyolojik görüntüleme ile toplam 15(% 6,8) hastada tromboz görüldü ve en çok saptanan olay herbiri 3 kişide olduğu belirlenen portal ven trombozu ve dalak enfarktıdır. Bireylerden 15'inde (% 6,8) arteriyel; 17'inde (% 7,7) ise venöz tromboz olduğu görüldü. NHL tanı tipi ile trombozun bir-birinden istatiksel olarak bağımsız olduğu saptandı (p=1.000; p>0,05). DBBHL tanılı 77 bireyin 11'inde diğer alt tanı tiplerine sahip 143 NHL tanılı bireyin 20'sinde tromboz olayı tespit edildi. İleri ECOG performansı ( p=0,000; p 0.05). Thrombosis was detected in 11 of 77 subjects with DBBHL and in 20 of 143 NHL subjects with other subtypes. The ECOG performance (p = 0,000; p

Asinetobakter türleri yoğun bakım ünitelerinde veya servislerde yatan immun sistemi baskılanmış hastalarda nozokomiyal enfeksiyonlara neden olmaktadır. A. baumannii, birçok antibiyotiğe intrensek direçli olması yanında kullanılan antibiyotiklere karşı sonradan direnç geliştirebilmesi nedeniyle enfeksiyonlarının tedavisinde zorluk yaşanmaktadır. Bu durum mevcut antibiyotiklerin kullanımını kısıtlamakta, klinisyeni yeni ajanlara, farklı tedavi seçeneklerine ve çeşitli antibiyotik kombinasyonlarının kullanımına yönlendirmektedir. Çalışmamızda, yoğun bakım ünitelerinde yatan hastalardan izole edilen A. baumannii suşlarında, yeni geliştirilen bir ajan olan seftolozan/tazobaktamın (C/T); kolistin (CS), doripenem (DOR), tigesiklin (TGC), minosiklin (MIN) ve amikasin (AK) ile yapılan ikili kombinasyonlarının in vitro etkileşimleri E-test yöntemiyle araştırılmıştır. Prospektif olarak yapılan bu çalışma; Ocak 2017 - Temmuz 2017 tarihleri arasında Yüzüncü Yıl Üniversitesi Mikrobiyoloji Laboratuvarı'nda yürütülmüştür. Çalışmaya yoğun bakım ünitelerinde yatmakta olan hastaların çeşitli klinik örneklerinden (kan, idrar, balgam, trakeal aspirat, yara, abse ve kateter) izole edilen ve en az üç antibiyotik sınıfına direnç gösteren toplam 35 adet A. baumannii suşu dâhil edilmiştir. A. baumannii izolatlarının identifikasyonu ve antibiyotik duyarlılık profilinin belirlenmesi için BD Phoneix 100 (Becton Dickinson, Amerika) otomatize sistemi kullanılmıştır. Antibiyotik kombinasyonlarının etkileşimlerinin in vitro olarak belirlenmesinde fraksiyonel inhibitör konsantrasyon (FİK) indeksi kullanılmıştır. Elde edilen ? FİK indeksi verilerine göre; ? 0.5 ise sinerji, > 0.5 ve ? 1 arası aditif, > 1 ve < 2 arası indiferan (tanımlanamayan etkileşim) ve ? 2 ise antagonist etkileşim olarak değerlendirilmiştir. A. baumannii klinik izolatlarında EUCAST tarafından önerilen antimikrobik ilaç gruplarından siprofloksasin, gentamisin, imipenem ve meropeneme % 100, netilmisine % 96.6, amikasine % 85.7, trimetoprim/sulfometoksazole % 48.5 ve kolistine % 2.8 oranında direnç saptanmıştır. Antibiyotik kombinasyonlarının FİK indeksi sonuçlarına göre en yüksek sinerjik etkileşim % 11.4 oranla C/T - TGC arasında gözlenmiştir. C/T - CS ve C/T - DOR antibiyotikleri arasında ise sinerjik etkileşim gözlenmemiştir. En yüksek aditif etkileşim oranları C/T - AK (% 60) ve C/T - MIN (% 45.7) arasında görülürken C/T - DOR arasında aditif etkileşim gözlenmemiştir. Antagonist etkileşim C/T - DOR (% 71.4) ve C/T - CS (% 20) kombinasyonlarında gözlenmiştir. C/T - AK, C/T - MIN ve C/T - TGC kombinasyonlarında antagonist etkileşime rastlanmamıştır. Sonuç olarak çalışmamızda; yeni bir ß-laktam/ß-laktamaz inhibitörü olan seftolozan/tazobaktamın, tek başına asinetobakterlere yeterli etki etmediği ancak amikasin, minosiklin ve tigesiklin ile kombine halde sinerjik etkileşim oluşturabildiği görülmüştür. Seftolozan/tazobaktamın doripenem ve kolistin ile saptanan antagonist etkileşimi nedeniyle klinik kullanımda dikkatle izlenmelidir. Anahtar Kelimeler: Acinetobacter baumannii, Direnç, Seftolozan/tazobaktam, Antibiyotik Kombinasyonu Acinetobacter species leads nosocomial infections in immunocompromised patients hospitalized in intensive care units (ICU) or services. Treatment of infections is difficult because A. baumannii is intrinsic resistant to many antibiotics and also it can develop resistance to the antibiotics used later. This limits the use of existing antibiotics, directs the clinician to new agents, different treatment options and the use of various antibiotic combinations. In our study, the in vitro interactions of bilateral combinations of colistin (CS), doripenem (DOR), tigecycline (TGC), minocycline (MIN) and amikacin (AK) with a newly developed agent ceftolozane/tazobactam; were investigated by E-test method in A. baumannii strains isolated from patients hospitalized in ICU patients. This prospective study was conducted in the Microbiology Laboratory of Yüzüncü Yıl University between January 2017 and July 2017. A total of 35 A. baumannii strains isolated from various clinical specimens (blood, urine, sputum, tracheal aspirate, wound, abscess and catheter) of patients hospitalized in ICU and resistant to at least three antibiotic classes were included in the study. The BD Phoneix 100 (Becton Dickinson, USA) automated system was used to identify the A. baumannii isolates and determine the antibiotic susceptibility profile. The fractional inhibitor concentration (FIC) index was used to determine the interaction of antibiotic combinations as in vitro. According to the data obtained from ? FIK index; ? 0.5 was considered as synergy, > 0.5 and ? 1 aditif, > 1 and < 2 indifferent (unidentified interaction) and ? 2 was considered as antagonistic interaction. In A. baumannii clinical isolates, resistance to ciprofloxacin, gentamicin, imipenem and meropenem 100 %, netilmicin 96.6 %, amikacin 85.7 %, trimethoprim/sulfamethoxazole 48.5 % and colistin 2.8 % were found in antimicrobial drug groups recommended by EUCAST. The highest synergistic interaction was observed in C/T - TGC with 11.4 % according to the FIC index results of antibiotic combinations. There was no synergistic interaction between C/T - CS and C/T - DOR antibiotics. The highest additive interaction rates were found between C/T - AK (60 %) and C/T - MIN (45.7 %), but no additive interaction between C/T - DOR was observed. Antagonist interaction was observed in C/T - DOR (71.4 %) and C/T - CS (20 %) combinations. Antagonist interaction was not observed in C/T - AK, C/T - MIN and C/T - TGC combinations. In conclusion, our study showed that ceftolozane/tazobactam, a new ß-lactam/ ß-lactamase inhibitor, did not have enough effect on Acinetobacter alone but could produce synergistic interaction in combination with amikacin, minocycline and tigecycline. Ceftolozane/tazobactam should be carefully monitored in clinical practice due to the antagonist interaction with doripenem and colistin. Keywords: Acinetbacter baumannii, Resistance, Ceftolozane/tazobactam, Antibiotic Combination 81

AMAÇLokal ileri rektum kanserinde (LİRK) preoperatif uzun dönem kemoradyoterapi ile postoperatif kemoradyoterapiyi karşılaştıran 2 prospektif randomize çalışma mevcut olup, lokoregional rekürrens (LR) ve sağ kalım sonuçları çelişmektedir. Çalışmanın temel amacı LİRK de preoperatif ve postoperatif kemoradyoterapinin hastalık rekürrensi ve sağkalımlara etkilerini karşılamaktır. MATERYAL METOD Klinik olarak LİRK tanısı alan 336 hasta prospektif olarak preoperatif veya postoperatif (177 vs 159 hasta) kemoradyoterapi gruplarına ayrıldı. Preoperatif gruptaki hastalara total 50.4 Gy (28 fraksiyon) radyoterapi ve eş zamanlı 2 siklus KT yi (5-florourasil- lökoverin) takiben küratif TME uygulandı. Postoperatif gruba operasyondan 4 hafta sonra benzer protokol verildi. Gruplara 4 kür adjuvant KT eklendi. BULGULAROrtalama 60,4 ay takip sonrası, LR'nin 5 yıllık kümülatif indeksi preoperatif grupta % 7.4 ve postoperatif grupta % 13.4 idi (p= 0.021). 5 yıllık kanser spesifik sağkalım preoperatif grupta % 87.5 ve postoperatif grupta % 80 idi (p= 0.022). Total sağkalım % 79.5 vs %74.7 (p= 0.064), hastalıksız sağkalım % 75.2 vs % 64.8 (p= 0.062), KRT ye bağlı geç toksisite % 7.4 vs % 13.2 (p= 0.002) idi. Tedaviye uyum preoperatif grupta yüksektir (p< 0.001). SONUÇPreoperatif kemoradyoterapi, postoperatif kemoradyoterapi ile karşılaştırıldığında lokal kontrol, tedavi uyumluluğu, kanser spesifik sağkalım ve geç toksisite açısından belirgin olarak iyileşme sağladı. Sonuçlar aynı zamanda, preoperatif tedavi için olası bir genel ve hastalıksız sağkalım fayda öneriyordu. Patolojik tam yanıt sağlanan hastalarda hastalıksız sağ kalım anlamlı oranda artmaktadır. 64

Kolorektal kanserler en sık görülen kanserlerden biri olup tüm dünyada halen önemli bir mortalite nedenidir. Kolorektal kanser biyolojisindeki gelişmeler ile kemoterapötik ilaçlardaki son dönem gelişmeler sağkalımda uzama sağlamıştır. Çalışmamızda 2000-2016 tarihleri arasında Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Onkoloji Polikliniğinden takipli tanı anında ya da takip sırasında metastatik olan kolorektal kanser hasta grubunda birinci ve ikinci seri tedavide epidermal büyüme faktörü reseptör (EGFR) inhibitörü kullanan hastaların sağkalım analizleri ve sağkalım üzerinde etkili prognostik faktörleri belirlemeyi amaçladık.Çalışmaya Ocak 2000- Ağustos 2016 tarihleri arasında Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesinde kolorektal kanser tanısı almış ve Tıbbi Onkoloji Bilim Dalı'nda tedavi almış toplam 84 hasta alındı. Tüm hastalarda yaş, komorbid hastalık varlığı, tanı tarihi, evre, tümör lokalizasyonu, tümöre yönelik operasyon öyküsü, operasyon tarihi, neoadjuvant kemoterapi durumu, adjuvant kemoterapi rejimleri, adjuvant kemoterapide EGFR inhibitörü kullanımı ile ortaya çıkan yan etkiler, karaciğer ve akciğer metastazına yönelik metastazektomi durumu, karaciğer metastazı olması durumunda transarteriyel kemoemboliazasyon/ radyofrekans ablasyon işleminin yapılması, radyoterapi durumu, progresyonsuz sağkalım ve genel sağkalım süreleri gibi parametreler ve bu parametrelerin sağkalım ve nüks üzerine olan etkileri değerlendirildi. Hastaların son kontrol tarihleri ya da exitus tarihleri kaydedilerek median progresyonsuz ve genel sağkalımları hesaplandı.Hastaların tanı anında yaşları 23 ile 82 arasında değişmekte olup yaş ortalması 55,16, standart sapması ise 12,37'dir. Hastaların 29'u (%31,9) kadın, 55'i (%60,4) erkekti. Hastaların 26'sı (%28,6) tanı anında evre 1-3 iken takipleri sırasında progrese olan hasta grubudur. Hastaların 58'i (%63,7) tanı anında evre 4'tü. EGFR inhibitörü alan hastaların median progresyonsuz sağkalım (PFS) 11 ay; median genel sağkalım (OS) ise 30 ay olarak saptandı. Primer hastalık lokalizasyonuna göre sağkalım analizi yapıldığında sol kolon yerleşimli hastalarda PFS (12 ay) ve OS (32 ay); sağ kolon yerleşimli hastalara göre ( median PFS 7 ay ve OS 18 ay) anlamlı olarak yüksek bulundu (p=0,029; p

Amaç: Nörotoksik kemoterapi (KT) verilen kanser hastalarına uygulanan alt ekstremite güçlendirme ve denge egzersizlerinin denge, yaşam kalitesi, nöropatik ağrı ve sinir iletimi üzerine etkisini araştırmaktır.Gereç-Yöntem: Çalışmaya Medikal Onkoloji bölümü tarafından yönlendirilen nörotoksik KT ajanı kullanan ya da kullanması planlanan hastalar iki grup halinde dahil edildi. İlk grup henüz KT başlanmamış hastalar olup bu gruba alt ekstremite güçlendirme ve denge egzersizleri gösterildi, ev egzersiz programı verildi, 3. kür sonrası için kontrole çağırıldı. İkinci grup ise daha önceden görülmemiş, üç veya dört kür KT almış hastalardan oluşmaktaydı. Her iki grup 3./4. kür KT sonrası değerlendirildi. Nicel denge değerlendirmesi Neurocom Balance Master® cihazı ile 2 statik, 2 dinamik parametre kullanılarak, fonksiyonel denge değerlendirmesi Berg Denge Ölçeği (BDÖ) ile yapıldı. Yaşam kalitesi için Avrupa Kanser Araştırma ve Tedavi Birliği'nin geliştirdiği EORTC QLQ-C30 anketi, nöropatik ağrı için PainDETECT ağrı anketi (PD) kullanıldı; elektrofizyolojik açıdan değerlendirilme ise sinir iletim çalışmaları (SİÇ) ile yapıldı.Bulgular: Çalışmaya 24'ü egzersiz verilen hastalardan (14 kadın, 10 erkek), 36'sı ise egzersiz verilmeyen hastalardan (17 kadın, 19 erkek) oluşan 60 hasta katıldı. Egzersiz verilen hastaların yaş ortalamaları 52±10 olup diğer grubun 53,58±11,92 idi. Her iki grubun yaş, VKİ, cinsiyet dağılımları birbirine benzerdi (p>0,05). Tanı, hastalık evresi ve uygulanan tedaviler arasında fark yoktu (p>0,05). BDÖ puanı (p=0,005), EORTC QLQ-C30'da genel yaşam kalitesi, fiziksel işlev ve duygusal işlev (p0.05). BBS (p=0.005), EORTC QLQ-C30 global QoL, physical and emotional functioning (p

Amaç: Nöroblastom çocukluk çağı kanserleri arasında lösemiler ve beyin tümörlerinden sonra görülen en sık 3. kanser türü olup, en sık görülen ekstrakraniyal solid tümördür. Nöroblastom çocukluk çağındaki tüm kanser mortalitesinin %15'inden sorumlu olduğu bilinmektedir. Çocukluk çağının önemli sağlık problemlerinin başında gelen bu hastalığın tedavisi için ülkemizde Ekim 2002 tarihinden itibaren Türk Pediatrik Onkoloji Grubu Nöroblastom 2003 protokolü (TPOG-2003) uygulanmaya başlanmış, 2009 yılında yapılan revizyonlar ile TPOG-2009 protokolü kullanılmıştır. Bu çalışmanın amacı, 2000-2015 yılları arasında Ondokuz Mayıs Üniversitesi Pediatrik Onkoloji Bilim Dalı'nda izlenen nöral krest kökenli olguların önemli özellikleri yönünden retrospektif değerlendirilmesi, TPOG NB-2003 ve TPOG NB-2009 kemoterapi protokollerinin karşılaştırılması ve çizilecek yeni tedavi protokollerine yardımcı olunması olarak belirlenmiştir. Materyal ve Metod: Bu çalışmada Ağustos 2000 ile Aralık 2015 tarihleri arasında Ondokuz Mayıs Üniversitesi Pediatrik Onkoloji Bölümünde tanı konularak tedavi ve takipleri gerçekleştirilmiş olan nöroblastom, ganglionöroblastom ve ganglionörom tanılı 76 hastanın genel demografik ve klinik özellikleri retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Bulgular: Hasta grubunda cinsiyet dağılımının benzer olduğu ve ortalama tanı yaşının 38 ay olduğu belirlenmiştir. En sık başvurular Samsun ve Ordu illerinden gelmiştir. Başvuru anındaki başlıca yakınmalar karın ağrısı ve karın şişliği, ateş ve yürüme bozukluğudur; en sık şikâyet bölgeleri karın ve torakstır. Primer tanı yöntemleri olarak MR ve BT tercih edilmiş, MIBG ile %36 ve PET ile %77 oranında metastatik hastalık belirlenmiştir. Hastaların %46'sında evre 4 hastalık olduğu, en sık tümör lokalizasyonunun ise abdomen olduğu tespit edilmiştir. Hastaların %90'ında NSE, %74'ünde LDH, %33'ünde ferritin, %50'sinde VMA ve %61'inde HVA yüksekliği tespit edilmiştir. Hasta grubunun %29'unda MYCN pozitifliği belirlenmiş, %86'sında sitogenetik anomali tespit edilmiştir. Hastaların %55'inde metastatik hastalık mevcut olup bunların %32'sinde kemik metastazı, %42'sinde lenf nodu metastazı, %26'sında kemik iliği metastazı, %20'sinde organ metastazı, %18'inde ise SSS metastazı görülmüştür. Hastaların %22'sinde nüks gelişmiş, en sık nüks alanının sürrenal, karaciğer ve toraks olduğu belirlenmiştir. Primer cerrahi uygulanan hastaların %76'sında total, %21'inde subtotal eksizyon yapılmıştır. TPOG 2003 protokolüne göre 15, 2009 protokolüne göre 33 hasta kemoterapi almış, 2003 protokolü uygulanan hastaların %60'ına ve 2009 protokolü uygulanan hastaların %58'ine radyoterapi verilmiş, 2009 protokolü alan hastaların %30'una ise kök hücre nakli yapılmıştır. Hastaların %61'inde tedavi sürecinde komplikasyon gelişmiş, akut komplikasyonlardan en sık dermatit ve KCFT yüksekliği, subakut komplikasyonlardan en sık KCFT yüksekliği ve kronik komplikasyonlardan en sık tübülopati izlenmiştir. Hastalardan %71'i remisyona girmiş, bunlardan %54'ünde tam remisyon, %17'sinde çok iyi kısmi yanıt gelişmiştir. 2009 protokolü uygulanan hastalardaki tam yanıt oranları 2003 protokolü alanların iki katıdır. Hastalarda genel mortalite oranı %34'tür. Genel sağkalım değerlendirmelerinde 2009 protokolü uygulanan hastalarda tanı yaşı 18 ay altında olanların sağkalımları anlamlı derecede iyidir, 2003 protokolü verilen hastalarda kızların sağkalımları anlamlı derecede iyidir, diğer demografik, klinik ve prognostik faktörlerin genel sağkalımları anlamlı derecede etkilemediği görülmüştür. Olaysız sağkalım değerlendirmelerinde Demografik, klinik ve prognostik faktörlerin olaysız sağkalımları anlamlı derecede etkilemediği görülmüştür. Sonuç: Çalışmamız nöroblastomda 2003 ve 2009 tedavi protokollerinin karşılaştırmalı olarak değerlendirildiği lokal bir çalışmadır. Elde ettiğimiz bulguların daha geniş örneklem büyüklüğü olan ve daha uzun takip süreli çalışmalarla konfirme edilmesi gerekir. Çalışmamızın mevcut bulguları ile ülkemizde nöroblastom konusunda yapılacak araştırmalara kıymetli bir veri kaynağı olacağını düşünmekteyiz. Aim: Neuroblastoma is the 3rd most common cancer type following leukemia and brain tumors, and it is the most frequent extracranial solid tumor among children. Neuroblastoma is responsible for 15% of cancer mortality among children. Turkish Pediatric Oncology Group's Neuroblastoma 2003 protocol (TPOG-2003) was used for the treatment of these children after October 2002, and this was revised in 2009 (TPOG- 2009). The aim of this study is to compare the treatment results of TPOG-2003 and TPOG-2009 in children with tumor of neural crest origin. Material and Method: This study retrospectively evaluated the demographic and clinical data of 76 patients that diagnosed, treated, and followed-up between August 2000 and December 2015 at the Department of Pediatrics, Oncology Division of Ondokuz Mayis University. Results: Sex distribution was similar, and mean age at diagnosis was 38 months. Patients were most frequently referred from Samsun and Ordu provinces. Major complaints at admission were abdominal pain, bloating, fever, and gait disorders. Most frequent sites of complaints were abdomen and thorax. Primary diagnostic methods were MRI and CT, and metastatic disease was found in 36% of MIBG and 77% of PET scans. 46% of patients had stage-IV disease, and most frequent sites of tumor localization were abdomen. 90% of patients had elevated NSE levels, 74% had elevated LDH levels, 33% had elevated ferritin levels, 50% had elevated VMA levels, and 61% had elevated HVA levels. 29% of patients had MYCN positivity, 86% had cytogenetic abnormalities. 55% had metastatic disease, and bone, lymph node, bone marrow, organ, and CNS metastases were determined in 32%, 42%, 26%, 20%, and 18% of these patients, respectively. 22% of patients had recurrent disease, and most frequent sites of recurrence were adrenal, liver and thoracic regions. Total excision was performed in 76%, and subtotal excision was performed in 21% of patients. 15 patients took TPOG-2003 protocol, and 33 patients took TPOG-2009 protocol, and radiotherapy was performed in 60% and 58% of these protocols, respectively. 30% of patients that took TPOG-2009 protocol had also stem cell transplantation. 61% of study population had complications. Most frequent acute complications were dermatitis and liver enzyme elevations, most frequent subacute complications were liver enzyme elevations, and most frequent chronic complications were tubulopathies. 71% of patients had remission (54% complete remission, 17% very good partial response). Complete remission rates were two-fold higher in TPOG-2009. Overall mortality rate was 34%. Overall survival was significantly higher in patients under 18 months in TPOG-2009 group, and girls had better overall survival in TPOG- 2003 group. Remaining demographic, clinical and prognostic factors have not affected survival significantly. Event-free survival was not affected from demographic, clinical, and prognostic factors. Conclusion: This is a local study that compared TPOG-2003 and TPOG-2009 protocols. Nevertheless, these results should be confirmed with larger scaled studies with longer follow-up periods. Our results will contribute to the future research on this subject. 149

Amaç: Hematopoetik kök hücre nakli; akut lösemi ve myelodisplastik sendrom (MDS) tanılı hastalarda kür şansı sağlayan etkin bir tedavi yöntemidir. Ancak nakil sonrası nükslerde hala prognoz oldukça kötü seyretmektedir. Bu çalışmada nakil sonrası nüksleri ve sağkalımı etkileyen faktörleri değerlendirmeyi planladık.Hastalar ve Yöntem: Bu çalışmada Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi, İç Hastalıkları Anabilim Dalı, Hematoloji Bilim Dalı Erciyes Transplant Merkezi'nde Ocak 2001–Haziran 2016 tarihleri arasında alloHKHN sonrası nüks gelişen yeterli dosya verilerine ulaşılan 57 hastanın verileri geriye dönük olarak değerlendirildi. Çalışmamıza dahil edilen alloHKHN sonrası nüks ile takipli akut lösemi ve MDS tanılı hastalar kemik iliği ve extrameduller bölge nüksleri olarak 2 grupta incelendi. Gruplar nüks riskleri ve nüks sonrası toplam yaşam sürelerini etkileyecek faktörler açısından karşılaştırıldı.Bulgular: alloHKHN sonrası nüks gelişen hastaların prognozu kötü seyirli görülmüştür. Çalışmamızda alloHKHN sonrası extrameduller bölgeden nüks ile takipli hastalarda sağkalım oranları belirgin yüksekti (p:0.039). alloHKHN sonrası nüks gelişen hastalarda nakilden relapsa kadar geçen sürenin kısa olması, haploidentik nakil tipi, alloHKHN sonrası kemik iliği relapsı görülen ve birinci tam remisyon sağlanamayan (CR1) refrakter akut lösemide FLAG (Fludarabin, sitozin arabinosid (ARA-C), granulosit koloni stimulan faktör (G-CSF) ) dışındaki kemoterapiler ile ikinci tam remisyon (CR2) fazında nakle alınan hastalarda nüks sonrası mortalite göreceli riskinin anlamlı derecede daha yüksek olduğu tespit edildi. Çalışmada tanı, yaş, cinsiyet, HLA (İnsan lökosit antijen) uyumu, uygulanılan hazırlık rejimi, nakle girerken hastalık durumu, nakile girerken blast oranı, akut GVHH (graft versus host hastalığı) ve kronik GVHH varlığı, nüks öncesi kimerizm yüzdesi ve nakilden relapsa kadar CMV (sitomegalovirus) reaktivasyonu ile mortalite arasında anlamlı bir ilişki tespit edilmedi. Nakil ilişkili mortalite göreceli riski HLA uyumu 10/10-10/9 olan hastalara kıyasla 10/8-10/5 olan hastalarda 1.62 kat, indirgenmiş yoğunluktaki nakil rejimleri ile nakle alınan hasta grubunda myeloablatif nakil rejimi ile nakle alınan hastalara kıyasla 1.48 kat, nakil sonrası dönemde kronik GVHH gelişmeyen olgularda gelişenlere kıyasla 1.42 kat ve nakil sonrası relapsa kadar geçen sürede CMV reaktivasyonu olan hastalarda 1.25 kat daha yüksek bulundu. Nüks ilişkili mortaliteye anlamlı derecede katkı sağlayan faktörler çoklu değişkenli regresyon analizi (multivariate cox regresyon) ile değerlendirildiğinde mortalite gelişimi üzerinde en anlamlı parametrenin nakil tipi ve FLAG kemoterapisi ile hastanın ikinci tam remisyonda nakile girmesi olduğu gösterildi.Sonuç: Nakilden relapsa kadar geçen süre, nakil tipi, nüks bölgesi, birinci tam remisyon sağlanamayan refrakter akut lösemide FLAG kemoterapisi ile hastada ikinci tam remisyon sağlanması ve nüks tedavisinde 2.kez nakil uygulanması başta olmak üzere hasta, verici ve nakil kaynaklı faktörler alloHKHN sonrası nüks ile takip edilen hastalarda sağkalımla ilişkilidir.alloHKHN yapılan hastalarda nakil merkezlerinin nakil ilişkili mortalite, nüks gelişimi ve hastalıksız sağkalım üzerine etkili risk faktörlerini belirlemesi büyük önem taşımaktadır. Nakil merkezlerinin kendi merkezlerinde yaptığı değerlendirmelerin bir merkez altında toplanması, merkez sonuçlarının karşılaştırılması ve Türkiyedeki sonuçlar ile uluslararası sonuçların çok yönlü olarak karşılaştırılması nakilde büyük gelişmelere imkan verecektir. Bu sayede nakil merkezlerininin takip ve tedavideki yenilikleri uygulamaya geçirmeleri nakil başarılarını artıracaktır. Objective: Hematopoietic stem cell transplantation is the most effective treatment option for patients with acute leukemia and myelodysplastic syndrome. However, the prognosis of patients with post-transplant relapse was very poor. In this retrospective study, we are planned to evaluate the factors that affecting of post-transplant relapse and survival.Materials and methods: In this study, the data of 57 patients with adequate file access were evaluated retrospectively; who had relapse of allo-HSCT between January 2001 and June 2016 in the Erciyes Transplant Center of the Department of Internal Medicine, Department of Internal Medicine, Hematology Science Faculty of Erciyes University. Patients with myelodysplastic syndrome and acute leukemia followed by recurrent alloHKHN who were included in our study were studied in 2 groups as bone marrow and extramedullary sites relapses. Two groups were compared in terms of risk factors for relapse and survival after relapse.Results: The prognosis of patients with post-transplant relapse was poor. In this study, extrameduller relapse was also associated with a longer post-relapse survival (p:0.039). İt was found that relapses occuring earlier than 6 months after allo-HSCT, haploidentical transplantation, bone marrow relapse after allo-HSCT and induced complete remission before transplantation without FLAG (fludarabine, Cytosine arabinoside, Granulocyte colony stimulating factor (G-CSF)) chemotherapy in refractory acute leukemia without first complet remission (CR1) were strongly associated with increased risk of mortality after relapse. Although diagnosis, age, sex, disease status at transplantation, pre-transplant extramedullary disease status, blast ratio at transplant, developing GVHD before relapse, HLA compatibility, conditioning regimens, disease status at transplantation, reactivation of CMV from transplant to relapse and evaluated chimerism before relapse are determining risk factors for post-transplant relapse, these parameters did not appear to influence the outcome after relapse in our study. HLA compatibility 10/8-10/5 ( HR, 1,62; 95% Cl, 0.80 to 3.28; P=.177), reduced intensity conditioning for allo-HSCT (HR, 1.48;95 Cl, 0.55 to 3.98; P=.434), absence of chronic GVHD (HR,1.42; 95%Cl, 0.76 to 2.56) P= .282 reactivation of CMV from transplant to relapse HR,1.25; 95%Cl, 0.45 to 1.44 P=.459) associated with increased risk of mortality after relapse. The major finding of this study was that when confounding factors of transplant-related mortality were assessed using multivariate regression analysis, haploidentical transplantation (HR: 2.25; 95%CI: 1.02 to 4.96) P=.044) and induced second complete remission before transplantation without FLAG chemotherapy (HR: 3.99; 95%CI: 1.26 to 12.65; P=.019) shown to be the most significant factor affecting mortality.Comment: The patient, donor and transplantation-related factors, especially interval from transplantation, relapse type of transplantation, relapse sites and induced second complete remission before transplantation without FLAG chemotherapy in refractory acute leukemia is without first complete remission (CR1) and second transplantation in relapse treatment are all related to overall survival (OS) in patients with relapse after allo-HSCT. It is very important for each stem cell transplantation centers determine the risk factors for transplant-related mortality, relapse and disease-free survival in patients with allo-HSCT. The collection of transport centers assessments at their centers under a center, comparison of center results and multidimensional comparison of international outcomes with Turkish outcomes; this will allow the stem cell transplantation to greatly improve. In this respect, the implementation of transplant centers innovations in patient follow-up and care will increase their transplantation success. 109

Sisplatin birçok solid tümörün tedavisinde yaygın biçimde kullanılan güçlü bir antineoplastik ajandır. En sık görülen yan etkileri nefrotoksisite, nörotoksisite, ototoksisite ve kemik iliği süpresyonudur. En iyi bilinen doz sınırlayıcı yan etkisi yoğun intravenöz salin infüzyonuna rağmen görülebilen nefrotoksisitedir. Daha önceki çalışmalarda, ilk defa sisplatin kullanan hastaların bir kısmında geri dönüşümlü böbrek hasarı geliştiği, tekrarlayan dozların böbrek yetmezliği sıklık ve şiddetini arttırarak geri dönüşümsüz hasara ilerlediği, sisplatinin oluşturduğu toksisitenin sıklıkla kümülatif ve doza bağımlı olduğu belirtilmiştir. Bizim bu çalışmamızdaki amacımız, sisplatin bazlı kemaoterapi rejimi uygulanan malignite hastalarının tanı ve tedavi sırasındaki hemogram ve biyokimya parametreleri ile nefropati görülmesi üzerinde etkili olabilecek olası öngördürücü faktörlerin ve nefropati görülme sıklığının saptanmasıdır.Sisplatin bazlı kemoterapi rejimi uygulanan malignite hastalarının tanı ve tedavi sırasındaki hemogram ve biyokimya parametreleri ile nefropati görülmesi üzerinde etkili olabilecek olası öngördürücü faktörler ve nefropati görülme sıklığını retrospektif olarak araştırmak için Ocak 2014-Aralık 2014 tarihleri arasında Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi İç Hastalıkları Anabilim Dalı Onkoloji Bilim Dalı polikliniğine ve/veya servisine başvuran, başvuru anında yaşı 18 ve üzerinde olan 997 hastanın, sisplatin bazlı kemoterapi rejimi verilmesi planlanan 158'i çalışmaya dahil edildi. İstatistiksel olarak p

Akut lenfoblastik lösemi (ALL) hasta grupları arasında farklı seyreden biyolojik ve klinik olarak heterojen hastalıklar grubudur. Erişkin ALL hastalarında son tedavi rejimleri ile tam remisyon oranları %70-90 iken; uzun süreli sağkalım oranı %25-50 olarak bulunmuştur. Minimal toksisite ile yüksek kür oranlarının sağlanabilmesi için hasta gruplarına uygun tedavinin belirlenmesinde prognostik faktörlerin tanımlanması önemlidir. Klinik parametreler, immunfenotip, sitogenetik, tedavi yanıtı ve minimal rezidüel hastalık günümüzde akut lenfoblastik lösemi hastalarında risk sınıflamasında kullanılan temel göstergelerdir. Bu biyolojik ve klinik özellikleri hedef alan risk uyumlu tedavi stratejileri uzun süreli sağ kalım sonuçlarını olumlu yönde etkilemektedir.Çalışmamıza Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Hematoloji Bilim Dalı'nda takip edilen hiper CVAD (siklofosfamid, vinkristin, adriamisin, deksametazon) kemoterapi rejimi içeren tedavi protokolleri uygulanan akut lenfoblastik lösemi tanılı hastalar dahil edildi. Bu hastaların retrospektif olarak demografik verilerini, klinik ve prognostik faktör özelliklerini ortaya koymak; verilen farklı tedavi seçeneklerine yanıtı değerlendirmek; değişen tedavi seçimleri ile oluşan yan etkileri ortaya koymak ve genel sağkalım oranlarını değerlendirmek amaçlandı.Hastaların tanı ve tedavi esnasındaki özelliklerine merkezimizde kullanılan bilgisayar otomasyon sistemi taranarak ulaşılmıştır.Çalışmada değerlendirmeye alınan 44 hastanın yaş ortalaması 34 olup; %72,2'si erkek, %27,7'si kadın idi. Hastaların %61'inin B hücre immunfenotipinde olduğu görüldü. 44 hastanın 6'sında (%13,6) Ph(+)'liği saptandı; yüksek riskli hasta grubu oranı %81,8 olarak bulundu. Komplet remisyon oranı %72,7; toplam sağ kalım oranı %43,1 olarak saptandı.Çalışmamızda hiper CVAD kombine tedavi rejimine L-asparaginaz eklenen hasta gruplarında tedaviye bağlı sepsis ve tedaviye bağlı ölüm oranlarının arttığı saptanmış; komplet remisyon oranlarının düştüğü; total sağ kalım süresinin ise azaldığı görülmüştür. Sonuç olarak; çalışmamızda saptanan sonuçların, diğer çalışmalarla benzer olduğu görülmüş; lakin total sağ kalım oranı %27'lere kadar düşen erişkin ALL hastaları için mevcut tedavi seçeneklerinin yeterli olmadığı ve yeni tedavi protokollerinin gerekli olduğu kanatine varılmıştır.Anahtar kelimeler: ALL, Hiper CVAD Acute lymphoblastic leukemia (ALL) is a group of heterogeneous diseases in biological and clinical terms, with a different presentation among patient groups. While total remission ratio is 70-90% with recent treatment regimen in adult ALL patients, long-term survival ratio was found 25-50%. It is important to define prognostic factors for determining the treatment appropriate for patient groups to be able to provide high cure rates with minimal toxicity. Clinical parameters, immunophenotype, cytogenetics, respond to treatment and minimal residual disease are the main demonstrators used in risk classification in acute lymphoblastic leukemia patients today. Risk-compatible treatment strategies targeting these biological and clinical characteristics positively effect long-term survival results.Acute lymphoblastic leukemia diagnosed patients followed up in Uludağ University Faculty of Medicine Hematology Department were included in our study and treatment protocols containing Hyper CVAD chemotherapy regimen were applied in these patients. The aim was to present demographical data, clinical and prognostic factor characteristics retrospectively and to evaluate the respond given to different treatment options given, present side effects occurring with changing treatment options and evaluate general survival ratios.Characteristics present in the diagnosis and treatment of the patients were acquired by scanning the computer automation system used in our center.The average age of 44 patients taken in the evaluation in the study was 34 and 72,2% of the participants were male and 27,7% were female. It was observed that 61% of the patients were in B cell immunophenotype and in 6 out of 44 patients (13,6%), Ph(+) was detected and the ratio of patient group with a high risk was found 81,8%. Complete remission ratio was detected as 72,7% and total survival ratio was 43,1%.In our study, it was determined that sepsis and treatment-based exitus ratios increased in patient groups in which L-asparaginase was added to the treatment regimen combined with hypercvad and it was detected that complete remission ratios and total survival time decreased.As a result, it was observed that the results detected in our study were similar to other studies, but the conclusion that available treatments were not satisfactory for adult ALL patients in whom total survival ratio decreased down to 27% and new treatment protocols were necessary.Key words: ALL, Hyper CVAD 58

Amaç: Bu çalışmada, poliklinikten takip edilen ve antipsikotik monoterapi ya da polifarmasi uygulanan ağır ruhsal bozukluğu olan hastalarda metabolik sendrom (MetS) sıklığı ve ilişkili etmenlerin araştırılması amaçlanmıştır. Yöntem: Araştırmadaki veriler KTÜ Tıp Fakültesi Psikiyatri Ana Bilim Dalı şizofreni-bipolar bozukluk özelleşmiş polikliniğinde Ocak 2007- Aralık 2014 tarihleri arasında takip edilmiş, ağır ruhsal bozukluğu olan 290 hastadan alınmıştır. Son kullandığı antipsikotik ilacı ya da ilaçları en az son 8 haftadır kullanan, rutin metabolik izlemi yapılan ve dosya bilgileri yeterli olan hastalar çalışmada yer almıştır. MetS tanısı NCEP ATP III ölçütlerine göre konulmuştur. Bulgular: ATP III'e göre MetS sıklığı tüm hastalarda %32,1, şizofreni hastalarında %30,6, şizoaffektif bozukluk hastalarında %36,4, bipolar bozukluk hastalarında %34,1 bulunmuştur. MetS sıklığının yaşla birlikte anlamlı derecede arttığı görülmüştür. Hastalarda yüksek trigliserit düzeyi, artmış bel çevresi ve düşük HDL düzeyleri sık rastlanan metabolik özelliklerdir. Tüm hastalarda antipsikotik polifarmasi oranı %32,1 olup, bipolar bozukluk hastalarına kıyasla şizofreni ve şizoaffektif bozukluk hastalarına daha sık antipsikotik polifarmasi uygulandığı tespit edilmiştir. MetS sıklığı açısından monoterapi ve polifarmasi grupları arasında anlamlı bir fark saptanmamıştır. Ayrıca çalışmamızda BKİ'nin MetS için güçlü bir öngörücü olduğu belirlenmiştir.Sonuç: Şizofreni ve diğer ağır ruhsal bozukluklar nedeniyle tedavi edilen hastalarda MetS sık görülmektedir. Kullanılan MetS kriteri, cinsiyet, etnik köken, ülke, yaş grubu ve kullanılan antipsikotik tedaviye göre MetS sıklığı önemli ölçüde değişkenlik göstermektedir. Bizim çalışmamızda MetS sıklığı Türkiye ve diğer ülkelerde yapılan önceki çalışmalara benzer oranlarda bulunmuştur. Ayrıca çalışmamızda polifarmasi, MetS açısından artmış risk ile ilişkili bulunmamıştır. Objective : The aim of this study was to examine the prevalence of metabolic syndrome and related factors in outpatients with severe mental illness (SMI) who were on antipsyhotic monotherapy or polypharmacy. Method: The data of 290 patients with SMI, who were followed at KTU Psychiatry Department Schizophrenia-Bipolar Disorder outpatient clinic between January 2007 and December 2014 were screened. Data were obtained from clinical records in the charts and electronic medical records. The data for patients who were on antipsychotic monotherapy or polypharmacy with effective doses of antipsychotic drugs for at least 8 weeks, who were meeting all necessary criteria for the study and whose all metabolic data was fully recorded for the same time period were taken to the study. Patients were diagnosed for MetS according to NCEP ATP III criteria. Results: The prevalence of MetS was 32,1% in all patients, 30,6% in schizophrenia patients, 36,4% in schizoaffective disorder patients and 34,1% in bipolar disorder patients according to ATP III. The prevalence of MetS increased with age significantly. High triglyceride level, increased waist circumference and low HDL were frequent among the patients. The prevalence of antipsychotic polypharmacy was 32,1% in all patients. Antipsychotic polypharmacy was significantly more common in schizophrenia and schizoaffective disorder patients comparing with bipolar disorder patients. There was no significant difference between monotherapy and polypharmacy groups in terms of MetS prevalence. Also it is found that higher body mass index (BMI) is a powerful predictor of MetS.Conclusion: The MetS is highly prevalent among treated patients with schizophrenia and other severe mental illness. Depending on used MetS criteria, gender, ethnicity, country, age groups and antipsychotic treatment, percentages vary considerably. In the present study, the MetS prevalence was similar with the previous studies from Turkey and other countries. Also in our study antipsychotic polypharmacy was not found associated with increased MetS risk.Keywords: Antipsychotic monotherapy, antipsychotic polypharmacy, metabolic syndrome, severe mental illness 136

Amaç: Timpanoplasti operasyonlarında operasyon boyunca kontrollü hipotansiyon, derin anestezi sağlamak vehastanın eforsuz uyanması ameliyatın başarısı için çok önemlidir. Bu amaçla çeşitli ajanlar kullanılmaktadır.Bu çalışmada primer amacımız, genel anestezi ve kontrollü hipotansiyon uygulanan ve anestezi idamesinin Desfluran?la sağlandığı timpanoplasti operasyonlarında extübasyon kalitesini arttırmak için intraoperatif olarak kullanılan üç farklı ilaç uygulamasının (Remifentanil infüzyonu, Dexmedetomin infüzyonu ve extübasyondan 10 dakika önce intravenöz yoldan verilen tek doz 1,5 mg/kg %2 Lidokain) etkilerinin karşılaştırılması; Sekonder amacımız ise intraoperatif kullanılan bu üç farklı ilacın postoperatif boğaz ağrısı ve greft tutma başarısı üzerine olan etkilerinin karşılaştırılmasıdır.Metod: Elektif Tip I timpanoplasti planlanan Hastalar 45 kişilik 4 ayrı gruba ayrıldı.Anestezi indüksiyonu için Midazolam 0,4 mg/kg; Propofol 2,5 mg/kg; Fentanyl 3mcg/kg; Rokuronyum 0,6 mg/kg kullanıldı. Anestezi idamesi için Desfluran %5 ? 6 ve %40 0ksijen kullanıldı; azot protoksit kullanılmadı. Her 45 dk için 0,7 mcg/kg Fentanyl IV verildi. Postoperatif Rezidüel Kürarizasyondan (PORC) sakınmak için extübasyon öncesi TOF %80 seviyesine gelene dek beklendi ve her hastaya 0.5 mg atropin verildikten sonra 1,5 mg neostigmin intravenöz olarak verilerek hastalar dekürarize edildi.Tüm hastalarda ekstübasyondan 10 dk önce postoperatif analjezi ve Remifentanile bağlı postoperatif hiperaljeziyi önlemek amacıyla 0,5 mg/kg Tramadol Hidroklorür ve 1 gr parasetamol verildi.Hastalar, genel anestezi uygulaması sırasında kliniğimizde rutin olarak kullandığımız aşağıdaki ilaçlara göre kapalı zarf yöntemiyle gruplandırıldı. Hastalara rutin anestezi protokolü uygulandı.1.Grup L?de ki hastalara (n=45) anestezi bitiminden 10 dk önce 1,5mg/kg %2 lidokain IV verildi.2.Grup D?de ki hastalara (n=45) anestezi başlangıcında ilk 10 dakika dexmedetomidin 1 mcg/kg/dk infüzyonla verildi.10dk sonra0.5mcg/kg/dk infüzyonla idamede verildi. Extübasyon sonrası infüzyon durduruldu.3.Grup R?de ki hastalara (n=45) anestezi başlangıcından itibaren Remifentanil 0,5 mcg/kg/dk infüzyonla kullanıldı. Cerrahi işlem bittiğinde infüzyon 0,05 mcg/kg/dk olarak devam etti. Extübasyon sonrası infüzyona son verildi.4. Grup K?da ki hastalar (n=45) için herhangi bir ek uygulama olmadı.Çalışma kapsamındaki 180 hastanın,Anestezi indüksiyonunda 0,4 mg/kg Midazolam İV yapıldıktan 5 dk sonra hastanın hemodinamik parametreleri ve parmak ucundan ölçülen Sp02 değerleri kaydedildi; daha sonra tüm hastalar Propofol 2,5 mg/kg; Fentanyl 3mcg/kg; Rokuronyum 0,6 mg/kg kullanılarak hastalar entübe edildi. Rokuronyum 0.15 mg kg dozunda 40 dakikada bir uygulandı. Tüm hastalara tidal volum 7 ml/ kg,solunum sayısı 10 - 12 dk olacak şekilde mekanik ventilasyon uygulandı.Tüm hastaların extübasyondan 1 dakika önceki(T0); extübasyon sırasındaki(T1); extübasyon işlemi sonrası birinci(T2), ikinci (T3) ve beşinci (T4) dakikalardaki hemodinamik parametreleri, parmak ucundan ölçülen SpO2 değerleri kaydedildi.Tüm hastaların extübasyon sırasında ıkınmaları değerlendirilerek 0 - 1 - 2 olarak puan verildi: 0 - Ikınma hiç yok1 - Hafif ıkınma var2 - Şiddetli ıkınma varTüm hastaların extübasyon sırasında öksürmeleri değerlendirilerek 0 - 1 - 2 olarak puan verildi: 0 - Öksürük hiç yok1 - Hafif öksürük var2 - Şiddetli öksürük varOperasyondan iki ay sonra tüm hastaların greft tutma başarısının değerlendirilmesi yapıldı: 1 - Greft yerinde; operasyon çok başarılı2 - Greft yerinde değil ve tekrar cerrahi müdahale ihtiyacı varExtübasyon sonrası birinci ve altıncı saatlerde tüm hastalara boğaz ağrıları olup olmadığı soruldu. Hastalardan boğaz ağrıları için 0 - 1 - 2 arası puan vermeleri istendi: 0 - Boğaz ağrısı hiç yok1 - Hafif boğaz ağrısı var2 - Boğaz ağrısı hiç yokElde edilen tüm değerler kaydedildi.Bulgular: Gruplar arası greft tutma başarısı değerledirildiğinde sadece Grup R, Grup K?ya göre istatiksel olarak anlamlı başarılı bulundu. (P=0,026) Greft tutma başarısı için diğer gruplar arası istatiksel olarak anlamlı fark bulunamadı.(P?0,005)Grup R? de; Grup K, Grup Dve Grup L?ye göre ıkınma istatiksel olarak anlamlı daha az görüldü. (P=0,001)Grup R?de, Kontrol grubu (P=0,001) ve Lidokain (P=0,002) grubuna göre öksürük istatiksel olarak anlamlı daha az görüldü. Grup D?de öksürük, Grup K?ya göre istatiksel olarak anlamlı düşük görüldü.(P=0,001)Ortalama Arter Basınçlarının Grup R?de diğer tüm gruplara göre istatiksel olarak anlamlı düşük olduğu kaydedildi.(p

Primer açık açılı glokom (PAAG) kronik, bilateral, sıklıkla asimetrik bir optik nöropatidir. PAAG, açık ön kamara açısı ve yüksek (>21 mmHg) göz içi basıncı (GİB) ile seyreden, optik sinir liflerinde edinsel kayba ve görme alanında anormalliklere neden olan bir hastalıktır.Çalışmamızın amacı; şu an ülkemizde glokom tedavisinde kullanılmakta olan sabit kombine göz damlalarının GİB üzerine etkilerinin ve oküler tolerabilitelerinin kıyaslanmasıydı.Çalışmamıza 58 hasta (106 göz) dahil edildi. Hastalar uygulanan sabit kombine göz damlalarına göre gruplandırıldı [grup 1 (brimonide tartrate 0,2% / timolol maleate 0,5%), grup 2 (dorzolamid hidroklorür 0,2% / timolol maleat 0,5%), grup 3 (latanoprost 0,005% / timolol maleat 0,5%)]. Yaş ortalaması, cinsiyet, hasta sayısı ve MKK ölçümleri bakımından üç grup arasında anlamlı fark saptanmadı (p>0,05). Her üç grupta, hastaların çalışmaya dahil edilmeden önceki (saat 10:30' da elde edilen iki GİB ölçümünün ortalaması) GİB ortalamaları arasında istatistiki olarak fark saptanmadı (p>0,05). Başlangıçta ve 2. ayda elde edilen gün içi tüm GİB ortalamaları, 2. ayda elde edilen GİB düşüş miktarları üç grup arasında istatistiki anlamda benzer bulundu (p>0,05). Her üç grupta da 2. ayda elde edilen GİB ortalamaları, başlangıçta elde edilen GİB ortalamalarına göre istatistiksel olarak ileri düzeyde anlamlı düşüş gösterdi (p0,05). Her üç grup için hesaplanan yan etki skor ortalamaları istatistiksel açıdan benzer bulundu (p>0,05).Sonuç olarak çalışmamızda GİB düzeyinin her üç ilaç ile de istenilen seviyelere gerilediği görüldü. Her üç ilacın GİB üzerine etkileri benzer olarak değerlendirildi. Her üç tedavi grubunda da yan etkiler tolere edilebilir düzeydeydi. Primary Open-Angle Glaucoma (POAG) is an optical neuropathy which is chronic, bilateral and frequently asymmetric. POAG is a disease that causes to acquired loss in the optical nerve fibers and abnormalities in the field of vision with open angle of anteior chamber and high (>21 mmHg) intraocular pressure (IOP).Aim of our study was to compare the effects of fixed combined eye drops, which are currently in use for glaucoma therapy in our country, on IOP and their ocular tolerabilities.Fifty eight patients (106 eyes) were included into our study. Patients were grouped according to their applied fixed combined eye drops [group 1 (brimonide tartrate 0,2% / timolol maleate 0,5%), group 2 (dorzolamid hydrochloride 0,2% / timolol maleate 0,5%), group 3 (latanoprost 0,005% / timolol maleate 0,5%)]. No significant difference was found among the three groups in terms of average age, sex, number of patients and central corneal thickness measures (p>0,05). There is no statistical difference found among the IOP averages of the three groups of patients before they were involved into the study (average of the two IOP measures which were taken at 10:30) (p>0,05). All IOP averages which were obtained at all hours at the beginning and in the second month and IOP decrease amounts which were obtained in the second month, were all found to be similar in statistical terms (p>0,05). Decrease in the IOP which was obtained in the second month was regarded to be significant in statistical terms for each of the three groups (p0,05). Averages of the side effect scores which were calculated for each of the three groups were found to be similar in statistical terms (p>0,05).As a conclusion, it was seen in our study that IOP level regressed to the desired levels with any of these three medicines. Effects of the each three medicines on IOP were evaluated to be similar. In each of the three treatment groups, side effects were within a tolerable range. 59

Romatoid artrit (RA), etiyolojisi bilinmeyen, öncelikli olarak eklemleri tutan, kronik, sistemik inflamatuar bir hastalıktır. RA tedavisinde DMARD'lar etkili olmakla birlikte halen birçok hastada hastalık aktivitesi tam olarak kontrol edilememektedir. RA tedavisinde yeni gelişmeler klasik tedaviye yanıtsız hastalar için alternatif tedavi seçenekleri sağlamıştır. Günümüzde anti TNF ajanlar en sık kullanılan yeni ilaçlardırFiziksel Tıp ve Rehabilitasyon Kliniğinde izlenen RA'lı hastaların dosyaları incelendi. 24 haftalık verileri eksiksiz olan 75 romatoid artritli hasta alındı. Hastaların demografik özellikleri, hastalık süresi ile klinik ve rutin laboratuar değerlendirilmeleri dosyaları incelenerek öğrenildi. Hastalar kombine anti TNF alan 37 hasta ve sadece DMARD alan 38 hasta olmak üzere 2 ayrı grupta incelendi. Hastaların DAS28, VAS ve HAQ parametreleri hesaplandı. Tedavi etkinliği ACR20, 50 ve 70 kriterleri ile belirlendiÇalışmamızda gruplar arasında yaş ve cinsiyet açısından anlamlı farklılık bulunmamıştır. Anti-TNF ve DMARD kullanan hastalarda yaş ortalaması sırasıyla 50.27±7.9 ve 46.79±8.6 olarak hesaplanmıştır. Gruplar arasında tedavi öncesinde bakılan tez parametrelerinden sadece HAQ arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptanmıştır. Gruplar arasında bakılan tedavi öncesi ve sonrası tez parametreleri her iki grupta da azalma göstermektedir ancak bu azalma anti TNF tedavisi alan grupta istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur. Her iki grup arasında 6. ay kontrollerinde bakılan DAS28, VAS, HAQ değerlerinde istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptanmıştır. Çalışmamızda anti TNF ve DMARD alan grupta ACR20, 50 ve 70 değerleri sırası ile %81-%44, %54-%15, %22-%0 olarak saptanmıştır (p

ÖZET İLERİ EVRE MİDE KANSERLİ HASTALARDA KRONOTERAPININ YAŞAM KALİTESİ İ ZERİNE ETKİSİNİN ARAŞYIRILMASI: PROSPEKTİF RANDOMİZE `CROSS-()/ ER` ÇALIŞMA Kanserli hastalarda kemoterapinin kronomodüle edilerek verilmesi durumunda loksisite azaltılabilmektedir. Daha önce yapılan bir çalışmada, periferik kan hücreleri ritminin, pineal bez tarafından ayarlandığı düşünülen, vücudun sirkadiyen ritmini yansıtabileceği gösterilmiştir (Akbulut. J Pineal Res 1999;26:1). Bu çalışmada. 5-florourasil(5-FU) + folinik asit(FA) kombinasyonu kronomodüle infüzyon şeklinde uygulamanın (aynı doz ve süre içinde olmak üzere), rutin gündüz infüzyon uygulamaya göre tolerabiliteyi değerlendirmek amacıyla düzenlendi. Metastatik mide kanserli 20 hasta ilk kürlerinde alacakları tedavi şekline göre kronoterapi kolu veya normal gündüz uygulama kolu olmak üzere randomize edildi ve takip eden kürlerde diğer kola geçecek şekilde `cross-over` yapıldı. Tedavi şeması. 5-FU 600 mg/m2 dozda 8-10 saatlik 1-5 gün, i.v. infüzyon, FA ise 20 mg/m2 dozda, 5-FlTdan 30 dakika önce i.v. puşe şeklindeydi. Bütün hastalara ilk kür öncesi ve her kür sonunda EORTC'nin `QLQ-C30 yaşam kalitesi` skorlama formları verildi. Kan sayımlan her kür sonrasında haftalık yapıldı ve toksisiteler kaydedildi. Onsekiz hasta, medyan yaş 54 yıl (41-69). değerlendirildi. İlk kürlerinde kronoterapi kolunda 10. gündüz tedavi kolunda 8 hasta vardı. Hastalar takibeden kürde diğer kola `cross-over` yapıldı. Bütün hastalar en az iki kür tedavi aldılar. İkinci kür sonunda genel objektif yanıt % 33 (%95 Cl: 12-55) idi. Tedavi öncesi değerlendirmede iki kol arasında `QLQ-C30 skorları` açısından anlamlı bir fark yoktu. Bununla birlikte, birinci kür sonrasında, kronoterapi kolunda `QLQ-C30 yaşam kalitesi` skorlarında % 45 iik bir düzelme gözlenirken (p=0.021), gündüz kolunda % 1 1 'lik bir düzelme (p=0.57) saptandı. `Cross-over` yapıldıktan sonra kronoterapi alan grupta (önceden gündüz koluydu) `QLQ-C30 yaşam kalitesi` skorlarında anlamlı bir şekilde düzelme gözlendi (% 14 vs -%18, p=0.001). Her iki kolda hematolojik toksisitc açısından 40anlamlı bir fark olmamasına rağmen, gündüz koluna göre diyare kronoterapi kolunda anlamlı olarak daha az gözlendi (p=0.015). Sonuç olarak, periferik kan hücrelerinin ritmine göre 5-FU infüzyonunun kronomodüle edilmesi yaşam kalitesini ve tedavi toksisitesini düzeltebileceğinden, ilerlemiş kanserli hastalarda daha toksik ajanların kronomodüle şekilde verilmesiyle ilgili daha fazla sayıda çalışmalara ihtiyaç vardır. ANAHTAR KELİMELER: Mide kanseri Kronoterapi 5-Florourasıl Yaşam kalitesi Mukozıt 41 ABSTRACT THE EFFECTS OF CHRONOTHERAPY ON THE QUALITY OF LIFE IN PATIENTS WITH ADVANCED GASTRIC CANCER : PROSPECTIVE RANDOMIZED `CROSS-OVER` STUDY The toxicity of chemotherapy may be reduced by chronomodulated use of drugs. We previously showed that rhythm of peripheral blood cells may reflect the arcadian rhythm of the body presumably paced by the pineal gland (Akbulut, J Pineal Res 1999;26:1). This study was designed to assess the tolerability of chronomodulated infusion (individualized by the rhythm of blood cells) of 5-fluorouracil (5-FU) + folinic acid (FA) compared with the routine day-time infusion of the same schedule. Twenty patients with metastatic gastric cancer were randomized to chronotherapy or day-time amis in the first cycle and crossed-over to the other ami in the following cycles. The schedule was 5-FU 600 mg/m2, 8-10 hour infusion, and FA 20 mg/m2, intravenously, day 1-5. All patients were given QLQ-C30 questionnaire (EORTC) on enrollment and then after cycle. Blood counts were repeated weekly after each cycle and the toxicities were noted. Eighteen patients with a median age of 54 years (41 to 69) were evaluable. Ten patients were assigned to chronotherapy ami and 8 to day-time in the first cycle. Patients were crossed-over to other arm following each cycle. AH patients had a minimum of 2 cycles of the treatment. The overall response rate following second cycle was 33 % (95% CI: 12-55). There was no significant difference between two arms with regard to QLQ-C30 scores on enrollment. However, after the first cycle, while the chronotherapy ami yielded an improvement of 45% in quality of life in terms of QLQ-C30 scores (p=0.021), the day-time ami had 11% improvement (p=0.575). After the crossing- over, chronotherapy arm, again, had a significant improvement in QLQ-C30 scores, compared to the day-time ami (14% vs- 18%, p=0.001, respectively). Although, there was no significant difference between the two amis with regard to hematologic toxicity, diarrhea was significantly higher in the day-time arm compared to chronotherapy arm (p=0.015). In 42conclusion, chronomodulated infusion of 5-FU based on the rhythm of peripheral blood cells, might improve the quality of life and treatment toxicity and put forward the need of further trials of chronomodulated administration of more toxic agents in patients with advanced cancer. KEYWORDS: Gastric carcinoma Chronotherapy 5-fluoro uracil Quality of life Mucositis 43 50

ÖZET Son yıllarda kısa etki süreli ve birikici olmayan intravenöz anesteziklerin klinik uyugulamaya girişi ve înhalasyon anestezikleri ile çalışma ortamının kirlenmesinin öneminin giderek artması, bu ajanların potansiyel hepatotoksik kabul edilmesi minor veya ayaktan cerrahi girişimler yanında major cerrahi girişimlerde de bu tekniğin kullanımını yaygınlaştırmıştır. Çalışmamızda elektif abdominal histerektomi planlanan ASA 1-2 grubu toplam 33 hasta, propofol-alfentanil grubu (n=17) ve izofluran grubu (n=16) olmak üzere tesadüfi olarak 2'ye ayrılmış, premedikasyon için 1 gece önce ve operasyondan 2 saat önce 1 0mg P.O. Diazepam verilmiştir. Propofol grubunun indüksiyonunda 20>g/kg alfentanil, 2mg/kg propofol, 0.1mg/kg vekronyum; izofluran grubunun indüksiyonunda ise 2,5 mg/kg propofol, 0.1 mg/kg vekuronyum verildikten 2-2.5 dk. sonra orotrokeal entübasyon yapılmış, her iki grupta da ventilasyon N 20 + 02 (%65-35) karışımı ile ET CO 2 33- 35 mmHg olacak şekilde otomatik ventilatörle sağlanmıştır. Daha sonra anestezi idamesi propofol grubunda; propofol (1 Omg/kg/saat 30 dk sonrası yarı doza inilerek hasta gereksinimine göre titre edilerek ve alfentanil (40-50 [xg/kg bolus sonrası 40-50 ng/kg/saat) infüzyonları ile sağlanmıştır. Gerektiğinde ek alfentanile bolus dozları verilmiştir. İzofluran grubunda ise izofluran başlangıçta %2-2,5 volüm, daha sonra %0,6 - 1,5 volümde hasta gereksinimlerine göre titre edilerek verilmiştir. Ameliyat bitiminden yaklaşık 1 5-20 dakika önce alfentanil infüzyonu, cilt sütürleri başlandığında ise propofol izofluran / N 20 verimi sonlandırılmıştır. Operasyon sonunda hastanın indüksiyon, insizyon, uterus manuplasyonu ve derlenme dönemlerinde hemodinamik parametreleri, ilaç gereksinimleri ve derleme zamanları kaydedilerek, değerlendirilmiştir. Bulguların istatistiksel analizi eşleşmiş ve eşleşmemiş t-testi kullanılarak yapılmış, p < 0.05 olduğunda farklar anlamlı kabul edilmiştir. Sonuçta : Propofol - alfentanil sürekli infüzyonları ile sağlanan intravenöz anestezinin yumuşak bir indüksiyon sağlaması, kolay kontrol edilebilir oluşu, hızlı ve sorunsuz bir derlenme sağlaması ile izofluran uygulanması ile sağlanan inhalasyon anestezisine iyi bir alternatif olduğu, ortamı kirletmemesi ve kısa aralıklarla tekrarlanabilir oluşu ile de daha avantajlı olabileceği kanısına varılmıştır. 55 63