Search

Fazla kilolu olmak osteoporoz ve kırılma riskine karşı koruyucu bir faktördür. Bununla birlikte, obezite gibi fazla kilonun aşırı yağ ile ilişkili olduğu durumlarda bu ilişki net biçimde gözlenememekte ve bu durum azalmış kemik kütlesi ile ilişkilendirilebilmektedir. Obezite, mekanik, hormonal ve inflamatuvar faktörler yoluyla kemik metabolizmasına etki eder. Tip 2 DM'de kemik mineral yoğunluğu etkilenmemiş veya yüksek olmasına rağmen bu hastalık artmış kırık riski ile ilişkilidir. Bu durumun sebepleri olarak hastalığın süresi, yetersiz glisemik kontrol, osteopeni, bozulmuş kemik kalitesi ve ilaç yan etkileri sayılabilir. Fibroblast büyüme faktörü ailesinin atipik bir üyesi olan FGF21, glukoz homestazı ve lipit metabolizması üzerinde yararlı etkilere sahip bir metabolik düzenleyicidir. Hayvan deneylerinde FGF21'in obezite ve diyabetin potansiyel tedavisi açısından umut vadeden sonuçlara ulaşılmışsa da yan etki olarak kemik erimesi yaptığının gösterilmesi bu başarıya gölge düşürmüştür. Bu çalışmada obez, prediyabetik obez ve diyabetik obez tanılı bireylerde FGF21 düzeylerinin kemik yapım ve yıkım belirteçleri ile ilişkisini kesitsel bir çalışmayla araştırmayı amaçladık. Çalışmaya 96 hasta (71 kadın 25 erkek) ve 31 sağlıklı gönüllü dahil edildi. Kontrol, obez, obez+prediyabet ve obez+diyabet olmak üzere dört grup oluşturuldu. Serum FGF21 düzeyleri ELISA, kemik yapım ve yıkım belirteçlerinden osteokalsin, total P1NP, kemik ALP, CTX düzeyleri elektrokemilüminesans yöntem ile ölçüldü. FGF21 düzeyleri kontrol grubunda 113 (33-280) pg/mL, obez grubunda 282 (179-369) pg/mL, obez+prediyabet grubunda 250 (184-504) pg/mL, obez+diyabet grubunda 438 (302-610) pg/mL düzeylerinde ölçüldü. Sonuç olarak; FGF21 düzeyleri kontrol grubu, obez, prediyabetik obez ve diyabetik obez gruplarında sıralı ve anlamlı bir yükseklik göstermiştir. Obez ve diyabetik hastalarda kemik yapım belirteçlerinden osteokalsin ve P1NP seviyeleri kontrol grubuna göre anlamlı biçimde düşük bulunmuştur. Çalışmamızda FGF21 düzeyleri ile kemik yapım yıkım belirteçleri arasında anlamlı bir ilişki bulunamamıştır. Daha geniş hasta gruplarında kohort araştırmalara ihtiyaç vardır. High weight is a protective factor against the risk of osteoporosis and fracture. However, in cases where excess weight is associated with excess fat, such as obesity, this relationship cannot be clearly observed and may be associated with decreased bone mass. Obesity interfere bone metabolism through mechanical, hormonal and inflammatory factors. Although bone mineral density is unaffected or high in Type 2 DM, this disease is associated with an increased risk of fracture. The causes of this condition include disease duration, inadequate glycemic control, osteopenia, impaired bone quality, and drug side effects. Fibroblast growth factor 21 (FGF21) is an atypical member of FGF subfamily. It is a metabolic regulator with beneficial effects on glucose homeostasis and lipid metabolism. Although FGF21 in animal experiments has shown promising results in the potential treatment of obesity and diabetes, it has been compromised by the demonstration of bone resorption as a side effect. In this study, we aimed to investigate the relationship of FGF21 levels with bone turnover markers in control, obese, prediabetic obese and diabetic obese patients in a cross-sectional study. Ninety six patients (71 females, 25 males) and 31 healthy volunteers were included in the study. Four groups were formed as control, obese, obese + prediabetes and obese + diabetes. Serum FGF21 levels were measured by ELISA; osteocalcin, total P1NP, bone ALP and CTX levels were determined by electrochemiluminescence method. FGF21 levels were 113 (33-280) pg/mL in the control group, 282 (179-369) pg/mL in the obese group, 250 (184-504) pg/mL in the obese + prediabetes group, 438 (302-610) in the obese + diabetes group. Consequently, FGF21 levels elevated significantly in order starting from the control group to the obese and diabetes groups. Osteocalcin and P1NP levels were found to be significantly lower in obese and diabetic patients compared to control group. In our study, no significant relationship was found between FGF21 levels and bone turnover markers. In larger patient groups, cohort studies are needed. 83

D vitamini eksikliği, prevelansının yüksek olması nedeniyle günümüzde önemli bir halk sağlığı problemi haline gelmiştir. 25(OH)D ve diğer D vitamini metabolitlerinin plazma konsantrasyonları, D vitamini depolarının yeterliliği ve fonksiyonel ilişkilerini belirlemek için belirteç olarak kullanılır. Çalışmamızda, D vitamininin önemli metabolitlerinden olan 25(OH)D3, 1,25(OH)2D3, 24R,25(OH)2D3, 25(OH)D2 ve 3-epi-25(OH)D3'ü aynı anda ölçecek bir yöntem geliştirmeyi ve alınan örneklerde bu metabolitlerin farklı saklama koşullarından ne kadar etkilendiklerini belirlemeyi amaçladık.D vitamini metabolitlerinin plazma örneklerinde miktar tayinini yapabilmek için standart ve internal standart çözeltilerini kullanarak bir yüksek performanslı sıvı kromatografisi-sıralı kütle spektrometresi (HPLC-MS/MS) yöntemi geliştirdik. CLSI C62-A kılavuzuna uygun şekilde metot validasyonunu tamamladıktan sonra gönüllülerden elde edilen plazma örneklerinin saklandığı sıcaklık (+25°C, +4°C, -20°C) ve saklanma süresinin (1-10 gün) D vitamini metabolitleri stabilitelerine etkilerini inceledik.Geliştirdiğimiz yöntem; D vitamini metabolitlerinin klinik karar verdirici düzeylerini belirleyerek oluşturduğumuz ölçüm aralıklarında, kesinlik ve doğrusallık kriterlerini karşıladı. Kesinlik çalışmaları için metabolitlerin farklı konsantrasyonlarında yapılan analizlerde, tüm %CV sınıflamalarında %9,3'ü geçmeyen sonuçlar elde edildi. Doğruluk analizinde, NIST tarafından sertifikalandırılmış referans materyal örnekleri (SRM972a) ölçüldüğünde 25(OH)D3, 24R,25(OH)2D3, 25(OH)D2 ve 3-epi-25(OH)D3 analizlerinde elde edilen en yüksek %bias değerleri sırasıyla (+%1,3), (-%3,8), (-%8,0) ve (-%8,0) olarak hesaplandı. D vitamini metabolitlerinin test ettiğimiz farklı saklama koşullarına dayanıklı olduğu görüldü.LC/MSMS cihazı ile duyarlılığı ve özgüllüğü yüksek metotlar geliştirilip D vitamini metabolitlerinin çeşitli klinik durumlardaki değişimleri izlenebilir. Vitamin D deficiency has become an important public health problem due to it's high prevalence. Plasma concentrations of 25(OH)D and other vitamin D metabolites are used as biomarkers to detect vitamin D deficiency or to investigate vitamin D metabolism. In our study, we developed a method that can simultaneously measure the frequently investigated vitamin D metabolites (25(OH)2D3, 24R,25(OH)2D3, 25(OH)D2 and 3-epi-25(OH)D3) and determined how different storage conditions affect these metabolites' stability in samples.We developed a high-performance liquid chromatography-tandem mass spectrometry (HPLC-MS/MS) based method by using vitamin D metabolites' standard and internal standard solutions to quantitate the vitamin D metabolites in plasma samples. After validating the method according to CLSI C62-A guideline, we examined the stability of vitamin D metabolites in samples obtained from volunteers at different storage temperatures (+25°C, +4°C, -20°C) and durations (1-10 days).The method developed met the linearity and imprecision criteria within the measuring ranges chosen in accordance with the clinical decision-making levels of vitamin D metabolites. In imprecision studies; coefficient of variations of metabolites at different concentrations did not exceed 9.3% at all CV% classifications evaluated. The highest bias% results obtained from the measurement of the certified reference materials by NIST (SRM972a) for 25(OH)D3, 24R,25(OH)2D3, 25(OH)D2 and 3-epi-25(OH)D3 were (+1,3%), (-3,8%), (-8%) and (-8%), respectively. Vitamin D metabolites were found to be stable in the different storage conditions tested.LC/MSMS based methods have high sensitivity and specificity and can be used to monitor changes on vitamin D metabolites' concentrations in various clinical situations. Precise and accurate results can be obtained with carefully and accurately validated methods. 91

Prostat kanseri, kansere bağlı ölümler arasında ilk üç sırada yer almaktadır. Prostat kanseri, genellikle uzun bir süre herhangi bir belirti vermeden ilerleyebilmektedir. Bu nedenle erken dönemde tespiti için tarama yapmak gerekmektedir. Günümüzde prostat kanserini erken dönemde tespit edebilmek için rektal muayene, serum prostat spesifik antijen (PSA) düzeyi, transrektal ultrasonografi (TRUS) ve biyopsi kullanılan temel araçlardır. PSA'nın en önemli avantajı duyarlılığının yüksek olmasıdır. Ancak bununla beraber özgüllüğünün yüksek olmaması nedeniyle yalancı pozitifliklere neden olmakta ve tanının doğrulanması için biyopsi gibi girişimsel ve pahalı olan ileri tetkikleri gerektirmektedir. Bu nedenle özgüllüğü yüksek olan biyobelirteçlere ihtiyaç vardır.Prostat kanseri tanısındaki özgüllüğü artırmak için serbest PSA, proPSA ve phi (prostate health index) yeni kullanılmaya başlanan biyobelirteçlerdir. Buna rağmen halen özgüllüğün daha yüksek olduğu biyobelirteçler gerekmektedir. Son zamanlarda bir metiyonin metaboliti olan sarkozinin prostat kanseri tanısındaki rolü ile ilişkili çalışmalar yayınlanmaktadır. Ancak elde edilen sonuçlar kesin değildir.Serum kreatinin değerini yükselten hastalıklar geçirmiş veya daha önceden hormon ablasyon tedavisi almış olan, ya da prostata yönelik herhangi bir cerrahi müdahale geçirmiş veya pelvik bölgeye herhangi bir endikasyonla radyasyon tedavisi almış olan hastaların yanısıra idrar yapamadığı için kateter takılması gereken hastalar ile B12 vitamini ve folat eksikliği gibi kriterlerden herhangi birini taşıyan hastalar bu araştırma kapsamı dışında bırakıldı. Söz konusu dışlanma kriterleri olmayan toplam 105 hasta biyopsi pozitif (n= 29) ve biyopsi negatif (n=76) olarak iki gruba ayrıldı. Bu hasta grupları BMI, serum folat, B12 vitamini, PSA, fPSA, %fPSA, proPSA (p2PSA) ve phi ile beraber idrar sarkozin, metiyonin, sistein, homosistein, alanin ve beta-alanin düzeyleri açısından karşılaştırıldı. Sarkozin analiz edilirken, alanin izomerlerinden ayrıştırılarak gerçek sarkozin düzeyleri tespit edildi. Prostat biyopsisi altın standart olarak kabul edilerek, PSA, %fPSA, p2PSA, phi ve sarkozin için duyarlılık ve özgüllük hesaplandı ve ROC eğrileri çizildi. Eğri altında kalan alanlar hesaplanarak prostat kanseri tanısındaki performansları incelendi. Yaşa özgü referans PSA değerlerine göre hastalar kategorize edilerek parametrelerin o yaş aralığındaki performansları saptandı. Yapılan değerlendirmede gruplar arasında sarkozin açısından bir fark tespit edilmezken, %fPSA ve prostat volümü biyopsi negatif grupta anlamlı olarak daha düşük, phi ise biyopsi pozitif grupta daha yüksekti. 50-59 yaş grubunda Sarkozin + betaalanin en yüksek eğri altında kalan alana sahipti. Gleason skorlarına göre biyopsi pozitif hastalar < 7 ve ? 7 olarak iki gruba ayrılarak yapılan analizde, sarkozin ve PSA düzeyleri Gleason skoru ? 7 olan grupta anlamlı olarak daha yüksekti. Tüm belirteçlerin duyarlılıklarının %90 olduğu kesim değerindeki özgüllükleri değerlendirildiğinde sırasıyla %fPSA, prostat volümü ve phi'nin PSA'dan daha yüksek özgüllüklere sahip oldukları görüldü.Sonuç olarak idrar sarkozin'in prostat kanseri tanısında yararlı olmadığı, ancak Gleason skorunun ? 7 olduğu riskli prostat kanserinde kullanılabileceği görüldü. Phi, %fPSA, ve prostat volümünün prostat kanseri tanısında PSA'dan daha iyi oldukları ortaya kondu. Bunun yanı sıra phi hesaplamasında kullanılan parametrelere prostat volümünün eklenmesinin özgüllüğü iyileştireceği tespit edildi.Anahtar Kelimeler: Prostat, Kanser, PSA, Sarkozin, ProPSA, Phi Prostate cancer is among the top three causes of death due to all cancers. Prostate cancer can usually progress silently for a long time before giving any symptoms, therefore screening is necessary to detect the disease at an early stage. Currently, digital rectal examination, serum prostate specific antigen level (PSA), transrectal ultrasonography (TRUS) and biopsy are the fundamental tools used to detect prostate cancer. The greatest advantage of PSA is its high sensitivity. Nevertheless, its low specificity results in false positive results and invasive and costly tests like biopsy becomes necessary to confirm the diagnosis. For this reason new biomarkers with high specificity are needed.Free PSA (fPSA), proPSA and phi (prostate health index) are biomarkers which are used to increase the specificity of the prostate cancer diagnosis. Still, the search for new biomarkers with higher specificity continues. Recently, articles regarding the role of sarcosine -which is a metabolite of methionine- in the diagnosis of prostate cancer have been published, but the results of these articles are inconclusive.The patients were selected amongst men who applied to Marmara University Education and Research Hospital Urology Department and were decided to undergo prostate biopsy. Serum folate, vitamine B12, PSA, fPSA, %fPSA, proPSA (p2PSA), phi and urinary sarcosine, methionine, cysteine, homocysteine, alanine, and betaalanine parameters were analysed and the patients were divided into two groups as biopsy positive (n=29) and biopsy negative (n=76) according to their prostate biopsy results. The analysed parameters were evaluated whether there is any difference or not between biopsy positive and biopsy negative groups. Diagnostic sensitivity and specificity of PSA, %fPSA, p2PSA, phi and urinary sarcosine were calculated using prostate biopsy results as the gold standard and ROC curve analyses were done. Their diagnostic performances were compared by calculating the AUC for these biomarkers. The patients were also categorized according to their age groups and the biomarkers diagnostic performances were evaluated according to the reference range of PSA in that age group. There was no difference regarding the urinary sarcosine levels between the groups, but %fPSA and prostate volume were significantly lower in the biopsy positive group whereas phi was significantly higher. Sarcosine + betaalanine had the biggest AUC in the 50-59 age group. When the patients were grouped according to their Gleason score as < 7 and ? 7; urinary sarcosine levels were found to be significantly higher in the ? 7 group. When the specificities of the biomarkers were evaluated at the cut-off value where their sensitivity was 90%, the %fPSA, prostate volume and phi were found to have specificities higher than PSA, respectively.We conclude that, urinary sarcosine levels were not useful in the diagnosis of prostate cancer in our cohort, but that it can be used in risky prostate cancer cases with a Gleason score ? 7. Phi, %fPSA and prostate volume were found more specific than PSA in the diagnosis of prostate cancer. It was also found to improve the specificity when prostate volume was used together with phi.Key Words: Prostate, Cancer, PSA, Sarcosine, ProPSA, Phi 81

Aterosklerotik kalp hastalığı, en sık görülen kardiyovasküler hastalıktır. Paraoksonaz (PON1) plazmada yüksek dansiteli lipoprotein (HDL) yapısında bulunan bir ester hidrolazıdır. PON1'in düşük dansiteli lipoproteini (LDL) oksidasyondan koruduğu gösterilmiştir. Endotel fonksiyon bozukluğu atreoskleroz gelişiminde önemli bir faktördür. FMD ( flow mediated dilatation ) brakiyal arter doppler ultrasonografisi ile uygulanan nitrik oksite bağlı damar genişlemesini vazomotor bir indeks olarak veren bir tekniktir. FMD ve CIMT ( karotis arter intima medye kalınlığı ) ölçümleri aterosklerozu gösteren non invaziv teknikler olup koroner arter hastalığı erken tanısında önem taşırlar.Biz çalışmamızda sağlıklı bir grupta non-invaziv yöntemlerle, FMD ile endotel fonksiyon bozukluğunu ve Karotis arter intima-medya kalınlıkları ile PON1 ve Arilesteraz enzim aktiviteleri arasında olası bir ilişkiyi araştırmayı ve bu parametrelerin aterosklerozun erken tayini için bir gösterge olup olmadıklarını göstermeyi amaçladık. Enzim aktivite tayinleri mikroplak okuyucuya uyarladığımız spektrofotometrik metotla gerçekleştirildi. PON1 ve arilesteraz (ARE) arasında istatistiksel olarak anlamlı korrelasyon bulundu. Çalışma grubu PON1 enzim aktivitesi dağılımı bimodaldi. PON1 enzim aktivitesi ile FMD ve CIMT arasında bir ilişki bulunmadı. ARE enzim aktivitesi ile CIMT arasında negatif yönde anlamlı bir ilişki bulundu. Literatürde PON1 ve FMD arasında ilişki gösteren yayınlar olup bu konuda daha ileri araştırmalara ihtiyaç vardır. Atherosclerosis and coronary vascular diseases are the major causes of morbidity and mortality in the western world. PON1 is an ester hydrolase which is within the structure of high-density lipoprotein (HDL). PON1 protects LDL from oxidative modification.Endothelial dysfunction is thought to be an important factor in the development of atherosclerosis. FMD ( flow mediated dilatation ) is an ultrasonographic technique which provokes the release of nitric oxide, resulting in vasodilation that can be quantitated as an index of vasomotor function. Both FMD and CIMT (carotid artery intima-media thickness) are non invasive techniques that have been associated with coronary risk factors.The aim of this thesis is to characterize the relationship between paraoxonase, arylesterase activities and FMD, CIMT as an early marker of atherosclerosis.Enzyme activities were quantified by a spectrophotometric method adapted to a microplate reader. The correlation between PON1 and arylesterase activities was statistically significant. PON1 activity in our study population was bimodal, and showed no correlation with FMD and CIMT. We found a significant negative correlation between ARE and CIMT. Further studies are needed to understand the relationship between PON1 and FMD that were seen in some studies. 51

Diabetes Mellitus (DM) ileri evrede mikrovasküler ve makrovaskülerkomplikasyonlarla karşımıza çıkan metabolik bir hastalıktır. Yüksek glukozkonsantrasyonlarında dolaşımdaki veya dokulardaki proteinlerin non-enzimatikglikasyonu ile ileri glikasyon son ürünlerinin (AGE) oluştuğu bilinmektedir.AGE'ler, dolaşımdaki ve dokulardaki hücrelerin ve proteinlerin kalıcı kimyasalmodifikasyonuyla endotel disfonksiyonuna katkıda bulunmaktadır. DokulardaAGE'nin zamanla birikiminin nitrik oksit (NO) miktarını azalttığı gösterilmiştir. NO,endotelin vasküler tonusu düzenlenmesinde en önemli mediyatördür ve vaskülertonusun düzenlenmesindeki bozukluk, endotelin diğer fonksiyonlarındaki bozulmayıda yansıtmaktadır. Çalışmamızda streptozotosin ile oluşturulan diyabet modelindeAGE oluşumu inhibitörü olan aminoguanidin (AG) tedavisinin doku endotelyal nitrikoksit sentaz (eNOS) ekspresyonu ve serum nitrik oksit (NO) düzeylerine etkisiniincelemeyi amaçladık.Çalışmamızda, 10 haftalık erkek Sprague-Dawley sıçanlar 4 gruba ayrıldı veiki gruba Streptozotosin verilerek diyabet oluşturuldu. Bir grup ilaçsız takip edildi(DM). Diğer gruba AG verildi (DM+AG). Üçüncü grup sağlıklı kontrol (SK) olarakizlendi. Dördüncü gruba yalnızca AG verildi (SK+AG). 12 hafta sonunda sıçanlardankan, kalp ve böbrek dokularında glukoz, HbA1c, NO düzeyleri ve eNOSekspresyonları belirlendi.Kan NO düzeyleri DM ve SK+AG grubunda SK'ya göre anlamlı olarakazalmıştı. DM ile DM+AG gruplarının NO düzeyleri arasında ise anlamlı bir farkyoktu. Kalp dokusunda eNOS protein düzeyleri DM grubunda SK grubuna göreanlamlı olarak azalmıştı. DM+AG grubu eNOS düzeyleri DM grubuna göre anlamlıbir şekilde artmıştı. Dört grubun böbrek dokusu eNOS düzeyleri arasında istatistikselolarak anlamlı bir fark yoktu.Kan NO düzeyleri DM grubunda literatür ile uyumlu olarak azalmıştı. Kalpdokusunda eNOS protein düzeyleri DM grubunda azalmış bulunurken AGtedavisiyle anlamlı bir artış görüldü. AG'in böbrek ve diğer dokulardaki etkilerininve bazı çalışmalarda görülen yan etkilerinin daha iyi anlaşılabilmesi için ileriçalışmalara ihtiyaç duyulmaktadır.Anahtar kelimeler: Diyabet, nitrik oksit, streptozotosin, aminoguanidin, AGE Diabetes Mellitus is a metabolic disease, which results in microvascular andmacrovascular complications in later stages. It has been known that with elevatedglucose concentrations, proteins both in circulation and tissues are non-enzymaticallyglycated and these result in advanced glycation end-product (AGE) production.AGEs contribute to endothelial dysfunction by permanent chemical modifications ofproteins in circulation and in tissues. It was shown that AGE accumulation in tissuesdecrease NO concentration. NO is the most important mediator in the regulation ofvascular tonicity and any derangement observed in the regulation of the vasculartonicity also reflects the derangements in the functions of the endothelium. In ourstudy we aimed to investigate the effects of AGE inhibitor aminoguanidine (AG)treatment on tissue endothelial nitric oxide syntase (eNOS) expression and serum NOlevels in streptozotocin induced diabetic rats .In our study we enrolled 32 ten week-old male Sprague-Dawley rats into 4groups. In two groups diabetes was induced with streptozotocin. While one group(DM) was followed without any treatment, the other group was given AG(DM+AG). The third group was followed as healthy control (HC). The fourth groupwas given only AG (HC+AG). After 12 weeks, glucose, HbA1c, NO levels an eNOSexpressions were measured in blood samples and heart and kidney tissues.Blood NO levels were significantly lower in DM and SK+AG groupscompared to SK group. There was no significant difference between the NO levels ofDM and DM+AG groups. eNOS protein levels in heart tissues were significantlylower in DM group than the SK group. eNOS levels were significantly higher inDM+AG than DM group. There was no significant difference eNOS levels in kidneytissues between the four groups.Blood NO levels were lower in DM group, which was consistent with theliterature. While eNOS protein levels in heart tissues were lower in DM group, theirconcentration were increased with AG therapy. Further studies are needed tounderstand the effects of AG in kidney and other tissues and the side-effects thatwere seen in some studies.Key words: Diabetes Mellitus, nitric oxide, streptozotocin, aminoguanidine, AGE 68

ÖZET Prolaktin (PRL) ön hipofîz dahil çeşitli dokulardan salınan tek zincirli polipeptiddir. Serumda molekül ağırlığı 23, 50-60 ve >100 kDa boyut aralığında olan 3 grup moleküler izoformları tenımlanrnıştır. Büyük moleküler ağırlıklı PRL formları makroprolaktin olarak adlandınlmaktadır. Makroprolaktinin immünometrik yöntemlerle etkileştiği ve yöntemlerin birbirleri ve hasta kliniği ile uyumsuz sonuçlar verdiği görülmüştür. Büyük moleküler ağırlığa sahip bu moleküllerin kapillerlere sınırlı kaldığı için hiperprolaktinemiye neden olduğu belirtilmektedir. Dolaşımdaki prolaktin izoformlanm tanımlamak için jel filtrasyon kromatografîsi (GFC) yapılabilir, ancak rutin uygulama için polietilen glikolle (PEG) çöktürme ve % geri kazanım oram belirlenerek prolaktin düzeyine makroprolatin izoformlarm katkısının belirlenmesi yöntemi kullamlmaktachr. PRL'nin katabolizması hakkında yeterli bir bilgi olmayıp % 25 oranında böbreklerden temizlendiği ileri sürülmektedir. Kronik böbrek yetmezliğinde % 20-75 arasında hiperprolaktinemi görülmektedir. KBY'de PRL'nin metabolik klerens hızmm düştüğü ve bu hastalarda Mperprolaktmeminin primer olarak azalmış böbrek fonksiyonuna bağlı olduğu belMlmiştir. KBY'de görülen hiperprolaktinemiye makroprolaktinin katkısını değerlendirmek için hemodiyaliz (HD), sürekli ayaktan periton diyaliz (CAPD) ve böbrek nakli (RT) yapılmış toplam 76 hasta ve PRL'yi yükselttiği bilinen herhangi bir sağlık sorunu olmayan 72 kontrol çalışmaya alındı. Serum PRL' si elektrokemilüminesan deteksiyonlu immünometrik bir yöntemle ölçüldü. PEG ile çöktürülen serumların süpernatanlannda % geri kazanım hesabı yapılarak, < % 50 olan örnekler makroprolaktin olarak kabul edildi. KBY'li hasta grubunun serum ve süpernatan PRL değerleri kontrol grubundan istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde yüksekti (p100 kDa has been defined. High molecular weight PRL forms are named as macroprolactin. It has been shown that different immunoassays produce different results -which may not be consistent with the patients' findings- with macroprolactin containing sera. These high molecular weight forms result in hyperprolactinemia due to their inability to leave the capillaries. Gel filtration chromatography (GFC) can be used to identify prolactin isoforms in circulation, but for routine use, polyethylene glycol precipitation (PEG) and recovery calculations can be used to determine the contribution of macroprolactin isoforms on prolactin levels. Although there is inadequate information about PRL catabolism, it has been suggested that the kidneys clear 25 % of PRL from the circulation. Hyperprolactinemia is seen in 20-75 % of patients with chronic renal failure (CRF). It has been reported that PRL' s clearance rate is reduced in CRF and that hyperprolactinemia is primarily due to reduced renal function in patients with CRF. In order to determine the contribution of macroprolactin to elevated PRL levels in CRF, 76 CRF patients receiving hemodialysis (HD), continous ambulatory peritoneal dialysis (CAPD), renal transplantation (RT) therapies and 72 control subjects, with no known medical problem causing an elevated PRL level were included in the study. Serum PRL levels were measured by an immunoassay with electeocherruluminescent detection. Following PEG precipitation, recovery ratios were calculated and samples with a recovery of < 50 % were identified as having macroprolactin isoforms. The serum and supernatant prolactin levels of patients with CRF were higher than the control group and the difference was statistically significant (p