Search

Amaç: Erişkin yaştaki bireylerin %2-4'ünde gözlenen obstruktif uyku apne sendromu(OUAS) uykuda üst solunum yolundaki tekrarlayan tıkanmaların neden olduğu horlama, apne/hipopneler ve gündüz aşırı uykululuk ile karakterize uykunun solunum bozukluğudur. Kardiyovasküler hastalıklar, metabolik sendrom, serebrovasküler olaylar, sabah baş ağrıları, ani ölüm riskinde artış ile ilişkili bulunan OUAS diğer yandan, uyku kalitesinde bozulma, gündüz artmış uykululuğun neden olduğu iş ve akademik performansta düşüş, sosyal kısıtlanma, iş/trafik kazalarında artış ve depresyona neden olarak hayat kalitesini olumsuz etkilemektedir. Bu çalışma obstrüktif uyku apne sendromlu hastalarda desaturasyonun ve hücre düzeyinde hipoksinin; komorbid hastalık ve durumlar üzerine etkisinin incelenmesi ve bu hastalık ve durumların öneminin vurgulanması amaçlanmıştır. Gereç ve yöntem: Araştırma Ocak 2017-Mayıs 2017 tarihleri arasında Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Nöroloji Anabilim Dalı Uyku Bozuklukları Polikliniğine uykuda horlama, nefes durması yakınmaları ile başvurmuş ve ön değerlendirmede obstruktif uyku apne sendromu (OUAS) öntanısı düşünülerek polisomnografi tetkiki yapılmış 18-70 yaş arası hastalarda; demografik bilgilerin, OUAS'ta tanımlanmış komorbid durum ve hastalıklar olan DM, HT, KAH noktüri ve enürezis, sabah tipi baş ağrısı gibi durumların sorgulanması, hücre düzeyinde hipoksi göstergesi olarak laktik asit düzeyleri, Epworth Uykululuk Ölçeği(EUÖ), Pitssburg Uyku Kalitesi İndeksi(PUKİ), Beck Depresyon Ölçeği(BDÖ), ve polisomnografik verilerinin sonuçları değerlendirilerek kesitsel olarak gerçekleştirilmiştir. İstatistik analizleri SPSS 15 kullanılarak gerçekleştirilmiştir. Anlamlılık düzeyi olarak p

Amaç: Obstruktif uyku apne sendromu (OUAS) için önemli bir semptom olan gündüz aşırı uykululuk (GAU), bireyin kognitif ve fiziksel performanslarında düşüşe, iş ve trafik kazalarına sebebiyet vermektedir. GAU'nun tespitinde ve tedavi etkinliğinin takibinde, uygulama kolaylığı ve maliyetsiz oluşu nedeniyle en sık ve yaygın kullanılan testlerin başında Epworth uykululuk ölçeği (EUÖ) yer almaktadır. Bu çalışmanın amacı OUAS hasta grubunda GAU'yu demografik ve polisomnografik verilerle tartışmak ve kullanmakta olduğumuz EUÖ'nün işlerliğinin gücünü değerlendirmektir.Gereç ve yöntem: Araştırma Ocak 2014-Şubat 2016 tarihleri arasında Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Nöroloji Anabilim Dalı Uyku Bozuklukları Polikliniği'nde polisomnografik (PSG) olarak OUAS tanısı konulmuş hastalara ait verilerin retrospektif olarak incelenmesi ile gerçekleştirilmiştir. Gündüz aşırı uykululuğun EUÖ ile değerlendirildiği erişkin yaştaki tüm hastalar çalışmaya alınmıştır. İstatistik analizleri SPSS 15 kullanılarak gerçekleştirilmiştir. Anlamlılık düzeyi olarak p

Amaç ve Hipotez: Bu çalışmada, transkraniyal kortikal manyetik stimulasyon (TKKMS) yöntemi ile soleus kasında soleus MEP-80 yanıt latansının huzursuz bacaklar sendromlu (HBS) olgularda araştırılması amaçlanmıştır. Bu yöntem ile hastalığın etiyopatogenezini aydınlatabilmeyi, objektif bir tanı aracı belirlemeyi hedefledik.Materyal ve Metod: Bu çalışmaya, Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Uyku Hastalıkları polikliniğinde izlenmekte olan HBS tanısı alan hastalar ile Haziran 2011 ve Aralık 2011 tarihleri arasında DEÜTF Nöroloji Anabilim Dalı Uyku Hastalıkları ve Genel Poliklinik Birimleri'ne başvuran 44 HBS'lu hasta ve 40 sağlıklı kontrol alınmıştır. Hasta ve kontrol grubuna rutin biyokimyasal tetkikler, elektronörografi (ENG) ve TKKMS uygulanmıştır. Hasta grubunda olguların üçünde belirgin motor evoked potansiyel (MEP) yanıtının alınmaması ve bir olgunun da ENG'de sensoriomotor polinöropati ile uyumlu bulgularının olması nedeni ile çalışmaya dahil edilmemiştir. Sonuç olarak yaş, cinsiyet uyumlu 40 HBS'lu hasta ve 40 kontrol grubunda soleus kasında soleus MEP-80 yanıt latansı karşılaştırılmıştır. Hastalar, Amerikan Uyku Akademisi tarafından tanımlanan dört tanı kriteri ile değerlendirilmiş ve hastalığın şiddeti de Uluslarası Huzursuz Bacaklar Sendromu Çalışma Grubu Derecelendirme Skalası`na (IRLSSG) göre gruplandırılmıştır.Bulgular: Huzursuz bacaklar sendromlu olgularda, kontrol grubuna göre soleus MEP-80 yanıt latansı belirgin derecede uzamış saptandı. Ayrıca hastalığın şiddetine göre yanıt latansı incelendiğinde, şiddetli grupta MEP-80 yanıt latansının hafif-orta şiddete göre daha uzamış olduğu gözlemlendi. Ferritin değeri ve hastalığın şiddeti arasındaki korelasyon araştırıldı ve negatif korelasyon saptandı, ferritin değeri ve MEP-80 yanıt latansı arasındaki ilişki değerlendirildi ancak herhangi bir bağ saptanamadı.Sonuç: Huzursuz bacaklar sendromunda; doğrudan kortikospinal yolağın etkilenmediği ancak spinal nöronların işlevlerinde sorun olduğu, subkortikal inhibisyonda etkilenme olduğu bilinmektedir. Çalışmamızın sonucunda, bu bulgulara ek olarak HBS'lu olgularda spinal çıkıcı ve inici uzun halka reflekslerin ve doğrudan kortikospinal geç etkilerin işlevlerinde sorun olduğunu saptadık. Objective and Hypothesis: The purpose of this study was to investigate the soleus MEP-80 response latency after transcranial cortical magnetic stimulation (TCCMS) in patients with restless legs syndrome (RLS). With this method we aimed to figure out the etiopathogenesis and to determine an objective diagnosis tool and prognosis indicator.Patients and Methods: In this study, 44 patients with RLS and 40 controls were included who were treated in the Department of Sleep Diseases of Dokuz Eylul University or who were newly diagnosed between June 2011 and December 2011. For all patients and controls routine laboratory investigations, electroneurography (ENG) and TCCMS were performed. Three patients without manifest motor evoked potentials (MEP) and one patient with sensorimotor polyneuropathy were excluded afterwards. Finally the MEP-80 response latency of 40 RLS patients and 40 age and gender matched controls were compared. All patients were diagnosed with the 4 criteria defined by the American Sleep Academy and the severity was classified according to the international restless legs syndrome scaling group (IRLSSG) classification.Results: The soleus MEP-80 response latency in RLS patients was determined significantly longer than in controls. According to the severity of RLS, the MEP-80 latency was longer in the severe group than in mild-moderate RLS patients. Negative correlation was determined between ferritin value and disease severity but there was no relationship between ferritin and MEP-80 latency values.Conclusion: In restless legs syndrome it is known that the corticospinal tract is not directly affected but subcortical inhibition is influenced due to functional spinal neuron impairment. Additionally, as a result of this study we determined a direct functional impairment of spinal afferent and efferent long reflexes and we recognized that corticospinal late responses are affected in RLS. 77

Amaç: Bu çalışmada NREM parasomni hastalarında uykunun makroyapısal ve mikroyapısal değişikliklerinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Mikroyapısal değerlendirmeler siklik alternan patern (cyclic alternating pattern: CAP) parametreleri baz alınarak gerçekleştirilmiştir.Materyal ve metod: Bu çalışmaya 37 NREM parasomni hastası ve 20 sağlıklı olgu (kontrol grubu) alındı. Bütün olgulara tüm gece video EEG- polisomnografi kayıtlaması yapıldı. EEG ve polisomnografi kayıtlarının ilk değerlendirilmesi sonrasında; epilepsi, narkolepsi, bruksizm, obstruktif uyku apne sendromu ya da periyodik bacak hareketleri ile uyumlu bulgular saptanan olgular çalışmadan çıkarıldı. Sonuç olarak 25 NREM parasomni hastası ve 18 sağlıklı olgunun makroyapısal ve mikroyapısal uyku parametreleri karşılaştırıldı. Hasta grup polisomnografik kayıt sırasında atak kayıtlanan hasta grubu ve atak kayıtlanmayan hasta grubu olarak ikiye ayrıldı. Bu iki grubun uyku yapısı ile ilgili verileri karşılaştırıldı.Bulgular: Polisomnografik parametrelerde; parasomni grubunda kontrol grubuna göre NREM I oranı daha düşük, NREM III latansı daha kısaydı. Bu bulgular istatistiksel olarak anlamlıydı. İki grup arasında CAP oranları açısından istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptanmadı. Ortalama faz A1 süresi parasomni grubunda kontrol grubuna göre istatistiksel olarak daha uzundu. Parasomni hasta grubunda, atak kayıtlanan hastalarla atak kayıtlanmayan hastaların polisomnografi ve CAP sonuçları her iki grup arasında ve kontrol grubu ile karşılaştırıldı. Polisomnografik parametrelerde bu iki grup arasında anlamlı farklılık yoktu. CAP parametrelerinde ise atak kayıtlanan grupta CAP dizi sayısı atak kayıtlanmayan gruba göre istatistiksel olarak daha yüksekti. Bu iki grup kontrol grubu ile karşılaştırıldığında NREM I oranı en düşük atak kayıtlanan parasomni hastalarında en yüksek kontrol grubunda saptandı. Her iki hasta grubunun faz A1 süresi kontrol grubuna göre istatistiksel olarak daha uzundu.Sonuç: NREM parasomni hastalarında kontrol olgularına göre uykunun makroyapısal parametrelerinden NREM I oranı daha düşük, NREM III latansı daha kısaydı. Mikroyapısal parametrelerinden ortalama faz A1 süresi NREM parasomni hastalarında kontrollere göre daha uzundu. NREM parasomni hastalarında atak kayıtlanan hastalarda CAP dizi atak sayısı kayıtlanmayanlara göre daha yüksekti. Objective: The aim of this study is to determine macrostructural and microstructural changes of sleep in NREM parasomnia patients. Microstructural evaluation was based on cyclic alternating pattern (CAP) parameters.Method: In this study, 37 NREM parasomnia patients and 20 healthy control subjects were included. All subjects were evaluated with full-night video EEG-polysomnography. After evaluation of EEG and polysomnography records, subjects diagnosed as epilepsy, narcolepsy, bruxism, obstructive sleep apnea syndrome or periodic leg movements were excluded from the study. Finally, findings of 25 patients and 18 control subjects were compared in terms of macrostructural and microstructural sleep parameters. Patients were subdivided into two groups according to polysomnographically recorded attacks, and findings about sleep structure were compared between these groups.Results: When polysomnographic parameters compared between two groups, NREM I rate was lower, and NREM III latency was shorter in the patient group than controls. These findings were statistically significant. There was no difference at CAP rates between two groups. Mean duration of phase A1 was longer in parasomnia patients than controls. Polysomnographic and CAP parameters were compered between NREM parasomnia patients with and without recorded attack. Two groups of patient and control group were compared with each other. There was no difference in polysomnographic parameters between two groups of patients. But, number of CAP sequences was statistically higher in patients with recorded attack than not recorded. When these three groups were compared; NREM I rate was lowest in attack recorded parasomnia patienst, highest in control subjects. Phase A1 duration was statistically longer in both of patient groups than control subjects.Conclusion: When the macrostructural parameters were compared, NREM III latency was shorter and NREM I rate was lower in NREM parasomnia patients than control subjects. Microstructurally, mean phase A1 duration was longer in NREM parasomnia patients than control subjects. Number of CAP sequences was higher in NREM parasomnias patients with recorded attack than not recorded. 84

Amaç: Bu çalışmanın amacı obstruktif uyku apne sendromu (OUAS) hastalarında polinöropati ve otonomik disfonksiyon varlığının araştırılması ve bunların hastalık şiddeti ile ilişkilerinin belirlenmesidir.Metod: Bu çalışmaya Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Uyku ve Epilepsi Merkezi'ne Eylül 2008 ve Mayıs 2009 tarihleri arasında başvuran, polisomnografisi çekilerek ağır OUAS tanısı konmuş 20 hasta, hafif - orta OUAS tanısı konmuş 20 hasta ve aynı yaş grubundaki 20 sağlıklı olgu (kontrol grubu) alınmıştır. Olgulara klasik elektronöromiyografi (ENMG) polinöropati protokolü, sağ üst ve sol alt ekstremiteden sempatik deri yanıtı (SDY) incelemesi, istirahatte-derin solunumda-valsalva manevrasında-ayakta kalp hız değişkenliği (KHD) incelemesi ve Schirmer testi yapılmıştır.Bulgular: Ağır OUAS ve hafif OUAS gruplarında kontrol gurbuna göre sağ tibialis posterior motor sinir iletim hız ortalamasında istatistiksel olarak anlamlı azalma ve ağır OUAS grubunda kontrol grubuna göre sempatik deri yanıtı amplitüd ortalamasında istatistiksel olarak anlamlı artış saptanmıştır (p