Search

Ksiądz Bosko jest uważany za nowoczesnego świętego, za wzór nowego typu kapłana-wychowawcy. Jego posłannictwo jest całkowicie społeczne, ponieważ był człowiekiem czynu, uważnym na potrzeby, jakie niesie życie. Jednakże ta cudowna działalność wypływała z miłości Bożej, która w nim płonęła, była wylaniem duchowego światła, które czerpał z obecności Bożej w swojej duszy. Dlatego Ksiądz Bosko nie uważał nigdy działania za zagrożenie dla życia duchowego: kiedy człowiek odpowiada na wołanie Pana poprzez całkowity dar z siebie, codzienna praca staje się modlitwą. Jego pracowitość brała początek ze spojrzenia z wiarą na ludzką historię, z głębokiego zrozumienia tajemnicy Odkupienia i z żywej świadomości misji powierzonej przez Boga kapłanom. Ta perspektywa pozwoliła mu utrzymać równowagę między niestrudzonym działaniem apostolskim, a wewnętrznym skupieniem. Miłość do Boga ożywiała jego gorliwość duszpasterską i dawała mu ten szczególny dar duchowej mądrości, który pozwolił mu wychowywać młodzież do życia Bożego w łasce i miłości. Potrafił sprawić, że w młodych rodziło się pragnienie świętości chrześcijańskiej, potrafił doprowadzić ich do komunii miłości z Bogiem i do wysokiego poziomu doskonałości cnót. Napięcie mistyczne stojące u podstaw jego duchowości nie oddalało go jednak od wymagań codzienności i od relacji międzyludzkich. Wzorując się na św.Franciszku Salezym, nalegał na dokładne i motywowane miłością wypełnianie obowiązków swojego stanu, na ascezę polegającą na pogodnym dostosowaniu się do rzeczywistości każdego dnia i na doniosłość apostolatu wśród kolegów. Jednocześnie potrafił nauczyć młodzież modlitwy „prostego zjednoczenia” i posłuszeństwa poruszeniom łaski, pokazując młodym, jak przełożyć je na życie bogate w cnoty i w dobre uczynki.

Wizja filozoficzno-religijna H. Skoworody głęboko związana z kontekstem historyczno-kulturowym i osobistym posiada również niezwykłe znaczenie o charakterze ideowym. Wybitny myśliciel ukraiński XVIII wieku jako ambitny zwolennik otwartej refleksji nad stosunkiem i przenikaniem rzeczywistości widzialnej i niewidzialnej, czyni duży nacisk na rozwój ludzkiej wrażliwości względem określonych relacji. Zdaniem Skoworody, osobie ludzkiej przypada wyjątkowa rola poznania w sobie różnic i przeciwności występujących między dwoma światami. Będąc istotą cielesno-duchową stanowi ona alegoryczne odbicie tego odniesienia, na jakie skazana jest cała rzeczywistość materialna i nadprzyrodzona. Dzięki nadrzędnej strukturze duchowej, która wyznacza prawdziwy sens i cel istnienia człowieka, każda jednostka ludzka może zachować swoją tożsamość zgodnie z swoim powołaniem.

Wizja filozoficzno-religijna H. Skoworody głęboko związana z kontekstem historyczno-kulturowym i osobistym posiada również niezwykłe znaczenie o charakterze ideowym. Wybitny myśliciel ukraiński XVIII wieku jako ambitny zwolennik otwartej refleksji nad stosunkiem i przenikaniem rzeczywistości widzialnej i niewidzialnej, czyni duży nacisk na rozwój ludzkiej wrażliwości względem określonych relacji. Zdaniem Skoworody, osobie ludzkiej przypada wyjątkowa rola poznania w sobie różnic i przeciwności występujących między dwoma światami. Będąc istotą cielesno-duchową stanowi ona alegoryczne odbicie tego odniesienia, na jakie skazana jest cała rzeczywistość materialna i nadprzyrodzona. Dzięki nadrzędnej strukturze duchowej, która wyznacza prawdziwy sens i cel istnienia człowieka, każda jednostka ludzka może zachować swoją tożsamość zgodnie z swoim powołaniem.