Search

– De mate van astmacontrole staat centraal bij de monitoring van astma bij kinderen. – Voor het meten van astmacontrole lijken de Asthma Control Test (ACT) en de Asthma Control Questionnaire (ACQ) geschikte instrumenten. Of hierdoor ook werkelijk klinische verbetering wordt bereikt is niet bekend. – Aanbevolen wordt ten minste eenmaal per jaar spirometrie met reversibiliteitsmeting te verrichten. In de monitoring van astma is geen plaats voor routine bronchoprovocatietests. – Het meten van stikstofmonoxide in uitademingslucht geeft een indruk van de mate van eosinofiele luchtwegontsteking. Toepassing van deze test bij astmamonitoring bij kinderen (aanpassen van inhalatiesteroiden) leidde in recent onderzoek niet tot betere astmacontrole.

Alfa-1-antitrypsinedeficientie is een autosomaal recessieve aandoening. De prevalentie is het hoogst bij de blanke Noord-Europese populatie. Het klinische beeld is zeer variabel en kan uiteenlopen van milde transaminasestijging in de eerste levensjaren tot levercirrose. Tevens kan het zich op de volwassen leeftijd presenteren met longemfyseem. De leverschade wordt veroorzaakt door een vouwfout van het gemuteerde α1-antitrypsine met leverstapeling als gevolg. Het longemfyseem wordt veroorzaakt door deficientie van α1-antitrypsine door het ontbreken van de protease-inhibitoractiviteit van α1-antitrypsine met longdestructie als gevolg. Wij bespreken de genetische aspecten, de pathofysiologie, het klinische beeld, de diagnostiek, de behandelingsmogelijkheden en de voor- en nadelen van screening van α1-antitrypsinedeficientie.

Abnormale reacties op koemelk komen op de zuigelingen- en vroege kinderleeftijd regelmatig voor en worden aangeduid als koemelkallergie of koemelkintolerantie. De incidentie van koemelkallergie varieert van 2 tot 5%. De diagnose koemelkallergie dient te worden gesteld op de klinische reactie op koemelk bij de zogenaamde eliminatie-provocatietest. De prognose van koemelkallergie voor wat betreft het later kunnen verdragen van koemelkeiwit, is goed. Op 3-jarige leeftijd kan ongeveer 90% van de kinderen die als zuigeling koemelkallergie hadden, koemelkeiwit verdragen. Daarentegen is de prognose voor wat betreft de latere ontwikkeling van andere allergische aandoeningen slechts in enkele prospectieve langetermijnstudies onderzocht. De resultaten van deze vervolgonderzoeken laten zien, dat de kans op ontwikkeling van astma, atopische dermatitis, allergische rinitis en conjunctivitis, en voedselintolerantie voor andere voedingsmiddelen dan koemelk later op de kinderleeftijd aanzienlijk is. Aangezien er geen placebogecontroleerd onderzoek kan worden uitgevoerd, is het vooralsnog niet mogelijk om een harde uitspraak te doen over een secundair preventief effect van voedingsinterventie op de latere ontwikkeling van allergische aandoeningen. Uit recent onderzoek kan de conclusie worden getrokken dat koemelkallergie op de zuigelingenleeftijd moet worden beschouwd als de eerste uiting van een allergische aanleg en niet als een zelfstandige risicofactor voor het later ontstaan van andere allergische aandoeningen.

Verschillende factoren worden verondersteld een rol te spelen bij het ontstaan van allergie. Een onderverdeling is te maken in genetische factoren en pre- en postnatale omgevingsfactoren. Voorbeelden van prenatale omgevingsfactoren zijn roken door de moeder en dieet. Voorbeelden van postnatale risicofactoren zijn geboortemaand, infecties, darmflora, gezinsgrootte, inhalatieallergenen, (passief) roken en luchtvervuiling. Interventieonderzoek moet in de komende jaren laten zien hoe groot de invloed is van deze factoren. Strategieen voor de preventie van allergie moeten gericht zijn op alle factoren die betrokken zijn bij het ontstaan van allergie.

In a study of two groups of nine allergic asthmatic children, consisting of one group with (group I) and one group without (group II) increased nocturnal airflow obstruction, we determined whether an increase in vagal activity, or inflammatory mediators like histamine are responsible for the nocturnal increase in airflow obstruction. The results of investigations in the two groups of asthmatics were compared to the results of an age matched control group. Forced expiratory volume in one second (FEV1) and electrocardiogram recordings of one minute were obtained every 4 hours during 24 hours. Heart rate and sinus arrhythmia gap were used to express vagal activity indirectly. N tau-methylhistamine was determined in urine samples collected in periods of 4 hours between the measurements. In group I, overall N tau-methylhistamine excretion was on a higher level than in both other groups, and was significantly higher overnight. Parasympathetic stimulation did not seem of importance to the increase of airflow obstruction at night.

BACKGROUND: The degree of BHR, in relation with the presence of symptoms, is generally accepted as an estimate of asthma severity. The majority of asthmatic children is treated in general practice while measurement of BHR is not being used. AIM OF THE STUDY: To assess the prevalence and severity of BHR in children with asthma in general practice. METHODS: 800 Children treated in general practice who used asthma medication in the previous year were asked to participate. BHR was evaluated in 373 of these possible asthmatic children (age: 7–16) by a methacholine challenge test. The degree of bronchial responsiveness was expressed as PD20. RESULTS: 277 (74%) of all participating children were hyperresponsive according to the PD20: 55 (20%) severe (PD20 < 0.075 mg), 101 (36%) moderate (PD20 0.075–0.30 mg), 63 (23%) mild (PD20 0.30-1.0 mg) and 58 (21%) borderline (PD20 1.0–4.0 mg). In 13 (3.5%) the inhalation challenge was not started because of a FEV(1) < 75% of predicted. 72 children did not demonstrate BHR. In 11 children performance of lungfunction was technically inadequate. CONCLUSION: Two-fifth of children treated in general practice with asthma medication demonstrate moderate to severe BHR and sometimes even severe airflow obstruction. These data could be an indication that asthmatic children are not using appropriate medication.

BACKGROUND: A new method to assess bronchial responsiveness (BR) using a single concentration methacholine has already been validated in adults with asthma1. Since the geometrical dimensions of the airways in children are different, and deposition of the inhaled aerosol also differs in children, results from studies in adults cannot simply be extrapolated to children. AIM OF THE STUDY: validation of a single-concentration inhalation provocation method in children. METHODS: Twenty-three subjects performed three methacholine inhalation challenge tests. The first two challenges according to method A: doubling doses, beginning with 0.03 mg to a maximum of 1.8 mg (maximal cumulated dose 3.6 mg), were administered with the Jeager Masterscope, Aerosol Provocation System (APS), medic aid sidestream nebulizer. The third challenge according method B: doubling doses, beginning with 0.002mg to a maximum of 1.8mg (maximal cumulated dose 3.5 mg), were administered with a Devillbiss 646 nebulizer. The degree of BR is expressed as a PD20. A difference of