Search

De spoedzorg van palliatieve patienten tijdens ANW-uren is de laatste tien jaar weliswaar sterk verbeterd, maar er zijn nog knelpunten, met name rond persoonlijke continuiteit, informatieoverdracht, identificatie van palliatieve patienten en de voorbereiding op het palliatieve traject.

Inleiding Continuiteit in de zorg voor palliatieve patienten verhoogt de kwaliteit van de zorg. Tijdens avond-, nacht- en weekenduren (ANW-uren) verricht de huisartsenpost of de eigen huisarts de palliatieve zorg. Doel van dit onderzoek is het in kaart brengen van de bereikbaarheid en beschikbaarheid van Nederlandse huisartsen voor palliatieve zorg voor de eigen patient tijdens ANW-uren. Methode Observationeel dwarsdoorsnedeonderzoek met behulp van een digitale vragenlijst onder alle praktijkhoudende huisartsen van tien huisartsenposten verspreid over Nederland. Resultaten De onderzoekers kregen 524 (29,6%) bruikbare vragenlijsten terug. Van de huisartsen is 60,8% tijdens ANW-uren via de eigen privetelefoon persoonlijk beschikbaar voor eigen patienten (telefonisch en voor visites). Acht procent draagt de zorg over aan een collega uit dezelfde huisartsenpraktijk en een klein deel van de huisartsen (12,2%) delegeert de palliatieve zorg volledig aan de huisartsenpost. Mannelijke huisartsen, huisartsen die meer dagen per week werken en huisartsen op het platteland zijn significant vaker persoonlijk beschikbaar voor hun palliatieve patienten. Er is geen relatie met leeftijd, werkervaring en soort praktijk. Conclusie Bijna tweederde van de huisartsen is tijdens ANW-uren persoonlijk beschikbaar voor de eigen palliatieve patienten en slechts een klein deel van de huisartsen delegeert de zorg voor deze groep volledig aan de huisartsenpost. Aangezien de concentratie van zorg voor palliatieve patienten in de terminale fase fors toeneemt, pleiten de auteurs voor een zo groot mogelijke bereikbaarheid en beschikbaarheid van huisartsen in deze fase.

Inleiding De huisarts van de huisartsenpost (HAP) voert U1-zorgaanvragen zelf als U1-visite uit of leidt ze door naar de Meldkamer Ambulancezorg (MKA) met het verzoek een ambulance met A1-urgentie in te zetten. We wilden nagaan of bij U1-zorgaanvragen de juiste hulpverlener met de juiste urgentie is ingezet. Methode Een crosssectioneel onderzoek uitgevoerd met behulp van dossiers van alle U1-visites gedurende 21 maanden op een grote HAP in een grootstedelijk gebied. U1-aanvragen die de huisarts naar de MKA heeft doorgeleid werden ook geanalyseerd. Follow-upgegevens zijn verkregen via de eigen huisarts door middel van een vragenlijst. Resultaten Patient- en zorgkenmerken van 1081 visites: 401 HAP-visites, 570 ambulanceritten en 110 gecombineerde HAP-ambulanceritten. Van 598 patienten kregen we de ingevulde vragenlijst van de huisarts retour (55,3%). Ongeveer 40% van de visites had volgens de huisartsen met een lagere urgentie kunnen worden uitgevoerd en ongeveer 50% door een andere zorgaanbieder. ‘Pijn op de borst’ was de meest voorkomende reden om een ambulance in te zetten (60,7%). Conclusie Bij 40% van de U1-visiteaanvragen op de HAP was er sprake van overtriage en bij de helft had volgens beoordeling achteraf beter een andere zorgverlener ingezet kunnen worden (een huisarts in plaats van de ambulancedienst, of vice versa). Verder onderzoek is nodig om het proces van triage en toewijzing van zorg bij U1-aanvragen te optimaliseren, in het bijzonder voor patienten met pijn op de borst.