Search

TEZ11674 Tez (Yüksek Lisans) -- Çukurova Üniversitesi, Adana, 2019. Kaynakça (s. 66-70) var. xii, 71 s. : res. (bzs. rnk.), tablo ; 29 cm. Diyabet; insülin salgılanması veya insülinin etki mekanizmasındaki bozukluklardan kaynaklanan, kronik hiperglisemi ile karakterize metabolik bir hastalıktır. Diyabetli hastalarda metabolizmayı kontrol altına alabilmek için, günlük çoklu insülin uygulamaları yapılmaktadır. Diyabetli hastalarda menstrüel düzensizliklere ilaveten hipogonadizm ve erken menopoz bulguları rapor edilirken, insülin tedavisi alan hastalarda ise over kaynaklı hiperandrojenizmin geliştiği ve bunun sonucunda da polikistik overlerin gelişebileceği yapılan klinik çalışmalarda rapor edilmektedir. Ancak, diyabetli ve insülin alan hastalarda, insülinin overler üzerine olan etkilerini içeren çalışmalara yeterince rastlanılmamaktadır. Sunulan çalışmada deneysel olarak diyabet oluşturulan ve diyabet ile birlikte insülin uygulanan sıçanların overlerinde gözlenen yapısal değişikliklerin ışık ve elektron mikroskobik düzeyde araştırılması amaçlanmıştır. Çalışmamızda kullanılan 24 adet, adolesan dönemdeki dişi sıçanlar 3 gruba ayrılarak; 1. gruptaki sıçanlara yalnızca 0,1 M sitrat buffer enjekte edildi ve kontrol grubu olarak, 2. gruptaki sıçanlara tek doz 60 mg/kg i.p. Streptozotosin enjekte edilerek diyabet oluşturuldu ve diyabet grubu olarak, 3. gruptaki sıçanlara ise tek doz 60 mg/kg i.p. Streptozotosin ile diyabet oluşturuldu ve sonrasında 4 hafta süre ile sabah ve akşam 2 IU insülin enjeksiyonu yapılarak insülin grubu olarak değerlendirildi. Streptozotosin enjekte edilen sıçanlardan 72 saat sonra, kuyruk veninden kan alınarak, glikometre ile kan glikoz düzeyi ölçüldü ve kan glikoz düzeyi ?250 mg/dl ve üzerinde olan sıçanlar çalışmaya dahil edildi. 4 haftanın sonunda anestezi altındaki tüm sıçanlardan biyokimyasal analizler için kan örnekleri alınırken, ışık ve elektron mikroskobik değerlendirmeler için over dokuları alındı. Her bir sıçanın bir overi elektron mikroskobik, diğeri ışık mikroskobik inceleme için doku hazırlama yöntemlerine uygun olarak hazırlandı ve JEOL-JEM 1400 TEM ve BX53 ışık mikroskoplarında değerlendirilerek, mikrografları elde edildi. Çalışmamızda; serum östradiol ve testosteron hormon seviyelerinde üç grup arasında anlamlı bir fark görülmezken, androstenedion seviyesinin diyabet ve insülin grubunda kontrol grubuna göre arttığı, ancak insülin grubundaki artışın anlamlı olduğu görüldü. Işık mikroskobik incelemelerde diyabet grubundaki sıçanların overlerinde primordiyal ve primer foliküllerin sayısının azaldığı, foliküler atrezinin arttığı ve kistik benzeri foliküllerin geliştiği görüldü. İnsülin verilen gruptaki sıçan overlerinde ise gelişme sürecine girmiş, primer foliküllerin sayısının arttığı, foliküler atrezinin azaldığı, kistik benzeri foliküllerin diyabet grubundan daha yaygın olduğu saptandı. Elektron mikroskobik değerlendirmelerde ise diyabet grubunda primordiyal foliküllerin oositlerinde apoptotik değişikliklerin olduğu, gelişen foliküllerin granüloza hücrelerinde ise endoplazmik retikülümde genişleme, mitokondriyonlarda şişme, perinüklear sisternalarda genişleme ile karakterize parapitozis olarak tanımlanan, hücre ölüm şeklinin varlığı görüldü. Ayrıca diyabet ve insülin gruplarında görülen kistik benzeri foliküllerde, granüloza hücreleri arasında apoptotik cisimlerin varlığı ile granüloza hücrelerinde agranüler endoplazmik retikülüm sisternalarının ve lipit damlacıklarının artışı ve tübüler tipte kristalara sahip mitokondriyonların varlığı ile karakterize erken luteinizasyonun geliştiği saptandı. Bu morfolojik değişikliklerin kistik folikül gelişiminde rol oynadığı dikkate alındığında, bu foliküllerin ileri dönemde kistik folikül halini alarak, infertiliteye neden olabileceği kanaatine varıldı Diabetes is a metabolic disorder characterized by chronic hyperglycemia which derived from the disturbance either insulin secretion or mechanisms of insulin effects. Multiple daily insulin injections are used in patients with diabetes for the metabolic control. It has been reported that menstruel irregularity, hypogonadism and early menopause findings in patients with diabetes, while develops polycystic ovaries due to hyperandrogenism derived from ovary in patients received insulin therapy at clinical investigations. However, there are not adequately investigation, including the effects of insulin on ovaries in diabetic patients. The aim of present study is investigated structural changes in the ovaries of the rats that experimentally induced with diabetes and received insulin therapy, by light and electron microscopic levels. 24 female adolescent rats were divided into 3 groups; rats in group 1 were injected with only 0.1 M citrate buffer and as control group, rats in group 2 received a single dose of 60 mg/kg i.p. streptozotocin for experimentally induced diabetes as a diabetes group and in group 3 rats, diabetes was induced with a single dose of 60 mg/kg i.p. streptozotocin and then, 2 IU insulin was injected in the morning and evening throughout 4 weeks and accepted insulin group. Blood glucose levels were measured by glucometer after 72 hours from rats injected with streptozotocin, blood glucose levels ?250 mg/dl were included in the study. At the end of 4 weeks, blood samples for biochemical analyzes and ovaries for light and electron microscopic analyses were taken from all rats under anesthesia. One ovary of each rat was prepared for electron microscopic and the other was prepared according to the tissue preparation methods for light microscopic examination and evaluated in JEOL-JEM 1400 TEM and BX53 light microscopes and their micrographs were obtained. In our study no significant difference was observed in serum estradiol and testosterone hormone levels between the three groups, but the level of androstenedione increased in diabetic and insulin groups compared to the control group, but the increase in insulin group was significant. In light microscopic examinations, it was seen that the number of primordial and primary follicles decreased, follicular atresia increased and cystic-like follicles developed in the ovaries of the diabetes group. In rat ovaries in the insulin treated group, it was found that the number of primary follicles increased, follicular atresia decreased and cystic-like follicles were more common than the diabetes group. In electron microscopic evaluations, apoptotic changes were observed in the oocytes of primordial follicles while paraptosis signs characterized with dilatation with endoplasmic reticulum, mitochondrial swelling, cytoplasmic vacuolization and enlargement of perinuclear cisternae were seen in granulosa cells of developing follicles in the diabetes group. In addition, in the cystic-like follicles in the diabetes and insulin groups ovaries were revealed apoptotic bodies between the granulosa cells and early luteinisation signs of granulosa cells characterized with common agranular endoplasmic reticulum cisternae, increased lipid droplets and the mitochondria with the tubular cristae in their cytoplasm. Considering that these morphological changes play a role in the development of cystic follicles, it was concluded that these follicles may become cystic follicles in the advanced period and cause infertility. Bu çalışma Ç.Ü. Bilimsel Araştırma Projeleri Birimi tarafından desteklenmiştir. Proje No: TYL20177842.

06.03.2018 tarihli ve 30352 sayılı Resmi Gazetede yayımlanan “Yükseköğretim Kanunu İle Bazı Kanun Ve Kanun Hükmünde Kararnamelerde Değişiklik Yapılması Hakkında Kanun” ile 18.06.2018 tarihli “Lisansüstü Tezlerin Elektronik Ortamda Toplanması, Düzenlenmesi ve Erişime Açılmasına İlişkin Yönerge” gereğince tam metin erişime açılmıştır. GİRİŞ VE AMAÇ: Bu çalışmada plastiklerin esnetilmesinde kullanılan madde olan fitalatların (DBP) erken embriyonik gelişim döneminde ve geç fötus döneminde (72 saat ve 14 gün) tavuk embriyolarında olası maruziyetlerinin ortaya konulması amaçlanmıştır. GEREÇ VE YÖNTEM: Bu amaç doğrultusun da döllenmiş tavuk yumurtalarının hava boşlukları açılıp içine bir kez olmak koşuluyla uygulamanın başında 50 mg/ kg/ gün ve 100 mg/ kg/ gün olmak üzere fitalat enjekte edilmiş ve sıvı parafin ile kapaltılmıştır. Diğer deney grupları; hiç bir işlem uygulanmayan 2 kontrol grubu, sadece hava boşukları açılıp kapatılan 2 plasebo grubu,2 uygulama grubundan oluşmaktadır. Her grupta 18 adet döllenmiş yumurta kullanılmıştır. Kontrol, plasebo ve fitalata maruz bırakılan embriyolar gelişimlerinin üç ve on dördüncü günlerinde yumurtadan çıkartılarak morfolojik ve histolojik olarak incelenmiştir. BULGULAR: Morfolojik inceleme sonucunda kontrol grubu ile karşılaştırıldığında fitalata bağlı olarak 72 saat embriyolarda kan adacıklarında deformasyon ve gelişim geriliği; 14 günlük embriyolarda kontrol ve plaseboda gelişim geriliği görünmezken fitalat uygulanan gruplarda gelişimin erken evrelerinde gelişimi durmuş embriyolara rastlandı. İçlerinden sadece bir tanesi 14 güne ulaşan fötusun karaciğer doku örneği histolojik ve morfolojik olarak incelendi ve kontrol grubu ile karşılaştırıldığında fitalat grubu fötusun karaciğer doku kesitinde belirgin herhangi bir patoloji izlenmedi. SONUÇ: Sonuç olarak döllenmiş yumurta içerisine uygulanan farklı dozlarda fitalat'ın kanatlıların erken embriyonik gelişimi sırasında özellikle ilk 48-72 saatlik evrede gelişimi durdurduğu ve gelişebilen fötuslarda karaciğer doku kesitinde belirgin herhangi bir patoloji oluşturmadığı görüldü. Anahtar Kelimeler: Civciv Embriyosu, Fitalat, NTD, Embriyo, Karaciğer GİRİŞ VE AMAÇ: Bu çalışmada plastiklerin esnetilmesinde kullanılan madde olan fitalatların (DBP) erken embriyonik gelişim döneminde ve geç fötus döneminde (72 saat ve 14 gün) tavuk embriyolarında olası maruziyetlerinin ortaya konulması amaçlanmıştır. GEREÇ VE YÖNTEM: Bu amaç doğrultusun da döllenmiş tavuk yumurtalarının hava boşlukları açılıp içine bir kez olmak koşuluyla uygulamanın başında 50 mg/ kg/ gün ve 100 mg/ kg/ gün olmak üzere fitalat enjekte edilmiş ve sıvı parafin ile kapaltılmıştır. Diğer deney grupları; hiç bir işlem uygulanmayan 2 kontrol grubu, sadece hava boşukları açılıp kapatılan 2 plasebo grubu,2 uygulama grubundan oluşmaktadır. Her grupta 18 adet döllenmiş yumurta kullanılmıştır. Kontrol, plasebo ve fitalata maruz bırakılan embriyolar gelişimlerinin üç ve on dördüncü günlerinde yumurtadan çıkartılarak morfolojik ve histolojik olarak incelenmiştir. BULGULAR: Morfolojik inceleme sonucunda kontrol grubu ile karşılaştırıldığında fitalata bağlı olarak 72 saat embriyolarda kan adacıklarında deformasyon ve gelişim geriliği; 14 günlük embriyolarda kontrol ve plaseboda gelişim geriliği görünmezken fitalat uygulanan gruplarda gelişimin erken evrelerinde gelişimi durmuş embriyolara rastlandı. İçlerinden sadece bir tanesi 14 güne ulaşan fötusun karaciğer doku örneği histolojik ve morfolojik olarak incelendi ve kontrol grubu ile karşılaştırıldığında fitalat grubu fötusun karaciğer doku kesitinde belirgin herhangi bir patoloji izlenmedi. SONUÇ: Sonuç olarak döllenmiş yumurta içerisine uygulanan farklı dozlarda fitalat'ın kanatlıların erken embriyonik gelişimi sırasında özellikle ilk 48-72 saatlik evrede gelişimi durdurduğu ve gelişebilen fötuslarda karaciğer doku kesitinde belirgin herhangi bir patoloji oluşturmadığı görüldü. Anahtar Kelimeler: Civciv Embriyosu, Fitalat, NTD, Embriyo, Karaciğer

Yüksek Lisans Tezi, Sperm motilitesi, erkek infertilitesinde değerlendirilen ilk parametrelerden biri olduğundan in vitro fertilizasyon tedavilerinde motil sperm elde etmek önem arz etmektedir. Bu nedenle farklı yüzdürme metotları birçok çalışmanın konusu olmuş, en ideal yöntemin swim-up olduğu düşünülmüştür. Trombositten Zengin Plazma (TZP), içerdiği büyüme faktörleri nedeniyle ortopedi, plastik cerrahi, kadın doğum gibi farklı alanlarda kullanım bulmuş, fakat üreme ve sperm motilitesi üzerine bugüne kadar yapılmış yalnızca bir çalışma bulunmaktadır. Çalışmamıza semen için 29, kan için 10 gönüllü katılmıştır. Alınan intravenöz kanlardan TZP elde edilmiş, deney protokolünde kullanmak için dondurularak saklanmıştır. 29 gönüllünün rutin semen analizleri yapıldıktan sonra her örnek iki eşit hacimde ayrılmıştır. Eşit hacimde ayrılan bu örnekler raw (ham) hali ve TZP ile muamele edilecek grup olarak iki ayrı şekilde sınıflandırılmıştır. TZP ile muamele edilen semen örneklerinin ve ham grubunun her 15-30 ve 45 dakikada konsantrasyon ve motilite analizleri yapılmıştır. Bulgularımızda elde edilen +4 ve +3 sperm konsantrasyonu ham grubuna göre anlamlı derecede yüksek bulunmuştur (p, Because sperm motility is the first parameter evaluated in male infertility, obtaining motile sperm for the in vitro fertilization treatment is considered important. Therefore, different methods of collection have been the subject of many studies and it has been thought that the most ideal method is swim-up. Platelet Rich Plasma has been used in different fields such as orthopaedics, plastic surgery, and gynaecology due to the growth factors it contains, but there is only one study till now on reproductive and sperm motility. For semen 29 volunteers and for blood 10 volunteers participated in our study. Platelet Rich Plasma (PRP) was obtained from the intravenous blood taken and it was frozen for use in the experimental protocol. After routine semen analyses of 29 volunteers were performed, every sample was divided into two equal volumes. These equally divided samples are classified as different groups. One of them is raw form and the other one is the group which will be treated with PRP. Concentration and motility analysis of PRP-treated semen samples and the raw group were performed at each 15th-30th and 45th minutes. Our results showed that the +4 and +3 sperm concentration were significantly higher than the raw group (p

Bu çalışmanın amacı infertilite sebeplerinden biri olan düşük over rezervi (DOR) olgularında, kontrollü ovaryan hiperstimülasyon (KOH) protokolüne eklenen dehidroepiandrosteronun (DHEA) etkinliğinin gösterilmesi ve moleküler etki mekanizmasının belirlenmesidir.Düşük ve normal over rezervine sahip deney gruplarında, DHEA'nın hem tek başına ve hem de KOH protokolü birlikteliğinde etkinliğinin belirlenmesi amacıyla 75 adet Spraque-Dawley cinsi dişi sıçan 15 gruba ayrılmıştır. Çalışmamızda DOR hayvan modeli 15 gün boyunca 160 mg/kg/gün dozunda 4-Vinylcyclohexene diepoxide (VCD) enjeksiyonları ile oluşturulmuştur. Normal over rezervine sahip deneklere ise aynı süre boyunca Dimetil Sülfoksit (DMSO) enjeksiyonu yapılmıştır. VCD veya DMSO enjeksiyonları sonrasında DHEA enjeksiyonları 45 gün süresince 60 mg/kg/gün dozunda uygulanmıştır. Ardından deneklere KOH protokolü uygulamıştır. Sakrifiye edilen deneklerden elde edilen ovaryum dokularında, Polimeraz Zincir Reaksiyonu tekniğiyle Siklooksijenaz-2 (COX-2) gen ekspresyon düzeyleri, hematoksilen-eozin boyamasıyla ise morfolojik değerlendirme ve ovaryan folikül sayımı gerçekleştirilmiştir.Elde edilen ovaryum dokularında VCD enjeksiyonlarının gelişiminin farklı evrelerindeki tüm foliküllerin sayılarında azalışa, atretik folikül sayılarında ve COX-2 gen ekspresyon düzeyinde artışa neden olduğu tespit edilmiştir. DHEA enjeksiyonları, normal over rezervine sahip deneklerde folikülogenez ve COX-2 gen ekspresyon düzeyine etki göstermezken, düşük over rezervli deneklerde DHEA'nın atretik folikül sayılarında azalışa, diğer tüm folikül tiplerinde ve COX-2 gen ekspresyon düzeyinde artışa neden olduğu saptanmıştır. Hem düşük hem de normal over rezervine sahip deney gruplarında KOH protokolü öncesinde DHEA uygunlanması folikülogenezi olumlu yönde etkileyip KOH protokolü etkinliğini arttırmıştır. Ayrıca DHEA tüm deneklerde COX-2 gen ekspresyon düzeyini azaltıcı etki göstermiştir.Bu çalışma; DOR hasta grubunda kullanılan DHEA'nın ovaryan mikroçevre üzerine olan etkinliği ve etki mekanizmasının aydınlatılmasında ve DHEA'nın KOH protokolüne eklenebilirliğiyle ilgili literatüre katkı sağlamıştır. The aim of this study was to determine the efficacy and molecular mechanism of dehydroepiandrosterone (DHEA) that added to the controlled ovarian hyperstimulation (COH) protocol in cases of diminished ovarian reserve (DOR), which is one of the causes of infertility.In order to determine the efficacy of DHEA both alone and combination with the COH protocol in the low and normal ovarian reserve experimental groups, 75 Spraque Dawley female rats were divided into 15 groups. In our study, the experimental animal model of DOR was composed by 4-Vinylcyclohexene diepoxide (VCD) injections at a dose of 160 mg/kg/day for 15 days. Subjects with normal ovarian reserve were injected with Dimethyl Sulfoxide (DMSO) for the same period. After VCD or DMSO injections, DHEA injections were administered at a dose of 60 mg/kg/day for 45 days. COH protocol was then applied to the subjects. In ovarian tissues obtained from sacrificed subjects, Cyclooxygenase-2 (COX-2) gene expression levels were analyzed by Polymerase Chain Reaction technique, morphological evaluation and ovarian follicle count were performed by hematoxylin-eosin staining. It was determined that VCD injections caused a decrease in the number of follicles at different stages of development and an increase in the number of atretic follicles and COX-2 gene expression levels in the ovarian tissues. While DHEA injections did not affect folliculogenesis and COX-2 gene expression levels in subjects with normal ovarian reserve, it was determined that DHEA injections caused a decrease in atretic follicle counts and an increase in COX-2 gene expression levels in subjects with low ovarian reserve. DHEA injections before the COH protocol affected folliculogenesis positively in both low and normal ovarian reserve experimental groups, and thus enhanced the efficiency of the COH protocol. Also, DHEA decreased COX-2 gene expression levels in all subjects.This study contributed to the literature on the effectiveness and molecular mechanism of the DHEA on the ovarian microenvironment and the appendability of DHEA in the COH protocol. 117

Doksorubisin; sarkomların, meme ve akciğer kanserleri de dahil olmak üzere karsinomların, akut lenfositik lösemilerin ve lenfomaların tedavisinde önemli ve en sık kullanılan kemoterapötik ilaçlardan birisidir. Doksorubisinin de aralarında olduğu antrasiklin türevi antibiyotikler iki DNA zinciri arasına yerleşerek DNA ve RNA sentezini inhibe ederler ve topoizomeraz II enzimi üzerinden de DNA zincir kırılmalarına sebep olurlar. Bu çalışmada doksorubisinin ovaryum üzerindeki toksisitesini belirlemek ve ovaryan toksisite üzerine dialil disülfitin etkinliğini değerlendirmek amaçlandı.Çalışma kapsamında 35 adet 2,5-3 aylık Wistar albino cinsi dişi sıçan 5 gruba ayrıldı: Grup I: Kontrol-Doksorubisin Grubu, Grup II: Kontrol-Dialil disülfit Grubu, Grup III: Doksorubisin Uygulanan Grup, Grup IV: Dialil disülfit Uygulanan Grup, Grup V: Doksorubisin + Dialil disülfit Uygulanan Grup. Doksorubisin 3 mg/kg/gün (0,008 mM/7 gün, 10 mg/kg- 5 ml enjeksiyonluk su) intraperitoneal (ip) olarak enjekte edildi. Dialil disülfit 0,5 ml mısır yağı içerisinde 50 mg/kg ip enjeksiyon şeklinde uygulandı. Morfolojik değişiklikler hematoksilen eozin boyamasında ışık mikroskobik değerlendirme ve follikül sayımı ile gerçekleştirildi. Apoptotik aktivasyon TUNEL yöntemi ile değerlendirildi.Çalışmanın sonucunda elde ettiğimiz bulgulara göre, doksorubisinin vücut ağırlığını azalttığı gözlendi. Follikül sayımı sonrasında gruplar arasında unilaminar primer ve multilaminar primer folliküller düzeyinde istatistiksel olarak anlamlılık görülmezken, doksorubisin grubunda primordiyal follikül sayılarında istatistiksel olarak anlamlı düzeyde azalma belirlendi. Doksorubisin grubunda kontrol-dokrorubisin, kontrol-dialil disülfit, dialil disülfit ve doksorubisin+disülfit gruplarına göre sekonder ve graaf follikül sayılarında azalmalar olduğu, atretik follikül sayılarında ise anlamlı derecede artış olduğu görüldü. Doksorubisin+dialil disülfit grubunda sekonder ve graaf follikül sayılarının kontrol (doksorubisin ve dialil disülfit) ve dialil disülfit grubu ile benzer olduğu, atretik follikül sayılarının doksorubisin grubuna kıyasla anlamlı derecede azaldığı saptandı.Doksorubisin ile birlikte verilen dialil disülfitin ovaryan follikül rezervini koruduğu ve ovaryan toksisiteyi azaltabileceği sonucuna varıldı.Anahtar Sözcükler: Doksorubisin, Dialil disülfit, Apoptoz Doxorubicin is one of the most important and most frequently used chemotherapeutic drugs for the treatment of carcinomas, acute lymphocytic leukemias and lymphomas including sarcomas, breast and lung cancers. Anthracycline-derived antibiotics are located between two DNA strands, inhibiting DNA and RNA synthesis, and causing DNA chain breaks through topoisomerase II. The aim of this study was to determine the toxicity of doxorubicin, an anthracycline-derived antibiotic, on the ovary and to evaluate the effectiveness of diallyl disulfide on ovarian toxicity.In this study, 2.5-3 month old 35 female Wistar albino rats were divided into 5 groups: Group I: Control-Doxorubicin Group, Group II: Control-Dialyl disulfide Group, Group III: Doxorubicin Applied Group, Group IV: Dialil disulfide Applied Group , Group V: Doxorubicin + Dialil disulfide Group. Doxorubicin 3 mg / kg / day (0.008 mM / 7 days) doxorubicin (10 mg / kg-5 ml water for injection) was injected intraperitoneally (ip). Dialil disulfide was administered as 50 mg / kg ip injection in 0.5 ml corn oil. Morphological changes were performed by light microscopic evaluation and follicle counting in hematoxylin eosin staining. Apoptotic activation was evaluated by TUNEL method.According to the results of the study, doxorubicin was found to decrease the body weight. There was no statistically significant difference between the unilaminar primary and multilaminar primary follicles in the follicle group after the follicle count, but a statistically significant decrease in the number of primordial follicles in the doxorubicin group. In the doxorubicin group, there were decreases in the number of secondary and graaf follicles according to the control-dokrorubicin, control-diallyl disulfide, diallyl disulfide and doxorubicin + disulfide groups, and there was a significant increase in the number of atretic follicles. In the Doxorubicin + diallyl disulfide group, the number of secondary and graaf follicles was similar to the control (doxorubicin and diallyl disulfide) and diallyl disulfide group, and the number of atretic follicles decreased significantly compared to the doxorubicin group.It was concluded that dialil disulphide provided with doxorubicin could reduce this damage in the ovary and protect the ovarian follicle reserve.Key Words: Doxorubicin, Dialil disulfide, Apoptosis 99

Lisansüstü tezlerin elektronik ortamda toplanması, düzenlenmesi ve erişime açılması konusuna ilişkin yök'ün 18.06.2018 tarihli yönergesine istinaden artık bu tarihten sonra gizlilik şartı aranmayan bütün tezler erişime açılacaktır. Amaç: Bu çalışmada amacımız şiddetli ve şiddetli olmayan preeklamptik gebelerin göbek kordununun plasentaya bağlandığı bağlantı sapında inflamasyon, apoptosis ve anjiogenetik ilişkiyi immunohistokimyasal ve ultrastruktural olarak değerlendirmektir. Gereç ve Yöntem: Deney grubu olarak 20 adet şiddetli ile 20 adet şiddetli olmayan preeklampsi ve 20 adet normotansif hastaya ait plasentalardan doku takibi için parçalar alındı. Histokimyasal olarak Hematoksilen-eozin ve Masson trichrome boyama, immunohistokimyasal olarak TNF, Endothelin-1 ve Bax immun boyamaları yapıldı. Dokuların ultrastruktural analiz için elektron mikroskobu mikrografları çekildi. Bulgular: Preeklampsi durumuna bağlı olarak koryon villuslarında fibrin birikiminde bir artış, sinsitiyal düğümlerde genişleme, kök villusların etrafındaki bağ doku alanında yer yer ödem ve hyalinize yapılar ve konjesyon alanları, desidual hücrelerde hipertrofi ve şiddetli preeklampside desidual hücrelerde dejenerasyon ve apoptotik değişikler görüldü. Preeklampsi şiddetine göre maternal bölgede yer alan damarların ve koryon villuslarındaki damarların endotel hücrelerinde ET-1 ekspresyonu pozitif reaksiyon göstermiştir. Maternal fetal ara yüz bölgesinde damar çevresindeki inflamatuar hücrelerde, desidual hürelerde makrofaj hücrelerinde TNF-α düzeyleri şiddetli preeklampside artış göstermiştir. Şiddetin derecesine gore preeklampside maternal alan içindeki desidua hücrelerinde ve kök villuslarının bulunduğu trofoblast hücrelerinde Bax ekspresyonunda artış görülmüştür. Ultrastrüktürel olarak şiddetli preeklampside desidua hücre çekirdeğinde piknosis ve diffuz kromatin dağılımı, endoplazmik retikulum sisternalarında aşırı genişleme, mitokondrilerde dejenerasyon görülmüştür. Sonuç: Preeklampsi şiddetine göre hipoksi artışına bağlı olarak endotel hücrelerinde inflamatuar hücrelerde, trofoblast hücrelerinde ve desidual hücrelerde meydana gelen değişikler plasenta disfonksiyonu ve hücre ölümünü arttırarak maternal ve fetal gelişimi önemli ölçüde etkilediği düşünülmüştür. Aim: Aim of this study was to investigate relationship between inflammation, apoptosis and angiogenetic relation on umblical cord-placenta junction of placentas of severe and non-severe preeclamptic patients. Materials and Methods: Experimental group of 20 severe and 20 non-severe preeclamptic and 20 normotensive patients’ placentas were dissected for paraffin-wax processing. Histochemically, Hematoxylin-Eosin and Masson trichrome staining; immunohistochemically TNF, Endothelin-1 and Bax immunostaining were performed. Tissues were ultrastructurally analyzed by electron microscopy and micrographed. Results: Due to preeclampsia, an increase in fibrin accumulation in chorionic villi, enlargement in syncytial nodes, edema and hyalinized structures in the connective tissue area around stem villi, hypertrophy in decidual cells in the congestion areas, degeneration and apoptotic changes in decidual cells in severe preeclampsia were observed. With respect to severity of preeclampsia, ET-1 expression in the vascular endothelial cells of the maternal surface and vessels in chorion villi showed a positive reaction. In severe preeclampsia, TNF-α levels were increased in the inflammatory cells around the vessels in maternal-fetal interface and in decidual macrophages. With respect to severity of preeclampsia, increased Bax expression was found in the decidua cells in maternal side and trophoblast cells with stem villus. In ultrastructurally severe preeclampsia, pyknotic decidual cell nuclei and diffused chromatin distribution, excessive expansion of endoplasmic reticulum cisterns and degenerative mitochondria were seen. Conclusion: Depending on the severity of preeclampsia; as hypoxia increases, changes in inflammatory, trophoblast, decidual and endothelial cells were thought to affect the maternal and fetal development by increasing placental dysfunction and cell death.

Doktora Tezi., Siklofosfamid (CP); otoimmun hastalıklarda ve organ nakillerinde immunsupresif olarak, çeşitli malignensilerde ise kemoterapötik olarak kullanılan alkilleyici bir ajandır. Siklofosfamidin terapötik uygulamaları farklı yan etkilerle ve organ toksisitesiyle birliktelik göstermektedir. Siklofosfamidin metabolize olmasıyla birlikte gelişen oksidatif hasar, toksisitede önemli rol oynamaktadır. Geraniol (Ge); gül, lavanta, limon ve diğer bazı bitkilerin esansiyel yağlarında bulunan asiklik monoterpen alkoldür. Bu doğal molekül; antibakteriyel, antiinflamatuvar, antianjiogenik ve antioksidatif gibi farklı etkilere sahiptir. Yapılan çalışmalar geraniolün karaciğer üzerindeki koruyucu etkisini göstermiştir. Çalışmamızda, sıçanlarda siklofosfamidin sebep olduğu karaciğer hasarında geraniolün antiapoptotik ve antiinflamatuvar etkisinin araştırılması amaçlanmıştır. 42 adet Wistar Albino türü erkek sıçan kullanıldı. Sıçanlar 6 gruba ayrıldı. Deney, toplamda 14 gün sürdü. İlk 7 gün sadece geraniol uygulandı, ikinci hafta geraniol ve siklofosfamid uygulaması birlikte devam etti. Siklofosfamid; 500mg/10 ml'lik ampullerden kullanılarak, intraperitoneal yolla enjekte edildi. Geraniol, iki farklı dozda (100 mg/kg ve 200 mg/kg) ve mısır yağı içerisinde seyreltilerek oral gavaj yoluyla verildi. Uygulamaya başlamadan önce ve çalışma sonunda sıçanlar tartılıp ağırlıkları kaydedildi. 14 gün süren uygulama sonunda anestezi altında enjektörle deneklerin kalplerine girilerek tüplere kan örnekleri alındı. Kan örneklerinden aspartataminotransferaz (AST), alaninaminotransferaz (ALT), alkalenfosfataz (ALP), total antioksidan durum (TAS), total oksidan durum (TOS) paramatreleri çalışıldı. Kan örnekleri alındıktan sonra sakrifiye edilen sıçanların karın boşlukları açılarak alınan karaciğer dokuları makroskobik olarak incelendikten sonra mikroskobik bulgular yönünden değerlendirilmek amacıyla çıkarıldı. Mikroskobik inceleme, alınan kesitlere rutin hemotoksilen-eozin boyaması, toluidin mavisi boyaması ve immünohistokimya ile NF-κB markerlarına bakılarak değerlendirildi. TUNEL yöntemi ile de apoptotik hücre oranı değerlendirildi. Biyokimyasal veriler ve TUNEL, Tek Faktörlü Varyans Analizi (One-Way Anova); histolojik değişiklikler ve immun boyama ise Mann Whitney U testi ile analiz edildi. Sonuç olarak Ge'nin CP toksisitesi üzerinde, her iki kullandığımız dozda da etkili olduğu bulundu., Cyclophosphamide is an alkylating agent used as an immunosuppressive in autoimmune diseases, organ transplantations and as a chemotherapeutic in different malignancies. Therapeutic uses of cyclophosphamide are associated with different side effects and organ toxicity. Oxidative damage which is occurred by the metabolism of cyclophosphamide, plays an important role in toxicity. Geraniol is an acyclic monoterpenoid alcohol found in essential oils of plants such as rose, lavender and lemon. This natural molecule posseses various effects such as antibacterial, antiinflamatory, antiangiogenic and antioxidative. Studies have demonstrated the protective effect of geraniol on liver. In our study, it was aimed to investigate antiapoptotic and antiinflammatory effects of geraniol in liver damage caused by cyclophosphamide in rats. 42 male Wistar Albino rats were used. They divided into six groups. The experiment took 14 days in total. Only geraniol was administered for the first 7 days, then geraniol and cyclophosphamide used together for the second week. Cyclophosphamide used as 500 mg / 10 ml ampoules and it was injected intraperitoneally. Geraniol was given in two different doses (100 mg/kg and 200 mg/kg) via oral gavage by dissolving in corn oil. The body weights recorded in the beginning and at the end of the experiment. Blood samples were taken to tubes with syringes from the hearts of subjects under the anesthesia at the end of 14 days. Blood serum analyzed for TAS, TOS, ALT, AST. Rats were sacrified after blood samples were taken and abdominal cavity opened. Subsequently the liver examined macroscopicially and then harvested for microscopic examination. Tissue sections examined by staining with hematoxylin eosin, toluidine blue and with immunohistochemistry looking to NF-kB markers. Apoptotic index evaluated with TUNEL. The biochemistry and TUNEL results were compared using one-way ANOVA and immunohistochemistry were compared using the Mann-Whitney U-Test. We found that both the two dosage of GE that we used treats the toxicity of CP.

Lisansüstü tezlerin elektronik ortamda toplanması, düzenlenmesi ve erişime açılması konusuna ilişkin yök'ün 18.06.2018 tarihli yönergesine istinaden artık bu tarihten sonra gizlilik şartı aranmayan bütün tezler erişime açılacaktır. Amaç: Bu çalışmadaki amacımız desidua hücrelerinde apoptozis için BAX, makrofaj etkisi için CD68 ve bağlantı sapı bölgesindeki Tip IV kollajen dağılımının immunohistkimyasal yöntemle gösterilmesidir. Gereç ve Yöntem: Çalışmamızda 20 Normotansif ve 20 Preeklamptik plasenta alındı. Rutin histolojik yöntemlerle takip edildi. Bu dokulardan 4-6 µm kalınlığında kesitler alınarak Hematoksilen-Eozin, PAS, Masson-Trikrom ile boyandı. Ayrıca BAX, CD68, ve Tip IV kollajen antikorları kullanılarak İmmünhistokimyasal boyama yapıldı. Bulgular: Kontrol grubuyla karşılaştırıldığında preeklamptik doku kesitlerinde; ana kök villusların piknotik desidua hücrelerinde apoptozisin artmış olduğu, terminal villuslarda bazı sinsityal düğümlerde ve hipertrofik desidual hücrelerinin sitoplazmalarında BAX ekspresyonu pozitif olarak gözlendi. Dejenere desidual hücrelerde, infiltre olan bazı mononükleer hücrelerinde ve dilate olmuş hemorajik kan damarların etrafındaki makrofaj hücrelerinde CD68 ekspresyonu pozitif olarak gözlendi. Ekstasellüler matriks alanındaki lifsel yapılarda, terminal villusların bağ dokusunda, damar çevresindeki liflerde ve bazal membranda Tip IV kollajen ekspresyonu pozitif olarak gözlendi. Sonuç: Preeklampsi, plasentadaki desidual gelişimde ve trofoblastik invazyonda olumsuz etkiler göstermiştir. Preeklampside, desidual hücrelerde apoptotik reaksiyonun artmasından dolayı BAX ve CD68 ekspresyonu artmış olup makrofaj ve dejenere desidual hücrelerde artışa sebep olmuştur. Preeklampsinin plasentada gerek desidual hücre apoptozisini gerekse ekstrasellüler matriksteki makrofajlar ile Tip IV kollajen salınımını ve anjiyogenik gelişimi olumsuz yönde etkileyebileceği düşünülmüştür. Aim: Our purpose in this study was to investigate CD68 expression for macrophage effect, BAX expression for apoptosis and distribution of Type IV collagen in connective stalk area by immunohistochemical methods in decidua cells. Materials and Methods: 20 normotensive and 20 preeclamptic placentas were included in our study. Routine paraffin embedding protocol was followed. 4-6 μm histologic sections were cut from these tissues and stained with Hematoxylin-Eosin, Periodic Acid Schiff, Masson-Trichrome. Immunohistochemical staining was also performed using BAX, CD68, and Type IV collagen antibodies. Results: When compared with the control group in preeclamptic tissue sections; apoptosis was increased in the pyknotic decidua cells of the main root villi; BAX expression was positively observed in some syncytial nodes of terminal villi and cytoplasm of hypertrophic decidual cells. CD68 expression was positive in degenerated decidual cells, in some infiltrating mononuclear cells, and in macrophage cells around dilated hemorrhagic blood vessels. Type IV collagen expression was positive in the fibrous structures of the extracellular matrix, connective tissue of the terminal villi, in the fibers around the vessel, and in the basement membrane. Conclusion: Preeclampsia has negative effects on decidual development of placenta and trophoblastic invasion. In preeclampsia, expression of BAX and CD68 were increased due to elevated apoptotic reaction in decidual cells, thus leading to an increase in macrophages and degenerated decidual cells. It is thought that in placenta, preeclampsia may negatively affect decidual cell apoptosis, macrophages in extracellular matrix, distribution of type IV collagen and angiogenic development. TIP.17.016 proje koduyla Dicle Üniversitesi Bilimsel Araştırma Projeleri Koordinatörlüğü (DÜBAP) tarafından desteklenmiştir.

Testosteron, üreme sistemi başta olmak üzere çeşitli organ ve dokuların fonksiyonlarında rol oynayan önemli bir steroid hormondur. Testosteronun insan hayatı boyunca iskelet gelişimi ve kemik sağlığı için gerekli olduğu bilinmektedir. Kemik metabolizmasında kritik role sahip bir diğer hormon olan İnsülin Benzeri Faktör-3 (INSL3), testosteron gibi prenatal ve postnatal dönemde Leydig hücrelerinde üretilir. INSL3 ekspresyonunun, Leydig hücrelerinin gelişim sürecini ve fonksiyon kapasitelerini yansıttığı bilinmektedir. Ancak literatürde testisteki sentezi ve regülasyonuna ilişkin henüz yeterli kanıt bulunmamaktadır. Kemik yapımından sorumlu osteoblastlardan salınan Osteokalsin (OC) de pankreasta B hücre proliferasyonu ve insülin sekresyonunu uyarması dışında, Hipotalamo-Hipofiziyer-Gonad (HPG) aksından bağımsız olarak, testiste Leydig hücrelerinde testosteron üretimini indüklemektedir. Fetal ve yetişkinlik döneminde 2 farklı jenerasyondan gelişen Leydig hücreleri, proliferasyon ve farklanmalarını pubertede tamamlarlar. Çok sayıda çalışmada postnatal normal gelişim süreci dışında, Etan Dimetan Sülfonat (EDS) uygulaması sonrasında yetişkin Leydig hücre popülasyonunun elimine edildiği ve tekrar prolifere oldukları rapor edilmiştir. Literatürde kemik ve testis arasındaki ilişkiyi destekleyen birçok çalışma bulunmasına rağmen, OC'in Leydig hücre gelişimine ve bu süreçte testosteron ve/veya INSL3 sentezi üzerine olası etkileriyle ilgili herhangi bir çalışmaya rastlanılmamıştır. Bu çalışmada yetişkin Leydig hücrelerinin farklanmaları sırasında, testosteron ve INSL3 sentezinin OC aracılı regülasyonun incelenmesi ve OC'in olası etkilerinin Lüteinizan Hormon (LH) ile karşılaştırılması amaçlandı. Otuz iki adet prepubertal sıçan ile EDS enjeksiyonu yapılan 40 adet yetişkin sıçandan oluşan 2 ana grup oluşturuldu. Her bir grup kendi içinde 4 alt gruba ayrıldı. Postnatal 35-63. günler ile EDS uygulamasını takip eden 35.-63. günler arasında, bu alt gruplara Gonadotropin Salgılatıcı Hormon (GnRH) antagonisti ve/veya OC uygulamaları yapıldı. Yetişkin Leydig hücrelerinin gelişimini tamamladıkları 63. günün sonunda, sakrifiye edilen deneklerden elde edilen testis doku örnekleri, ışık ve elektron mikroskobik, immünohistokimyasal ve biyokimyasal yöntemlerle incelendi.Yalnızca GnRH antagonisti uygulanan gruplara ait testis doku kesitlerinde, ışık ve elektron mikroskobik düzeyde seminiferöz tübüller ve Leydig hücrelerinde belirgin dejenerasyon, 3βHSD, INSL3 ve GPRC6A ekspresyonları ile Leydig hücre sayısı ve serum LH, testosteron, ucOC (Ankarboksile Osteokalsin) seviyelerinde belirgin bir azalma izlendi. GnRH antagonisti ile osteokalsin uygulanan grupların testis doku kesitlerinde ise, ışık ve elektron mikroskobik düzeyde kısmen bir düzelmenin olduğu, 3βHSD, INSL3 ve GPRC6A ekspresyonlarında ve serum testosteron seviyesinde kısmi bir artışın gerçekleştiği tespit edildi. Yalnızca osteokalsin uygulanan gruplara ait testis doku kesitlerinin ışık ve elektron mikroskobik bulgularının kontrol gruplarına benzediği görüldü. Leydig hücre sayısında anlamlı bir farklılık görülmezken, INSL3 ve GPRC6A ekspresyonlarında ve serum testosteron, ucOC seviyelerinde anlamlı bir artışın varlığı dikkati çekti.Bütün bulgular birlikte değerlendirildiğinde; yetişkin Leydig hücrelerinin normal postnatal gelişim süreci ve EDS uygulaması sonrası rejenerasyonları sırasında, yalnızca osteokalsin uygulamasının, Leydig hücre sayısında anlamlı bir farklılık oluşturmadığı, ancak mevcut Leydig hücrelerinin fonksiyonunu artırıcı yönde etki ederek, testosteron seviyesini yükselttiği belirlendi. Osteokalsin-testosteron ve osteokalsin-INSL3 arasındaki pozitif ilişkinin, in vivo koşullarda LH'dan tamamen bağımsız olmadığı sonucuna varıldı. Testosterone is an important steroid hormone that plays a role in the functions of various organs and tissues, especially the reproductive system. Testosterone is known to be essential for skeletal development and bone health throughout human life. Insulin Like Factor-3 (INSL3) is an another hormone that plays a critical role in bone metabolism, produced by prenatal and postnatal Leydig cells such as testosterone. It is known that INSL3 expression reflects the development process and functional capacities of Leydig cells. However, there is not enough evidence in the literature about its synthesis and regulation in the testis. Osteocalcin (OC) released from osteoblasts responsible for stimulating pancreatic B cell proliferation and insulin secretion, induces testosterone production in Leydig cells independent from HPG (Hypothalamo-Pituitary-Gonad) except for bone formation. Leydig cells that develop from 2 different generations during fetal and adulthood, complete their proliferation and differentiation mainly in puberty. In many studies, it has been reported that the adult Leydig cell population is eliminated and regenerated by Ethane Dimethane Sulphonate (EDS) administration, except for the postnatal normal developmental process. Although there are many studies supporting the relationship between bone and testis in the literature, any studies have been encountered about the possible effects of OC on testosterone and/or INSL3 synthesis during Leydig cell development. In this study, it was aimed to investigate OC-mediated regulation of testosterone and INSL3 synthesis and compare the possible effects of OC and LH (Luteinizing Hormone) during differentiation of adult Leydig cells.Rats were divided into 2 groups: 32 prepubertal rats and 40 adult EDS injected rats. Each group was divided into 4 subgroups. Gonadotropin Releasing Hormone (GnRH) antagonist and/or OC were applied to these subgroups between prepubertal 35-63 days and between 35-63 days following EDS administration. At the end of the 63th day when adult Leydig cells completed their development, testicular tissue samples obtained from the sacrificed rats were examined by light and electron microscopic, immunohistochemical and biochemical methods.Significant degeneration in seminiferous tubules and Leydig cells in light microscopic and electron microscopic levels, down-regulation in 3βHSD, INSL3 and GPRC6A expressions, reduction in Leydig cell counts and serum LH, testosterone, ucOC levels were observed in testicular tissue sections of GnRH antagonist treated groups. Slight up-regulation in 3βHSD, INSL3 and GPRC6A expressions, increase in serum testosterone levels with a partial improvement in light and electron microscopic levels were observed in the testis tissue sections of the groups treated with GnRH antagonist and osteocalcin. Light and electron microscopic findings of testicular tissue sections in osteocalcin-treated groups were similar to control groups. While there was no significant difference in the number of Leydig cells, the presence of a significant increase in INSL3 and GPRC6A expressions, serum testosterone and ucOC levels were remarked.When all the findings are evaluated together; it was determined that the application of osteocalcin did not make a significant difference in the number of Leydig cells, but increases the level of testosterone by improving the function of existing adult Leydig cells during normal postnatal developmental process and post-EDS regeneration. This positive association between osteocalcin-testosterone and osteocalcin-INSL3 was concluded to be independent from LH in vivo conditions. 125

YÖK Tez ID: 474515 Kıkırdak dokunun onarılma yeteneği vücutta bulunan diğer dokulara göre daha sınırlıdır. Kıkırdak doku kan damarlarından yoksun avasküler bir yapıya sahip olduğu için kıkırdak hücreleri düşük oksijen konsantrasyonlarında dahi metabolik aktivite göstermektedir. Son yıllarda kıkırdak doku mühendisliği ve nanoteknoloji alanında çalışmalar hız kazanmış nanoteknolojinin önemli çalışma alanlarından olan biyouyumlu nanopartiküllerden yararlanılarak kıkırdak doku tedavisinde ciddi çalışmalar yapılmıştır. Bu tez çalışmasında; kondrosit hücrelerine bir kortikosteroid türevi olan deksametazon içeren hyaluronik asit nanopartikülleri yüklenerek salınımın, hücre canlılığının, sitotoksisitesinin ve apoptoz-nekroz oranının belirlenmesi amaçlanmıştır. İlk olarak hyaluronik asit nanopartikülleri sentezlenmiş daha sonra ise ilaç (deksametazon) yüklenmiş ve salınım çalışmaları gerçekleştirilmiştir. Deksametazon yüklenmiş ve yüklenmemiş hyaluronik asit nanopartikülleri farklı konsantrasyonlarda kondrosit hücrelerine uygulanarak hücrelerdeki etkisi incelenmiştir. Bu amaçla; ikili boyama yöntemi ile apoptoz/nekroz testi, genotoksisite için mikronükleus testi, sitotoksisite için WST-1 ve Alamar mavisi testi, GAG sentezi için DMMB analizi, proliferasyon için RTCA (Tam Zamanlı Hücre Analizi) testi yapılmıştır. WST-1 sitotoksisite testinde hyaluronik asit nanopartiküllerinin kondrosit hücrelerine uygulaması ile canlılık oranları 1mg/mL derişiminde % 108,91 ve 0,0312mg/mL derişiminde % 126,88 bulunmuştur. Deksametazon yüklü hyaluronik asit nanopartiküllerinin uygulaması ile ise 1mg/mL derişiminde % 93,42 ve 0,0312mg/mL derişiminde % 134,53 bulunmuştur. Ayrıca sonuçlar Xcelligence hücre proliferasyon testi sonuçları ile uyumludur. Deksametazon yüklenmiş gerekse yüklenmemiş hyaluronik asit nanopartiküller GAG sentezinde kontrole göre önemli bir değişiklik göstermemektedir. Deksametazon yüklenmiş hyaluronik asit nanopartiküller İkili boyama testinde doz azaldıkça apoptotik ve nekrotik indeks azalmaktadır. Sonuç olarak; elde edilen bulgular hyaluronik asit nanopartiküllerden kontrollü salınan deksametazon kondrositlere 0,5mg/mL ve daha düşük dozlarda olumsuz etki göstermemektedir. Bu nedenle dejeneratif eklem tedavilerinde antiinflamatuvar olarak kullanılan deksametazonun hyaluronik asit ile sinerjistik etki yapacağı düşünülmektedir. İlave in vivo çalışmalarla bu sav desteklenmektedir. Cartilage has a limited capacity of repair compared to other tissues in the body. Because cartilage is avascular tissue, chondrocytes exert their metabolic activities in a low oxygenated environment. In recent years, studies in cartilage tissue engineering and nanotechnology have been gained speed. Serious approaches in cartilage tissue engineering have been conducted using biocompatible nanoparticles. In this thesis, it was aimed to load dexamethasone, a corticosteroid derivative, on hyaluronic acid nanoparticles and to evaluate chondrocyte viability, cytotoxic and apoptotic-necrotic effects on chondrocytes upon release. First, hyaluronic acid nanoparticles were synthetized and dexamethasone was loaded on hyaluronic acid nanoparticles. The rate of dexamethasone release was determined. Then, dexamethasone loaded hyaluronic acid nanoparticles at various concentrations were applied to chondrocytes and their effects were evaluated. For this purpose, the following tests were conducted: double staining method for apoptosis-necrosis, micronucleus test for genotoxicity, WST-1 and Alamar Blue tests for cytotoxicity, DMMB for GAG synthesis and Real time cell analysis for cell proliferation Cytotoxicity tests indicated that cell viabilities following hyaluronic acid nanoparticle application were 108.91% and% 126.88% at doses of 1 mg/mL and 0.0312 mg/mL, respectively. Cell viabilities following application of dexamethasone loaded hyaluronic acid nanoparticles were 93.42% and % 134.53% at doses of 1 mg/mL and 0.0312mg/mL, respectively. The results were compatible with Xcelligence cell proliferation test. Compared to control, neither dexamethasone loaded nor hyaluronic acid nanoparticles without dexamethasone did not change GAG synthesis. Apoptotic and necrotic index following application of dexamethasone loaded hyaluronic acid nanoparticles declined in a dose dependent manner. As a result, dexamethasone released from hyaluronic acid nanoparticles did not exert a serious negative effect on chondrocytes at a concentration of 0.5mg/mL or below. Thus, it is thought that dexamethasone, which has been used as an anti-inflammatory agent in degenerative joint diseases, may exert a synergistic effect with hyaluronic acid. This notion should be supported by additional in vivo studies.

Yüksek Lisans Tezi, A2780 ovaryum kanseri hücre hattına paklitaksel ve mirtazapinin değişik dozları tek tek veya kombine olarak uygulandı. 24 ve 48 saatlik ilaç uygulaması sonrası hücre canlılığı MTT testi değerlendirildi. 24 saatlik uygulamada akridin oranj ve etil bromid ile boyanan hücrelerde apoptotik ve nekrotik hücreler sayıldı. İstatistiksel olarak değerlendirildi. Çalışmamızda 24 saat süreyle uygulanan mirtazapin IC50 dozunda, AO/EB ile boyanan hücrelerde apoptozis ve nekrozisin kontrol grubuna göre anlamlı derecede arttığı ve mirtazapinin tek başına A2780 hücrelerinde apoptozise göre hücrelerde nekrozisi arttırdığı belirlendi. 24 saat süreyle uygulanan paklitasel IC50 dozunda, AO/EB ile boyanan hücrelerde apoptozis ve nekrozisisin kontrol grubuna göre anlamlı derecede arttığı ve paklitakselin tek başına A2780 hücrelerinde nekrozise oranla hücrelerde apoptozisi arttırdığı belirlendi. 24 saat süreli mirtazapinin 1 mikromolar dozu, paklitakselin IC50 dozu olan 7,5 mikromolar dozu, 0,5 mikmolara düşürdü. Kemoterapinin yan etkilerini azaltabilecek ve daha güvenli bir doz aralığı sunan veriler elde edilmiş oldu. Bu veriler eşliğinde kemoterapinin yan etkilerini azaltabilecek bir tedavi yaklaşımı elde edilmiş olabilir, Different doses of paclitaxel and mirtazapine were administered individually or in combination in the A2780 ovarian cancer cell line.cell viability and was investigated by MTT assay after 24 and 48 hours of drug administration. Apoptotic and necrotic cells were counted in cells stained with acridine orange and ethyl bromide for 24 hours treatment. It was evaluated statistically. At the dose of mirtazapine IC50 applied for 24 hours in our study, apoptosis and necrosis in cells stained with AO/EB increased significantly compared to the control group and mirtazapine alone has been shown to increase necrosis in cells according to apoptosis in A2780 cells. At the dose of paclitaxel IC50 applied for 24 hours, apoptosis and necrosis in cells stained with AO/EB increased significantly compared to the control group and that paclitaxel alone increased apoptosis in cells according to necrosis in A2780 cells. 1 micromolar dose of mirtazapine treatment for 24 hours, reduced IC50 dose of paclitaxel from 7.5 micromolar to 0.5 micromolar. Thus it was possible to reduce the side effects of chemotherapy and provide a more safe dose range. In the presence of this data, a treatment approach may be obtained that may reduce the side effects of chemotherapy.

06.03.2018 tarihli ve 30352 sayılı Resmi Gazetede yayımlanan “Yükseköğretim Kanunu İle Bazı Kanun Ve Kanun Hükmünde Kararnamelerde Değişiklik Yapılması Hakkında Kanun” ile 18.06.2018 tarihli “Lisansüstü Tezlerin Elektronik Ortamda Toplanması, Düzenlenmesi ve Erişime Açılmasına İlişkin Yönerge” gereğince tam metin erişime açılmıştır. GİRİŞ VE AMAÇ: Bu çalışmada astenozoospermili ve normospermili hastalarda pentoksifilinin sperm motilitesi ve vitalitesi üzerine doz miktarına ve süresine göre in vitro etkisini gözlemlemek ve sperm için en uygun konsantrasyon ve süreci bulmak amaçlanmıştır. GEREÇ VE YÖNTEMLER: Çalışmamızda üroloji polikliniğine başvuran 20 normospermili ve 20 astenozoospermili olarak belirlediğimiz 40 hastadan aldığımız semen örnekleri kontrol ve deney grubu olarak ayrıldı. Kontrol grubuna wash solusyonu-distile su karışımı ilave edildi. Deney grubuna 3,4; 4,8 ve 5,6 mM pentoksifilin ilave edildi. Kontrol ve deney grupları solüsyonlarla 10 dakika ve 20 dakika etüvde inkübe edildi. Makler kamarasına konularak kare sistemiyle progresif hareket (A), yerinde hareket (B) ve hareketsiz (C) olmak üzere 3 grupta incelendi. Vitalite boyaması yapılarak kamera ataçmanlı ışık mikroskobu yardımıyla canlılıkları incelendi. BULGULAR: Işık mikroskobik gözlemler sonucunda astenozoospermili ve normospermili hastalarda A grubu yönünden yapılan karşılaştırmalarda, her iki grupta da istatistiksel olarak anlamlı artış tespit edildi. Bu artış 5,4 mM dozda ve 20 dakika inkübasyon süresince daha etkin olduğunu gözlemlendi. Çoklu karşılaştırma testinde A grubu motiliteleri incelendiğinde astenozoospermili hastalarda bu artışın istatistiksel olarak daha anlamlı olduğu görüldü. Her iki hasta grubunda da B grubu karşılaştırma sonuçlarında istatistiksel olarak anlamlı bir artış bulundu ve bu artış 20 dakikalık süreçte belirgin şekilde gözledi. Astenozoospermili hastalarda konsantrasyon alt grupları kıyaslandığında C grubunda istatistiksel olarak anlamlı bir azalış gözlenildi. Normospermili hastalardaki azalış istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı. Vitalite değerlendirmelerinde iki hasta grubunda da istatistiksel olarak anlamlı bir fark görülmedi. SONUÇ: Astenozoospermili ve normospermili hastalarda in vitro pentoksifilin kullanımın hareketli sperm sayısını istatistiksel olarak arttırdığı gözlenirken, hareketsiz sperm sayısında azalış görülmüştür. Bu durum bize pentoksifilinin hareketsiz spermlere hareketlilik kazandırdığını düşündürmektedir. INTRODUCTION AND AİM: In this study, we aimed to observe the in vitro effect of pentoxifylline on sperm motility and viability in terms of dose and duration in asthenozoospermia and normospermia patients and to find the most suitable concentration and processfor sperm. MATERIALS AND METHODS: In our study, semen samples from 40 patients (20 normospermia and 20 asthenozoospermia patients) who applied to the urology clinic were obtained. The samples were divided into control and experimental groups. Wash solution-distilled water mixture were added to the control group. We added 3,6; 4,8 and 5,6 mM pentoxifylline separately to experimental group samples. The control and experimental groups were incubated with these solutions for 10 minutes and 20 minutes. Makler counting chamber the sperm count was made by the square system. Numerical values were examined in three groups; progressivemotility (A), nonprogressivemotility (B) and nonmotility (C). Vitality staining was carried out and the viability of the sample was examined with the aid of a light microscope. RESULTS: As a result of light microscopic observations, asthenozoospermia and normospermia group were compared with each other in group A and statistically significant increase was found in both groups. It was observed that this increase was more effective at the dose of 5,4 mM and during 20 minutes of incubation. When group A motility was examined in the multiple comparison test, it was seen that this increase was statistically more significant in patients with asthenozoospermia. In both patient groups, a statistically significant increase was detected in the B group comparison results, and this increase was noticeable in 20 minutes. When the concentration subgroups were compared in asthenozoospermia patients, a statistically significant decrease was observed in group C, although it decreased in normospermia patients, but this decreasewas not statistically significant. There was no statistically significant difference in viability evaluations between the two groups of patients. CONCLUSION:The use of pentoxifylline in the asthenozoospermia and normospermia patients increased the number of sperm samples A and B statistically, where as the C group had conflicting results. This suggests that pentoxifylline activates nonmotility sperm.

Amaç: Amacımız, eklem yıkımında önemli rolleri olan ADAMTS proteazlarından ADAMTS1, -4, -5’ in kronik inflamatuar bir hastalık olan Psoriatik artritis (PsA) patogenezindeki rollerini ve bu proteazların inflamatuar sinyal yolaklarında hangi mediyatörler tarafından regüle edildiklerinin araştırılmasıdır. Yöntem: 15 PsA hastası, 15 Ps hastası ve 15 sağlıklı bireyden alınan total kandan periferik kan mononüklear hücreleri (PBMC) izole edildi ve primer kültürleri yapıldı. PBMC hücrelerinde ADAMTS1, -4, ve -5 genlerinin mRNA ifadeleri qPCR yöntemi kullanılarak belirlendi. Primer kültürleri yapılan PBMC hücreleri TNF-α, IL-1β ve IL-6 ile uyarıldıktan sonra, pro-inflamatur sitokinlere yanıt olarak ADAMTS genlerinin mRNA ekspresyon düzeylerinde bir faklılık olup olmadığı belirlendi. Ayrıca PBMC hücreleri TNF-α, IL-1β ve IL-6 ile uyarılmadan önce mitogen-activated protein kinases (MAPK), transkripsiyon faktörü nuclear faktor kappa B (NFκB) ve signal transducer and activator of transcription 3 (STAT3) inhibitörleri ile muamele edildi ve ADAMTS genlerinin ekspresyonunun pro-inflamatuar sinyal yolaklarındaki MAPK (ERK1/2, p38, JNK), NFκB, ve STAT3 mediyatörleri tarafından regüle edilip edilmediği qPCR yöntemi kullanılarak araştırıldı. Buna ek olarak inhibitörlerin MAPK (ERK1/2, p38, JNK), NFκB, ve STAT3 aktiviteleri üzerindeki etkileri Western Blot yöntemi kullanılarak tespit edildi. Bulgular: PsA grubunun PBMC hücrelerinde ADAMTS1 ve -4 ekspresyonlarında artış olduğu, ancak ADAMTTS5 ekspresyonunda anlamlı bir değişim olmadığı bulundu. TNF-α ve IL-6 stimülasyonlarının ADAMTS1, -4 ve -5 ekspresyonlarında, IL-1β uyarılmasının ise sadece ADAMTS1 ve -4 ekspresyonlarında azalışa neden olduğu görüldü. Ancak, IL-1β uyarılmasıyla ADMTS5 ekspresyonunun değişim göstermediği gözlendi. p38, JNK ve STAT3 inhibisyonlarının ADAMTS1 ekspresyonunda azalmaya neden olduğu belirlendi. Öte yandan, ADAMTS5 ekspresyon düzeyinin NFκB, ERK1/2 ve JNK inhibisyonlarıyla azaldığı ve STAT3 inhibisyonu sonucunda ise ADAMTS5 ekspresyonunun değişime uğramadığı tespit edildi. Ayrıca, STAT3 ve NFκB inhibisyonlarının ise ADAMTS4 ekspresyonununda azalışa neden olduğu görüldü. Bununla birlikte, kontrol grubunda JNK inhibisyonuyla ADAMTS1 ve -5 ekspresyonlarının, Ps grubunda ise ERK1/2, p38 ve JNK inhibisyonlarının üçünün de ADAMTS1 gen ekspresyonunda önemli bir artış gösterdiği bulundu. Ayrıca, STAT3 ve NFκB inhibisyonlarının kontrol ve Ps gruplarının ikisinde de ADAMTS1 ekspresyon düzeyinde artış sağladığı gözlendi. Tartışma: Diğer artrit türlerine ait literatürlerde gözlendiği gibi PsA hastalarının PBMC hücrelerinde de ADAMTS1 ve -4 ekspresyonlarının Ps ve kontrol gruplarına kıyasla artış gösterdiği, ancak ADAMTS5 ekspresyonunun değişmediği bulundu. Bu sonuç, ADAMTS1 ve -4 genlerinin PsA hastalığında ekstra sellüler matriks (ECM) yıkılımında etkin agrekanazlar olabileceğini ortaya koymaktadır. PsA’ lı bireylerin PBMC hücrelerinde TNF-α , IL-6 ve IL-1β uyarılmasıyla ADAMTS1 ve -4 gen ekspresyonlarının, TNF-α ve IL-6 uyarılmasıyla ise ADAMTS5 gen ekspresyonunda azalma olduğu tespit edildi. Bu bulgular, TNF-α, IL-6 yada IL-1β uyarılmalarının ADAMTS1 -4 ve -5 agrekanaz aktivitesine baskılayıcı etkileri olabileceğini düşündürmektedir. Ayrıca, PsA patogenezinde, MAPK, STAT3 ve NFκB sinyal yolaklarının ADAMTS1, -4 ve -5 üzerinde modülatör etkileri olabileceği görüldü. Anahtar Kelimeler : PsA, ADAMTS, PBMC, qPCR, biyobelirteç. Aim: Our aim is to investigate the roles of ADAMTS proteases (ADAMTS-1, -4 and -5), which have important roles in articular destruction in the pathogenesis of Psoriatic Arthritis (PsA), which is a chronic inflamatuar disease and which mediators involved in inflammatory signaling pathways regulate these proteases. Method: Peripheral blood mononuclear cells (PBMCs) were isolated from total blood obtained from 15 PsA patients, 15 Psoriasis (Ps) patients and 15 healthy individuals and their primary culture have been done. The mRNA expression levels of ADAMTS8, -9 and -15 genes in PBMCs were measured by qPCR. After the stimulation of the cultured PBMC by TNF-α, IL-1β and IL-6, the mRNA expression levels of ADAMTS genes in the stimulated PBMC were determined by qPCR. Furthermore, PBMCs have been treated by mitogen-activated protein kinases (MAPK), transcription factor nuclear factor kappa B (NFkB) and signal transducer and activator of transcription 3 (STAT3) inhibitors before the stimulation with TNF-α, IL-1β and IL-6 and the expression of ADAMTS genes whether are regulated by MAPK (ERK1/2, p38, JNK), NFkB and STAT3 mediators in pro-inflammatory signaling pathways were examined by qPCR. Moreover, the effects of the inhibitors on the activities of MAPK (ERK1/2, p38, JNK), NFkB and STAT3 were determined by Western Blot. Results: It was found that the expression of ADAMTS1 and -4 in the PBMCs of PsA group were increased, but there was no any significant change in the expression levels of ADAMTS5. While stimulations by TNF-α and IL-6 caused a decreaase in the expression of ADAMTS1, -4 and -5, stimulation by IL-1β caused a reduction only in the expression of ADAMTS1 and -4. However, it was observed that the expression of ADAMTS5 was not changed by IL-1β stimulation. Morover, it was determined that inhibition of the p38, JNK and STAT3 resulted in a decline in the expression level of ADAMTS1. On the other hand, while the expression levels of ADAMTS5 was decreased by inhibition of NFκB, ERK1/2 and JNK, the expression of the ADAMTS5 was not influenced by inhibition of STAT3. Moreover, it was seen that STAT3 and NFkB inhibitors led to a reduction in the expression of ADAMTS4. However, JNK inhibition in the control group, and ERK1/2, p38 and JNK inhibition in the Ps group led to a significant increase in the expression of ADAMTS1 expression. It was also observed that STAT3 and NF-κB inhibition resulted in an increase in the expression level of ADAMTS1 in both control and Ps groups. Conclusion: As observed in the literature of other arthritis types, the expression of ADAMTS1 and -4 in PBMC cells of PsA patients were increased compared to Ps and control groups, but ADAMTS5 expression did not change. These results suggest that ADAMTS1 and -4 genes may be effective aggrecanases in the degradation of extra cellular matrix (ECM) in PsA disease. It was determined that the expression of ADAMTS1 and -4 in PBMCs of the patients with PsA were decreased by TNF-α , IL-6 ve IL-1β stimulation. The expression of ADAMTS5 was also decreased by TNF-α ve IL-6 stimulation. These findings imply that TNF-α and IL-6 stimulations may have suppressive effects on the activity of ADAMTS1, -4 and -5 aggrecaneses. Furthermore, it was observed that MAPK and NFkB signaling pathways may have modulator effects on ADAMTS1, -4 ve -5 in the pathogenesis of PsA. Keywords : PsA, ADAMTS, PBMC, qPCR, biomarkers. TÜBİTAK’ ın 214S024 nolu projesiyle desteklenmiştir. DÜBAP’ ın Tıp.16.010 nolu projesiyle desteklenmiştir.

Yüksek Lisans Tezi, Siklofosfamid (CP) çocukluk ve yetişkin malignensilerde, organ nakillerinde immun supresif olarak, sistemik lupus eritematoz, multiple skleroz gibi hastalıklarda kullanılan kemoterapötik bir ilaçtır. Çinko oksit (ZnO) çok amaçlı inorganik bir malzeme olup ZnO nanopartikülleri ise boya, pigment, kozmetik ve kişisel bakım gibi farklı endütriyel alanlarda kullanılan en yaygın malzemelerden birisidir. Bu çalışmada testislerde hasar oluşturduğu bilinen CP ile testis hasarı ve apoptozis çalışmaların yetersiz kaldığı ZnO nanopartikül uygulamasının etkileri amaçlanmıştır. Sıçanlar; I. Grup (n=7) Kontrol, II. Grup (n=7) Siklofosfamid (20 mg/kg/gün ip) (CP), III. Grup (n=7) Çinko oksit (ZnO) nanopartikül (300 mg/kg/gün oral) ve IV. Grup (n=7) CP (20 mg/kg/gün ip) + ZnO (300 mg/kg/gün oral) olmak üzere 4 gruba ayrıldı. Tüm gruplara, 7 gün boyunca maddeler enjeksiyon ve oral yolla verildi. Sıçanların sol testislerine Hematoksilen-Eozin, TUNEL, Bax ve Caspase-3 immünohistokimyasal teknikleri uygulandı. Sağ testis doku homojenatları ile kan serumları ise oxidative stress markers (indirgenmiş Glutatyon, Catalase, TBARS) ölçüldü. Gruplar; Johnsen skorlama bakımından karşılaştırıldığında, tüm gruplar arasında anlamlı bir fark bulundu ve en düşük skor Grup 4'de gözlendi. İmmünohistokimyasal Bax boyanmasında Grup 2 ve Grup 3 arasında anlamlı bir fark gözlemlenmedi, bunun dışındaki diğer bütün gruplar arasında anlamlı fark ortaya çıkmıştır. Caspase-3 boyanmasında ise Grup 1 – Grup 2, Grup 1 – Grup 4, Grup 2 – Grup 4 ve Grup 3 – Grup 4 arasında istatistiksel olarak anlamlı fark çıkmıştır. TUNEL metodu sonucuna göre ise bütün gruplar arasında anlamlı bir fark olduğu görülmüştür. Serum GSH ve Katalaz seviyesi, sadece Grup 2 ve Grup 4'de benzerlik göstermiştir ve diğer gruplarda birbirinden anlamlı derecede farklı çıkmıştır. Serum TBARS seviyesi ise bütün gruplar arasında anlamlı bir farklılık göstermiştir. Doku GSH seviyesi, Grup1 – Grup 3 ile Grup 2 – Grup 4 arasında benzer olup diğer gruplarda farklılık göstermiştir. Doku Katalaz seviyesi, Grup 2 – Grup 3 gruplarında benzer olup diğer gruplarda anlamlı farklılık göstermiştir. Doku TBARS seviyesi ise bütün gruplarda anlamlı farklılık göstermiştir. Sonuç olarak, çinko oksitin testislere, siklofosfamidden daha az zarar verdiği tespit edildi. Testislerde en fazla hasarın, ikisinin birlikte kullanıldığı grupta oluştuğu gözlendi., Cyclophosphamide (CP) is a chemotherapeutic drug used in diseases such as multiple sclerosis systemic lupus erythematosus, as immuno suppressive in organ transplantation in the childhood and adult malignancies. Zinc oxide (ZnO) is a multi purpose inorganic material and ZnO nanoparticlesis are one of the most common used in various industrial fields such as paint, pigment, cosmetics and personal care. In this study the effects of CP which is known cause damage to the testicles and the effects of ZnO nanoparticles applications which studies are not sufficient for testicular damage and apoptosis were investigated. Rats were grouped into four as: I. Group (n=7) Control, II. Group (n=7) Cyclophosphamide (CP) (20 mg/kg/day ip), III. Group (n=7) Zinc oxide (ZnO) nanoparticles (300 mg/kg/day oral) and IV. Group (n = 7) CP + ZnO (20 mg/kg/day ip + 300 mg/kg/day oral). Elements were intraperitoneally injected and orally given to all groups for seven days. Hematoxilene-Eosine, TUNEL, Bax and Caspase-3 immunohistochemical techniques were applied to left testis. Right testis tissue homojenants and blood serums of oxidative stres markers (reduced glutation, catalase, TBARS)were measured. When Johnsen scoring terms compared, a significant difference was found between all groups and the lowest score was observed in the Group 4. In Bax immunohistochemical staining, a significant difference between Group 2 and Group 3 wasn't observed, all other groups had significant difference. In Caspase-3 staining, a statistically significant difference between Group 1 – Group 2, Group 1 – Group 4, Group 2 – Group 4 and Group 3 – Group 4 were observed. A significant difference between all groups was found when compared to control group. Serum levels of GSH and catalase were similar between Group 2 and Group 4 and were significantly different in all other groups. Serum TBARS levels showed a significant difference between all groups. Tissue GSH level was similar in Group 1 – Group 3 and Group 2 – Group 4, it showed significant differences in the other groups. Tissue levels of catalase, was similar in Group 2 – Group 3, significant differences were found in the other groups. Tissue TBARS levels showed significant differences in all groups. In conclusion, it was observed that zinc oxide has given less damage to the testicles than cyclophosphamide. Maximum damage was observed in combined group in the testes.

TEZ12189 Tez (Yüksek Lisans) -- Çukurova Üniversitesi, Adana, 2016. Kaynakça (s. 69-77) var. xiv, 78 s. :_res. (bzs. rnk.), tablo ;_29 cm. Testiküler torsiyon, neonatal ve ergenlik döneminde sıklıkla görülen ürolojik bir problemdir. Testiküler torsiyondaki temel patoloji, torsiyonu takiben serbest oksijen radikalleri tarafından oluşturulan doku hasarı ile birlikte ortaya çıkan biyokimyasal ve yapısal değişikliklerdir. Diyabetes Mellitus; insülin eksikliği ve/veya insülin direnci sonucu kanda glukoz seviyesinin yükselmesine bağlı olarak gelişen, akut ve kronik komplikasyonlara neden olabilen, sistemik bir hastalıktır. Literatürde glisemik kontrol için liraglutid uygulaması rapor edilmiştir. Ayrıca son yıllarda özellikle tip 2 diyabet hastalarında böbrek, kalp, mide, bağırsak, beyin, pankreas, over, karaciğer ve adipoz doku gibi, çeşitli organ ve dokularda da deneysel araştırmalar yapılmıştır. Erkek üreme sistemi üzerine liraglutidin etkisiyle ilgili çok az sayıda çalışma bulunmaktadır. Sunulan çalışmada deneysel olarak diyabet oluşturulan ve iskemi/reperfüzyon uygulanan sıçanlarda testiste, liraglutidin antidiyabetik, antioksidatif ve antiapopitotik etkilerinin araştırılması amaçlandı. Çalışmamızda Wistar albino cinsi toplam 36 adet erkek sıçan kullanıldı. Kontrol grubu (Grup 1, n=6), diyabet grubu (Grup 2, n=12), torsiyon grubu (Grup 3, n=18) olmak üzere denekler 3 gruba ayrıldı. 2.grup sıçanlarda, 50 mg/kg streptozosin uygulamasından 72 saat sonra kan glukoz seviyeleri ölçüldü, > 300 mg/dL olan sıçanlar diyabetik olarak kabul edildi. Diyabetik sıçanlar da kendi içinde 2 alt gruba ayrıldı. 2a grubu sıçanlar, 14 gün boyunca normal koşullarda yaşatılırken, 2b grubuna 14 gün boyunca 0,3 mg/kg liraglutid günde 2 kez subkutan olarak uygulandı. 3. grup sıçanların sol testisleri 720° döndürülerek torsiyon gerçekleştirildi. Torsiyon yapılan bu grup sıçanlar da kendi içerisinde 3 alt gruba ayrıldı. 3a grubu denekler, 3 saatlik torsiyondan sonra sakrifiye edildi. 3b grubundaki sıçanların ise testislerine 3 saatlik torsiyon sürecinden sonra detorsiyon yapıldı ve 14 gün yaşatıldı. 3c grubuna torsiyonun 2. saatinde subkutan olarak 0,3 mg/kg liraglutid enjekte edildikten 1 saat sonra detorsiyon yapıldı ve ardından 14 gün boyunca, günde 2 kez liraglutid enjeksiyonuna devam edildi. Sakrifikasyondan önce sıçanlardan alınan kan örneklerinde MDA, SOD ve testosteron ölçümleri yapıldı. Elde edilen testis doku örnekleri ışık ve elektron mikroskobik incelemeler için hazırlandı. Ayrıca testis doku kesitlerinde, apopitotik marker olan kaspaz-3 ekspresyonu immunohistokimyasal olarak araştırıldı. Çalışmamızda; ışık mikroskobik olarak diyabet (Grup 2a), torsiyon (Grup 3a) ve torsiyon/detorsiyon (Grup 3b) gruplarında seminiferöz tübüllerde dejenerasyon ve interstisyumda ödem gözlenirken, ince yapı düzeyinde elektron dens Sertoli hücre sitoplazmasında dev lipid damlacıkları, SER vakuolizasyonu ve dejenere mitokondriyonlar dikkati çekti. Ayrıca spermatojenik hücrelerde büzüşmeler ve apopitotik xii değişiklikler izlendi. Liraglutid uygulanan gruplarda ise, ışık mikroskobik düzeyde nispeten normale yakın bir morfoloji gözlenirken, ince yapı düzeyinde; bazı tübüllerde çift çekirdekli anormal spermatidlere, lümende immatür, fagositik ve apopitotik hücrelere rastlandı. İmmünohistokimyasal bulgularda 2a, 3a ve 3b gruplarında, kaspaz-3 ekspresyonu belirgin olarak gözlenirken, 2b ve 3c gruplarında, kontrol grubuna benzer ekspresyon elde edildi. Biyokimyasal analizlerde; 2a, 3a ve 3b gruplarında MDA seviyelerinde artış, SOD ve testosteron düzeylerinde azalma görüldü. 2b ve 3c gruplarında; SOD, MDA ve testosteron seviyelerinin kontrol grubuna yakın olduğu dikkati çekti. Bütün bulgular birlikte değerlendirildiğinde; liraglutidin diyabet ve torsiyon/detorsiyon gruplarında meydana gelen yapısal değişiklikler ile hormon seviyeleri üzerine olumlu etkilerinin, uzun süreli kullanımda daha etkin olabileceği düşünüldü. Liraglutidin, testise etkileri ile ilgili ileri araştırmaların yapılması ve buna yönelik bilgilerin artmasıyla, gelecekte diyabet hastalarında ve/veya torsiyon/detorsiyon vakalarında, testis yapısı ve fonksiyonunun korunmasında, alternatif bir tedavi ajanı olabileceği kanaatine varıldı. Testicular torsion is an urological condition appeared frequently in adolescents and neonatal periods. The basic pathology of testicular torsion is tissue damage that occurs along with biochemical and morphological changes, following the generation of reactive oxygen species by torsion. Diabetes mellitus is a systemic disease which can cause chronic and acute complications induced by rising in glucose level of the blood as a result of insulin deficiency, insulin resistance or a combination of both. In recent years, liraglutide application has been reported for glycemic control of type 2 diabetic patients specifically. Also experimental studies are reviewed in various organs and tissues such as kidney, heart, stomach, intestine, brain, pancreas, ovary, liver and adipose tissue. However, we found only a few studies about the effects of liraglutide on the male reproductive system in the literature. Therefore, the aim of our study was to investigate the antidiabetic, antioxidative and antiapoptotic effects of liraglutide on the rat testis which were experimentally subjected to diabetes and ischemia/reperfusion injury. In our study, 36 male adult Wistar albino rats were divided into 3 groups: control group (Group 1, n=6), diabetes group (Group 2, n=12), torsion group (Group 3, n=18). Blood glucose levels of rats in group 2 were measured 72 hours after 50 mg/kg streptozocin application and > 300 mg/dl glucose levels were considered as diabetic. Also these diabetic rats were divided into 2 subgroups. Rats in group 2a kept alive for 14 days under normal conditions, while rats in group 2b were administered 0.3 mg/kg liraglutide subcutaneously two times in a day for 14 days. Torsion was created by rotating the left testis 720° in rats of group 3. Then rats in group 3 were divided into 3 subgroups. Rats in group 3a were sacrified 3 hours after torsion. Rats in group 3b were survived for 14 days after detorsion following the 3 hours torsion period. Rats in group 3c were injected 0.3 mg/kg liraglutide subcutaneously at the second hour of torsion, one hour after injection detorsion was created and injection was continued 2 times a day for 14 days. MDA, SOD, and testosterone levels measured from blood samples of sacrified rats. Also testicular tissue samples were examined with using light and electron microscope. Expression of apoptotic marker caspase-3 in testis tissue sections were shown immunohistochemically. In our study, degenerations in seminiferous tubules and edema in the interstitium were observed in the light microscopic examination of diabetes (Group 2a), torsion (Group 3a) and torsion/detorsion (Group 3b) groups. In the ultrastructural examination of these groups; giant lipid droplets, SER vacuolizations and degenarative mitochondria were xiv remarked in the electron dens Sertoli cell cytoplasm. Also shrinkages and apoptotic changes in the spermatogenic cells were shown. On the other hand, in light microscopic examinations, group 2b and group 3c were observed relatively in normal morphology. But in the electron microscopic examination of these groups, anormal spermatids with double nuclei, immature, phagocytic and apoptotic cells were found in the lumen of some seminiferous tubules. While caspase-3 expressions were observed in group 2a, group 3a and group 3b, group 2b and 3c showed similar expressions with the control group. Furthermore, MDA levels of group 2a, group 3a and group 3b were increased, also SOD and testosterone levels were decreased. But in group 2b and group 3c, SOD, MDA and testosterone levels were found similar with the control group. When all the findings were evaluated together, it was thought that positive effects of liraglutide on structural changes and hormon levels in diabetes and torsion/detorsion groups could be more effective with long-term using. It is considered that, in future with further studies and increasing in knowledge about effects of liraglutide on testis, liraglutide can be an alternative therapeutic agent for preserving structure and function of testis in patients with diabetes and cases with torsion/detorsion. Bu çalışma Ç.Ü. Bilimsel Araştırma Projeleri Birimi tarafından desteklenmiştir. Proje No: TYL-2015-3889.

TEZ11306 Tez (Yüksek Lisans) -- Çukurova Üniversitesi, Adana, 2013. Kaynakça (s. 64-70) var. xiii, 71 s. : res. (bzs. rnk.), tablo ; 29 cm. Endometriyum, üreme periyodu boyunca yapısal ve fonksiyonel değişim gösteren, insan vücudunun eşsiz bir parçasıdır. Endometriyozis, endometriyal dokunun normal uterus mukozası dışında vücudun diğer doku ve organlarına yerleşmesi sonucu oluşan bir hastalıktır. Üreme çağındaki kadınların yaklaşık %10-15’inde görülen bu hastalığın, kronik pelvik ağrı, dismenore ve infertilite sorunları olan hastalarda görülme sıklığı %50 oranına kadar çıkmaktadır. Endometriyozis günümüze kadar, üzerinde pek çok araştırma yapılan hastalıklardan birisi olmakla birlikte, oluşumu ve patogenezi hala tam olarak açık değildir. Retrograd menstrüasyon teorisi, günümüzde endometriyozis oluşumunu açıklayan ve en çok kabul gören görüş olma özelliğini korumaktadır. Hastalığın patogenezinde genetik, hormonal, immünolojik ve çevresel faktörlerin kombinasyonunun birlikte etken olabilecekleri kabul edilmektedir. Son yıllarda yapılan çalışmalar, endometriyozis oluşumu ile enflamatuvar reaksiyonlar arasında yakın bir ilişkinin varlığını göstermektedir. Bu bağlamda peritoneal sıvı içerisinde yer alan hücre popülasyonu ile başlıca sitokinler ve diğer çözünebilen faktörlerin endometriyozisin implantasyonu ve ilerlemesinden sorumlu olduğu düşünülmektedir. Sitokinler, hücresel gelişim ve büyüme, doku onarımı, homeostaz, tümör oluşumu, bağışıklık ve hemopoieziste anahtar rol oynayan, multifonksiyonel proteinlerdir. Tümör nekroz faktör alfa (TNF-?) doku yaralanması veya kronik enflamasyona tepki olarak üretilen en etkili proenflamatuvar sitokindir. İnterlökin 6 (IL-6) ise, enflamasyonun düzenlenmesinde, hücre farklılaşmasında, hücre çoğalmasında, bağışıklık sisteminin düzenlenmesinde, hemopoieziste ve tümör oluşumunda rol oynayan diğer bir sitokindir. Bugüne kadar yapılan çalışmalarda, TNF-? ve IL-6 varlığı endometriyozise sahip hastalarda, çeşitli yöntemlerle gösterilmiş olmasına rağmen, normal ve endometriyotik dokulardaki varlıkları ile hücre tiplerindeki dağılımlarını gösteren karşılaştırmalı immünohistokimyasal bir çalışmaya literatürde rastlanmamıştır. Bu çalışmada, insanda normal endometriyum ve endometriyotik dokularda TNF-? ve IL-6 ekspresyonlarının immünohistokimyasal yöntemler ile araştırılması amaçlandı. Çalışmada incelenen doku kesitleri, 20-40 yaşları arasındaki 24 kadından alınan ektopik endometriyum doku biyopsilerinden elde edildi. Ayrıca herhangi bir endometriyal fonksiyon bozukluğu bulunmayan, ancak dilatasyon veya küretaj nedeniyle, 10 hastadan elde edilen endometriyum dokularından alınan kesitler de kontrol grubu olarak değerlendirildi. Işık mikroskobik ve immünohistokimyasal yöntemler ile hazırlanan doku kesitleri, ışık mikroskopta incelendi. TNF-? ve IL-6 ekspresyonunun kontrol grubunda yüzey ve bez epitelinde zayıftan orta dereceye kadar değişen düzeylerde olduğu gözlendi. Buna karşın stromal hücrelerde belirgin bir boyanmaya rastlanmadı. TNF-? ve IL-6'nın endometriyotik dokulardaki immünreaktivitesinin kontrol endometriyum ile karşılaştırıldığında, epitel hücreleri ile stromal hücreler ve makrofajlarda belirgin olarak artış gösterdiği bulundu. TNF-? ve IL-6 ekspresyonlarının, ektopik endometriyal dokuda, güçlü olarak eksprese olması, her iki sitokinin de hastalığın oluşumu ve gelişimi sürecinde, birbirleriyle paralel etkilere sahip olabileceklerini düşündürmektedir. Sonuçlar birlikte değerlendirildiğinde, TNF-? ve IL-6’nın endometriyozis oluşumu ve patogenezinde rol alan önemli sitokinler oldukları kanaatine varıldı. Endometrium is a unique part of the human body that showing structural and functional changes during reproductive period. Endometriosis is a disease that occurs by the settlement of the endometrial tissue outside the normal uterine mucosa such as other tissues and organs of the body. This disease occurs in about 10-15 % of women in reproductive age and incidence of the disease is up to 50 % in patients which suffers from chronic pelvic pain, dysmenorrhea and infertility. Although endometriosis is one of the most investigated disease of gynecology, its pathogenesis is still not clear completely. Retrograd menstruation theory has the feature of being the most widely accepted opinion for explaining the pathogenesis of endometriosis. It is contemplated that the combination of genetic, hormonal, immunological and environmental factors have influence in the pathogenesis of the disease. Studies in recent years indicates the existence of a relation between inflammatory reactions and pathogenesis of endometriosis. In this context, it is thought that cell population in the peritoneal fluid, major cytokines and other soluble factors are responsible for the implantation and progression of the endometriosis. Cytokines are multifunctional proteins which has a key role in cellular growth and development, tissue repair, homeostasis, tumorigenesis, immunity and hemopoiesis. Tumor necrosis factor alpha (TNF-?) is the most effective proinflammatory cytokine produced in response to tissue injury and chronic inflammation. Interleukin 6 (IL-6) is another cytokine involved in the regulation of inflammation reactiones and immune system, cell differentiation, cell proliferation, hemopoiesis and tumorigenesis. Inspite of the studies done so far shows that TNF-? and IL-6 presence in patient with endometriosis, there was no comparative immunohistochemical studys hows the presence of these cytokines in normal and endometriotic tissue and the distribution in the cell types. In this study it is aimed to investigate TNF-? and IL-6 expressions of normal and endometriotic tissues in the human by immunohistochemical methods. Tissue sections that were examined in this study obtained from tissue biopsies of ectopic endometriums taken from 24 women between the ages of 20-40. Additionally, the tissue sections taken from the normal endometrium obtained from 10 patients without any endometrial dysfunction due to dilation or curettage are also evaluated as a control group. It was observed that TNF-? and IL-6 expressions are at varying levels from weak to moderate in the control groups in surface and glandular epithelium. However there is no evidence of a significant staining of the stromal cells. It is found that TNF-? and IL-6 immunoreactivity is significantly increased in the epithelial cells, stromal cells and macrophages which are in endometriotic tissues when these immunoreactivity rates in control endometrium are compared. Expression of TNF-? and IL-6 are both strong in ectopic endometrial tissues. This situation give rise to the tought of the two cytokines may have the same, parallel effects during the process of pathogenesis and development of the disease. When we evaluated the results together, we achieved the conclusion that bothTNF-? and IL-6 are important cytokines that involved in the pathogenesis of the endometriosis.

06.03.2018 tarihli ve 30352 sayılı Resmi Gazetede yayımlanan “Yükseköğretim Kanunu İle Bazı Kanun Ve Kanun Hükmünde Kararnamelerde Değişiklik Yapılması Hakkında Kanun” ile 18.06.2018 tarihli “Lisansüstü Tezlerin Elektronik Ortamda Toplanması, Düzenlenmesi ve Erişime Açılmasına İlişkin Yönerge” gereğince tam metin erişime açılmıştır. GİRİŞ VE AMAÇ: Modern tıp yöntemlerine ek olarak kullanılan tedavi yöntemlerini tanımlayan Geleneksel, tamamlayıcı ve alternatif tıp (GTAT) kullanımında son yıllarda tüm dünya genelinde bir artış meydana gelmiştir. En sık kullanılan GTAT yöntemlerinden biri olan bitkisel tıp dünya nüfusunun yaklaşık %80'i tarafından çeşitli rahatsızlıkların tedavisinde kullanılmaktadır. Bu çalışmada geleneksel tıpta çok yönlü etkileriyle bilinen Olea europaea, Nigella sativa ve Rosmarinus officinalis bitkilerinden özel olarak hazırlanan, Orta ve Doğu Anadolu'da yüzyıllardır kullanılan bir karışımın antiviral etkinliğini belirlenmesi ve yara iyileşme sürecine katkısını irdelemeyi amaçladık. GEREÇ VE YÖNTEM: Öncelikle yağ karışımının sitotoksik olmayan konsantrasyonu MTS testi ile belirlendi. Toksik olmayan konsantrasyonun in vitro scratch assay testi kullanılarak yara iyileşmesine etkisini incelendi. Bunun için kültüre edilmiş keratinosit hücre tabakasında çizik oluşturulduktan sonra yağ kombinasyonu uygulandı. Mikroplakalar invert mikroskopta incelenerek farklı zaman aralıklarında resimleri çekildi. Yağ kombinasyonunun antiviral etkinliği TS EN 14476 Standardına göre araştırıldı.. BULGULAR: toksik etkisi olmadığı MTS testi ile belirlenen %0,005'lik yağ kombinasyonu uygulanan grupta yara kapanma hızının kontrol grubu ile karşılaştırıldığında 12., 24. ve 36. saat sonunda istatiksel olarak önemli derecede fazla olduğu tespit edildi. Antiviral etkinlik analizi sonucunda yağ kombinasyonunun 1/1'lik virüs titresinde en az 4 log azalmaya neden olarak Human adenovirüs tip 5 ve Poliovirüs Tip 1 virüslerine karşı % 99,99 etkili olduğu ortaya kondu. SONUÇ: Çalışma sonuçları yağ kombinasyonunun yara iyileşmesini hızlandırıcı etkisi olduğunu ayrıca antiviral etkinliğe de sahip olduğunu göstermektedir. Anahtar kelimeler: Olea europaea, Nigella sativa, Rosmarinus officinalis, antiviral, yara iyileşmesi INTRODUCTION AND AIM: Complementary and alternative medicine (CAM), defined as treatment methods that are used in addition to modern medicine methods, has an increasing usage in the last decades throughout the world. Herbal medicine, the most commonly preferred CAM, is used in the treatment of various disorders by approximately 80% of the world's population. In this study, we aimed to determine the antiviral activity and wound healing potential of a special herbal mixture prepared from Olea europaea, Nigella sativa and Rosmarinus officinalis that has been used for centuries in Middle and East Anatolia. MATERIALS AND METHODS: Firstly, the nontoxic concentration of the herbal mixture is determined by MTS assay. This concentration is investigated for its wound healing potential by using in vitro scratch assay. To execute the scratch assay, a scratch is made on a cultured keratinocyte cell layer and the herbal mixture is added to the culture medium. Microplates are observed under inverted microscope and pictures are taken at different time intervals. The antiviral activity of the mixture is determined according to TS EN 14476 Standards. RESULTS: The nontoxic concentration, % 0,005 of herbal mixture as determined by the MTS assay, was found to show statistically higher wound healing rate in compare to control group at the end of 12, 24 and 36 hours. Antiviral activity test showed thatAccording to antiviral efficacy test, 4 log of reduction in virüs titer was seen in 1/1 herbal mixture. This reduction meant that the mixture was % 99,99 effective against Human adenovirüs type 5 and Poliovirüs type 1. DISCUSSION: The study shows that the special herbal mixture speed up wound healing and it also has antiviral activity. Key Words: Olea europaea, Nigella sativa, Rosmarinus officinalis, antiviral, wound healing

Gestasyonel diyabet, preeklampsi, HELLP sendromu ve normal gebelerde göbek kordonu histopatolojik değişiklikleri.Giriş ve amaç: Preeklampsi, HELLP sendromu ve gestasyonel diyabet gebelikte oldukça sık görülen komplikasyonlardır. Bu çalışmada; preeklampsi, HELLP sendromu ve gestasyonel diyabet ile normal gebelerin göbek kordonunda endotel farklılıkları, damar duvar yapıları, mast hücre yoğunluklarının karşılaştırılarak herhangi bir farklılığın olup olmadığını morfometrik ölçümler yaparak, bazal laminanın yapısı ve kalınlığının karşılaştırılması amaçlanmıştır. Materyal ve metod: Çalışmada normal gebeler, preeklampsi, gestasyonel diyabet ve HELLP sendromu tanısı konulan gebelerin postpartum göbek kordonlarından örnekleme alındı. Çalışma 4 grupun her birinden 15 tane göbek kordonu alınıp, toplam 60 olgu olarak gerçekleştirildi. Doğum sırasında alınan göbek kordonu örnekleri %10 luk nötral formalinde fikse edilerek rutin doku takibine alındı. Parafin bloklardan elde edilen seri histolojik kesitlere Hematoksilen-Eozin, Masson trikrom, Periodik Asit Schiff ve toluidin mavisi boyaları uygulandı. Elde edilen preparatlar Zeiss Imager 2 ışık mikroskobunda değerlendirilerek mikrografları alındı. Morfometrik ölçümler istatistiksel olarak SPSS programı ile değerlendirildi.Bulgular: Gestasyonel diyabet olgularında umblikal arter duvarında kollajen artışına bağlı aşırı kalınlaşma ve lümende daralma ile Wharton jelinde ayrışma görüldü. Mediyayı oluşturan düz kas hücrelerinde vakuolizasyon ve kas liflerinde ayrışmalar izlenirken, endotelde bombeleşme ve harabiyet izlendi. Preeklamptik gebelerin en belirgin yapısal değişikliği, endotel zedelenmesi ve göbek kordonu arteri mediyal tabakasında kollajen lif artışına bağlı olarak asimetrik kalınlaşma olarak saptandı. HELLP'li olgularda mediyada kas lifleri arasında diffüz ödem ve kollajen artışı nedeniyle umblikal arter duvarında aşırı kalınlaşma ve lümen daralması çok belirgin olarak izlendi. HELLP'li olgularda diğer bir çarpıcı bulgu ise preeklampsi ve gestasyonel diyabet olgularında rastlanılmayan bulgu olarak umblikal arter duvarında intramüsküler hemorajilerin izlenmesidir. Olguların pek çoğunda Wharton jelinde ayrışmalar, amniyotik epitelde metaplazik değişiklikler ve bazal laminada bariz kalınlaşma saptandı.Morfometrik ölçümler sonucu, gestasyonel diyabet, preeklapmsi ve HELLP gruplarının her üçünde arter duvarında kollajen artışına bağlı kalınlaşma ve lümende daralma ile ven mediyasında kalınlaşma tespit edildi (p=0.000). Umblikal ven dilatasyonu sadece gestasyonel diyabette anlamlı görüldü (p=0.005). Umblikal kord total çevre ve çap artışı ise gestasyonel diyabet grubunda anlamlı bulundu (p=0.000).Preeklampsi, HELLP ve gestasyonel diyabetin endotelial hücre harabiyeti olgusunu gösterdiği bilinmektedir. Çalışmamızda bunun yanı sıra göbek kordonu kesit alanının gestasyonel diyabette diğer gruplara oranla daha büyük olduğu sonucuna ulaştık. Ayrıca çalışmamızda mikroskobik vasküler değişiklikler gözlendi. Fetüs gelişiminde, Preeklampsi, HELLP ve GDM'li hastaların göbek kordonlarının arasındaki ilişkinin ortaya konulması için daha fazla çalışmaya ihtiyaç olduğu düşüncesindeyiz.Anahtar Kelimeler: Göbek kordonu, preeklampsi, gestasyonel diyabet, HELLP sendromu, Wharton jeli. Histopathological changes of the umbilical cord in gestational diabetes mellitus, preeclampsia, HELLP syndrome and normal pregnancies.Introduction and objective: Preeclampsia, HELLP syndrome and gestational diabetes are quite common complication in pregnanc. In this study,ıt is aimed to compare the thickness and structure of the basal lamia by comparing preeclampsia, HELLP syndrome and gestational diabetes with the endothelial differences ,vascular wall structure and mast cell densities of normal pregnant women' umbilical cord through making morphometric measurements to see if there is any difference between them.Material and method: In the study, sanples were taken from postpartium umbilical cords of normal pregnant women, preeclampsia, gestational diabetes and pregnant women diagnosed with HELLP syndrome. Umblical cord samples taken during maternity, followed by routine paraffin through fixing 10% neutral formalin. In this performed as totally sixty facts through taking fifteen umbilical cords from each of four groups, Hematoxyline-eosin, Masson trichrom, periodic acid Schiff, and toluidine blue stain were applied on to the serial histological sections obtained from paraffin blocks. The obtained preparations were evaluated with Zeiss Imager 2 Microscope by taking micrographs. Morphometric measurements were statistically analyzed with SPSS software.Results: In cases of gestational diabetes due to increased collagen production, thickening and excessive narrowing of the lumen and differentiation of Wharton jely were observed on the umbilical artery. Differentiations are observed in the Vacuolization of smooth muscle cells and muscle fibers that make up the Media while camber and damage are observed in endothelial. The most significant structural changes of preeclamptic pregnancies are obtained as the thickening and the endothelial injury. In the umbilical cord artery medial layer, due to the growth of collagen fiber. In HELLP cases due to the increase in media diffuse edema between muscle fibers and in collagen, the thickening of umbilical artery wall and the narrowing of luminal are seen as extremely significant. Another striking symptom with HELLP cases is the observing of intramuscular hemorrhages in the umbilical artery wall as an unattained case in preeclampsia and gestational diabetes. In most of the cases, differentiation in Wharton jelly, metaplasic changes in the amniotic epithelium and thickening of the basal lamina are found.The result of Morphometric measurements ,due to the increase of collagen thickening in the arterial wall ,and narrowing of the lumen with thickening in vein media are retained in each three groups of the gestational diabetes, preeclampsia and HELLP(p=0.000). Umbilical venous dilatation is seen significant only in gestational diabetes (p=0.005). Whereas, the umbilical cord and increase in the total circumference and diameter are found significant in gestational diabetes group (p=0.000).Its known that endotelial cell degeneration visible as a result of Preeclampsia, HELLP and Gestational diabetes mellitus. Furthermore, in our research, we have evaluated increase in umblical cord section area of gestational diabetes mellitus group in compare with the other groups. Additionally, microscobical vascular degenerations observed in our research. We suggest more researches needed to observe relations between fetal growth and umblical cord of Preeclampsia, HELLP, Gestational diabaetes mellitus patients. Keywords: Umbilical cord, preeclampsia, gestational diabetes mellitus, HELLP syndrome, Wharton jelly. 76

Sperm kriyoprezervasyonu, onkolojik veya immünolojik hastalıklar ve tedavilerinden kaynaklanabilecek fertilizasyon problemlerinde, ileride eşlerin çocuk isteme durumunda kullanılmak üzere hastanın spermlerinin saklanması işlemidir. Kriyoprezervasyon sonrası spermlerde bazı hasarlar meydana gelebilir. Bu hasarların oluş mekanizması hala tam olarak anlaşılamamıştır. Bu amaçla 20 normospermik numune çalışma kapsamına alınmıştır. Bu normospermik numuneler kriyoprezervasyon uygulanan ve uygulanmayan olmak üzere iki gruba ayrılmıştır. Kriyoprezervasyon uygulanan örnekler 1 saat sonra çözülmüştür ve her iki gruba da Annexin V testi uygulanarak spermatozoa membranındaki PS?nin translokasyonundan kaynaklanan apoptozise gitme oranları istatistiksel olarak değerlendirilmeye çalışılmıştır. Bu çalışmada kriyoprezervasyon öncesi ve kriyoprezervasyon sonrası semen örneklerinin erken apoptozis sayılarında anlamlı bir fark olduğu saptandı (p, Sperm cryopreservation is a process if keeping sperms of the patient to be used when the couples wish to have children in the future in fertilization problems resulting from oncologic or immunologic problems and their treatments. In post- cryopreservation period, same deformities may be encountered in the nature of sperms, and the mechanisms of such deformities still remain unknown. Twenty normospermic specimens were included into the study due to the uncertainity of the condition. The normospermic specimens were grouped into two as those with cryopreservation and others without. One hour after the process, cryopreservation exposed specimens were melted and, by performing Annexin V test, the rate of their apoptozis arising from the translocation of PS on spermatozoa membrane was tried to be evaluated statistically. In our study, a significant difference was found in the number of early apoptozis in semen samples of pre-and post cryopreservation periods. A higher rate of significant difference was found between the late number of pre and post cryopreservation semen samples. Finally it was found that there is no significant difference between pre and post cryopreservation necrosis number of semen samples. In conclusion, our findings indicated that cryopreservation is associated with an increase at the rate of apoptotic sperm number.

Cisplatin, kanser tedavisinde sıklıkla kullanılan kemoterapötik bir maddedir. Ayrıca testis üzerinde de oldukça toksik bir etki göstermektedir. Sodyum selenit ise, antioksidan özelliği olan glutatyon peroksidazın etkin merkezini oluşturan, hücrelerin antioksidan dengesinin sağlanmasında ve lipid peroksidasyonunda önemli işlevi olan bir kimyasaldır. Bu çalışmada, cisplatin ile oluşturalan sıçan testis hasarına karşı selenyumun etkilerinin ortaya konulması amacıyla 28 adet Spraque-Dawley türü sıçan kullanıldı. Sıçanlar her grupta 7 erişkin erkek sıçan olacak şekilde kontrol, 7 mg/kg cisplatin, 1 mg/kg selenyum, 7 mg/kg cisplatin+ 1 mg/kg selenyum verilen grup olmak üzere 4 gruba ayrıldı. Deney sonunda sıçanların vücut ve testis ağırlıkları ölçüldü ve karşılaştırmalar yapıldı. Sol testisler doku takip işlemi için Bouin çözeltisi içerisine, sağ testisler ise %10'luk nötral formalin içerisine alındı ve rutin histolojik işlemlerden sonra bloklandı. Elde edilen parafin bloklardan 3 µm kalınlığında seri kesitler alındı ve sol testisten alınan kesitler Hematoksilen+ Eozin ve Periyodik Asit-Schiff+ Hematoksilen ile boyanarak mikroskobik incelemeleri yapıldı. Sağ testisten alınan kesitler ise apoptotik hücrelerin belirlenmesi amacıyla TUNEL yöntemi ile boyandı. Mikroskobik olarak incelenen preparatlarda testiste gözlenen belirli hasarlara göre tablo oluşturularak skorlama yapıldı ve veriler istatistiksel olarak karşılaştırıldı.Sonuç olarak cisplatinin testis ve vücut ağırlığını azalttığı, testiste seminifer tübüllerde ve hücrelerde hasara yol açtığı, ayrıca spermatogenezi durdurduğu gözlendi. Cisplatin ile birlikte verilen selenyumun ise testiste gözlenen bu hasarı azaltabileceği gözlendi. Cisplatin is a frequently used chemotherapeutic agent, also it has strong toxic effect on testes. Whereas, the active center of the glutathione peroxidase which has an antioxidant activity is formed by sodium selenite that is a chemical having important functions in cells for sustaining antioxidant balance and lipid peroxidation. In this study, we aimed to determine the effects of sodium selenite on cisplatin induced testicular damage in rats. Total 28 Sprague- Dawley rats were used in the present study. Rats were divided into 4 groups as control, 7 mg/kg cisplatin, 1mg/kg selenium, 7mg/kg cisplatin + 1mg/kg selenium, with 7 adult male rats in each group. At the end of administration period, the weight of testes and whole body were measured and compared to each other. Left testes were put into Bouin solution, right testes were put into 10% neutral formalin for tissue tracking process and were blocked after the routine histological procedures. Serial sections with 3?m thickness were obtained from that paraffin blocks and microscopical examinations were performed on sections of left testes after stained by Hematoxylene + Eozin and Periodic Acid- Schiff + Hematoxylene. Meanwhile, sections from right testes were stained with TUNEL method to determine apoptotic cells. In the preparates examined microscopically, scoring were performed by forming table accords to particular damage in testes and data was analysed statistically.Results of the present study indicate that, cisplatin causes reduction in body and testes weight, damage of seminiferous tubules and cells of testes, also arrest spermatogenesis. However it was observed that a administration of selenium together with cisplatin might lead to reduction in damage level observed in testes. 130

TEZ9589 Tez (Yüksek Lisans) -- Çukurova Üniversitesi, Adana, 2012. Kaynakça (s. 72-76) var. x, 77 s. : res. (bzs. rnk.), tablo ; 29 cm. Moleküler onkolojideki önemli gelişmeler sonucunda gündeme gelen hedeflenmiş anti-kanser tedavisinde kullanılmaya başlanan birçok ilaç, hücre reseptörleri ve hücre içi sinyal molekülleri ile etkileşerek tümör hücrelerinin çoğalmasını durdurmaktadır. Bu tür tedavilerin yöneldiği hedeflerin fizyolojik görevleri de bulunmakta olup bazı hedefe yönelik ilaçların kullanımı sırasında çeşitli yan etkilerin geliştiği rapor edilmiştir. Hedefe yönelik tedavide kullanılan ilaçlardan biri olan Lapatinib hücre içine girerek epidermal büyüme faktörü ve reseptörüne bağlı tirozin kinaz aktivitesini inhibe etmektedir. EGFR ve HER2 birçok memeli uterusunda ve overlerde bulunmakta, uterus aktivitesi, oosit matürasyonu ve folliküler gelişim üzerinde etkili olmaktadır. Çalışmamızda Lapatinibin sıçan uterus ve over dokularında yol açabileceği değişikliklerin biyokimyasal, ışık ve elektron mikroskobik düzeyde incelenmesi amaçlandı. 24 adet Wistar cinsi dişi sıçan 3 gruba ayrılarak, deney gruplarına sırasıyla 30mg/kg ve 75mg/kg Lapatinib, kontrol grubuna ise aynı miktarda distile su oral gavaj yoluyla, sabah ve akşam günde 2 kez olmak üzere 14 gün uygulandı. Deney sonunda anestezi altındaki hayvanlardan biyokimyasal analizler için intrakardiak kan örnekleri, ışık ve elektron mikroskobik inceleme için uterus ve over doku örnekleri alındı. E 170 İmmunoassey yöntemi ile kan serum düzeyinde östrojen, progesteron FSH ve LH seviyeleri ölçülürken ışık ve elektron mikroskobik doku hazırlama yöntemlerine uygun olarak hazırlanan dokulardan elde edilen kesitler, Jeol 1400 TEM ve Olimpus BX 50 ışık mikroskoplarında değerlendirildi. Deney gruplarına ait sıçanlarda östrojen ve progesteron seviyelerinde azalma yanında ışık ve elektron mikroskobik kesitlerde, endometriyumda stromal hücreler ve bezlerde, overlerde ise oosit, granüloza hücreleri ile interstisyel hücrelerde yapısal değişikliklerin geliştiği ve bu değişikliklerin yüksek doz grubunda daha belirgin olduğu gözlendi. Sonuç olarak Lapatinib gibi hedefe yönelik tedavilerde kullanılan ilaçların hedeflediği reseptörler ve sinyal moleküllerinin blokajına bağlı olarak bunların kullanıldığı doku ve organların yapı ve fonksiyonlarında değişiklikler gelişebileceği kanaatine varıldı. As a result of the important developments in molecular oncology, many drugs on the agenda started to be use in targeted anti-cancer treatment interrupt proliferation of tumor cells via interacting with cell receptors and intracellular signaling molecules. The objectives of this kind of treatments have physiological functions however it has been reported that a variety of adverse effects can be develop during the use of some targeted drugs. Lapatinib is one of the drugs which is used in targeted therapies, enters into the cell and inhibits the activity of epidermal growth factor and receptor-linked tyrosine kinase. Many mammalian uterine and ovarian tissues have EGFR and HER2 which influence uterine activity, oocyte maturation and follicular development. Our study aimed to investigate changes on uterine and ovarian tissues of rats may cause by Lapatinib on biochemical, light and electron microscopic levels. 24 female Wistar rats were divided into 3 groups, respectively we applied 30 mg/kg and 75 mg/kg Lapatinib to the experimental groups and the same amount of distilled water was given to the control group twice a day dose by gavage during the 14 days. Intracardiac blood samples were taken from the rats under anesthesia for biochemical analysis, uterine and ovarian tissue samples were taken for light and electron microscopic examination at the end of the experiment. FSH, LH, estrogen and progesterone levels in blood serum were measured via E170 İmmunoassay method as well as sections from the tissues which were prepared accordance to the methods of light and electron microscopy were examined by Jeol 1400 TEM and Olimpus BX50 light microscope. Beside the reduction of estradiol and progesterone levels in the rats of experimental groups, it was observed that there were structural changes in stromal cells and glands of endometrium, oocyte, granulose cells and interstitial cells of ovaries and it was pointed out that these changes were more prominent in the high dose group. In conclusion, depending on blockage of receptors and signal molecules are targeted by drugs which are used to targeted therapies such as Lapatinib which can cause structural and functional changes of tissues and organs. Bu çalışma Ç.Ü. Bilimsel Araştırma Projeleri Birimi tarafından desteklenmiştir. Proje No: TF2009YL06.

Ganoderma lucidum, özellikle Çin başta olmak üzere bütün dünyada alternatif tıp tarafından kullanılan bir mantar türüdür. Dünyanın pek çok ülkesinde `'Ölümsüzlük Mantarı'' olarak bilinmektedir. Geleneksel ilaçların tek aktif madde içerdiği ve bu tek bileşenin çeşitli hastalar üzerinde klinik denemelerde ve kapsamlı hayvan çalışmalarında etkili ve güvenli olarak denendiği bilinmektedir. Buna karşılık, Ganoderma lucidum hakkında yeterli sayıda çalışma bulunmadığından Ganoderma ürünlerinin, farmakolojik gereksinimler ve ilaç kontrol yasalarını karşılamaması nedeniyle bu konuda güçlükler bulunmaktadır.Bu çalışmada, Ganoderma lucidum'un (Kırmızı Reishi Mantarı) dişi genital sistem üzerine etkisinin histolojik olarak ışık mikroskobik düzeyde incelenmesi amaçlandı. Çalışmamızda 40 adet, 200±250 gram ağırlığında Spraque-Dawley türü erişkin dişi sıçan kullanıldı. Deney hayvanları kontrol, Ganoderma lucidum, Ganoderma lucidum+C vitamini ve C vitamini deney grubu olmak üzere 4 gruba ayrıldı. Kontrol grubunu oluşturan toplam 10 adet sıçan 15 gün süreyle standart pelet yem ve normal çeşme suyu ile beslendi. Ganoderma lucidum deney grubunu oluşturan toplam 10 adet sıçana 15 gün boyunca gavaj ile Ganoderma lucidum ekstratı (600mg/kg) verildi. Ganoderma lucidum+C vitamini deney grubunu oluşturan toplam 10 adet sıçana 15 gün süreyle gavaj ile Ganoderma lucidum ekstratı ve intraperitonal olarak C vitamini (100mg/kg) verildi. C vitamini deney grubunu oluşturan toplam 10 adet sıçana 15 gün süreyle intraperitonal olarak C vitamini verildi.Sonuç olarak, yaptığımız bu çalışmada uygulanan doz ve sürede Ganoderma lucidum'un sıçan dişi genital sistemi üzerine herhangi bir olumsuz etkisinin olmadığı görüldü. Ganoderma lucidum, is a mushroom which used for alternative medicine worldwide particularly in China, also known as ?Immortality Mushroom?. Traditional medicines usually contain a single active compound, and it is well-known that this single-compound has been found to be efficient and safe in preclinical models and several animal studies. However, there are some difficulties in using the preparations of Ganoderma, which do not meet the pharmacological requirements and drug control regulations due to lack of the well-designed studies.The present study aimed to investigate the effects of Ganoderma lucidum (Red Reishi mushroom) on female genital system histologically by light microscopy. 40 adult female Sprague-Dawley rats weighing 200-250g were used in the experiments. Study animals were divided into 4 groups as control, Ganoderma lucidum, Ganoderma lucidum + vitamine C, and vitamine C groups. Total 10 rats in the control group fed with standart pellet chow and tap water for 15 days. Total 10 rats in the Ganoderma lucidum group received Ganoderma lucidum extract (600mg/kg) by gavage for 15 days. Total 10 rats in the Ganoderma lucidum+ vitamine C group received Ganoderma lucidum extract by gavage and vitamine C intraperitoneally (100mg/kg) for 15 days. Total 10 rats in the vitamine C group received only vitamine C intraperitoneally for 15 days.In conclusion, the results of the present study revealed no unfavorable effects of Ganoderma lucidum on rat female genital system at that dose and duration of exposure. 124

Genistein' in Postnatal Dönemdeki Sıçanların Over ve Uterusları Üzerine Olan Etkilerinin AraştırılmasıGenistein'e maruz kalınmasının üreme sistemi gelişimi üzerine olumsuz etkileri olduğu bilinmektedir. Sunulan çalışmada, postnatal 1-21 günleri arasında; 4 mg/kg ve 40 mg/kg dozlarda, oral olarak verilen Genistein'in, sıçan over ve uteruslarının postnatal gelişimi üzerine olan etkilerinim ışık ve elektron mikroskobik düzeyde incelenmesi amaçlanmıştır.Çalışmamızda, 200-250 gram ağırlığında Wistar albino türü 5 ergin, dişi sıçana 20 IU PMSG, 48 saat sonra ise 20 IU hCG i.p. enjekte edilerek, süperovulasyonu sağlandı. Süperovule dişiler ile erkek sıçanlar çiftleştirildi. 21 gün sonra doğan yavruların dişileri ayrılarak, her grupta 5' er yavru olacak şekilde 4 gruba ayrıldı. 1. gruptaki yavrulara hiçbir madde verilmedi ve kontrol grubu olarak kabul edildi. 2. gruptaki yavrulara DMSO ve mısır yağı, 3. gruptakilere 4 mg/kg Genistein, 4. gruptakilere ise 40 mg/kg Genistein DMSO içerisinde çözülerek, mısır yağı ile birlikte, gavaj ile 21 gün boyunca verildi. 22. günde anestezi altındaki tüm sıçanlardan kan örnekleri alınarak FSH, LH, östradiol ve progesteron değerleri ölçüldü. Alınan over ve uterusla dokuları ise elektron ve ışık mikroskobik incelemeler için doku hazırlama yöntemlerine uygun olarak hazırlandı. Işık mikroskobik incelemeler için hazırlanan overler ER-ß'nın gösterilmesi amacı ile immünohistokimya ve H&E ile boyama yöntemi uygulanırken, uteruslar ise Masson trikrom yöntemi ile boyandı. Işık mikroskobik incelemeler sırasında overlerde primordiyal, primer, antral ve atretik folliküller sayılırken, uterusun duvar kalınlıkları İmage J programı ile ölçüldü ve istatistiksel olarak değerlendirildi. Dokular Jeol 1400 TEM ve Olimpus BX 50 ışık mikroskobunda değerlendirilerek, mikrografları elde edildi.Mikrografların değerlendirmeleri sonucunda, tüm gruplarda normal yapıda folliküllerin yanı sıra atretik folliküllerin varlığı da gözlendi. Ayrıca yüksek dozda Genistein verilen grupta iki veya daha fazla sayıda oositi içeren folliküllerin varlığı saptandı. Gelişen folliküllerin granuloza hücrelerindeki ER-ß reseptörlerinin dağılım ve yoğunluğu gruplar arasında bir fark göstermemekteydi. Uterusların değerlendirilmesi sonucunda ise Genistein verilen gruplarda endometriyumu döşeyen epitel hücrelerinin, stromal hücrelerin ve stromanın belirgin yapısal değişiklikler gösterdiği, myometriyum tabakasının kalınlığının arttığı saptandı.Sonuç olarak yüksek dozda Genistein'in overlerde follikül gelişimini etkileyerek, birden fazla sayıda oosit içeren folliküllerin gelişimine neden olduğu, endometriyum epitelinde, östrus evresindeki epitel özelliklerine benzer değişikliklere, miyometriyumda hiperplaziye neden olduğu saptandı. Dolayısı ile bu yapısal değişikliklerin üreme fonksiyonlarını etkileyebileceği dikkate alındığında, bu sıçanların ileriki yaşamlarında fertilitelerinin etkilenebileceği sonucuna varıldı.Anahtar sözcükler: Over, Uterus, Fitoöstrojen, Genistein, İnce yapı. The Effects of Genistein On The Postnatal Development of The Ovary and Uterus In The RatIt is known that, exposure to Genistein can cause adverse effects on the development of the reproductive system. In the present study, it was aimed to investigate the effects of Genistein, which was applied orally at 4 mg/kg and 40 mg/kg doses respectively during postnatal 1-21 days, on the development of the rat ovary and uterus with light and electron microscopy.In this study, 5 adult, female Wistar albino rats, 200-250 gr. body weight, were injected with 20 IU PMSG i.p. and 48 hours later with 20 IU hCG i.p for estrous cycle syncronisation. Then females were mated with male rats. Newly born female puppies were divided into 4 groups each containing 5 pups. Puppies of the first group were untreated and defined as the control group. Puppies of 2nd group was given DMSO and corn oil, 3rd group was given 4 mg/kg Genistein while 4th group was given Genistein dissolved in DMSO and corn oil, via gavage, through 21 days. On postnatal 22nd day, blood samples were taken from the rats under anesthesia for measurement of the serum FSH, LH, estrogen and progesteron levels. Uteri and ovarian tissues of rats were prepared in accordance to the conventional methods of light and electron microscopic technique. While, immunohistochemistry for ER-ß and H&E staining methods were applied for light microscopic examination of ovarian tissues, uterin tissues were stained with Masson?s Trichrome method. During light microscopic examination, primordial, primary, antral and atretic follicles were counted, thickness of the uterus wall was measured by Image J and the findings were evaluated statistically. Tissues were examined by Jeol 1400 TEM and Olimpus BX50 light microscope and micrographs were obtained.Evaluation of the micrographs revealed normal follicles in addition to the atretic follicles. Moreover in the group treated with high dose Genistein, the presence of multioocyte follicles were observed at the forth group. ER-ß immunreactivity in the granulosa cells of the developing follicles were similar in all groups. Epithelial cells lining the endometrium and the endometrial stromal cells showed significant structural changes, while myometrial layer was thickened in the rats exposured to the high Genistein dose as a result of the light and electron microscopic evoluation.As a result, it was concluded that , high doses of Genistein effects follicle growth in the ovaries by causing multioocyte follicles and also effects uteri with oestrus-like uterin epithelial specifications and myometrial hyperplasia. Therefore these structural variations were considered to effect the reproductive function of the rats and may cause infertility in the future.Key Words: Ovary, Uterus, Phytoestrogen, Genistein, Ultrastructure. 104

Siklofosfamide bağlı sıçan testis hasarında E vitamininin rolünün histolojik olarak incelenmesi. Kemoterapötik bir madde olan siklofosfamid (CP), testis dokusu ve hücreleri üzerinde toksik etki göstermektedir. Hücre ve dokular, meydana gelen bu toksik etkilerden E vitamini (E vit) gibi antioksidan sistemlerle korunabilirler. Bu çalışmamızda CP'nin sıçan testisleri üzerindeki toksik etkisi üzerine E vit'nin rolünü araştırmayı amaçladık. Çalışmamızda, 32 adet Spraque-Dawley türü sıçan kullanıldı. Sıçanlar her grupta 8 erişkin erkek sıçan olacak şekilde kontrol, 20 mg/kg siklofosfamid, 20 mg/kg siklofosfamid + 200 mg/kg E vitamini ve 200 mg/kg E vitamini verilen grup olmak üzere 4 gruba ayrıldı. Deney sonunda vücut ve testis ağırlıkları ölçüldü ve karşılaştırmalar yapıldı. Sol testisler doku takip işlemi için Bouin çözeltisi içerisine alındı ve rutin histolojik işlemlerden sonra bloklandı. Elde edilen parafin bloklardan 3 µm kalınlığında seri kesitler alındı ve kesitler Hematoksilen, Periyodik Asit-Schiff + Hematoksilen ve Toluidin mavisi ile boyanarak mikroskobik incelemeleri yapıldı. Vücut ve testis ağırlıkları açısından gruplar arasında önemli fark gözlendi. Mikroskobik incelemeler CP'nin testislerde hasara yol açtığını ve bu hasarın CP+E vit verilen gruplarda azaldığını gösterdi. Elde edilen bulgulara göre, CP'ye bağlı olarak testis dokusunda meydana gelen hasarın E vit verilmesiyle önlenebileceği sonucuna varıldı. Histological examination of the role of the vitamin E in cyclophosphamide induced testicular injury. Cyclophosphamide (CP) is a chemotherapeutic agent but has also toxic effect on testes. Testicular tissue and cells can be protected from toxic effects by antioxidant systems, including vitamin E (vit E). Total 32 Sprague-Dawley rats were used in the present study. Rats were divided into 4 groups as control, 20 mg/kg cyclophosphamide, 20 mg/kg cyclophosphamide + 200 mg/kg vitamin E and 200 mg/kg vitamin E, with 8 adult male rats in each. At the end of the treatment period, body weight and testes weight were measured and comparisons were made. Left testes put into Bouin solution for tissue tracking process and were blocked after the routine histological procedures. Serial sections with a 3 µm thickness were obtained from that paraffin blocks, and microscopical evaluations were made on sections stained with hematoxylene, periodic acid-sciff + hematoxylene and toluidine blue. There was significant difference in body weights and testes weights between the groups. Microscopical evalution revealed that CP induced an injury in testes and that injury was less in the groups of animals treated with CP + vitamin E. Results of the present study indicate that the testicular injury induced by CP can be prevented by administration of vitamin E.

Erişkin erkek sıçanlarda etan dimetan sülfonat ile oluşturulan testis hasarı üzerine sodyum selenitin etkisi. Çalışmamızda etan dimetan sülfonat verilmesi sonucunda sıçan testisinde görülen hasara karşı selenyumun etkilerinin ortaya konulması amaçlandı. Testisteki Leydig hücreleri, testosteron salgılanmasında ve ikincil cinsiyet karakterlerinin ortaya çıkmasında görevli olan önemli hücrelerdir. Etan dimetan sülfonatın, seçici olarak Leydig hücreleri üzerindeki yok edici etkisi bilinmektedir. Sodyum selenit, glutatyon peroksidazın etkin merkezini oluşturur, hücrelerin antioksidan dengesinin sağlanmasında ve lipid peroksidasyonunda önemli işlevi vardır. Ayrıca, sodyum selenitin özellikle erkek üreme sisteminde gerekli olduğu çalışmalarla ortaya konulmuştur. Çalışmamızda her birinde 7 adet erişkin erkek sıçan bulunan, dimetilsülfoksit (kontrol), etan dimetan sülfonat, etan dimetan sülfonat + 1 mg/kg sodyum selenit ve etan dimetan sülfonat + 2 mg/kg sodyum selenit verilen 4 grup oluşturuldu. Gruplardaki her hayvanın deney öncesi ve deney sonu vücut ağırlıkları karşılaştırıldı. Deney sonunda sıçanların testis ağırlıkları ölçüldü. Mikroskobik inceleme için Bouin tespit sıvısına alınan sol testislere rutin testis takibi uygulandı. Parafin blokları hazırlanan örneklerden 5µm kalınlığında kesitler alındı ve periyodik asit–Schiff + hematoksilin ile boyandı. İncelenen kesitlerde hasar puanlaması yapılarak gruplar karşılaştırıldı. Sonuç olarak, etan dimetan sülfonatın neden olduğu Leydig hücrelerinin ölümü, testis ve vücut ağırlığındaki azalmaların sodyum selenit ile önlenemediği görüldü. Ancak, sodyum selenitin seminifer tübüllerin yapısının korunmasında olumlu etkilerinin olduğu belirlendi. Effects of sodium selenite on testicular toxicity induced by ethane dimethane sulphonate in adult rats. We aimed to determine the effects of sodium selenite against ethane dimethane sulphonate induced testicular toxicity in rats. Leydig cells in testes secrete testosterone and encourage the develeopment of male seconder sexual characteristics. The toxic effects of ethane dimethane sulphonate in testes are wellknown. Sodium selenite forms the active center of glutathione-peroxydase, and has important functions in protection of antioxidant balance and lipid peroxidation. In addition, there is a lot of evidence showing that selenium is needed especially in male reproductive system. In the present study, we used adult male rats (n=7 in each group). The rats received dimethyl sulphoxide as vehicle in Group 1, ethane dimethane sulphonate in Group 2, ethane dimethane sulphonate+1mg/kg sodium selenite in Group 3, and ethane dimethane sulphonate+2mg/kg sodium selenite in Group 4. The animals weighed, before and at the end of the experiment, and body weights and testes weights were recorded. Left testes were fixed in bouin solution and processed for routine paraffin embedding. Tissue blocks were sectioned at 5 µm thickness and stained with periodic acid-Schiff+hematoxyline. Sections were scored histopathologically under light microscope. The data were compaired statistically among the groups. We concluded that sodium selenite was not able to prevent Leydig cell destruction, body weight and testis weight reductions caused by ethane dimethane sulphonate. However, sodium selenite markedly preserved the histology of the seminiferous tubules of the testes.

The role of vitamin E on boron toxicity formed experimentaly in adult rats When boron (B) element is used in high doses, it shows a toxic effect on testicle tissue and cells. Cells and tissues may be protected from these toxic effects by antioxidant systems like vitamin E (Vit E). In this study, we aimed to define what kind of protective effect Vit E had on B-induced testicular toxicity in rats. In this study, 10- day and 20-day trial groups were set up and there were 32 rats in each. These trial groups were divided into the following four groups: control group, the group to which 450 mg/g B was administered in their drinking water, the group to which olive oil was given in the same volume as Vit E, the group to which 450 mg/kg B + 200 mg/kg E was administered in their drinking water. As B, we used borax, which is compound of B in nature. At the end of the study, the body and testicle weights were measured and comparisons were made. Left testicles were taken into Bouin solution for tissue follow up procedure. From the paraffin blocks 5 µm-thick sequential sections were taken and stained with Periodical Acid-Schiff hematoxylin for microscopic examinations. There were significant differences between body and testicle weights. The microscopic examinations showed that B caused some defects; however, these defects were not observed in B+Vit E groups. According to the findings, it was concluded that depending on the length of time for B exposure, the defects occurred in spermatogenesis cells could be prevented by administering Vit E. Erişkin erkek sıçanlarda deneysel olarak oluşturulmuş Bor toksisitesi üzerinde E Vitamininin rolü. Bor (B) elementi yüksek dozlarda kullanıldığında testis dokusu ve hücreleri üzerinde toksik etki göstermektedir. Hücre ve dokular, meydana gelen bu toksik etkilerden E Vitamini (E Vit) gibi antioksidan sistemlerle korunabilirler. Bu çalışmamızda B’nin sıçan testisleri üzerindeki toksik etkisi üzerine E Vit’in nasıl bir etkisinin olduğunu araştırmayı amaçladık. Çalışmamızda, her birinde 32 erişkin erkek sıçan bulunan 10 günlük ve 20 günlük deney grupları olmak üzere iki deney grubu oluşturuldu. 10 günlük ve 20 günlük deney grupları da kendi içerisinde kontrol, içme suyunda 450 mg/kg B verilen grup, E Vit ile aynı hacimde zeytinyağı verilen grup, içme suyunda 450 mg/kg B + 200 mg/kg E Vit verilen grup olmak üzere dört alt gruba ayrıldı. B olarak, B’nin doğada bulunan bileşiklerinden biri olan boraksı kullandık. Deney sonunda vücut ve testis ağırlıkları ölçüldü ve karşılaştırmalar yapıldı. Sol testisler doku takip işlemi için Bouin çözeltisi içerisine alındı. Elde edilen parafin bloklardan 5 µm kalınlığında seri kestiler alındı ve Periyodik Asit-Schiff+Hematoksilin ile boyanarak mikroskobik incelemeler yapıldı. Vücut ve testis ağırlıkları gruplar arasında önemli fark gösterdi. Mikroskobik incelemeler B’nin testislerde bazı bozukluklara yol açtığını ve bu bozuklukların B+E Vit verilen gruplarda görülmediği gözlendi. Elde edilen bulgulara göre, B’ye maruz kalma süresine bağlı olarak spermatogenez hücrelerinde meydana gelen bozuklukların E Vit verilmesiyle önlenebildiği sonucuna varıldı.

Bu çalışmada, in vitro koşullarda elde edilen insan embriyolarının deneyselamaçlarla kullanımı ile ilgili etik ve legal kaygılar temel alınarak doğal fareembriyoları ile fare oositlerinden partenogenetik aktivasyon protokolleri ileüretilen partenotların gelişimsel ve morfolojik olarak karşılaştırılması vepartenotların ne ölçüde embriyo yerine kullanılabileceğinin saptanmasıamaçlanmıştır.Çalışmada, 80 adet dişi ve 20 adet erkek olmak üzere toplam 100 adet farekullanıldı. Süperovulasyon sonrası farelerin yarısından, doğal yolla fertilize olmuşpreimplantasyon evresindeki embriyolar; kalan yarısından ise toplanan oositlerinstronsiyum ve sitokalazin B içeren medyum içerisinde aktive edilmesini izleyerekdiploid partenotlar elde edildi. İki grup hem gelişimsel yönden izlendi ve ışıkmikroskop altında değerlendirildi, hem de ince yapı düzeyinde incelendi.Gelişim takibi sonucu pronüklear aşamada elde edilen embriyolardan, ertesigün %89,19'u gelişimlerine devam etti ve 5. gün %43,24'ü blastokist evresineulaştı. Partenot eldesi için oviduktlardan toplanan olgun oositlerden %31,88oranında aktivasyon başarısı elde edildi. Dördüncü gün kontrolünde %3,75'inincanlılıklarını korudukları ve 2 tanesinin (%2,50) morula evresine ulaştığı görüldü.Embriyolar ile partenotların gelişimleri karşılaştırıldığında, partenotpotansiyelinin ilerleyen günlerde belirgin olarak azaldığı izlendi. Ultrastrüktürelolarak incelendiğinde, hem embriyolar hem de partenotların kortikal, ara veperinüklear yerleşimli organel topluluklarına sahip oldukları ve bu topluluklardahilinde mitokondriyonlar başta olmak üzere, lipid damlacıkları, lizozomalyapılar, ribozomlar, miyelin yapılar, agranüler ve granüler endoplazmikretikulum, fibriler kafes ve veziküler yapıların yer aldığı izlendi. Ayrıca gelişimilerledikçe embriyolarda multiveziküler cisimcik ve kristalloid yapılarıngörülmeye başlandığı fark edildi. Partenotlarda, ileri evre embriyolarda görülenbenzer oluşumlar yanısıra kristalloidler ile ilişkili organelsiz bölgeler gelişimindaha erken evrelerinde yer almakta idi.Sonuç olarak; özellikle gelişimin ilk gününde partenotlar ile embriyolarıngelişimsel potansiyelleri istatistiksel olarak anlamlı şekilde benzerbulundu(p=0,98102). Ancak, ışık mikroskobik olarak hem embriyo hem departenotlar, blastomer boyutu ve regülaritesi, blastomer sitoplazmasınıngranülaritesi ve fragmentasyon kriterlerine göre değerlendirildiğinde, ilerleyengünlerde partenotlarda gelişme geriliği izlendi. Ultrastrüktürel olarak da özelliklepartenotlarda, multiveziküler cisimciklerde, miyelin ve kristalloid yapılarda artış,perinüklear bölgede organellerin azalması ve organelsiz bölgelerin ortaya çıkması,gibi dejeneratif belirtilerin embriyolara kıyasla daha erken evrelerde görülmeyebaşladığı dikkati çekti. This study is based on the ethical and legal obstacles about using humanembryos in experimental studies in vitro. In this work, developmental andmorphological properties of mouse embryos obtained by natural fertilization andparthenotes produced by parthenogenetic activation protocols were determined tocompare the probability of using parthenotes instead of embryos.We used 80 female and 20 male mice. Naturally fertilized preimplantationstage embryos and diploid parthenotes activated in the medium containing SrCl2and Cytochalasin B were obtained from female mice after superovulationprotocols. These two groups were monitored by light and electron microscopictechniques to evaluate their developmental aspects and ultrastructural features.The rate of development of pronuclear embryos on the first day was 89.19%and the rate that reached the blastocyst stage on the 5th day was 43.24%. Thesuccess rate of activation of the mature oocytes picked up from oviducts was31.88%. On day 4, 3.75% of the parthenotes were still alive and 2 of them (%2.50)reached the morula stage. The developmental potential of parthenotes reduced inthe progressive days when compared with the developmental potential of theembryos. Both embryos and parthenotes owned organelle groups in cortical, midand perinuclear reigons. These organelle groups included mitochondria, lipiddroplets, lisosomal structures, ribosomes, smooth and granular endoplasmicreticulum, fibrillar lattice and vesicles. Moreover, multivesicular bodies, myelinfigures and crystalloids became visible in advanced stage embryos and even earlierin parthenotes. Crystalloid related organelle-free areas attracted attention inparthenotes which began to be visible in the earlier stages.In conclusion, the developmental potentials of embryos and parthenotesespecially in the early stages were statistically similar and significant (p=0,98102).But in the following days, light microscopic observations according to the criteriaof blastomere size and regularity, cytoplasmic granularity and fragmentationrevealed that growth retardation in the developmental potential of parthenotes wasconspicious. Also, ultrastructurally, degenerative signs such as increased myelinfigures, multivesicular bodies, crystalloids, organelle-free areas; in addition to thedecreased amount of organelles in perinuclear regions were evaluated earlier indevelopmental stages of parthenotes compared to embryos. 99

Yara iyileşmesi, birbiriyle iç içe olan ve oldukça kompleks fazlardan oluşan bir süreçtir. Bu fazlar, deride bulunan hemen hemen her tip hücreden salgılanan sitokinler tarafından kontrol edilir. Yara alanında bulunan sitokinlerin miktarları, iyileşme için yeterli seviyelerde olmalıdır. Eğer sitokin seviyesi gerekli miktarın altında ise, yaranın geç iyileştiği yada iyileşemediği gözlenir. Bundan dolayı yaraların tedavisinde bazı büyüme faktörleri, farmakolojik uygulamalarla arttırılır. Embriyonik kök hücreler, son yıllarda, insanlardaki pek çok hastalık için hücre esaslı bir tedavi stratejisi olarak ortaya çıkmıştır. Ovaryum folikül sıvısı ise yara iyileşmesinde görev alan sitokinlerin hemen hemen hepsini içereren biyolojik bir sıvıdır. Bu nedenle araştırmamızda; primer insizyonal dermal yara oluşturulan sıçanlarda ovaryum folikül sıvısının ve farklılaşmamış embriyonik kök hücrelerin yara iyileşmesi üzerine etkilerini belirlemeyi amaçladık. Araştırmamızda, 200±30 gram ağırlığında Sprague-Dawley cinsi, albino, dişi sıçanlardan (n=50), Kontrol (Grup I, n=5), Sham (Grup II, n=15), Farklılaşmamış embriyonik kök hücre ( Grup III, n=15), Ovaryum folikül sıvısı (Grup IV, n=15) olmak üzere 4 grup oluşturuldu. Kontrol grubu hariç tüm deney gruplarındaki sıçanların dorsal sol taraflarında 3cm'lik primer insizyonlar oluşturuldu ve kendi aralarında 3 gruba ayrıldı. Primer insizyon oluşturulduktan hemen sonra farklılaşmamış embriyonik kök hücre 200ì l olarak yara alanı dikiş altına enjekte edildi, ovaryum folikül sıvısı grubunda ise follikül sıvısı hem 80 IU olarak dikiş altı enjekte edildi hem de her gün pulverizasyon yoluyla uygulandı. Deri örnekleri insizyon hattı oluşturulduktan sonraki 1., 2., ve 3. hafta sonunda alındı. Doku örnekleri alınırken eter anestezi uygulandı ve insizyon hattını içeren 4x1cm'lik bölge eter anestezi altında tamamen kesilip çıkartıldı ve rutin histolojik takip uygulandı. Kesitler Hematoksilin- Eozin (H&E), Periyodik Asit Shciff-Hematoksilin (PAS-HE), Weigert'in Rezoksin Fuksin Boyası, Masson'un Trikrom Boyası ile boyandı. Yapılan histolojik incelemelerde sham grubuyla karşılaştırıldığında kök hücre ve folikül sıvısı grubunda yara iyileşmesinin oldukça hızlı olduğu gözlendi. Kök hücre grubunda yara tamiri, 3. hafta sonunda skarsız bir şekilde tamamlanırken, ovaryum folikül sıvısı grubunda ise 2. hafta sonunda tamamlandığı gözlendi. Araştırmamızda ovaryum folikül sıvısı uygulanan grupta sham ve pluripotent özellikteki etkisi kanıtlanmış embriyonik kök hücre gruplarına oranla yara iyileşme sürecinin oldukça hızlandığı gözlenmiştir. ûlk kez bizim uyguladığımız ovaryum folikül sıvısının gelecekte yara iyileşmesi tedavi protokollerinde kullanılacağını düşünmekteyiz. Wound healing is a complex process and at least four phases can be determined in skin. The phases are controlled with cytokines which are secreted by almost every type of cells in skin. The amount of cytokines in wound bed have to be in sufficient levels for skin healing. If not, either delayed or incomplete wound healing will be observed. In such cases, it was observed that pharmacologic application of some growth factors treatment have beneficial effects in wound healing. In recent years, embryonic stem cells appear to be a cell base therapy for many diseases in humans. Ovarium follicular fluid is a biologic fluid which contains all of the cytokines that plays role in wound healing. Therefore, the aim of our study is, to examine the effect of embryonic stem cells and ovarium follicular fluid on primary incisional dermal wound healing in rats. In this study Spraque-Dawley female, albino rats (n=50) weighing about 200±30g were assigned to four groups; as control (group I, n=5), sham (group II, n=15), embryonic stem cell (group III, n=15) and ovarium follicular fluid (group IV, n=15). In dorsal left skin 3 cm length of primary incision was performed in all groups except control group. In addition, in group II, III and IV were divided into 3 groups as 5 rats in each group to better observed the healing phases. Embriyonic stem cell group was intradermally received a single dose of (200 ì l ) undifferentated embryonic stem cell after primary incision. In addition, ovarium follicular fluid group was received ovarium follicular fluid a single dose of 80 IU with intradermal injection and by pulverization everyday. Skin samples were taken at the end of the 1, 2 and 3 weeks postsurgery. 4x1 cm of incision line region were removed under ether anaesthesia and processed for routine histology. Sections were stained with Hematoxylin-eosine (H&E), Periodic Acid Schiff – Hematoxylin (PAS-HE), Weigert's Resorcin Fucsin and Masson's Trichrom techniques. When sections were examined, it was observed that the embryonic stem cell and ovarium follicular fluid groups were significantly accelerate wound healing in comparison to sham group. Wound healing in the ovarium follicular fluid group was completed at the end of the 2nd week, while in the embryonic stem cell group was completed at the end of the 3rd week as in the scar-less phase. Our results showed that, wound healing process was significantly accelerated in ovarium follicular fluid group than in sham and embryonic stem cell groups. Ovarium follicular fluid which was used first time in our study may use as an alternative protocol for wound healing therapy in the future.

ÖZET Helicobacter pylori'nin İnsan Mide Mukozasına Etkilerinin Işık ve Elektron Mikroskopik Düzeyde İncelenmesi Helicobacter pylori enfeksiyonu, dünyada en sık görülen gastrointestinal bakteriyel enfeksiyondur. Bu çalışmada Helicobacter pylori ile enfekte hastalardan elde edilen mide mukozası biyopsi örneklerinin ışık ve elektron mikroskopta incelenmesi amaçlandı. Helicobacter pylori ile enfekte 43 ve enfekte olmayan 1 2 gönüllü hastadan elde edilen doku örnekleri, elektron mikroskop ve rutin histolojik inceleme ile apopitozis ve indüklenebilir nitrik oksit sentaz aktivitesi için immünohistokimyasal yöntemlerle hazırlandı. Helicobacter pylori'nin mide mukoza epiteli üzerinde mukus tabakası içerisinde ve mukus tabakası altında tek veya gruplar halinde yerleştiği gözlendi. Enfekte olgularda mide mukozasında apopitozisin yüzey prizmatik hücrelerde, gastrik bez hücrelerinde ve lamina propria'da yer alan hücrelerde artış gösterdiği saptandı. İndüklenebilir nitrik oksit sentaz aktivitesinin Helicobacter pylori ile enfekte olgularda, yüzey prizmatik epitel hücrelerinde, mononüklear ve polimorfonüklear lökositler ve gastrik bezlerde paryetal hücrelerinde belirgin olduğu görüldü. Elektron mikroskobik incelemelerde, Helicobacter pylori'nin deney grubunda epitel yüzeylerinde, mukus tabakası altında ve hücrelerarası aralıklarda bulundukları görüldü. Dejenerasyonun belirgin olduğu olgularda, Helicobacter pylori'nin yüzey epitel hücrelerinin sitoplazmasmda geniş vakuoller içerisinde yer aldığı dikkati çekti. Helicobacter pylon ile enfekte olgularda, epitel hücrelerinde mikrovillus kaybı, sitoplazmik vakuolızasyon, sekresyon granüllerinde değişiklikler, hücrelerarası aralıklarda genişlemeler saptandı. Epitel hücreleri arasında, lamina propria'dan göç etmiş olan, çok sayıda nötrofıl lökosıt ve lenfositlerin varlığı gözlendi. Hücreler arasında ve lümende bulunan bakterilerin, nötrofıl lökosit ve makrofajlar tarafından fagosite edildikleri saptandı. Sonuç olarak, Helicobacter pylori enfeksiyonunun, mide mukozasında önemli yapısal değişiklere sebep olduğu, epitel hücrelerinde apopitozu ve indüklenebilir nitrik oksit sentaz aktvitesini arttırdığı belirlendi. Organizmanın enfeksiyona karşı oluşturduğu enflamatuar ve ımmün cevapların, hücresel dejenerasyonda önemli bir role sahip olabileceği, enfeksiyona bağlı olarak artan nitrik oksit'in, mukoza hücrelerinde apopitozu tetikleyebileceği sonucuna varıldı. Anahtar Sözcükler: Helicobacter pylori, Mide, Apopitozis, Nitrik oksit, Ultrastrüktür vıı ABSTRACT The Effects of Helicobacter pylori on the Human Gastric Mucosa. A Light and Electron Microscopic Study. Helicobacter pylori infection is the most common gastrointestinal infection in the world. In this study, it was aimed to analyse of gastric mucosa biopsy specimens obtained from patients infected with Helicobacter pylori by light and electron microscope. Tissue samples were obtained from 43 patients infected with Helicobacter pylori and 12 control volunteer which are not infected were examined by electron microscopy and routine histological analysis and for apoptosis and inducible nitric oxide synthase activity by immunohistochemical methods. It was observed that Helicobacter pylori were localized as single cell or groups in the mucus layer of the gastric mucosal epithelium. It was detected that apoptosis was increased in surface epithelium, lamina propria and gastric glands in infected mucosa. Also, inducible nitric oxide immunoreactivity was obvious in the gastric mucosa. Electron microscopic observations revealed an excessive Helicobacter pylori in the mucus layer of the surface epithelium and intercellular spaces. It was interested that. Helicobacter pylori was seen in the cytoplasm of the surface epithelial cells. Loss of microvilli, cytoplasmic vacuolation, changes in secretory granules and enlargement of intercellular areas were common in the Helicobacter pylori infected tissues. Numerous neutrophil leucocytes and lymphocytes were encountered in the gastric epithelium. Moreover, it was seen that the neutrophil leucocytes and macrophages were phagocytosed several bacterium. As a result, Helicobacter pylori caused significant structural alterations in gastric mucosa, increased in apoptosis and inducible nitric oxide synthase activity. Inflammatuar reactiones and immun responses against Helicobacter pylori, may play very important role in cellular degenerations. Furthermore, the increased level of the inducible nitric oxide might induce apoptosis in the gastric mucosa. Key Words: Helicobacter pylori, Stomach, Apoptosis, Nitric oxide, Ultrastructure V11I 64

ÖZET Azoospermik İnsan Testis Biyopsi Örneklerinde Endotelyal Nitrik oksit Sentazın İmmünohistokimyasal Lokalizasyonu Nitrik oksidin (NO), erkek infertilitesindeki olası rolünün, immünohistokimyasal yöntemle araştırılması için yapılan bn çalışmada, Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi Üroloji Anabilimdalı polikliniğine, infertilite yakınması ile başvuran ve azoospermik olduğu belirlenen 12 hastanın testis biyopsi Örnekleri kullanılmıştır. Kontrol grubu olarak ise, yine aynı poliklinikte primer prostat kanseri nedeniyle orşiektomi yapılan 6 hastanın testis dokuları çalışmaya dahil edilmiştir. Dokularda, nitrik oksidin lokalizasyonunu gösterebilmek amacıyla, endotelyal nitrik oksit sentaz (eNOS) enzimine karşı üretilmiş antikorlar kullanılarak immünohistokimyasal işaretlenme yapılmıştır. Ayrıca, azoospermik testislerdeki eNOS lokalizasyonunun, ince yapı düzeyindeki değişikliklerle korelasyonunu araştırmak amacıyla da, testis dokuları, transmisyon elektron mikroskobu ile incelenmiştir. İmmünohistokimyasal inceleme sonucunda, olgularda en yoğun işaretlenmenin Leydig hücrelerinde görülmesi, bu hücrelerdeki testosteron sentezinde nitrik oksidin önemli etkileri olabileceğini düşündürmüştür. Leydig hücrelerinin bazılarının yoğun işaretlendiği, bazılarının ise hiç işaretlenmediği gözlenmiştir. Bu durumun, Leydig hücrelerinin içinde bulunduğu farklı aktivasyon fazlarını simgeliyor olabileceği sonucuna ulaşılmıştır. Miyofibroblastlarda, eNOS için işaretlenme yalnızca Sertoli cell only olgularında bulunmuştur. Miyofibroblastlarm artmış nitrik oksit aracılığıyla gevşemeye yol açarak, azalmış olan tübül çapını artırmaya çalışıyor olabileceği ve/veya nitrik oksidin antihiperplazik etkisinden dolayı, miyofibroblast hiperplazisine karşı sentez ediliyor olabileceği düşünülmüştün Sertoli hücrelerinde eNOS için işaretlenmeye yalnızca spermatogenezisin bozulmuş olduğu olgularda rastlanılmıştır. Başlangıçta bozulmuş spermatogenezisi iyileştirmek için artan nitrik oksidin, sonuçta spermatogenezisin bozulmasına neden olabileceği mümkün olarak değerlendirilmiştir. Ayrıca, apoptotik germ hficreterindeki işaretlenme, nitrik oksidin apoptoziste önemli işlevi olduğu şeklinde Elektron mikrografiarda, Leydig hücrelerinde Reinke kristallerinin, spermatogenezisin bozulduğu olgularda arttığı ve, yine bu hücrelerde NO üretimindeki hafif azalma sonucunda bilinmeyen bir mekanizma ile Reinke kristali oluşumunun artabileceği düşünülmüştür. Tüm bu bulgulara göre, nitrik oksidin erkek infertilitesinde oldukça önemli görevleri olabileceği ve bu maddenin sentezini uyaran veya engelleyen ilaçların, infertilite tedavisinde, farkta olgularda kullanılabileceği sonucuna ulaşılmıştır. Anahtar Sözcükler: Erkek İnfertilitesi, Nitrik Oksit Sentaz, Testis, İmmünohistokimya, Ultrastrüktür. ABSTRACT Immunohistochemical Localisation of Endothelial Nitric Oxide Synthase in Azoospermic Human Testis Biopsy Samples In this study, testis biopsy samples of 12 azoospermic patients, who applied to Çukurova University Medical Faculty Urology Department with infertility complaints, were used to search the possible role of nitric oxide synthase (NO) in mate infertility by immunohistochemical methods. Testis tissues of patients orchiectomised in the same department due to primary prostate cancer were included in the study as the control group. Immunohistochemical labelling was applied by using antibodies produced against endothelial nitric oxide synthase (eNOS) enzyme to detect the localisation of nitric oxide. Furthermore, testis tissues were examined with the transmission electron microscope (TEM) to investigate the correlation of the changes at the ultrastructural level with the eNOS localisation in azoospermic testis tissues. According to the results of immunohistochemical research, the determination of the most intensive expression of eNOS in Leydig cells has lead to think the important effects of nitric oxide in testosteron synthesis in these cells. Whereas some of Leydig cells were intensively labelled, some were not. It was suggested that these findings may symbolize the different activation phases of Leydig cells. The labelling in myofibroblasts for eNOS was found solely in Sertoli cell only cases. It was thought that nitric oxide strives to increase the decreased tubule diameter by causing relax in myofibroblasts and/or synthesis against myofibroblast hyperplasy due to antihyperplastic effect was a possibility. In Sertoli cells, labelling for eNOS was only encountered in cases of impaired spermatogenesis. It was evaluated that increased nitric oxide to improve the impaired spermatogenesis at the beginning might consequently caused the impairment of spermatogenesis. Furthermore, labelling in the apoptotic germ cells was interpreted as a considerable function of nitric oxide in apoptosis. In electron micrographs, increase of Reinke crystals in Leydig cells was noticed at the cases of impaired spermatogenesis and quite decrease in NO production was considered to be the cause of increased formation of Reinke crystals by an unknown mechanism. These results support the hypothesis that nitric oxide may exert considerable role in male infertility and the drugs, which stimulate or inhibit the synthesis of this substance, can be used in different cases in infertility treatment Key Words: Male infertility, Nitric oxide synthase, Testis, Immunohistochemistry, Ult restructure. XI 1171

Amaç: Bu çalışmada, ÇLP uygulayarak sepsis oluşturulan sıçanlarda, ÇLP'nin indüklediği karaciğer hasarında, histolojik, immünohistokimyasal ve biyokimyasal değerlendirmeler yaparak, silymarinin koruyucu etkisinin olup olmadığı araştırıldı.Materyal ve Metot: 50 adet Sprague Dawley cinsi sıçan 5 gruba ayrıldı. Kontrol grubuna herhangi bir uygulama yapılmadı. İkinci gruba ÇLP modeli uygulandı. Üçüncü ,dördüncü ve beşinci gruplardaki sıçanlara ÇLP modeli oluşturulmadan bir saat önce oral yolla sırasıyla 50mg/kg, 100mg/kg ve 200mg/kg dozlarında silymarin verildi. Çalışmadaki bütün sıçanlar 16 saat sonra genel anestezi altında sakrifiye edildi. Sıçanların karaciğer dokuları ve kanları alınarak histolojik, immünohistokimyasal ve biyokimyasal olarak analiz edildi.Bulgular: Karaciğer dokularında yapılan histopatolojik değerlendirmeler sonucunda kontrol grubuna ait dokuların normal yapıya sahip olduğu, ÇLP grubuna ait dokularda venöz konjesyon, portal alanda inflamasyon, hepatositlerde nekroz görüldü. Tedavi gruplarında ise kontrol grubuna yakın bir durum gözlendi. İmmunohistokimyasal değerlendirmeler sonucunda ise kullanılan antikorların ( iNOS, CK18, TNF-α ve IL-6) ÇLP grubunda yoğun bir immünreaktiviteye sahip olduğu gözlemlenirken, tedavi gruplarında azalan derecelerde immünreaktivite olduğu tespit edildi. Yapılan biyokimyasal analizler sonucunda ALT, AST, ALP düzeylerinde ÇLP grubunda önemli bir artış görülürken tedavi gruplarında anlamlı derecede azalma görüldü. Sitokinlerin (TNF-ɑ, IL-1β ve IL-6) biyokimyasal analizi histolojik değerlendirmeler ile paralel olduğu sonucuna varıldı. Lipid peroksidasyonu markırı olan MDA düzeyinin ÇLP grubunda önemli derecede arttığı ancak tedavi gruplarında anlamlı derecede azalma olduğu görüldü. Antioksidan enzim (GSH, GSH-Px, SOD, CAT) aktivitelerinin ÇLP grubunda oldukça düşük olduğu ancak tedavi gruplarındaki enzim aktivitelerinin anlamlı derecede arttığı gözlemlendi.Sonuç: Elde edilen bu veriler ışığında silymarin kullanımının sepsiste mevcut karaciğer hasarını azalttığı sonucuna varıldı. Ayrıca silymarinin oksidan-antioksidan, inflamatuar-antiinflamatuar dengelere olumlu yönde katkı sağladığı söylenebilir.Anahtar Kelimeler: Çekal ligasyon perforasyon, Karaciğer, Sepsis, Silymarin. Aim: In this study, it was investigated whether silymarin has a protective effect by performing histological, immunohistochemical and biochemical evaluations in the liver damage induced by CLP in rats with sepsis by applying CLP.Material and method: 50 Sprague Dawley rats were divided into five groups. No application was applied to the control group. CLP model was applied to the second group. The rats in the third, fourth and fifth groups were administered silymarin at doses of 50mg/kg, 100mg/kg and 200mg/kg, respectively, by oral one hour before the CLP model was established. All rats in the study were sacrificed 16 hours later under general anesthesia. Liver and blood tissues of rats were taken and analyzed histopathologically, immunohistochemical and biochemically.Results: As a result of the histological evaluations of the liver tissues, venous congestion, inflammation in the portal area, and necrosis in the hepatocytes were observed in the tissues belonging to the CLP group, where the tissues belonging to the control group had a normal structure. In the treatment groups, a situation close to the control group was observed. As a result of the immunohistochemical evaluations, it was concluded that the antibodies used (iNOS, CK18, TNF-α and IL-6) had an intense immunoreactivity in the CLP group, but decreased immunoreactivity in the treatment groups. As a result of the biochemical analysis, ALT, AST, ALP levels were significantly increased in the CLP group, while a significant decrease was observed in the treatment groups. It was concluded that the biochemical analysis of inflammatory cytokines (TNF-ɑ, IL-1β and IL-6) were in parallel with histopathological evaluations. In the biochemical analysis of oxidative stress parameters, it was observed that the MDA level increased significantly in the CLP group, but there was a significant decrease in the treatment groups. It was observed that antioxidant enzyme (GSH, GSH-Px, SOD, CAT) activities were quite low in the CLP group, but the enzyme activities in the treatment groups increased significantly.Conclusion: In the light of these data, it was concluded that the use of silymarin reduces the existing liver damage in sepsis. It can also be said that silymarin contributes positively to oxidant-antioxidant, inflammatory-anti-inflammatory balances.Key Words: Cecal ligation perforation, Liver, Sepsis, Silymarin. 113

Tip 1 diabetes mellitus, Langerhans adacıklarında bulunan ve insülin üreten β hücrelerinin yıkımı sonucunda insülin üretme yeteneğini kaybettiği kronik bir hastalıktır. Bu çalışmanın amacı, streptozotosin ile diyabet oluşturulmuş rat pankreas dokularında hidroksitirosolün, antioksidan metabolizmanın önemli proteinlerinden olan Nrf2'nin ekspresyonu üzerindeki etkisini belirlemektir. Hidroksitirosol, zeytin ve zeytinyağında bulunan oleuropeinin, başlıca parçalanma ürünü olan doğal-güçlü fenolik bir antioksidandır. Deneyde kullanılan hayvanlar kontrol, HT, STZ ve STZ+HT olmak üzere rasgele 4 gruba ayrıldı. Diyabet, intraperitoneal olarak tek doz (55 mg/kg) STZ enjeksiyonuyla indüklendi. STZ enjeksiyonundan 48 saat sonra kan glukoz değerleri ölçülerek ≥ 250 mg/dL olanlar diyabetik kabul edildi. HT ve STZ+HT grubuna 30 gün boyunca intraperitoneal olarak HT (10 mg/kg/gün) enjeksiyonu uygulandı. STZ grubu hayvanlarda yüksek kan şekerine ek olarak vücut ağırlığında azalma, polifaji ve polidipsi gözlendi. STZ+HT grubu hayvanlarda istatistiksel olarak anlamlı olmayan kilo kaybıyla birlikte STZ grubuna oranla daha az su tüketimine rastlandı. STZ+HT grubu ratlar diyabetikti ancak kan glukoz düzeyleri anlamlı olmasa da bir miktar azaldı. Histolojik incelemelerde kontrol grubu adacık histolojisi, iyi biçimlendirilmiş; yuvarlak şekil, büyük boyut ve normal yapı sergilerken, diyabetik ratlar belirgin şekilde düzensiz ada sınırı ve adacık dejenerasyonu gösterdi. Diyabetik ratlarda hidropik dejenerasyon ile uyumlu olarak sitoplazmada berrak vakuollere sahip adacık hücreleri görülürken HT ile muamele edilen diyabetiklerde azalan tahribat gözlemlendi. İmmünohistokimyasal çalışmalar sonucunda HT ile muamele edilen diyabetik hayvanlarda Nrf2 ekspresyonunun STZ grubundakilere kıyasla daha az olduğu belirlendi. Bu STZ'nin, β hücrelerine zarar vermesine karşı, HT'nin koruyucu etkisi olduğunu göstermektedir. Sonuç olarak, Nrf2 ekspresyonunun, STZ'nin indüklediği T1DM'nin önlenmesinde HT'nin koruyucu ve antioksidan rolü olduğunu gösterdi. Type 1 diabetes mellitus is a chronic disease in the islets of Langerhans, where it loses its ability to produce insulin as a result of the destruction of insulin-producing β cells. The aim of this study is to determine the expression changes of Nrrf2, one of the important proteins of antioxidant metabolism, in the rat pancreas where diabetes was induced by streptozotocin. Hydroxythyrosol is a natural-strong phenolic antioxidant found in olive and olive oil, the major degradation product of oleuropein. The animals used in the experiment were randomly divided into 4 groups as control, HT, STZ and STZ+HT. Diabetes was induced intraperitoneally by single dose (55 mg/kg) streptozotocin injection. Blood glucose values were measured 48 hours after STZ injection and those with ≥ 250 mg/dL were considered diabetic. HT (10 mg/kg/day) injection was administered intraperitoneally to HT and STZ+HT groups for 30 days. In addition to high blood sugar, STZ group animals showed a decrease in body weight, polyphagia and polydipsia. These effects were not found in the control and HT groups. In the STZ+HT group, less water consumption was observed in the animals compared to the STZ group with non-statistically significant weight loss. STZ+HT group rats were diabetic but their blood glucose levels decreased slightly although not significant. Histological examination of the islet histology of the control group, well-formed; diabetic rats showed markedly irregular island border and islet degeneration, while the round shape exhibited large size and normal structure. Diabetic rats showed islet cells with clear vacuoles in the cytoplasm consistent with hydropic degeneration, whereas decreased damage was observed in HT-treated diabetics. As a result of immunohistochemical studies, it was determined that Nrf2 expression was lower in HT treated diabetic animals compared to STZ group. This indicates that STZ has a protective effect of HT against damage to β cells. As a result, demonstrated that Nrf2 expression had a protective and antioxidant role of HT in the prevention of STZ-induced T1DM. 90

Kemoterapik ajan olan doksorubisin (DOX) primordiyal folikül havuzuna hasar vererek over rezervinin azalmasına ve infertiliteye neden olmaktadır. Kanser tedavisi gören hastalarda fertilitenin korunması için kök hücre uygulamalarıyla ilgili birçok çalışma yapılmaktadır. Over rezervinin korunmasını sağlayan PTEN/AKT/FOXO3a yolağının aşırı aktivasyonu over rezervinin tükenmesine ve buna bağlı olarak infertiliteye neden olmaktadır. Bu çalışmada sıçan over dokusunda doksorubisinin PTEN/AKT/FOXO3a sinyal yolağı üzerine etkilerinin incelenmesi ve tedavi amaçlı verilen adipoz kökenli mezenkimal kök hücrelerin (AKMKH) aynı yolak üzerinde etkili olup olmadığının araştırılması amaçlandı. Çalışma kapsamında 23 adet dişi sıçan 3 gruba ayrıldı; kontrol grubuna hiçbir işlem yapılmadı, DOX grubundaki deneklere 10 mg/kg DOX uygulandı, DOX+AKMKH grubundaki deneklere 10 mg/kg DOX verildikten bir gün sonra 2x106 AKMKH uygulandı. Denekler 21 gün sonra sakrifiye edildi ve ovaryum dokuları alındı. Ovaryum dokularından seri kesitler alındı ve her beşinci kesitteki foliküller sayıldı. Ayrıca AKT ve FOXO3a primer antikorlarıyla immün işaretleme ve RT-PCR yapıldı. Elde edilen veriler istatistiksel olarak değerlendirildi. Vücut ağırlığında üç grup arasında da istatistiksel olarak fark gözlendi. Deney boyunca kontrol grubunda düzenli östrus siklusu, DOX grubunda ise düzensiz sikluslar görüldü. Kontrol grubu normal over histomorfolojisine sahipti. DOX grubunda DOX+AKMKH grubundan daha az olmakla birlikte dejenere oosit ile granüloza hücrelerinde apoptoz gözlendi. DOX grubunda primordiyal, primer, sekonder foliküllerin kontrole göre azaldığı atretik foliküllerin ise arttığı bulundu. DOX+AKMKH grubunda ise sadece primordial ve primer foliküllerde azalma gözlendi. Primordiyal foliküllerde FOXO3a boyanması kontrol ve kök hücre grubunda nükleer, DOX grubunda ise sitoplazmikti. AKT boyanması ise kontrol ve DOX+AKMKH grubunda sitoplazmik, DOX grubunda hem nükleer hem de sitoplazmikti. Hem AKT hemde FOXO3a mRNA ekspresyon seviyeleri kontrol ve DOX+AKMKH grubunda benzer iken DOX grubunda azaldı. Sonuçlardan yola çıkarak DOX'un PTEN/AKT/FOXO3a yolağını aktive ettiği AKMKH'lerin ise bu aktivasyonu bloke ettiği düşünüldü. Doxorubicin (DOX), a chemotherapeutic agent, is known to induce dormant primordial follicle pool depletion leading to a decrease in ovarian reserve and increase in infertility when used. There are numerous studies on stem cell applications to preserve fertility in patients undergoing cancer treatment. PTEN/AKT/FOXO3a pathway is one of the main regulatory pathway that ensures the protection of the ovarian reserve. Excessive activation of this pathway leads to ovarian reserve depletion and, eventually, infertility. The aim of the present study was to investigate the effects of doxorubicin on the PTEN/AKT/FOXO3a signal pathway in rat ovaries and also to determine whether adipose-derived mesenchymal stem cells (ADSC) are effective on the same pathway. Within the scope of the study, 23 female rats were divided into 3 groups; Control rats were injected IP with saline, 10 mg/kg DOX was administered to the subjects in the DOX group, and 2x106 ADSC was administered one day after 10 mg/kg DOX was given to the subjects in the DOX+ADSC) group. Animals were sacrificed after 21 days and ovarian tissues removed. Serial sections were taken from the ovarian tissues and the follicles in each fifth section were counted. In addition, immunstaining and RT-PCR were performed with AKT and FOXO3a primary antibodies. The data obtained were evaluated statistically. A statistically significant difference was observed between the three groups in body weight. Throughout the experiment, regular oestrus cycles were observed in the control group and irregular cycles in the DOX group. The control group had normal ovarian histomorphology. Although the DOX group is less than the DOX+ADSC group, degenerated oocytes and apoptosis were observed in the granulosa cells. In the DOX group, it was found that the number of primordial, primary and secondary follicles decreased compared to control, while atretic follicles increased. In the DOX+ADSC group, there was a decrase in the number of primordial and primary follicles, only. FOXO3a staining of oocytes in primordial follicles was found to be nuclear in both control and stem cell treated groups, but cytoplasmic in DOX group. AKT staining was cytoplasmic in the control and stem cell treated groups whereas it was found to be nuclear and cytoplasmic in DOX group. While mRNA expression levels of AKT and FOXO3a were similar in the control and DOX + AKMKH groups, there was seen a significant decrease in the DOX group. Based on our results, it was thought that DOX activated the PTEN/AKT/FOXO3a pathway and ADSCs blocked this activation. 84

Amaç: Gebeliğin sağlıklı bir şekilde ilerlemesi ve sonlanması için peri-implantif dönem uterusta gerçekleşen olaylar çok kritiktir. Bunlar embriyonun gelişimi, uterus reseptivitesinin kazanılması, implantasyon ve desidualizasyon süreçlerini kapsar. Hippo sinyal yolağı ilk kez Drosophila melanogaster'de organ büyüklüğünü düzenleyen sinyal yolağı olarak keşfedilmiş, daha sonra memelilerdeki varlığı kanıtlanmıştır. Hippo sinyal yolağı hücre proliferasyonu, apoptozu ve farklılaşmasını regüle ederek hücre sayısını düzenler. Çalışmamızda peri-implantif dönem fare uterus ve implantasyon bölgelerinde Hippo sinyal yolağı üyelerinden olan YAP, pYAP, TEAD1 ve CTGF'nin lokalizasyon ve ekspresyonlarını belirlemeyi amaçladık.Yöntem: Bir erkek ve iki dişi Balb/C ırkı fare gece boyu aynı kafeste tutuldu, ertesi gün vajinal plağı olan dişi fareler gebeliğin birinci gününde kabul edildi. Gebeliğin 1, 4, 5, 6 ve 8. günlerindeki farelerin uterus ve implantasyon bölgeleri ile östrus fazındaki farelerin uterusları elde edildi. Bu dokulardaki YAP, pYAP, TEAD1 ve CTGF ekspresyonları Western blot ile lokalizasyonları ise immünohistokimya ile belirlenerek semi-kantitatif olarak değerlendirildi.Bulgular: Gebeliğin farklı günlerine ait uterus ve implantasyon bölgelerinde YAP, pYAP, TEAD1 ve CTGF farklı yoğunluklarda ekspre olmuşlardır. Proliferasyonun gerçekleştiği bölgelerde YAP-TEAD1 ve CTGF ekspresyonlarının arttığı; farklılaşmanın gerçekleştiği bölgelerde pYAP ekspresyonunun arttığı gözlenmiştir. İmplantasyonun gerçekleştiği gebeliğin 5. gün implantasyon bölgelerindeki lümen epitelinde pYAP ekspresyonunun yüksek, YAP, CTGF ekspresyonlarının düşük olduğu gözlenmiştir. Desidualizasyonun gerçekleştiği gebeliğin 6. gününe ait implantasyon bölgelerinde pYAP ekspresyonunun düşük, YAP, CTGF ekspresyonlarının yüksek olduğu gözlenmiştir.Sonuç: Bulgularımız farede implantasyon ve desidualizasyon süreçlerinde Hippo sinyal yolağının rolü olabileceğini düşündürmüştür.Anahtar Kelimeler: implantasyon, YAP, pYAP, TEAD1, CTGF Objective: The events in uterus during peri-implantation period are critical for healthy progression and termination of pregnancy. These include development of embryo, acquisition of uterine receptivity, implantation and decidualization. Hippo signaling pathway was first discovered in Drosophila melanogaster that regulates organ size and then was demonstrated in mammals too. Hippo signaling pathway regulates cell number by regulating cell proliferation, apoptosis and differentiation. In this study, we aimed to determine localization and expressions of YAP, pYAP, TEAD1 and CTGF which are members of Hippo signaling pathway in peri-implantation mouse uteri and implantation sites.Method: One male and two female Balb/C mice were kept in same cage overnight, following day female with vaginal plaque were accepted on first day of pregnancy. Uteri and implantation sites of mice on days 1, 4, 5, 6 and 8 of pregnancy and uteri of female mice in estrous phase were obtained. Expressions of YAP, pYAP, TEAD1 and CTGF in these tissues were quantitatively determined by Western blot, localizations were determined by immunohistochemistry and were evaluated semi-quantitatively. Results: YAP, pYAP, TEAD1 and CTGF were expressed at different concentrations in uteri and implantation sites of different pregnancy days. In regions where proliferation takes place, YAP-TEAD1 and thus CTGF expressions increased; pYAP expression was increased in regions where differentiation occur. It was observed that pYAP expression was high, YAP and CTGF expressions were low in lumen epithelium of implantation sites on 5th day of pregnancy when implantation takes place. It was observed that pYAP expression was low, YAP and CTGF expressions were high in implantation sites on 6th day of pregnancy when decidualization occurs.Conclusion: Our findings suggest that Hippo signaling pathway may have a role in implantation and decidualization in mice.Key words: implantation, YAP, pYAP, TEAD1, CTGF 138

Deneysel Hipotiroidi Oluşturulan Dişi Sıçanlarda Endometriyal Reseptivite Durumunun Analiz Edilmesi: Histopatolojik, İmmünohistokimyasal ve Biyokimyasal ÇalışmaAmaç: Çalışmamızda dişi sıçanlarda deneysel hipotiroidi modeli oluşturularak, hipotiroidinin endometriyal reseptivite üzerine olan etkilerinin histopatolojik, immünohistokimyasal ve biyokimyasal yöntemlerle araştırılması amaçlandı.Materyal ve Metot: Çalışmada 200-250 gram ağırlığında, 36 adet dişi Sprague-Dawley cinsi sıçan kullanıldı. Sıçanlar Kontrol-ER, Hipotiroidi-ER ve Tedavi-ER olacak şekilde 3 gruba ayrıldı. Kontrol-ER grubu dışındaki gruplarda hipotiroidi oluşturmak amacıyla 8 hafta %0.05 6-propil-2-tiyourasil içme sularına taze olarak eklendi. Daha sonra Kontrol-ER, Hipotiroidi-ER gruplarına endometriyal reseptivite modeli uygulandı, sıçanlar 5. gün sakrifiye edildi. Tedavi-ER grubuna ise günlük 0.8µg/100g L-tiroksin subkutan yolla, 10 gün uygulandı ve sonunda bu gruba da endometriyal reseptivite modeli uygulanarak 5. gün sıçanlar sakrifiye edildi. Alınan uterus dokuları histopatolojik ve immünohistokimyasal olarak, kan örnekleri biyokimyasal olarak değerlendirildi.Bulgular: Histopatolojik değerlendirmede; Hipotiroidi-ER grubunun endometriyum tabakasında epitelyal dejenerasyon, vakuolizasyon, uterus bezlerinde genişlemeler ve morfolojik bozukluklar gözlendi. Hipotiroidi-ER grubu ile karşılaştırıldığında Tedavi-ER grubunda önemli düzeyde iyileşmeler belirlendi. İmmünohistokimyasal değerlendirmede; Hipotiroidi-ER grubu ile Kontrol-ER grubu karşılaştırıldığında, integrin β3, integrin αvβ3, LIF, HOXA10 antikorlarında immün reaksiyonların azaldığı, MUC1 immun reaksiyonunun ise belirgin şekilde arttığı görüldü. Ayrıca Tedavi-ER grubunda tüm antikorların immun reaksiyonlarının Kontrol-ER grubundaki düzeye yaklaştığı görüldü. Biyokimyasal analizlerin sonucunda; Hipotiroidi-ER grubunda Kontrol-ER grubuna göre TSH ve progesteron seviyelerinde anlamlı bir yükselme, serbest T4, östrojen, FSH ve LH seviyelerinde ise anlamlı bir azalma tespit edildi. Tedavi-ER grubunun Hipotiroidi-ER grubu ile karşılaştırmasında ise tüm hormon düzeylerinde anlamlı bir iyileşme görüldü. Sonuç: Elde ettiğimiz veriler, endometriyal reseptivitede oldukça etkili olan hipotiroidinin deneysel sıçan modelinde oluşturduğu histopatolojik ve biyokimyasal değişimlerin hipotiroidi tedavisi ile normale döndürülebileceğini göstermiştir. Anahtar Kelimeler: Endometriyal reseptivite, Hipotiroidi, L-tiroksin, 6-propil-2-tiyourasil Analysis of Endometrial Receptivity Status in Female Rats with Experimental Hypothyroidism: Histopathological, Immunohistochemical and Biochemical StudyAim: In our study, it was aimed to investigate the effects of hypothyroidism on endometrial receptivity in experimental hypothyroid model in female rats by histopathological, immunohistochemical and biochemical methods. Material and method: In the study, 36 female Sprague-Dawley rats weighing 200-250 grams were used. Rats were divided into 3 groups as Control-ER, Hypothyroid-ER and Treatment-ER. Except for the Control-ER group, 0.05% 6-propyl-2-thiouracil was added freshly to drinking water for 8 weeks in order to create hypothyroidism. Subsequently, endometrial receptivity model was applied to Control-ER and Hypothyroid-ER groups, then rats were sacrificed on the 5th day. The treatment-ER group was subjected to 0.8µg/100g L-thyroxine daily for 10 days. At the end of this period, the endometrial receptivity model was applied to this group and rats were sacrificed on the 5th day. The uterine tissues obtained after the experiment were evaluated histopathologically and immunohistochemically, and blood samples were evaluated biochemically.Results: In histopathological evaluation; epithelial degeneration, vacuolization, enlargement of the uterine glands and morphological disorders were observed in the endometrium layer of the Hypothyroid-ER group. Compared to the Hypothyroid-ER group, significant improvements were detected in the Treatment-ER group. In immunohistochemical evaluation; when the Hypothyroid-ER group and the Control-ER group were compared, while immune reactions were decreased in integrin β3, integrin αvβ3, LIF, HOXA10 antibodies, it was seen that MUC1 immune reaction increased significantly. Also, it was seen that immune reactions of all antibodies in the Treatment-ER group approached the level in the Control-ER group. As a result of biochemical analysis; in the Hypothyroid-ER group, there was a significant increase in TSH and progesterone levels compared to the Control-ER group, and a significant decrease in free T4, estrogen, FSH and LH levels. It was determined that all hormone levels of the Treatment-ER group improved significantly compared to the Hypothyroid-ER group.Conclusion: The data obtained from the study showed that histopathological and biochemical changes occurring in the experimental hypothyroidism model can be returned to normal by the treatment of hypothyroidism, which is highly effective in endometrial receptivity.Key Words: Endometrial receptivity, Hypothyroidism, L-thyroxine, 6-propyl-2-thiouracil 120

Günümüzde infertilite, gittikçe artan bir sorun olarak karşımıza çıkmaktadır. Birçok faktör infertiliteye doğrudan ya da dolaylı olarak sebep olmaktadır. Hastalıklar, yaşam şartları, mesleki koşullar, sigara, alkol, cep telefonu gibi teknolojik aletlerin sık kullanımı, hazır gıdalardaki kimyasal maddeler ve koruyucular en belirgin olanlarıdır. Hazır gıdalar ve gazlı içeceklerde bulunan bu maddelerden birisi de aspartamdır. Aspartam tatlandırıcı olarak özellikle çeşitli gıda ve gazlı içeceklerde yaygın olarak kullanılmaktadır. Şekerden 200 kat daha tatlıdır ancak çok düşük kalorili bir maddedir. Aspartam sindirimden sonra %50 aspartik asit, %40 fenilalanin ve %10 metanole metabolize olur. Bu metabolitler arasında en toksik olanı metanoldür ve metanolün de metabolize olmasıyla formaldehit meydana gelir. Aspartamın başka dokular üzerine toksik etkisinin olduğu çalışmalarda gösterilmiştir ama testis üzerine olan apoptotik etkisiyle ilgili bir çalışma bulunmamaktadır. Kafeik Asit Fenetil Ester ise bal arıları tarafından üretilen propolisin bir bileşenidir. Fenolik bir bileşik olan CAPE'in antioksidan, antienflamatuar, antiviral, antikanser gibi birçok özelliği vardır. Çalışmamızda Aspartamın testis üzerinde varsa olumsuz etkisini göstermeyi ve Kafeik Asit Fenetil Ester ile bu olumsuz etkilerin ne kadar azaltılabileceğini görmeyi amaçladık. Deney için 2-3 aylık, 29 tane erkek fare kullanıldı. Denekler; Kontrol, Sham, CAPE, ASP ve CAPE+ASP olmak üzere beş gruba ayrıldı. 35 gün boyunca CAPE ve CAPE+ASP grubuna intraperitoneal olarak 20 mg/kg dozunda CAPE verildi. ASP ve CAPE+ASP grubuna da gavaj yoluyla 50 mg/kg dozunda aspartam verildi. Sonuç olarak histolojik incelemelerde gruplar arasında patolojik bir değişiklik görülmedi. Cleaved Kaspaz-3 kullanılarak yapılan immunohistokimyasal boyamada ise gruplar arasında bir farklılık bulunmadı. Kaspaz 8 ve P53 ekspresyonlarına bakıldığında ise aspartamın testiste p53 aktivasyonunu azalttığı ve buna bağlı olarak apoptoza gidişi yavaşlattığı görüldü. Nowadays, the frequency of infertility is increasingly confused as a problem. Many factors cause infertility either directly or indirectly. Frequent use of technological tools such as diseases, living conditions, occupational conditions, smoking, alcohol, mobile phone, chemical substances and preservatives the most prominent of these factors. One of these ingredients found in ready-to-eat foods and carbonated beverages is aspartame. Aspartame is widely used as a sweetener, especially in a variety of food, carbonated beverages and medicines. It is 200 times sweeter than sugar, but it is a very low calorie substance. After aspartame digestion is metabolized to 50% aspartic acid, 40% phenylalanine and 10% methanol. The most toxic among these metabolites is methanol, and formaldehyde occurs when methanol is also metabolized. Studies have shown that aspartame has toxic effects on other tissues, but there is no study of the apoptotic effect on testicles. CAPE, is a component of propolis produced by honey bees .CAPE, a phenolic compound, has many features such as antioxidant, anti-inflammatory, antiviral anticancer.In this study, we aimed to show the negative effects of aspartame on testis, if any, and to see how much these negative effects can be reduced with caffeic acid phenethyl ester. 29 male mice were used for the experiment. The subjects; The control was divided into five groups as Sham, CAPE, ASP and CAPE + ASP. CAPE and CAPE + ASP were given intraperitoneally at a dose of 20 mg / kg for 35 days. ASP and CAPE + ASP were given aspartame at a dose of 50 mg / kg by gavage. As a result, no pathological change was observed between the groups in histological examination. In immunohistochemical staining using Cleaved Caspase-3, there was no difference between the groups. As for Caspase 8 and P53 expressions, it was seen that aspartame reduced p53 activation in the testis and, accordingly, slowed the progression to apoptosis. 88

Amaç: Deneysel olarak in vitro ısı stresi modeli (ISM) oluşturulmuş Spermatogenik hücrelerde Salubrinalin (SAL) endoplazmik retikulum (ER) stresi üzerinde etkinliğinin araştırılması amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: Çalışmada fare spermatogonyum (GC1) ve fare spermatosit (GC2) hücre hatları kullanıldı. SAL'ın IC50 dozu MTT yöntemi ile hesaplandı. Her bir hücre kontrol grubu (GC1-K, GC2-K), SAL grubu (GC1-SAL, GC2-SAL), ISM grubu (GC1-ISM, GC2-ISM) ve hem ISM hem SAL grubu (GC1-ISMSAL, GC2-ISMSAL) olmak üzere 4 alt gruba ayrıldı. Kontrol grubu hücreler standart kültür koşullarında inkübe edildi. ISM oluşturulan gruplar 430C sıcaklıkta 60 dk. inkübe edildi. SAL uygulaması yapılan gruplarda 20 µM SAL içeren besiyerinde 24 saat inkübasyon gerçekleştirildi. Deney sonrasında tüm gruplarda p-PERK, ATF6, GRP78, p-IRE1α, p-eIF2α, HSP70 belirteçleri ile immünfloresan boyama analizi yapıldı. Ayrıca tüm deney gruplarında GRP78, PERK ve eIF2α mRNA seviyeleri qRT- PCR yöntemi ile ölçüldü. Bulgular: ISM modelinin hücreler üzerinde sitotoksik etkiye sahip olduğu görüldü. ISM oluşturulmuş gruplarda tüm belirteçlerin immünoreaktivitelerinin artmış olduğu, bu hücrelerde ER stresi meydana geldiğinin bir göstergesi olarak kabul edildi. SAL uygulamasının ER stresini azaltmış olduğu tespit edildi. GRP78, PERK ve eIF2α mRNA seviyelerinin ISM uygulanan gruplarda artmış olduğu bulundu. SAL uygulanan gruplarda mRNA seviyelerinde azalma olmasına rağmen istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmadı.Sonuçlar: Bu bulgular ışığında, spermatogenik hücrelerde ısı stresinin, ER stresini tetiklediği ve SAL'ın bu stres belirteçleri üzerinde etkin olduğu düşünüldü. Yapılacak ileri moleküler analizlerle spermatogenik hücrelerde ısı stresinde ER kaynaklı stres mekanizmalarının araştırılması teröpatik stratejiler açısından önem kazanacaktır. Aim: It was aimed to investigate the effect of SAL on endoplasmic reticulum (ER) stress on experimental in vitro heat stress model (HSM) of spermatogenic cells.Materials and Methods: In the study Mouse spermatogonium (GC1) and spermatocyte (GC2) cell lines were used. IC50 dose of SAL were calculated via MTT assay. Each cell lines were separated into 4 different groups which are; control (GC1-C, GC2-C), SAL treated (GC1-SAL, GC2-SAL), HSM experimental model (GC1-HSM, GC2-HSM) and SAL treated HSM model (GC1-HSMSAL, GC2-HSMSAL). Control cells were incubated under standard culture conditions. IHM model group cells were incubated under 43oC for 60 minutes. In the SAL group, cells were incubated with 20 µM SAL containing culture medium for 24 hours. After the experiments, all groups were stained with immünoflorescence probes of p-PERK, ATF6, GRP78, p-IRE1α, p-eIF2α, HSP70 antibodies. Moreover, mRNA levels of GRP78, PERK, eIF2α were evaluated with qRT-PCR.Results: It was observed that HSM model has cytotoxicity. In the experimental model of HSM cells, all the markers showed elevated levels of immünoreactivity, that they were agreed upon to have ER stress. With the treatment of SAL, decreased levels of ER stress detected. GRP78, PERK and eIF2α mRNA levels were upregulated in the HSM model group. Even though there was a downregulation following SAL treatment, the difference was not statistically significant.Conclusions: In the view of such findings, it was thought that heat stress triggered ER stress on spermatogenic cells, and SAL has effect on these markers. Studies of ER-related stress mechanisms on spermatogenic cells will be important for the therapeutical strategies with the forthcoming advanced molecular analyses. 116

Kafein, hemen hemen her gün hepimizin yaygın olarak tükettiği ve merkezi sinir sistemi üzerinde uyarıcı etkiye sahip olan nörolojik açıdan aktif gıda bileşenidir. Metilksantin'ler grubunda (1,3,7-trimetilksantin) yer alan kafein, dünyada kullanımı en sık olan psikoaktif maddedir. Diğer psikoakftif maddelerin aksine hem yaygın hem de yasaldır. Kafein ve türevleri kahve, çay, kola ve çikolata gibi birçok tüketilen içecek ve yiyeceklerde bulunmaktadır. Kafeinin insan sağlığı üzerindeki olumsuz etkileri 1900'lü yılların başlarında incelenmeye başlanmıştır. Son zamanlarda yapılan araştırmalara göre günde ortalama 300 mg'dan daha fazla kafeinin tüketildiği belirtilmiştir. Kafeinin, günlük normal doz aralığı yaklaşık olarak 50-300 mg olarak belirtilmekte ve kişiye uyanıklık hali, enerji ve konsantre olmasını sağlar. Aşırı doz tüketiminde ise yani 300-800 mg ve üstü kişide uyku bozukluğu, sinirlilik, endişe, panik atak ve kaygı hallerine sebep olduğu belirtilmiştir. Günlük kafein kullanımında, kadınların yaklaşık olarak %80'i tüketmektedir ve hamilelik sırasında bile geniş bir kafein tüketiminin olduğu yapılan çalışmalar sonucu ortaya çıkmıştır. Özellikle gebelik döneminde tüketilen kafeinin, fetüs üzerinde olumsuz birçok etkiye yol açtığı belirtilmektedir. Bunun temel nedeni ise annenin aldığı kafeinin, plasenta bariyerini kolayca geçebilmesinden kaynaklanmaktadır. Kafein metabolizması için gerekli enzim olan, Sitokrom P450 A2, plasenta ve fetüste yoktur. Dolayısıyla yeterli enzim sisteminden yoksun olan fetüs, kafeini metabolize edilmesi oldukça uzun zaman alır ve bundan dolayı fetüs için bir risk faktörü oluşturur. Gebelik döneminde yüksek dozlarda alınan kafein, plasenta bariyerini hızla geçerek, fetal gelişim geriliği (intrauterin gelişim geriliği), başta olmak üzere düşük doğum ağırlıklı bebek, prematüre doğum, spontan abortus ve ölü doğum gibi pek çok olumsuz tablo sergilemektedir. Melatonin, epifiz veya pineal olarak isimlendirilen bezden, karanlıkta salgılanan uyku, biyolojik ritim, üreme ve immünite gibi birçok biyolojik fonksiyonun düzenlemesinde rol oynayan endojen bir hormondur. Çok sayıdaki çalışmada, melatoninin nöroprotektif etkisi olduğu ve sinir rejenerasyonunu artırdığı gösterilmiştir. Bu bilgilerden yola çıkarak, bu çalışmada, gebe sıçanlarda yüksek doz kafein uygulamasının fetüs hipokampusunda oluşturduğu hasar üzerine melatoninin olası etkisinin incelenmesini amaçladık.Çalışmamızda, 32 erişkin ''Wistar albino'' dişi sıçan kullanıldı. Dişi sıçanlar rastgele her bir grupta 8 adet (n=8) olacak şekilde; kontrol, melatonin, kafein ve kafein+melatonin olmak üzere dört gruba ayrıldı. Gebeliğe bırakılan dişi sıçanlar, gebelik döneminin 9. gününde gruplarına göre maddeler uygulandı. Kontrol grubuna, herhangi bir madde uygulanmadı. Melatonin grubu (MEL grubu), gebeliğin 9. günü ile 20. günü her gün periton içi (intraperitoneal; i.p.) saat 16.00-17.00 arası 10 mg/kg/gün dozunda i.p. melatonin enjekte edildi. Kafein grubu (KFN grubu) gebeliğin 9. günü ile 20. günü arası her gün i.p. 60 mg /kg/gün kafein enjekte edildi. Kafein+ melatonin grubu (KFN+MEL grubu), gebeliğin 9. günü ile 20. günü her gün i.p. 60 mg/kg/gün kafein enjekte edildi. İlaveten, aynı günlerde saat 16.00-17.00 arası 10 mg/kg/gün dozunda i.p. melatonin enjekte edildi. Çalışmaya dahil olan 32 adet `Wistar albino` cinsi gebe sıçandan gebeliklerinin 21. gününde alınan fetüslerin beyni çıkarıldı. Tüm gruplardaki fetusların hipokampal bölgeleri tespit işlemi yapıldıktan sonra; Hematoksilen&Eozin ve Cresyl echt violet ile boyanarak histololjik açıdan ayrıca GFAP ve Synaptophysin ile immunohistokimyasal boyma yöntemiyle incelendi.Anahtar Kelimler: Fetus, gebe sıçan, hipokampus, kafein, melatonin. Caffeine is a neurologically active food component that we all consume almost everyday and have a stimulating effect on the central nervous system. Caffeine in the methylxanthines group (1,3,7-trimethylxanthine) is the most commonly used psychoactive substance in the world. Unlike other psychoactive substances, caffeine is both common and legal. Caffeine and its derivatives are found in many consumed beverages and foods such as coffee, tea, cola and chocolate. The negative effects of caffeine on human health began to be investigated in the early 1900s. According to recent studies, more than 300 mg of caffeine is consumed on average per day. The normal daily dose range of caffeine is indicated as approximately 50-300 mg, allowing the person to be alert, energized and concentrated. In overdose consumption, ie 300-800 mg and above, it is stated that caffeine causes sleep disorder, irritability, anxiety and panic attacks. In daily usage 80 percent of women consumes caffeine during pregnancy and according to studies conducted on pregnant women caffeine had harmful effects on fetuses. It is stated that caffeine consumed especially during pregnancy has many negative effects on the fetus. The main reason for this is that the mother's caffeine can easily cross the placenta barrier. Cytochrome P450 A2, the enzyme required for caffeine metabolism, is absent in the placenta and fetus. Thus, the fetus, which lacks sufficient enzyme system, takes a long time to metabolize caffeine and therefore represents a risk factor for the fetus. Caffeine, taken in high doses during pregnancy, passes the placenta barrier rapidly and shows many negative conditions, mainly intra uterine growth retardation and also low birth weight infant, premature birth, spontaneous abortion and stillbirth. Melatonin is an endogenous hormone that plays a role in the regulation of many biological functions, including sleep, biological rhythm, reproduction and immunity, secreted from the gland called epiphysis cerebri or pineal gland. Numerous studies have shown that melatonin has a neuroprotective effect and increases nerve regeneration. Based on this information, we aimed to investigate the possible effect of melatonin on fetal hippocampal damage by high dose caffeine administration in pregnant rats. In our study, 32 adult `Wistar albino'' female rats were used. Female rats were randomly divided into 8 rats per group (n = 8); Female rats were divided into four groups as control, melatonin, caffeine and caffeine + melatonin, respectively. Female rats that were allowed to pregnancy were administered with substances according to their groups on the 9th day of pregnancy. No substance was administered to the control group. The melatonin group (MEL group) was administered at a dose of 10 mg/kg/day melatonin intraperitoneally (i.p.) between 4pm and 5pm and every day from 9th to 20th days of pregnancy. The caffeine group (CFN group) was administered at a dose of 60 mg/kg/day caffeine i.p every day from 9th to 20th days of pregnancy. The caffeine + melatonin group (CFN + MEL group) was administered at a dose of 60 mg/kg/day caffeine i.p every day from 9th to 20th days of pregnancy. In addition, CFN + MEL group was administered at a dose of 10 mg/kg/day melatonin i.p between 4pm and 5pm and every day from 9th to 20th days of pregnancy. All 32 Wistar albino pregnant rats included in this study and brain of the fetuses, which taken on the 21st day of pregnancy, were extracted. After fixation of hippocampal regions of the fetuses in all groups, hippocampal tissues stained with hematoxylin&eosin and cresyl echt violet for histochemical evaluation. In addition, immunohistochemical staining was performed with GFAP and synaptophysin. Keywords: Fetus, pregnant rat, hippocampus, caffeine, melatonin. 127

Amaç: Kliniklerde morfolojik parametrelere dayalı embriyo değerlendirmeleri yapılmaktadır. Ancak morfolojik kriterlere ek olarak kullanılabilecek ve embriyonun metabolik durumu hakkında bilgi verebilen yeni fakat invaziv girişimlerin bilinen olumsuz etkileri nedeniyle invaziv olmayan biyobelirteçlere ihtiyaç duyulmaktadır. Çalışmamızda normal ve metabolik olarak zorlanan preimplantif dönem fare embriyo metabolizmalarının, NADH ve FAD moleküllerinin otofloresan sinyallerinin invaziv olmayan FLIM ve konfokal mikroskobu ile ölçülmesi ve belirlenmesi amaçlanmıştır.Yöntem: FLIM ile NADH ve FAD ve konfokal mikroskobu ile FAD ölçümleriyle özellikle farklı besin, oksijen konsantrasyonu ve mitokondriyon bozucuları varlığında embriyo metabolizma yanıtları belirlenmiştir. Ayrıca anoksik embriyoların hangi metabolik yolağı enerji kaynağı olarak kullandığını belirlemek amacı ile Glut1 lokalizasyonu immünfloresan yöntemiyle değerlendirilmiştir.Bulgular: FLIM ile embriyo metabolizmasının farklı besin düzeyi ve oksijen koşullarına verdiği yanıtlar NADH ve FAD aracılığıyla belirlenerek embriyo metabolizma profilleri ortaya çıkarılmıştır. Konfokal mikroskobunun daha kolay uygulanabilir bir teknik olmasının avantajını kullanarak mitokondriyal belirteçlere benzeyen hatta daha seçici olan FAD ölçümü ile embriyo metabolizmasının belirlenebileceği gösterilmiştir. Ayrıca, anoksik koşullarda bölünen ve enerji kaynağı olarak oksijen bağımlı prekompaksiyon embriyoların bunu nasıl gerçekleştirdiği sorusundan doğan Glut1 sonuçlarına göre, anoksik koşullardaki erken evre embriyolarda Glut1'in ekspresyonunu arttırarak membrana yerleştiği gösterilmiştir.Sonuç: Çalışmamız sonucunda normal ve metabolik olarak zorlanan preimplantif dönem fare embriyo metabolizmalarının değerlendirilmesiyle elde edilen veriler, özellikle prekompaksiyon dönem embriyo metabolizması hakkında ilk kez detaylı bilgi sağlamıştır. Bu metabolik verilerin kullanımıyla ileriye yönelik `kaliteli embriyo seçimi` için kullanılabilecek yeni bir biyobelirteçin (örn; otofloresan FAD) oluşturulmasına ve ileri çalışmaların planlanmasına biyolojik ve teknolojik temel katkı sağlamıştır.Anahtar Kelimeler: Embriyo metabolizması, mitokondriya, NADH, FAD, mikrokosbi Objective: Morphological assessment remains the primary method of embryo evaluation in ART. However, as a biomarker, noninvasive methods because of the well-known adverse effect of the invasive methods for assessing embryo metabolism has been needed besides morphological assessment. In our study, we aimed to determine and to measure of normal and metabolically challenged mouse embryo metabolism using FLIM and confocal microscopy via autofluorescence NADH and FAD.Method: Under different nutrient, different oxygen and mitochondrial uncoupler conditions, the response of the embryo metabolism has been determined using NADH and FAD via FLIM and using FAD via confocal microscopy. On the other hand, the expression patterns of Glut1 has been determined by immunofluorescence to reveal which metabolic pathway has been used to produce energy by anoxic embryos.Results: Embryo metabolism profiles have been revealed from the response of embryo metabolism under different nutrient and oxygen conditions using NADH and FAD via FLIM. Also, it has been showed that embryo metabolism can be measured using FAD not only other mitochondrial markers but also more selectively via confocal microscopy. Moreover, cell division of the anoxic embryos suggest a question: how these oxygen addicted precompaction embryos to produce energy could make it happen? Based on that question, we investigated the expression pattern of Glut1 and it is showed that expression of the Glut1 is increased and it is localized in the cell membrane under anoxia.Conclusion: In our study, for the first time, the detail information has been revealed about precompation mouse embryos via evaluation of the metabolism of the normal and metabolically challenged embryos. The data from our study may contribute to create a new biomarker to select the best embryo and also contribute biological and technical information for the future studies.Key words: Embryo metabolism, mitochondria, NADH, FAD, microscopy. 99

Bu çalışmanın amacı total vücut ışınlaması sonrası, sıçanların uterusendometriyum tabakasında meydana gelen hasara karşı L-karnitin’in antioksidan, antiinflamatuar ve radyoprotektif etkilerini araştırmaktır. Çalışmamızda 30 adet Wistar albino sıçan, kontrol, radyasyon 6 saat, radyasyon 4 gün, radyasyon 6 saat+L-karnitin, radyasyon 4 gün+L-karnitin olmak üzere 5 gruba ayrıldı. Kontrol grubuna deney süresince intraperitonal yolla serum fizyolojik uygulandı. Radyasyon 6 saat ve radyasyon 4 gün gruplarına tüm vücut tek doz 8,3 Gy X ışını uygulandı. Bu gruplar ışınlama sonrasında 6. saat ve 4. günde sırasıyla uygun anestezi altında sakrifiye edildi. Radyasyon 6 saat+L-karnitin ve radyasyon 4 gün+L-karnitin gruplarına aynı şekilde radyasyon uygulaması ile birlikte günlük 200mg/kg dozda L-karnitin intraperitonal yolla uygulandı. Bu gruplar da ışınlama sonrasındaki 6. saat ve 4. günde sırasıyla sakrifiye edildi. Deneklerden alınan uterus biyopsi örnekleri histopatolojik, immünohistokimyasal ve biyokimyasal analizler için uygun işlemlerden geçirildi. Radyasyona bağlı olarak endometriyum yüzey ve bez epitel hücrelerinde düzleşme, derin bezlerde kayıplar olduğu görüldü. L-karnitin tedavisi ile bu değişikliklerin kısmen önlendiği saptandı. Radyasyon gruplarında uterus dokusundaki PARP-1, IL- 1β, IL-6, TNF–α ve Nf–κBekspresyonu, kontrol ve L-Karnitin ile tedavi edilen gruplara kıyasla belirgin şekilde arttığı görüldü. Radyasyona bağlı açığa çıkan morfolojik değişiklikleri büyük oranda serbest oksijen radikallerinin oluşturduğu, oksidatif stres indeksi ile belirlendi. Total oksidan durum belirteci radyasyon gruplarında yüksek çıkarken, kontrol ve L-Karnitin tedavili gruplarda düşük olduğu saptandı. Total antioksidan durum belirtecinin özellikle L-karnitin tedavili gruplarda yüksek olması, L-karnitin’in antioksidan özelliği olduğunu gösterdi. Çalışmamızda elde ettiğimiz bulgular ışığında, radyasyon maruziyeti sonucunda oluşan uterus hasarına karşı L-Karnitin’in koruyucu etkisi olabileceği tespit edildi, The aim of this study to investigate L-carnitine, with antioxidant, anti inflammatory and radioprotective effects against degenerasyon of uterine endometrial surface and gland epitelium after total body irradiation. In our study thirty Wistar albino rats divided into five groups as control, radiation 6 hour (Rd6h), radiation 4 day (Rd4d), radiation 6 hour+L-carnitine (Rd6h+LC), radiation 4 day+L-carnitine (Rd4d + LC). The control group received physiological saline intraperitoneally. Rd6h and Rd4d received whole-body X-irradiation of 8.3 Gy as a single dose. These groups were sacrificed at the 6th hour and 4th day after irradiation with anesthesia, respectively.The Rd6h+LC and Rd4d+LC groups received the same dose irradiation plus a daily dose of 200 mg/kg L-carnitine intraperitoneally. These groups were sacrificed at the 6th hour and 4th day after irradiation too. Uterus biopsy samples from rats were processed for histopathological, immunohistochemical and biochemical analysis. Endometrial surface and gland epithelium cells were flattened and deep glands werelost due to radiation. These changes were partially prevented by L-Carnitine treatment. PARP-1, IL-1β, IL-6, TNF–α ve Nf–κB expression levels in radiationgroups were significantly increased compared to control and L-Carnitine treatedgroups. The morphological changes due to radiation were determined by oxidative stress index, which is mainly composed of free oxygen radicals. While total oxidant status marker was found to be high in radiation groups, it was found to be low in control and L-Carnitine treatment groups. The high total antioxidant status markers in L-Carnitine treated groups showed that L-Carnitine had antioxidant properties. In our study, we found that L-Carnitine may have a protective effect against uterine damage caused by radiation.

YÖK Tez No: 630627 Diabetes Mellitus, insülin yetmezliğine veya direncine bağlı olarak gelişen, organ ve işlev kayıplarına yol açabilen, yüksek morbidite ve mortalite hızı, yüksek tedavi harcamaları ve iş gücü kaybı nedeni ile topluma sosyoekonomik yük getiren metabolik bir hastalıktır. Hidroksitirozol zeytin bitkisinde yaygın olarak bulunan güçlü bir doğal serbest radikal baskılayıcısıdır. Yapılmış olan bu çalışma ile Diabetes Mellitus'un sıçan testisleri ve bazı biyokimyasal parametreler üzerine olası olumsuz etkilerine karşı hidroksitirosolün koruyucu rolünün araştırılması amaçlanmıştır. Deneyde, Kontrol, Hidroksitirozol, Streptozotosin, Hidroksitirozol + Streptozotosizn olmak üzere 4 grup oluşturuldu. Diyabet modeli oluşturmak için tek doz 55 mg/ kg/ i.p. streptozotosin uygulaması yapıldı. STZ enjeksiyonundan 42 saat sonra kan glukoz değerleri ölçülerek 250 mg/ dL ve üstü olan ratlar diyabet olarak kabul edildi. STZ + HT ve HT grubuna 30 gün boyunca 10 mg/ kg/ i.p. HT uygulaması yapıldı. Sıçanların deney öncesi ve deney sonu vücut ağırlıkları, açlık kan şekerleri ölçülüp karşılaştırıldı. Testosteron düzeyleri ölçülmek üzere kan örnekleri toplandı. Testisler çıkarılıp ağırlıkları kaydedildi ve Testis Ağırlık İndeksi hesaplandı. Testislerde mikroskobik ve morfolojik incelemeler yapıldı. Sperm parametrelerinin analizi için epididimisten spermatozoa aspire edilerek spermiyogram yapıldı. Deney sonunda; Hidroksitirozol verilen gruplarda diyabetle birlikte artan açlık kan şekerinin azaldığı görüldü. Histolojik incelemelerde, Diyabet grubunda düzensiz şekilli seminifer tübüller, germ hücre tabakalarında azalma, apoptotik hücreler ve rezidüel cisimcikler saptandı. STZ + HT grubunda ise morfolojik düzelmeler görüldü. İmmünohistokimyasal incelemelerde, Diyabet grubunda kontrol grubuna göre Nrf2 ekspresyonunda bir artış olduğu gözlenirken tedavi grubunda ekspresyonunun STZ grubuna kıyasla daha az olduğu belirlendi. Hidroksitirozolün T1DM artan kan şekerini azalttığı, testiste oluşan hasara karşı koruyucu etki gösterdiği ve Nrf2 ekspresyonunu azalttığı gözlendi. Diabetes Mellitus is a metabolic disease caused by insufficiency or resistance of insulin, which may lead to organ and function losses, high morbidity and mortality rate, high treatment expenditures and labor loss due to the society. Hydroxytyrosol is a powerful natural free radical suppressor commonly found in olive plants. The aim of this study was to investigate the protective role of hydroxytyrosol against possible adverse effects of Diabetes Mellitus on rat testes and some biochemical parameters. In the experiment, 4 groups were formed as Control, Hydroxytyrosol, Streptozotocin, Hydroxytyrosol + Streptozotocizin. A single dose of 55 mg / kg / i.p. streptozotocin was applied. Blood glucose values were measured 42 hours after STZ injection and rats with 250 mg / dL and above were accepted as diabetes. STZ + HT and HT group 10 mg / kg / i.p. HT was applied for 30 days. The rats' body weights, fasting blood sugars before and after the experiment were measured and compared. Blood samples were collected to measure testosterone levels. Testes were removed and their weights were recorded and Testis Weight Index was calculated. Microscopic and morphological examinations were performed in the testes. For the analysis of sperm parameters, spermiogram was performed by aspirating spermatozoa from epididymis. At the end of the experiment; It was seen that fasting blood sugar decreased with diabetes in groups treated with hydroxytyrosol. Histologic examination revealed irregularly shaped seminiferous tubules, decreased germ cell layers, apoptotic cells and residual bodies in the diabetes group. Morphological improvements were seen in STZ + HT group. Immunohistochemical examinations showed an increase in Nrf2 expression in the Diabetes group compared to the control group, whereas the expression in the treatment group was less than in the STZ group. It was observed that hydroxytyrosol reduced T1DM increased blood sugar, had protective effect against testicular damage and decreased Nrf2 expression.

Diyabetin neden olduğu testiküler hasarın altında yatan mekanizmalar günümüzde halen tam olarak anlaşılamamıştır. Hiperglisemi ile indüklenen oksidatif stres, aşırı kalsiyum salınımını tetikler ve ER homeostazını bozar. Katlanmamış ya da yanlış katlanmış proteinlerin birikimi ile oluşan ER stresi JNK, CHOP ve kaspazlar (3,9 ve 12) aracılığı ile apoptotik yolakların aktive edilmesine neden olur. JNK; proliferasyon, apoptozis ve inflamatuvar yanıt oluşturan; kanser, fibrozis, inflamasyon, nörodejeneratif hastalıklar, obezite ve diyabet gibi hastalıklarda önemli rol oynayan önemli bir moleküldür. JNK inhibitörlerinden biri olan SP600125, JNK'nın patolojik etkilerinin ortadan kaldırılması amacıyla, sıklıkla tercih edilmektedir.Çalışmamızda; 3 aylık, 27 adet Sprague Dawley erkek sıçan 3 gruba ayrılmıştır; C grubu: Kontrol grubu, pH'sı 4,2 olan 0,1M'lik sitrat tamponu verilen grup (n=9), D grubu: Diyabet grubu, tek doz 50 mg/kg STZ verilen grup (n=9), I grubu: İnhibisyon grubu, tek doz 50 mg/kg STZ intraperitoneal (i.p.) verilerek diyabet oluşturulduktan sonra, JNK inhibitörü olan SP600125'in i.p. 15 mg/kg 4 gün boyunca günde 1 kez verildikten sonra 30. günde sakrifiye edilen grup (n=9).D grubu testis dokusunda artan kan glukoz düzeylerinin I grubunda azaldığı, D grubunda azalan vücut ve testis ağırlıkları, seminifer tübül çapı ve Johnsen skor değerlerinin I grubunda arttığı, kaspaz 3, f-JNK, kaspaz 12 ve CHOP değerlerinin D grubuna kıyasla I grubunda azaldığı tespit edilmiştir.Sonuç olarak, JNK inhibitörünün diyabetik testis dokusunda oluşan ER stresi üzerindeki etkili olduğu, diyabete bağlı olarak oluşan testiküler hasarı engelleyerek, testisin histolojik yapısı ve ER stresine bağlı apoptozisin gelişmesini önemli ölçüde durdurmuştur. The mechanisms underlying testicular damage caused by diabetes still have not understood today. Oxidative stress induced by hyperglycemia triggers excessive calcium release and deterioration ER homeostasis. ER stress caused by the accumulation of unfolded or misfolded proteins activates apoptotic pathways by activation of JNK, CHOP and caspases (3,9 and 12). JNK is an important molecule that plays an important role in diseases such as cancer, fibrosis, inflammation, neurodegenerative diseases, obesity and diabetes. SP600125, one of the JNK inhibitors, is often preferred to eliminate the pathological effects of JNK. In our study; animals divided into 3 groups; C: Control group, with 0.1M citrate buffer with pH 4.2 (n = 9), D: Diabetes group, with a single dose of 50 mg / kg STZ (n = 9), I: Inhibition group, after administration of a single dose of 50 mg / kg STZ intraperitoneal (ip), SP600125 15 mg / kg given once a day for 4 days (n = 9).It was determined that blood glucose level decreased in group I compared to group D, body and testicular weights, seminiferous tubule diameter and Johnsen score values increased in group I compared to group D. Caspase 3, phospho (p)-JNK, caspase 12 and CHOP values decreased in group I compared to group D.As a result, JNK inhibitor is effective on ER stress in diabetic testicular tissue. significantly improved testicular damage caused by diabetes and the development of ER stress-induced apoptosis. 67

Amaç: Sıçanlarda siklofosfamid (CYP) ve 4-vinilsiklodiepoksid hekzen (VCD) ile oluşturulmuş Prematür Over Yetmezlik (POY) modelinde, POY etiyolojisinde etkili olduğu düşünülen bazı moleküllere Yağ Doku Kaynaklı Mezenkimal Kök Hücrelerin (YDMKH) ve NİŞ ortamının etkilerinin gösterilmesi amaçlanmıştır.Gereç ve Yöntem: 8 haftalık Wistar Albino cinsi sıçan 8 gruba bölündü. 21 adet sıçana 120mg/kg CYP 1 hafta arayla 2 doz verilerek, 21 adet sıçana ise 5 gün boyunca 240mg/kg VCD verilerek POY indüklendi. YDMKH gruplarında deneyin 15. gününden itibaren 3 gün art arda 1x106 hücre enjeksiyonu i.p olarak yapıldı. NİŞ grupları içinse POY oluşturulan farelere deneyin 15. gününden itibaren 3 gün art arda 0,1ml NİŞ enjeksiyonu i.p olarak yapıldı. Ovaryumda histopatolojik değerlendirmeler için H&E ve Masson Trikrom boyamaları yapıldı ve tüm ovaryum folilkülleri sayıldı. ELİSA yöntemi ile serum AMH seviyesi ölçüldü. Daha sonra iNOS, Casp3, Cx43, Panx1 protein ve mRNA ekspresyon seviyeleri immunohisyokimya ve qPCR yöntemleri ile analiz edildi.Bulgular: Her iki POY modelinde ovaryumda farklı miktarlarda hemoroji, vakuolizasyon, fibrozis gibi dejenerasyonlar gözlendi. POY gruplarında iNOS, Casp3, Panx1 ekspresyonları artarken, Cx43 ekpresyonu azaldı. YDMKH ve NİŞ uygulamasında ise bu moleküllerin ekspresyonları kontrole yakın bulundu.Sonuçlar: Hem VCD hem de CYP deneysel POY modeli oluşturmak için uygun ajanlar olarak belirlendi. VCD daha çok primordiyal ve primer foliküllerde dejenerasyonlara sebep olurken, CYP gelişmekte olan folikülleri etkiledi. Bahsedilen moleküllerin POY oluşumunda önemli moleküller olduğu ve bu moleküllerin hastalığın mekanizmasını aydınlatmada etkili olacağı düşünülmektedir. Her iki grupta da YDMKH ve NİŞ'in iyileştirici etkileri POY'un tedavisine yönelik yeni yöntemlerin gelişmesine katkı sağlayacağını göstermektedir. Aim: In the Premature Ovarian Insufficiency (POI) induced by cyclophosphamide(CYP) and 4-Vinylcyclodiepoxide hexene(VCD) in rats, it is aimed to show the effects of Adipose Tissue-Derived Mesenchymal Stem Cells(ADMSC) and the NISCHE on some molecules that are thought to be effective in POI.Materials and Methods: Eight weeks old Wistar Albino rats were divided into 8 groups. POI was induced by administering 2 doses of 120mg/kg CYP to 21 rats at 1week interval, and 240mg/kg VCD to 21 rats for 5 days. ADMSC injection was performed as i.p for 3 days consecutively 1x106 cells. As for the NICHE 0,1 injection was performed as i.p for 3 consecutive days. H&E and Masson Trichrome staining were done. Serum AMH level was measured by ELISA. iNOS, Casp3, Cx43, Panx1 levels were analyzed by immunohistochemistry, qPCR methods.Results: In both POI models, different amounts of degenerations were observed. In POI groups, iNOS, Casp3, Panx1 expressions increased while Cx43 expression decreased. In ADMSC and NISCHE groups, expressions of these molecules were found close to control.Conclusions: Both VCD and CYP were identified as suitable agents to create an experimental POI model. While VCD mostly caused degenerations in primordial and primary follicles, CYP mostly affected developing follicles. It is thought that the molecules mentioned are important in the formation of POI and these molecules will be effective in illuminating the mechanism of the disease. The healing effects of YDMKH and NİŞ show that it will contribute to the development of new methods for the treatment of POI. 184

MDA-MB-231 MEME KANSERİ HÜCRE HATTINDA FLAVOPİRİDOLÜN ENDOPLAZMİK RETİKULUM STRESİ BAĞLANTILI APOPİTOZA ETKİSİNİN ARAŞTIRILMASIEmel ÖZTÜRKErciyes Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü Histoloji ve Embriyoloji Anabilim Dalı Doktora TeziDoktora Tezi, Mayıs 2020 Danışmanlar: Prof. Dr. Birkan YAKAN, Doç. Dr. Zuhal HAMURCUÖZETKanser ölümlerinin ikinci önemli nedeni olan meme kanseri kadınlar arasında en yaygın görülen kanser tipidir. Son zamanlarda sayısının giderek artıyor olması alternatif tedavide yeni yaklaşımları getirmektedir. Bu yüzden sunulan tez çalışmasında antitümör etkiye sahip bir flavonoid türevi olan flavopiridolün agresif meme kanseri hücre hattı olan MDA-MB-231 hücreler üzerindeki hücre canlılığı ve endoplazmik retikulum stresi (ERS) ile bağlantılı apopitotik yolaklar üzerindeki etkisinin araştırılması amaçlandı. Bu çalışmada flavopiridolün MDA-MB-231 hücrelerinin canlılığı üzerindeki etkisi içinhücre canlılık testi (MTS) ve koloni oluşumuna etkisini belirlemek için klonojenik test uygulandı. Migrasyon testi ile hücrelerin göç etme oranları, Anneksin V ve western blot yöntemleri ile flavopiridolün apopitoz, ERS [Glucose regulated protein (GRP78), Aktive edici transkripsiyon factor 4 (ATF4), Fosfo-ökaryotik başlama faktörü 2 α (p-eIF2 α)] ve ERS ile bağlantılı apopitozda rol alan CCAAT/ Enhancer Binding Protein (C/EBP) (CHOP) proteinlerin ekspresyonları belirlendi.MTS sonuçlarına göreflavopiridolün MDA-MB-231 hücre hattında, 200nM-700nM doz aralığında flavopiridolün hücre canlılığını önemli oranda azalttığı bulundu. Klonojenik test sonuçlarına göre 90nM-300nM doz aralığında flavopiridolün kloni oluşumunu azalttığı bulundu. Migrasyon deney sonuçlarına göre ise flavopiridolün 24 saatlik 400nM ve 500nM konsantrasyonlarda flavopiridolün hücrelerin migrasyonunu baskıladığı bulundu. 48 saat 400nM ve 500nM flavopiridol ile muamele edilen hücrelerin ise tamamen öldüğü bulundu. Western blot bulgularına göre 24 saat 200nM-500nM, 48 saat 200nM ve 300nM doz aralığında flavopiridol ile muamele edilen hücrelerde ERS ve ERS ile bağlantılı proteinlerin ekspresyonlarında artış olduğu tespit edildi. Anneksin V deney sonucunda da 24 saat 200nM-500nM, 48 saat 200nM ve 300nMdoz aralığında flavopiridol ile muamele edilen hücrelerde apopitoz oranın arttığı bulundu. Sonuçlarımız diğer diğer sitotoksik kemoterapötik ajanlarla kombinasyon halinde kullanıldığı takdirde flavopiridolün agresif meme kanserli hastaların tedavisi için umut verici bir potansiyele sahip olacağını, ancak bu konu ile ilgili daha ileri düzeyde çalışmaların yapılması gerektiğini gösterdi.Anahtar Kelimeler: Anneksin V, Apopitoz, Flavopiridol, MDA-MB-231, ERS. INVESTIGATION OF THE EFFECTS OF FLAVOPIRIDOL ON ENDOPLASMIC RETICULUM STRESS-CONNECTED APOPITOSIS IN THE BREAST CANCER OF MDA-MB-231 Emel ÖZTÜRK Erciyes University, Institute of Health Sciences Histology and Embryology Department PhD Thesis Ph.D. Thesis, May 2020 Consultants: Prof. Birkan YAKAN, Assoc. Dr. Zuhal HAMURCUABSTRACTBreast cancer, the second leading cause of cancer deaths, is the most common type of cancer among women. The fact that its number has been increasing recently brings new approaches in alternative therapy. Therefore, in the presented thesis, it was aimed to investigate the effect of flavopiridol, a flavonoid derivative with antitumor effect, on cell viability and endoplasmic reticulum stress (ERS) -related apopitotic pathways on aggressive breast cancer cell line MDA-MB-231 cells.In this study, cell viability test (MTS) was performed for the effect of flavopiridol on the viability of MDA-MB-231 cells, and the clonogenic test was used to determine the effect on colony formation. The migration test showed the migration rates of the cells, the expressions of proteins involved in apoptosis, ERS [Glucose regulated protein (GRP78), Activating transcription factor 4 (ATF4), Phospho-eukaryotic initiation factor 2 α (p-eIF2 α)] and ERS-related apoptosis [CCAAT/ Enhancer Binding Protein (C/EBP) (CHOP)]of flavopiridol by Anneksin V and western blot methods. According to MTS results, flavopiridol was found to significantly reduce cell viability in the MDA-MB-231 cell line, in the 200nM-700nM dose range. According to the clonogenic test results, it was found that flavopiridol reduced clone formation in the 90nM-300nM dose range. According to the results of the migration experiment, flavopiridol suppressed the migration of the cells at 24 hours at 400nM and 500nM concentrations. The cells treated with 400nM and 500nM flavopiridol for 48 hours were found to be completely dead. According to Western blot findings, there was an increase in the expression of ERS and ERS related proteins in cells treated with flavopiridol at a dose interval of 24 hours 200nM-500nM, 48 hours 200nM and 300nM. As a result of Annexin V experiment, it was found that the rate of apoptosis increased in the cells treated with flavopiridol in the range of 200nM-500nM, 48 hours 200nM and 300nMdoz for 24 hours. Our results showed that if used in combination with other cytotoxic chemotherapeutic agents, flavopiridol will have promising potential for the treatment of patients with aggressive breast cancer, but further studies on this subject should be done.Key Words: Annexin V, Apoptosis, Flavopiridol, MDA-MB-231, ERS. 109

Diyabetik erkek infertilite/subfertilitesi, günümüzde diyabetin önemli komplikasyonları arasında yerini almış, bu komplikasyona sebep olan moleküler mekanizmalarla ilgili oldukça fazla araştırma yapılan ve çözüm bekleyen bir sağlık sorunudur. Diyabetik erkek infertilitesinin altında yatan moleküler mekanizmaların aydınlatılması ve elde edilen verilerle yeni tedavi metodlarının geliştirilmesi, sorunun çözümü için önem arz etmektedir. Buradan hareketle çalışamamızda; KU70, SIRT1 ve SIRT6 proteinlerinin bahse konu mekanizmalar içerisindeki rolünün aydınlatılmasına katkı sağlanması amaçlanmıştır.Stabil laboratuvar koşulları altında tuttuğumuz Sprague Dawley erkek sıçanlardan, kontrol grubu (n=8) ve tek doz 50 mg/kg streptozotosin uygulanan diyabet grubu (n=8) olmak üzere iki grup oluşturulmuştur. Diyabet grubunda; ışık ve elektron mikroskobik incelemelerimizde diyabetik testis dokusunda şimdiye kadar literatürde yer alan tüm histopatolojik bulgular gözlenmiş, morfometrik olarak da seminifer tübül çaplarının azaldığı (P

Metabolik bir karaciğer hastalığı olan alkolik olmayan steatohepatis (NASH), yavaş yavaşfibrozis veya siroz hatta hepatoselüler karsinomaya kadar ilerleyebilir. NASH'ın ilerleyenprevelansı ve etkin olmayan tedaviler farklı terapötik yaklaşımlara yöneltmiştir. Kolşisinantiinflamatuar, antifibrotik ve antioksidan bir ilaç olarak bilinir. Amacımız Kolşisininaşırı fruktoz tüketimine bağlı olarak ortaya çıkan deneysel NASH modelindeki etkileriniaraştırmaktır. 12 hafta boyunca sıçanlara yüksek fruktoz diyeti uygulandı. 28 adet yetişkindişi Sprague Dawley türü sıçanlar (150-22 gr) 4 gruba ayrıldı. Grup 1: (n=7) Kontrolgrubu, Grup 2: (n=7) NASH Grubu, Grup 3: (n=7) NASH+Kolşisin Grubu, Grup 4: (n=7)Kolşisin Grubu olarak ayarlandı. Vücut ağırlıkları, karaciğer ağırlıkları, kan glukozseviyeleri, karaciğer enzimleri, ve oksidatif stres (MDA) seviyeleri ölçüldü. Karaciğerkesitleri histopatolojik değerlendirmeler için alındı. Çalışmanın sonunda, NASH grubundakaraciğer histopatolojisinde steatozis, inflamatuar hücre infiltrasyonu ve fibrotikdeğişiklikler gözlendi. Kolşisin ile tedavi sonrasında inflamatuar ve fibrotik değişiklikleriiyileştirici etkileri olabileceği düşünülmektedir Non-alcoholic steatohepatitis(NASH) is a metabolic disorder of the liver, may graduallyprogress into fibrosis or cirrhosis and even hepatocellular carcinoma. The rising prevalenceof NASH and the lack of efficient treatments have led to the exploration of differenttheraputic approaches. Colchicine is known as an anti-inflammatory, anti-fibrotic and antioxidantdrug. Our aim is to investigate the effects of Colchicine on experimental NASHmodel with overconsumption of fructose. Rats recieved fructose enriched diet for 12weeks. 28 adult femal Sprague dawley rats (150-200g) were divided into 4 groups. Group1: (n=7) Control Group ,Group 2: (n=7) NASH Group, Group 3: (n=7) NASH+ColchicineGroup, Group 4: (n=7) Colchicine Group. Body weight, liver weight, blood glucose levels,liver enzymes, oxidative stress (MDA) levels were measured. Liver sections were taken forhistopathological examinations. At the end of the study, liver histopathology in NASHgroup showed changes which includes steatosis, inflammatory cell infiltration, and fibroticchanges. The inflammation and the fibrotic changes have improved After treatment withColchicine. 91

Amaç: Preimplantasyon genetik tanı (PGT), embriyoların uterusa yerleştirilmeden önce genetik anomalileri embriyo aşamasında tespit etmek için gerçekleştirilen bir uygulamadır. Çalışmamızın amacı, genetik analiz için invaziv bir yöntem olan biyopsi işleminin yerine noninvaziv yöntemlerin uygulanabilirliğini ve rutinde kullanılabilirliğini araştırmaktır. Yöntem: Araştırmamızda Kocaeli Üniversitesi Eğitim ve Araştırma Hastanesi Tüp Bebek Ünitesinde infertilite nedeniyle tedaviye başlayıp PGT önerilen ve bu işlemi kabul eden hastalarımızın embriyoları kullanılmıştır. Dölleme ve embriyo gelişimlerini takiben 3.gün PGT işlemine tabi tutulabilecek embriyolar seçilerek DNA analizi için blastomer biyopsisi yapılmış, embriyoların 5. gün sonunda arta kalan atık kültür medyumları da alınarak, bu 2 materyal DNA eldesi için genetik analize yollanmıştır. Aynı embriyoya ait blastomer biyopsisi ve atık medyuma ait DNA analizleri NGS yöntemi ile 24 (22+X+Y) kromozomun taranmasıyla karşılaştırılmış, genetik analiz sonuçlarının korelasyonuna bakılmıştır.Bulgular: Çalışmamızda toplam 49 adet örnek analize alınmıştır. Bunlardan 48 tanesinde blastomer biyopsisi (%97.9) ve atık kültür medyumundan (%97.9) DNA elde edilebilmiştir. Amplifikasyon sonrası ortalama DNA oranı 21.9 ng/µl' dir. 47 adet amplifiye edilmiş örneğin 38 tanesi (%80.8) genel ploidi durumu bakımından (öploid/anöploid) uyum göstermektedir. 45 adet anöploidik blastomerin atık medyumunun 37 tanesinde (%82.2) anöploidi bakımından uyum gözlenmiştir. 45 adet anöploidik blastomerin 16'sının atık medyumunda en az 1 adet aynı kromozomal anormallik gözlenmiştir (%35.5). Çalışmamızda 5.gün atık kültür medyum duyarlılığı 0.82, özgüllüğü 0.5, pozitif prediktif değer 0.97, negatif prediktif değer 0.11, tanısal doğruluk değeri 0.81 olarak bulunmuştur.Sonuç: Bulgularımız çoğu araştırmayı destekler niteliktedir. Örnekler arası ploidi korelasyonları yüksek oranda uyum gösterse de aynı kromozoma ait anormallik oranı düşük bulunmuştur. Yapılacak birçok ek çalışma ile materyal ve analiz yöntemlerinin geliştirilerek uygulanabilirliğin artacağını düşünmekle birlikte, bu yöntemin gelecekte rutin olarak kullanılmasını ümit etmekteyiz.Anahtar Kelimeler: Preimplantasyon Genetik Tanı, Blastomer Biyopsisi, Atık Kültür Medyumu, NGS Objective: PGS is a process for examining the genetic structures of embryos developed during placement into the uterus. The aim of this study to invastigate the applicability and routine use of noninvasive methods instead of biopsy which is an invasive method for genetic analysis. Method: In our research, we will use the embryos of our PGS recommended patients at Kocaeli University Hospital IVF Unit who started treatment due to infertility and accepted this procedure. After fertilization and embryo development, the embryos that could be subjected to PGS treatment were selected on the 3rd day and blastomer biopsy was performed for DNA analysis. At the end of the 5th day of the embryos, the spent embryo culture media were taken and these two materials were sent to genetic analysis for DNA extraction. Genetic analysis of the same embryos derived from blastomer biopsy and spent embryo culture media will be compared with the NGS method using a 24 (22 + X + Y) chromosome scanning.Results: A total of 49 samples were analyzed. In 48 of these, DNA was obtained from blastomer biopsy (%97.9) and spent culture media (%97.9). The average DNA ratio after amplification was 21.9 ng / µl. Of the 47 amplified samples, 38 were consistent in general ploidy status (euploid / aneuploid). In 37 out of 45 cases of blastomer aneuploidy (%82.2), the spent culture medium concordantly was evaluated as aneuploid. At least one chromosomal aberration was found concordant in 16 out of 45 embryos (%35.5) found to be aneuploid by both blastomer and culture media analysis. Day 5 cell free DNA in spent culture media sensitivity and specificity were 0.50 and 0.82 respectively. Positive predictive value and negative predictive value were 0.97 and 0.11, respectively. The diagnositic accuracy value is 0.81. Conclusions: Our findings support most of the research. The ploidy correlations between samples were highly consistent, but the same chromosome abnormality rate was low. Many additional studies will improve the applicability of materials and analysis methods and we hope that this method will be used routinely in the future. Keywords: Preimplantation Genetic Screening, Blastomer Biopsy, Spent Embryo Culture Medium, NGS. 94

Çalışmamızda azalmış over rezervi (AOR) bulunan erkek dışı faktöre bağlı infertil kadınların ovaryum folikül sıvılarında miRNA seviyeleri değişkenliklerini göstermeyi hedefledik. Bu sayede ekspresyonu gözlenen miRNA'ların kadın infertilitesinde noninvaziv belirteç olarak kullanılmasının önünü açmayı amaç edindik. Birçok biyolojik mekanizma miRNA'lar tarafından düzenlenmektedir. Fakat infertilite nedenlerinden birisi olan AOR'da miRNA'nın rolüyle ilgili araştırma bulunmamaktadır. Üreme metabolizması ile miRNA arasındaki ilişkinin kurulması ve hangi miRNA tiplerinin bu süreçte rol oynadığının gösterilmesi bu tarz üreme hastalıklarının tedavisinde miRNA'ların biyobelirteç olarak kullanılmasını sağlayacaktır.Çalışmamıza AOR hasta grubundan 62, kontrol grubu olarak 10 hasta dahil edildi. Hastalardan elde edilen folikül sıvılarından miRNA izolasyonu sağlandı. Ardından miRNA miktarları ölçülerek cDNA sentezi gerçekleştirildi ve Gerçek Zamanlı PCR ile ekspresyonları gözlendi. Sonuçlar elde edilen eşik döngüsü değerlerinin REST programına girilmesi ile değerlendirildi. : Hsa-miR-21 geninin ekspresyonunun AOR hasta grubunda (n=62), sağlıklı kontrol grubu (n=10) hastalarına göre 3.96 kat azaldığı saptanmıştır. Hsa-miR-27, Hsa-miR-144, Hsa-miR-146 ve Hsa-miR-190 genlerinin ekspresyonlarına sağlıklı kontrol grubu ve AOR hasta grubunda rastlanmamıştır. miR21 geninin ekspresyonunun AOR hastalarının folikül sıvılarında azalması, miR21'in AOR için belirleyici bir gen olabileceğini göstermiştir. The aim of this study is to show the variability of miRNA levels in ovarian follicular fluid taken from primary infertile women with diminished ovarian reserve (DOR) whitout male factor. In this way, we aimed to pave the way for the use of miRNAs whose expression is observed as a noninvasive marker in female infertility. Many biological mechanisms are regulated by miRNAs. However, there is no research on the role of miRNA in AOR which is one of the causes of infertility. Determination of the relationship between reproductive metabolism and miRNA and demonstrating which types of miRNA play a role in this process will enable miRNAs to be used as biomarkers in the treatment of this kind of reproductive diseases. We included 62 patients in the AOR group and 10 patients in the control group. MikroRNA isolation was obtained from patients follicle fluids. Subsequently, cDNA synthesis was performed by measuring miRNA amounts and their expression was observed by Real Time PCR. Expression of the hsa-miR-21 gene decreased by 3.96 times in the DOR patient group (n = 62) compared to the healthy control group (n = 10) patients. Expressions of Hsa-miR-27, Hsa-miR-144, Hsa-miR-146 and Hsa-miR-190 genes were not found in healthy control group and DOR patient group.The reduction of miR21 gene expression in follicle fluids of DOR patients has shown that miR21 may be a determinant gene for DOR. 114

Asetaminofen (APAP) kaynaklı akut karaciğer hasarında glutatyon (GSH) tükenmesine bağlı olarak artan N-asetil-para-benzokinon imin (NAPQI), hücresel proteinlere kovalent olarak bağlanarak apoptotik ve/veya nekrotik hücre ölümüne neden olmaktadır. Mevcut çalışmada yüksek doz APAP uygulanan farelerin karaciğer dokularında oluşacak hasar üzerine GSH öncülü olan N-asetil sistein (NAC) ve mitokondriyal geçirgenlik por transportu inhibitörü olan siklosporin A'nın (CsA) ayrı ayrı ve kombine tedavilerinin etkilerinin araştırılması amaçlandı.Çalışmada toplam 78 adet erişkin Balb-c cinsi erkek fare 13 grup (n=6) altında toplandı. NAC (1200 mg/kg), CsA (50 mg/kg) ve APAP (400 mg/kg) gruplarında, uygulamalar deney başlangıcında eş zamanlı yapıldı. Tedavi gruplarında ise APAP enjeksiyonundan 1 saat, 3 saat veya 5 saat sonra NAC, CsA ya da NAC+CsA uygulamaları intraperitoneal enjeksiyon yoluyla yapıldı. APAP enjeksiyonlarından 12 saat sonra deney sonlandırıldı. Doku düzeyinde hasar tespitinde hematoksilen-eozin boyaması ve transmisyon elektron mikroskobisi, apoptotik hücrelerin değerlendirilmesinde TUNEL yöntemi kullanıldı. Sitokrom c gen ifadelerinin belirlenmesinde qRT-PCR, sitokrom c ve 3-nitrotirozinin protein düzeyinde tespitinde immünohistokimyasal boyamalar, AST-ALT düzeylerinin ve GSH seviyelerinin belirlenmesinde biyokimyasal analizler uygulandı.Yüksek doz APAP enjeksiyonundan 12 saat sonra karaciğer dokusunda, sentrilobüler nekroz, sinüzoidal dilatasyon, vasküler konjesyon, mitokondriyal hasar gibi çeşitli histopatolojik ve ultrastrüktürel değişiklikler, AST-ALT düzeylerinde artış ve GSH düzeylerinde azalma gibi hepatotoksisite bulguları tespit edildi. APAP uygulamasından 1 saat sonra uygulanan tedaviler içerisinde en başarılı olanın tek başına NAC tedavisi olduğu, 3 ve 5 saat sonra uygulanan tedaviler içerisinde en başarılı sonucun ise her iki ilacın birlikte verilmesi ile elde edildiği ortaya konuldu.Sonuç olarak, erken dönemde fark edilemeyen APAP kaynaklı akut karaciğer hasarı durumunda, klinikte rutin olarak yapılan NAC tedavisinin yanı sıra CsA uygulamasının bu hasarı azaltmada etkili olabileceği kanısına varılmıştır. Acetaminophen (APAP)- induced N-acetyl-para-benzoquinone imine (NAPQI), which increases due to glutathione (GSH) depletion in acute liver injury, covalently binds to cellular proteins causing apoptotic and / or necrotic cell death. In the study, we aimed to investigate the effects of glutathione precursor N-acetyl cysteine (NAC) and inhibitor of mitochondrial permeability pore transport cyclosporine A (CsA) on liver tissue damage in mice treated with high dose acetaminophen.A total of 78 adult Balb-c male mice were collected under 13 groups (n = 6). NAC (1200 mg/kg), CsA (50 mg/kg) and APAP (400 mg/kg) groups were administered simultaneously at the beginning of the experiment. In the treatment groups, NAC (1200 mg / kg), CsA (50 mg / kg) or NAC (1200 mg / kg) + CsA (50 mg / 1 hour) were applied after 1 hour, 3 hours or 5 hours after APAP (400 mg / kg) injection by intraperitoneal injection. The experiment was terminated 12 hours after APAP injections. Hematoxylin-eosin staining and transmission electron microscopy were used for tissue damage detection and TUNEL method was used for the evaluation of apoptotic cells. qRT-PCR for the determination of cytochrome c gene expression, immunohistochemical staining for the detection of cytochrome c and 3-nitrotyrosine at the protein level, biochemical analyzes for the determination of AST-ALT and liver GSH levels were performed. After 12 hours of high-dose APAP injection, hepatotoxicity findings such as various histopathological and ultrastructural changes like centrilobular necrosis, sinusoidal dilatation, vascular congestion, mitochondrial damage, elevated AST-ALT levels, and decreased GSH levels were detected. It was revealed that the most successful treatments given after 1 hour of APAP treatment was NAC alone, and the most successful treatment after 3 and 5 hours was obtained with the combination of both drugs.In conclusion, in case of acute liver injury caused by APAP which cannot be noticed in the early period, it was concluded that CsA administration in addition to routine NAC treatment may be effective in reducing this damage. 96

Amaç: Over İR hasarı dişilerde üreme yeteneğini etkileyen önemli bir sağlık sorunu sorunudur. Bu yüzden erken tanı konulması ve tedaviye en kısa sürede başlanması önemli rol oynamaktadır. Viteksin, antioksidan, anti-kanser ve anti-inflamatuar etkileri olan bir flavonoidtir. Bu çalışmada; dişi sıçanlarda deneysel olarak oluşturulan over İR modelinde viteksinin olası etkilerinin histolojik, immünohistokimyasal ve biyokimyasal yöntemlerle araştırılması amaçlandı.Materyal ve Metot: Çalışmada, 40 adet Sprague-Dawley cinsi dişi sıçan kullanıldı. Sıçanlar, sham, 3 saat over iskemi+3 saat reperfüzyon, 3 saat over iskemi+3 saat reperfüzyon (1 ml serum fizyolojik i.p), 3 saat over iskemi+3 saat reperfüzyon (15mg/kg viteksin i.p) ve 3 saat over iskemi+3 saat reperfüzyon (30mg/kg viteksin i.p) şeklinde beş gruba ayrıldı. Sıçanlara over İR modeli uygulandı ve belirlenen dozlarda viteksin uygulamaları gerçekleştirildi. Deney sonunda, sıçanlardan alınan over dokularında histokimyasal, immünohistokimyasal ve biyokimyasal incelemeler yapıldı.Bulgular: İR gruplarına ait overlerin H-E ile boyanmış kesitleri ışık mikroskobik olarak incelendiğinde vasküler konjesyon ve yoğun hemoraji alanları belirlendi, viteksin uygulanan gruplarda konjesyon belirgin şekilde azalmıştı ve hemoraji minimal düzeydeydi. İmmünohistokimyasal olarak, İR gruplarında IL-6, Beclin-1, BNIP-3 ve kaspaz-3 immunreaktivitesinin belirgin şekilde arttığı, Bcl-2 immunreaktivitesinin azaldığı gözlendi. Viteksin uygulanmasının kaspaz-3, IL-6, BNIP-3 ve Beclin-1 ekspresyonunu azalttığı ve Bcl-2 ekspresyonunu artırdığı belirlendi. Biyokimyasal parametreler değerlendirildiğinde, MDA ve 8-OHdG seviyesinin İR hasarında anlamlı derecede arttığı, SOD seviyesinin azaldığı saptandı. Viteksin uygulanmasının ise bu değerleri sham grubundaki değerlere yaklaştırdığı belirlendi. Sonuç: Elde ettiğimiz bulgular ışığında, viteksinin inflamasyon, oksidatif stres, otofaji ve apoptozu azaltarak sıçan over İR hasarında tedavi edici etkisinin olabileceği sonucuna varıldı.Anahtar Kelimeler: Apoptoz, İskemi-reperfüzyon hasarı, Otofaji, Over, Viteksin Aim: Ovarian IR damage is a significant health problem that affects the reproductive ability in females. Therefore, early diagnosis and treatment as soon as possible play an important role. Vitexin is a flavonoid with antioxidant, anti-cancer and anti-inflammatory effects. In this study, it was aimed to investigate the possible effects of vitexin on histological, immunohistochemical and biochemical methods in ovarian IR model experimentally created in female rats.Materials and Methods: Forty Sprague-Dawley rats were used in this study. Rats were divided into five groups as sham, 3 hours ovarian ischemia + 3 hours reperfusion, 3 hours ovarian ischemia + 3 hours reperfusion (1 ml saline), 3 hours ovarian ischemia + 3 hours reperfusion (15mg/kg vitexin) and 3 hours ovarian ischemia + 3 hours reperfusion (30 mg/kg intraperitoneal vitexin). Rats were applied ovarian IR model, and vitexin applications were performed at determined doses. At the end of the experiment, histochemical, immunohistochemical and biochemical examinations were performed on taken ovarian tissues.Results: When H-E stained sections of the ovaries of the IR groups were examined microscopically, the areas of vascular congestion and severe hemorrhage were determined. Congestion was significantly reduced, and hemorrhage was minimal in the groups which vitexin was applied. Immunohistochemically, it was observed that IL-6, Beclin-1, BNIP-3 and caspase-3 immunoreactivity increased significantly, and Bcl-2 immunoreactivity decreased in IR groups. It was determined that administration of vitexin reduced IL-6, Beclin-1, BNIP-3 and caspase-3 expression and Bcl-2 expression increased. When biochemical parameters were evaluated, it was found that MDA and 8-OHdG levels increased and SOD levels decreased significantly in IR damage. It was detected that the application of vitexin brought these values closer to the values in the sham group.Conclusion: In the light of our findings, it was concluded that vitexin might have a therapeutic effect on rat ovarian IR damage by reducing inflammation, oxidative stress, autophagy and apoptosis.KeyWords: Apoptosis, Autophagy, Ischemia-reperfusion ınjury, Ovary, Vitexin 118