Search

De aanwezigheid van antipolymeer antistoffen (APA) is in de literatuur beschreven bij vrouwen met ernstige ziekteverschijnselen en een siliconen-borstimplantaat (SBI). Het doel van het in dit rapport beschreven onderzoek is vast te stellen of er in Nederland een populatie vrouwen met een SBI bestaat met ernstige ziekteverschijnselen, en een hoge prevalentie van APA. Deelneemsters werden geselecteerd middels een uitgebreide vragenlijst met vragen over spier- en gewrichtspijn, vermoeidheid, en vragen over het lichamelijke en psychosociale gevoel van welbehagen. Bovendien werd van de huisarts informatie gevraagd over de klinische symptomen van de SBI vrouwen. In totaal namen 42 vrouwen deel aan het onderzoek. De leeftijd varieerde van 31-73 jaar. De gemiddelde blootstelling aan een SBI was 16 jaar. Bij de vrouwen werd klinisch onderzoek uitgevoerd en bloed afgenomen. Tevens werden bloedmonsters onderzocht van 80 vrouwen uit de algemene bevolking in dezelfde leeftijdscategorie (studiegroep plus of min 5 jaar) met een leeftijd van 26-69 jaar. De studiegroep werd ingedeeld in vier subgroepen met respectievelijk minimale, geringe, matige, en ernstige ziekteverschijnselen. De indeling vond plaats op basis van de afname van functionele capaciteit (zelfredzaamheid, wat kan men nog wel en niet meer doen in het dagelijkse leven), en de algemene beoordeling door de studie-arts wat betreft de ziekte-activiteit en een algemene schatting van de pijn. De meeste vrouwen met SBI (31 van de 42) werden ingedeeld in de groep met minimale ziekteverschijnselen. Vijf van de 42 SBI draagsters (11.9%, 95% betrouwbaarheidsinterval 4.0%-25.6%) hadden een positieve waarde voor de aanwezigheid van APA in het serum. Alle APA positieve reacties werden waargenomen bij vrouwen in de groep met minimale ziekteverschijnselen. In de controle groep werd bij vijf van de 80 vrouwen (6.3%, 95% betrouwbaarheidsinterval 2.1%-14.0%) een positieve APA waarde waargenomen. Het geringe verschil tussen de SBI draags, The presence of antipolymer antibodies (APA) was reported in women with severe symptoms and a silicone breast implant (SBI). The aim of the present study was to determine whether there exists a population of symptomatic SBI recipients with a high prevalence of APA in the Netherlands. Participants were selected using a questionnaire which included a screening for connective tissue diseases, the Shortened Fatigue Questionnaire, and the RAND 36 item Health Survey. In addition, information was obtained from the general practitioner on the disease status of the women. A total of 42 SBI recipients were included in the study age ranging from 31 - 73 years. The mean SBI exposure was 16 years. The participants were clinically examined and serum samples were obtained. Serum samples of eighty women age 26 - 69 years (study group plus or minus five years) were evaluated as controls. The study population of SBI recipients was categorized in severity subgroups based on the functional capacity, and the study physician's general assessment of pain and disease activity. Most (31 of 42) SBI recipients belonged to the limited severity subgroup on an increasing scale of limited, mild, moderate and advanced. Five of the 42 SBI recipients (11.9%, 95% confidence interval 4.0%-25.6%) showed a positive response for APA in their serum. All APA positive participants were classified in the limited severity subgroup. In the control group five of the 80 women (6.3%, 95% confidence interval 2.1%-14.0%) showed an APA positive reaction. The small difference between the SBI recipients and the control group is not statistically significant. In conclusion, although we cannot confirm nor negate the reported results on the presence of antipolymer antibodies (APA) in symptomatic SBI recipients, our failure in two studies to recruit symptomatic SBI recipients suggests that the population of severely symptomatic SBI recipients in the Netherlands is rather small. In addition, also in the normal population a

RIVM rapport:The presence of antipolymer antibodies (APA) was reported in women with severe symptoms and a silicone breast implant (SBI). The aim of the present study was to determine whether there exists a population of symptomatic SBI recipients with a high prevalence of APA in the Netherlands. Participants were selected using a questionnaire which included a screening for connective tissue diseases, the Shortened Fatigue Questionnaire, and the RAND 36 item Health Survey. In addition, information was obtained from the general practitioner on the disease status of the women. A total of 42 SBI recipients were included in the study age ranging from 31 - 73 years. The mean SBI exposure was 16 years. The participants were clinically examined and serum samples were obtained. Serum samples of eighty women age 26 - 69 years (study group plus or minus five years) were evaluated as controls. The study population of SBI recipients was categorized in severity subgroups based on the functional capacity, and the study physician's general assessment of pain and disease activity. Most (31 of 42) SBI recipients belonged to the limited severity subgroup on an increasing scale of limited, mild, moderate and advanced. Five of the 42 SBI recipients (11.9%, 95% confidence interval 4.0%-25.6%) showed a positive response for APA in their serum. All APA positive participants were classified in the limited severity subgroup. In the control group five of the 80 women (6.3%, 95% confidence interval 2.1%-14.0%) showed an APA positive reaction. The small difference between the SBI recipients and the control group is not statistically significant. In conclusion, although we cannot confirm nor negate the reported results on the presence of antipolymer antibodies (APA) in symptomatic SBI recipients, our failure in two studies to recruit symptomatic SBI recipients suggests that the population of severely symptomatic SBI recipients in the Netherlands is rather small. In addition, also in the normal population a, De aanwezigheid van antipolymeer antistoffen (APA) is in de literatuur beschreven bij vrouwen met ernstige ziekteverschijnselen en een siliconen-borstimplantaat (SBI). Het doel van het in dit rapport beschreven onderzoek is vast te stellen of er in Nederland een populatie vrouwen met een SBI bestaat met ernstige ziekteverschijnselen, en een hoge prevalentie van APA. Deelneemsters werden geselecteerd middels een uitgebreide vragenlijst met vragen over spier- en gewrichtspijn, vermoeidheid, en vragen over het lichamelijke en psychosociale gevoel van welbehagen. Bovendien werd van de huisarts informatie gevraagd over de klinische symptomen van de SBI vrouwen. In totaal namen 42 vrouwen deel aan het onderzoek. De leeftijd varieerde van 31-73 jaar. De gemiddelde blootstelling aan een SBI was 16 jaar. Bij de vrouwen werd klinisch onderzoek uitgevoerd en bloed afgenomen. Tevens werden bloedmonsters onderzocht van 80 vrouwen uit de algemene bevolking in dezelfde leeftijdscategorie (studiegroep plus of min 5 jaar) met een leeftijd van 26-69 jaar. De studiegroep werd ingedeeld in vier subgroepen met respectievelijk minimale, geringe, matige, en ernstige ziekteverschijnselen. De indeling vond plaats op basis van de afname van functionele capaciteit (zelfredzaamheid, wat kan men nog wel en niet meer doen in het dagelijkse leven), en de algemene beoordeling door de studie-arts wat betreft de ziekte-activiteit en een algemene schatting van de pijn. De meeste vrouwen met SBI (31 van de 42) werden ingedeeld in de groep met minimale ziekteverschijnselen. Vijf van de 42 SBI draagsters (11.9%, 95% betrouwbaarheidsinterval 4.0%-25.6%) hadden een positieve waarde voor de aanwezigheid van APA in het serum. Alle APA positieve reacties werden waargenomen bij vrouwen in de groep met minimale ziekteverschijnselen. In de controle groep werd bij vijf van de 80 vrouwen (6.3%, 95% betrouwbaarheidsinterval 2.1%-14.0%) een positieve APA waarde waargenomen. Het geringe verschil tussen de SBI draags

RIVM rapport:Dit rapport beschrijft het onderzoek naar het benodigde aantal eenpersoonskamers in Nederlandse ziekenhuizen voor patienten die vanwege een besmettingsgevaar voor personeel en andere patienten geisoleerd verpleegd moeten worden. Voor het bepalen van de benodigde capaciteit is een model ontwikkeld. Uit verschillende secundaire bronnen zijn gegevens verzameld over personen die in 1998 geisoleerd zijn of, gezien hun diagnose, geisoleerd hadden moeten worden. Vanwege onzekerheden in de beschikbare gegevens zijn twee extreme scenario's berekend. Hieruit blijkt dat er tussen de 100 en 150 isolatieplaatsen nodig zijn om alle patienten die geisoleerd verpleegd moeten worden direct te kunnen plaatsen. Bij een geschatte beschikbare capaciteit van 700 isolatiekamers in Nederlandse ziekenhuizen moet geconcludeerd worden dat er geen sprake is van ondercapaciteit. De uitkomsten van het model leveren geen onderbouwing voor de in de praktijk door ziekenhuizen en repatrieringsorganisaties ervaren problemen met de beschikbaarheid van isolatieplaatsen. De bevindingen geven aanleiding te veronderstellen dat er eerder sprake is van een logistiek probleem dan van een capaciteitsprobleem. Mogelijk staan de voor isolatie geschikte eenpersoonskamers op het moment dat er behoefte bestaat aan isolatie niet leeg. Deze kamers kunnen in gebruik zijn door een patient die niet geisoleerd verpleegd hoeft te worden (ernstig zieke patient of klasse patient). Het vereist dan de nodige flexibiliteit en inzet om de ruimte snel vrij te maken en in te richten voor isolatie. Personeelsgebrek en terughoudendheid bij overname van patienten uit het buitenland zijn andere mogelijke verklarende factoren voor de in de praktijk ervaren tekorten aan isolatiecapaciteit. Aanbevolen wordt per ziekenhuis een uniforme registratie bij te houden van plaatsgevonden isolaties zodat er zicht ontstaat op het gebruik van isolatiekamers per ziekenhuis en landelijk. Repatrieringsorganisaties zouden voortaan alle aanvragen voor, This report describes the study done by the National Institute of Public Health and the Environment (RIVM), by order of the Health Care Inspectorate (IGZ), of the capacity of isolation wards required in hospitals in the Netherlands. To determine the required isolation capacity, a model was developed. From various secondary sources data were collected on persons who in 1998 were placed in isolation or who because of their diagnosis should have placed in isolation. Because of uncertainties in the available data two extreme scenarios were calculated. They show that the required capacity ranges between 100 and 150 isolation rooms for a prompt accommodation of all patients who must be nursed in isolation. With an estimated available capacity of 700 isolation rooms in Dutch hospitals, it can be concluded that there is definitely no under-capacity. The outcomes of the model do not support the availability problems as experienced in practice by hospitals and repatriation organizations. than capacity. It could well be that when needed the single rooms equipped for isolation are occupied by patients who do not necessarily need to be nursed in isolation (e.g. seriously ill patients or private patients). If so, flexibility and effort are required to clear the room instantaneously and to prepare it for isolation. Shortage of staff and reluctance to admit patients from abroad may be other reasons for the experienced insufficiency of available isolation capacity. It is recommended for each hospital to register in a uniform way all actual cases of isolation thus to get insight into the use of isolation rooms per hospital and for the hole nation. From now on repatriation organizations should register all requests for transfer to a Dutch hospital (not just the requests met), thus to get a more complete picture of the need for isolation capacity.

RIVM rapport:Om te komen tot consistente verzamelingen van invoergegevens voor dynamische modellen van chronische ziekten hebben we de consistentie binnen de modelcontext geanalyseerd van gegevens over incidentie, prevalentie en sterfte voor specifieke ziekten. Dergelijke modellen integreren gegevens uit verschillende bronnen en worden gebruikt om de volksgezondheids-effecten van trends in en interventies op risicofactoren door te rekenen. Incidentie- en prevalentie-gegevens komen uit huisartsenregistraties, epidemiologische onderzoeken en registraties in de gezondheidszorg, gegevens over overleving uit de wetenschappelijke literatuur, terwijl ziekte-specifieke sterftecijfers uit de CBS-statistieken komen. De opeenvolgende analysestappen zijn: 1) een vergelijking van de gegevens uit verschillende bronnen, 2) de berekening van remissie- en sterfterates uit gegeven incidentie- en prevalentierates, vervolgens 3) een vergelijking met data uit de literatuur. We hebben data ge6valueerd met betrekking tot longkanker, astma en COPD, coronaire hartziekten en hartfalen, diabetes mellitus, dementie, en beroerte. Verschillende algemene conclusies kunnen getrokken worden: de gevonden verschillen tussen de bronnen zijn meestal terug te vertalen naar verschillen in registratiekarakteristieken; voor veel aandoeningen is de berekende 'excess' sterfte veel groter dan de sterfte met de ziekte als de primaire doodsoorzaak in de CBS-statistieken; de geschatte sterfteparameters komen in de meeste gevallen goed overeen met die uit de literatuur; de aanwezigheid van trends in de tijd maakt het schatten van leeftijd-specifieke cijfers lastig., Using the simulation model context we analysed data the consistency of data on incidence, prevalence and mortality for specific chronic diseases so as to construct an appropriate data set for chronic disease models. These simulation models integrate data from different sources and are used to estimate the public health effects of trends in and interventions on disease risk factors. Disease incidence and prevalence data are derived from disease registration in general practice, epidemiological surveys and health-care registration. Disease-specific mortality data are collected from national statistics, while remission and case fatality rates are taken from the scientific literature. The successive steps followed in the consistency analyses were: (visual) comparison of data from different sources, calculation of remission and mortality rates from given disease incidence and prevalence rates and comparison of results with remission and mortality data from other sources. Data was evaluated on lung cancer, asthma and COPD, coronary heart diseases and congestive heartfailure, diabetes mellitus, and dementia and stroke. From the results it can be concluded that differences between data from several sources can often be explained by differences in registration coding rules. For most diseases, calculated excess mortality rates are much greater than the mortality where the disease is the primary cause of death, registered in national statistics. In general, the estimated mortality parameters are in agreement with data from the literature, with the estimation of age-specific rates being complicated by time-trends.

RIVM rapport:Musculoskeletal complaints represent a big public health problem however data on the total population are scarce.Using cross-sectional data from a national population-based study on persons of 25 years and olderw we give estimates on prevalences of different musculoskeletal complaints, their consequences and risk groups in the Dutch population.The period prevalence (12 months) and point prevalence (Pp) of pain complaints of ten different anatomical sites were assessed in five groups: 1. neck, shoulder or higher part of the back, 2. elbow or wrist/hand, 3. lower part of the back, 4. hip or knee, 5. ankle and foot. Additional data included demographics, characteristics of the complaints (duration, severity, course) and consequences (perceived health, (work) disability, use of health care services). Data were weighted to present data on the Dutch population aged 25 years and over.The top 3 of self-reported musculoskeletal complaints was: 1. low back pain, Pp=26.9%, 2. shoulder pain, Pp=20.9% 3. neck pain, Pp=20.6%. In most cases the pain was described as continuous or repetitive, non-severe pain. In every 3 out of 10 cases the pain complaints were accompanied with limitation in daily life. Between 33% and 42% of those with complaints consulted their general physician for their pain. With exception of those who are work disabled, general socio-demographic characteristics cannot be used to identify high risk groups. Musculoskeletal pain is common among every subgroup in the population and varies from a non-severe pain complaint to a severe health problem with consequences for work and use of health care., Klachten van het bewegingsapparaat vormen een belangrijk volksgezondheidsprobleem maar geschikte gegevensbronnen betreffende de Nederlandse bevolking zijn schaars. Op basis van de landelijke studie naar klachten en aandoeningen van het bewegingsapparaat (de KAB-studie) is een analyse gemaakt van prevalenties, consequenties en risicogroepen van pijnklachten van het bewegingsapparaat in de bevolking. De KAB-studie is een postenquete onderzoek bij een aselecte steekproef uit de Nederlandse bevolking van 25 jaar en ouder, uitgevoerd door het RIVM in samenwerking met het CBS. Er zijn 10 klachtlocaties onderscheiden in vijf groepen; 1. nek, schouders of hoog in de rug, 2. elleboog of pols/hand, 3. lage rug, 4. heup of knie, 5. enkel of voet . Naast de periode-prevalentie (12 maanden) en de punt prevalentie (Pp) zijn diverse kenmerken(duur, ernst, beloop) en consequenties (voor gezondheid, zorg en werk) van de klachten vastgelegd. De zelf-gerapporteerde prevalentie van pijnklachten is zeer hoog. De top drie van klachten is: 1. lage rug (Pp=26,9%) 2. schouders (Pp=20,9%), 3. nek. (Pp=20,6%) Bij vrouwen is de prevalentie hoger dan bij mannen. De meeste klachten komen op alle leeftijden veel voor, maar de pijnklachten van knie en heup nemen duidelijk toe met de leeftijd. In de meeste gevallen is de klacht voortdurend of regelmatig aanwezig en gekarakteriseerd als 'lichte/zeurende pijn'. In 3 van de 10 gevallen gaan de klachten gepaard met verhindering in de uitvoering van de normale bezigheden. Het beroep op de gezondheidszorg is hoog en ziekteverzuim wordt vaak gemeld. Op basis van algemene sociaal-demografische kenmerken zijn geen duidelijke risicogroepen te onderscheiden behalve de groep die arbeidsongeschikt is.

RIVM rapport:Klachten van het bewegingsapparaat vormen een belangrijk volksgezondheidsprobleem maar geschikte gegevensbronnen betreffende de Nederlandse bevolking zijn schaars. Op basis van de landelijke studie naar klachten en aandoeningen van het bewegingsapparaat (de KAB-studie) is een analyse gemaakt van prevalenties, consequenties en risicogroepen van pijnklachten van het bewegingsapparaat in de bevolking. De KAB-studie is een postenquete onderzoek bij een aselecte steekproef uit de Nederlandse bevolking van 25 jaar en ouder, uitgevoerd door het RIVM in samenwerking met het CBS. Er zijn 10 klachtlocaties onderscheiden in vijf groepen; 1. nek, schouders of hoog in de rug, 2. elleboog of pols/hand, 3. lage rug, 4. heup of knie, 5. enkel of voet . Naast de periode-prevalentie (12 maanden) en de punt prevalentie (Pp) zijn diverse kenmerken(duur, ernst, beloop) en consequenties (voor gezondheid, zorg en werk) van de klachten vastgelegd. De zelf-gerapporteerde prevalentie van pijnklachten is zeer hoog. De top drie van klachten is: 1. lage rug (Pp=26,9%) 2. schouders (Pp=20,9%), 3. nek. (Pp=20,6%) Bij vrouwen is de prevalentie hoger dan bij mannen. De meeste klachten komen op alle leeftijden veel voor, maar de pijnklachten van knie en heup nemen duidelijk toe met de leeftijd. In de meeste gevallen is de klacht voortdurend of regelmatig aanwezig en gekarakteriseerd als 'lichte/zeurende pijn'. In 3 van de 10 gevallen gaan de klachten gepaard met verhindering in de uitvoering van de normale bezigheden. Het beroep op de gezondheidszorg is hoog en ziekteverzuim wordt vaak gemeld. Op basis van algemene sociaal-demografische kenmerken zijn geen duidelijke risicogroepen te onderscheiden behalve de groep die arbeidsongeschikt is., Musculoskeletal complaints represent a big public health problem however data on the total population are scarce.Using cross-sectional data from a national population-based study on persons of 25 years and olderw we give estimates on prevalences of different musculoskeletal complaints, their consequences and risk groups in the Dutch population.The period prevalence (12 months) and point prevalence (Pp) of pain complaints of ten different anatomical sites were assessed in five groups: 1. neck, shoulder or higher part of the back, 2. elbow or wrist/hand, 3. lower part of the back, 4. hip or knee, 5. ankle and foot. Additional data included demographics, characteristics of the complaints (duration, severity, course) and consequences (perceived health, (work) disability, use of health care services). Data were weighted to present data on the Dutch population aged 25 years and over.The top 3 of self-reported musculoskeletal complaints was: 1. low back pain, Pp=26.9%, 2. shoulder pain, Pp=20.9% 3. neck pain, Pp=20.6%. In most cases the pain was described as continuous or repetitive, non-severe pain. In every 3 out of 10 cases the pain complaints were accompanied with limitation in daily life. Between 33% and 42% of those with complaints consulted their general physician for their pain. With exception of those who are work disabled, general socio-demographic characteristics cannot be used to identify high risk groups. Musculoskeletal pain is common among every subgroup in the population and varies from a non-severe pain complaint to a severe health problem with consequences for work and use of health care.

RIVM rapport:In dit rapport worden de opzet en uitgangspunten van de Volksgezondheid Toekomst Verkenning 2002 gegeven. Doel-stelling is: Het bijeenbrengen, analyseren en integreren van kennis en gegevens, die van belang zijn voor de beleidsvorming op het gebied van volksgezondheid en zorg. Drie kenmerkende elementen van de VTV zijn: (1) de gezondheidstoestand van de bevolking is centraal uitgangspunt; (2) de verzamelde informatie wordt met elkaar in verband gebracht in een conceptueel kader; (3) het is een nationale inspanning met bijdragen van deskundigen binnen en buiten het RIVM. Om zo goed mogelijk aan te sluiten bij de informatiebehoefte van het beleid bestaat de VTV uit drie onderdelen: (1) het samenvattend rapport VTV-2002, dat een overzicht biedt op hoofdlijnen, over ontwikkelingen in de gezondheidstoestand, de oorzaken en consequenties daarvan, en de mogelijkheden van beleids-interventies; (2) themarapporten die gedurende de loop van het project zullen verschijnen, en waarin op beknopte wijze thema's worden behandeld, die aansluiten bij de korte en middellange termijn beleidsvragen. Vooralsnog zijn vijf thema's geselecteerd: (1) Gezondheid in de grote steden; (2) Bevorderen van gezond gedrag bij specifieke groepen; (3) Vraag, aanbod en geografische verdeling van zorg; (4) Geneesmiddelen en medische hulpmiddelen; (5) Ouderenzorg. Gedurende de looptijd van de VTV kunnen daar nog nieuwe thema's aan toegevoegd worden; (3) de Monitor Volksgezondheid en Zorg, een via Intranet toegankelijk systeem met informatie over (ontwikkelingen in) de volksgezondheid, determinanten en zorg. De VTV dient in deze opzet, meer dan voorheen, beschouwd te worden als een continu proces dat informatie ten behoeve van het volksgezondheidsbeleid oplevert. Evenals bij de eerdere VTV's zal bij de uitwerking een beroep worden gedaan op expertise binnen en buiten het RIVM., This definition report presents the starting-points and design of the Public Health Status and Forecasts 2002 (PHSF 2002). The aim is: to collect, analyse and integrate data and knowledge relevant for policy development in the field of public health and health care. The PHSF is characterised by: (1) the health status of the population as the main starting-point; (2) its function as an integral framework for the collected information; (3) its nationwide project status, reflecting contributions of experts both within and outside the National Institute of Public Health and the Environment (RIVM). To link up as closely as possible with the information needs for policy-making, PHSF will consist of: (1) a PHSF summarising report 2002, to be published in 2002, presenting an integrated, overall view of the developments in health status, the causes and consequences of these developments, and the possibilities for policy interventions; (2) thematic reports which will be published during the course, each characterised by a concise discussion of the relevant theme. So far five themes have been selected: (1) Health in the big cities; (2) Health promotion among specific groups; (3) Demand, supply and geographical distribution of health care; (4) Medicines and medical devices and (5) Care for the elderly. During the course of PHSF production new themes can be added; (3) the Monitor on Public Health and Health Care, an Intranet-accessible information system presenting regularly updated information on (developments in) public health, determinants and care.Within this design the PHSF should be seen as a supplier in continuum of information for public health policy-making. Just as during the realisation of earlier editions of the PHSF, an appeal will be made to research expertise, both within and outside the RIVM.

RIVM rapport:De prevalentie van lage rugklachten in de algemene bevolking is in kaart gebracht. Er wordt aandacht besteed aan de verschillende kenmerken van de klacht, aan de consequenties van lage rugklachten en aan de risicogroepen voor zowel de prevalenties als consequenties van lage rugklachten. De populatie betreft een voor leeftijd gestratificeerde aselecte steekproef van mannen en vrouwen in de leeftijd van 20-59 jaar uit Amsterdam, Doetinchem en Maastricht. De gegevens zijn verzameld in de jaren 1993-1995 en betreffen 13.927 personen. Na de selectievraag 'Heeft u de afgelopen 12 maanden last (pijn, ongemak) gehad onder in de rug?' is via een aanvullende vragenlijst uitgebreide informatie over kenmerken en consequenties van de rugklachten verzameld. Bijna de helft van de populatie (49%) rapporteert lage rugklachten, ruim eenvijfde zelfs klachten die langer dan drie maanden duren of vrijwel altijd aanwezig zijn. De consequenties van lage rugklachten zijn: verhindering van de normale bezigheden (28%), medische behandeling (42%), werkverzuim (23%), (gedeeltelijk) afgekeurd (8%) en verandering of aanpassing van werk (11%). Van de personen met lage rugklachten beoordeelt 11% de gezondheid matig tot slecht, tegenover 4,4% van degenen zonder lage rugklachten. Risicogroepen voor hoge prevalenties van lage rugklachten en de consequenties ervan zijn onder meer personen van middelbare leeftijd, personen met lage sociaal-economische status (op basis van opleiding) en huisvrouwen/-mannen. Het MORGEN-project levert de eerste uitgebreide gegevens over het voorkomen van lage rugklachten in de bevolking sinds de EPOZ-studie uit 1975-1978. Lage rugklachten vertegenwoordigen een groot volksgezondheidsprobleem, niet alleen in termen van de omvang van de prevalenties maar eveneens in termen van de omvang van de consequenties., This report presents the prevalences of low back problems among a random sample of the general population aged 20-59 living in three towns in different regions in the Netherlands (Amsterdam, Doetinchem and Maastricht). The description includes different characteristics of the low back problems, its consequences and the high risk groups. Almost half of the population reports low back problems during the last 12 months and chronic low back problems are reported by one-fifth. Low back problems form a considerable public health problem, not only because of the high prevalences but also because of the major consequences in terms of disabilities, use of health services and work absenteeism.