Search

Introduction: Bronchial artery embolisation (BAE) is one of the methods used in massive and recurring haemoptysis. The aim of the study is to determine the effectiveness and complications of bronchial artery embolisation in recurring haemoptysis. Material and methods: The analysis included 47 embolisation procedures performed on 30 patients treated between 2011 and 2017 in the Department of Respiratory Medicine, Allergology and Pulmonary Oncology due to haemoptysis. The patient’s age ranged between 18 and 71 years, while mean age at the time of BAE was 33.5 years. Patients with tuberculosis constituted 73.33% (n = 22) of the sample and underwent 31 embolisation procedures in total. The remaining part of the sample (n = 8) collectively underwent 16 BAEs. The analysis was conducted by verifying the medical documentation, as well as carrying face-to-face and phone conversations. Results: Immediate control due to the inhibition of bleeding was obtained in 95.75% of cases. Recurrence within 3 days of BAE was reported in 5 patients (10.63%), and 4 re-embolisation procedures were conducted. In 10 patients (33.33%), recurrence was observed during the first year post-BAE, while it was reported in 17 cases during the whole observation period (56.66% of patients). The subjects who underwent re-embolisation demonstrated recurrence-free periods lasting from 2 days to 63 months. In patients with recurrence but no re-embolisation, the shortest and longest haemoptysis-free time was 2 and 35 months, respectively. 11 patients (36.66%) required several embolisation procedures during the whole observation period. Conclusions: BAE is a highly successful procedure in treating haemoptysis. The risk of complications is low.

Śródmiąższowe zapalenie płuc z cechami reakcji autoimmunologicznej (IPAF) to termin opisujący przypadki śródmiąższowych chorób płuc i współtowarzyszących im zmian klinicznych, serologicznych i/lub morfologicznych o podłożu autoimmunologicznym, które nie spełniają reumatologicznych kryteriów rozpoznania konkretnej choroby tkanki łącznej (CTD). Najczęściej śródmiąższowe zapalenie płuc pojawia się wtórnie do choroby tkanki łącznej, zdarza się jednak, że jest jej pierwszą i jedyną manifestacją. Limfocytowe zapalenie płuc (LIP) to rzadka choroba, która charakteryzuje się naciekiem śródmiąższu oraz przestrzeni międzypęcherzykowych przez limfocyty, plazmocyty oraz inne komórki linii limfopoetycznej. Przyczyna LIP jest wciąż nieznana, ale może być ono jedną z manifestacji choroby tkanki łącznej. Kliniczny przebieg bywa bardzo zróżnicowany—od samoistnej remisji po przyśpieszoną progresję prowadzącą do niewydolności oddechowej i zgonu pomimo zastosowania systemowej glikokortykosteroidoterapii (sGKS). Ponieważ obecnie brakuje standardów terapeutycznych, LIP leczy się empirycznie. W pracy zaprezentowano przypadek 54-letniej, HIV-negatywnej kobiety, u której na podstawie obrazu klinicznego oraz zmian radiologicznych wysunięto podejrzenie LIP. Wyniki badań laboratoryjnych wskazywały na podłoże autoimmunologiczne, odchylenia nie były jednak charakterystyczne dla żadnej konkretnej układowej choroby tkanki łącznej. Z uwagi na ciężki stan kliniczny chorej, wdrożono leczenie immunosupresyjne bez wykonywania biopsji płuca. W pracy opisano okres dwuletniej obserwacji chorej oraz wszelkie wątpliwości diagnostyczno-terapeutyczne.

Interstitial pneumonia with autoimmune features (IPAF) is a term to describe individuals with both interstitial lung disease (ILD) and combinations of other clinical, serologic, and/or pulmonary morphologic features, which presumably originate from an underlying systemic autoimmune condition, but do not meet current rheumatologic criteria for a defined connective tissue disease (CTD). Predominantly, interstitial pneumonia arises in the course of an established CTD, but it is not so rare for the ILD to be the first, and possibly the one and only manifestation of a latent CTD. Lymphocytic Interstitial Pneumonia (LIP) is an uncommon disease, characterized by infiltration of the interstitium and alveolar spaces of the lung by lymphocytes, plasma cells and other lymphoreticular elements. The cause of LIP is still unknown but it could be also a manifestation of CTD. Clinically, it is highly variable, from spontaneous resolution to progressive respiratory failure and death despite glucocorticoid treatment. Since there are no recent standards for the management of LIP, the disease is treated empirically. We report a case of a HIV-negative 54-year-old woman, who was suspected of LIP according to clinical features and radiological findings. Positive laboratory results were highly suggestive of underlying autoimmune process, but did not fulfil the criteria of any particular CTD. Because of severe general condition of the patient, immunosuppressive treatment was started immediately, without further invasive diagnostics including lung biopsy, which is required for a definitive diagnosis. We present two-year observation of the patient with all our doubts concerning clinical proceedings.

A poor start in life shapes children’s development over the life-course. Children from low- and middle-income countries (LMICs) are exposed to low levels of early stimulation, greater socioeconomic deprivation and persistent environmental and health challenges. Nevertheless, little is known about country-specific factors affecting early childhood development (ECD) in LMICs. Using data from 68 LMICs collected as part of the Multiple Indicator Cluster Surveys between 2010 and 2018, along with other publicly available data sources, we employed a multivariate linear regression analysis at a national level to assess the association between the average Early Childhood Development Index (ECDI) in children aged 3–5 and country-level ecological characteristics: early learning and nurturing care and socioeconomic and health indicators. Our results show that upper-middle-income country status, attendance at early childhood education (ECE) programs and the availability of books at home are positively associated with a higher ECDI. Conversely, the prevalence of low birthweight and high under-5 and maternal mortality are negatively associated with ECDI nationally. On average, LMICs with inadequate stimulation at home, higher mortality rates and without mandatory ECE programs are at greater risks of poorer ECDI. Investment in early-year interventions to improve nurturing care and ECD outcomes is essential for achieving Sustainable Development Goals.

Przebieg przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP) charakteryzuje się nie tylko utrzymującymi się ograniczeniami przepływu powietrza przez oskrzela, ale również współwystępowaniem patologii pozapłucnych. Czynniki ryzyka, w tym przede wszystkim palenie tytoniu, prowadzą do rozwoju przewlekłego, ogólnoustrojowego procesu zapalnego, który pełni główną rolę w patogenezie zarówno POChP, jak i wielu chorób towarzyszących, w tym sercowo-naczyniowych. Obraz kliniczny POChP jest różnorodny i zależy od nasilenia zmian w układzie oddechowym, jak również od dysfunkcji innych narządów i chorób współistniejących. U osób z chorobą obturacyjną płuc najczęściej obserwuje się współwystępowanie chorób układu sercowo-naczyniowego, które wpływają na jej ciężkość i przebieg naturalny, na jakość życia chorych oraz wielokrotnie są przyczyną hospitalizacji i zgonu. Są również ważnym czynnikiem prognostycznym. Obecność dodatkowych chorób może przedłużać zaostrzenie POChP. Z drugiej strony POChP jest niezależnym czynnikiem ryzyka wystąpienia incydentów sercowo-naczyniowych. Częstość POChP jest wysoka u chorych na chorobę niedokrwienną serca, a obturacyjne zaburzenia wentylacji to poważne czynniki ryzyka rozwoju niewydolności serca. Z łożoną interakcję między POChP a chorobami sercowo-naczyniowymi niektórzy autorzy opisują jako „kontinuum sercowo-płucne”. Zależności te nie są szczegółowo poznane. Obecnie prowadzi się badania mające na celu wyjaśnienie tych skomplikowanych relacji. Przez wiele lat nie dostrzegano powiązań między POChP a chorobami sercowo-naczyniowymi. Dziś wiadomo, że opieka nad chorym na POChP musi być kompleksowa i wymaga indywidualnego podejścia. Konieczne jest monitorowanie ryzyka chorób sercowo- naczyniowych i wpływu tych chorób na przebieg POChP. Istotne jest staranne i odpowiednio dobrane leczenie wszystkich występujących u pacjenta stanów chorobowych. Plan leczenia chorych na POChP i jednoczesnej terapii chorób współistniejących powinien być przygotowany przez dobrze współpracujący zespół interdyscyplinarny.

Według ostatniej definicji Global Initiative For Chronic Obstructive Lung Disease i Polskiego Towarzystwa Chorób Płuc (GOLD/PTChP) prze-wlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) jest chorobą, której można zapobiec i którą można leczyć [...]

Wstęp: Jedną z metod postępowania w masywnym lub nawracającym krwiopluciu jest embolizacja tętnic oskrzelowych (BAE). Celem pracy było wykazanie skuteczności oraz określenie powikłań zabiegu embolizacji tętnic oskrzelowych u pacjentów z nawracającym krwiopluciem. Materiał i metody: Analizie poddano 47 zabiegów embolizacji u 30 pacjentów przebywających w latach 2011–2017 na oddziale pulmonologii, alergologii i pulmonologii onkologicznej w Poznaniu z powodu krwioplucia. Przedział wiekowy pacjentów: 18–71 lat, średnia wieku podczas BAE: 33.5 roku. Pacjenci z mukowiscydozą stanowili 73.33% (n = 22); wykonano u nich łącznie 31 embolizacji. U pozostałych pacjentów (n = 8) wykonano łącznie 16 embolizacji. Analizy dokonano, przeprowadzając weryfikację dokumentacji medycznej oraz rozmowy bezpośredniej bądź telefonicznej. Wyniki: Natychmiastową kontrolę wynikającą z ustąpienia krwawienia uzyskano po 95.75% embolizacjach. Nawrót krwioplucia w ciągu 3 dni od zabiegu nastąpił po 5 BAE (10.63%), wykonano 4 reembolizacje. W pierwszym roku nawrót wystąpił u 10 pacjentów (33.33%), w czasie całej obserwacji u 17 chorych (56.66%). Wśród pacjentów, którzy mieli wykonane ponowne BAE najkrótszy czas bez krwioplucia to 2 dni, a najdłuższy 63 miesiące. Wśród pacjentów z nawrotem krwawienia, ale bez ponownej embolizacji najkrótszy czas bez krwioplucia wynosi 2 miesiące, najdłuższy 35 miesięcy. Jedenastu pacjentów (36.66%) wymagało wykonania kilku embolizacji na przestrzeni omawianych lat. Wnioski: BAE jest zabiegiem o dużej skuteczności w leczeniu krwioplucia, obarczonym niewielkim ryzykiem powikłań.

Ziarniniakowatość z zapaleniem naczyń (GPA) jest rzadką chorobą o nieznanej etiologii, cechującą się martwiczym zapaleniem małych i średnich naczyń oraz tworzeniem ziarniniaków. Choroba typowo zajmuje górne i dolne drogi oddechowe oraz nerki, może jednak występować w wielu innych lokalizacjach narządowych, dając często zaskakujący obraz kliniczny. U większości pacjentów stwierdza się autoprzeciwciała przeciwko cytoplazmie neutrofilów (ANCA), którym przypisuje się rolę patogenetyczną. Choroba dotyczy najczęściej osób w średnim i starszym wieku, z przewagą rasy białej. Przed erą leczenia immunosupresyjnego GPA była chorobą o wysokiej wczesnej śmiertelności. Obecnie dysponujemy leczeniem, które pozwala na uzyskanie remisji u większości chorych. Decyzję co do sposobu leczenia podejmuje się w zależności od postaci klinicznej choroby (miejscowa, uogólniona, oporna). Standardem w leczeniu indukującym remisję w postaciach uogólnionych choroby jest cyklofosfamid w połączeniu ze steroidoterapią. Taka terapia, jakkolwiek skuteczna, obarczona jest wieloma działaniami niepożądanymi. Ponadto, część chorych wykazuje oporność na standardowe leczenie, a połowa z nich doświadcza nawrotów choroby. Dlatego poszukuje się alternatywnych metod leczenia indukującego remisję oraz skutecznego leczenia podtrzymującego po jej uzyskaniu. Obecnie duże nadzieje budzą wprowadzone od kilku lat do terapii GPA leki biologiczne. Wśród nich dotychczas najlepiej przebadanym preparatem jest rytuksymab, który znalazł miejsce w zaleceniach EULAR, jako lek alternatywny dla chorych z postacią oporną GPA. W artykule omówiono obraz kliniczny GPA, zasady jej rozpoznawania oraz aktualnie zalecane postępowanie.

Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) nadal pozostaje niezwykle ważnym problemem medycznym i społecznym oraz jedną z głównych przyczyn zgonów. Wiąże się ona z paleniem tytoniu, którego skutkiem jest przewlekły, postępujący proces zapalny w układzie oddechowym ze zmianami patologicznymi w drogach oddechowych, płucach oraz z konsekwencjami pozapłucnymi i ogólnoustrojowymi. Standardowe metody klasyfikacji POChP (np. pomiar natężonej objętości wydechowej pierwszosekundowej) nie odzwierciedlają różnorodności cech choroby i jej przebiegu, stanu klinicznego chorych. Są mało przydatne w różnicowaniu fenotypów. Wiele surowiczych biomarkerów zapalenia wykazuje korelacje z aktualnym stanem chorego, na przykład z zaostrzeniem POChP, lepiej odzwierciedlając aktywność choroby czy zachodzące procesy patologiczne. Konieczne jest opracowanie i wprowadzenie nowych strategii nie tylko do określania przyczyn zaostrzenia choroby, ale także do fenotypowania chorych, prognozowania oraz indywidualizowania ich leczenia. W ciągu ostatniego dziesięciolecia znacznie poszerzono wiedzę na temat biomarkerów. Ich dalsza identyfikacja pozwoli na opracowanie skutecznych, powtarzalnych metod oznaczania stężeń biomarkerów w surowicy krwi. Wyniki prowadzonych na dużą skalę kompleksowych badań klinicznych mogą się istotnie przyczynić do wprowadzenia nowych leków oraz poprawy wyników leczenia POChP.

Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP)jest chorobą o dużym znaczeniu epidemiologicznym, zdrowotnym i społecznym [...]

Wstęp: W ostatnich latach dyskutuje się o wpływie chorób współistniejących z rakiem płuca na decyzje terapeutyczne, przebieg leczenia oraz rokowanie. Celem pracy była (1) ocena występowania chorób współistniejących u chorych operowanych z powodu raka płuca oraz (2) zbadanie przydatności skal Charlson Comorbidity Index (CCI) i Simplified Comorbidity Score (SCS) do przedoperacyjnej oceny chorych z rakiem płuca. Materiał i metody: Do badania retrospektywnego włączono 476 chorych operowanych z powodu raka płuca. Zebrano dane dotyczące rozpoznania histopatologicznego, zaawansowania raka płuca, wywiadu palenia tytoniu, chorób współistniejących oraz parametrów spirometrycznych. Obliczono punktację w skalach CCI i SCS. Zbadano występowanie chorób współistniejących w zależności od płci, rozpoznania histopatologicznego i zaawansowania raka płuca. Oceniono korelacje pomiędzy punktacją w skalach CCI i SCS a wiekiem chorych, liczbą paczkolat oraz parametrami spirometrycznymi. Wyniki: Najczęstszymi chorobami współistniejącymi były: nadciśnienie tętnicze (42%), przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) (22%), choroba niedokrwienna serca (17%) i cukrzyca (12%). Nie stwierdzono różnic w występowaniu chorób współistniejących w zależności od typu histologicznego oraz zaawansowania raka płuca. Wykazano korelacje pomiędzy punktacją w skalach CCI i SCS a wiekiem chorych, liczbą paczkolat oraz parametrami spirometrycznymi. Składowe obu skal nie odzwierciedlały jednak profilu najczęstszych chorób współistniejących w badanej grupie. Wnioski: Częstość występowania chorób współistniejących z rakiem płuca jest znaczna. Choroby te powinny być brane pod uwagę podczas kwalifikacji chorych z rakiem płuca do leczenia operacyjnego. Jednak skale CCI i SCS wydają się nie dość precyzyjne do tego celu.

Wstęp: Proces apoptozy może odgrywać ważną rolę w patogenezie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP). Autorzy ocenili stężenie markerów związanych z regulacja apoptozy, w tym markerów indukujących apoptozę—TNF-α, sFasL i białka p53 oraz hamujących apoptozę—bcl-2. Ponadto w pracy oceniono związek pomiędzy badanymi markerami a parametrami klinicznymi POChP. Materiał i metody: Do grupy badanej włączono 181 chorych na POChP (60 kobiet, wiek 62.2 ± 9.37 lat, FEV1% 55.2 ± 19.98%), grupa kontrolna złożona była z 29 osób (11 kobiet). Stężenia TNF-α, sFasL, p53 i bcl-2 w surowicy oznaczono metodą ELISA (enzyme-linked immunosorbent assay). Wyniki: Średnie stężenie sFasL w surowicy chorych na POChP wynosiło 0.092 ± 0.077 ng/mL, a stężenie TNF-α 2.911 ± 3.239 pg/mL. Stężenia w grupie chorych i grupie kontrolnej nie różniły się, nie stwierdzono również korelacji pomiędzy badanymi markerami a parametrami klinicznymi, takimi jak FEV1%, BMI, RV% (objętość zalegająca w % wartości należnej) oraz wskaźnikiem BODE. Mimo użycia dwóch różnych metod diagnostycznych stężenie bcl-2 przekraczało poziom detekcji u 15 chorych, a stężenie p53 było wyższe od progu detekcji zaledwie u 3 chorych. Stężenia bcl-2 wahały się od 0.418 do 11.423 ng/mL a p53 od 90.772 do 994.749 pg/mL. Wnioski: Nie stwierdzono różnic w stężeniach markerów pro- i anty-apoptotycznych pomiędzy grupą chorych na POChP i grupą kontrolną. Stężenia badanych markerów nie korelowały z parametrami klinicznymi.