Search

Copyright of Turkish Journal of Trauma & Emergency Surgery / Ulusal Travma ve Acil Cerrahi Dergisi is the property of KARE Publishing and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Objective: Pain is the most common reason for the emergency department (ED) visits of geriatric patients. Pain management might be challenging in this age group of patients which may spur delays in pain treatment and oligoanalgesia. In addition, failure to provide effective pain control in geriatric patients can lead to delirium, depression, and prolonged hospital stay. The aim of the study was to compare the changes in pain scores of geriatric and non-geriatric patients in the first 60 min who applied to the ED with acute pain. Methods: This prospective study was conducted between January 2022 and March 2022 in an academic ED. All patients older than 18 years old who presented with acute pain were enrolled in the study. The primary outcome measure of the study was determined as the alteration in pain levels between geriatric and non-geriatric groups at the visual analog scale (VAS) at 0-60th min. The secondary outcome measures of the study were to determine the opioid doses between the two groups and the alteration in pain levels between the two groups at the VAS at 0-20th min and 0-40th min. Results: The change in pain levels did not differ significantly between the groups at 0-60th, 0-20th, and 0-40th min. Opioid doses were also not significantly different among the two groups. Conclusion: The findings of this study indicate that oligoanagesia is not a significant risk neither for geriatric nor for non-geriatric patients in the ED population. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Turkish Journal of Trauma & Emergency Surgery / Ulusal Travma ve Acil Cerrahi Dergisi is the property of KARE Publishing and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Objective: The aim of this study is to evaluate the relationship between vitamin D levels and various cardiovascular risk scoring systems such as QRISK2, BNF, ASSING, SCORE and Framingham in geriatric diabetic patients. Methods: 60 diabetic geriatric patients with vitamin D deficiency (10-30 ng/mL) and 40 geriatric patients with vitamin D deficiency (<10 ng/mL) were included in the study. The scores of the patients indicating cardiovascular disease risks such as QRISK2, BNF, ASSIGN, SCORE and Framingham were calculated. All values were compared between these two groups. Results: While the Framingham risk score (p<0.001), BNF (p=0.001) and SCORE (p<0.001) were found to be significantly higher in patients with vitamin D deficiency, other scores did not significantly differ between the groups. There was a weak but statistically significant negative correlation between 25[OH] D levels with Framingham risk score (p<0.001 r=-0.384), BNF score (p=0.003 r=-0.299), and Score score (p=<0.001 r=-0.407). Conclusion: In the present study, we found a close relationship between the Framingham, BNF and ASSIGN cardiovascular risk score and serum vitamin D concentrations in diabetic geriatric patients. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Objective: The admission rates to intensive care units and mortalities in geriatric patients are higher than the rest of the population with COVID-19 infection. Although the efficacy of hydroxychloroquine sulfate has been recognized, especially when started early during infection, its effectiveness at these early time points in geriatric patients has not been investigated. In this study, our primary aim was to investigate the effects of early treatment of hydroxychloroquine sulfate on COVID-19 positive geriatric patients, according to their clinical symptoms, situation before the intensive care, and patient survival. Methods: A total of 147 geriatric patients diagnosed with COVID-19 in the intensive care unit were divided into three groups: Patients who were admitted to the intensive care unit from the emergency department but did not receive treatment (Group 1); from the service for whose a 5-day treatment was initiated but not completed (Group 2); and those who completed 5-days of drug therapy (Group 3). Results: Although demographic data were similar between the three groups, the age parameters were significantly differed between them. Furthermore, there was no difference between the groups regarding mortality rate, discharge time, or extubation. The time to mortality and the duration of mechanical ventilation were found to be significantly shorter in Group 1 (p=0.001). Conclusion: No significant effect was observed on patient survival and outcome due to early administration of hydroxychloroquine sulfate. According to our main findings, this study cannot recommend pre-admission hydroxychloroquine treatment for critically ill geriatric patients with COVID-19. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Ülkemizde yeni kanser vakalarının %42'si ve kansere bağlı ölümlerin %62'si =70 yaş kişilerde görülmektedir. Yaşlı hastalar biyolojik, fonksiyonel, psikolojik ve sosyal açıdan gençlerden farklılık göstermekte bu göz önünde bulundurarak disiplinlerarası bir yaklaşımla yönetilmeleri gerekmektedir. Çalışmamızda ülkemizdeki mevcut durumu gözden geçirmek ve iyileştirmek için radyasyon onkologları arasında hem farkındalık durumunu hem de tamamlanması gereken açıkları değerlendirmeyi amaçladık. Gereç ve Yöntem: Dernek üyelerimizden kesitsel görüş verilerini toplamak için 18 soruluk, Likert ölçeği kullanan, çoktan seçmeli, açık uçlu ve demografik sorulardan oluşan anket kullanılmıştır. Elektronik ankete son şekli, derneğimiz çalışma grubu ile değerlendirilerek verilmiş ve google formla anket linki ile üyelerimize ulaştırılmak hedeflenmiştir. Bulgular: Toplam katılımcı sayısı 201'dir. Yaş ortalaması açısından dağılımlarında, %32,2'lik oranı ile en sık yaş grubu 40-49 yaş aralığında iken; bunu <30 yaş %24,1 ve 30-39 yaş %22,6'lık oranı ile takip etmektedir. 50-59 yaş grubu ise %19,6'lık bir oranla temsil edilmektedir. Yaklaşık yarısı (%48,7'si) üniversite hastanesinde çalışırken; %34,7'si eğitim ve araştırma hastanesinde görev yapmaktadır. Yine yarısına yakını (%44,2'si) uzman hekim olup bunu %27,6'lık oranı ile asistan hekimlerimizden oluşmaktadır. Beklenildiği gibi %99,5'i =70 yaş hastalarla günlük pratiğinde karşılaştığını belirtmiştir. Bu karşılaşılan geriatrik hasta grubunun tümör yerleşim bölgelerinin dağılımlarına bakılıdığında; %56,3'ü toraks kanserleri, %53,3'ü genitoüriner bölge kanserleri, %39,1'i meme kanseri ve %31'i de baş boyun bölgesi kanserleridir. Bu hasta grubunda karar almakta %62,4'nün zorlandığı görülmüştür. Ancak buna rağmen %85,4'ü tedavi kararını yaştan bağımsız yaptıklarını belirtmişlerdir. Katılımcıların %63,5'i herhangi bir ölçek kullanmadıklarını belirtmişlerdir. İlginç olan konu yine ihtiyaç duyuluyor olmasına rağmen %16,7'sinin kurumlarında geriatri uzmanı olup olmadığını bilmiyor olmasıdır. Asistanlık eğitim programında geriatri eğitimin yer alması %76,6 katılımcı tarafında gerekli bulunmuştur. Geriatrik hasta yönetiminde en çok zorlandıkları konularda şekilde gösterilmiştir. Sonuç: Geriatrik hastalarımızın tedavisi, kendine özgü yaklaşım gerektirmesi nedeniyle zorluklar içermekte; kişiselleştirilmiş tedavi seçenekleri sağlamak ve hem tedaviye uyumu hem de sonucu iyileştirmek için ciddi geriatrik değerlendirmeler gerektirmektedir. Ülkemiz radyasyon onkolojisi eğitim programında geriatrik hasta değerlendirmesi ve yönetimine özgü önemli boşluklar bulunmaktadır. Hem uzmanların hem de asistanların çoğunluğu, tedavilerini ve yönetimlerini iyileştirmek ve kişiselleştirmek için geriatrik onkoloji eğitimini entegre etmenin, kurslar düzenlemenin önemli olduğu konusunda hemfikirdir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Oligometastatik kanserler (OMK) potansiyel kürabl hastalıklardır. Bu hastaların radikal yaklaşımla tedavi edilmeleri sağkalım katkısı sağlamaktadır. Stereotaktik radioterapi (SBRT), OMK'da sık kullanılan tolerabl ve etkin bir tedavi yöntemidir. Mesane kanserinde oligometastatik hastalık nadir rastlanılan bir durum olup literatürde ancak olgu sunumları şeklinde karşımıza çıkmaktadır. Burada SBRT ile tedavi edilmiş geriatrik bir oligometastatik mesane kanseri vakası sunularak geriatrik hastalarda SBRT kavramı literatür eşliğinde irdelenecektir. Olgu: Hasta, mesanede sağ posterior lateral duvar yerleşimli tümörü olan 71 yaşında kadındır. Hastaya radikal sistektomi uygulanmıştır. Patolojisinde yüksek dereceli ürotelyal karsinom, perinöral ve lenfovasküler invazyon saptanmıştır, cerrahi sınırlar (-), çıkarılan 10 lenf nodundan biri metastatik olup evresi pT3N1 olarak raporlanmıştır. Cerrahi sonrasında 4 kür carboplatin-gemsitabin uygulanmıştır. Hastanın izleminde cerrahiden 12, son kemoterapiden 8 ay sonra sağ sakrospinöz ligamanda 12x9 mm boyutlu, SUVmax: 2,8 olan kitle saptanmış izlemine karar verilmiştir. Kitleye bağlı hastada sağ bacağa vuran ağrı saptanmıştır. İzlemde 4 ay sonra yapılan kontrolde kitle boyutu 16x9 mm'ye ulaşmış, SUX max: 6,2'ye çıkmıştır. Boyutsal ve metabolik progrese olan kitle, nüks olarak değerlendirilmiş, başka yerde hastalığı olmayan hasta oligonüks yapmış mesane ca olarak değerlendirilmiştir. Cerrahi için uygun bulunmayan hastaya SBRT kararı alınmıştır. Kitleye yönelik 3 fraksiyonda 30 Gray toplam doz olacak şekilde SBRT uygulanmıştır (Görüntü-1). Tedaviye bağlı akut yan etki görülmemiştir. SBRT sonrası 4. ay konkrolde PET-BT'de kitle boyutu benzer olup SUVmax: 2,7'ye gerilemiştir. Boyutsal stabil, metabolik yanıtlı hastada sağ bacak ağrısı kaybolmuştur. Bulgular: Oligometastatik kanserler potansiyel kürabl hastalıklar olup lokal ve bölgesel alanlara olduğu kadar metastatik bölgelere de kürabl yaklaşımla multimodal tedavi planlanması sağkalımı artırmaktadır. SBRT, OMK hastalarında metastazlara yönelik olarak kullanılan noninvaziv, tolerabl, kısa sürede uygulanabilen bir tedavi yöntemidir. Bu özellikleriyle SBRT, geriatrik hasta grubunda cerrahiye güçlü bir alternatif olarak ön plana çıkmaktadır. Çalışmalarda OMK'da SBRT ile genel ve hastalıksız sağkalım artışı olduğu gösterilmiştir. Ayrıca oligorekürrens ve tek oligometastatatik hastalıkta progresyonsuz sağkalımın daha yüksek olduğu gösterilmiştir. Mesane kanserinde oligometastik hastalık nadir rastlanan ve literatürde olgu-sunumu bazında karşımıza çıkan bir durum olup tedavinin hastaya özel planlanması gerekmektedir. Sonuç: Gelişen teknolojilerle daha düşük yan etki potansiyeli olan tedaviler sayesinde oligometastatik geriatrik kanser hastalarında da radikal tedaviler daha yaygın olarak uygulanabilecektir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Agri: Journal of the Turkish Society of Algology / Türk Algoloji (Ağrı) Derneği'nin Yayın Organıdır is the property of KARE Publishing and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Amaç: Özofagus kanserleri genellikle 65 yaş ve üzerinde görülmekle beraber, son yıllarda pik insidans yaşı giderek artmaktadır. Ancak geriatrik yaşta komorbidite fazlalığı ve tedavi tolerasyonunun genç hasta grubuna göre daha düşük olabileceği için küratif amaçlı tedavi uygulamalarında endişelere neden olmaktadır. Bu durum geriatrik hastalarda özofagus kanseri tedavisinin planlanmasının önemini artırmıştır. Biz de bu amaçla küratif tedavi uygulanan özofagus kanseri tanısı almış hastalarda geriatrik hasta grubunun gençlere göre tedaviye toleransını ve genel sağkalımlarını değerlendirmeyi planladık. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya 2013-2023 tarihlerinde lokal ileri özofagus kanseri tanısıyla neoadjuvan veya definitif kemoradyoterapi uygulanan 2 merkezden toplam 97 hasta dahil edildi. Hastalar 65 yaş ve üzeri ile 65 yaş altı olarak iki gruba ayrıldı. Her iki grupta genel ve hastalıksız sağkalıma etki eden faktörler araştırıldı. İkili karşılaştırmalar için ki-kare ve Mann-Whitney U testi, sağkalım analizleri için Kaplan-Meier ve Log-Rank testi kullanıldı. Bulgular: Çalışmamıza dahil edilen 97 hastanın 48'sı (%49,5) yaşlıydı (=65 yaş). Yaşlı hastaların medyan takip süresi 20 ay (2-85 ay) iken genç hastaların 21 aydı (2-173 ay). Yaşlı hastaların genç hastalara kıyasla cinsiyet, VKİ (vücut kitle indeksi), evre, histoloji, yerleşim yeri, total radyoterapi dozu, eş zamanlı kemoterapiyi tamamlama ve cerrahi tedavi uygulanma oranı arasında istatistiksel fark yoktu (p>0,05). Tedavi sonrası yaşlı hastaların 13'ü (%27,1) progrese oldu ve 24'ü (%50) vefat etti; genç hastaların ise 13'ü (%26,5) progrese oldu ve 23'ü (%46,9) vefat etti. Yaşlı hastalarda 1, 3 ve 5 yıllık progresyonsuz sağkalım oranı sırasıyla %85,7, %65,3 ve %58,1 iken genç hastalarda sırasıyla %83, %67,3 ve %63,3 idi. Yaşlı hastalarda 1, 3 ve 5 yıllık genel sağkalım oranı sırasıyla %79,2, %53,6 ve %40,3 iken genç hastalarda sırasıyla %65,3, %52,2 ve %52,2 idi. İki grup arasında hem progresyonsuz sağkalım hem de genel sağkalım açısından istatistiksel anlamlılık saptanmadı (sırasıyla, p=0,950, p=0,745). Sonuç: 65 yaş ve üzeri hastaların progresyonsuz ve genel sağkalımı genç hastalarla benzer bulunmuştur. Kemoradyoterapi =65 yaş özofagus kanserleri hastalarda tolere edilebilen bir tedavi yöntemidir. Hasta yaşından bağımsız olarak lokal ileri özofagus kanserli hastalarda küratif amaçlı tedavilerin planlanmasını desteklemektedir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Geriatrik hasta 65 yaş ve üstü olarak tanımlanır. Meme kanseri kadınlarda en sık görülen kanserdir. Meme kanserli hastaların %40'tan fazlası 65 yaşın üzerindedir. Meme kanseri genellikle geriatrik hastalarda genç hastalara göre daha olumlu biyolojik prognostik faktörlere sahiptir. Radyoterapi (RT), meme kanseri tedavisinin önemli bir parçasıdır. Meme dokusu kavisli bir yapı olan göğüs duvarının üzerinde olduğu için göğüs duvarının altında olan akciğer ve koroner damarlar tarafından alınan doz ve kalp dozu önemli parametrelerdir. Solunum nedeniyle göğüs duvarı hareketi ek bir planlama ve tedavi zorluğuna neden olur. Bu çalışmada akciğer, kalp ve koroner damarların korunmasında en etkili yöntem olan nefes tutma pozisyonuna geriatrik meme kanseri hastalarının uyumunu araştırmayı amaçladık. Gereç ve Yöntem: Bu amaçla 65 yaş altı ve üzeri yeni tanı almış meme kanseri hastalarında radyoterapi tedavi odasında geçirilen tedavi süresi (in room time) incelenmiştir. Bulgular: 65 yaş altı grupta 18 hasta nefesini tutarken, 65 yaş ve üstü grupta 15 hasta nefesini tutabildi. İki grup arasında nefes tutma açısından anlamlı fark yoktu (p: 0.407). Nefes tutma akciğer hacmi ile serbest akciğer hacmi arasındaki fark ve nefes tutan toplam akciğer hacmi ile serbest toplam akciğer hacmi arasındaki fark, 65 yaş ve üzerindeki hastalarda 65 yaş altı hastalara göre anlamlı olarak daha düşüktü (p: 0.027) (Tablo 1). Ancak 65 yaş altı ve 65 yaş üstü eksternal radyoterapi alan meme kanserli hastalar arasında radyoterapi tedavi süresi, nefes tutan akciğer hacmi, nefes tutan toplam akciğer hacmi açısından anlamlı fark yoktu. (p: >0.05) (Tablo 1). Serbest akciğer hacmi, serbest toplam akciğer hacmi, radyoterapi tipi, radyoterapi fraksiyonu sayısı, V5, V20, ortalama akciğer ve fraksiyon başına doz açısından iki grup arasında anlamlı fark yoktu (p: >0.05) (Tablo 1). Sol meme kanserli hastalarda sol ön inen arter (LAD) ve kalbin ortalama radyoterapi dozu değerlendirildi. 65 yaş ve üzerindeki ile 65 yaşın altındaki hastalarda LAD ve kalp ortalama radyoterapi dozu açısından iki grup arasında anlamlı fark yoktu (sırasıyla p: 0.244 ve 0.264). Hastaların her fraksiyon için tedavi odasında kalış süresi kayıt edildi. Toplam tedavi süresi dakika olarak oluşturuldu ve bu değerlerin ortalaması alındı. Tedavi odasında geçen süre 65 yaş altı hastalarda 530 ± 90 dakika ve 65 yaş üstü hastalarda 511 ± 122 dakikaydı ve istatistiksel olarak anlamlılık yoktu (p: >0.05) (Tablo 1). Sonuç: Geriatrik hastalarda tedavi yaklaşımları hastanın performansına göre değerlendirilmeli ve kalp ve akciğer dokusunda olabilecek hasarları daha zor tolere edebilecek olan bu yaş grubunda hastaların yaşlarından bağımsız olarak daha ileri radyoterapi teknikleri kullanılmalıdır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Meme kanseri tüm dünyada ve ülkemizde kadınlar arasında en sık görülen malign tümör grubunu oluşturmakta olup, meme kanserli hastaların da yarısından fazlası 65 yaş üzerinde tanı konmaktadır. Tüm toplumda beklenen yaşam süreleri uzadıkça, geriatrik meme kanserli hastalar ile karşılaşma oranı da artmaktadır. Bu çalışma ile çok merkezli verilerimizde hasta, tümör ve tedavi karakteristiklerini değerlendirmek amaçlandı. Gereç ve Yöntem: Mayıs 2010-Eylül 2022 tarihleri arasında 5 ayrı onkoloji merkezine başvuran, 65 yaş üstü, histopatolojik olarak meme kanseri tanısı almış, küratif radyoterapi uygulanmış 335 hastanın verileri retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların aldıkları tedaviler ve klinikopatolojilk özellikleri incelendi. Tüm istatistiki analiz SPSS programı (SPSS, version 22; SPSS, Inc. Chicago, IL) ile yapıldı. İstatistiki analiz olarak tanımlayıcı istatistikler, kaplan meirer analizi ve cox regresyon analizi yapıldı. P<0.05 istaitistiki olarak anlamlı kabul edildi. Bulgular: Ortalama yaş 70 (65-88) olup, takip süresi 40,40 (4.27-196.44) ay idi. Hasta ve tedavi karakteristikleri Tablo 1'de özetlendi. Hastaların %58.5'nde kronik hastalık mevcuttu. En sık histoloji invaziv duktal karsinomdu (%57). Grad 3 toksisite sadece 10 olguda gözlendi. 13 hasta yan etkilere bağlı tedaviye ara verdi. 2, 5 ve 10 yıllık genel sağ kalım (GS) sırası ile %94.8, %84.7 ve %52.7 idi. Takip süresinin sonunda 279 hasta (%83.3) hayatta idi. Yapılan tek değişkenli analiz sonuçlarına göre performans (ECOG 0-1/2-3; p=0.001), T evre (T1-2/T3-4; p=0.025), PNI (yok/var; p=0.045) GS üzerine etkili faktörler olarak bulundu. Çok değişkenli analiz sonuçlarında ise sadece performans (p=0.002, HR: 2.995, %95Cl: 1.508-5.951) GS için bağımsız prognostik faktördü. Sonuç: İleri yaşta tanı alan meme kanserli hastalarda hastanın tanı anındaki yaşı, beklenen yaşam süresi, performans durumu, eşlik eden hastalıkları gibi özellikleri; önerilen tedaviye uyumu, sürdürülebilirliği ve sonuçları açısından önemli faktörler olarak karşımıza çıkmaktadır. Klinik araştırmalarda yeterince temsil edilmeyen bu hasta grubunda eldeki verilerin sınırlı olması nedeniyle yeterli tedaviye daha az sıklıkla erişim sağlayabilmektedirler. Uygulanacak olan tedavi seçimi; ortaya çıkabilecek yan etkilerin ve mortalite risklerinin sıklığı göz önünde bulundurularak, hastanın yaşam süresini kaliteli olarak geçirmesini sağlayacak şekilde, hasta tercihleri dikkatle değerlendirilerek yapılmalıdır. Yaş tek başına varolan meme kanserinin tedavisini etkileyecek bir kriter olmamalı, geriatrik kanser tedavi uygulama rehber ve önerileri ile tedaviler planlanmalıdır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Yaşa bağlı olarak mutasyon yükündeki artış ve DNA tamir mekanizmalarının iyi çalışmamasından dolayı ileri yaş grubunda kanser sıklığı artmaktadır. Geriatrik hasta grubundaki ek hastalıklar ve sağlıklı doku onarımı kapasitesindeki düşüklük, tedavide küratif dozlara çıkmayı zorlaştırır. Gelişen sağlık hizmetleri ile insanların sağkalım süreleri uzamaktadır ve 80 yaş üstü, oktogenerian olarak tanımlanan çok yaşlı hasta grubuna günlük pratikte daha sık rastlanmaktadır. Geriatrik onkoloji pratiği özel çalışmalara ve tecrübeye dayalı olmalıdır. Bu çalışmada, kliniğimize başvuran 80 yaş üstü akciğer kanseri (Akc Ka) tanılı hastalarda radyoterapi (RT) yaklaşımı ile tedavi-takip sonuçlarının sunulması hedeflenmiştir. Gereç ve Yöntem: 2019-2022 yıllar arasında kliniğimize başvuran 80 yaş ve üzeri hastalar retrospektif olarak yerel veri tabanından tarandı. Ac Ka tanısını klinik-görüntüleme bulguları veya histopatolojik olarak almış ve buna bağlı RT uygulanmış, tanı anında F-18 florodeoksiglukoz pozitron emisyon tomografisi (F-18 FDG PET/BT) sonuçlarına ulaşılabilen 97 hasta (Ortalama: 83, 4 ±2,7/yıl; Aralık.80-91/yıl; 18K, 79E) çalışmaya dahil edildi. RT teknikleri küratif ve palyatif olarak belirlendi. Hastaların tanı anındaki C-reaktif protein (CRP), lökosit, hemoglobin, platelet (PLT), LDH, F-18 FDG PET/BT'de tümöre ait maksimum standart tutulum değeri (SUDmaks-T) ve hiler veya mediastinal lenf nodu SUDmaks-Ln değerleri, varsa metastazları ile biyopsi yapılmış hastaların tümörlere ait histopatolojik alt tipleri, kranial manyetik rezonans görüntüleme bulguları, hastalıklı ve hastalıksız sağkalım süreleri not edildi. Bulgular: Hastaların ECOG sınıflaması not edildi (33 ECOG1, 49 ECOG2, 14 ECOG3, 1 ECOG4). 29 hastanın biyopsisi yapılamamış iken en fazla adenokarinom (n:23) ve skuamöz hücreli karsinom (n:31) tanısı mevcuttu. SUDmaks-T 15,9±8,7 ve SUDmaks-Ln 5,5±8,4, CRP: 41,1± 42,9, Hgb 11,9±1,7, lökosit 9161±5003, plt 295020±94419, LDH 257,4±107,4 idi. 25 hasta Evre 1, 13 hasta Evre 2, 22 hasta Evre 3, 37 hasta Evre 4 idi. 54 hastaya palyatif RT (%55,7), kalan 46 hastaya ise definitif RT (% 44,3) uygulanmıştı. Hastaların 79'una VMAT/IMRT, 18'ine SBRT teknikleri kullanılmıştı. Hastaların %70,1'inin (n:68) akciğerine RT uygulanmıştı. 10 hastaya primer toraks RT ve metastazlarına yönelik palyatif RT uygulanmıştı. Takiplerde 19 hasta hastalıksız yaşıyor iken (%19,6), 10 hasta hastalıklı yaşıyor, 68 hasta ise exitus (%70,1) idi. Takip süresi en az 1, en çok 135 ay idi. Sonuç: 80 yaş üstü hastalar kırılgan hasta grubu olup RT bu grup hastalarda genel sağ kalımı uzatması sebebiyle tercih edilebilecek bir yöntemdir. Prospektif çalışmalar ile en uygun radyoterapi doz ve fraksiyonasyon şemasının belirlenebilmesi için verilerin desteklenmesi önemlidir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Archives of the Turkish Society of Cardiology / Türk Kardiyoloji Derneği Arşivi is the property of KARE Publishing and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Turkish Journal of Trauma & Emergency Surgery / Ulusal Travma ve Acil Cerrahi Dergisi is the property of KARE Publishing and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Objective: Aim of this study was to investigate retrospectively, the intensive care mortality rates and predictors of mortality in patients over 65 years who were admitted to intensive care units of a training and research hospital with acute respiratory failure due to chronic obstructive pulmonary disease (COPD). Material and Methods: One hundred seventeen cases who were admitted between 1 January 2009 - 1 May 2016 were enrolled in this retrospective study. Patients data were collected from hospital's electronic data management system and analyzed with computer based statistical calculation program SPSS 21. Comparison of measurable data with normal distribution was made by t-test. Mann Whitney U-test was performed to compare parameters without normal distribution. Chi-square test was used to compare qualitative data. Multivariable logistic regression analysis was performed for parameters to determine risk factors for mortality. For all analyzes, p<0,05 was accepted significant. Results: Mean age of the patients included in the study was 75.9±6.4. Fifty of the cases (42,7%) were women. Of the cases, 93 (79,4%) were accepted from the emergency department, 17 (14,5%) from another center and 7 (6,1%) from the clinic. The mean length of stay in intensive care unit was 28.6±32.2 days. Most common comorbidities were hypertension (39.3%), chronic renal failure (17.9%) and diabetes mellitus (17.1%). Forty-one (35%) of the cases had Glasgow Coma Score <8 at the admission to the intensive care unit. The mean APACHE II Score was 26.4±7.3 and the intensive care mortality rate was 50 percent. Age of the patients (p=0.012), Glasgow Coma Score <8 (p=0.005) and vazopressor requirement (p<0.001) were found to be statistically significant in univariate analysis. Glasgow Coma Score (p=0.001) and vazopressor requirement (p<0.001) were found to be significant in the multivariate logistic regression analysis. The causes of death were ventilator related pneumonia/sepsis in 47 (79.7%), heart failure in 9 (15.3%), myocardial infarction in 2 (3.4%), and pneumothorax in 1 (1.6%). Conclusion: Considering the increase in the geriatric population, the Glasgow Coma Score and vasopressor requirement seem to be two useful parameters for predicting prognosis of patients with acute exacerbation of COPD in this age group. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Background: The aim of the present study was to retrospectively evaluate geriatric oncology cases hospitalized in the clinic. Methods: Files of oncology patients hospitalized between May 2012 and March 2013 were analyzed. Demographic data was recorded, including the 5 most common types of cancer according to gender, duration of hospitalization, and prognosis of patients diagnosed at 65 years of age or older. Results: The 5 most common types of cancer in male patients (28.3%, n=17) were hematological malignancies (21.7%, n=13), lung cancer (13.3%, n=8), colon cancer (10%, n=6), bladder cancer (8.3%, n=12) and prostate cancer. The 5 most common types of cancer in female patients (26.7%, n=12), were hematological malignancies, colon cancer (24.4%, n=11), breast cancer (13.3%, n=6), lung cancer (11.1%, n=5), and bladder cancer (4.4%, n=2). Conclusion: In cases of geriatric oncology, incidence of cancer types may also vary. The most common cancer type in both men and women in the present study was hematologic malignancy. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Background: The aim of the present study was to retrospectively evaluate geriatric type 2 diabetic patients admitted to emergency services as a result of diabetes. Methods: All files of geriatric patients admitted to emergency services between January and August 2013 were analyzed. Patients admitted as a result of diabetes and related acute complications were included in the study. Results: Hypoglycemia was diagnosed in 28.2% (n=42) of patients, and hyperglycemic hyperosmolar state was found in 26.9% (n=40). Hyperglycemia, diabetic ketoacidosis, diabetic foot infection, and lactic acidosis were diagnosed in 20.1% (n=30), 16.1% (n=24), 6.7% (n=10), and 2% (n=3) of patients, respectively. Conclusion: Difficulties can occur in follow-up and treatment of diabetes mellitus in geriatric patients. Further comprehensive studies are needed on the topic. [ABSTRACT FROM AUTHOR]