Search

Het ICW heeft in opdracht van de provincie Noord Brabant een methode ontwikkeld om in het kader van de Regeling Bodembeschermingsgebieden bufferzones rond beekdalen te kunnen vaststellen. Deze buffers moeten natuurwelenschappelijk waardevolle beekdalen beschermen legen ongewenste invloeden van buitenaf, met name toevoer van nitraat via het grondwater, en grondwaterpeilverlaging in aanliggende landbouwgebieden.

Het onderzoek heeft zich gericht op het vastleggen van een eventuele relatie tussen de zoutuitslag van het gemaal, en de zoutuitslag van de drains alsmede op het vastleggen van een mogelijke samenhang tussen de door het gemaal uitgeslagen hoeveelheid water en de drainafvoer.

Bij het berekenen van drainafstanden wordt doorgaans gebruik gemaakt van zogenaamde stationnaire drainageformules. Toepassing van dergelijke formules maakt invoeren van een criterium noodzakelijk. Dit criterium houdt in, dat bij een bepaalde afvoer de grondwaterstand niet mag stijgen boven een bepaald niveau. In Nederland wordt voor dit criterium doorgaans een afvoer van 7 mm/etm genomen, waarbij de grondwaterstand tot 50 cm respectievelijk 40 cm beneden maaiveld mag stijgen voor respectievelijk bouwland en grasland. Het boven omschreven criterium wordt toegepast op alle grondsoorten en bij elke drainagediepte. Het houdt dus geen rekening met de mogelijkheid van verschillen in berging in verschillende grondsoorten. Berekeningen met niet-stationnaire stromingsoplossingen tonen echter aan, dat de grondwaterstand in niet geringe mate wordt beinvloed door de berging van water in de grond. De vraag is nu, in hoeverre men bij het ontwerp van een drainagesysteem rekening moet houden met de bergingsmogelijkheden in het profiel. In dit verslag zal getracht worden een antwoord op deze vraag te geven.