Search

Britanya ve İrlanda’nın Hıristiyanlaşma sürecinde Kelt Hıristiyanlığının Orta Çağ Hıristiyan misyonuna katkısı büyük önem arz etmektedir. Özellikle altıncı yüzyılda Kelt misyoner keşişleri gruplar halinde yola çıkmışlar ve Avrupa’yı dolaşarak dikkat çekici bir misyonerlik hareketi gerçekleştirmişlerdir. Kelt misyonerler gittikleri bölgelerde sadece Hıristiyan olmayanları değil, aynı zamanda Hıristiyan olup yozlaşmış kabul ettikleri kişileri de kapsayan bir misyon anlayışını benimsemişlerdir. Bu çalışmada, öncelikle Britanya ve Batı Avrupa’ya Hıristiyanlığın girişi ve bu bölgelerin yedinci yüzyıla kadar geçirdikleri dinî ve siyasî süreç ele alınmıştır. Ardından Kelt misyonerlerin, Mesih’in mesajı iletmek için çıktıkları yolculukları tanımlayan peregrinatio anlayışından bahsedilmiştir. Bu hareket temelde, Kelt misyonerliğinin üç önemli temsilcisi konumunda olan Aziz Columba (520-597), Aziz Aidan (590- 651) ve Aziz Columbanus (543-615) üzerinden incelenmiştir. Bahsi geçen isimlerin, misyonerlik faaliyetlerini yürütürken izledikleri yol, kullandıkları materyaller, karşılaştıkları problemler ve misyon hedefi doğrultusunda uyguladıkları yöntemlerin ortak yönleri ve farklılıkları üzerinde durulmuştur. Celtic Christianity significantly contributed to the medieval Christian mission in the Christianization of Britain and Ireland. The Celtic missionary monks, particularly in the sixth century, set out in groups, traveled across Europe, and carried out the most remarkable missionary movement. The Celtic missionaries employed preaching methods that included nonChristians and Christians they saw as corrupted. This study examines the introduction of Christianity to Britain and Western Europe, as well as the religious and political developments that occurred in these regions until the seventh century. It also discusses the concept of peregrinatio, which describes the journeys of Celtic missionaries to spread the message of Christ. It analyzes this movement through the three key figures of the Celtic missionary movement: St. Columba (520-597), St. Aidan (590- 651), and St. Columbanus (543-615). Finally, it highlights the similarities and differences among the names mentioned above in carrying out their missionary activities, including the materials they used, the problems they encountered, and the methods they used to achieve the missionary objective.

Bu çalışmada müfessir Taberî'nin yazmış olduğu "Câmiu'l-Beyân an Te'vîli Âyi'l-Kur'ân" adlı tefsirindeki Hıristiyanlık ve Hıristiyanlarla alakalı düşüncelerini ortaya koymak amaçlanmıştır. Öncelikle çalışmada Hıristiyanlıkla ilgili ele alınan konular hakkındaki âyetler aktarılmış ve bu âyetlerde önemli görülen kelimelerin üzerinde durulmuştur. Ardından Taberî'nin ele alınan konu hakkındaki görüş ve değerlendirmeleri belirlenmiştir. Ayrıca gerekli görülen yerlerde diğer müfessirlerin görüşlerine ve Hıristiyan kutsal kitaplarından alıntılara da yer verilerek benzerlikler ve farklılıklar açığa çıkarılmaya çalışılmıştır. Çalışma giriş ve üç ana bölümden oluşmaktadır. Çalışmanın giriş bölümünde çalışmanın konusu, amacı, sınırları, yöntemi ve kaynakları hakkında genel bilgiler verildikten sonra Ebu Cafer Muhammed b. Cerir et- Taberî'nin hayatı, ilmi şahsiyeti, eserleri ve tefsiri hakkındaki bilgiler sunulmuştur. Çalışmanın birinci bölümünde Taberî'nin tefsirine göre Hz. Meryem ve Hz. Îsâ ayrı ayrı ele alınmıştır. Çalışmanın ikinci bölümünde Taberî Tefsirinde Hz. Îsâ'nın Akıbeti işlenmiştir. Bu bölümde Hz. Îsâ'nın vefatı, ref'i, nüzûlü ve Mesihliği gibi konular, Kur'an-ı Kerim, İnciller ve Taberî'nin tefsiri esas alınarak karşılaştırmalı bir şekilde çalışılmıştır. Çalışmanın üçüncü bölümünde ise Taberî tefsirindeki Hıristiyanlık eleştirisine yer verilmiştir. Sonuç bölümünde ise ulaştığımız bulgular ortaya koyulmuş ve çalışmamızın genel bir değerlendirmesi yapılmaya çalışılmıştır. In this study, it is aimed to reveal the thoughts about Christianity and Christians in the commentary "Câmiu'l-Beyân an Te'vîli Âyi'l-Kur'an" written by the exegete Taberî. Primarily, the verses about the topics related to Christianity are mentioned and the words that are considered important in these verses are emphasized. Then, Taberî's views and evaluations on the subject discussed are determined. In addition, the similarities and differences are tried to be revealed by including the opinions of other commentators and quotations from the Christian holy books where deemed necessary. The study consists of an introduction and three main parts. In the introduction part of the study, general information about the subject, purpose, limits, method and sources of the study is given. Afterwards, the information about Abu Jafar Muhammad b. Cerir et-Taberî's life, scientific personality, works and commentary is presented. In the first part of the study, Hz. Mary and St. Jesus has been dealt with separately according to Taberî's interpretation. In the second part of the study, Hz. The Fate of Jesus is handled. In this part, The death of Hz. Jesus, his ref', his descent and his Messiahship, the Qur'an, the Bibles and the interpretation of Taberî have been studied in a comparative way. In the third part of the study, the criticism of Christianity in Taberî's commentary is mentioned.

Aile, toplumu oluşturan en küçük kurumdur. Evlilik ise ailenin oluşmasını sağlayan yüzyıllardır bütün dinler ve toplumlar tarafından kutsallık atfedilen bir birimdir. İnsanlık tarihi boyunca önemi vurgulanmış olan evlilik kurumu, Hıristiyan inancına göre kutsal kabul edilmiş ve sakrament derecesine yükseltilmiştir. Evlilik, Hıristiyan inancına göre İsa'nın sevgisinin insanlık üzerindeki tezahürüdür. Evlenen Hıristiyanlar, Tanrı'nın buyruğunu yerine getirmiş olur. Kutsallığı Hz. Âdem ve Hz. Havva'ya kadar dayandırılan evlilik, Tanrı'nın kurduğu bağ ile evlenen eşlerin kopmaz bir bağ ile bağlandıkları bir kurumdur. Hıristiyanlığın en köklü mezhebi olan Katolik mezhebinin evlilik konusundaki görüşleri evliliğin Hıristiyan inancına göre ne denli önemli olduğunu gösterir. Katolik inancına göre, evlilik Tanrı'nın buyruğuyla kurulmuş olan, Kilise birliğini sembolize eden kutsal bir müessesedir. Eşler birbirine kopmaz bağlarla bağlanmıştır ve boşanmak yasaktır. Evlenen çiftler Kilise birliğini sembolize etmektedir ve bunun bozulması büyük günahlardan sayılır. The family is the smallest institution that makes up the society. Marriage, on the other hand, is a unit that has been sanctified by all religions and societies for centuries, enabling the formation of the family. The institution of marriage, whose importance has been emphasized throughout the history of humanity, has been accepted as sacred according to the Christian belief and has been elevated to the level of sacrament. Marriage, according to Christian belief, is the manifestation of the love of Jesus on humanity. Christian believers who marry are doing God's command. The holiness of Hz. Adam and Hz. Marriage, dating back to Eve, is an institution in which spouses who marry with the bond established by God are bound by an unbreakable bond. The views of the Catholic sect on marriage, which is the most rooted sect of Christianity, show how important marriage is according to the Christian faith. According to the Catholic belief, marriage is a sacred institution established by the command of God, symbolizing the unity of the Church. Spouses are bound to each other by unbreakable bonds and divorce is prohibited. Married couples symbolize the unity of the Church, and breaking it is considered a major sin.

Hıristiyanlar açısından İsa Mesih’in Tanrı Oğlu olmasının yanında öne çıkan özelliklerinden biri şifacılığıdır. Ölüleri diriltmesi, cinleri kovması, cüzzamlıları, felçlileri, sağırları ve körleri iyileştirmesi İsa Mesih’in küçüklüğünden vefatına kadar göstermiş olduğu şifa mucizelerin-den bir kısmıdır. Şifa mucizesi, İsa Mesih’ten sonra havariler ve azizler yoluyla devam ettirilmiş ve günümüze kadar gelmiştir. Katolik ve Ortodokslardan bağımsız olarak her ne kadar Reform Kiliseleri şifa bahşetme yeteneğini reddetmiş olsalar da 18. ve 19. yüzyıllarda şifa bağışı belli başlı gruplar ve isimler sayesinde tekrar gündeme gelmiş hatta Pentekostal Kiliseler ile Bağımsız Afrika Kiliseleri için vazgeçilmez bir unsur halini almıştır. Günümüzde şifa mucizesi, Afrika’da kurulan birçok kilise için ayırıcı bir özellik olarak öne çıkmaktadır. Zira şifa bağışının gerek misyonerlik faaliyetlerindeki etkisi gerekse söz konusu kiliselerin teolojilerindeki vurgusu sebebiyle Bağımsız Afrika Kiliseleri altında kurulan kiliselerin bir kısmı şifa kilisesi olarak adlandırılmıştır. Bu makalede, Geleneksel Afrika Dinleri ile ana akım Hıristiyanlıkta şifa bağışının mahiyeti ortaya konduktan sonra Afrika Hıristiyanlığında şifa bağışının anlam ve önemine ayrıca diğer Hıristiyan gruplardan farklı kendi özgün yapısına değinilmektedir., For Christians, one of the prominent features of Jesus, besides being the Son of God, is his healing miracles. Reviving the dead, exorcising demons, healing lepers, the paralyzed, the deaf, and the blind are some of the healing miracles that Jesus showed. The miracle of healing has survived to the present day through the apostles and saints after Jesus. Although the Reformed Churches rejected the healing, it was brought back to the agenda by certain groups and names in the 18th and 19th centuries and even became an indispensable element for Pentecostal Churches and African Independent Churches. Especially today, healing stands out as a distinctive feature for many churches established in Africa. Besides the effect of the healing on the missionary activities and the emphasis on the theology of these churches established under the African Independent Churches, some of them were named as healing churches. In this article, after revealing the nature of healing in African Traditional Religions and Mainstream Christianity, the meaning and importance of healing in African Christianity and its unique structure different from other Christian groups are mentioned.

Arianism has been the biggest religous movement in the discussion of the nature of Jesus, threatening the Orthodox church from within. For the Islamic world, it has been an interesting subject because of its antitirinitarian attitude. However, the narratives about Arianism did not take much place in the works of Muslim authors. This study deals with the matters of what and how much Muslim scholars of the classical age knew about Arius and his theology, how much they could learn about Arianism and what wrote about it. It also deals with the kind of sources whether people or works of Muslim authors referred about Arianism. The works of the Muslim authors compared with early Arian documents such as Arius’ writings, the decisions of the councils where Arian Theology was the subject of discussion, and the informations about the subject in the early church historical works. We studied works of nine of the classical period Muslim authors about Arius and Arianism. It is understood that although the classical period Muslim authors gave correct information about Arius’ conception of Jesus, they could not reach the sources about the different subgroup of Arians and disputations with each other, the power of the Arianism in the ages of Roman Empire and Gothic Kingdoms., Hıristiyanlık tarihinde Aryüsçülük, İsa’nın tabiatı tartışmasında kendi içinden Ortodoks Hıristiyanlığı tehdit eden en büyük teslis karşıtı hareket olmuştur. İslam dünyasına gelince Aryüsçülük muvahhit bir Hıristiyan mezhebi olarak ilgi görmüştür. Bununla birlikte Aryüsçülükle ilgili anlatılar Müslüman müelliflerin eserlerinde fazla yer tutmamıştır. Bu çalışmada klasik dönem Müslüman müelliflerin Aryüs ve teolojisi hakkında atıfta bulundukları kaynaklar incelenmiştir. Yazılı kaynakların yanında, müelliflerimiz bizzat kendi karşılaştıkları kişi ya da cemaati de referans olarak kullanmıştır. Eserlerinde Aryüs ve mezhebine yer veren dokuz klasik dönem Müslüman müellifin konuyla ilgili verdiği bilgiler ilk dönem Hıristiyan kaynakları ile karşılaştırılmıştır. Bunlar Aryüs’ün kendine ait yazılar, Aryüs teolojisinin tartışıldığı konsillerde ilan edilen amentüler ve kilise tarihi konulu eserlerdir. Klasik dönem Müslüman müelliflerin Aryüs’ün İsa tasavvuru hakkında doğru bilgiler verdiği görülmekle birlikte, Aryüsçü mezhepler ve kendi aralarındaki mücadeleleri, Aryüsçülüğün Roma İmparatorluğu ve Got Krallıklar dönemindeki tarihi seyri hakkında kaynaklara sahip olmadıkları anlaşılmaktadır.

İsveçli bir bilim adamı, filozof, teolog ve mistik olan Emanuel Swedenborg, 1688-1772 yılları arasında yaşamıştır. 1741’de gördüğü rüyalar ve vizyonlar sebebiyle çok farklı deneyimleri yaşadığı bir döneme girmiştir. Bir anlamda kalp gözünün açıldığını ifade eden Swedenborg manevi dünyaya çeşitli seyahatler yaptığını, burada cennet ve cehennemi temaşa ettiğini, melekler gibi uhrevi varlıkları görüp bunlarla bizzat sohbet ettiğini kendi eserlerinde yazmıştır. Swedenborg metafizik âleme yaptığı bu seyahatlerin ve manevi varlıklarla kurmuş olduğu iletişimin boşuna olmadığını düşünmektedir. Nitekim Tanrı tarafından kendisine Hıristiyanlığı ıslah etme görevi verildiğine inanmaktadır ve bu amaçla birçok eser kaleme almıştır. Bu makale Hıristiyanlık tarihinin önemli figürlerinden olan Emanuel Swedenborg’un cennet ve cehenneme dair görüşlerini irdelemeyi hedeflemektedir. Yazdığı eserlerle birçok kişiye ilham kaynağı olan Swedenborg’un ölümden sonraki hayatla ilgili düşünceleri bizzat kendi eserlerine başvurularak incelenecek ve analiz edilecektir. Nihayetinde, edinilen bilgiler ışığında Swedenborg’un Hıristiyanlık tarihindeki yeri değerlendirilmeye çalışılacaktır. Emanuel Swedenborg, a Swedish scientist, philosopher, theologian, and mystic, lived between 1688 and 1772. In 1741, due to his dreams and visions, he entered a time when he experienced quite different experiences. In his works, Swedenborg wrote that he went to the spiritual realm, saw heaven and hell there, saw spiritual beings such as angels, and chatted with them, communicating that he was enlightened spiritually in a way. Swedenborg wrote several works for this purpose, claiming that God had given him the mission of reforming Christianity. This essay explores one of the most influential figures in the history of Christianity, Emanuel Swedenborg’s views on heaven and hell. Additionally, by referring to his works, it explores and analyzes the thoughts of Swedenborg about life after death, who influenced many people with his works. Ultimately, in light of the data collected, it the position of Swedenborg in the history of Christianity.

Hıristiyanlık Roma’da yaklaşık üç yüz yıl boyunca gizli olarak yayılmıştır. Aynı zamanda Hıristiyanlar Roma’daki pagan kesimin çeşitli baskılarına maruz kalmışlardır. Zaman zaman mal mülklerine ve sahip oldukları her şeye el konulmuştur. Roma’da zulüm gören Hıristiyanların imdadına İmparator I. Konstantin yetişmiştir. Konstantin Hristiyanlığı devlet dinleri arasına getirip ona resmi bir statü tanımıştır. Daha önce Roma’da birbirinden ayrı olan din devlet ilişkileri Konstantin’in imparatorluğunun döneminde tek bir çatı altında birleştirilerek devletin kontrolünde işleyen bir sistem halini almıştır. Konstantin bununla yetinmeyerek, Hıristiyanlar içinde gördüğü fikri ayrılıkların hepsini giderip onları bir arada tutmak amacıyla M.S. 325 yılında İznik Ekümenik bir konsil düzenlemiştir. Hıristiyanlar için Pavlus, Petrus gibi havariler ne kadar önemliyse İmparator I. Konstantin de Hıristiyanlık için en az o kadar önemlidir. O, Roma’nın başındayken sosyal, ekonomik, siyasi ve dini olmak üzere pek çok reform gerçekleştirdi. Bazı stratejik planlar nedeniyle başkenti Roma’dan Bizans’a taşıyıp “Constantinopolis” şehrini kurup orayı hem devletin hem de Hıristiyanlığın yeni başkenti haline getirdi. Konstantin yeni başkentinde Hıristiyan kimliğinin kökleşmesi için birçok kilise ve dini eserler yaptırdı. Lakin M.S. 336 yılında ağır bir hastalığa yakalandı ve döşeğinde vaftiz olduktan sonra can verdi. Christianity had been sprayed all over the Roman Empire in discretion during three centuries. By the same time the Christians were obliged to undergo divers persecution of the Roman pagans’ groups. Sometime their properties and whatever they possessed were to be confiscated by pagans. Constantine after becoming emperor came to the rescue of the Roman persecuted Christians. Constantine introduce Christianism among the Roman Empire’s religions by allocating to it a legal statute. Before Constantine, religion and state were known as separated entities but after his ascension to the head the Roman Empire, he brought both religion and states’ affaires under the control of the state. Constantin did more by solving the division in the church and calling for an ecumenical council at Nicaea in 325 A.D. Constantin is as far as very important for Christians as are apostles Paul, Peter. While he was the lone leader of the Roman Empire he achieved social, economic, political and religious reforms. Due to some strategic plan he removed the capital from Rome to Byzantium where he settled “Constantinopolis” as Christianism new capital. In order rote Christianism in his new capital Constantine build many churches and promoted some religious cultures. But he died in 336 A.D. after baptism when he was suffering from a serious illness.

İsa’nın ikinci gelişi, yeniden dirilme, hüküm günü ve dünyanın sonu gibi eskatolojik meseleler ile ilişkili olan milenyum düşüncesi, ahirette değil bu dünyada bir kurtuluş fikri taşıması bakımından diğer eskatolojik meselelerden farklı bir boyuta sahiptir. Çoğu zaman milenyumla ilgili fikirler, dünyanın içinde bulunduğu düzene meydan okuyucu bir tavra sahip olduğundan, sosyo-politik meselelerle milenyum fikirleri arasında bir ilişki söz konusudur. Yahudilikte Mesih beklentisi ile yakından ilişkili Tanrı Krallığı fikrinin ortaya çıktığı dönemler incelendiğinde apokaliptik literatürün Yahudilerin sürgün dönemine tarihlendirilmesi şaşırtıcı değildir. Babil, Pers ve Grek hakimiyetleri dönemlerinde Yahudilerin yaşadıkları zulümler onları bu durumlardan kurtulacaklarına dair inanışlara sevk etmiştir. Aynı durum, Hıristiyanlığın imparatorluk tarafından benimsenmesine kadarki süreçte de karşımıza çıkmaktadır. Hıristiyanlıkta binyılcı fikirlerin en önemli literal kaynağı olan Vahiy Kitabı, Hıristiyan inancına göre Yuhanna’nın sürgün döneminde yazılmıştır. Hıristiyan apokaliptik metinleri, konuya ilişkin hem kanonik hem de kanonik olmayan Yahudi literatürünü kendi inanç ve değer sistemleri bağlamında tekrar yorumlamıştır. Bu bağlamda, büyük kısmı Yahudi kökenli olan ilk Hıristiyanlar, İsa Mesih’in Yahudilerin beklediği Mesih olduğunu iddia etmiş, çarmıh hadisesinden sonra ise krallık için yeniden geleceğine dair inançlar taşımışlar ve bu inançlar milenyum fikri ile harmanlanmıştır. Hıristiyanlıkta tek bir milenyum fikrinden bahsetmek mümkün değildir. Kitab-ı Mukaddes’e yaklaşım türleri farklı binyılcı yorumları ortaya çıkarmıştır. “Bin yıl” ifadesinin geçtiği tek kitap olan Vahiy Kitabı’nın sembolik içerikli olması, özelde bu kitabı, genel olarak ise Kitab-ı Mukaddes’i yorumlamak için farklı ekollerin ortaya çıkmasına neden olmuştur. Vahiy Kitabı’nı ve kehanet içerikli metinleri tarihsel bağlamı ile ele alan ve gelecekle ilgili öngörülere karşı olan ekoller, geleceğe dair bir milenyum fikrine karşı çıkmıştır. Öte yandan fütürist ekol, söz konusu metinlerin geleceğe dair gerçekleşmemiş kehanetler içerdiğini iddia etmiştir. Kitab-ı Mukaddes’e yaklaşım tarzına göre günümüzde milenyum ile ilgili olarak premilenyalist, amilenyalist ve postmilenyalist olarak isimlendirilen farklı anlayışlardan bahsetmek mümkündür. İlk Hıristiyanlar, büyük ölçüde Yahudilikten etkilendiklerinden, barış ve refah dönemini getirecek bir kurtarıcı fikrinden hareketle, İsa Mesih’in milenyumdan önce tekrar geleceğini savunmuşlardır. Hıristiyanlığın resmi din olarak kabulünden sonra, Hıristiyanlar arasında zaten bir milenyum döneminde yaşadıklarına dair kanaatler oluşmuştur. Hıristiyanlığın ilk dört yüzyılı içerisinde milenyum ile ilgili kanaatler sosyo-politik durumdan beri olmamıştır. Bu makalede, ilk Hıristiyanların milenyumla ilgili düşüncelerinin şekillenmesinde ortodoksi-heresi meselesinin, iktidarla ilişkilerin ve Yahudilere yaklaşımın etkili olduğu görüşü savunulacaktır. Papias, Justin Martyr, Irenaeus gibi ilk dönem kilise babalarının yazılarında milenyum fikrine rastlamak mümkündür. Öte yandan, Montanist Kilise’nin ana-akım Kilise tarafından sapkın kabul edilen ve kendine tehdit olarak algıladığı bazı fikirlerinin yanında binyılcı inançlar da taşıması, sonraki süreçte Hıristiyanları binyılcı fikirlere karşı tedbirli davranmaya sevk etmiştir. Origen de binyılcı fikirleri materyalist olarak değerlendirmiştir ve maddi bir krallık fikrinin Hıristiyan kutsal metinleri ile çeliştiğini savunmuştur. Tyconius ile birlikte milenyumun, içinde yaşanılan çağa işaret ettiği fikri kabul edilmeye başlanmıştır. Augustine ile bu fikir genel kabul görmeye başlamış ve ortodoksiyi temsil etmeye başlamıştır. Augustine, binyılcı fikirleri önceden savunduğunu, ancak bu fikirleri taşıyanların imanı tehlikeye atan materyalist ve şehevî birtakım arzulara saplanması dolayısıyla milenyum kanaatinden vazgeçtiğini belirtmiştir. 4. yüzyıla kadar milenyum fikri tamamen karşı çıkılan bir fikir olmamıştı. Binyılcı düşüncelerden ziyade, bu fikirlerin yol açabileceği materyalist arzulara karşı çıkılmıştı. İmparator Konstantin’in Hıristiyanlığı resmi din olarak kabulünden itibaren Hıristiyanlar, huzur ve refah beklentilerinin zaten gerçekleşmiş olduğunu düşündüklerinden, milenyumun vaat ettiği kurtuluş fikrine ihtiyaç duymamaya başladılar. Nitekim, kutsal metinlerinde milenyum olarak yorumlanan bazı metinler de imparatorlukla zıt düşmeyecek şekilde tekrar yorumlanmış, milenyum fikrini literal anlamda savunanlar Kilise dışına itilmiştir. Binyılcı fikirlerde Yahudilikle ilgili yaklaşımlar da önemlidir. İlk Hıristiyanlar, Yahudi mirasının taşıyıcısı olarak bu fikirleri kendi cemaatlerine de taşımışlardı. Paganlar gözünde Yahudiliğin seçkin ve otantik bir din olması Hıristiyanlığın kendisini Yahudiliğin devamı olan bir din olarak ortaya koymasında etkili olmuştur. Öte yandan, gentileler arasında yayıldıktan sonra Hıristiyanlık kendisini, kendinden menkul bir din olarak tanımlamaya ve bu anlamda “yahudileştirici” etkilerden arındırmaya çalışmıştır. Origen gibi isimler ise, milenyum fikrine Yahudilik mefhumu olduğu için karşı çıkmıştır. Millennialism is very relevant to eschatological matters such as Parousia, resurrection, judgment day, and the end of the world. However, it is also related to this world and promises worldly redemption to a group of chosen people. Therefore, it differs from other eschatological issues, which only regard the hereafter. Since the idea of millennialism criticizes and challenges the order of the world and claims a collective redemption, there is a relationship between socio-political issues and millennialist ideas. When one considers the environment in which the Jewish apocalyptic literature developed, it is not surprising to see that it was developed during the exiles. The persecution and oppression of Israelites during the periods of Babylonian, Persian, and Greek domination led them to believe that their lousy situation was temporary, and they would be freed from the exile to a bright and wealthy future. The same situation would be seen in early Christian millennialist ideas until the Empire recognized Christianity as one of the official religions. According to Christian perception, for example, The Book of Revelation, the most significant literal source for the idea of millennium, was written in the exile by John. Early Christians were mostly Jews, and they received Jewish apocalyptic literature -both the canonical and the non-canonical ones- and reinterpreted them under their belief and value systems. In this way, the first Christians claimed that Jesus was the Messiah whom the Jewish had been waiting for a long time. After the crucifixion, Christians had to believe that he would come again to establish the Kingdom, and then the idea of the Kingdom of God and millennial beliefs were blended. There is no monolithic idea of millennium in Christianity. Different approaches to biblical interpretation cause different types of millennialisms. Interpreting the Book of Revelation and other prophetic books historically would mean that all prophecies had already realized in the past, and there remains no more to come in the future. On the other hand, literal interpretation and futurist approach claim that the prophetic texts are including unrealized prophecies yet to come. According to different interpretations of the texts, we can identify three different views for millennialism as premillennialism, amillennialism, and postmillennialism. In the first four centuries of Christianity, it is not possible to think about the millennium's opinions separately from the socio-political situation. Defining orthodoxy and heresy, the relations with the Empire and the approach to the Jews were effective in shaping millennial thoughts. Early church fathers such as Papias, Justin Martyr, and Irenaeus defended a primitive version of premillennialism in their writings. Montanism of the 2nd century had a millennialist character. The Church perceived the thoughts of Montanism regarding on-going prophecy and criticisms of the establishment of the Church as a threat to its unity, and Montanism was condemned by synods in the 3rd century which in turn prompted Christian to be cautious against the millennial ideas of the movement, as well as the other heretical doctrines. Origen considered millennial ideas as materialistic and argued that the idea of the literal millennium contradicted the scriptural idea of the Kingdom of God. Tyconius stated that the era lived in was the actual millennium. With Augustine, this idea became widely accepted and orthodox doctrine. Augustine, himself confessed that he was once a millennialist but then abhorred the carnal and materialistic views of the millennialists and became an opponent of the millennial ideas. After the Roman Empire recognized Christianity as the state religion, Christians did not need to comfort themselves by believing a literal and worldly redemption since they thought that peace and prosperity had already fulfilled. Apocalyptic and millennial texts were reinterpreted in a way that does not contradict the Empire, and those who defend an idea of the literal millennium were marginalized, and the millennial writings mostly were expurgated. Jewish-Christian relations are also crucial in millennial beliefs. The early Christians were the bearers of Jewish apocalyptic heritage to their communities. Pagans highly respected Judaism as an authentic religion. Therefore, early Christians not only manifested themselves as true successors of Judaism but also tried to define their religion as authentic. For the sake of the latter, Christian writers tried to purify Christianity from the Jewish effects. Origen, for instance, opposed the idea of the millennium because it was the concept of Judaism. Milenyalizm (binyılcılık), eskatolojik bir mesele olarak tamamen teolojik bağlamı ile değerlendirilmişse de, yeryüzünde belirli bir zümrenin kurtuluşuna ilişkin dünyevî bir mesele olduğundan, bu düşünce ortaya çıktığı toplumun durumu ile yakından ilişkilidir. Hıristiyanlığın ilk dönemlerinde, milenyalizm meselesi ile ilgili görüşler dönemin sosyo-politik etkilerinden uzak kalamamıştır. Bu çalışmada, Hıristiyanlığın ilk dönemlerinde binyılcı fikirlerin Kilise dışında görüşler olarak nitelenmediği, aksine, bazı kilise babalarının söz konusu fikirleri büyük ölçüde taşıdığı savunulmaktadır.Ayrıca, binyılcı fikirlere karşı çıkan bazı yazarların aslında doğrudan binyılcılığa değil, bu yaklaşımın uzun vadede Kilise için doktrinel ya da kurumsal anlamda bir tehdit unsuru olabilecek yönlerine eleştiriler getirdikleri iddia edilmektedir. Bu bağlamda, Kilise’nin binyılcılıkla ilgili kanaatini değiştirmesinde etkili olmuş heretik hareketlerden, Hıristiyanlığın emperyal güçle ilişkilerindeki değişimin söz konusu inançlara yansımalarından ve Yahudiliğin içinden çıkan bir din olarak Hıristiyanlığın kendini tanımlaması ile binyılcılığın reddi arasındaki ilişkiden bahsedilmektedir. Although being an eschatological matter and examined usually with its theological context, millennialism is related to the environment and the society in which these thoughts emerge, since it is very related to this world and salvation of a group of people. In early Christianity, millennial matters were not apart from the sociopolitical conditions of the period. The article argues that in early Christianity, the Church did not expurgate millennial ideas; on the contrary, the writings of some Church Fathers hold it widely. Additionally, this article states that the authors who opposed millennialism were not actually against the teaching itself, but they saw that some aspects of this idea would cause a doctrinal or institutional threat to the Church in the long term. In this context, the article mentions heretical movements, the change in the relationship of Christianity with the imperial power, and the matter of self-definition of Christianity as a religion emerging from Judaism as matters which influenced Church’s opinions about the millennialism.

Anadolu'nun en önemli simalarından biri olan Ermeniler, yaklaşık on asır önce Malazgirt'te Türklerle buluşmuş, farklı din ve etnik kimliklere sahip iki toplum günümüze kadar birlikte yaşama tecrübesini deneyimlemişlerdir. Uzun sayılabilecek tarihî dönemler boyunca Türk-Ermeni ilişkileri çoğunlukla pozitif bir seyir izleyerek mevcudiyetini devam ettirmiştir. Tarihî, dinî ve kültürel birikimleri açısından Ermenileri konu alan çeşitli eserler yazılmıştır. Ancak bu eserlerin daha ziyade siyasî ve tarihî nitelikli çalışmalar adı altında sınıflandırılan kaynaklar olduğu anlaşılmaktadır. Ermeni kimliğinin en önemli unsurunu oluşturan 'din' alanında ise nitelikli araştırmaların sayısının azlığı dikkati çekmektedir. Araştırmamızda; Ermeniler etrafında şekillenen dinî- kültürel yönleri, arka planlarıyla birlikte bir bütünlük içinde sunulmaya, Ermeni inanç ve sembollerinin fotoğrafının tamamını görmeye odaklanıldı. Bu sebeple, tezin giriş ve takip eden birinci bölümlerinde yaşayan Ermeni dini Hıristiyanlık ile ilgili kısa bir girizgah yapılıp ikinci bölümde Ermeni toplumunda etkisini hala sürdüren pagan inanç unsurlarının izi sürülmeye çalışıldı. Üçüncü ve son bölümde ise, Hıristiyanlığı kabul sonrası Ermenilerin yaşadığı dönüşüm ve akabinde toplumda yer edinen Hıristiyan inanç, ibadet uygulamalarının boyutları çalışmaya dahil edildi. Son olarak araştırmanın genel bir değerlendirmesi mahiyetinde konunun temel unsurları yorumlandı. Armenians, one of the most important figures of Anatolia, met with Turks in Malazgirt about ten centuries ago and the two communities with different religious and ethnic identities have experienced living together until today. Turkish-Armenian relations have followed a mostly positive path and continued to exist throughout long periods of history. Various works have been written about Armenians in terms of their historical, religious and cultural background. However, it is understood that these works are sources classified under studies with political and historical quality. In the field of 'religion', which constitutes the most important element of the Armenian identity, on the other hand, the scarcity of qualified research is remarkable. In our research, the focus was on presenting the religious-cultural aspects shaped around the Armenians together with their backgrounds in a concise manner, and seeing the entire photograph of Armenian beliefs and symbols. For this reason, a brief introduction to Armenian's religion, living Christianity, was made in the introduction and the first chapters of the thesis, and in the second part, the elements of pagan beliefs that still survive in the Armenian society were traced. In the third and last part, the transformation of the Armenians after the adoption of Christianity and the dimensions of the Christian belief and worship practices which were established in the society afterwards were included in the study. Finally, as a general evaluation of the research, the main elements of the subject were interpreted. 108

Bu tartışmanın teması açısından Maniheizm, özellikle kiliseye ait kimliğin ve dinin ortaya çıkışını betimlemek için uygun bir alan gibi görünmektedir. Maniheizm veya Mani kilisesi bir Yahudi-Hıristiyan mezhebinden ortaya çıkmıştır. Bu, söz konusu hareketin ortaya çıkışının ilk evresinde, kimliği ve profili halihazırda iyi oluşturulmuş bir Yahudi-Hıristiyan cemaati üzerinden ve ona karşı kendi kimliğini ifade etmek zorunda olduğu anlamına gelir. Köln Mani Kodeksi’nin keşfinden beri Maniheizm’in ilk şeklini nasıl edindiğini gösteren benzersiz kanıtlara sahibiz. Bu makalede, Maniheizm'in ortaya çıkışının bu ilk aşamasına odaklanacağız. Mani'yi kusursuz bir Elçi (Revealer) olarak göstermesinin dışında, Mani dinindeki otoriter kaynakların ortaya çıkışını ve fonksiyonlarını işaret eden unsurlara özellikle dikkat çekeceğiz. Nihayet bir taraftan Gnostik-Maniheist Hıristiyanlığın diğer taraftan ana akım Katolik Hıristiyanlığın daha sonraki süreçte birbirlerini etkileyen ve böylelikle kendi şahsi kimliklerinin oluşmasına katkıda bulunan hususlara değinilecektir. In view of the theme of this conference, Manichaeism seems to be an appropriate subject to illustrate religious and, in particular, ecclesiastical identity in the making. The religion or church of Mani emerged from a Jewish-Christian sect. This means that in the earliest phase of its history, this movement had to assert its own identity over and against a Jewish-Christian community whose identity and profile were already well-established. Since the discovery of the Cologne Mani-Codex, we have unique evidence that demonstrates how Manichaean identity took its initial shape. In this article I will focus on this first stage of the emergence of Manichaeism, paying special attention to those elements which, aside from pointing to Mani as the Revealer par excellence, indicate the rise and function of authoritative sources within the Manichaean religion. The way in which Gnostic-Manichaean Christianity on the one hand and mainstream Catholic Christianity on the other would later influence each other, thereby contributing to the formation of their respective identities, will be touched upon at the end.

19. yüzyılda Osmanlı Devleti’nde yaşamış, farklı tür ve alanlardaki çalışmalarıyla öne çıkan Ahmed Midhat Efendi, Dinler Tarihi alanında da öncü bir isimdir. Onun Müslüman bir yazar olarak, Hıristiyanlığa yönelik araştırma ve eleştirileri ayrıca dikkat çekmektedir. Ahmed Midhat’ın eserlerinde ele aldığı bir konu da, Hıristiyanlığın ilk döneminde önemli bir rol alan Havariler ve biyografileridir. Çalışmamızda, önceki araştırmalardan farklı olarak, sadece Ahmed Midhat ve eseri hakkında bilgi verilmemiş, Ahmed Midhat’ın sunduğu içerik, Hıristiyan kaynaklarla ve günümüz araştırmalarıyla karşılaştırmalı incelenerek değerlendirilmiştir. Giriş ve iki bölümden oluşan araştırmamızın birinci bölümünde, Ahmed Midhat’ın verdiği bilgiler doğrultusunda, Hıristiyanlığın ortaya çıktığı coğrafyanın siyasi, ilmî ve dinî yapısı ele alınmış, daha sonra bu veriler günümüz kaynaklarıyla karşılaştırılmıştır. Kimi zaman da Ahmed Midhat’ın kullandığı kaynaklara ulaşılmış ve bilgiler teyit edilmiştir. Tezin ikinci bölümünde, Ahmed Midhat’ın havariler ve biyografileri hakkında verdiği bilgiler ve eleştiri noktaları sunulmuş, ardından Hıristiyan kaynakların açıklamalarına ve günümüz araştırmacılarının görüşlerine yer verilmiştir. Eleştiri noktalarında Yeni Ahit vi yorumlarına başvurulmuş, Hıristiyan yorumcuların düşüncelerine de işaret edilmiştir. Son olarak ele alınan konunun genel bir değerlendirmesi yapılmıştır. Ahmed Midhat Efendi, who lived in the Ottoman Empire in the 19th century and became prominent with his works in various branches and fields, is a pioneer in the field of History of Religions. As a Muslim writer, his research and criticism of Christianity also attracts attention. One of the subjects that Ahmed Midhat dealt with in his works is the apostles and their biographies, which played an important role in the early Christian period. In our study, unlike previous studies, not only information about Ahmed Midhat and his work has been given, but also the content presented by Ahmed Midhat has been evaluated by comparing with Christian sources and current researches. In the first chapter of our study, which consists of an introduction and two chapters, the political, scientific and religious structure of the geography where Christianity emerged has been analyzed through information given by Ahmed Midhat and afterwards, this information has been compared with today’s sources. Sometimes, the sources used by Ahmed Midhat have been reached and the information has been confirmed. In the second chapter of the thesis, information and criticism points given by Ahmed Midhat about the apostles and their biographies have been presented, then the explanations of Christian sources and the opinions of today’s researchers have been given. The New viii Testament interpretations have been referred in the points of criticism and the opinions of the Christian commentators have been pointed out. Finally, a general evaluation of the subject has been made.

Hıristiyanların haftalık ibadet günü Pazar'dır. Yahudi geleneğinde yetişen ilk Hıristiyanlar, zaman içerisinde Şabat'ı terk ederek, Hz. İsa'nın ölümden dirildiğine inandıkları gün olan Pazar'ı inançlarının merkezine koymuşlardır. Bu gün için başlangıçta `Rabbin Günü` ifadesi kullanılsa da, günümüzde `Pazar` ifadesi daha yaygın bir kullanım haline gelmiştir. Pazar gününün nasıl kutlanması gerektiği konusu, yıllar içerisinde şekillenen bir süreç izlemiş ve çağın gerekleri neticesinde, dinî ritüeller gölgede kalmış ve `tatil günü` kimliği ön plana çıkmıştır. Yine de bu gün, Hıristiyanlığın temel taşlarından olan Paskalya ruhunu sene boyunca canlı tutar ve özel olarak isimlendirilen pazar günleri içerisinde Paskalya Pazarı dinî senenin zirve noktasını oluşturur. Sunday is the weekly religious day in Christianity. Early Christians, who were grown up with the Jewish tradition rituals, gave up the celebration of Sabbath in time and put the day of Sunday, which they believe that is Jesus Christ's resurrection day, in the center of their belief. At first, Christians called the day `the Lord's Day` but nowadays the usage of the word `Sunday` has became more common. How to celebrating Sundays has been changed within years. According to the necessity of the time, the `holiday` meaning become more popular rather than the rituals. However, Sunday keeps the spirit of Easter alive during the whole year and the Easter Sunday, which was named in a special way among other Sundays, form the top of the liturgic year. 116

Michael Servetus teolojik çalışmalarında şaşırtıcı bir şekilde Kur’ân’ın muhtevasına aşina olduğunu göstermiştir. Ne var ki Servetus’un Kur’an’ı ne zaman ve hangi form içinde okuduğunu ortaya çıkarma konusuna çok az ilgi gösterilmiştir ve onun Kur’an hakkında kullanmış olduğu ikincil kaynaklar neredeyse hiç tartışılmamıştır. Sonuç olarak bu eserlerin Servetus’un İslam ve İslam’ın Hıristiyanlık ile olan ilişkisi hakkındaki düşünceleri üzerinde sahip olabileceği etkiye dair herhangi bir analiz yapılmamıştır. Bu makale Servetus’un Kur’an hakkındaki bilgisinin nereden edindiğini incelemekte ve bu kaynakların onun Hıristiyanlıkta yanlış gördüğü hususlarla ilgili değerlendirmelerini nasıl etkilediğini ortaya koymaktadır.

İnsanlar sosyal varlıklardır ve insanın toplum içindeki sosyolojik konumunu belirleyen en önemli etkenlerin başında din gelmektedir. Bireylerin kendi dindaşları dışındakilere karşı tutumlarında bu sosyolojik şartlar etkili olmaktadır. Orta Çağ Hıristiyan mistisizmi de bunun bir örneğini teşkil etmektedir. Çalışmamızda konu edindiğimiz Hildegard, Haçlı Seferlerinin başladığı bir dönemde yaşamıştır. Ayrıca bu dönemde Hristiyanlar, Kilise tarafından heretik olarak kabul edilen gruplara karşı mücadeleye girişmiştir. Hildegard da bu gelişmelere kayıtsız kalmamıştır. Diğer bir ifadeyle bu dönem Katharlar, Yahudiler ve Müslümanların heretik ve kâfirler olarak tanımlandığı bir zaman dilimidir. Bu kabul dönemin diğer mistiklerini de etkilemiştir. Örneğin Clairvauxlu Bernard bir mistik olmasına rağmen Haçlı Seferlerini organize etmiş ve bunu destekleyecek vaazlar vermiştir. Çalışmanın amacı bu dinî ve sosyolojik ortamda Orta Çağlı bir mistiğin Kiliseden farklı bir politika izlemediğini ortaya koymaktır. Hıristiyan mistisizmi son yıllarda etkisi artan bir alandır. Ülkemizde ise Hıristiyan mistisizmi ile ilgili yapılan çalışmalara daha sınırlıdır. Bingenli Hildegard ile ilgili ise Haydar Akın’ın Ortaçağdan Bilge Bir Kadın: Bingenli Azize Hildegard adlı eseri dışında bir çalışma bulunmamaktadır. Makalemizde Hildegard’ın Scivias, the Book of the Rewards of Life ve Book of Divine Works adlı eserlerinden oluşan üçlemesinden yararlandık. Bu eserlerdeki heretikler, paganlar, Yahudiler ve bizzat isim olarak anılmasa da Müslümanlara işaret eden ifadeleri taradık. Bu eserler dışında Hildegard’ın dönemin önemli mistiklerinden birisi Clairvauxlu Bernard’a yazdığı mektupları araştırdık. Böylece Bernard ile Hildegard’ın “öteki” algısının irtibatını tespit etmeye çalıştık. Ayrıca onun öteki algısını oluşturan siyasi, sosyal ve dini bağlantıların izini sürdük. Hildegard’ın yaşadığı dönemdeki öteki algısının daha çok olumsuz örnekler içerdiğini söyleyebiliriz. Çünkü Haçlı Seferleri, Katharlar gibi heretik sayılan gruplarla mücadele ve cadı avı gibi olaylar Orta Çağ’ın ötekine olan bakışını şekillendirecek hadiselerdir. Yine bu dönemde Müslümanların Avrupa üzerindeki egemenlikleri tedirginlik yaratırken diğer taraftan özellikle Almanya, Fransa gibi ülkelerdeki Yahudilere karşı ötekileştirme politikası gelişmeye başlamıştır. Hildegard’ın diğer inanç sahipleri hakkındaki görüşleri de bu olaylardan etkilenmiştir. Hildegard’ın Papa ve Bernard ile yakın temas halinde olması da onun Kilise çizgisinde bir teoloji geliştirdiği göstermektedir. Bu teolojin bir parçası da öteki algısıdır. Örneğin Hildegard’ın eserlerinde pagan tehlikesine karşı sık sık dile getirdiği uyarılar, bu dönemde Hıristiyanlıktan putperestliğe geri dönüşleri azaltmaya yöneliktir. Zira bu dönemde Hıristiyanlık yaygınlık kazanmış olsa da Kilise kurumunun ve Hildegard gibi mistiklerin paganizmin yeniden canlanmasına karşı mücadele ettiklerini söylemek mümkündür. Hildegard, Hıristiyanlığın dayanmış olduğu teolojik ve tarihi bağdan dolayı Yahudi mirası hakkında daha olumlu düşüncelere sahiptir. Ancak Hildegard, İsa’yı kabul etmeyip çarmıha gönderdikleri için, Yahudileri sert bir şekilde eleştirmektedir. Diğer taraftan Hildegard Yahudilik ile Hıristiyanlığın merhamet noktasında ayrıldığını düşünmektedir. O, İsa’yı şeriatın sertliğini hafifleten olarak görmektedir. Böylece İsa’nın, şeriata vurgu yapan Yahudilik ve Eski Ahit’i revize ettiğine işaret etmeye çalışmıştır. Hildegard’a göre Yahudilik ile Hıristiyanlık arasındaki farklardan diğeri ise Yahudiliğin dünyaya dönük bir din iken Hıristiyanlığın asketizm ve manastır ile ruhaniyet kazandığıdır. Hildegard’ın mektuplarında ve vizyonlarında üzerinde durduğu diğer bir grup da heretiklerdir. Hildegard isim olarak Katharlar’ı anmasa da bahsettiği özelliklerin bu heretik grubu işaret ettiği ortadadır. Hildegard gittikçe faaliyetlerini artıran heretik tehlikesine eserlerinde sık sık yer vermiştir. Çıktığı vaaz turlarında da rahipleri ve halkı heretiklere karşı uyarmıştır. Hildegard, heretiklerin artışını şeytanın dipsiz kuyulardan çıkması olarak algılamış ve onların getireceği yıkım için Kilise’yi uyarmıştır. Hildegard, İslam’a veya Müslümanlara bir bölüm veya başlık ayırmamıştır. Hildegard, Müslümanların inanç bakımından Yahudiler gibi “kuru” olduğunu belirterek onları “saman”, “tüy” ve “tahta” gibi eşyalara benzetmiştir. Hildegard, Müslümanlar için “sarazen” veya başka bir isim kullanmamış ve onları “paganlar” arasına yerleştirmiştir. People are social beings, and religion is one of the important factors determining the sociological position of people in society. These sociological conditions affect people’s attitudes toward other believers. The medieval Christian mysticism is an example of this effect. During this period, Christians began to fight against groups that were considered heretical by the Church. Hildegard, who lived in the time of Crusades, was aware of these developments. In other words, this is a period in which Cathars, Jews, and Muslims are defined as heretics and infidels. This attitude affected other mystics. Bernard of Clairvaux, for example, who was one of the leaders of the second Crusade, was a mystic. Our study aims is to reveal that Hildegard, as a medieval Christian mystic, does not follow a different policy from the Church in this religious and sociological environment. The area of Christian mysticism has attracted more attention in recent years. However, studies on Christian mysticism in Turkey are limited. There is no study about Hildegard of Bingen except a book entitled Ortaçağdan Bilge Bir Kadın: Bingenli Azize Hildegard (A Wise Lady from the Middle Ages: St. Hildegard of Bingen) by Haydar Akın. In this study, I have benefited from the trilogy of Hildegard’s Works, which consists of Scivias, the Book of the Rewards and the Book of Divine Works. I have examined some expressions in these works such as heretics, pagans, Jews, and expressions that refer to Muslims although their names were not explicitly mentioned. Apart from these works, I have also examined the letters Hildegard wrote to Bernard of Clairvaux, one of the most important mystics of the time. Thus, I have tried to determine the connection between Bernard’s perception of “other" and that of Hildegard’s. We also tracked down the political, social and religious connections that formed her perception of “other”. It can be argued that the perception of “other” contains more negative connotations in Hildegard’s time. Because the events such as the Crusades, witch hunting, and the fight against heretic groups like Cathars were the events that shaped the Medieval Church’s perception of other. Muslims’ sovereignty over Europe also created uneasiness on Christians. Besides, Christian pressure over Jews increased in some countries such as Germany and France. All these developments may have influenced Hildegard's view of other. Hildegard’s close contact with the Pope and Bernard shows that she developed a theology parallel to that of the Church. The perception of "the other" is also part of this theology. For example, her warning of the pagan thread that she frequently expressed in her works aimed to reduce the return from Christianity to paganism. Although Christianity became widespread during this period, it is possible to say that the Church and mystics such as Hildegard fought against the revival of paganism. Hildegard had a relatively positive view of Judaism since Christianity has a historical and theological connection with Judaism. However, Hildegard harshly criticized the Jews because they did not accept Jesus, and crucified him. On the other hand, Hildegard thought that Judaism and Christianity differed about mercy. In her opinion, Jesus eased the hardship of religious laws. Thus, she pointed out that Jesus revised Judaism and the Old Testament, which emphasized adherence to religious rules. According to Hildegard, one of the differences between Judaism and Christianity is that Judaism is a world-oriented religion, but Christianity gained spirituality through asceticism and monastic life. Another group that Hildegard mentioned in her letters and visions is the Christian heretics. Although Hildegard does not mention the Cathars by name, it is clear from her account that she aims this group in her criticism of heretics. Hildegard often mentions the danger of heretics, whose activities had increased in Europe. She warned the clergy and the laypeople about the danger of heretics in her sermons. Hildegard perceived the rise of the heretics as the devil coming out of the bottomless pits, and warned about the destruction they might bring to the Church. In her books, Hildegard did not assign a special chapter or title to Muslims and Islam. Stating that Muslims, like the Jews, were “dry” in terms of their faith, Hildegard compared Muslims to items such as “hay”, “feather” and “wood”. She did not use the word “Sarazen” or any other name for Muslims and placed them among pagans. Orta Çağlı bir kadın mistik olan Bingenli Hildegard, düşünceleri ve eserleri ile Hıristiyan mistisizmine günümüze kadar etki etmiştir. Hildegard, kilise müzikleri ve bitkisel ilaç tedavileri gibi bilimsel eserleri yanında mistik öğretileri ile de adından söz ettirmiştir. Hildegard, her ne kadar hayatının çoğunu manastırlarda geçirmiş olsa da Papa’dan İmparator’a kadar birçok önemli insanla yakın ilişkiler kurmuştur. Hildegard, Haçlı Seferleri’nin başladığı bir dönemde yaşamıştır. Ayrıca bu dönemde Hıristiyanlar, Kilise tarafından heretik olarak kabul edilen gruplara karşı mücadeleye girişmiştir. Hildegard da bu gelişmelere kayıtsız kalmamıştır. Örneğin vaazlarında heretiklerle mücadele etmek gerektiğini belirtmiştir; ayrıca Haçlı Seferleri’ne vaazları ile destek veren Clairvauxlu Bernard gibi din adamlarını, gönderdiği mektuplarla teşvik etmiştir. Bu olaylar Orta Çağlı bir mistiğin yaşadığı dönemin koşullarından etkilenmesini göstermesi bakımından dikkat çekicidir. Çalışmada bu perspektiften Hildegard’ın Yahudiler, heretikler ve Müslümanlardan oluşan “öteki” algısı ele alınacaktır. Hildegard of Bingen, a female mystic of the Middle Ages, has influenced Christian mysticism with her thoughts and works. She is known for her scientific interests and mystical teachings such as herbal treatment and church music. Although Hildegard spent most of her life in the monasteries, she established close relationships with many prominent personalities, from the Pope to the Emperor. Hildegard lived at the beginning of the Crusades era. At the same time, Christians began to fight against groups that were considered heretical by the mainstream Church. Therefore, she was aware of the political and theological development of the time. She, for example, stated in her preaching that the heretics had to be fought. She also encouraged, with her letters, a mystic and theologian Bernard of Clairvaux, who supported the Crusades with his sermons. These developments are remarkable in that they point out that Hildegard, a Middle Ages mystic, was affected by the conditions of the period. From the above-mentioned perspective, the article discusses Hildegard’s perception of "other", composed of Jews, heretics, and Muslims.

The question of whether thetraditional Gospels provide reliable historical information is discussedcurrently by scholars in light of various scientific methods. This matter,however, was also on the agenda among some intellectuals of antiquity. Somepagan writers criticized Christian Scriptures. They targeted the Gospelsthrough allegations that especially the Gospels contained inconsistentinformation and the Gospels were changed many times by Christians subsequently.In the same way, the problems of the Gospels had taken the time of Christianthinkers too in those days. These Christian thinkers also professed theproblematic structure of the Gospels with their writings, suggestions or deeds.This article deals with the claims of the pagan philosophers, Celsus andPorphyry, and with the discussions and suggestions of such Christian thinkersas Marcion, Tatian, Origen and Augustine. Accordingly, this articleinvestigates the ancient roots of the main discussion which continued in thelater periods., Geleneksel İncillerin tarihsel açıdan güvenilir bilgiler verip vermedikleri sorusu günümüzde bilim insanlarınca çeşitli bilimsel yöntemler ışığında tartışılmaktadır. Bununla birlikte bu mesele, Antikçağ’da da bazı entelektüeller arasında gündem konusu olmuştur. Bu bağlamda bazı pagan yazarlar Hıristiyan kutsal metinlerine çeşitli açılardan eleştiriler getirmişlerdir. Onlar, bu sırada İncil metinlerini özellikle tutarsız bilgiler içerdikleri ve Hıristiyanlarca sonradan birçok defa değiştirildikleri iddiaları üzerinden hedef almışlardır. Aynı şekilde, İncillere dair problemler o zamanlar Hıristiyan düşünürlerin de epey mesaisini almıştır. Nitekim Hıristiyan düşünürler de yazdıklarıyla ya da öneri ve tasarruflarıyla İncillerin sorunlu yapısını bir bakıma ikrar etmişlerdir. Bu makalede, pagan yazarların söz konusu iddiaları Celsus ve Porphyrios adlı filozoflar özelinde; Hıristiyan düşünürlerin tartışma ve önerileri ise Markion, Tatianus, Origenes ve Augustinus bağlamında ele alınmaktadır. Dolayısıyla makalede, İnciller hakkında sonraki dönemlerde de sürecek temel bir tartışmanın Antikçağ’daki kökleri araştırılmaktadır.