Search

Bu çalışma geç ondokuzuncu yüzyıl Osmanlı İmparatorluğu'nda, Osmanlı destan edebiyatının mevcut yönetimi ve ideolojisini hangi yollarla temsil ettiğini, desteklediğini, ve meşrulaştırdığını tahlil etmeyi amaçlamaktadır. Siyasi iktidar, II. Abdülhamid Dönemi'nde (1876–1908), toplumsal ve siyasi gerekçelerle yeniden icat edilen geleneksel bir edebî türü, emperyal hedefler ve rağbette olan milliyetçilikler arasındaki olası uzlaşmazlıkları önlemek ve aralarında uyumlu bir ilişki yaratmak amacıyla kullanmıştır. Destan edebiyatı, Osmanlı hanedanı ve II. Abdülhamid'in kimliği etrafında mukaddes bir hale kurulmasına katkıda bulunmuştur. Buna uygun olarak, destansı motifler, milliyetçi ve/veya meşrutiyetçi eleştirilerin önünü kesmek ve mevcut iktidar ve hükümdarın siyasi gücünü pekiştirmek amacıyla gaza kavramını yeniden popular hale getirmiş ve gazi-sultan imgesini yeniden üretmiştir. This study explores the ways in which epic literature represented, supported, and legitimized the Ottoman regime and its ideology in the late nineteenth century. During the Hamidian Era (1876–1908), reinventing an authentic source, an old genre in the Ottoman literature, for its social and political desires, the regime became resourceful to create a harmonious relationship and prevented potential antagonisms between imperial objectives and popular nationalisms. Epic literature reproduced, created, and promoted a sacred aura around the Ottoman dynasty and the personality of Abdülhamid II. In line with this, epic themes refashioned the concept of ghaza and re-invented the image of the ghazi sultan to confront nationalist and/or constitutionalist criticisms and to consolidate the political power of the ruling dynasty and the sovereign. 352