Search

Amaç: Bu pilot çalışma Avrupa Birliği Leonardo da Vinci Yenilik Transferi Proje programı kapsamında yürütülen “Klinik Olarak Yeterli Hemşireler Geliştirmede Bir Eğitim Stratejisi Olarak Simulasyon Kullanımı” başlıklı projenin bir iş paketinde oluşturulan, travmalı hastalara yönelik hazırlanan vakalarda öğrenci hemşirelerin hemşirelik tanılarını ve girişimlerini belirleyebilme durumlarını incelemek amacıyla yapılmıştır. Yöntem: Tanımlayıcı olarak yapılan bu çalışma, lisans düzeyinde hemşirelik eğitimi veren Kuzey Doğu, Akdeniz ve Doğu Anadolu Bölgesinde yer alan 3 üniversitede eğitim görmekte olan toplam 168 öğrenci ile gerçekleştirilmiştir. Veri toplama aracı olarak araştırmacılar tarafından geliştirilen pelvis kırığı, travmatik amputasyon, abdominal travma ve göğüs travmalı hastalara yönelik oluşturulan ”Senaryo Temelli Vaka Tanılama Formu” kullanılmıştır. Veriler, 1-30 Nisan 2011 tarihleri arasında toplanmıştır. Verilerin değerlendirilmesinde sayı ve yüzdelik dağılım kullanılmıştır. Bulgular: Öğrencilerin %50 den fazlasının vaka tanılama formunda yer alan vakaya yönelik bilgi sorularına doğru yanıt verdikleri; çoğunluğunun belirledikleri hemşirelik tanılarını önceliklerine göre sıralayamadıkları ve belirledikleri hemşirelik girişimlerinden sadece “Hava yolu açıklığı” ve “Solunumun değerlendirilmesi” girişimini doğru öncelik sıralamasında belirttiği saptanmıştır. Sonuç: Öğrencilerin travma vakalarında yeterli teorik bilgiye sahip oldukları ancak vakalar üzerinden hemşirelik tanılarını belirleme, girişimleri planlama ve öncelikleri saptamada yetersiz kaldıkları söylenebilir.

Subkutan heparin uygulamasına bağlı enjeksiyon bölgesinde gelişebilen ekimoz, hematom ve ağrı sonraki enjeksiyonlarda kullanılabilecek bölgelerin sınırlanmasına, hastanın endişelenmesine, tedaviyi reddetmesine, beden imajının bozulmasına, hemşire ve hasta arasındaki güven ilişkisinin azalmasına ve yol açabilmektedir Bu araştırma, subkutan yolla heparin uygulamasına bağlı enjeksiyon bölgesinde gelişen ekimoz, hematom ve ağrı oluşumunun ortadan kaldırılması yada azaltılması için hemşirelerin aldıkları önlemleri belirlemek amacıyla yapılmıştır. Tanımlayıcı olan araştırmaya 50 hemşire alınmıştır. Hemşireler subkutan heparin uygulaması yaparken araştırmacı tarafından gözlenmiştir. Hemşirelerin %54’ünün enjeksiyon için üst kol bölgesini, %50 sinin daha önceden kullanılan enjeksiyon alanını tercih ettiği, %36.0’ının kanama kontrolü için aspirasyon yaptığı, %78.0’ının hava kilidi tekniği uyguladığı, %48.0’ının ilacı dokuya 2-4 saniye içinde verdiği, %6.0’ının iğneyi geri çekerken dokuyu kuru pamukla desteklediği bulunmuştur. Hemşirelerin hiçbiri işlem öncesinde ya da sonrasında uygulama alanına soğuk uygulama yapmamışlardır

Hastaların öğrenci hemşirelerden memnuniyet düzeylerini belirlemek amacıyla tanımlayıcı türde yapılan araştırma, 1-25 Mayıs 2007 tarihleri arasında bir üniversite hastanesinin cerrahi kliniklerinde gerçekleştirilmiştir. Araştırmanın örneklemini; araştırmaya katılmayı kabul eden, iletişim kurulabilen, okur yazar olan ve staj programının en az iki haftasında öğrenci hemşireleri uygulama alanında gören,18 yaş ve üzeri 173 hasta oluşturmuştur. Veriler, Demir ve Eşer tarafından geliştirilen “Hastaların Hemşirelik Hizmetlerinden Memnuniyetleri” ölçeğinden yararlanılarak oluşturulan soru formuyla toplanmış ve yüzdelik dağılım ile değerlendirilmiştir. Araştırmaya katılan hastaların %64.2’si erkek, %41.6’sı ilkokul mezunudur. Öğrencilerin %41.6’sının kendilerini hastalara tanıttıkları, %48’inin taburculuk eğitimi verdikleri, %51.4’ünün invaziv girişimleri başarı ile uyguladıkları, %59.5’inin herhangi bir uygulama öncesi hastalara açıklamada bulundukları, %65.3’ünün uygulama öncesi hastalardan onay aldıkları ve %68.2’sinin yaşamsal bulgu ölçümleri hakkında hastalara bilgi verdikleri hasta ifadelerinden saptanmıştır. Hastaların %88.4’ü öğrenci hemşirelerin her zaman kendilerini dikkatli bir şekilde dinlediğini, %87.9’u mahremiyetlerine saygı gösterdiklerini, %87.3’ü de öğrencilerin kendilerine değer verdiklerini hissettiklerini, belirtmişlerdir.Çalışma sonucunda cerrahi hastalarının öğrenci hemşirelerden memnun oldukları söylenebilir.

Yoğun bakım hastalarının, çevreden gelen uyarıları seçme şansları ve bunları kontrol etme yetenekleri yoktur. Bu nedenle, yoğun bakım hastaları, duyusal yüklenme ve duyusal yoksunluk gibi duyusal girdi sorunlarıyla karşı karşıyadırlar. Duyusal girdi sorunları yoğun bakım sendromuna neden olduğu için kontrol altına alınması önemlidir. Duyusal girdi sorunlarını kontrol altına almada tamamlayıcı tedavi yöntemlerine başvurulabilir. Tamamlayıcı tedavi yöntemleri duyusal algıları harekete geçirip gevşeme etkisi oluşturarak nabız, kan basıncı ve solunum gibi fizyolojik göstergeleri düşürmenin yanı sıra, uyku bozukluğu, ağrı ve anksiyeteyi içeren yoğun bakımla ilgili komplikasyonları kontrol altına alma ya da önlemede etkili olabilir. Hemşirelik bakımı içinde; ekspresif dokunma, müzik terapi ve aromaterapi gibi tamamlayıcı tedavi yöntemleri duyusal girdi sorunlarına yönelik uygulanabilecek girişimlerdir.

Bu çalışma, hemşirelik öğrencilerinin organ nakli ve bağışı konusundaki düşüncelerini incelemek amacıyla tanımlayıcı olarak yapılmıştır. Araştırmada, örneklem seçme yoluna gidilmeyip, Hemşirelik Yüksekokulu ve Erzurum Sağlık Yüksekokulu’nda öğrenim gören, araştırmaya katılmayı kabul eden 460 öğrenci araştırma kapsamına alınmıştır. Veri toplamada; Sarıtaş ve Köşgeroğlu tarafından hazırlanan “Öğrencilerin Organ Nakli ve Bağışına Yönelik Algıları Formu” doğrultusunda oluşturulan form kullanılmıştır. Veriler yüzdelik hesaplamayla değerlendirilmiştir. Araştırmaya katılan öğrencilerin %75.7’sinin organ nakli ve bağışı konusunda yeterince bilgiye sahip olmadığı ve sadece %1.7’ sinin organlarını bağışladığı saptanmıştır. Öğrencilerin % 28.7’si sağlıklı iken organ bağışı yapmayı düşündüğünü, %76.1’i organ bağışı konusunda ailesinin olumlu tutumunun organ bağışı kararını çabuklaştıracağını, %90.2’si organ nakli ve bağışı konusunda din adamlarının bilgi verip öncülük etmesi gerektiğini ve %57’si de bağışlayacağı organının suiistimal edilmesinden endişe duyduğunu ifade etmişlerdir. Hemşirelik öğrencilerinin lisans eğitiminde organ bağışı konusunda yeterince bilgilendirilmedikleri, organlarını bağışlamayı düşünen öğrenci oranının düşük olduğu ve öğrencilerin organ bekleyen hastalara verici bulma konusunda aktif rol alamadıkları saptanmıştır.

Tanımlayıcı türde olan araştırma, bir üniversite hastanesinin cerrahi kliniklerinde yatan hastaların haklarını bilme durumlarını incelemek amacıyla yapılmıştır. Araştırmanın örneklemini; 18 yaş ve üzerinde olan, iletişim kurulabilen ve araştırmaya katılmayı kabul eden 281 hasta oluşturmuştur. Veri toplamada; literatür doğrultusunda oluşturulan, hastaların haklarını bilip bilmediklerini değerlendiren hasta hakları formu kullanılmıştır. Veriler; yüzdelik dağılım, t testi, ANOVA ve Kruskal Wallis varyans analiziyle değerlendirilmiştir. Hasta Hakları Bilgi Puanı (HHBP) 17 puan üzerinden değerlendirilmiş ve HHBP ortalaması 11.67 ±3.32 olarak belirlenmiştir. Eğitimle HHBP ortalaması karşılaştırıldığında; okur-yazar hastalarda 9.75 (SS=5.23), üniversite mezunlarında 15.08 (SS= 2.15) olan HHBP ortalamaları arasındaki fark anlamlı bulunmuştur (KWx2=42.379, P=.000). Hastaların bulundukları klinikle HHBP ortalaması karşılaştırıldığında Genel Cerrahi kliniğinde 10.35 ( SS= 5.88), Göğüs Cerrahi kliniğinde 13.56 (SS=4.50) olan ortalamalar arasındaki fark anlamlıdır (KWx2=14.446, p= .013). Hastaların yarısından fazlasının hasta haklarını bildikleri saptanmıştır. Hastalar, bulundukları kliniklerde en fazla refakatçi bulundurma, en az sağlık durumuyla ilgili bilgiyi sözlü ve yazılı isteme hakkına dikkat edildiğini belirtmişlerdir.

Tanımlayıcı türde olan araştırma, bir üniversite hastanesinin Kalp Damar Cerrahi kliniğinde yatan hastaların hemşirelik hizmetlerinden memnuniyet durumlarını incelemek amacıyla yapılmıştır. Araştırmanın örneklemini; araştırmaya katılmayı kabul eden, iletişim kurulabilen, 18 yaş ve üzeri, okuryazar ve en az yedi gün klinikte yatan 102 hasta oluşturmuştur. Veri toplamada; Demir ve Eşer tarafından geliştirilen “Hastaların Hemşirelik Hizmetlerinden Memnuniyetleri Ölçeği (HHMÖ)” kullanılmıştır. Veriler; yüzdelik dağılım, t testi, Man-Whitney U testi ve Kruskal Wallis varyans analiziyle değerlendirilmiştir. HHMÖ puan ortalaması klinikte 8-14 gün arası yatan hastalarda 121.76 (SS= 25.55), bir ay ve daha fazla yatanlarda 149.00 (SS= 25.87) dur ve aradaki fark istatistiksel olarak anlamlıdır (K-WX 2= 11.427, P= .003). Eğitimle HHMÖ puan ortalaması karşılaştırıldığında; ilkokul mezunlarında 136.18 (SS= 26.17), üniversite mezunlarında 129.63 (25.46) olan ortalamalar arasında anlamlı fark bulunmuştur (K-WX 2= 7.512, P= .023). Medeni durumla, HHMÖ puan ortalaması karşılaştırıldığında evlilerde 147.66 (SS= 18.39), bekarlarda 126.52 (SS= 25.29) olan ortalamalar arasındaki fark anlamlıdır (MW-U=307, p= .001)

Bu çalışma yaşlılarda ev kazaları prevelansını ve etkileyen faktörleri saptamak amacıyla Erzurum il merkezinde, Abdurahman Gazi Sağlık Ocağı bölgesinde yaşayan 65 yaş ve üzerindeki 286 yaşlı bireyde, Eylül 2003- Mayıs 2004 tarihleri arasında kesitsel olarak yapılmıştır. Bu araştırmanın bağımlı değişkenini, ev kazaları prevelansı bağımsız değişkenini ise ev kazaları prevelansını etkileyen etmenler oluşturmuştur. Veriler araştırmacılar tarafından hazırlanan soru formu ile toplanmıştır. Verilerin değerlendirilmesinde yüzdelik, ki-kare testi kullanılmıştır. Araştırmaya başlamadan ilgili kurum ve kuruluşlardan gerekli izinler alınmış yaşlı bireylere gerekli açıklamalar yapılarak gönüllü katılımları sağlanmıştır. Araştırma sonuçlarına göre, yaşlıların son bir yıl içinde %29.0’unun (83) ev kazası geçirdiği saptanmıştır. Kadınlarda, çocukları ile birlikte yaşayanlarda ve yürüme güçlüğü olanlarda ev kazaları prevelansı daha yüksek bulunmuştur. Bu sonuçlar doğrultusunda; multidisipliner yaklaşımlar ile ev kazalarını önlemeye yönelik eğitim programlarının hazırlanması önerilmiştir.

Son zamanların önemli etnoğrafik bir çalışması, sağlık bakım sisteminin, işletme tarihinin, sosyoekonomik faktörlerin ve kültürel değerlerin Kuzeydoğu Kolorado’ daki emekli-göçmen tarım işçileri üzerindeki etkisini araştırdı. Etnoğrafik görüşmeler, katılımcı gözlemi, fotoğraf ve önemli analizlerin birleşiminden oluşan çalışma bulguları, sağlık bakımı verenlerin ortak çabaları ve kültürel bilgilerini artırma gerekliliğini vurguladı. Söz konusu çalışmadan yola çıkarak, bu makale emekli göçmen tarım işçilerinin yaratıcı karmasının kısa bir özetini sunmaktadır. Anlatılanlar ve fotoğraflar kırsal alanda yaşayan yaşlı İspanyol bireylerin yaşanmış deneyimlerinin kanıtını sunmaktadır. Hikayenin amacı, bu özel insan topluluğunun özelliği olan kültürel değerlerinin, cefalarının, sosyal dışlanmışlıklarının, ekonomik mücadelelerinin, kişisel zorluklarının derinlemesine anlaşılmasını okuyucuya sağlamaktır.

Bu araştırma hastaların kendilerini bakım veren yakınlarına yük hissetme durumlarını belirlemek amacıyla tanımlayıcı olarak yapılmıştır. Araştırma, 1 Aralık 2003 – 2 Mart 2004 tarihleri arasında, Ortopedi ve Travmatoloji Kliniğinde yatan, Günlük Yaşam Aktivitelerini yerine getirirken yakınlarından yardım alan 121 hasta üzerinde yürütülmüştür. 22 sorudan oluşan anket formu ile toplanan verilerin değerlendirilmesinde yüzdelik oranlar ve ortalamalar kullanılmıştır. Çalışmanın amaç ve kapsamı, ilgili birimlere sunularak, yazılı izin alınmıştır. Araştırmaya gönüllü olarak katılmayı kabul eden hastalar araştırma kapsamına alınmış, “bilgilendirilmiş onam” koşulu etik ilke olarak yerine getirilmiştir. Hastaların %85’inin (s=103) kendisi istemeden bakım veren yakınlarından yardım beklediği, %73’ünün (s=89), mecbur kalmadıkça yardım istemediği, %71’inin (s=85) ise kendisini bakım verene borçlu hissettiği belirlenmiştir. Çalışmada, hastaların kendilerini bakım veren yakınlarına yük olarak hissettikleri sonucuna varılmıştır.

Bu çalışma cerrahi kliniklerinde yatan hastaların anksiyete ve depresyon düzeylerini belirlemek amacıyla yapılmıştır. Tanımlayıcı türde olan araştırma, Nisan- Eylül 2004 arasında Atatürk Üniversitesi Aziziye Araştırma Hastanesi cerrahi kliniklerinde gerçekleştirilmiştir. Veriler gönüllü, iletişim kurulabilen, 18 yaş ve üzerinde olan, en az bir haftadır klinikte yatan 311 hastadan toplanmıştır. Veri toplamada soru formu ve Hastane Anksiyete ve Depresyon (HAD) ölçeği kullanılmıştır. Veriler, yüzdelik, t testi, varyans analizi, Kruskal–Walles varyans analizi ve Pearson korelasyon analizleriyle değerlendirilmiştir. Cinsiyet, eğitim, meslek ve klinik ile HAD puan ortalamaları karşılaştırıldığında aradaki fark istatistiksel olarak anlamlıdır (p < 0.01). HAD – Depresyon puan ortalaması 7.74 ± 4.9, HAD – Anksiyete puan ortalaması 8.1±5.0 olarak bulunmuştur. Hastaların 112’si (%36) anksiyete puanına göre, 153’ü (%49.2) ise depresyon puanına göre kesme noktasının üstünde puan almışlardır. Bu sonuç doğrultusunda, cerrahi kliniklerinde yatan hastalara anksiyete ve depresyonla baş etmeye yönelik eğitim programlarının hazırlanması ve uygulanması önerilebilir.