Search

Мезенхималне стромалне ћелије (МСЋ) су популација матичних ћелија које се одликују имунорегулаторним карактеристикама и диференцијационим потенцијалом ка остеобластима, хондроцитима и адипоцитима. МСЋ се могу изоловати из скоро свих адултних ткива а најчешће се добијају из костне сржи. Познато је да ови прогенитори који се налазе у циркулацији и костној сржи могу имати улогу како у стимулацији тако и у инхибицији пролиферације малигних ћелија и индукције профибротичног фенотипа. На карактеристике МСЋ могу утицати бројни фактори попут инфламаторних цитокина, реактвних кисеоничних врста (енг. reactive oxygen species, ROS), азот моноксида (енг. nitric oxide, NO) и индуктора стреса који се повезују и са настанком ћелијског старења, сенесценције. Хидроксиуреа (ХУ) је антинеопластични агенс који инхибира рибонуклеотид-редуктазу и користи се у терапији хематолошких малигнитета. Познато је да ХУ има цитостатски ефекат и проузрокује ДНК оштећење које може водити у превремену сенесценцију, али утицај ХУ на карактеристике МСЋ и интеракцију са ћелијама у околини посредством узгредног, bystander ефекта није до сада проучаван. Циљ ове студије био је да се анализира ефекат ХУ на карактеристике МСЋ, као што су морфологија, имунофенотип, диферецијациони капацитет, испољеност сенесцентног фенотипа, имуномодулаторне, профибротичне способности ових ћелија као и њихову улогу у туморогенези. Методе: МСЋ су успешно изоловане из периферне крви и костне сржи здравих донора а потом су окарактерисане према критеријумима Комитета за МСЋ Међународног друштва за ћелијску терапију. Генотоксични ефекат, индукција сенесцентних и профибротичних маркера под утицајем ХУ су анализирани имунохистохемијском и имунофлуоресцентном методом. Продукција унутарћелијског ROS (енг. reactive oxygen species) и NO (енг. nitric oxide) је анализирана употребом флуоресцентних реагенаса DCF и DAF. Анализа ћелијског циклуса и пролиферације, као и детекција површинских антигена је извршена методом проточне цитометрије. Утицај ХУ на активацију mTOR, MAPK, JAK/STAT и TGFbeta/SMAD сигналних путева процењен је методом имуноблота. Резултати: МСЋ су окарактерисане према способности адхерирања за пластику, експресији мезенхималних уз одсуство хематопоетских површинских антигена и диференцијационом потенцијалу ка остеобластима и адипоцитима... Mesenchymal stromal cells (MSC) are the population of stem cells with immunoregulatory features and significant differentiation potential towards osteoblast, chondrocytes and adipocytes. MSC have been isolated from abundant adult tissues, most frequently from bone marrow. As a circulating and the bone marrow microenvironment progenitors, those cells have a dual role as a promoters or inhibitors of both, malignant cell proliferation and profibrotic phenotype induction. Variation of MSC characteristics are associated with numerous factors such as inflammatory cytokines, reactive oxygen species (ROS), nitric oxide (NO) and stress inducers that could also induce senescence. Hydroxyurea (HU) is an antineoplastic agent that functions as the ribonucleotide reductase inhibitor and is mainly used in the treatment of hematological malignancies. As a DNA replication stress inducer HU may trigger a premature senescence-like cell phenotype, though its influence on MSC characteristics and repercussion on bystander cell proliferation has not elucidated yet. The aim of this study was to estimate the effect of HU on MSC morphology, immunophenotype, multilineage differentiation, senescencent phenotype, immunomodulatory and profibrotic activity as well as the roll of the HU treated MSC in tumorogenesis. Methods: MSC were successfully isolated from bone marrow and peripheral blood healthy donors. They were characterised in the presence and absence of HU, by criteria from MSC Committee of the International Society for Cellular Therapy. Genotoxic effect of HU, as well as the expression of senescence and profibrotic markers, were estimated by immunohistochemistry and immunofluorescence. Intracellular ROS and NO production was determined by fluorogenic molecules DCF and DAF. Cell cycle analysis, cell proliferation and surface markers detection was performed by flow cytometry. Influence of HU on activation of mTOR, MAPK, JAK/STAT and TGF/SMAD were determined by immunoblothing methods. Results: MSC were characterised by their plastic surface adhesion, expression of mesenchymal cell surface markers, lack of the expression of hematopoietic markers and the capacity to differentiate towards osteoblast and adipocytes. Examining the HU effect on MSC, we found that HU has the mild cytostatic effect and provokes cell cycle arrest in the S phase as the consequence of the DNA damage response evidenced by expression of gamaH2A.X and micronuclei...

Transplantacija predstavlja najbolju terapijsku opciju za lečenje terminalne insuficijencije bubrega. Najčešće rane komplikacije nakon transplantacije su akutno odbacivanje (AO) i odložena funkcija kalema (engl. delayed graft function, DGF). Mehanizmi koji leže u osnovi ovih događaja su heterogeni i predstavljaju niz kompleksnih interakcija koje se odvijaju između primaoca i organa koji je transplantiran. Uloga imunskog sistema u transplantaciji bubrega je dobro definisana i ona predstavlja glavnu prepreku u postizanju boljeg kratkoročnog/dugoročnog preživljavanja kalema. Moderna imunosupresivna terapija usmerena je uglavnom na inhibiciju aktivacije i proliferacije različitih imunskih ćelija kao i inhibiciju produkcije solubilnih medijatora zapaljenja kao što su citokini. Očuvanje delikatnog balansa između imunokompetentnog stanja bolesnika i imunske supresije radi očuvanja funkcije kalema je od izuzetnog značaja. Nekoliko studija je ukazalo da varijacije u genima za citokine (TNF, IL-6, IFN-gama i IL-10), kao i u genima za proteine koji utiču na terapijsku efikasnost imunospresivnih lekova (IMPDH1, CYP3A5, OATP1B1), mogu da posluže kao prediktori kliničkog ishoda nakon transplantacije bubrega. Ciljevi istraživanja: Cilj ove studije je bio da se utvrdi da li postoji uticaj funkcionalnih polimorfizama na nivou jednog nukleotida (SNP) u genima koji kodiraju TNF (TNFA), IL-6 (IL6), IFN-gama (IFNG), IL-10 (IL10), p40 subjedinicu IL-12/IL-23 (IL12B), IMPDH1 (IMPDH1), citohrom P450 (CYP5A3) i OATP1B1 (SLCO1B1) na AO i DGF kod bolesnika sa transplantiranim bubregom u Srbiji. Dodatni cilj je bio i da se utvrdi da li postoji povezanost između ovih SNP i biohemijskih parametara bubrežne funkcije (vrednosti serumskog kreatinina, klirensa kreatinina i proteinurije). Pacijenti i metode: U našu studiju uključeno je 152 bolesnika sa transplantiranim bubregom koji su primali kalcineurinske inhibitore, preparate mikofenolične kiseline i kortikosteroide kao deo standardnog protokola za imunsku supresiju... Transplantation is the best treatment option for end stage kidney disease. The most common early complications in the post-transplant period are acute rejection (AR) of the graft and delayed graft function (DGF). The underlying mechanisms in these events are heterogeneous and represent complex interactions between the recipient and transplanted organ. The role of immune system in kidney transplantation is well-defned and it poses a major barrier in achieving better short-term/long-term graft survival. A modern immunosupressive drugs mainly inhibit activation and proliferation of different immune cell populations as well as production of soluble inflammatory mediators such as cytokines. Maintaining the delicate balance between patient immunocompentent state and prevention of graft loss is paramount in kidney transplantation. Several studies indicated that genetic variations in genes encoding cytokines (TNF, IL-6, IFN-gamma and IL-10) and proteins that affect therapeutic efficacy of immunosuppressive drugs (IMPDH1, CYP3A5 and OATP1B1) may serve as potential predictors of clinical outcome in kidney transplantation. Aims of the investigation: This study aimed to determine the influence of functional single nucleotide polymorphisms (SNP) in the genes encoding TNF (TNFA), IL-6 (IL6), IFN-gamma (IFNG), IL-10 (IL10), p40 subunit of IL-12/IL-23 (IL12B), CYP3A5 (CYP3A5), IMPDH1 (IMPDH1) and OATP1B1 (SLCO1B1) on AR and DGF in Serbian kidney allograft recipients. In addition, we wanted to investigate relationship between these SNPs and biochemical parameters of renal function (serum creatinine, creatinine clearance and proteinuria). Patients and methods: Our study involved 152 kidney transplant recipients on standard immunosuppressive regimen which included calcineurin inhibitors, mycophenolic acid derivatives and corticosteroids...

Uvod: Inflamatorna bolest creva (IBC), čija su dva glavna klinička oblika ulcerozni kolitis (UK) i Kronova bolest (KB), predstavlja heterogenu grupu bolesti hroničnog toka koje se karakterišu ponavljanim epizodama inflamacije u gastrointestinalnom traktu. Iako etiopatogeneza IBC još uvek nije razjašnjena, smatra se da nastaje kao posledica aberantnog imunskog odgovora na mikroorganizme u crevima koji kod genetski predisponirane osobe dovodi do hronične inflamacije i oštećenja crevne mukoze. Sa napretkom molekularne genetike identifikovan je veliki broj polimorfizama pojedinačnih nukleotida u različitim genima koji bi mogli da se koriste kao biomarkeri u IBC i pomognu u dijagnostici, klasifikaciji bolesti, prognozi i praćenju terapijskog odgovora. Među njima se posebno ističu polimorfizmi u genima koji kodiraju proinflamatorne citokine (TNF), antiinflamatorne citokine (IL-10) i citokine važne za razvoj i funkciju Th1 i Th17 ćelija (IL-12 i IL-23 i njihove receptore), kao i polimorfizmi u MDR1 genu koji kodira transporter P-glikoprotein. Svi ovi polimorfizmi su povezani sa razvojem KB i/ili UK i njihovim fenotipskim karakteristikama u različitim populacijama, ali nijedan od njih nije do sada ispitivan kod pacijenata sa IBC u Srbiji. Ciljevi istraživanja: Odrediti distribuciju alela i genotipova polimorfizama TNFA (rs1800629), IL10 (rs1800896, rs1800871 i rs3024505), IL12B (rs6887695), IL23R (rs11209026) i MDR1 gena (rs1128503, rs2032582 i rs1045642) kod pacijenata sa IBC, kao i kod zdravih osoba u Srbiji (osim rs1800629 za koji rezultati već postoje) i ispitati da li je neki od tih polimorfizama faktor rizika za nastanak KB i UK i/ili utiče na kliničke manifestacije ovih bolesti. Proceniti da li se distribucije ispitivanih polimorfizama kod pacijenata sa KB i UK i zdravih kontrola u ovoj studiji razlikuju u odnosu na studije u kojima su ovi polimorfizmi ispitivani u drugim populacijama. Pacijenti i metode: Istraživanje je obuhvatilo 206 pacijenata sa IBC, i to 107 sa KB i 99 sa UK, ispitivanih i lečenih u Klinici za gastroenterologiju i hepatologiju, Kliničkog centra Srbije, i 255 zdravih osoba (dobrovoljnih davaoca krvi) koji su činili kontrolnu grupu ispitanika. Dijagnoza KB i UK postavljena je u skladu sa savremenim vodičima, za definisanje fenotipskih karakteristika bolesti korišćena je Montrealska klasifikacija, a za procenu kliničke aktivnosti bolesti primenjeni su Indeks aktivnosti Kronove bolesti (CDAI) za KB i Mayo skor za UK. DNK ispitanika je izolovana iz njihove periferne krvi, a genotipizacija za sve polimorfizme je obavljena pomoću PCR metode u realnom vremenu korišćenjem komercijalnih optimizovanih smeša specifičnih oligonukleotida i TaqMan proba (PE, Applied Biosystems). Statistička analiza uključivala je primenu χ2 testa ili Fišerovog testa tačne verovatnoće za procenu značajnosti razlike u frekvenciji alela i genotipova kod pacijenata i kontrolnih ispitanika. Rezultati: U ovom istraživanju genotipovi svih ispitivanih polimorfizama u TNFA, IL10, IL12B, IL23R i MDR1 genima su bili u Hardy-Weinberg-ovoj ravnoteži...

Uvod: Pemphigus vulgaris (PV) pripada grupi organ specifičnih autoimunskih oboljenja, kod koga se stvaraju autoantitela usmerena na specifične proteine (antigene) kože i sluzokoža. Autoantitela kod pemfigusa su usmerena prema komponentama međućelijskih spojeva (dezmozomima). To su dezmoglein 3 (Dsg 3), u manjoj meri dezmoglein 1 (Dsg 1) i drugi proteini. Kao posledica vezivanja cirkulišućih antitela za proteine dezmozoma dolazi do cepanja međućelijskih spojeva (akantolize) i pojave plikova (bula) na koži i sluzokožama. Autoimunski pemfigus, kao i druge autoimunske bolesti, predstavlja multifaktorsko oboljenje, rizik od nastanka bolesti zavisi od složenih interakcija gena i faktora spoljašnje sredine. U okviru naslednih faktora u etiopatogenezi pemfigusa najviše je ispitivan kompleks gena tkivne podudarnosti koji kodira sistem humanih leukocitnih antigena (HLA). HLA je najpolimorfniji deo humanog genoma. Složenost polimorfizma HLA je posledica postojanja više genskih lokusa, velikog broja alela za većinu gena i kombinacija produkata ovih alela. HLA molekuli II klase su posebno značajni jer prikazuju peptide CD4+ T-limfocitima pod čijom kontrolom je sekrecija anti Dsg 3 i anti Dsg 1 antitela od strane B-limfocita. Do sada je dokazana udruženost pojedinih HLA alela sa većim brojem autoimunskih oboljenja uključujući i pemfigus. Ciljevi istraživanja: Ciljevi ovog istraživanja su bili da se ustanovi učestalost alela i haplotipova u HLA-DR i DQ lokusima kod pacijenata sa PV u Srbiji, da se ustanovi stepen genetske sličnosti sa obolelima od PV u drugim populacijama, kao i da se ispita korelacija između genotipova, težine bolesti i koncentracije Dsg1 i Dsg3 antitela. Ispitanici i metode: Ispitivanje je izvršeno kod 72 pacijenta sa dokazanim PV. Kod ispitanika je određena alelska učestalost u HLA-DR i DQ lokusima (DRB1*, DQB1* i DQA1*). Izolacija DNK je rađena upotrebom QIAamp DNA Blood Mini Kit-a (QIAGEN, Germany). Određivanje grupa alela ispitivanih lokusa je rađeno testovima niske/srednje rezolucije, a potom su testovima visoke rezolucije određivani aleli upotrebom prajmera specifičnih za alelsku sekvencu PCR-SSP (engl. Polymerase chain reaction with sequence-specific primers) prema preporukama proizvođača testova (BAG lich Germany i Invitrogen)... Introduction: Pemphigus vulgaris (PV) belongs to the group of organ specific autoimmune disorders, characterized by the production of pathogenic autoantibodies against keratinocyte adhesion molecules- desmogleins, mostly Desmoglein 3 (Dsg3) and 1 (Dsg1), or other proteins. As a result of bounding autoantibodies to desmosomal proteins, separation of keratinocytes occur with clinical manifestation of blisters on the skin and mucosal membranes. PV, as other autoimmunes diseases belongs to the family of polygenic disorders, the risk of developing the disease depends on interactions of endogenous genetic factors and environmental factors. Inheritance of certain human leukocyte antigen (HLA) alleles has been suggested to be the most probable predisposing factor. HLA is the most polymorphous part of the human genome. The complexity of HLA polymorphism is due to the existence of a big number of genetic loci, alleles for most of the genes and combination of these alleles. HLA II class genes are particularly important due to peptide presentation to CD4+ T-cells and consequent secretion by B- cells of anti-Dsg3 and anti-Dsg1 antibodies. So far, associations of some HLA alleles with a great number of autoimmune diseases have been shown, including pemphigus. Aims of the investigation: Aims of this study were to determine HLA-DR and HLA-DQ allelic and haplotypic frequencies in patients with pemphigus vulgaris in Serbia; to establish similarities with other PV patients in different populations; to establish correlation between genotypes, disease activity and anti-Dsg3 and anti-Dsg1 antibodies. Individuals and methods: Investigation of allelic frequency of HLA-DR and HLA-DQ was conducted on 72 patients with diagnosed PV. DNA was extracted from blood samples using the Qiagen QIAamp DNAMini Kit (Qiagen, Germany). Allele groups were determined with low/intermediary resolution tests. High resolution was performed using polymerase chain reaction sequence-specific primers (PCRSSP) according to the manufacturer’s instructions (BAG lich Germany and Invitrogen). ARLEQUIN software package, version 3.11 was applied for estimated allele and haplotype frequencies, as well as for testing Hardy–Weinberg equilibrium...

Uvod: Oboljenja iz grupe pemfigusa - pemfigus vulgaris (PV) i pemfigus foliaceus (PF) su autiomunska bulozna oboljenja kože i sluznica. U patogenezi su od značaja autoantitela na dezmogleine i druge molekule koja dovode do akantolize i formiranja intraepidermalnog rascepa. Za aktivaciju autoreaktivnih T-ćelija u pemfigusu neophodno je prepoznavanja dezmogleinskih peptida i angažovanje CD28 molekula, koji je najznačajniji kostimulatorni receptor u aktivaciji naivnih T ćelija. CD28 molekul se vezuje za B7 familiju molekula kao što su CD80 i CD86. Pored toga, B7 molekuli mogu da aktiviraju inhibitorni receptor na T-ćelijama, CTLA-4, koji kontroliše mehanizam održavanja tolerancije na sopstvene peptide. Na značaj genetskih faktora u patogenezi pemfigusa ukazuju prethodna istraživanja kojima su definisani određeni genetski faktori kao što su i polimorfizmi pojedinačnih nukleotida u genima molekula od značaja za patogenezu pemfigusa. Ciljevi istraživanja: Odrediti distribuciju alela u genima za molekule CD86, CTLA-4, TNF i IL-10 kod pacijenata sa PV i PF, kao i kod zdravih osoba (dobrovoljni davaoci krvi) u Srbiji, ispitati da li je neki od ispitivanih polimorfizama faktor rizika za nastanak oboljenja (PV i PF) i uporediti ih sa podacima iz literature koji su dobijeni ispitivanjem istih polimorfizama kod geografski i etnički različitih populacija. Pacijenti i metode: Istraživanje je obuhvatilo 61 bolesnika sa pemfigusom od kojih je PV imalo 48, a PF 13 bolesnika i 486 zdravih osoba-kontrola (dobrovoljni davaoci krvi). Dijagnoza pacijenata sa pemfigusom postavljena je na osnovu kliničke slike i testa direktne imunofluorescencije (DIF test). Za detekciju i analizu polimorfizama gena za CD86, CTLA-4, TNF i IL-10 korišćene su komercijalne optimizovane smeše specifičnih oligonukleotida i TaqMan proba obeleženih FAM i VIC fluorohromima i to: CD86 rs1129055, CTLA4 rs733618 i rs5742909, TNF rs1800629 i rs361525 i IL-10 rs1800896 i rs1800871 (PE, Applied Biosystems). Amplifikacija fragmenata DNK Real-time PCR metodom vršena je pomoću navedenih smeša komercijalnih oligonukleotida i Maxima™ Probe qPCR 2X Master Mix, (Fermentas) uzimajući u obzir preporuke proizvođača reagenasa... Introduction: Pemphigus vulgaris (PV) and pemphigus foliaceus (PF) are rare autoimmune blistering diseases with presumed T cell dependent pathology. Activation of naïve T cells is dependent on antigen recognition, subsequent signaling through the T cell receptor complex (signal 1), and various other interactions of T cells with antigen presenting cells that may be collectively designated as signal 2, which is unconditionally required for T cell activation both in response to infection and to autoantigens. Among the best described interactions contributing to signal 2 are those mediated by B7 family molecules such as CD80 and CD86 with their ligands, CD28, providing activation signals, and cytotoxic T lymphocyte-associated antigen 4 (CTLA-4), conferring inhibition. Single nucleotide polymorphisms (SNPs) within genes encoding those molecules may alter the signaling process. It is not known whether functional genetic polymorphisms within genes encoding the aforementioned proteins may increase risk for developing PV and PF and, if so, whether they might serve as biomarkers for susceptibility to these diseases. Aims of the investigation: To examine functional single nucleotide polymorphisms within CD86 (rs1129055), CTLA4 (rs733618 and rs5742909), TNF (rs1800629 andrs361525), and IL-10 (rs1800896 and rs1800871) genes in 61 pemphigus patients and 486 healthy controls, and to compare results in Serbian pemphigus patients and healthy controls with results obtained in different populations groups. Patients and methods: Our study included 61 pemphigus patients, among them 48 with PV and 13 with PF, treated at the Dermatovenereology Clinics of the Clinical Centre of Serbia. Patients were stratified according to clinical presentation of the disease as a PV or PF patients. Diagnosis in all patients was established by merging clinical findings, histopathologic analysis, and the results of direct immunofluorescence tests. Blood samples from 486 healthy blood donors were obtained from the National Blood Transfusion Institute...

Interleukin-33 (IL-33) je jedini poznat ligand za ST2 receptor. Akutno zapaljenje je rani odgovor tkiva na oštecenje. Iako je njegova osnovna uloga zaštitna, može dovesti do dodatnog oštecenja tkiva i razlicitih poremecaja u organizmu. Cilj ovog istraživanja je bio razjašnjavanje uloge IL-33/ST2 osovine u patogenezi akutnog zapaljenja. Korišceni su genetski neizmenjeni miševi (WT) i miševi kojima je uklonjen gen za ST2 receptor (ST2-/-), i bili su rasporedeni u grupe: 1. WT-C (kontrolna WT grupa), 2. KO-C (kontrolna ST2-/- grupa), 3. WT-I (eksperimentalna WT grupa kod koje je izazvano akutno zapaljenje) i 4. KO-I (eksperimentalna ST2-/- grupa kod koje je izazvano akutno zapaljenje). Akutno zapaljenje je izazvano davanjem intramuskularne injekcije terpentinskog ulja, a kontrolne životinje su primile injekciju fiziološkog rastvora. Nakon 12 sati, životinje su uvedene u opštu anesteziju i sakupljeni su uzorci tretiranih mišica, slezine i krvi. Uzorci mišica su korišceni za analizu genske ekspresije ST2 receptora i citokina (IL-33, TNF-alfa, IL-6, IL-12p35, TGF-beta), za odredivanje koncentracije makro- i mikroelemenata (Mg, K, Fe, Cu, Mn, Se), i antioksidativnih parametara (GSH, GPx i SOD), histopatološku analizu i odredivanje volumenske gustine zapaljenjskog infiltrata (Vgz), volumenske gustine nekroticnih mišicnih celija (Vgn), fraktalne dimenzije (D), ugaonog drugog momenta (ASM) i teksturalne korelacije (COR). Odreden je procenat eritrocita u slezini. Uzorci krvi su korišceni za odredivanje broja eritrocita, hematokrita, koncentracije hemoglobina, prosecne kolicine hemoglobina u eritrocitu, broja neutrofila i limfocita i odredivanje aktivnosti CK i AST. Histopatološkom analizom tretiranog tkiva je utvrdeno postojanje zapaljenjskog infiltrata i nekroticnih celija u obe zapaljenjske grupe. Vgz, CK i AST su bili veci u prisustvu IL-33/ST2 osovine u akutnom zapaljenju. Genska ekspresija IL-33 i ST2 receptora je bila povecana na mestu akutnog zapaljenja. Genska ekspresije TGF-beta na mestu akutnog zapaljenja bila je veca u odsustvu IL-33/ST2 osovine. Fe je bilo vece u WT-I u odnosu na WT-C i KO-I, a znacajne razlike izmedu KO-C i KO-I nije bilo. Prosecna kolicina hemoglobina u eritrocitu bila je znacajno manja u WT-I u odnosu na WT-C, a nije bilo razlike izmedu KO-C i KO-I. Mg je bio manji u WT-I u odnosu na WT-C i KO-I, dok nije bilo razlike izmedu KO-C i KO-I. K se smanjuje u zapaljenju, ali je bio manji u WT-I u odnosu na KO-C. GSH je bio veci u KO-I u odnosu na KO-C i WT-I. Na osnovu rezultata ovog istraživanja može se zakljuciti da IL-33/ST2 osovina doprinosi intenzivnijem zapaljenju i oštecenju tkiva u akutnom zapaljenju uticuci na koncentraciju magnezijuma i gvožda, sadržaj redukovanog glutationa i gensku ekspresiju TGF-beta na mestu akutnog zapaljenja. U akutnom zapaljenju se povecava genska ekspresija interleukina-33 i ST2 receptora. Interleukin-33 (IL-33) is the only known ligand for ST2 receptor. Acute inflammation is an early response to the tissue damage. Although a primarily role of inflammation is protective, it may also cause additional tissue damage and different disorders in organism. The aim of this study was to examine the role of IL-33/ST2 axis in pathogenesis of acute inflammation. Wild type (WT) and ST2 knockout (ST2-/-) mice were used and divided into groups: WT-C (wild-type control group), KO-C (ST2-/- control group), WT-I (wild-type inflammatory group), and KO-I (ST2-/- inflammatory group). Acute inflammation was induced by intramuscular injection of turpentine oil, while control animals received saline. After 12 hours, animals were euthanized and samples of treated muscles, spleen and blood were collected. Muscle samples were used for determination of ST2 and cytokine gene expression (IL-33, TNF-alpha, IL-6, IL-12p35, TGF-beta), macro- and microelement concentration (Mg, K, Fe, Cu, Mn, Se), antioxidative parameters (GSH, GPx and SOD), histopathological analysis and determination of volume density of inflammatory infiltrate (Vdz) and necrotic fiber (Vgn), fractal dimension (D), angular second moment (ASM), and textural correlation (COR). Erythrocytes percentage in spleen was determined. Blood samples were used for determination of erythrocyte blood count, hematocrit, hemoglobin concentration, mean corpuscular hemoglobin, neutrophil and lymphocyte blood count, and creatine kinase (CK) and aspartate aminotransferase (AST) activity. Presence of inflammatory infiltrate in the treated tissue was confirmed by histopathological analysis. Vgz, CK and AST were higher in presence of IL-33/ST2 axis in acute inflammation. IL-33 and ST2 gene expression increased in acute inflammation. TGF-beta gene expression at site of acute inflammation was higher in absence of IL-33/ST2 axis. Fe was higher in WT-I than in WT-C and KO-I, while there was no significant difference between KO-C and KO-I. Mean corpuscular hemoglobin was lower in WT-I than in WT-C, while there was no significant difference between KO-C and KO-I. Mg was lower in WT-I than in WT-C and KO-I, while there was no difference between KO-C and KO-I. K decreased in inflammation, but it was lower in WT-I than in KO-C. GSH was higher in KO-I when compared to KO-C and WT-I. These results indicate that IL-33/ST2 axis contributes to development of more intensive inflammation and tissue damage in acute inflammation by affecting concentration of magnesium, iron concentration, reduced glutathione and TGF-beta gene expression at the site of acute inflammation. Gene expression of IL-33 and ST2 increases in acute inflammation.

Savremena istraživanja na eksperimentalnim modelima autoimunskih bolesti ukazuju da infekcija helmintom Trichinella spiralis (T. spiralis), inhibira nastanak ili ublažava simptome autoimunskih poremećaja kao što su eksperimentalni autoimunski encefalomijelitis (EAE), eksperimentalni kolitis i dijabetes melitus tip 1. Tokom infekcije parazitom T. spiralis ekskretorno-sekretorni metabolički produkti mišićnih larvi (ES L1) su ključni za interakciju sa organizmom domaćina. Stoga je pretpostavka da su upravo ES L1 produkti odgovorni za modulaciju toka autoimunskih oboljenja. Međutim, tačna uloga ES L1 antigena ovog parazita u modulaciji bolesti, kao i mehanizmi te modulacije nisu još uvek u potpunosti razjašnjeni. Predmet ovog istraživanja bilo je ispitivanje uticaja direktne primene ES L1 produkata kao i dendritskih ćelija (DC) stimulisanih ovim antigenima na tok i modulaciju EAE-a kod DA pacova, sa ciljem da se utvrde mehanizmi imunomodulacije kao i uloga dendritskih ćelija u njima. Ovde prikazani rezultati, dobijeni u in vitro studijama na modelu DC izolovanih iz kostne srži DA pacova, potvrdili su da ES antigeni T. spiralis dovode do delimičnog sazrevanja DC koje se mogu označiti kao tolerogene DC koje se odlikuju niskom produkcijom pro-inflamatornog citokina IL-12p70 i povećanom produkcijom anti-inflamatornog citokina IL-10. U ovom radu prvi put je ustanovljeno da primena DC stimulisanih ES L1 antigenima T. spiralis (DC/ES L1) ima inhibitorni efekat na razvoj EAE-a kod DA pacova kao i da je ovaj efekat dozno zavisan. Najveći uticaj na smanjenje težine bolesti ostvaren je primenom doze od 5 x 106 DC/ES L1. Mehanizam koji je u osnovi ovog fenomena zasniva se na polarizaciji imunskog odgovora u pravcu Th2 i regulatornog tipa praćenog povećanom produkcijom Th2 i anti-inflamatornih citokina (IL-4, IL-10 i TGF-β), a smanjenom produkcijom pro-inflamatornih citokina IFN-γ i IL-17. Takođe, dolazi do povećanja procentualne zastupljenosti CD4+CD25+Foxp3+ regulatornih T-limfocita (Treg) na sistemskom nivou u slezini i na nivou ciljnog organa, u CNS-u... Recent studies indicated that Trichinella spiralis infection could successfully ameliorate or even prevent a number of autoimmune diseases established in animal models, such as experimental autoimmune encephalomyelitis (EAE), experimental colitis, type 1 diabetes mellitus. During the course of infection parasite T. spiralis communicates with the host organism and affects cells of the immune system through excretory-secretory products (ES L1) released from the muscle larvae. Mechanisms by which ES L1 influences polarization of immune response and its role in immunomodulation of autoimmune diseases has not been elucidated yet. In the current study, the potential of T. spiralis ES L1 products, injected directly or co-cultivated with dendritic cells (DCs), to promote immune regulation and control EAE development were investigated in order to reveal mechanisms of ongoing immunomodulation and the role of DCs in it. Results presented here confirmed that in vitro stimulation of DCs with T. spiralis ES L1 antigens led to partial maturation of these cells, as indicated by expression of the surface markers. Stimulation of DCs from DA rats with T. spiralis ES L1 antigens (DCs/ES L1) also resulted in significant reduction in IL-12p70 production and increased production of IL-10. In this study it was shown for the first time that application of DCs/ES L1 was able to reduce the clinical signs and duration of the EAE in a dose-dependent way, with the dose of 5 x 106 cells being most efficient in reduction of disease severity. The analysis of underlying mechanisms indicated that amelioration of EAE in DCs/ES L1 pretreated animals was due to decreased production of pro-inflammatory (IFN-γ and IL-17), increased production of Th2 and anti-inflammatory cytokines (IL-4, IL-10 and TGF-β), as well as activation of CD4+CD25+Foxp3+ regulatory T cells (Treg) both on systemic level in spleen and in target organ, i.e. spinal cord. Another approach included assessment of the immunomodulatory capacity of prophylactic administration of T. spiralis ES L1 antigens in DA rats applied in different doses and time points before EAE induction...

Uvod. Langerhansove ćelije (LĆ) predstavljaju subpopulaciju dendritskih ćelija (DĆ) koja ima ulogu u započinjanju imunskog odgovora na antigene koji su dospeli u epidermis ili sluzokože. DĆ vezuju molekulske obrasce patogena (engl. Pathogen-associated molecular patterns, PAMP) i oštećenih ćelija (engl. Damage-associated molecular patterns, DAMP) pomoću membranskih i citosolnih receptora za prepoznavanje molekulskih obrazaca (engl. Pattern recognition receptors, PRR). Među PRR su najviše proučavani receptori slični Tollu (engl. Toll-like receptors, TLR) i lektinski receptori C-tipa (engl. C-type lectin receptors, CLR). Uspostavljanje kontakta između DĆ i PAMP i DAMP je ključni događaj kojim se povezuju urođena i stečena imunost, što za posledicu ima eradikaciju antigena i nastanak imunološke memorije ili izazivanje periferne tolerancije. Nakon internalizacije i obrade PAMP i DAMP u proinflamacijskom okruženju, DĆ započinju migraciju u T-zavisne zone regionalnih limfnih čvorova u toku koje fenotipski i funkcionalno sazrevaju. Aktivacija CD40 receptora na DĆ nakon vezivanja liganda ovog molekula (CD40L) ispoljenog na površini aktivisanih T-limfocita dovodi do okončanja maturacije DĆ. Tada one postaju potpuno efikasne antigen-prezentujuće ćelije sposobne da polarizuju imunski odgovor CD4+ T-limfocita u Th1 smeru i da indukuju citotoksičnu efektorsku funkciju CD8+ T-limfocita. Konvencionalne DĆ, sa napred navedenim funkcionalnim karakteristikama, su našle primenu u prevenciji i terapiji infektivnih bolesti i maligniteta u obliku DĆ vakcina. Iako je za in vivo ili in vitro sazrevanje DĆ često dovoljna stimulacija samo jednim agonistom TLR ili CLR, fenotipski stabilniji i funkcionalno potentniji imunski odgovor u eksperimentalnim i kliničkim ispitivanjima se najčešće dobija tek kombinovanom primenom njihovih analoga, što je posledica specifične integracije različitih, međusobno nezavisnih, unutarćelijskih signala. Nakon nedavne potvrde da LĆ imaju sposobnost unakrsne prezentacije antigena stvorili su se uslovi da i one postanu kandidati za DĆ vakcine. Do sada nije bilo studija koje su ispitivale načine modulacije fenotipskih i funkcionalnih karakteristika LĆ koji mogu imati potencijalnu ulogu u razvoju maturacijskih protokola neophodnih za terapijsku primenu ovih ćelija... Introduction. Langerhans cells (LCs) represent a subpopulation of dendritic cells (DCs) whose function is to initiate immune responses against the antigens from epidermis and mucoses. DCs bind pathogen-associated molecular patterns (PAMPs) and damage-associated molecular patterns (DAMPs) via membrane and cytosolic pattern recognition receptors (PRRs). The most frequently studied PRRs are Toll-like receptors (TLRs) and C-type lectine receptors (CLRs). Similarly to conventional DCs, the contact established between LC’s PRRs and PAMPs and DAMPs is the key event that links innate and adaptive immunity and leads to eradication of the antigen, initiation of the peripheral tolerance and introduction of the immunological memory. After LCs internalise and process PAMPs and DAMPs in a proinflammatory environment, they start to migrate toward T-dependent regions of the regional lymph nodes and, at the same time, become phenotipically and functionally mature. The activation of the CD40 molecule on LCs with a CD40 ligand (CD40L) expressed on the surface of activated T-lymphocytes brings the maturation of LCs to its end, when they become fully efficient antigen-presenting cells, capable of inducing the Th1 polarisation of CD4+ T-lymphocytes and citotoxic effector functions of CD8+ T-lymphocytes. Conventional DCs with the aforementioned functional characteristics are used in the prevention and therapy of infectious or malignant diseases as DC-vaccines. Although DCs require stimulation with a single TLR or CLR agonist to become mature in vitro and in vivo conditions, phenotipically stable and functionally more potent immune response of these cells in experimental and clinical studies is usually achieved only after combined treatment with analoges of these receptors because of the specific integration of the various, mutually independent, intracellular signals. LCs became candidates for DC-vaccines after recent confirmation that they are capable to cross-present antigens. Until now, there were not any studies that examined the means to modulate phenotypic and functional characteristics of LCs that could have a potential role in the development of maturational protocols necessary for therapeutic application of these cells...

Ishemijsko-reperfuziono (I/R) oštećenje bubrega klinički se manifestuje akutnom bubrežnom insuficijencijom. Javlja se u mnogim patološkim stanjima meĎu kojima je i transplantacija bubrega nakon koje I/R oštećenje produžava period nefunkcionisanja grafta. Dva glavna procesa u patogenezi I/R oštećenja bubrega su apoptoza/nekroza i inflamacija. Jedan od glavnih medijatora inflamacije je NF-kB. Oporavak bubrežne funkcije nakon I/R ostećenja zavisi od brzine regeneracije tubularnih epitelnih ćelija u kojoj aktivacija mTOR puta ima važnu ulogu. Kliničke studije su pokazale odloženu funkcija grafta pacijenata lečenih mTOR inhibitorom rapamicinom nakon transplantacije bubrega, dok je kod pacova tretiranih rapamicinom i podvrgnutih I/R oštećenju bubrega naĎena povećana apoptoza i odložena regeneracija tubularih epitelnih ćelija sa odloženim oporavkom bubrežne funkcije. Cilj ovog istraživanja je bio da se ispita uticaj mTOR inhibitora everolimusa na tok i ishod I/R oštećenja bubrega miševa, kao i efekat imunomodulatornog svojstva everolimusa na razvoj inflamacije u bubrezima nakon I/R oštećenja ispitijući istovremeno aktivnost NFkB. I/R oštećenje izazivano je postavljanjem atraumatskih klema na vaskularne peteljke oba bubrega miševa soja C57 BL/6N u trajanju od 45 min. Eksperimentalne životinje podvrgnute I/R oštećenju bile su podeljene na grupu netretiranih i grupu životinja tretiranih everolimusom. Po sedam životinja iz svake grupe žrtvovano je nakon 30 min, 1 h, 2 h, 6 h, 12 h i jednog dana, dva dana, tri dana i sedam dana od trenutka započinjanja reperfuzije. Everolimus je aplikovan životinjama jednom dnevno subkutano u dozi od 0,25mg/kg telesne težine. Prvo doza everolimusa davana je 24 h pre izazivanja I/R oštećenja bubrega. U momentu žrtvovanja uzorkovana je krv za odreĎivanje uree i kreatinina i tkivo bubrega za PAS bojenje i bojenje na F4/80 i CD3 markere, spektrofotometrijsko odreĎivanje aktivnosti enzima antioksidacione zaštite kao i za odreĎivanje proinflamatornih i antiinflamatornih citokina, hem oksigenaze- 1 (HO-1) i komponenti NF-κB familije transkripcionih faktora primenom kvantitativnog PCR-a, Western blota i EMSA metoda... Kidney ischemia/reperfusion (I/R) injury is clinically manifested by acute renal failure and is found in a numerous pathological conditions including kidney transplantation as one of very important, since I/R injury causes delayed graft function (DGF). Two key features of I/R injury are apoptosis/necrosis and inflammation. One of the most important mediators of inflammation is NF-kB. The recovery of renal function after I/R injury depends on tubular epithelial cell regeneration in which mTOR pathway activation plays an important role. Clinical studies reported increasing number of DGF in the patients who were treated by mTOR inhibitor rapamycin after kidney transplantation, while rapamycin treatment in a rat model of kidney I/R injury increased tubular epithelial cells apoptosis and delayed tubular epithelial cell regeneration and recovery of kidney function. The aim of this study was to investigate the influence of mTOR inhibitor everolimus on course and outcome of kidney I/R injury, and also the effect of immunomodulatory properties of everolimus on kidney inflammation after I/R injury investigating contemporary NF-kB activity. I/R injury was induced in C57 BL/6N mice by occlusion of both renal pedicles with microvascular clamps for 45 minutes. Mice subjected to I/R injury were divided in two experimental groups, a group of non-treated and group of everolimus-treated animals. Seven animals in each group and each time point were sacrificed at the following time points: T = 30 min, 1 h, 2 h, 6 h, 12 h, 1, 2, 3 and 7 days after IRI induction. Everolimus was administered subcutaneously in a dose of 0.25mg/kg b.w. once daily, starting one day before I/R injury induction. At the moment of sacrifice the blood for BUN and creatinine determination was taken. Part of kidney tissue was used for PAS method and immunohistochemistry staining of F4/80 and CD3 markers. In other parts of kidney tissue the activity of enzymes of anti-oxidative defense was determined using spectrophotometry as proinflammatory and anti-inflammatory cytokines, heme oxygenase- 1 (HO-1) and proteins belonging NF-κB transcription family using real time PCR, Western blot and EMSA...