Eye tracking, a więc metoda badania aktywności okulomotorycznej wśród rozlicznych zastosowań stwarza także unikalną możliwość badań w zakresie urbanistyki eksperymentalnej. Dzięki dużej liczbie danych jakie dostarcza ta metoda przybliża ona nie tylko poznanie sposobu patrzenia na budynki i otaczającą je przestrzeń, ale także reakcji emocjonalnych, jakie budzą one w odbiorcy, przyczyniając się do tworzenia tzw. przyjaznego środowiska architektonicznego. Przy założeniu interdyscyplinarnej współpracy i dyskusji specjalistów z dziedzin psychologii, architektury oraz informatyki wydaje się, że współczesna okulografia może stać się narzędziem harmonijnie scalającym działania, w efekcie których zwiększa się zarówno wiedza, dotycząca efektu wpływu przestrzeni architektonicznej na człowieka, jak i takiego jej zaplanowania, aby aktywnie przyczyniała się ona do optymalizacji warunków życia współczesnego człowieka w oparciu o obiektywne dane.