Potrzeba opracowania podstaw edukacji i kształtowania świadomości społecznej w duchu zrównoważonego rozwoju uchodzi obecnie za jedno z najistotniejszych i najpilniejszych zadań, jakie stoją przed naukami środowiskowymi, edukacyjnymi i filozoficznymi, wraz z ekonomią polityczną i polityką ekologiczną. Istnieje szereg czynników, które taką potrzebę uzasadniają, czyniąc ją ważną, nagłą i pilną. Wśród nich na czoło wysuwają się czynniki natury instytucjonalnej, organizacyjnej i administracyjno-politycznej. edukacja do zrównoważonego rozwoju ma umożliwiać przewidywanie, zapobieganie i rozwiązywanie problemów, które pośrednio lub bezpośrednio zagrażają życiu na naszej planecie; edukacja ta ma również rozpowszechniać wartości i normy, tkwiące u podstaw zrównoważonego rozwoju. Zaliczają się do nich, jak wskazuje dokument, „równość płci, tolerancja społeczna, redukcja obszarów biedy, ochrona środowiska, ochrona zasobów naturalnych planety i sprawiedliwe, pokojowe społeczeństwa”; edukacja na rzecz zrównoważonego rozwoju powinna również ukazywać złożoność i wzajemne przenikanie się trzech, centralnych dla tej koncepcji, sfer: środowiska przyrodniczego, społeczeństwa (ujętego integralnie z jego zapleczem kulturowym) i ekonomii. Tak zaprojektowany proces edukacyjny, z założenia, doprowadzić ma in effectu do zapewnienia zrównoważonej przyszłości i pozytywnych przemian społeczno-gospodarczych, współwarunkujących możliwość realizacji tej fundamentalnej zmiany cywilizacyjnej.