Search

In this paper we present results of a global resource assessment for geothermal energy within deep aquifers for direct heat utilization. Greenhouse heating, spatial heating, and spatial cooling are considered in this assessment. We derive subsurface temperatures from geophysical data and apply a volumetric heat-in-place method to improve current global geothermal resource base estimates for direct heat applications. The amount of thermal energy stored within aquifers depends on the Earth's heat flow, aquifer volume, and thermal properties. We assess the thermal energy available by estimating subsurface temperatures up to a depth of three kilometer depending on aquifer thickness. The distribution of geothermal resources is displayed in a series of maps and the depth of the minimum production temperature is used as an indicator of performance and technical feasibility. Suitable aquifers underlay 16% of the Earth's land surface and store an estimated 4·105 to 5·106 EJ that could theoretically be used for direct heat applications. Even with a conservative recovery factor of 1% and an assumed lifetime of 30 years, the annual recoverable geothermal energy is in the same order as the world final energy consumption of 363.5 EJ yr−1. Although the amount of geothermal energy stored in aquifers is vast, geothermal direct heat applications are currently underdeveloped with less than one thousandth of their technical potential used. © 2017 The Author(s)

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, Bu araştırma, İ.T.Ü Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü Jeodinamik Anabilim Dalı'nda yüksek lisans tez çalışması kapsamında yapılmıştır. Çalışma alanı için İstanbul Boğazı'nın doğu yakasında, batıda Akbaba Köyü , doğuda Paşamandıra, kuzeyde Kaynarca bölgesi güneyde Gümüşsuyu mahallesi arasındaki bölge seçildi. Bu bölgenin seçilmesinin nedeni hızla gelişen yerleşime bağlı olarak açılan yol ve yarmalar, inceleme alanını, İstanbul-Kocaeli Paleozoik yaşlı istifin deformasyon özelliklerini aydınlatmak için oldukça elverişli duruma getirmesidir. Ayrıca görece yeni açılmış mostralar, özellikle deforme olmuş bölgelerdeki küçük ölçekli mostraların gerek atmosferik koşullara gerekse hızla tahrip olmasına neden olmaktadır. Bu nedenle, bölgedeki yapısal evrime ışık tutacak mostralardaki değerli mikro-yapısal verilerin hızlıca belgelenmesi büyük önem taşımaktadır. İnceleme alanında, ayrıca İstanbul-Kocaeli Paleozoik istifinde tanımlanan neredeyse tüm farklı formasyonların mostra vermiş olması ve bu formasyonlar için tanımlayıcı ayrıntılı ölçülü yapısal kesitler almaya elverişli mostralar bulunmaktadır., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Doktora) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2014, Thesis (PhD) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2014, Bu çalışmanın konusunu, Kuzey Anadolu Fay Zonu (KAFZ) Doğu Anadolu Fay Zonu (DAFZ) ve Varto Fay Zonu (VFZ)'nun Bingöl'ün Karlıova ilçesinin 10 km kuzeydoğusunda kesişmesi ile oluşmuş Karlıova Üçlü Eklemi (KÜE) oluşturur. Bu tezin birincil amacı Kuvaternerden bu yana KÜE civarında oluşan faylanma mekanizmasını ortaya çıkarmak ve böylelikle deformasyon sürecini açıklayan bir model oluşturabilmektir. Tez kapsamında izlenilen yol KÜE civarındaki Kuvaterner dönemi fayları ile iki boyutlu analog modeler arasında benerlik kurup, faylanmanın mekanizmasını modelleyebilmektir. Bu modellemeyi yapabilmek adına KAFZ'nin Ilıpınar segmenti, DAFZ'nin Göynük segmenti, VFZ ve bu ana fay zonlarının etkileşimi ile oluşmuş ikincil fayların geometrik ve morfolojik özellikleri ortaya çıkartılmıştır. Bu fayların hepsinin olduğu bölge Pliyo-Kuvaterner volkanik kayaçları ile örtülü olduğu için, üretilen faylanma mekanizması Kuvaterner döneminde gerçekleşen KÜE aktivitesini yansıtmaktadır. KÜE civarında Kuvaterner'den bu yana oluşmuş faylar ve daha önceden tanımlanmış faylanma mekanizmaları kullanılarak KÜE civarındaki fayların geometrisini ve mekaniğini açıklayan bir model oluşturulmuştur. Söz konusu bu model üçlü eklemin batısındaki faylanmayı Prandtl Hücre Modeli kullanarak açıklar. Batısındaki fayları ise VFZ ve Murat Fayı denetiminde gelişen geniş bir makasalama zonu içerisinde gelişen yapılar olarak ele alır.Önerilen modeli test edebilmek için karmaşık analog modeler tercih edilmiştir. Yapılan çalışmalar KÜE'nin batısında yer alan deformasyon yapılarını KAFZ ve DAFZ'nin etkileşimi ile ortaya çıktığını gösterir. Bu fayların etkileşimi ile Prandtl Hücre Modellerinin özel bir türü olan kama şekilli pasif hücre deformasyonun bölgeyi denetlediği gösterilmiştir. Üçlü eklemin batısındaki yapılar ise transpresyonel bölgede ortaya çıkan ürünlerdir., The issue of this study is about continental Karlıova Triple Junction (KTJ) that has been formed by the intersection of the North Anatolian Fault Zone (NAFZ), the East Anatolian Fault Zone (EAFZ) and the Varto Fault Zone (VFZ), about 10 km northeast of Karlıova (Bingöl) at eastern Turkey. The aim of the thesis is to unravel faulting mechanisms around KTJ during the Quaternary, so hence present a model about deformation processes. The similarity between Quaternary fault pattern around KTJ and two-dimensional analogue models describes the geometry and interpret mechanics of the Quaternary faulting. Geometric and morphologic characteristics of the Ilıpınar segment of the NAFZ, the Göynük Segment of EAFZ, the VFZ and secondary faults, which has been formed by interaction of three main fault zones, has been investigated. Since whole studied region covered by Plio-Quaternary rocks, interpreted model reflect to Quaternary faulting mechanisms of KTJ. This study put forward an analogy between Quaternary fault pattern around KTJ and previous faulting mechanisms to explain geometry and kinematic of faulting around KTJ. According to this model, west of the triple junction characterized by Prandtl Cell Model (PCM) and east of it reflect the wide shear zone that has been governed by VFZ and Murat Fault (MF) which is at south of VFZ. To test the model, complex analogue modeling preferred. The model proved that deformation architecture of western part of the KTJ controlled by NAFZ and EAFZ. Due to interaction of these zones special form of the PCM, passive wedge shape cell deformation model appears. On the other hand east of the triple junction reflect that principle deformation is dominated by broad transpressional region., Doktora, PhD

The lithospheric memory is key for the interplay of lithospheric stresses and rheological structure of the extending lithosphere and for its later tectonic reactivation. Other important factors are the temporal and spatial migration of extension and the interplay of rifting and surface processes. The mode of extension and the duration of the rifting phase required to lead to continental break-up are to a large extent controlled by the interaction of the extending plate with slab dynamics. The finite strength of the lithosphere has an important effect on the formation of extensional basins. This applies both to the geometry of the basin shape as well as to the record of vertical motions during and after rifting. We demonstrate a strong connection between the bulk rheological properties of Europe's lithosphere and the evolution of some of Europe's main rifts and back-arc systems. The thermo-mechanical structure of the lithosphere has a major impact on continental break-up and associated basin migration processes, with direct relationships between rift duration and extension velocities, thermal evolution, and the role of mantle plumes. Compressional reactivation has important consequences for post-rift inversion, borderland uplift, and denudation, as illustrated by poly-phase deformation of extensional back-arc basins in the Black Sea and the Pannonian Basin region.

Large-scale intraplate deformation of the crust and the lithosphere in Central Asia as a result of the indentation of India has been extensively documented. In contrast, the impact of continental collision between Arabia and Eurasia on lithosphere tectonics in front of the main suture zone, has received much less attention. The resulting Neogene shortening and uplift of the external Zagros, Alborz, Kopeh Dagh and Caucasus Mountain belts in Iran and surrounding areas is characterised by a simultaneous onset of major topography growth at ca. 5 Ma. At the same time, subsidence accelerated in the adjacent Caspian, Turan and Amu Darya basins. We present evidence for interference of lithospheric folding patterns induced by the Arabian and Indian collision with Eurasia. Wavelengths and spatial patterns are inferred from satellite-derived topography and gravity models. The observed interference of the patterns of folding appears to be primarily the result of spatial orientation of the two indenters, differences in their convergence velocities and the thermo-mechanical structure of the lithosphere west and east of the Kugitang–Tunka Line.

Tez (Doktora) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2012, Thesis (PhD) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2012, Bu çalışmada, Türkiye'nin en önemli fay kuşaklarından birini oluşturan Kuzey Anadolu Fayı'nın (KAF), Ilgaz (Çankırı) ve Karlıova (Bingöl) arasında kalan kesiminin morfokronoloji tabanlı kayma hızı ve depremselliği çalışılmıştır. Fayın farklı kesimleri üzerinde uzaktan algılama ve arazi çalışmaları ile belirlenen toplam 7 çalışma alanında, OSL (Optik Uyarımlı Işınım) yöntemi ile yaşlandırılan ötelenmiş morfolojik birimlerin son beşbin yıllık zaman dilimi içerisinde işaret ettikleri ortalama jeolojik kayma hızı 18.4 +1.4/-1.3 mm/yıl'dır (%68 olasılık aralığı). Gerek bu ortalama değer, gerekse her bir çalışma alanından elde edilen bulgular, GPS ölçümlerinin modellenmesi ile hesaplanan elastik blok model hızlarının altında kalır. Farklı zaman aralıklarını temsil eden bu iki değer arasında görülen uyumsuzluğu açıklayan en önemli hipotez, KAF üzerinde yirminci yüzyılda meydana gelen ve toplam 1000 km civarında kesimin kırılması ile sonuçlanan deprem serisinin yol açtığı post sismik süreç ve buna bağlı olarak deformasyon hızının zaman içerisinde değişmesidir. 1939 Erzincan Depremi yüzey kırığının yaklaşık 100 km'lik bir kesimini oluşturan Kelkit Vadisi Segmenti üzerinde yapılan paleosismoloji amaçlı fay kazıları, bu tez çalışmasının ikinci kısımını oluşturur. Reşadiye (Tokat) ve Koyulhisar (Sivas) arasında açılan toplam dört hendekten, iki tanesinden elde edilen sonuçlara göre KAF'ın bu kesimi için 1939 öncesi 3 eski olay belirlenmiştir. Bunlar gençten yaşlıya doğru sırasıyla MS. 1668, 1254 ve 1045 tarihsel depremleri ile deneştirilmiştir. Ayrıca bu ve bölgede yapılan diğer paleosismoloji çalışmalarının sonuçları birlikte değerlendirilerek, doğrultu atımlı fayların özellikle yapısal olarak karmaşık kesimleri için ?yarı-değişken? deprem tekrarlanma modeli önerilmiştir., In this study, I documented new geologic slip-rates for the structurally simple and single strand section of the North Anatolian Fault (NAF), between Ilgaz (Çankırı) in the west and Karlıova (Bingöl) in the east, to provide a better understanding on this system?s behaviour in different temporal and spatial scales. This morphochronologic study mainly depends on identification of sites with proper offset features, precise displacement measurements of these structures and lastly Optical Stimulated Luminescence (OSL) dating of each related geologic unit. I calculated 7 independent slip-rates from dating of geomorphic markers in 5 new and 2 revised previously known sites. I analysed all these new and existing data by using a ready Monte Carlo model to determine (a) a precise average slip rate and (b) any slip variability for the last 5 ka. Results from modelling yield an average slip rate of 18.4 +1.4/-1.3 mm/a (68% confidence). The most plausible mechanism to clarify the discrepancy of geologic and geodetic rates is the postseismic process, which started after the 20th century earthquake sequence on the NAF. In addition to slip-rate studies, I undertook paleoseismological trench investigations on the Kelkit Valley segment where there is little or no paleoseismic information to understand the rupture behaviour at this structural complex section of the NAF. I excavated 4 trenches at three different sites, between Reşadiye (Tokat) and Koyulhisar (Sivas). Only two trenches provided reliable results as evidences of 4 paleoearthquakes, which are correlated with A.D. 1045, A.D. 1254, and A.D. 1668 historical events prior to the 1939 Erzincan Earthquake rupture by using historical records and other nearby paleoseismological studies. I also suggest a new slip model by using both this and previous studies, and named it as ?quasi-variable?, in which amount of slip differs between individual events, but contains a kind of an order in multi-cycle periods., Doktora, PhD

Better understanding of coupled Deep Earth and surface processes is the key for resolving the evolution of the continental lithosphere and its surface topography. The thermo-mechanical structure of the lithosphere exerts a prime control on the interaction of mantle instabilities and tectonic forces operating on the lithosphere. These processes are fundamental for differential vertical motions at or near the Earth's surface and have a strong impact in the domains of geohazards and geo-energy. Stress fields exert a main control on volcano dynamics and in the conduits of fluids and melts. Integrated Solid Earth sciences intrinsically link different spatial and temporal scales and involve an interdisciplinary approach, with strong feedbacks between observational studies and imaging of Earth structure, reconstruction of the geological record and process-modelling. © 2012.

International audience; Lithospheric folding is an important mode of basin formation in compressional intraplate settings. Basins formed by lithospheric folding are characterized by distinct features in subsidence history. A comparison with extensional basins, foreland basins, intracratonic basins and pull-apart basins provides criteria for the discrimination between these modes of basin formation. These findings are important in deciphering the feed-backs between tectonics and surface processes. In addition, inferences on accommodation space and thermal regime have important consequences for hydrocarbon maturity. Lithospheric folding is coupled to compressional basin and fault reactivation and, therefore, strongly affects reservoir characteristics of sedimentary basins.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2011, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2011, Bu çalışma kapsamında, jeolojik ve jeofizik yöntemler kullanılarak Antakya ve çevresinde etkili olan faylar ve geometrileri araştırılmış, bu fayların bölge morfolojisindeki etkileri incelenmiştir. Bu kapsamda öncelikle uydu görüntüleri ve sayısal arazi verileri kullanılarak morfolojik analizler yapılmış ardından saha çalışmalarında tektonik yapılar gözlemlenerek ölçümler alınmış ve haritalanmıştır. Belirlenen faylar yapısal jeoloji ve jeomorfoloji ağırlıklı, jeofizik destekli çalışmalar ile değerlendirilmiş ve aktiviteleri yorumlanmıştır. Çalışmada, Pliyo-Kuvaterner yaşlı çökeller, kırık sistemleri, depremlerle oluşan yüzey kırığı ile morfotektonik elemanlar detaylı olarak haritalanmıştır. Ayrıca, Antakya ve çevresindeki aktif fayların Yer Radarı (GPR) metodu kullanılarak incelenip bölgenin aktif tektoniğini araştırılmıştır. Jeolojik değerlendirmeler sonucunda graben içinde yanal atımlı ve düşey atımlı iki sistemin egemen olduğunu göstermiştir. Düşey atımlı faylar grabeni oluşturan faylar olarak nitelendirilirken Pliyosen ve Miyosen birimleri kesen yanal atımlı faylar aktif faylar olarak yorumlanmışlardır. Ancak kesin olarak bu faylanmaların ne zaman olduğuna dair veri elde edilememiştir. Yer Radarı ile toplamda 66 profil ölçüm alınmıştır. Aktif olduğu düşünülen Çöğürlü ve Sutaşı faylarının bölgedeki uzanımı incelenmiştir. Değerlendirmeler sonucunda basamaklı bir yapıda olan Sutaşı fayının GB'sına ait ölçümlerde fay izi tespit edilmiştir. Çöğürlü fayı üzerinde yapılan araştırmalar fayın Akdeniz kıyısına kadar uzandığı olasılıkla Kıbrıs Yayı ile bağlantılı olduğunu göstermektedir. Jeolojik ve jeofizik veriler Hatay Grabeni'nin DAFZ, ÖDFZ ve Kıbrıs Yayı etkisinde gelişen bir üçlü eklem olduğunu ortaya koymaktadır., In this study, geological and geophysical methods were used to determine the faults and their geometries in Antakya and its surroundings and to investigate their effects on morphology. In this context primarily by using the morphological analysis of satellite imagery and digital field data, measurements were made after the field work is completed by observing and mapping tectonic structures. The determined faults were evaluated mainly by using geological and geomorphological methods and additionally by using geophysical methods, then their activities were interpreted. In the study, the Plio-Quaternary sediments, fault systems, surface ruptures form by earthquakes and morphotectonic elements mapped in detail. In addition, the active faults in and around Antakya were examined and investigated by using Ground Penetrating Radar (GPR) method. Geological evaluations have shown that there are two dominant systems in the graben; lateral strike-slip and vertical slip. Vertical strike-slip faults are described as forming the graben, whereas lateral strike-slip faults that cut Pliocene and Miocene units interpreted as active faults. But these faultings could not be aged. Ground Penetrating Radar measurements were taken with a total of 66 profiles. The extension of Sutaşı and Çöğürlü faults which are thought to be active were investigated. As a result of the investigations, fault is detected on southern west part of Sutaşı Fault. On the other hand the studies have shown that Çöğürlü fault is likely to extend to the Mediterranean and it can be linked with the Cyprus Arc. In conclusion geophysical and geological data exhibits that Hatay Graben is a developing triple junction under the influence of DSFZ-EAFZ-Cyprus Arc., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Doktora) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2011, Thesis (PhD) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2011, Bu tez kapsamında Pontid'lerin parçaları olan İstanbul ve Sakarya Zonları'nı birbirinden ayıran Pontid-İçi Kenedi'nin stratigrafik ve jeokronolojik evrimi çalışılmıştır. Bu doğrultuda, hem İstanbul hem de Sakarya Zonları'ndan gelerek Pontid-İçi kenedi boyunca deformasyon ve metamorfizmaya uğramış metamorfik birimlerle, Pontid-İçi Okyanusu'nun yitimi ile oluşmuş melanj tipi birimlerin bir arada bulunduğu Sapanca Gölü güneyinin jeoloji haritası yapılmıştır. Armutlu Yarımadası doğusunda kalan haritalama alanında, stratigrafisi ve yaşları iyi bilinmeyen, Mesozoyik-Tersiyer yaşlı metamorfik olmayan çökel birimler de yüzeyler. Bu tezde Sapanca Gölü güneyindeki birimlerin stratigrafik özellikleri araştırılırken, metamorfik birimlerden radyojenik yaş tayinleri yapılmıştır ve çökel birimlerinden yeni paleontolojik veriler elde edilmiştir. Bu tezde sunulan U/Pb, Pb/Pb zirkon, Rb/Sr mika ve Sm/Nd granat izotopik yaşları Sapanca Gölü güneyindeki haritalama alanından, Armutlu Yarımadası'nın daha batı kesimlerinde yüzlek veren diğer metamorfik kütlelerden ve çalışma alanının yaklaşık 55 km doğusundaki Almacık Dağları'ndan elde edilmiştir. Sapanca Gölü güneyinde birbirlerinden dik tektonik hatlarla ayrılan üç ana metamorfik tektonostratigrafik birimin bulunur. Bu birimlerden en yaşlısı amfibolit, metaperidodit, metapiroksenit ve gnaysdan oluşan, epidot-amfibolit fasiyesinde metamorfizma geçirmiş, Proterozoyik yaşlı bir temeldir ve Pamukova Kompleksi olarak adlanmıştır. Pamukova Kompleksi içerisinde epidot-amfibolit fasiyesindeki metamorfik birimleri kesen Neoproterozoyik, Kambriyen ve Ordovisyen yaşlı metagranitler ve tektonik olarak ardalanan mermer-kalşist-metakuvarsitler de bulunur. Pamukova Kompleksi'nin gnayslarının içerdiği zirkonların bu çalışmadaki U-Pb yaş tayinleri Neoproterozoyik verirken, kompleksin içerisindeki gnays, metagranit ve kalkşistlerin Rb-Sr mika ve Sm-Nd granat metamorfizma yaşları Üst Jura-Alt Kretase vermektedir (158-111 Ma). Pamukova Kompleksi'ni bütün olarak İstanbul Zonu'nun Geç Proterozoyik-Ordovisyen yaşlı temelinin Pontid-İçi Kenedi boyunca tektonize olmuş ve kısmen yeniden metamorfizma geçirmiş parçaları olarak yorumlamaktayız. Pamukova Kompleksi, metabazit, metaçört, sleyt ve serpantinitten oluşan ve Alt Kretase'de (110 Ma) yeşilşist fasiyesinde metamorfizma geçirmiş bir eklenir prizmayı dik bir tektonik dokanakla üzerlemektedir. Bu eklenir prizma birimi ise Sapanca Kompleksi olarak adlanmıştır. Üçüncü metamorfik birim ise Sapanca Kompleksi'nin tektonik olarak üzerlediği Maşukiye Grubu'dur. Maşukiye Grubu yeşilşist fasiyesinde metamorfizma geçirmiş metaarkoz, sleyt, fillat ve mermerden oluşmaktadır, ayrıca nadiren metabazit arakatkıları da içerir. Maşukiye Grubu'nun metaarkozlarından elde edilen klastik zirkonların Pb-Pb ve U-Pb yaş tayinleri grubun çökelme yaşını bulmak amacıyla yapılmıştır. Metakumtaşlarından elde edilen U-Pb klastik zirkon yaşları 264-504 Ma, Pb-Pb yaşları ise 282-557 Ma aralığındadır. Bu verilere göre Maşukiye Grubu'ndaki metaarkozların çökelmesi Permiyen'den sonra (264±8,9 Ma) muhtemelen Triyas'ta gerçekleşmiştir. Metakumtaşlarından elde edilen Rb-Sr muskovit metamorfizma yaşları ise Alt Kretase verir (138±1,5 Ma). Maşukiye Grubu'nun metamorfizma öncesi pozisyonu tartışmalıdır. Bu birim daha önce Sakarya Zonu'ndaki Karakaya Kompleksi'nin eşleniği olarak görülmüştür. Bu çalışmada metasedimanter birimi Istıranca'daki Triyas yaşlı örtü birimlerinin eşleniği olarak yorumlamaktayız. Istıranca Masifi'ndeki Triyas yaşlı örtü birimleri Sapanca Gölü güneyindeki metasedimanter birimlerle benzer stratigrafiye, benzer oluşum ve metamorfizma yaşlarına sahiptir (139 Ma). Sapanca Kompleksi ile birlikte Pontid-İçi melanjını oluşturan bir diğer birim ise yer yer çok zayıf metamorfizma gösteren Gemlik Melanjı'dır. Pamukova Kompleksi'ne ait dilimler Gemlik Melanjı'nın hem altında hem de üstünde tektonik olarak yeralır. Gemlik Melanjı, zayıf metamorfizma gösteren fillat ve metagrovak matriksli, foliye çört, metagabro, gri renkli mermer, pelajik kireçtaşı, mikaşist, serpantinit, sipilit blokları içeren bir tektonik melanjdır. Gemlik Melanjı'nın içerdiği tabakalı çört bloklarından çalışma alanı dışında elde edilmiş olan radyolarya yaşları melanjın alt yaşının Geç Jura-Erken Kretase olduğunu göstermektedir. Çalışma alanındaki, metamorfik birimler Üst Kretase-Alt Eosen yaşlı bir çökel istif ile uyumsuz olarak örtülür. Bu örtü birimlerine Doğu Samanlı Grubu adı verilmiştir. Doğu Samanlı Grubu'na ait formasyonlar çalışma alanı kuzeydoğusu ve güneybatısında iki farklı çökel paket halinde mostra verir. Kuzeydoğuda Doğu Samanlı Grubu, Pamukova Kompleksi üzerinde yer almaktadır ve tabanında Kampaniyen-Maastrihtiyen yaşlı bir derin denizel konglomera-kumtaşı-silttaşı istifi olan Osmaniye Formasyonu yer alır. Osmaniye Formasyonu üste doğru metabazit, çört, kuvarsit, fillat, amfibolit, neritik ve pelajik kireçtaşı blokları içeren Geç Paleosen yaşlı bir tane akıntısına geçer (Kaşıkçılar Formasyonu). Kaşıkçılar Formasyonu üzerine uyumlu olarak Maastrihtiyen yaşlı neritik kireçtaşı blokları içeren pelajik marn matriksli Geç Paleosen-en Erken Eosen yaşlı bir karbonat tane akıntısı birimi gelir (Kadirler Formasyonu). Karbonat tane akıntıları hem yanal hem de düşey olarak Alt Eosen (Ipreziyen) yaşlı bir fliş istifine geçer (Bakacak Formasyonu). Bu fliş istifi içerisinde az oranda pelajik marn arakatkıları ve olistostromal kesimler de bulunur. Çalışma alanı güneybatısında ise Doğu Samanlı Grubu'na ait çökeller terslenmiş bir istif sunar ve başlıca iki formasyondan oluşur; Taşlı Tepe Kireçtaşı ve Bakacak Formasyonu. Taşlı Tepe Kireçtaşı, Maastrihtiyen yaşlı bir neritik kireçtaşı istifidir. Neritik kireçtaşları üste doğru önce Üst Maastrihtiyen yaşlı pelajik marnlara geçer. Bu istifi Bakacak Formasyonu'nun fliş tipi tabakaları, uyumsuz olarak örter. Bölgede Doğu Samanlı Grubu'na dahil edilemeyecek, ayrı bir çökel formasyon daha mostra verir. Bu formasyon Eskiyayla Formasyonu olarak adlanmıştır ve az oranda tüf arakatkıları içeren bir Senomaniyen-Santoniyen yaşlı pelajik kireçtaşı, şeyl istifidir. Eskiyayla Formasyonu'nun stratigrafik dokanakları gözlenmez, Eskiyayla Formasyonu Bakacak Formasyonu içerisinde devasa tektonik dilimler halinde ardalanmaktadır. Yukarıda tanıtılan, stratigrafik, yapısal ve jeokronolojik veriler ışığında çalışma alanında iki ayrı paleo-tektonik evre tespit edilmiştir; 1) Pontid-İçi Kenedi boyunca çarpışmanın gerçekleştiği, Erken Kretase dönemi. Çalışma alanındaki tüm metamorfik birimlerin en son metamorfizması Erken Kretase'de gerçekleşmiştir. İstanbul ve Sakarya Zonları'nı ortaklaşa örten sedimanter paketin taban yaşı Santoniyen'dir. Bu durumda bu iki zon Santoniyen öncesi bir araya gelmiştir ve Erken Kretase metamorfizma yaşları muhtemelen Pontid-İçi Kenedi boyunca gerçekleşmiş olan çarpışmanın yaşıdır. 2) Çarpışma sonrası gerçekleşmiş olan Alt Eosen sonrası sıkışmalı tektonizma evresi. Pontid-İçi kenedini örten Üst Kretase-Alt Eosen istifleri (Doğu Samanlı Grubu) Alt Eosen sonrası sıkışmalı bir tektonizmaya uğramışlardır. Bu tektonizma bölgede gerçekleşen bir yükselime bağlı olarak gelişmiş olabilir. Pontid-İçi kenedinin eklenir prizmasını temsil eden Sapanca Kompleksi hem Üst Kretase yaşlı denizel çökellere, hem de Paleosen-Alt Eosen yaşlı moloz akıntıları ve olistostromlarına yoğun olarak malzeme vermiştir. Sapanca Kompleksi'nin Bakacak Formasyonu üzerine bindirdiği de tespit edilmiştir. Sapanca Gölü güneyindeki metamorfik kayaların apatit fizyon iz yaşları bölgede Alt Eosen'de (51-53 Ma) bir yükselimin gerçekleştiğini doğrulamaktadır. Bu yükselimin ve Üst Kretase-Eosen yaşlı Doğu Samanlı Grubu'ndaki tane akıntıları ile olistostromların oluşumunun nedeni ise Pontid'ler ve Torid'lerin Geç Kretase-Paleosen döneminde çarpışmasıdır., The aim of this thesis was to study the geological history of the boundary between two geologically different continental units, namely the İstanbul and Sakarya Zones of the Pontides. The boundary between these two zones is called Intra-Pontide Suture. For this purpose a key area on the Intra-Pontide Suture Zone has been choosen, which is located south of the Sapanca Lake about 150 km east of İstanbul just south of the North Anatolian fault. In this area different metamorphic tectonostratigraphic rock units, which were once parts of both İstanbul and Sakarya Zones and metamorphic mélange units of Intra-Pontide Ocean crop out. In the area there are also Upper Mesozoic and Lower Tertiary sedimentary cover units also crop out. New U/Pb and Pb/Pb zircon, Rb/Sr mica and Sm/Nd garnet ages of the metamorphic units were not only obtained from the mapping area but also from western part of Armutlu Peninsula and the Almacık Mountains, which are approximately 55 km east of the Sapanca Lake. There are three main metamorphic tectonostratigraphic units south of the Sapanca Lake. They have steeply dipping tectonic contacts. The oldest unit is an epidote-amphibolite facies metamorphic unit consisting of an intercalation of amphibolite, metaperidotite, metapyroxenite, metagabbro and gneiss representing the Proterozoic basement of the İstanbul Zone, the Pamukova Complex. In the Pamukova Complex there are also Neoproterozoic, Cambrian, Ordovician granitic bodies cutting the epidote-amphibolite facies metamorphic rocks and tectonic intercalations of marble- calcschists-metaquartzites. The new U/Pb zircon ages of the gneisses from the Pamukova Complex give latest Proterozoic ages. The Rb-Sr mica, Sm/Nd garnet ages of the gneisses, calcschists, and metagranites of the Pamukova Complex give Late Jurrasic-Early Cretaceous (158-111 Ma) ages. Basen on the radiogenic and stratigraphic data the Pamukova Complex is interpreted as the Proterozoic basement of the İstanbul Zone, which was tectonised and reheated during the subduction of the Intra-Pontide Ocean. This old basement is tectonically underlain by an Early Cretaceous (110 Ma) accretionary complex of metabasite, metachert, serpentinite, slate, phyllite metamorphosed in greenschist facies (the Sapanca Complex). The third tectonic unit is a meta-arkose, slate, phyllite, marble and minor metabasite sequence (Maşukiye Group) metamorphosed in greenschist facies, which also has a tectonic contact with Sapanca Complex. The U-Pb and Pb-Pb single zircon evaporation ages of the clastic zircons from metasandstones of the Maşukiye Group are between 264-557. These new clastic zircon ages from the metasedimentary unit show that deposition of the sandstones must post-date Permian (264±8,9 Ma) and occurred possibly during Triassic. The new Rb-Sr muscovite ages from the metasedimentary unit and the accreationary complex are Early Cretaceous (138-111 Ma). The Maşukiye Group was previously interpreted as the equivalent of the Karakaya complex within the Sakarya zone. We interpret it as a part of Strandja Triassic clastics. The Triassic cover units of the Strandja Massif have a very similar stratigraphy and similar formation and metamorphism ages (e.g.; 139 Ma). There is another mélange unit croping out south of Sapanca Lake, the so called Gemlik Mélange. Gemlik Mélange is an anchi-metamorphic tectonic mélange consisting of a phyllite-metagreywacke matrix and foliated chert, metagabbro, grey marble, pelagic limestone, micaschist, serpentinite, spilite blocks. Huge blocks of Pamukova Complex has been oBSEMrved as tectonic intercalations in the Gemlik Mélange. Radiolarian ages from the bedded chert blocks of Gemlik Mélange from the western part of Armutlu Peninsula are Late Jurassic-Early Cretaceous. South of Sapanca Lake the Upper Cretaceous and Lower Eocene sediments unconformably overlie the mélanges and the metamorphics of the Intra-Pontide suture zone. These cover sequence is called as East Samanlı Group and new paleontological data obtained from planktonic and benthic foraminifera in this group, which give a high resolution on the events during Late Cretaceous-Early Eocene. The sedimentary sequence can be divided into four sub-units and most of these comprise either debris ? ows or olistostromal units. East Samanlı Group starts with a deep marine thick sandstone-conglomerate-limestone unit with some debris ? ow intercalations and is of Campanian-Maastrichtian age (with Orbitoides sp. and Siderolites sp. and called as Osmaniye Formation). This is overlain by a debris ? ow unit with clasts of metabasite, chert, quartzite, phyllite, amphibolite, neritic and pelagic limestone (Kaşıkçılar Formation). Pelagic limestone clasts include Late Maastrichtian and Paleocene planktonic foraminifera (Globotruncana sp., Morozovella sp. etc.) and suggest a Late Paleocene age for the unit. The debris ? ow passes up into a carbonate debris ? ow unit (third unit), which has a Late Paleocene (P2-P4 planktonic zone)-Earliest Eocene pelagic marn matrix and exotic blocks of Upper Cretaceous calcarenite and neritic limestone (Kadirler Formation). The carbonate debris ? ows pass laterally and vertically to the fourth unit which is a Lower Eocene ? ysch sequence with olistostromes. The ? ysch has a rich and diverse assemblage of orthophragmines (Discocyclina, Orbitoclypeus, Nemkovella) and nummulitids of Ypresian age [shallow benthic zones (SBZ) 5/6, 8/9, 10; Bakacak Formation]. In the olistostromal part of the ? ysch, olistoliths of marble, pelagic limestone, and rare granite, amphibolite, ophiolitic blocks (chert, serpentinite, metabasite, phyllite) are oBSEMrved. Apart from the Doğu Samanlı Group there are also two other sedimentary formation Cretaceous in age crop out in the mapping area. These two units are a Cenomanian-Maastrichtian red pelagic limestone unit with minor amounth of tuff layers is called as Eskiyayla Formation and a shallow marine limestone unit Maastrichtian in age (Taşlıtepe Limestone). Stratigrapic contacts of Eskiyayla Formation can not be observed in the study area. Eskiyayla Formation has been mapped as very large tectonic intercalations in the Lower Eocene flysch (Bakacak Formation) in the region. Some clasts of the Eskiyayla Formation has also been oBSEMrved in the conglomerates of the Bakacak Formation. Taşlıtepe Limestone unconformably overlies Sapanca Complex and comprise only very limited outcrops in the mapping area. Some blocks of the Taşlıtepe Limestone has also been oBSEMrved in the East Samanlı Group. All the stratigraphic, structural and geochronologic data show that there were two paleotectonic conractional regimes in the study area. 1) The closure of the Intra-Pontide Ocean at Early Cretaceous. The latest metamorphism occured during the Late Jurassic-Early Cretaceous as Rb/Sr mica, Sm/Nd garnet ages of all the metamorphic units imply. The ? rst regional transgression over both İstanbul and Sakarya Zones also show that the Intra-Pontide Ocean must be closed before Santonian. In this case the latest metamorphism age, which is Early Cretaceous, probably represents the time of the collision of the Pontide terranes along the Intra-Pontide Suture Zone. 2) Post-orogenic uplift after Early Eocene. Common existence of debris ? ows and olistostromal units in the Late Cretaceous- Early Eocene unconformable cover of the study area proves that a younger regional, probably contractional tectonic activity was active during this time interval. This contractional tectonism was probably occured as a result of an uplift in the region. In the Upper Cretaceous-Lower Eocene rock units, the blocks of the metamorphic melange of Intra-Pontide Ocean (Sapanca Complex) is very common. The Sapanca Complex also thrusted over the Lower Eocene units (Bakacak Formation). New apatite fission track data from metamorphic rocks cropping out at south of Sapanca Lake also confirms that Early Eocene uplift (51-53 Ma). The Late Cretaceous-Paleocene collision of Pontides and Taurides in the south generated a major relief, which formed the source for the debris ? ows and olistostromes in the Sapanca region., Doktora, PhD

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2010, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2010, Çameli ve Gölhisar havzaları güneybatı Anadolu'da, tektonik olarak oldukça aktif bir bölge olan Burdur-Fethiye Fay Zonu'nun (BFFZ) orta kesiminde bulunmaktadır. Bu bölge BFFZ üzerinde genç yaşlı çökellerin en yoğun olduğu yerdir. BFFZ, doğu Ege genişleme rejimi, Helen yayı ve Isparta Açısı arasında konumlanan aktif bir fay sistemidir. Bu tektonik hattın uzunluğu yaklaşık 310 kmdir. Genişliği kuzeyden güneye değişen bu hat kuzeyde Afyon-Çay'ın batısında 15 km, güneyde Patara ile Dalaman-İztuzu arasında 90 kmdir. Çalışma alanında bu genişlik yaklaşık 40 kmdir. Orta Miyosen-Kuvaterner yaşlı KD-GB doğrultulu fay ve havzalarla karakterize edilir. Çameli ve Gölhisar havzalarında Mesozoyik'ten günümüze kadarki yaş aralığında üç adet birim bulunmaktadır. Likya Napları olarak bilinen Jura-Kretase yaşlı ofiyolit ve rekristalize kireçtaşları ile bunların üzerini uyumsuz olarak örtmüş Eosen yaşlı çakıltaşı, resifal kireçtaşı, kumtaşı, kiltaşı ve şeylden oluşan türbiditik istif bölgenin temelini oluşturmaktadır. Bu temel üzerinde uyumsuz olarak Orta-Üst Miyosen yaşlı, örgülü ve menderesli akarsu ortamı ürünü olan iri taneli konglomera, kumtaşı, kiltaşı ve silttaşından meydana gelen Gölhisar Formasyonu bulunmaktadır. Gölhisar Formasyonu Üst Miyosen- Alt Pliyosen yaşlı İbecik Formasyonu ile yatay ve düşey geçiş göstermektedir. İbecik Formasyonu kil, kumlu kireçtaşı, bol kırıklı marn, killi kireçtaşı ve kalın tabakalı kireçtaşlarından oluşan gölsel ortam ürünü bir birimdir. İbecik Formasyonu üzerinde uyumsuzlukla Üst Pliyosen-Alt Kuvaterner yaşlı, kötü boylanmalı konglomera, çamurtaşı, silt ve kilden oluşan alüvyal yelpaze çökelleri bulunmaktadır. Dirmil Formasyonu olarak adlandırılan bu birimin üzerine ise yine uyumsuzlukla güncel alüvyon çökelleri yerleşmiştir. Çalışma alanında KB-GD doğrultulu büyük ölçekli normal ve sol yanal oblik normal faylar baskındır. İbecik ve Gölhisar formasyonları içerisindeki küçük ölçekli faylar KD-GB sol yanal oblik normal faylar, bunlara antitetik sağ yanal oblik normal faylar, KD-GB doğrultulu normal faylar, K-G ve D-B doğrultulu faylardır. Ana kıvrım ekseni KD-GB doğrultuludur. Bu durum bölgede varolan KB-GD yönlü bir sıkışma ve KD-GB yönlü bir gerilmenin göstergesidir. Çameli ve Gölhisar havzalarının oluşumu Erken Miyosen'de bölgede etkin olan sıkışma ile başlamış, Orta-Geç Miyosen'de sol yanal bir hareketin etkisiyle devam etmiştir. Havzalar halen Pliyosen'de başlayan sol yanal gerilmeli bir sistem hakimiyetindedir. Çameli ve Gölhisar havzaları ve çevresi tarih boyunca birçok yıkıcı depreme maruz kalmıştır. Bunlardan en önemli iki tanesi Gölhisar ilçesinde bulunan Kibyra antik kentinde M.S. 23 ve 417'de gerçekleşen depremlerdir. Kentin doğu kesimi Gölhisar Formasyonu, batı kesimi ise temel üzerine kurulmuştur. Kentteki jeolojik ve antik yapıların konumları bölgede meydana gelmiş yanal bir hareketin varlığına işaret etmektedir. Bu durum kentin batısındaki Kibyra Fayı'ndan kaynaklanmaktadır ve yıkımlar da daha çok insan dolgusu olan kesimlerde görülmektedir., Çameli and Gölhisar basins are located on the middle of the Burdur-Fethiye Fault Zone (BFFZ) that is tectonically very active region in the southwestern Anatolia. This region is characterized by high concentration of young sediments. BFFZ is an active fault system that is located between the eastern Aegean extensional province, the Hellenic Arc and the Isparta Angle. This tectonic line is about 310 km long from north to south, while its width ranges from 15 km in the west of Afyon-Çay in the north to 90 km between Patara and Dalaman-İztuzu in the south. The width of the study area is approximately 40 km. It is characterized by the dominance of Middle Miocene-Quaternary NE-SW-trending faults and basins. There are three main sedimentary units whose ages range from Mesozoic to Holocene . The sequence of Jurassic-Cretaceous aged ophiolites and recrystallized limestones which are known as Lycian Nappes and the Eosen aged turbidites that consist of conglomerate, reefal limestones, sandstone, claystone and shale form the basement.This unit is unconformably overlained by Middle-Lower Miocene aged Gölhisar Formation that consists of meander and braided river deposits; coarse grained conglomerate, sandstone, claystone and shalestone. Gölhisar Formation shows lateral and vertical transition to Upper Miocene-Lower Pliocene aged İbecik Formation. İbecik Formation that indicates a lacustrine environment consists of clay, sandy limestone, marl, clayey limestone and thick bedded limestone. Upper Pliocene-Lower Quaternary aged Dirmil Formation overlies on İbecik Formation uncomformably. This alluvial fan deposits are composed of poorly sorted conglomerate, mudstone, silt and clay. On the top of the sequence recent alluvium deposits lays uncomformably. The large-scale NW-SE normal and left lateral normal oblique faults are dominant in the study area. The small-scale faults in the İbecik and Gölhisar formations are NE-SW trending left lateral normal oblique and antithetic right lateral normal oblique faults, NE-SW trending normal faults, N-S and E-W trending faults. The main fold axis direction is NE-SW. This indicates the effects of a NW-SE compression and a NE-SW extension. The development mechanism of Çameli and Gölhisar basins had begun with a compressional regime in the Early Miocene and followed by a left lateral movement in the Middle-Late Miocene. The basins are still situated within a Pliocene-Recent aged predominantly left lateral extensional regime. Çameli and Gölhisar basins and surrounding regions have experienced many devastating earthquakes during the historical period. The most remarkable ones are the A.D. 23 and 417 earthquakes of the Cibyra ancient city in the Gölhisar town (Guidoboni et al., 1994). The eastern side of the city is located on the Gölhisar Formation and the western side is on the basement. The positions of the geological and ancient structures in the city show rotations associated with a lateral movement. This situation is due to Cibyra Fault in the west of the city and the ravages are generally observed on the handmade filling grounds., Yüksek Lisans, M.Sc.

International audience

Tez (Doktora) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2010, Thesis (PhD) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2010, Marmara Denizi 1600 km uzunluğundaki Kuzey Anadolu Fayı'nın batı kısmında oluşmuş 270 km uzunluğunda ve 80 km genişliğinde bir kıtaiçi denizel bir havzadır. Marmara bölgesi aktif faylarla sınırlanmış yüksek deprem riski taşıyan bir bölgedir. MS 5. yüzyıla kadar dayanan tarihsel deprem kayıtları bölgenin 150 den fazla sayıda depremle sarsıldığını göstermektedir. Deprem yoğunluğu, Kuzey Anadolu Fayı'nın (KAF) Marmara'daki kompleks fay geometrisinin bir göstergesidir. KAF, Avrasya ile güneydeki Arap levhasının çarpışmasıyla Anadolu levhasının batıya hareketi sonucu oluşmuş sağ yanal transform bir faydır. 1939-1999 yılları arasında 7 büyük deprem ile 900 km boyunca batıdan doğuya kırılmıştır. 1999 İzmit ve Düzce depremlerinin yarattığı binlerce can kaybı ve 20 milyar dolarlık ekonomik zarar sonrasında Türkiye'de deprem tehlikesi kamuoyunun dikkatini çekmiştir. İzmit depremi bilimadamları için bir sürpriz olmamakla birlikte KAF'nın doğudan batıya iyi bilinen deprem göçü nedeniyle sıranın 1967 Mudurnu depreminden sonra İzmit'e geleceği bilinmekte idi. Bugün 1999 İzmit depreminin ardından bir sonraki deprem Marmara Denizi içinde meydana geleceği herkes tarafından kabul edilen bir gerçektir. Bu durum Türkiye nüfusunun yüzde 30, endüstrinin yüzde 50'sinin yer aldığı Marmara bölgesi için büyük bir risk teşkil etmektedir. Marmara Denizi'ne İzmit körfezinden giren Kuzey Anadolu Fayı, karaya tekrar batıda Gaziköy (Tekirdağ) de çıkmaktadır. 1999'da İzmit körfezi boyunca kırılan KAF, batıda ise 1912 depremi ile kırılarak Marmara'nın batı ve doğusunu etkilemiştir. Bu depremlerin deniziçindeki devamları üzerinde çok fazla bilgi mevcu değildir. KAF'nın Marmara denizi içindeki segmentlerinin geometrisi, kinematiği ve konumları 1940'lardan beri bir tartışma konusudur. 1999 İzmit depremi sonrasında, Marmara Denizi içindeki fayları araştırmak için çok sayıda uluslararası deniz seferi organize edilmişti. 2000 yılında Fransız Le Suroit araştırma gemisi ile Marmara Deniz tabanının (yaklaşık 100 m'den derin olan) orta kesiminin yüksek çözünürlüklü (25 m) ilk derinlik haritası (batimetri) oluşturulmuştur. Bunun yanısıra yandan tarayıcılı sonar (deniz tabanından 200 m yukarıdan) ve sismik yansıma ile elde edilen veriler sayesinde fayların çok detay haritalanması gerçekleştirilmiştir. Bu yeni veriseti kullanılarak denizaltındaki yapıların detaylı haritalatı üretilmiştir. Veriseti aynı olmasına rağmen değişik araştımacılar birbiyle çelişen, farklı fay modelleri ortaya sunmuşlardır. 2002 yılında diğer bir Fransız gemisi L'Atlante MARMARASCARPS projesi çerçevesinde, daha önce tespit edilen faylar üzerinde oluşmuş olan genç fay sarplıklarını tespit edebilmek için insansız uzaktan kumandalı bir denizaltı kullanarak çok yüksek çözünürlüklü (50 cm) mikrobatimetri verisi toplamış, sarplıklar boyunca video görüntüsü toplayarka kırık zonlarının net görüntülerinin tespit edilmesini sağlamış, bazı kırık zonları civarında kısa karotlar (35 cm) toplayarak deprem yaş tayini yapmayı hedeflemiştir. Ayrıca 600 km'lik 3.5kHz sığ sismik yansıma verisi (70 ms) de alınmıştır. Bu çalışmada, MARMARASCARPS seferinde toplanan bu yüksek çözünürlüklü veriseti ve de diğer seferlerde toplanan veriler birleştirilerek, Marmara Denizi içindeki havzaların üç boyutlu yapısı ve kinematiği üzerine çalışılmıştır. Marmara Denizi kuzey havzalarının morfotektonik yapısını anlayabilmek ve anlatabilmek için derin sismik kesitler ile taban morfolojisinin deneştimesi yapılmıştır. Bunun yanısıra toplanan 3.5kHz sığ sismik kesitler incelenerek Geç Pleyistosen-Holosen dönemi sedimantasyon ve fay kayma hızlarının birbiri ile ilişkisi üzerine çıkarımlar yapılmıştır. Buna göre Marmara denizi içindeki üç derin havza (Çınarcık, Orta ve Tekirdağ) KAF'ın transtansiyonel tektonik rejimi altında aktif gerilmeli tektonik ile açıklmaktadır. GPS hareket yönleri bu tip açılmayı desteklemektedir. 50 cm çözünürlüklü mikrobatimetri verisi, 1999 İzmit kırığının İzmit körfezi'ni takiben Hersek'in batısına (29.38ºD) geçerek Çınarcık havzasının girişine kadar ilerlediği tespit edilmiştir. Hersek'in batısındaki denizaltı kanyonunun (-180 m) düz tabanı boyunca bir seri genç fay kırıkları görülmektedir. Kanyon tabanındaki sarplığın yüksekliği ise 0.5 m olup 1999 depremine ait olduğu tespit edilmiştir. Kanyonun güney eteği boyunca batıya doğru devam eden kırıklar Çınarcık çukurluğuna (29.24ºD ) kadar uzanarak sonlanmaktadır. Bu alandaki mikrobatimetri analizleri SAR interferometri verisinin İzmit depremi için verdiği 30 km'lik ek uzanımı destaklemektedir. İzmit deprem kırığı büyük olasılıkla Çınarcık havzasını kontrol eden transtansiyonel fay geometrisinin oluşturduğu geometrik bariyer sebebiyle burada sonlanmıştır. Ayrıca Adalar fayı önünde 20-30 km uzunluğunda genç görünümlü fay sarplıkları gözlenmiştir. Bunların 18 Ekim 1963 (Ms 6.4) depremiyle ilişkili olabileceği gibi bu bölgede yaygın olan heyalanlarla da ilişkili olabileceği düşünülmektedir. Mikrobatimetri, video görüntüleri ve 210Pb analizleri, 1912 Ganos depreminin Tekirdağ havzasının güney kenarını kırdığı (27.37.69?D 40.48.17?K) ve muhtemelen Batı sırtın sonuna kadar ilerleyip Orta havzanın kenarına kadar ilerleyerek 120-150 km lik bir kırık oluşturduğunu ileri sürmektedir. Deniz içinde diğer kırılmamış fay kolları değerlendirildiğinde, Çınarcık havzası ile Orta havza arasında kalan 100 km'lik segmentin krılması halinde en az M 7.3 büyüklüğünde bir deprem meydana gelecektir. KAF'nın kuzey kolunun denizaltındaki kinematik, geometrik ve morfolojik özelliklerini göz önünde bulundurararak beş ana segmente ayırabiliriz. Bu segmentler, Tekirdag (45 km), Orta (70 km), Adalar Fayı (35 km), Güney Çınarcık fayı (55 km) ve Izmit segmentleri olarak ayrılmıştır. Bu segmentler büyük oranda levha hareketlerini barındırdığından yüksek kayma hızları sahiptirler. Dolayısıyla tek başına ya da birlikte kırılarak büyük magnitüdlü depremler ouşturabiliirler. 1912 ve 1999 kırıklarının deniz altındaki devamından, Marmara Denizinde Orta segment ile Adalar fayı segmentinin sismik bir boşluk oluşturduğunu göstermektedir. Her iki segment de 7 ve üzeri büyüklükte deprem üretebilme kapasitesine sahiptir. Ana segmentlere ek olarak, havzaların kinematiğine eşlik eden diğer normal bileşenli ikincil faylar de orta büyüklükte deprem üretebilirler., The Sea of Marmara is located in the western part of the 1600-km long North Anatolian Fault Zone (NAF) and forms a 270-km long and 80-km wide intra continental marine basin between the Mediterranean Sea and the Black Sea. The Marmara Region is a highly active region in terms of earthquake faulting. Historical documents extending to the 5th century BC indicate more than 150 earthquakes causing damage to cities in the region. The dense seismicity is a reflection of the complex fault geometry of the NAF in the Marmara Region and particularly in the Sea of Marmara. The NAF is a major dextral transform fault (Ketin, 1948, McKenzie, 1972) that accommodates the westward motion of the Anatolian plate as a result of collision between Arabia and Eurasia in Miocene time. It ruptured during a well known propagating strike-slip earthquake sequence between 1939 and 1999 along a 900-km-long zone of continuous ruptures. The earthquake hazard has got public attention in Turkey after the devastating Mw=7.4, August 17,1999 İzmit and Düzce earthquakes that caused tens of thousands of lives and cost more than 20 billion dollars to the Turkish economy. The İzmit earthquake was not a surprise to the earth scientists; rather it was expected since the westward migrating earthquakes stopped near Sapanca Lake at the entrance of Mudurnu Valley in 1967. The next one is now expected to strike the Marmara region within a couple of decades. The seismic risk is quite high in the region because about %30 of Turkey?s population and about %50 of its industry are located in the Marmara region. The risk has become much higher since the population is nearly doubled within the last decades, particularly, in Istanbul, the most crowded city of Europe with its population of more than 15 million. The NAF enters to the Gulf of İzmit from the west and merges in Gaziköy (Tekirdağ) in the west. Two large earthquakes stroke these edges of the Marmara in 1912 and 1999. The submarine extension of these earthquakes is still poorly known because their surface rupture enters offshore in to the Sea of Marmara. Moreover, the location, geometry and kinematics of the NAF under the Sea of Marmara have been a matter of debate since 1940s. After the 1999 İzmit earthquake numerous scientific cruises have been carried out to investigate the active faults in the Sea of Marmara. The Turkish-French cruise of Ifremer R.V. Le Suroit obtained the first high-resolution complete bathymetric map of the deep basins of the Marmara Sea in 2000. The high-resolution bathymetry (~25 m), seismic reflection and side scan sonar imaging are used to map in fine detail the submarine active faults in the Marmara Sea. The side scan sonar towed 200 m above seafloor revealed particularly the presence of fault scarps. Several recent studies using these high-resolution geophysical data allowed detailed mapping of the submarine structure. Although the dataset and techniques used by these researchers are same and/or similar, their interpretations are rather different and conflicting. The MARMARASCARPS project (2002) was devoted to measurements of submarine earthquake scarps with a Remotely Operated Vehicle (ROV), obtaining a ultra-high-resolution bathymetry, an extensive coverage with 3.5 kHz chirp profiles, an extensive sampling and coring of sediments close to the scarps, and a significant video and photo documentation of submarine earthquake ruptures. In this study, several datasets from various cruises have been combined to better understand the 3D structure of the basins and the kinematics and evolution of the NAF in the Marmara Sea. Submarine morphotectonic features of the northern Marmara trough are described together with the deep seismic profiles, to consider the connection between the deep structure, surface morphology and related fault kinematics. 3.5 kHz chirp profiles that were acquired by an extensive survey during the MARMARASCARPS cruise are examined to understand the relation between sedimentation and faulting rates in the Late Pleistocene-Holocene. High resolution bathymetry and shallow and deep seismic reflections reveal that the Marmara contains 3 large deep basins (i.e., Çınarcık, Central and Tekirdağ) that appear to be opening under transtension, which is confirmed by analyses and modeling of the GPS velocity field. The analysis of microbathymetry suggests that the 1999 İzmit earthquake rupture reached at least to 29.38ºE longitudes about 10 km west of Hersek delta in the Gulf of İzmit. It is clearly expressed as a sharp fault break with a 50 cm apparent throw across the bottom of a submarine canyon. Further west, a pronounced and linear fault rupture zone is observed along with fresh en-echelon cumulative fault scarps. We infer that the seismic break continues to the west reaching a total length of ~145 km at around 29.24ºE longitudes consistent with the 1999 rupture deduced from SAR interferometry. It appears to stop at the entrance of Çınarcık basin where normal faulting component prevails. In addition, a small fresh break 20-30 km long is identified in the NE Cinarcik Basin fault, which may be associated with the 18 October 1963 (Ms 6.4) earthquake or landslides that are common in this region. We suggest that fault complexity at the junction between dominant strike-slip faulting along the İzmit fault and significant normal faulting in the Çınarcık basin may acts as a barrier to rupture propagation of large earthquakes. The submarine observation of fault scarps with microbathymetry and video imaging and 210Pb dating suggest strongly that the August 9, 1912 Ganos earthquake reached at least the middle of the Tekirdağ basin (27.37.69?E 40.48.17?N) and most probably all the way to the Central basin, suggesting a total rupture of 120-150 km, similar to that of the 1999 İzmit earthquake. Consequently, the unbroken section of the NAF under the Sea of Marmara and thus the size of the Marmara seismic gap is therefore about 100 km, which implies an earthquake of M 7.3. Taking into account the observations concerning the kinematics, geometry, morphology of the submarine faults and sedimentation rates, the northern branch of the NAF under the Sea of Marmara can be divided into 5 major segments (longer than 35 km). These are the Tekirdağ (45 km), Central (70 km), Prince?s Island (35 km), Southern Çınarcık (55 km) and İzmit segments that accommodate a large portion of plate motion, hence have high slip rates, and generate large earthquakes. Of these, the Central and Prince?s Island segments constitute the Marmara seismic gap. Considering their length and kinematics, it can be said that each of these segments is capable of producing earthquakes larger then magnitude 7. However, each one may be reactivated alone during an earthquake of M>7 or together with the neighboring 2-3 segments generating a much larger earthquake. In addition to these major segments, there are other minor segments, such as those bounding the outer Çınarcık basin and İmralı basin. They have overwhelmingly normal slip component with lower slip rates and thus are mainly accommodation structures. They may also produce earthquakes but, of smaller size. The Sea of Marmara is located in the western part of the 1600-km long North Anatolian Fault Zone (NAF) and forms a 270-km long and 80-km wide intra continental marine basin between the Mediterranean Sea and the Black Sea. The Marmara Region is a highly active region in terms of earthquake faulting. Historical documents extending to the 5th century BC indicate more than 150 earthquakes causing damage to cities in the region. The dense seismicity is a reflection of the complex fault geometry of the NAF in the Marmara Region and particularly in the Sea of Marmara. The NAF is a major dextral transform fault (Ketin, 1948, McKenzie, 1972) that accommodates the westward motion of the Anatolian plate as a result of collision between Arabia and Eurasia in Miocene time. It ruptured during a well known propagating strike-slip earthquake sequence between 1939 and 1999 along a 900-km-long zone of continuous ruptures. The earthquake hazard has got public attention in Turkey after the devastating Mw=7.4, August 17,1999 İzmit and Düzce earthquakes that caused tens of thousands of lives and cost more than 20 billion dollars to the Turkish economy. The İzmit earthquake was not a surprise to the earth scientists; rather it was expected since the westward migrating earthquakes stopped near Sapanca Lake at the entrance of Mudurnu Valley in 1967. The next one is now expected to strike the Marmara region within a couple of decades. The seismic risk is quite high in the region because about %30 of Turkey?s population and about %50 of its industry are located in the Marmara region. The risk has become much higher since the population is nearly doubled within the last decades, particularly, in Istanbul, the most crowded city of Europe with its population of more than 15 million. The NAF enters to the Gulf of İzmit from the west and merges in Gaziköy (Tekirdağ) in the west. Two large earthquakes stroke these edges of the Marmara in 1912 and 1999. The submarine extension of these earthquakes is still poorly known because their surface rupture enters offshore in to the Sea of Marmara. Moreover, the location, geometry and kinematics of the NAF under the Sea of Marmara have been a matter of debate since 1940s. After the 1999 İzmit earthquake numerous scientific cruises have been carried out to investigate the active faults in the Sea of Marmara. The Turkish-French cruise of Ifremer R.V. Le Suroit obtained the first high-resolution complete bathymetric map of the deep basins of the Marmara Sea in 2000. The high-resolution bathymetry (~25 m), seismic reflection and side scan sonar imaging are used to map in fine detail the submarine active faults in the Marmara Sea. The side scan sonar towed 200 m above seafloor revealed particularly the presence of fault scarps. Several recent studies using these high-resolution geophysical data allowed detailed mapping of the submarine structure. Although the dataset and techniques used by these researchers are same and/or similar, their interpretations are rather different and conflicting. The MARMARASCARPS project (2002) was devoted to measurements of submarine earthquake scarps with a Remotely Operated Vehicle (ROV), obtaining a ultra-high-resolution bathymetry, an extensive coverage with 3.5 kHz chirp profiles, an extensive sampling and coring of sediments close to the scarps, and a significant video and photo documentation of submarine earthquake ruptures., Doktora, PhD

International audience

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2009, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2009, Almacık Dağı (KB Anadolu) ve dolaylarında temel vazifesi gören tektonik birlikleri bölgesel bir diskordans ile örten yaygın bir Orta Eosen yaşlı volkano-sedimanter istif gözlenir. Dikmen Grubu olarak tanımlanan bu istif Neo-Tetis okyanusun kuzey kolunun geç Kretase'de tüketilmesiyle sonucunda meydana gelen İstanbul-Zonguldak Zonu ile Sakarya Kıtasının çarpışmasının ardından gelişmiş ve farklı tektonik birlikleri örtmüştür. Dikmen volkanitleri altta bazik (bazaltik andezit-bazalt), üste doğru da ortaç, ortaç-asidik (andezit, dasit) bileşimli lavlar ve bunlarla ilişkili epiklastik ve piroklastik birimlerle temsil edilir. İlk kez bu çalışmada elde edilen radyometrik yaş bulguları 48.7 ± 4.1 ve 41.1 ± 1.6 milyon yıl (K-Ar) aralığında olup, volkanik aktivitenin Bürükseliyen-Bartoniyen süresince etkin olduğunu gösterir. Volkanik kayalar kalkalkalen ve başlıca düşük-orta potasyumludurlar. Belirgin LIL element (Sr, K, Rb, Ba ve Th) zenginleşmesi ile Ta, Nb, Ti ve P elementlerinde gözlenen fakirleşmeler magma gelişiminde daha önceki dalma batma ve kabuk katkısı süreçlerinin önemli rol oynamış olduklarını düşündürmektedir. Dikmen volkanitlerine ait lavların ilksel Sr (87Sr/86Sri : 0,70418-070523) ve Nd (143Nd/144Ndi: 0,512503-0,512857) izotop değerleri ile ?Nd içerikleri (-1,5 - + 5,4) örneklerin toplam yerküre bileşimine (Bulk Earth) ve manto dizisine yakın bir alanda bulunduklarına işaret etmektedir. Analiz edilen örneklerin ? 18O içerikleri (?8,5-13) magma evriminde kabuksal katkının giderek önem kazandığı şeklinde yorumlanabilir. Kurşun izotop değerleri (206Pb/204Pb: 18,676-18,806; 207Pb/204Pb: 15,609-15,633; 208Pb/204Pb: 38,635-38,857) lavların bileşimsel açıdan toplam yerküre (Bulk Earth) ile MORB arasında değerlere sahip oldukları ve zenginleşmiş manto kaynağıyla (EM II) benzer özellikler taşıdığını ortaya koymaktadır. Elde edilen jeokimya ve izotop verilerinin ön değerlendirmesi ile Dikmen volkaniklerini üreten magmanın kıta altı litosferik mantonun (SCLM) ergimesiyle geliştiği sonucuna varılmaktadır., Middle Eocene aged volcano-sedimentary succession of the Almacık mountain and surroundings is a common cover unit rests on the basement rocks of the region with a region-wide unconformity. It is known as ?Dikmen volcanics? (Yılmaz et al, 1981) in the literature. It was deposited on the different tectonic units after the continental collision event that resulted by total elimination of the northern branch of the NeoTethyan oceanic realm during the latest Cretaceous period. The Dikmen volcanics are represented by basic lavas (basalt, basaltic andesites) and related pyroclastic and epiclastic rocks at the bottom, and intermediate to acidic volcanic rocks at the top of the succession. The first radiometric ages obtained from this study indicate that the volcanic activity was formed during the Bruxellian ? Bartonian (48.7±4.1 ? 41.1±1.6 Ma; K-Ar). The volcanic rocks display low- to medium-K calc-alkaline character. They show significant LILE (Sr, K, Rb, Ba and Th) enrichments and negative anomalies in Ta, Nb, Ti and P elements. This may possibly indicate that the previous subduction event(s) together with the crustal contributions had played an important role in the magma genesis. Initial Sr, Nd isotope contents (87Sr/86Sri : 0,70418-070523; 143Nd/144Ndi: 0,512503-0,512857) and ?Nd values (-1.5 to +5.4) of the samples of Dikmen volcanics are close to the bulk Earth and mantle array. The ?18O contents (?8,5-13) may be interpreted to indicate the existence of the crustal contributions in magma evolution. The lead isotopic data (206Pb/204Pb: 18,676-18,806; 207Pb/204Pb: 15,609-15,633; 208Pb/204Pb: 38,635-38,857) reveal that the Dikmen volcanics are in between the bulk Earth and Mantle fields, and similar to the enriched mantle (EM II). The preliminary interpretations of the geochemical and isotopic data obtained from this study show that the magma that produced the Dikmen volcanic was derived from the partial melting of the subcontinental litospheric mantle (SCLM)., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Doktora) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2009, Thesis (PhD) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2009, Ganos fayı, Kuzey Anadolu Fayı'nın en doğu parçasıdır ve 9 Ağustos 1912 (Ms=7.3) ve 13 Eylül 1912 (Ms=6.9)'de 2 büyük depreme neden olmuştur. Kırık boyunca 45 lokalitede atım ve birikimli atım dağılımı ölçülmüştür. 1912 depreminin atımı 2 ila 5.5 m arasında olup, en yüksek atım fayın doğu kesiminde gözlenmiştir. Karada gözlenen kırık en az 4 alt-parçadan oluşmakta ve parçalar Kavak, Gölcük ve Yörgüç çek-ayır havzalarıyla sınırlanmaktadır. Marmara denizinin batı kıyısında görülen büklüm (17°) ile büyük çek-ayır havzası (Orta Havza) 1912 kırığının doğu ucunu sınırlayabilecek yapılar olarak değerlendirilmiştir. Karada görülen doğrultu-atımlı fay deformasyonu ötelenmiş drenaj sistemleri oluşturmakta. 69 lokalitedeki birikimli ötelenmenin sınıflandırılması sonucu 5 atım grubu tespit edilmiştir. Bu gruplar iklimsel değişimlere bağlı olarak gelişen yeni drenaj sistemlerine karşılık gelmektedir ve 18 mm/yıl'lık bir fay hızı vermektedir. Saroz, Yeniköy ve Güzelköy'de yapılan paleosismik çalışmalar 270 yıllık bir deprem tekrarlanma aralığı ve 17,5-20 mm/yıl'lık fay hızı vermiştir. Bu değerler iki deprem arasında ~5 m'lik bir yamulma birikimine karşılık gelip 1912 atım değerleriyle uyumludur. 9 Ağustos ve 13 Eylül 1912 depremi hasar dağılımı ve 45 adet aletsel deprem kaydı iki depremin göreceli büyüklükleri ve karakterleri hakkında bilgi sunmaktadır. Hesaplanan 1,27 x 1020 Nm'lik sismik moment ve 40 saniyelik deprem süresi 120 ±20 km uzunluğunda bir kırığa işaret etmektedir; bu nedenle 1912 kırığının hem Saroz hem de Marmara'daki büklümü aşarak orta havzaya uzanması sonucuna varılmıştır., The Ganos fault is the westernmost segment of the NAF that generated the 9 August 1912 (Ms=7.3) and 13 September 1912 (Ms=6.9) earthquakes. We investigate 45 sites to document the slip distribution and cumulative offset along the rupture. The 1912 offsets range from 2 to 5.5 m with maximum slip in the northeastern fault section. The surface rupture inland, shows a minimum of 4 sub-segments limited by the Kavak, Gölcük and Yörgüç pull-apart basins. In the Marmara Sea, similar structures show a significant bend (17°) near the coast and a large pull-apart basin (Central Basin) that may correspond to the eastern end of the earthquake rupture. Active deformation along the inland dextral strike-slip fault displays offset drainage systems. Classification of cumulative slip at 69 sites show 5 classes of stream offset, which indicate the onset of drainage development controlled by climatic events and provide 18 mm/yr slip rate. Paleoseismic trenching at Saros, Yeniköy and Güzelköy yield a earthquake recurrence interval of 270 years and a 17,5-20 mm/yr slip rate. This reveals an interseismic maximum strain accumulation of ~5 m in accordance with our slip measurements for the 1912 rupture. Analysis of the 9 August and the 13 September 1912 damage distribution and seismic waveforms from 45 instrumental records documents the relative size and characteristics of the events. The large earthquake moment ~1,27 x 1020 Nm and 40 sec of rupture duration corresponds to 120 ±20 km rupture length and requires an offshore extension in both Saros bay and the Central Basin in the Sea of Marmara., Doktora, PhD

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2009, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2009, Biga Yarımadası'nın kuzeybatısı Rodop-Istranca ile Sakarya zonları arasındaki kenet zonuna karşılık gelmektedir. Kenet zonu, yüksek basınç metamorfitleri, ofiyolitik yığışım karmaşaları ve ofiyolitler tarafından temsil edilmekte ve Pontid-İçi Okyanusu'nun izini tanımlamaktadır. Kemer yöresi (Biga, Çanakkale) yüksek-basınç kayaları ve ofiyolitik yığışım karmaşığının yan yana görüldüğü önemli bir alandır. Kemer Metamorfitleri baskın olarak mikaşist, kalkşist, mermer ile tali oranda metabazit ve metaserpantinitlerden oluşmaktadır. Mikaşistler granat, fengit (3,30?3,44 c.p.f.u.), (±) paragonit, albit, epidot, klorit, kalsit, titanit ve turmalin minerallerini içermektedir. Metabazitler ise granat, barroyisit, (±) magnesiyo-hornblend, epidot, albit, titanit, kuvars, (±) klorit, (±) fengit ve (±) apatit minerallerini kapsamaktadır. Başkalaşım koşulları, 560-640 ºC sıcaklık ve 10-16 kbar basınç olarak sınırlandırılmıştır. Kemer Metamorfitleri güney sınırında bir okyanusal yığışım karmaşasıyla tektonik dokanaklıdır. Bu okyanusal yığışım karmaşası, makaslanmış kayrak nitelikli bir matrikse sahip olup, serpantinit, metabazit, çeşitli volkanitler, kireçtaşı, pelaijik kireçtaşı, radyolarit, kumtaşı ve konglomera blokları içermektedir. Bloklar farklı sıcaklık-basınç koşullarını işaret eden denge mineral topluluklarına sahiptir. Na-amfibol, Na-Ca-amfibol, lavsonit, Na-klinopiroksen, fengit, klorit, kalsit, albit, kuvars, titanit ve apatit minerallerinden oluşmakta olan bir metabazit örneğinin başkalaşım koşulları 270-310 °C sıcaklık ve 4,2-5 kbar basınç olarak sınırlandırılmıştır. Bir yeşilşist örneği ise aktinolit, klorit, epidot, fengit, albit, titanit, opak mineral ve apatitten oluşmaktadır. Tahmin edilen başkalaşım koşulları 290-340 °C sıcaklık ve 5,5-6,5 kbar basınçtır. Bu durum blokların yığışım karmaşasının farklı derinliklerinden geldiğini göstermektedir. Yüksek basınç başkalaşımın yaşını sınırlandırmak için, dört granat-mikaşist örneğinden seçilen fengitler üzerinde Rb-Sr yaş tayini yapılmıştır. Bu yaş tayinleri, 64 ile 84 My arasında saçılmakta ve Kemer yöresinde yüksek basınç başkalaşımının Geç Kretase'de gerçekleşmiş olduğunu göstermektedir. Biga Yarımadası'ndaki ve Güney Trakya'daki Geç Kretase yaşlı yüksek basınç metamorfitleri, Geç Kretase'de yörede aktif bir yitim olduğunu belgelemektedir. Kemer metamorfitlerinin kaya türleri bunların pasif bir kıta kenarında çökelmiş olduğunu işaret etmektedir. Devam eden yitime bağlı olarak kuzeydeki Rodop-Istranca kıtasal alanını eklenme ile yanal olarak büyürken, okyanusal alanın güneyinde yer alan pasif kıta kenarı başkalaşıma uğrayarak Biga Yarımadası'nda yüzeyleyen kıtasal kökenli yüksek-basınç metamorfitlerini oluşturmuştur. Yüksek-basınç metamorfitleri ve yığışım karmaşasının Eosen yaşlı volkanitler ve volkano-klastitler tarafından örtülmesi ve Eosen (~52 My) graniti tarafından kesilmesi mevcut okyanusal alanın kapanmasını, Geç Kretase-Erken Eosen olarak sınırlandırmaktadır., Northwestern part of the Biga Peninsula corresponds to the suture zone between the the Rhodope-Strandja and Sakarya zones, and represents the traces of the so-called Intra-Pontide ocean. This suture zone is marked by the presence of high-pressure metamorphic rocks, oceanic accretionary complexes and ophiolites. The Kemer region is one of the main areas where high-pressure rocks and an oceanic accretionary complex are widely exposed. The Kemer metamorphic rocks comprise predominantly micaschists, calcschists, marble and subordinately metabasites and metaserpentinites. The micaschists contain garnet, phengite (3.30?3.44 c.p.f.u.), (±) paragonite, albite, epidote, chlorite, calcite, titanite and tourmaline. The metabasites consist of garnet, barroisite, (±) magnesio-hornblende, epidote, albite, titanite, quartz, (±) chlorite, (±) phengite and (±) apatite. Metamorphic conditions are constrained as 560-640 ºC temperature and 10-16 kbar pressure. To the south, the Kemer metamorphiscs are in tectonic contact with an oceanic accretionary complex. This oceanic accretionary complex has a sheared slaty matrix, and includes blocks of serpentinite, metabasite, various volcanics, limestone, pelagic limestone, radiolarite, sandstone and conglomerate. Blocks have various equilibrium mineral assemblages which represents different P-T conditions. One of metabasite consist of Na-amphibole, Na-Ca-amphibole, lawsonite, Na-clinopyroxene, phengite, chlorite, calcite, albite, quartz, titanite and apatite. Metamorphic conditions are constrained as 270-310 °C temperature and 4,2-5 kbar pressure. Another block is a greenschist and have a mineral assemblage of actinolite, chlorite, epidote, phengite, albite, titanite, apatite and opaque minerals. Metamorphic conditions are constrained as 290-340 °C temperature and 5,5-6,5 kbar pressure. This suggests that the blocks were exhumed from different depths of accretionary prism. To constrain the timing of high-pressure metamorphism, Rb-Sr phengite-whole rock dating were performed on four garnet-micaschist samples. The ages scatter between 64 and 84 Ma and suggest that the high-pressure metamorphism in the Kemer region occurred during late Cretaceous. Late Cretaceous high-pressure metamorphism in southern Thrace and northwestern Biga Peninsula documents that during the Late Cretaceous time the consumption of the oceanic domain has already been started. Lithology of Kemer Metamorphics suggests that they were deposited on a passive continental margin. Continuing subduction is caused the accretionary growth of Rhodope-Strandja continental domain and high-pressure metamorphism of passive continental margin which were located at the south. The second gave rise to formation of the high-pressure rocks that exposed throughout the nortwest Biga Peninsula. The fact that both the high-pressure metamorphics and accretionary complex are uncorformably overlain by Eocene volcanics and volcano-clastics and crosscut by Early Eocene granite (~52 Ma) constrains the closure of the Intra-Pontide Ocean between late Cretaceous and early Eocene., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2009, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2009, Istranca Masifinin Türkiye sınırları içerisinde yer alan kısımlarında, masifin stratigrafisi, yapısal evrimi ve deformasyon evreleri hakkında yeterli detay çalışma bulunmamaktadır. Var olan çalışmalar da ancak belirli bölgelerle sınırlıdır. Bu nedenle Istranca masifinin daha önce detaylı jeolojik araştırma yapılmamış Kırklareli ilinin Kıyıköy beldesi civarı bu tez için çalışma alanı olarak seçilmiştir. Çalışma alanında Paleozoyik yaşlı birimler, Mesozoyik yaşlı metasedimenter birimler ile Eosen ve Neojen yaşlı örtü birimleri bulunmaktadır. Bu birimlerin stratigrafik özellikleri ile aralarındaki stratigrafik ve yapısal ilişkiler ortaya çıkarılmıştır. Arazi çalışmalarında bölgenin yapısal evrimini ortaya koymak için tabaka, foliasyon, lineasyon, kıvrım, fay gibi yapılar ölçülerek elde edilen veriler ışığında beş farklı deformasyon evresi saptanmıştır., There are not enough detailed researches in the Turkish part of Strandja Massif about its stratigraphy, structural evolution and the deformation episodes. Existing researches are limited only in specific areas. Because of that it is decided to work for this thesis in Kırklareli ? Kıyıköy region where do not have any detailed geological researches. Paleozoic units, Mesozoic metasedimentary units, Eosene and Neogene cover units are present in the research area. Stratigraphic features of these units are determined by field and laboratory works. Moreover stratigraphic and structural relationships between these units are also discovered. Beddings, foliations, lineations, folds, faults etc. are measured to understand the structural evolution of the region and as a result five different deformation episodes are determined., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Doktora) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2009, Thesis (PhD) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2009, Kuzey Anadolu Fayı (KAF)'nın Doğu Marmara'daki sismik tarihçesinin ve deprem tekrarlanma aralığının belirlenebilmesi amacıyla, bu çalışma kapsamında 1999 İzmit depremi ile KAF'ın kırılan segmentlerinden İzmit-Sapanca Gölü, Sapanca-Akyazı ve Karadere segmentleri üzerinde biri üç boyutlu olmak üzere toplam altı lokasyonda paleosismolojik araştırmalar yapılmıştır. Bu çalışmaların sonuçları; Doğu Marmara bölgesinde KAF'ın kuzey kolunun son 2.000 yılda yaklaşık 100 yıl ile 500 yıl arasında değişen farklı tekrarlanma aralıklarıyla beş farklı deprem (olasılıkla M?5) kümelenmesi ürettiğini ve bu kümelenmeler arasında tekil büyük depremler olduğunu gösterir. Belirlenen deprem tarihçesine göre bu segmentler her zaman sismik segment davranışı göstermemiş, farklı depremler ile farklı segmentler birarada ya da tek başlarına kırılmışlardır. Çalışılan segmentler üzerinde 1999 İzmit depremi yüzey kırığı boyunca izlenen, sağ-yanal fay morfolojisini yansıtan yapılar KAF'ın bir süredir bu güzergahı takip ettiğini göstermektedir. Sapanca-Akyazı segmenti üzerinde, 18.5 ±0.5 m sağ-yanal ötelenmiş Sakarya nehrine ait eski bir teras yükseliminin OSL yaş tayini yöntemi ile yaşlandırılması ile son 1000 yılda 22.2 ±3 mm/yıl kayma hızı hesaplanmıştır. Güncel GPS gözlemlerinden elde edilen kayma hızı değerleri ve hesaplanan jeomorfik kayma hızı değerlerine göre bu yapılar, İzmit-Sapanca Gölü segmenti üzerinde en az 20.000, Sapanca-Akyazı segmenti üzerinde ise en az 140.000 yıldır KAF tarafından takip edilmiş olmalıdır. Karadere segmenti üzerinde, en az 9 km toplam sağ-yanal ve bu harekete eşlik eden toplam 950 m'lik ters düşey yer değiştirme ölçülmüştür. Jeomorfik kayma hızına göre 9 km sağ-yanal hareketin sağlanabilmesi için en az 750.000 yıllık süre ve bu sürede 950 m düşey hareketin sağlanabilmesi için kuzey blokda 1.24 mm/yıl yükselme hızı hesaplanmıştır., 2D and 3D paleoseismological trenching studies were performed on 6 different locations on İzmit-Sapanca Lake, Sapanca-Akyazı and Karadere segments on North Anatolian Fault (NAF), on the surface rupture of 1999 İzmit earthquake. Information from historical records and results from paleoseismological trenching studies indicate that the northern branch of the NAF in the Marmara region produced damaging earthquake (probably M?5) clusters that fluctuated between 100 and 500 years during last 2000 years with individual large events between these clusters. According to these data it is proposed that the studied segments did not performed seismic segment behavior in the past. Different segments were ruptured together or individually in different events. Morphological structures such as elongated ridges, offset streams or hills, pressure ridges, sag ponds and linear depressions indicate that NAF has ruptured the same trace for a while. An old terrace riser of Sakarya River, on Sapanca-Akyazı segment, is offset 18.5 ±0.5 m dextrally by NAF. Terrace surface was dated by OSL dating method and 22.2 ±3 mm/yr slip rate is defined for last 1000 years. According to recent GPS measurements and geomorphic slip rates, NAF is active along the same traces at least since 20.000 years on İzmit-Sapanca Lake segment and 140.000 years on Sapanca-Akyazı segment. Cumulative right lateral movement of at least 9 km and vertical movement of 950 m are measured on Karadere segment between Karadere block and Almacık block. It is estimated that the right lateral cumulative displacement has occurred since last 750.000 years, and the vertical slip-rate is measured as 1.24 mm/yr., Doktora, PhD

Tez (Doktora) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2009, Thesis (PhD) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2009, Bu doktora tezi kapsamında, Amasya, Tokat ve Çorum illeri sınırları içerisinde kalan ve batıda 35º boylamı, kuzeyde Kuzey Anadolu Fayı (KAF), güneyde ise KAF'ndan ayrılan önemli yan kollardan biri olan Ezinepazar-Sungurlu Fay Sistemi (EzSFS) ile sınırlanan geniş bir bölgenin morfotektonik evrimi çalışılmıştır. Amasya Makaslama Zonu (AMZ) olarak adlandırılan bu alan, doğuda Niksar'dan (37ºD) başlayıp, batıya doğru genişleyen, kama biçimli geniş bir deformasyon zonudur. AMZ, Sakarya Kıtası'nın doğu uzantısını oluşturan Tokat Masifi içerisinde yer almaktadır. Masif, bölgesel diskordanslarla birbirinden ayrılabilen 4 farklı kaya topluluğundan oluşur. Bunlar, (1) Karakaya kompleksine ait Triyas yaşlı metamorfik temel, (2) Bu temeli uyumsuzlukla örten Liyas-Alt Kretase yaşlı kırıntılı, volkanit ve karbonatlar, (3) Üst Kretase yaşlı bloklu kireçtaşları, ofiyolitik kayalar ve volkanitler, (4) Eosen yaşlı çökel ve volkanik kayalar (Tüysüz ve diğ., 1998) olarak tanımlanabilir. İnceleme alanının batısında yer alan Çankırı Neojen Havzası ve bu çalışmanın konusunu oluşturan Suluova ve Amasya Neojen havzaları içerisinde çökelen birimler tüm bu birimleri diskordansla örtmektedir. AMZ'nun en önemli elemanlarından olan Neotektonik Dönem fay sistemleri, yarım ?balık kılçığı? veya ?atkuyruğu? geometrisi sunmaktadır (Şengör ve Barka, 1992). Kuzeyde KAF'nın Anakol'u, güneyde Ezinepazar Sungurlu Fay Sistemi (EzSFS), orta kesimde ise Esençay Fayı (EsF) ile Suluova Fay Sistemi (SuFS) olarak tanımlanan bu yapısal unsurlar, AMZ içerisindeki diğer morfotektonik elemanların da yapısal evrimini denetlemiştir.Bu fay sistemleri genel olarak D-B doğrultulu sağ-yönlü doğrultu atımlı ana faylar ile KD-GB doğrultulu sol yönlü doğrultu atımlı antitetik bağlantı faylarından oluşmaktadır. AMZ içerisinde yer alan aktif faylar üzerinde aletsel dönemde çeşitli ölçekte ve oldukça çok sayıda deprem gerçekleşmiştir. Genişliği doğuda 10 km'den batıda 100 km'ye kadar düzenli olarak artan makaslama zonu içerisinde fay zonlarının aktivitesi ve atımları KAF'nın Anakolu'ndan uzaklaştıkça batıya doğru azalmaktadır. AMZ içerisinde bulunan Neojen yaşlı çöküntü alanları; (1) Suluova Fay Sistemi kontrolünde gelişmiş Suluova Havzası (Suluova, Merzifon, Gümüşhacıköy ve Alıcık ovaları), (2) Ezinepazar-Sungurlu Fay Sistemi üzerinde bulunan Amasya Havzası (Aydınca, Geldingen ve Mecitözü ovaları) ile Kuzey Anadolu Fay Zonu (KAFZ) üzerinde gelişmiş olan (3) Havza-Ladik, (4) Taşova-Erbaa ve (5) Niksar havzalarıdır. Bu doktora tezi kapsamında, Suluova ve Amasya havzaları içerisinde depolanmış olan çökel paketleri haritalanmış, fasiyes özelliklerine göre gruplanmış ve oluşum ortamları belirlenmiştir. Havza evriminin anlaşılabilmesi için uygun seviyelerde memeli fosili araştırması ile görece genç (Geç Pleyistosen-Holosen) birimlerde OSL yöntemiyle yaşlandırma yapılmıştır. Elde edilen yaş verileri ile formasyonların dokanak ilişkileri birlikte kullanılarak havzaların stratigrafileri belirlenmiştir. Diğer KAFZ havzalarının özellikleri önceki çalışmalarından derlenerek AMZ havzaları ile korelasyonu sağlanmıştır. Böylelikle tüm bölgenin morfotektonik evriminin aşamaları ortaya konulmuştur. Suluova Havzası'nda Orta Pliyosen-Geç Pleyistosen zaman aralığında oluşan çökel birimler, çökel istifin havza stratigrafisi içerisindeki yeri, coğrafi konumu, birimin oluşumunu denetleyen fay, beslenme alanı, kaynak alan litolojisi, çökelme ortamı ve fosil içeriği gözönünde bulundurularak Suluova grubunu oluşturan 5 formasyona ayrılmıştır. Bu formasyonların özellikleri havza geneline yayılan ölçülü stratigrafik kesitler yardımıyla belirlenmiştir. Buna göre havza Orta Pliyosen'de KD kesiminde bulunan KB-GD doğrultulu sağ yönlü oblik karakterli normal bir fay olan Bayırlı Fay Zonu (BFZ) kontrolünde yarı graben olarak oluşumuna başlamıştır. Bu dönemde dış drenaja kapalı olan havza, zaman içerisinde BFZ'nun KD'ya doğru gençleşmesi, Geç Pleyistosen'den itibaren de havza güneyinde Eraslan Fay Zonu'nun (EFZ) oluşmasıyla beraber önemli miktarda genişleyerek büyük bir göl (Suluova Gölü) haline gelmiştir. Orta Pleyistosen'den itibaren havza sınır faylarının aktivitesi sonlanmış ve havzanın orta kesiminde D-B doğrultulu sağ yönlü doğrultu atımlı Suluova Fayı (SuF) oluşmuştur. Orta-Geç Pleyistosen'den günümüze kadar geçen zaman içerisinde de doğuda SuF'nın sağ yönlü basamaklı yapısı kontrolünde güncel Suluova çek-ayır ovası ile daha batıda havza sınırları dahilinde yeni çek-ayır ve yarı graben özelliğinde genç depolanmalı alanlar (Gümüşhacıköy ve Alıcık ovaları) oluşmuştur. Havza içerisindeki güncel sedimantasyon bu ovalar içerisinde devam etmektedir. Suluova Havzası'nın Orta Pliyosen-Orta Pleyistosen evrimi süresince depolanan birimler içerisinden ölçülen sedimantasyonla yaşıt ve sedimantasyon sonrası faylanmanın kinematik analizi, birbirinden açısal olarak farklılık gösteren gerilme rejimlerine işaret etmektedir. Havza stratigrafisinin alt seviyelerinde yer alan birimlerden elde edilen açılma yönü KKD iken, bu yön üst seviyelere doğru dereceli olarak saat yönünde dönerek (~35°) DKD'ya ulaşır. Benzer bir biçimde havza sınır fayları da (BFZ ve EFZ), KD'ya doğru (~16°) gençleşerek Suluova Havzası'nın genişlemesini kontrol etmiştir. Kinematik veriler, havza oluşumunun ilk dönemlerinde (Orta Pliyosen-Erken Pleyistosen) bölgede saf açılma rejiminin egemen olduğunu; Erken Pleyistosen'de doğrultu atım egemen oblik rejime, Orta Pleyistosen'den itibaren de saf doğrultu atımlı rejime (SuF) geçildiğini göstermektedir. AMZ'nun güney kesiminde, EzSFS üzerinde bulunan Amasya Havzası, birbirine akarsular ile bağlanan Aydınca, Geldingen ve Mecitözü ovalarından oluşmaktadır. Bu ovalar içerisinde, farklı yaşlara sahip çökel paketleri depolanmıştır. İlk depolanma dönemi En Geç Miyosen-Erken Pliyosen (MN 13-14) aralığında örgülü ve menderesli akış rejimini yansıtan bir akarsu ortamında çökelmiş Geldingen formasyonu (Tg) ile karakterize olmaktadır. Bu birim, Amasya Havzası'nı oluşturan 3 ovada da mostra verir ve geniş yayılımlıdır. Uzun bir çökelmezlik dönemini takiben havzanın evrimindeki ikinci dönem, Orta-Geç Pleyistosen'den itibaren EzSFS'ne ait fay segmentlerinin bölgeyi yeniden şekillendirmesiyle birlikte başlamaktadır. Bu dönem içerisinde, doğuda Deliçay Fayı (DF) kontrolünde dar ve kama biçimli bir depolanmalı alan olan Aydınca Ovası oluşmuştur. Ovanın kuzey ve güney yamaçları ile günümüz düzlüğü içerisinde alüvyal yelpaze ortamında depolanmış kaba kırıntılı çökeller ile durgun bir ortamda çökelmiş kalın kırmızı kil depoları yüzlek vermektedir. Aydınca formasyonu olarak tanımlanan bu birime ait çökeller ova içerisine doğru gençleşen 2 farklı stratigrafik seviyede ve benzer fasiyes toplulukları içerisinde depolanmıştır. Bu seviyelerin ovanın evrimi içerisinde iklim değişiklikleri ve sürekli tektonik çökmenin birlikte çalışması sonucu geliştiği düşünülmektedir. Amasya Havzası'nın ortasında yer alan geniş bir topoğrafik düzlük özelliğindeki Geldingen Ovası, Yeşilırmak Akarsu Havzası'nı (YAH) oluşturan 5 önemli akarsuyun birleşme yeridir. Ova içerisindeki güncel sedimantasyon Geç Pleyistosen'den itibaren oluşan Deliçay ve Geldingen (GF) fayları arasındaki geometrik farklılık nedeniyle eski ova içerisinde açılan güncel bir çek-ayır havza çevresinde sürmektedir. Bu havzaya ait çökel paketleri sadece havzanın güney ve güneybatı kesimlerinde yer alan boğazların yamaçlarında, iki farklı seviyede toplam ~40 metre kalınlığa sahip akarsu terasları halinde yüzlek vermektedir. Bu seviyelerin OSL yöntemi ile sistematik yaşlandırması ve korelasyonu sonucu, bölgenin Geç Pleyistosen (Son Buzul Dönemi; Denizel İzotop Katı, MIS 5e, ~120 bin yıl) tarihçesi ortaya konulmuştur. Bu senaryoya göre, Geldingen Ovası'nda MIS 5e ile MIS 2 (~30-35 bin yıl) arasında devam eden depolanmalı ve MIS 2'den itibaren de aşınmalı bir dönem içerisinde ilk teras seviyesi oluşmuştur. İkinci teras seviyesi ise Geç Buzul Maksimum döneminde (Late Glacial Maximum, LGM, 18-20 bin yıl) başlayan kurak dönemde depolanmış ve izleyen yağışlı dönemde aşınmıştır. Genç Geldingen Ovası, Orta-Geç Pleyistosen'den itibaren gelişen faylar kontrolünde açılan bir depolanma ortamıdır. Tümüyle iklim kontrolünde kurgulanan bu senaryo içerisinde tektonizmanın etkisini ayırtlamak güç olsa da ilk depolanma döneminin tabanı ile günümüz taşkın ovası düzlüğü arasındaki ~25 metrelik kot farkı, ova güney sınırının aktif yükselmesi ve/veya ovanın düzenli çökmesi ile açıklanabilir. Bu yükselme/çökmenin hızı 0.16-0.4 mm/yıl olarak hesaplanmıştır. Amasya Havzası'nın En Geç Miyosen-Erken Pliyosen olarak tanımlanan ilk döneminin, günümüzde EzSFS içerisinde yeniden aktif duruma geçen Mecitözü ve Sungurlu faylarının kontrolünde geliştiği düşünülmektedir. Bu fayların aktivitesinin ilk dönemine ait kinematik veri elde edilememiştir. Çökelimi Erken-Orta Pleyistosen'den itibaren EzSFS tarafından denetlenen birimlerden ölçülen çökelme ile yaşıt ve çökelme sonrası fayların kinematik analizi ise gerilme rejiminin fay sistemi boyunca değiştiğini göstermektedir. EzSFS'nin en doğu kesiminde gerilme yönü DKD yönlü açılma ve KKB sıkışma ile tanımlanırken, batıya doğru dereceli olarak saat yönünün tersine dönerek Mecitözü civarında K-G yönlü açılma ve D-B yönlü sıkışma bileşenine sahip olur. İnceleme alanı içerisinde bulunan havzaların stratigrafik korelasyonu bölgenin Neotektonik Dönem evrimi içerisinde iki belirgin aşama bulunduğunu göstermektedir. İlk aşama En Geç Miyosen (MN13) ile Erken Pliyosen (MN 15) dönemlerinde başlamış ve Erken-Orta Pleyistosen'e kadar sürmüştür. Bu aşamada egemen olan açılmalı rejim kontrolünde depolanmalı alanlar gelişmiştir. ?Erken Neotektonik Dönem? olarak tanımlanan bu dönem içerisinde gelişen havzalar ve faylar Erken-Orta Pleyistosen'den itibaren gençleşerek yerlerini saf sağ yönlü doğrultu atımlı faylara terketmişlerdir. Geç Neotektonik Dönem olarak adlandırılan ve halen süregelen bu süre içerisinde KAFZ üzerinde Niksar ve Ladik havzaları, AMZ içerisinde de Suluova ve Geldingen çek-ayır havzaları oluşmuştur. Bu dönemde AMZ içerisinde gözlenen fay sistemlerinin at kuyruğu geometrisi günümüz görüntüsüne kavuşmuştur. İnceleme alanı ve yakın çevresinde -yıkıcı özellikleri nedeniyle tarihsel kayıtlarda değinilen- MS ikinci yüzyıldan aletsel döneme kadarki 11 büyük deprem kaydından 5 tanesinin KAF üzerinde gerçekleştiği yayınlanmış hendek çalışmaları ile ortaya konulmuştur (Hartleb ve diğ., 2006). Diğer depremlerin, özellikle de tarihsel kaynaklarda detaylı hasar dağılımı verilen 1579 ve 1794 depremlerinin AMZ içerisinde yer alan aktif faylar üzerinde gerçekleştiği düşünülmektedir. Bu yorumun desteklenmesi için Coğrafi Bilgi Sistemleri (GIS) kullanılarak gerçekleştirilen deprem senaryoları ile Ezinepazar Fayı'nın (EzF) 35 km'lik bir kesiminin kırılması sonucu gerçekleşecek 6.9 büyüklüğündeki bir depremin 1579 depreminin, Alıcık-Laçin (ALF) ya da Hamamözü Fayı'nın (HF) 26-30 km. kırılması ile gerçekleşecek 6.7-6.8 büyüklüğünde depremin ise 1794 depreminin şiddet dağılımını karşılayabileceği belirlenmiştir. Aletsel dönem içerisinde 1939 Erzincan depremi (Ms: 7.8) yüzey kırığının batı uzanımı EzF üzerinde 1.5-2 metre ötelenmeye neden olmuştur (Barka, 1996). Bu depremi takiben gerçekleşen 1942 Erbaa (Ms:7.1) ve 1943 Tosya Ladik (Ms: 7.3) depremleri ile KAF'ın inceleme alanı dahilinde yer alan kesimi tamamen kırılarak üzerinde biriken gerilimi büyük oranda boşaltmıştır. AMZ içerisinde bulunan aktif faylar üzerinde ise 1942 Kızılırmak Vadisi depremleri (M:5.6-6.0) ve 1996 Salhan Vadisi depremi (Mw:5.7) gerçekleşmiştir. Orta büyüklükteki bu depremlerin yanısıra mikrosismik kümelenmeler inceleme alanının özellikle doğu ve orta kesimlerde oldukça belirgindir. Tüm bu bilgiler göz önünde bulundurularak AMZ içerisinde yer alan aktif fayların yıkıcı deprem üretme potansiyeline sahip olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Bu sonuca dayanılarak yakın dönemde kırılmamış aktif fay segmetleri üzerinde deprem senaryoları kurgulanmış ve üretilen şiddet haritaları birleştirilerek bölge için bütünleştirilmiş bir deprem tehlike haritası oluşturulmuştur. Bu çalışma kapsamında elde edilen veriler, büyük ölçekli makaslama zonları içerisinde havza oluşumu ile ?balık kılçığı/at kuyruğu? tipi fay geometrisinin evriminin anlaşılmasına katkı sağlayacaktır., The North Anatolian Fault (NAF) forms the northern boundary of the Anatolian Plate and is characterized by a right-lateral strike slip motion. The fault extends between 26° and 40° E longitudes and forms a broad arc roughly parallel to the coast of the Black Sea following a former suture zone (Şengör et al., 2005). The only visible perturbations to the smooth geometry of the NAF are, at around 34-37°E longitude, two main splay faults named Ezinepazar-Sungurlu Fault and Suluova Fault with several minor fault segments that bifurcate from the main fault line, possibly due to the convexity of the NAF. These secondary faults show remarkable morphological expressions accompanied with elongated basin formations and significant microseismicity. The NAF, together with these splay faults, form a broad wedge-shaped shear zone called Amasya Shear Zone (ASZ), where major developing cities of the Central Anatolia such as Amasya, Çorum and Tokat are located. The ASZ has developed on the geological formations which belongs to the Tokat Massif of the eastern Sakarya Zone (Şengör and Yılmaz, 1981; Yılmaz et al., 1997b, Okay and Tüysüz; 1999). The pre-Neogene rocks of the Massif consist of 4 different groups, which are separated from each other by regional unconformities (Tüysüz et al., 1998). These are; (1) the metamorphic basement-Karakaya complex of Triassic age, (2) Liassic to Lower Cretaceous clastics, volcanics and carbonate rocks, (3) Upper Cretaceous blocky limestones, ophiolites and volcanics, (4) Eocene sedimentary and volcanic rocks. These basement rocks are covered by sedimentary fills of the Neogene basins which are main subjects of this study. The fault pattern of ASZ shows a typical ?half fish-bone? or ?horse-tail? geometry (Şengör and Barka, 1992). The components of this geometry are the central convex bend of the NAF main strand and its E-W trending synthetic splays (Barka and Kadinsky-Cade, 1988; Kim and Sanderson, 2006) EzSFS and SuFS. To the west, NE-SW trending antithetic transfer faults accompany this geometry. Activity of these faults controlled the evolution of narrow uplifts climbing up to 2000 meters (such as Sakarat, Akdağ and Tavşan Mt.?s) and wide basins (Suluova and Amasya basins). Microseismic activity of the region shows clustering concentrated on the active faults, especially at the eastern and central part. On the other hand, this activity seems to decrease and scatter to the west, where the width of the shear zone exceeds 100 km?s. Geological and geomorphological off-set markers measured along the splay faults indicate that the long-term slip of the faults decrease towards the west. The Neogene depressions formed within the ASZ are (1) Suluova Basin (Suluova, Merzifon, Gümüşhacıköy and Alıcık plains) developed under control of SuFS, (2) Amasya Basin (Aydınca, Geldingen and Mecitözü plains) formed under control of EzSFS and NAFZ basins such as (3) Havza-Ladik, (4) Taşova-Erbaa and (5) Niksar basins. Within the content of this thesis, sedimentary fill of the Suluova and the Amasya basins are mapped in detail and classified according to their depositional environments and stratigraphic position. These formations are dated with mammal paleontology and OSL methods. Properties of the NAFZ basins are extracted from available literature and then correlated with ASZ basins to understand the evolution of the overall shear zone. Sedimentary fill of the Suluova Basin is classified into 5 formations by using lithology, depositional environment, sediment source region, fossil content and finally the fault segment which controlled the sedimentation. These formations form the Suluova group, which deposited during Middle Pliocene to Late Pleistocene.Characteristics of the basin fill shows that the Suluova Basin started to open as a closed half-graben under control of NW-SE trending, SW dipping Bayırlı Fault Zone (BFZ), which is a normal fault with slight dextral component. By the time, BFZ gradually evolved towards the NE and accompanied with Eraslan Fault Zone (EFZ) to the south, controlling the extension of the basin. During the Late Pliocene to Early-Middle Pleistocene, Suluova Basin became a wide lacustrine environment. The Middle Pleistocene is marked with the termination of the activity on the basin boundary faults and the formation of E-W trending dextral Suluova Fault (SuF) at the center of the basin. This change in the tectonic environment lead to the formation of a new pull-apart basin and capture of the former Suluova Lake by Yeşilırmak River. Since the Middle-Late Pleistocene, SuF advanced to the west and caused forming of new depressions, where today the recent fluvial sedimentation takes act. To understand the kinematic evolution of the basin, a dataset collected from syn- and post-sedimentary micro faults within the Suluova group is used. Analysis of this dataset points out stress regime changes during the evolution of the Suluova Basin. The first phase (Middle Pliocene-Middle Pleistocene) started with pure extension directed NNE-SSW, which gradually rotated clockwise (~35°) to ENE-WSW with increasing dextral component. This change caused the gradual migration of basin bounding faults to NE (~16°). The second phase is characterized with NE-SW extension and NW-SE compression indicated with pure dextral motion of Suluova Fault, which transects and deflects the faults and basin fill of previous phase. The Amasya Basin is composed of 3 adjacent depressions (Aydınca, Geldingen and Mecitözü plains), which are today connected to each other via major rivers of Yeşilırmak Drainage System. There are two phases of deposition within the Amasya Basin. The first phase took part during the Latest Miocene to Early Pliocene (MN 13-14). During this period, Geldingen formation (Tg) is deposited in meandering to braided river environment. Second phase of the deposition started synchronous to the development of EzSFS at Middle-Late Pleistocene. This new phase of tectonic activity rejuvenated older faults and lead to the formation of young basins over the Geldingen formation. At the easternmost part of the Amasya Basin, E-trending Aydınca plain is formed as a fault wedge basin controlled by Deliçay Fault. Sedimentary fill of the basin is composed of 2 different facies, (1) coarse alluvial fan deposits outcropping at the slopes, which are intercalated with (2) massive red clays possibly indicating a calm environment to the center of the basin. This package is observed in two stratigraphic positions indicating continuous subsidence accompanied with climatic changes during the evolution of the Aydınca Basin. To the west, Geldingen basin which is formed as a pull-apart basin due to a right handed step-over between Deliçay and Geldingen faults is located. This young basin is the junction of 5 major rivers of the Yeşilırmak Drainage System. The basin fill is not observed except river terraces on the gorges of main rivers (Yeşilırmak and Çekerek rivers) located south of the basin. This 2 level terrace system has a total thickness of ~40 meters. Correlation and OSL dating of these terraces help to reveal the Latest Pleistocene (~ MIS-5e, Late Glacial Period, ~120 ka) climatic history of the area. The first terrace was formed with the fluvial deposition during the Last Glacial period (120-35 ka) which is followed by intense incision took place prior to MIS2 (~35 ka). The second terrace is deposited during the Late Glacial Maximum (LGM; 22-18 ka) and incised after the humid conditions of the Holocene. Continuous tectonic activity (subsidence at the Geldingen Basin) possibly triggered terrace formation and calculated as 0.16-0.4 mm/year according to the elevation differences between today?s flood plain and the base of the first terrace. Latest Miocene-Early Pliocene is regarded as the first phase in the formation of the Amasya Basin which is controlled mainly by the Mecitözü and the Sungurlu faults. During this period, the Geldingen formation is deposited. These faults reactivated as active segments of the EzSF system since the Middle-Late Pleistocene, also causing the rejuvenation of the Amasya Basin with the Deliçay and the Geldingen faults. Kinematic data collected from the sedimentary fill of the Amasya Basin indicates counter clockwise rotation of stress tensor from easternmost part of the fault (ENE extension and SSW compression) to the west (N-S extension and E-W compression), which is compatible with the geometry of the fault system forming a smooth convex arc. Correlation of the Neogene basins within ASZ reveals 2 different stages of deformation in the morphotectonic evolution of the study area. The first phase, which started at Latest Miocene (MN13) and Early Pliocene (MN15), continued until Early-Middle Pleistocene. During this period, wide extensional basins such as Suluova, Amasya, Havza and Taşova-Erbaa are formed. This phase is regarded as Early Neotectonic Period. The morphotectonic elements, such as extensional basins, formed in this period rejuvenated during the Early-Middle Pleistocene by strike slip faulting. During this phase, Niksar and Ladik on the NAFZ and Suluova and Geldingen pull-apart basins on the ASZ are formed. This phase is regarded as Late Neotectonic Period, which is currently active. Amasya, Çorum and Tokat provinces located on the ASZ -which today has a total a population close to 500.000 with developing industrial infrastructure- were subject to destructive earthquakes during both historical (such as 1579, 1794 and 1668) and instrumental (such as 1939, 1942a, 1942b, 1943 and 1996) seismic period. Recent paleoseismological studies revealed the rupture history of NAF in a time span of 2000 years (for a review see Hartleb et al., 2006). However, the historical earthquake database of the study area contains unlocated destructive earthquakes (such as 1579 and 1794 events), which are proposed to be nucleated on the splay faults of the ASZ. This statement reveals that there is an unevaluated seismic hazard potential of the region. Historical documents related to earthquake activity within the study area permits us to study a time-span of 500 years in detail. During this period, 2 major earthquake swarms occurred on the NAF. The first was the single 1668 event (M: 7.9), while the second, 1939 (Mw: 7.8), 1942 (Mw: 7.2) and 1943 (M: 7.4) earthquake serie, ruptured overall NAF in the study area. On the other hand, faults within the ASZ ruptured in 1579, 1794 and partly in 1939 events accompanied with several moderate sized earthquakes. The annual slip rate resolved on NAF is 20 mm/year and on the overall ASZ faults is 5 mm/year (Yavaşoğlu et al., 2009). The relation between these earthquakes and the slip rates show that there is not enough accumulated elastic strain yet to produce a destructive earthquake both on NAF and its splays deforming the ASZ. Despite this conclusion, there always is a possibility for a moderate to major sized earthquake(s) due to the chaotic behavior of crustal deformation, which yet cannot be measured and modeled. For this reason, as a final step of this study, earthquake scenarios based on attenuation relations (Tüysüz, 2003) are prepared to model the geographic intensity distribution for possible events,which may occur on faults within the ASZ., Doktora, PhD

International audience; Contrary to other examples, like Death Valley, California, and the Sea of Marmara, Turkey, the Dead Sea-type pull-apart basins form within a narrow transform corridor between strike-slip faults that are less than 10 km apart, much smaller than the crustal thickness of 35 km. In this paper we investigate the role of fault zone width versus thickness and rheology on the mechanics of pull-apart basins through a series of laboratory experiments. Results show that pull-apart basins that develop above a small step over (i.e., smaller than the thickness of the brittle layer") are narrow and elongated parallel to the overall motion. This is enhanced by increased decoupling along a basal ductile layer. The experiment with the highest degree of mechanical decoupling shows a striking resemblance to the Dead Sea Basin (DSB). Comparison with modeling results suggests that the DSB's flat basin floor is bordered over its full length by strike-slip faults that control the basin geometry and temporal and spatial basin migration. This is in strong contrast to Death Valley-type pull-apart basins that are highly oblique to the transform direction with transverse normal faults dominating over longitudinal strike-slip faults. Results imply that lithosphere rheology and the ratio of basin width to crustal thickness are controlling factors in the mechanics of pull-apart basin formation within transform corridors like the Dead Sea Fault.

Tez (Doktora) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2008, Thesis (PhD) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2008, Almacık Bloku coğrafik olarak Marmara Bölgesi`nin doğusunda Adapazarı, Düzce ve Bolu ovaları arasında yer alır. Blok doğu-batı doğrultusunda uzanan mercek şekilli bir geometriye sahiptir. Tektonik olarak Kuzey Anadolu Fay Sistemi içinde bulunur. Bloku sınırlayan fayların neredeyse her biri sırasıyla geçen yüzyılda 1944 Bolu-Gerede, 1957 Abant, 1967 Mudurnu Vadisi, 1999 İzmit ve 1999 Düzce depremleri ile kırılmıstır. Bu çalışmanın amacı blokun Geç Senozoyik'ten günümüze kadar olan ki zaman aralığında maruz kaldığı orta ve geniş ölçekli tektonik deformasyonun nicel olarak belirlenmesidir. Bu amaçla ilk olarak sahadaki diri faylar haritalanmış bunların aktivite sınıflamaları yapılmış ve kinematikleri hakkında veri toplanmıştır. Sahadaki neotektonik çatının belirlenmesinden sonra uzun ve orta dönemli deformasyonların modu, hızı ve büyüklüğü konusunda bilgi verebilecek paleo-aşınım yüzeyleri haritalanmış Almacık Bloku üzerindekiler ile komşu morfotektonik üniteler üzerindekiler karşılaştırılmış ayrıca blok üzerinde yer alan akarsu havzalarında jeomorfik indis, morfometri ve yerey analizleri yapılarak blokun neotektonik dönemdeki davranışı ortaya konmuştur. Bunlara ek olarak ilk kez bu çalışmada fluviyal sistemlerin düşey blok rotasyonuna tepkileri araştırılmış ve tutarlı sonuçlar alınmıştır. Almacık Bloku bugünkü geometrisini Kuzey Anadolu Fayı'nın sahada etkili olmaya başladığı En geç Pliyosen`den sonra almış ve bloku sınırlayan fayların kendi aralarındaki geometrik ilişkilerine bağlı olarak blok Pliyo-Kuvaterner'de yaklaşık 1000 m yükselmiş, güneye ve doğuya doğru çarpılmış ayrıca düşey eksende saat yönünde yaklaşık 25° rotasyona uğramıştır., Almacık Block is geographically located in between Adapazari, Düzce and Bolu basins. It has a lense shaped east-west trending planview geometry. The block is tectonically a part of North Anatolian Fault System. Almacik Block is delimited by active faults of the system that almost all of them ruptured in last century in 1944 Bolu-Gerede, 1957 Abant, 1967 Mudurnu Valley, 1999 Izmit and 1999 Düzce earthquakes, respectively. The principal goal of this study is quantitatively identify medium to large scale neotectonic deformations of the block in between Late Cenozoic to present. In this context active fault map of the region and activity classification of the faults were primarily done. In order to understand mode, rate and magnitude of long and short term deformations paleo-surface reconstructions and morphometrical and terrain analysis were done on the drainage basins to display behaviour of the block in the neotectonic period. In addition to this for the first time the fluvial response to block rotation was investigated in this study. As a consequence, Almacık Blok gained its current planview geometry after the Latest Pliocene when North Anatolian Fault initiated. It is uplifted more than 1000 m and tilted toward south and east besides vertically rotated about 25° clockwise in Plio-Quaternary period., Doktora, PhD

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü , 2008, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences , 2008, İstanbul Zonu'nun özellikle Paleozoyik istifi üzerine yapılmış birçok çalışma bulunmaktadır. Paleozoyik istifin stratigrafisi üzerinde hala farklı görüşler olsa da genel bir fikir birliğine varılmıştır. İstifin yapısal evrimi, geçirdiği deformasyon evreleri konusunda yeterli çalışma bulunmamaktadır. Bu yüzden, İstanbul Zonu'nun deformasyon tarihçesi hala tartışmalıdır. Bu tartışmalara bir katkı yapabilmek için İstanbul'un doğusunda Maltepe-Kartal arasında Başıbüyük- Kurfalı Mahalleri civarında 1/10000 ölçekli jeoloji haritası hazırlanmış, birimler ayırtlanmış ve yapısal veriler derlenmiştir. İnceleme alanında, Ordovisiyen- Alt Karbonifer aralığında çökelmiş transgresif Paleozoyik istif, bunları kesen Üst Kretase yaşlı dayklar ve bunların üzerinde uyumsuz olarak Miyosen ve Kuvarterner yaşlı birimler bulunmaktadır. Bölgenin yapısal evrimini ortaya koymak amacıyla ölçülen faylar, kıvrımlar, çatlak sistemleri, tabaka yönleri ve sokulumlar ile bunların birbirleriyle olan ilişkileri ayrıntılı olarak çalışılarak 6 deformasyon evresi belirlenmiştir., There are a lot of studies about the İstanbul Zone, especially about the Paleozoic sequence. Even though, there are different ideas on the Istanbul Paleozoic sequence, there is a general acceptance about the statigraphical relationship of its units. A detailed study about the structural evolution and the deformation episodes of the Paleozoic sequence is absent. For this reason, the deformation history of the İstanbul Zone is still controversary. To make an addition to this controversy, an the eastern part of Istanbul, between Maltepe and Kartal, around Başıbüyük and Kurfalı districts, field observations has been applied. In this field excursion while the 1/10000 scaled geological map is prepared, outcrops of Istanbul Paleozoic are identified and detailed structural data are collected. In the study area, Ordovician-Lower Carboniferous aged rocks of Paleozoic sequence, Upper Cretaceous aged dykes, Miocene and Quaternary aged units are observed. Faults, folds, joint sets, strike-dip of the bedding planes and the dykes of the study area within the relation between these structures are studied in detail and six deformation episodes has been determined., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Doktora) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2008, Thesis (PhD) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2008, Bu çalışmada, Türkiye ve dünyadan örneklerle yeryüzünde kırık oluşturmamış M>6 depremlerin yüzeydeki deformasyonlarının tespiti ve analizi için Yapay Açıklık Radar İnterferometrisi (InSAR) kullanılmıştır. Bu örneklerden 6 Haziran 2000 Orta depreminin listrik bir normal üzerinde meydana geldiği, 1994 ve 2004'te Fas'ın El Hüseyma şehrinde meydana gelen iki depremin ise birbirinin eşleniği olduğu sonucuna ulaşılmıştır. InSAR ile son olarak Kuzey Anadolu Fayı üzerinde İsmetpaşa'da yaşanan asismik deprem kayması (krip) incelenmiş; hızı ve kapsadığı alan radar görüntülerinin analizi sayesinde tespit edilmiştir. InSAR'ın yanı sıra Karlıova üçlü birleşme noktası ve civarındaki faylarda Coulomb gerilme değişimleri hesaplanmış ve 1866 yılından beri meydana gelmiş olan M>6 depremler kullanılarak Yedisu sismik boşluğu için etkileri araştırılmıştır., Synthetic Aperture Radar Interferometry (InSAR) technique is applied to study the coseismic deformations of select earthquakes (M>6) from Turkey and around the World which occurred along blind faults and therefore did not produce a visible rupture on earth?s surface. After the analysis of the interferograms and the subsequent elastic dislocation modelling, we inferred that the June 6, 2000 Orta earthquake occurred on a N-S striking, eastward dipping listric fault; and the two Moroccan earthquakes of 1994 and 2004 at Al Hoceima occurred on blind conjugate faults. In addition to these coseismic events, the interseismic creeping phenomenon along the İsmetpaşa section of the North Anatolian Fault is investigated with InSAR to deduce the extent and the rate of the creep. Apart from InSAR we have investigated the triggering of events (M>6) in the Karlıova triple junction since 1866 using the Coulomb failure stress approach and calculated the total accumulated stress change along the Yedisu seismic gap to assess the hazard in the region., Doktora, PhD

We present a new model of P-velocity anomalies in the upper mantle beneath the Arabian Peninsula, Red Sea, and surrounding regions. This model was computed with the use of travel time data from the global catalogue of the International Seismological Center (ISC) for the years of 1980–2011. The reliability of the model was tested with several synthetic tests. In the resulting seismic model, the Red Sea is clearly associated with a higher P-velocity anomaly in the upper mantle at least down to 300 km depth. This anomaly might be caused by upward deviation of the main mantle interfaces caused by extension and thinning of the lithosphere due to passive rifting. Thick lithosphere of the Arabian Platform is imaged as a high-velocity anomaly down to 200–250 km depth. Below this plate, we observe a low-velocity structure that is interpreted as a hot mantle upwelling. Based on the tomography results, we propose that this upper mantle anomaly may represent hot material that migrates westward and play a major role in the formation of Cenozoic basaltic lava fields in western Arabia. On the northeastern side of the Arabian Plate, we clearly observe a dipping high-velocity zone beneath Zagros and Makran, which is interpreted as a trace of subduction or delamination of the Arabian Plate lithosphere.

Plume-lithosphere interactions (PLI) have important consequences both for tectonic and mineralogical evolution of the lithosphere: for example, Archean metallogenic crises at the boundaries of the West African and Australian cratons coincide with postulated plume events. In continents, PLI are often located near boundaries between younger plates (e.g., orogenic) and older stable plates (e.g., cratons), which represent important geometrical, thermal and rheological barriers that interact with the emplacement of the plume head (e.g., Archean West Africa, East Africa, Pannonian-Carpathian system). The observable PLI signatures are conditioned by plume dynamics but also by lithosphere rheology and structure. We address the latter problem by considering a free-surface numerical model of PLI with two stratified elasto-viscous-plastic (EVP) lithospheric plates, one of which is older and thicker than another. The results show that: (1) plume head flattening is asymmetric, it is blocked from one side by the cold vertical boundary of the older plate, which leads to the mechanical decoupling of the crust from the mantle lithosphere, and to localized faulting at the cratonic margin; (2) the return flow from the plume head results in sub-vertical down-thrusting (delamination) of the lithosphere at the margin, producing sharp vertical cold boundary down to the 400 km depth; (3) plume head flattening and migration towards the younger plate results in concurrent surface extension above the centre of the plume and in compression (pushing), down-thrusting and magmatic events at the cratonic margin (down-thrusting is also produced at the opposite border of the younger plate); these processes may result in continental growth at the "craton side"; (4) topographic signatures of PLI show basin-scale uplifts and subsidences preferentially located at cratonic margins. Negative Rayleigh-Taylor instabilities in the lithosphere above the plume head provide a mechanism for crustal delamination. Inferred consequences of PLI near intra-continental plate boundaries, such as faulting at cratonic edges and enhanced magmatic activity, could explain plume-related metallogenic crises, as suggested for West Africa and Australia. © 2007 Elsevier B.V. All rights reserved.

Tez (Doktora) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2007, Thesis (PhD) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2007, Doktora, PhD

International audience; In the North Aegean Domain, Thassos Island contains a Plio-Pleistocene basin controlled by a large-scale flat-ramp extensional system with a potential décollement located at depth within a marble unit. Numerous mineralizations associated with normal faults of Plio-Pleistocene age are the sign of fluid circulation during extension. Two main generations of fluid flow are recognized, related to Plio-Pleistocene extension. A first circulation under high-temperature conditions (about 100­200°C) resulted in dolomitization of marbles near the base of the Plio-Pleistocene basin. The dolomites are characterized by low d18O values (down to 11 versus Standard Mean Ocean Water). Some cataclastic deformation affected the dolomites. Hydrothermal quartz that crystallized in extension veins above a blind ramp also has low d18O values (about 13). This shows that high-temperature fluids moved up from the décollement level toward the surface. A second downward circulation of continental waters at near-surface temperature is documented by calcite veins in fault zones and at the base of the Plio-Pleistocene basin. These veins have O isotope values relatively constant at about 23­25 and C isotope values intermediate between the high d13C value of the carbonate host rock (about 1­3 versus Peedee Belemnite) and the low d13C value of soil-derived carbon (-10). The calcites associated with the oxidative remobilization of primary sulphide Zn­Pb mineralization of Thassos carbonates have comparable O and C isotope compositions. Hot fluids, within the 100­200°C temperature range, have likely contributed to the weakening of the lower marble unit of Thassos and, thus, to the process of décollement.

Tez (Doktora) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü , 2007, Thesis (PhD) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences , 2007, Orta Anadolu'nun neotektonik unsurlarından biri olan Ecemiş Fayı sol yanal atımlı bir faydır. Kuzeyde Kayseri, güneyde Mersin iline kadar ulaştığı varsayılan fayın Yahyalı (Kayseri)-Pozantı (Adana) arasında kalan kesiminin morfotektoniği ve paleosismik aktivitesi bu çalışmanın konusunu teşkil etmektedir. Çalışma alanı kuzeyde Sultansazlığı, doğuda Aladağlar, batıda Niğde Masifi, Ulukışla Havzası ve Bolkar Dağları gibi önemli morfolojik unsurlar ile çevrilidir. Çalışma alanı içerisinde, Sultansazlığı çek-ayır havzası güneyinden başlayıp yaklaşık K25ºD doğrultusunda uzanarak ve Pozantı'nın KD' suna kadar devam eden fayın uzunluğu yaklaşık 100 km dir. Çizgiselliği hem uydu görüntülerinde hem de arazide net olarak gözlenebilen Ecemiş Fay Zonu'nuın morfotektonik özellikleri ve paleosismik aktivitesini belirlemek amacıyla yürütülen bu çalışmada çalışma alanının Kuvaterner stratigrafisi, morfolojik, morfometrik ve tektonik özellikleri üzerine incelemeler yapılmıştır. Stratigrafi bölümünde Oligosen'den yaşlı kayaçlar ?temel? olarak değerlendirilmiş ve tek bir birim olarak haritalanmıştır. Oligosen ve sonrasında oluşan birimler ise örtü birimleri olarak değerlendirilmiş ve detaylı bir şekilde haritalanmıştır. Temel birimleri Ecemiş Fay Zonu'nun doğu ve batı blokunda farklı özellikler sunmaktadır. Doğu bloktaki temel birimleri Alt Paleozoyik-Üst Mezosoyik yaşlı Yahyalı Grubu kayaçları, Triyas-Jura yaşlı Beyaz Aladağ formasyonu ve Üst Kretase yaşlı Mazmılı ofiyolitidir. Batı bloktaki birimler ise Paleozoyik yaşlı Niğde metamorfitleri, Ulukışla grubu kayaçlarını oluşturan Paleosen yaşlı Çamardı formasyonu, Karadağ volkanitleri ve Mavraş kireçtaşlarıdır. Eosen yaşlı Kaleboynu formasyonu ise Ecemiş Fay Zonu'nun her iki blokunda da yüzlek verir. Örtü birimleri olarak adlandırılan birimler Oligosen yaşlı, akarsu çökellerinden oluşan Çukurbağ formasyonu, Miyosen yaşlı gölsel çökellerden oluşan Burç formasyonu, Kuvaterner yaşlı Çatalca konglomeraları, yamaç döküntüleri ve alüvyonlardır. Kuvaterner yaşlı Çatalca konglomeraları, bölgenin tektonik ve morfolojik özelliklerine dair birçok delili içerdiği için üzerinde detaylı stratigrafik incelemeler yapılmış, kısmi ölçülü stratigrafik kesitler alınmış ve birimin oluşturduğu alüvyal yelpazenin gelişim evreleri tespit edilmeye çalışılmıştır. Çalışma alanı içerisinde Çatalca konglomeralarının oluşturduğu iki adet alüvyal yelpazenin varlığı gözlemiştir. Bunlar Sulucaova kuzeyinde gözlenen Kelerdere yelpazesi ile Demirkazık Köyü ile Elekgölü Köyü arasında gözlenen Demirkazık yelpazesidir. Her iki yelpaze içerisinde de bölgenin tektonik olarak yükselimini destekleyen sekilerin varlığı belirlenmiştir. Yapılan incelemeler sonucunda fan gelişiminde üç evrenin etkili olduğu ve bunun hem tektonik ile hem de iklimsel etkenlere bağlı olarak geliştiği kabul edilmiştir. Araştırmanın bir diğer konusunu çalışma alanının morfolojik özelliklerinin belirlenmesi ve morfometrik analizlerinin yapılması teşkil etmektedir. Çalışma alanı içerisinde gözlenen morfolojik unsurlar Ecemiş Fay Zonu'nun doğu bloku, batı bloku ve Ecemiş Fay Zonu başlığı altında ele alınmıştır. Doğu blokta Aladağlar batı blokta ise Niğde masifi yükselimi, Ulukışla Havzası ve Bolkar Dağları gibi morfolojik unsurlar yer almaktadır. Ecemiş Fay Zonu başlı başına bir morfolojik unsur olarak ele alınmıştır. Doğu ve batıdaki bloklar arasında koridor şeklinde bir morfolojiye sahip olan zon kuzeyde Yahyalı ilçesinin güneydoğusundan başlar ve Pozantı ilçesinin kuzeybatısına kadar uzanır. Bu zon içerisinde büyük alüvyal yelpazeler bulunmaktadır. KKD-GGB uzanımlı Ecemiş Fayı bu büyük alüvyal yelpazeleri kesmiş, ötelenmiş, terkedilmiş veya yön değiştirmiş dere, sıralı tepe ve taraça gibi morfolojik unsurların gelişimine neden olmuştur. Ayrıca zon içerisinde üçgen yüzeyler ve yamaç molozları gibi morfolojik unsurlara da rastlamak mümkündür. Morfoloji başlığı altında gerçekleştirilen bir diğer inceleme ise çalışma alanının morfometrik analizleridir. Bu amaçla çalışma alanında Ecemiş Fayı'na yakın veya fay tarafından etkilenmiş sekiz adet as alan seçilmiştir. Bunlar kuzeyden güneye doğru Körköprü, Minas, Kocakapız, Fenk, Murt, Kazıklıaliboğazı, Deliboğazın ve Çınarlı drenaj havzalarıdır. Seçilen bu drenaj havzaları üzerinde çalışma alanının neotektonik açıdan aktivitesini belirlemeye yönelik olarak morfometrik analizler yapılmıştır. Bu kapsamda drenaj havzalarının hipsometrik integrali, akarsu uzunluğu-eğim indeksi ve vadi tabanının vadi yüksekliğine oranı olarak adlandırılan morfometrik indisler kullanılmıştır. Hipsometrik integral sonuçları bölgenin morfolojik olarak orta olgunluk evresinde olduğunu, henüz tam anlamıyla peneplenleşmenin olmadığını ve az da olsa bölgede tektonik bir aktivitenin varlığını işaret etmektedir. Hesaplanan SL indisleri de bölgenin tektonik aktivitesini destekler yöndedir. Çünkü burada elde edilen değerler havzaların kanal profillerinde yamaç kırıklıklarının varlığını göstermektedir. Bu yamaç kırıklığı genellikle bölgedeki faylara karşılık gelmektedir. Morfoloji ana başlığı altında bölgenin morfolojik gelişiminde buzul etkisi irdelenmiştir. Gerek saha gözlemleri gerekse üretilen sayısal yükseklik modeli üzerinde yapılan değerlendirmeler Aladağlar'ın oluşturduğu sarplıklar üzerinde yaygın olarak buzul yapılarının varlığını işaret etmiştir. Ayrıca bölgedeki alüvyal yelpazelerin gelişiminde de buzulların etkisinin olduğu düşünülmektedir. Çünkü alüvyal yelpazeleri besleyen derelerin uzunluğu çok az ve drenaj ağı çok zayıf, buna karşılık gelişmiş olan yelpazeler oldukça geniş yayılımlı ve hacimlidir. Yelpazelerin gelişiminde buzulların hızlı erimesiyle oluşan çok yüksek su akımının sebep olduğu düşünülmektedir. Çalışma alanının tektonik özellikleri stratigrafik, morfolojik, paleosismolojik veriler ve depremsellik alt başlıkları altında değerlendirilmiştir. Stratigrafik ve morfolojik çalışmalar sonucunda Çatalca konglomeralarının tektonik gelişiminde üç evrenin varlığı belirlenmiştir. Morfolojik verilerin irdelenmesi sonucunda da çalışma alanında aktif doğrultu atımlı faylar tarafından geliştirilmiş karakteristik yer şekillerinin varlığı gözlenmiştir. Çalışma alanındaki Kuvaterner birimleri üzerinde akaçlayan ötelenmiş veya yön değiştirmiş dereler geri çekilerek Kuvaterner boyunca gelişmiş olan atım miktarının yaklaşık 350 m ile 2,5 km arasında olduğu belirlenmiştir. Paleosismolojik veriler başlığı altında yapılan fay kazısı çalışmaları sonucunda da Ecemiş Fay Zonu'nun tarihsel deprem aktivitesi belirlenmeye çalışılmıştır. Fay kazılarından elde edilen C-14 yaş tayinlerine göre çalışma alanında meydana gelmiş olan en son depremin bir standart sapma hatayla 1890- 1750 M.Ö ve 2490- 2300 M.Ö tarihleri arasında olduğu sonucuna varılmıştır. Daha önceki çalışmalarda belirlenen GPS değerlerinin bu fayın iki bloku arasında 1?2 mm /yıl olduğu göz önüne alındığında bölgede düşük de olsa deprem riskinin varlığı söz konusudur. Fay üzerinde ölçülen bu hızdan hareketle en son depremden günümüze kadar ki geçen zamanda 3,5?4 metrelik atıma yol açabilecek bir enerji birikiminin mevcut olduğu düşünülmektedir. Bölgenin depremselliği tarihsel ve aletsel dönemde meydana gelmiş olan depremlere bağlı olarak irdelenmeye çalışılmıştır. Hazırlanmış olan deprem katalogları ve sismik veri tabanlarından elde edilen bulgulara göre bölgede az da olsa sismik bir aktivitenin varlığı göze çarpmaktadır., The left-lateral Ecemiş fault is one of the significant neotectonic elements of Central Anatolia. It extends from Mersin in the south to Kayseri in the north. This study comprises the morphotectonic and the paleoseismic activity of Ecemiş fault in the region between Yahyalı (Kayseri) and Pozantı (Adana). The study area is bounded by important morphological features such as Sultansazlığı basin in the north, Aladağ mountain range in the east, Niğde Massif, Ulukışla Basin and Bolkar Mountain range in the west. The investigated part of the fault in this study is about 100 km and it extends from south of the Sultansazlığı pull-apart basin (N25E orientation) to NE of Pozantı. The main focus of this study is to investigate the Quaternary stratigraphy, morphology and tectonics of the Ecemiş Fault. In the stratigraphy chapter, all the units older than Oligocene are interpreted and mapped as ?basement units?. Younger units are interpreted as ?cover units? and studied in detail. Basement units show different characteristics in the western and eastern block of the Ecemiş Fault Zone. The eastern block basement units are Lower Palaeozoic-Upper Mesozoic Yahyalı group rocks, Triassic-Jurassic Beyaz Aladağ formation and Upper Cretaceous Mazmılı ophiolites. The western block units are Palaeozoic Niğde metamorphites, Palaeocene Çamardı formation which forms the Ulukışla group rocks, Karadağ volcanics and Mavraş limestone. Eocene Kaleboynu formation outcrops in both blocks. Cover units comprise Oligocene fluvial deposits of Çukurbağ formation, Miocene lacustrine deposits of Burç formation, Quaternary Çatalca conglomerates, slope deposits and alluviums. Çatalca conglomerates include important clues in terms of tectonic and morphological evolution of the region. Hence, its stratigraphy has been studied in detail, measured stratigraphic sections are taken and the development stages of alluvial fans formed by Çatalca conglomerates are analyzed. There are two alluvial fans formed by Çatalca conglomerates in the study area. These are Kelerdere fan in the north of Sulucaova and Demirkazık fan in between Demirkazık and Elekgölü villages. Features, that are supporting the tectonic uplift of the region, are found in both fans. As a result of the analysis, three stages have been found in the formation of these fans and according to that, those fans might have formed related to the tectonic and climatic effects. Morphological characteristics and the morphometric analysis of the study area are described in detail in the morphology chapter. The main morphological elements of the region are discussed under eastern block, western block and Ecemiş Fault Zone subtitles. Aladağ mountain range is in the eastern block; Niğde massive rise, Ulukışla Basin and Bolkar Mountains are in the western block. Ecemiş Fault Zone is taken as a single morphological element. The fault zone lies in a corridor from SE of Yahyalı town to NW of Pozantı between the eastern and western blocks. NNE-SSW oriented Ecemiş fault gave rise to the formation of large alluvial fans, deflected and offset streams, shutter ridges, terraces, triangular facets and slope deposits. Morphometric analysis of the study area is other important section of the morphology chapter. 8 main drainage basins in the vicinity of Ecemiş fault are selected for the morphometric analysis. These are, from north to south, Körköprü, Minas, Kocakapız, Fenk, Murt, Kazıklıaliboğazı, Deliboğazın and Çınarlı drainage basins. In order to better understand the effect of faulting activity to the drainage system, hypsometric integral, stream length-gradient index and valley-floor width to valley height ratio indices are applied. The result of the hypsometric integral calculations shows that the selected region is in a ?mature? stage where there is no peneplane formation and there is only some amount of tectonic activity. SL indices calculations support the existence of tectonic activity by the observed changes in the several channel slopes. Those changes in channel slope usually correspond to the faults in the area. Glaciation is another factor which affects the morphology of the region. Observations from the field and digital elevation modelling studies show the existence of glaciers on the steep slopes of the Aladağ Mountains. It is also suggested that there may be an effect of glaciations in the formation of alluvial fans. That is because the lengths of the streams are not too long to feed the fans and the drainage network is weak. On the other hand, the alluvial fans are quite widespread and big in volume. Rapidly melting glaciers can result in very high water currents which may act in the formation of those fans. Tectonic characteristics of the region is discussed under stratigraphy, morphology, paleoseismology and seismology subtitles. Stratigraphic and morphological observations suggest that Çatalca conglomerates evolved tectonically in 3 stages. By the reconstruction of offset or deflected streams, a Quaternary slip ranging between 350 m-2.5 km is achieved. Trenching and geophysical measurements performed in order to investigate the earthquake cycle on the Ecemiş fault. Results are discussed in the paleoseismology section. C14 dating analysis suggests that the last earthquake might have occurred 1890- 1750 BC and 2490- 2300 BC GPS data suggests a slip rate of 1-2 mm/yr for the Ecemiş Fault. Those rates show that the fault is slightly active. If we take an average 1 mm/yr rate, we can suggest a 3, 5-4 m of slip accumulation since the last earthquake in the region. Seismology of the region is studied from historical and instrumental records. According to the historical and instrumental records, seismic activity of the region is low., Doktora, PhD

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2007, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2007, Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2007, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2007, İstanbul, Türkiye'nin jeolojik anlamda en çok çalışılmış bölgelerinden biri olmasına karşın, bölgede yapısal jeoloji anlamında daha önce yapılmış çalışmalar genellikle büyük ölçekli olmuştur ve deformasyon evreleri ancak çok genel olarak ayırtlanmıştır. (örneğin, Akartuna, 1963; Baykal, Kaya, 1966). Bölgede iki tektonik birlik tanımlanmıştın Batı Pontidler'in (Yılmaz ve diğerleri 1997) bir parçası olan İstanbul Paleozoik Zonu ve inceleme alanının kuzeyindeki Kretase yaşlı magmatik yay volkanitleri. Daha önce bölgede yapılan hiçbir çalışmada, yapısal jeolojik analiz için bugün kullanılan çağdaş yöntemlerden yararlanılmamıştır (Passehier ve Trouw, 1996; Şekil 4). Bu yüzden özellikle İstanbul Boğazı'nın doğusunda, Palezoyik ve Mesozoyik yaşlı tektonik birimler arasındaki yapısal ilişkiler açısından kilit bir bölgede, aşağıdaki hedefleri gerçekleştirmek amacıyla ayrıntılı çağdaş bir yapısal jeolojik çalışma yapılması gereklidir: 1 ) Mesozoyik yaşlı kayaçların yapısal özelliklerini tanımlamak; 2) İstanbul Paleozoik istifi ile Kretase yaşlı magmatik yay volkaniklerinin yapısal ilişkilerini aydınlatmak; 3) İnceleme alanında ilk kez Chaput ve Hovase (1930) tarafından öne sürülen ve da ha sonra birçok araştırmacı tarafından arazi gözlemlerine dayanılarak, ancak arazide genellikle fayların kinematik hareket göstergelerine bakılmaksızın, desteklendiği öne sü rülen (örneğin, Akartuna, 1 963; Baykal, Kaya, 1966)- Paleozoyik yaşlı birimlerin güney den kuzeye, güneye doğru eğimli düşük açılı (yaklaşık 30 derece) "bindirme fayını" kul lanarak Kratese birimlerinin üzerini örttüğü görüşünün saha gözlemleriyle test edilmesi. "İstanbul-Beykoz'un Doğusu'nun Jeolojisi ve Mesozoyik deformasyonu" başlıklı bu yüksek lisans tezini, Prof. Dr. Boris Natal'in danışmanlığında yukarıdaki hedefleri ger çekleştirmek amacıyla hazırladım. Çalışma alanı için İstanbul Boğazı'nın doğu yakasında; batıda Akbaba Köyü, doğuda Paşamandıra, kuzeyde Kaynarca bölgesi güneyde Gümüşsüyü Mahallesi arasındaki bölgeyi seçtim. İnceleme alanı olarak bu bölgeyi seçmemin nedeni, hızla gelişen yerleşime bağlı olarak açılan yol ve yarmaların, inceleme alanını, İstanbul-Kocaeli Paleozoik yaşlı istifin, Mezoyozik yaşlı kayaçların ve bu iki farklı birimin yapısal özelliklerini tanımlamak için oldukça elverişli duruma getirmesidir. Bu çalışmanın temeli, 1999 yılının yaz ayında başlamış olup, belirli bir aradan sonra, 2002 yılının ilkbaharında sürdürülen yaklaşık iki buçuk ay süren saha incelemesinden toplanan 820 adet farklı gözlem noktasındaki jeolojik verilere dayanır (Şekil 1). Ayrıca bu çalışma, Uslu, O.B, (2002) ile paralel yürütülmüş ve bu iki çalışma birbirlerini tümleyici niteliktedir. Bu çalışmayla aynı verileri temel alan Uslu, OB (2002), aynı bölgedeki Paleozoyik yaşlı deformasyona odaklanırken, bu yüksek lisans çalışması Mesozoyik yaşlı kayaçlardaki deformasyon evrelerine ve bu Paleozoik istifiyle olan ilişkisini aydınlatmayı hedeflemiştir. Nitekim sözkonusu iki çalışma bir bütün olarak değerlendirilmelidir. Bu çalışmada Mesozoyik yaşlı kayaçların kinematik analizini yaptım ve Paleozoik yaşlı kayaçlarla arasındaki bazı ilişkileri aydınlattım. Bölgenin bugüne dek yapılmış en ayrıntılı olan ve daha önce hazırlanmış jeoloji haritalarından farklı litostratigrafık birimler içeren 1/10.000 ölçekli jeoloji haritasını hazırladım (Ek-1). Yukarıda değinilen problemleri çözmek amacıyla başladığım bu ortak çalışmanın sonucunda, bölgedeki küçük ölçekli yapısal kesitlerden de anlaşılabildiği gibi birimler arasında oldukça karmaşık yapısal ilişkiler olduğu, Paleozoik ve Mesozoyik yaşlı kayaçların zayıf metamorfizma ve çokevreli deformasyon geçirdiği anlaşıldı. Buna bağlı olarak bölgede farklı yaşlarda gelişmiş farklı yapısal referans düzlemleri bulunmuyor. Ayrıca klivajın tüm yapıya nüfuz etmediği için (penetrative), referans olarak (S(1) foliasyonu değil yalnızca tabaka düzlemini kabul edebildim. Bu koşullarda, çalışma bölgedeki tüm deformasyon evrelerinin bağıl yaşlarını belirlemek olan gerçek hedefine ulaşamadı. Ancak daha önceki çalışmalarda sözü edilmeyen, Kratase sonrası gelişmiş en az üç deformasyon evresinin inceleme alanındaki kayaçları etkilediği ortaya çıktı. Ayrıca, bölgede modern yapısal jeolojik yöntemlerden yararlanılarak hazırlanan bu ilk çalışmada sunduğum coğrafi bilgi sistemi (GIS) veri tabanının, ayrıntılı mostra tanımlamalarının, bulguların, yeni litostratigrafik birimler içeren jeoloji haritasının, ölçülü yapısal kesitlerin (EK 6-24) ve ulaştığım yeni sonuçların gelecekte bölgede yapı lacak benzer çalışmalara yön göstereceği ve kaynak sağlayacağı kesindir., Executive summary Although Istanbul is one of the most studied geographical locations in the Eastern Mediterranean area in terms of regional geology, the structural analyses which might have shed light on the different phases of deformation and the structural features are very rare, almost absent. Two tectonic units have been defined in the area: İstanbul Paleozoic Zone which is a part of a larger tectonic unit, the Western Pontides (Yılmaz et al. 19(>7), and to the north, the Cretaceous magmatic arc volcanic unit. The Istanbul region is located in a higly populated area, nevertheless many- geological aspects still remain unclear. Previous structural geological analyses (e.g. Akartuna 1963: Baykal Kaya, 1966) in die region were carried out in a relatively- larger scale sense, and the phase of deformations were defined very roughly. Above all, they did not account for modem methods of the structural geology. Thus it is necessary to pursue a small-scaled modern structural analysis (Passehicr ve Trouw. 1996), in a key region that may give detailed idea concerning the structural relationships between Paleozoic rocks and the Mesozoic rocks of the Istanbul Region, especially to the east of the Istanbul Strait where the geological studies are scarce, to address the following problems: 1 ) Defining the structural features of the Mesozoic rocks and the deformation phases that affect these rocks 2) Enlighting the structural relationships of Paleozoic rocks of İstanbul, so-called İstanbul zone, and the Mesozoic rocks 3) Testing the hypothesis of the south facing, low angle (30) thrust- fault, coined first by Chapul and Hovase (1930) and supported by some succeeding researchers (e.g. Akartuna, 1963, Baykal, Kaya, 1966), which cause the Paleozoic rocks of Istan bul to thrust-up the Mesozoic rocks, in the field This Master's thesis, titled "The Geology of the East of Beykoz (İstanbul): with a special emphasis on the Mesozoic deformation", was prepared under the supervision of Prof. Dr. NatalMn to fulfill the goals addressed above. The studies in the area have revealed that both Paleozoic and Mesozoic rocks were affected by polyphase deformation. Unfortunately, implementation of geometrical analysis of deformation (Passchicr vc Trouw, 1996) was hindered by the low metamorphism of the rocks; as a consequence structural reference surfaces of different age^ are absent. Since the cleavage is not persasive throughout the area, it prevented considering the foliation as the reference plane (Sq) which make the relative aging of the deformation phases an ardous task. Thus in most cases only- bedding can be used as the reference surface. Nevertheless, at the end of this study, it is revealed that at least three different Post-Cretaceous episodes of deformation affected the rocks of the study area, which are characterized by, 1 ) NNW-SSE oriented system of dykes; 2) NE-SW oriented sys tem of dykes and 3) wide (up to 500 meter) cataclastically deformed fault zones which cut the NE-SW oriented dyke systems. The last phase of deformation- which is not quoted in the previous studies- effect all the Paleozoic and Meosozic formations in the region, thus it may indeed control the morphology. As for the structural relationships of the Paleozoic rocks and Mesozoic rocks in the study area, it is observed that the boundary between these tectonic units are not characterized by a single, sinous. south facing, low-angled thrust fault at least to the cast of the study area- but by a high-angled faults, with an unknown kinematic history. The Geographical Information System (GIS) database, consisting of 820 observation points that is provided with this study and the small-scaled structural strip maps of the study area may guide the future researchers to put more strict age constraints on the phases of deformation, a study that is needed to be done in future., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2006, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2006, Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2006, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2006, Bu çalışmada, Orta Sakarya Havzası'nda yeralan Taraklı İlçesi'nin jeolojisi ve litostratigrafik birimleri açıklanmıştır. Araştırma bölgesinde, 5500 m'yi aşan kalınlığa varan Üst Kretase-Alt Tersiyer yaşlı çökeller, yaşlıdan gence doğru, Vezirhan formasyonu, Gölpazarı grubu, Selvipınar formasyonu, Kızılçay grubu, Aksu grubu, Şehren grubu birimleridir. Çalışma kapsamında Aksu grubu litolojileri ilk kez bu şekilde adlanmış ve içerisinden, Pınarcık formasyonu, Akyokuştepe formasyonu, Çakallartepe kireçtaşı ayırtlanmıştır. İnceleme alanında bulunan istiflerin transgresif ve regresif özellikler yansıttığı ve derin denizel türbiditik, geçiş ortamı sedimanları, karasal birimler ve denizel çökellerden oluştuğu görülmüştür. Yapılan arazi çalışmaları, inceleme alanında görülen tüm Mesozoyik ve Tersiyer birimleri D-B doğrultulu eksenlere sahip kıvrımlar oluşturacak şekilde kıvrımlanmışlardır. Bu yapı K?G doğrultusu boyunca etkili olmuş sıkışma kuvvetlerinin yarattığı büyük çaplı asimetrik antiklinal ve senklinaller olarak ortaya çıkmaktadır. Çalışma alanında çeşitli ölçek ve karakterlerde bir çok fay bulunmaktadır. Bölgede izlenen en önemli iki fay birer bindirme fayı olan Pirler ve Sarıkaya faylarıdır. Bu faylarda K?G doğrultusu boyunca etkili olmuş sıkışma kuvvetlerinin yarattığı faylardır ve kıvrımlanmayla beraber geliştikleri görülmektedir., In the Central Sakarya Basin, an investigation related to the geology and lithostratigraphy of the Taraklı County (Sakarya) was carried out. In the study area, the Upper Cretaceous- Lower Tertiary sediments have a total thickness of 5500 m. The lithostratigraphic units from oldest to youngest are the Vezirhan formation, the Gölpazarı group, the Selvipınar formation, the Kızılçay group, the Aksu group and the Şehren group. The Aksu group and its members; Pınarcık formation, Akyokuştepe formation, and Çakallartepe limestone; have been named in this study. The units in the study area reflect transgressive and regressive sedimentary characteristics and consist of deep marine turbiditic to transitional marine and nonmarine-deltaic deposits. The field investigations show that all the Mesozoic and Tertiary units are folded and some anticlinal and senclinal structures, which have E- W trending fold axises, are observed in the field. This structures are related to the N-S trending compressional regime. Large amount of faults are also observed in the study area. Even though these faults show different characteristics and have different scales in the field, the most important ones, which have reverse behavior, named as Pirler thrust and Sarıkayatepe thrust. It is evident that the genesis of these faults can be attributed to the effect of N-S trending compressional forces., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2006, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2006, Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2005, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2005, Bu çalışmada, Türkiye'nin en önemli fay kuşaklarından birini oluşturan Kuzey Anadolu Fayı'nın (KAF), Ilgaz (Çankırı) ve Karlıova (Bingöl) arasında kalan kesiminin morfokronoloji tabanlı kayma hızı ve depremselliği çalışılmıştır. Fayın farklı kesimleri üzerinde uzaktan algılama ve arazi çalışmaları ile belirlenen toplam 7 çalışma alanında, OSL (Optik Uyarımlı Işınım) yöntemi ile yaşlandırılan ötelenmiş morfolojik birimlerin son beşbin yıllık zaman dilimi içerisinde işaret ettikleri ortalama jeolojik kayma hızı 18.4 +1.4/-1.3 mm/yıl'dır (%68 olasılık aralığı). Gerek bu ortalama değer, gerekse her bir çalışma alanından elde edilen bulgular, GPS ölçümlerinin modellenmesi ile hesaplanan elastik blok model hızlarının altında kalır. Farklı zaman aralıklarını temsil eden bu iki değer arasında görülen uyumsuzluğu açıklayan en önemli hipotez, KAF üzerinde yirminci yüzyılda meydana gelen ve toplam 1000 km civarında kesimin kırılması ile sonuçlanan deprem serisinin yol açtığı post sismik süreç ve buna bağlı olarak deformasyon hızının zaman içerisinde değişmesidir. 1939 Erzincan Depremi yüzey kırığının yaklaşık 100 km'lik bir kesimini oluşturan Kelkit Vadisi Segmenti üzerinde yapılan paleosismoloji amaçlı fay kazıları, bu tez çalışmasının ikinci kısımını oluşturur. Reşadiye (Tokat) ve Koyulhisar (Sivas) arasında açılan toplam dört hendekten, iki tanesinden elde edilen sonuçlara göre KAF'ın bu kesimi için 1939 öncesi 3 eski olay belirlenmiştir. Bunlar gençten yaşlıya doğru sırasıyla MS. 1668, 1254 ve 1045 tarihsel depremleri ile deneştirilmiştir. Ayrıca bu ve bölgede yapılan diğer paleosismoloji çalışmalarının sonuçları birlikte değerlendirilerek, doğrultu atımlı fayların özellikle yapısal olarak karmaşık kesimleri için ?yarı-değişken? deprem tekrarlanma modeli önerilmiştir., In this study, I documented new geologic slip-rates for the structurally simple and single strand section of the North Anatolian Fault (NAF), between Ilgaz (Çankırı) in the west and Karlıova (Bingöl) in the east, to provide a better understanding on this system?s behaviour in different temporal and spatial scales. This morphochronologic study mainly depends on identification of sites with proper offset features, precise displacement measurements of these structures and lastly Optical Stimulated Luminescence (OSL) dating of each related geologic unit. I calculated 7 independent slip-rates from dating of geomorphic markers in 5 new and 2 revised previously known sites. I analysed all these new and existing data by using a ready Monte Carlo model to determine (a) a precise average slip rate and (b) any slip variability for the last 5 ka. Results from modelling yield an average slip rate of 18.4 +1.4/-1.3 mm/a (68% confidence). The most plausible mechanism to clarify the discrepancy of geologic and geodetic rates is the postseismic process, which started after the 20th century earthquake sequence on the NAF. In addition to slip-rate studies, I undertook paleoseismological trench investigations on the Kelkit Valley segment where there is little or no paleoseismic information to understand the rupture behaviour at this structural complex section of the NAF. I excavated 4 trenches at three different sites, between Reşadiye (Tokat) and Koyulhisar (Sivas). Only two trenches provided reliable results as evidences of 4 paleoearthquakes, which are correlated with A.D. 1045, A.D. 1254, and A.D. 1668 historical events prior to the 1939 Erzincan Earthquake rupture by using historical records and other nearby paleoseismological studies. I also suggest a new slip model by using both this and previous studies, and named it as ?quasi-variable?, in which amount of slip differs between individual events, but contains a kind of an order in multi-cycle periods., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2005, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2005, Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2005, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2005, Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü , 2004, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences , 2004, Çanakkale İli'nin Biga İlçesi güneyi ile Çan ilçesi kuzeyini kaplayan yaklaşık 2 120km lik bir alanda Nilüfer ve Hodul Formasyonları ile bunları stratigrafik bir dokunakla örten Ceylan Formasyonu ve Neojen kaya topluluğu yer almaktadır. Başlıca metabazit, fillat ve ultramafik-meta-gabrolardan oluşan Nilüfer Formasyonu düşük dereceli metamorfizma geçirmiş, Geç Triyas yaşlı ve 3 km kalınlıklı bir okyanusal plato - ofiyolit kırıntısı görünümündedir. Formasyon kuzeydoğu dalımlı, kuzeybatı verjanslı asimetrik bir antiform oluşturmaktadır. Hodul Formasyonu başlıca arkozik kumtaşı ile kendi içinde gözlenen moloz akıntılarından oluşan bir birimdir. Şiddetli deformasyona uğramış formasyon metamorfizma izi taşımamaktadır. Triyas yaşlı bu formasyon Nilüfer Formasyonu'nu bindirme fayları ile üzerlemekle birlikte yine Nilüfer Formasyonu içerisinde lensler halinde bulunmaktadır. Karakaya Kompleksine ait Nilüfer ve Hodul Formasyonları kuzeyde Orta-Üst Eosen yaşlı Ceylan Formasyonu tarafından örtülmektedir. Düşük açılı bir tabakalanma gösteren ve hafif dereceli kıvrımlanmaya sahip, türbiditik karakterli Ceylan Formasyonu başlıca kumtaşı-şeyl ardalanmasından oluşur. Neojen gölsel çökelleri ile Neojen andezitik bazaltları ise Karakaya Kompleksi birimlerini güneyde örtmektedir. Çalışma alanında, ayrıca, miyosen yaşlı iki granit-granodiorit sokulumu yer almaktadır. Bu plutonik sokulumlar bölgenin kuzeydoğusunda yer alır. Nilüfer Formasyonu'nun mevcut yaşı ve yapısı onun Geç Triyas'a kadar Paleotetis okyanusuna ait bir okyanusal plato iken bu zamanda Lavrasya güneyine daldığını göstermektedir. vii, Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü , 2003, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences , 2003, Güneyli Salınım (ENSO) ve Kuzey Atlantik Salınım (KAS) gibi büyük atmosferik sirkülasyonlar meydana geldikleri bölgelerle birlikte civarlarında da önemli etkilere sahiptirler. Kuzey Atlantik Salınımı, ENSO’ya göre büyük bir alanı etkisi altına alan İzlanda civarındaki Subpolar Alçak Basınç Merkezi ve Azor Adaları civarındaki Subtropikal Yüksek Basınç Merkezi arasındaki atmosferik kütledeki büyük ölçekli meridyonel sirkülasyondur. Bu çalışmada bölgesel iklim modeli RegCM2, batıda İzlanda ve Azor Adalarını, doğuda Hazar Denizi’ne güneyde Afrika’nın kuzeyi ve kuzeyde İskandinavya’nın bir kısmını içine alan bölge için pozitif KAS indeksinin gözlendiği 1989-1990 ve negatif KAS indeksinin gözlendiği 1995-1996 yılları için 1989, 1995 yıllarında Ekim, Kasım, Aralık ayları ve 1990 ve 1996 yıllarında Ocak, Şubat ve Mart ayları için çalıştırılmıştır. Modelin çalıştırıldığı altı ay içinden KAS’ın daha büyük ve önemli etkilerinin görüldüğü kış KAS indekslerini (KASİ) temsil eden Aralık, Ocak ve Şubat ayları analizlerde dikkate alınmıştır. Modelin tutarlılığı için ise, 500mb jeopotansiyel yüksekliği NCEP verileri ile karşılaştırılmıştır. Model paternleri genel paternler ile uyum göstermektedir. 850mb rüzgarları ve 700mb akım çizgileri her iki indeks durumu için analiz edilmiştir. Özellikle KAS’ın farklı iki indeks durumundaki yağışın bölgesel dağılımı üzerinde önemli etkisi vardır. KAS’ın pozitif olduğu kış indeksinde yağış özellikle kuzey Avrupa ülkeleri ve İskandinavya üzerinde meydana gelirken Avrupa’nın güneyi, Akdeniz, Türkiye ve kuzey Afrika’da daha kuru şartlar gözlemlenmektedir. Negatif fazda ise tam tersi durum söz konusudur. Model sonuçlarını irdelemek için İklim Teşhisleri Merkezi (CDC, The Climate Diagnostics Center) tarafından oluşturulmuş aylık ortalama yağışlar kullanılmıştır. Model tarafından hesaplanan toplam yağışlarına bakıldığında 1989-1990 pozitif indeks ve 1995-1996 negatif indeksin olduğu periyotlarda da benzer bir patern gözlenmiştir., Large atmospheric circulations such as, Southern Oscillation (ENSO) and North Atlantic Oscillation (NAO) have significant effects in their formation regions with their surrounding continents. The North Atlantic Oscillation, large-scale meridional circulation in atmospheric mass between subpolar low pressure center and subtropical high pressure center influences larger areas than the ENSO. In this study, regional climate model (RegCM2) domain is from Island and Azor islands to the Hazar Sea in west-east direction and from northern Africa to part of north Scandinavia in south-north direction. Time periods for the model runs are chosen in 1989-1990 for positive index and in 1995-1996 for negative index. Model is run for October, November and December in 1989 and 1995 and for January, February and March in 1990 and 1996. In the analysis, December, January and February is considered to represent large and important effects of the NAO winter index within the six months model runs. 500mb gepotantial height compare with NCEP data for model consistency and simulated model patterns are well-represented the observed patterns. 850mb wind stress and 700mb stream flow are analysed for two different indices phase. Especially, the NAO has significant effects on the spatial distrubition of precipitation. Precipitation observes over the north European countries, Scandinavia when positive NAO winter indices occur and dry conditions is dominant over the southern Europe, Mediterranean, Turkey and north Africa. In contrast, negative indices have opposite conditions. Monthly mean precipitation data from the Climate Diagnostics Center (CDC) used to compare model results. Accumulative precipitations calculated by model have similar pattern in 1989-1990 positive index years and in 1995-1996 negative index years., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2003, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2003, Büyük göllerin dinamik açıdan oldukça ilginçtirler çünkü okyanuslara etki eden aynı türden kuvvetlerin etkisi altmdanrlar fakat oktanuslarda olduğu gibi göllerde açık sınır şartlar belirlemek gerekmez ve kapalı bir ortam içinde oldukları için göller üzerinde hidrodinamik çalışma yapmak daha kolaydır. Bu çalışmada Van Gölü' nün iklimsel etkiler altındaki hidrodinamik davranışı incelenmiştir. Bu inceleme için geniş bir kullanım alanına ve çeşitli yardımcı programlara sahip, POM (Princeton Ocean Model) seçilmiştir. POM üç boyutlu, düşeyde topografyayı izleyen sigma kordinatı kullanan ve temel Navier-Stokes denklemlerini çözen bir modeldir. Öncelikle modelin farklı iklimsel etkiler altındaki davranışını incelemek için çeşitli test simulasyonlan yapıldı. Bu testlerde elipsoid ve kutu gibi idealize edilmiş geometriler kullanıldı. Sonuçta göldeki sirkülasyonun ve buna bağlı olarak sıcaklık dağılımının rüzgar ile büyük oranda ilişkili olduğu bulundu. Ayrıca gizli ısı, hissedilir ısı ve göl yüzeyinden atmosfere olan uzun dalga boylu ısı kayıplarının, göldeki ısı dağılımım, düşey ve yatayda meydana gelen hareketleri büyük ölçüde etkilediği anlaşılmıştır. Tüm bu test simulasyonlarmdan sonra model herbir mevsim için ayn ayrı mevsimsel ortalama değerler ile çalıştırılmış ve her bir mevsim kendi içinde değerlendirilmiştir. Mevsimsel simulasyonlar Van Gölü' nün büyük ölçüde iklimsel etkiler altında olduğunu göstermektedir. Yaz ve Kış aylarında göl düşey olarak termal tabakalaşmış bir yapıdadır. Sonbahar' da ise karışım tüm gölde baskın olan durumdur. Ayrıca mevsimsel etkiler ve rüzgar nedeniyle gölün derin olan bölgelerinde döngüsel akıntılar oluşmaktadır., Large lakes are interesting dynamically because they are under the similar forcing effect as the oceans, but it is not necessary to specify open boundary conditions in lake because of their geometry and therefore it is easier to formulate models of their hydrodynamics. In this study, hydrodynamic behavior of Lake Van under a variety climatic forcings is investigated. POM (Princeton Ocean Model) was chosen for this study because of its wide range of usage and existence useful tools for setting up a specified problem. POM is a three dimensional, terrain-following sigma coordinate, free surface, primitive equation ocean model, which includes a turbulence sub-model. The model solves principal Navier-Stokes equations. In order to study the behavior of the model for various basin shapes and different climatic forcings, various test cases have been examined, illustrating idealized lake geometries such as ellipsoid, flat bottom box and inclined bottom box. Through these tes^eases, it has been observed that the temperature distribution in the lake is closely related to wind forcing applied at the lake surface. Moreover, sensible, latent and upward longwave heat losses influence horizontal and vertical temperature distribution and currents in the lake. After the all of4hese 'idealized geometry' simulations, POM was run for each season with 'real' lake bathymetry using long-time seasonal averages of forcing parameters. Seasonal simulations show that lake is controlled of the climatic forcing. In summer and winter, Lake Van is stratified and the mixing process is dominant in fall season. The seasonal climatic forcing induces gyres in the deepest region of the lake., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2002, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2002, Bu çalışmada paleosismoloji yöntemi ile Kuzey Anadolu Fay Zonu'nun Hersek Deltası'ndaki fay geometrisi belirlenmiştir. Bu çalışmalar kapsamında stereografik hava fotoğrafları incelenmiş, mikrotopografya haritalarından sayısal yükseklik haritaları elde edilmiş, inceleme alanının jeoloji ve jeomorfoloji haritaları yapılmış, delta üzerinde VLE ve sismik yansıma jeofizik yöntemleri uygulanmış, fay kazıları yapılmış, inceleme alanının arkeosismoloji ve dendrosismoloji potansiyeli. değerlendirilmiş, elde edilen veriler için yan elastik uzayda sonlu elemanlar kullanarak deformasyon modellemeleri yapılmıştır. Tüm bu araştırmalar sonucunda Kuzey Anadolu Fay Zonu'nun Hersek Delta' sının doğusunda sola sıçrama yaptığı ve inceleme alanındaki morfolojiyi bu şekilde oluşturduğu ortaya konmuştur., In this study, the fault geometry of the North Anatolian Fault Zone on the Hersek Peninsula was studied using paleoseismological technicques. The scope of the work includes; interpretation of stereographic air photos, creating digital elevation maps using microtopographical maps, mapping the geology and geomorphology of the study area, using VLF and seismic reflection geophysical technicques, trenching, evaluation of the archeoseismological and dendroseismological potentials of the study area and deformation modelling in half elastic space with finite elements using the data acquired during these studies. The evaluation of the information gathered as a result of these studies enlights that North Anatolian Fault Zone continues to the west of Hersek Peninsula making a restraining stepover east of the delta which forms the recent morphology., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2002, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2002, İnceleme alanı Armutlu yarımadasının orta kuzey kesimlerinde, Yalova ve Çınarcık arasında yer almaktadır. Bu alanda yapılan ayrıntılı jeolojik ve morfotektonik çalışmalar bölgede neotektonik aktivitenin Geç Miyosen - Erken Pliyosen sonrasında başladığını göstermektedir. Buna göre inceleme alanının içerisinde yer aldığı Armutlu yarımadasının ve yakın çevresinin jeolojik evrimi birbirinden belirgin bir şekilde ayrılabilen iki dönemde gerçekleşmiştir: a) Paleotektonik dönem b) Neotektonik dönem. Paleotektonik dönem bölgede Üst Miyosen - Pliyosen yaşlı Kılınç ve Aktoprak formasyonlarının çökelmesinden önce gelişen tüm jeolojik - tektonik olayları kapsamaktadır. Kılınç ve Aktoprak formasyonları birbirinden çok farklı karakterlere sahip kaya topluluklarını belirgin bir açısal diskordansla örtmekte ve düşük eğimli - olgun bir topografya üzerinde gelişmiş akarsu, bataklık, göl çökellerini temsil etmektedir. Kocaeli - Trakya penepleninin devamı niteliğindeki bu olgun topografya neotektonik dönemin başlamasıyla parçalanarak gençleştirilmiştir. Böylece başlayan neotektonik dönem bu çalışmada iki alt bölüme ayrılmıştır. Bunlardan birincisi Kılınç ve Aktoprak formasyonlarının çökelimini izleyen dönemde KD-GB ve KB-GD doğrultulu eşlenik (conjugate) fay sistemi tarafından denetlenen birinci dönem, ikincisi ise Kuzey Anadolu Fayı'nın bölgede etkin olmasıyla başlayan, D-B doğrultulu sağ yanal atımlı fay sisteminin denetlediği ikinci dönemdir. Geç Miyosen peneplen topografyasının KD-GB ve KB-GD doğrultulu bir eşlenik fay sistemi tarafından parçalanmasıyla bölge bloklu bir yapı kazanmış ve morfoloji gençleşmiştir. Doğrultu atımlı sağ yönlü ve doğrultu atımlı sol yönlü bu faylarda yer yer eğim atım bileşenleri de gelişmiştir. Alçalan bloklarda Neojen çökelleri önemli oranda korunmuş, yükselen bloklarda ise aşındırılmıştır. D-B doğrultulu faylar daha önce gelişmiş olan KD-GB ve KB-GD doğrultulu fayları keserek Neojen birimlerinin mostra dağılımını denetlemiş ve bugünkü morfolojinin gelişmesine neden olmuştur. D-B doğrultulu fayların aktivitesi KD-GB ve KB-GD doğrultulu fay sistemim canlandırarak Armutlu yarımadası içinde blok rotasyonuna neden olmuştur., The area studied in this thesis is situated in the middle part of the Armutlu Peninsula, more precisely between Yalova and Çınarcık. The previous geological and morphotectonic studies suggest that the neotectonic activity in the region started after the period between Late Miocene and Early Pliocene. The geological evolution of the Armutlu Peninsula and its surroundings was mainly shaped during two separate periods: Palaeotectonic period and Neotectonic period. The paleotectonic period includes all the geological and tectonic evolution that took place before the sedimentation of the Kıhnç and Aktoprak formation of Miocene-Pliocene age. Kılınç and Aktoprak formations represents a group of sediments that overlie a variety of rocks with an angular discordance. The unit is mainly characterized by river, swamp and lake sediments that sit on a gently inclined mature topography. This gently inclined topography is in feet a continuation of Kocaeli-Thrace peneplain and is rejuvenated through a fragmentation. The above-mentioned neotectonic period can be further divided into two sub- periods. The first of these subperiods is dominated by NE-NW conjugate faulting and strats just after the sedimentation of Kılınç and Aktoprak formations. The second sub-period is mainly dominated by E- W oriented dextral strike-slip faults triggered by the right lateral shear imposed by the North Anatolian Fault. The fragmentation of the Late Miocene peneplain topography NE-SW and NW-SE oriented conjugate fault sytem literally divided the whole region into blocks. As a result, the morphology is rejuvenated. It is important to point out that the conjugate strike-slip fault system mentioned here has also some dip-slip components and this caused some vertical motions. On the decending blocks the Neogene sediments were well preserved, whereas the ascending block were largely eroded. The E-W oriented faults cut the pre-existing NE-SW and NW-SE oriented faults and determined the distribution of the Neogene units and consequently gave rise to today's morphology. These E-W oriented faults also caused some re activation of the NE-SW and NW-SE faults they cut and caused a block-rotation in the Armutlu Peninsula., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2002, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2002, Bu çalışma, 17 Ağustos 1999 tarihinde gerçekleşen ve binlerce kişinin ölümüne ve bir o kadar kişinin de evsiz kalmasına yol açan İzmit depreminin meydana getirdiği yüzey deformasyonlannın incelenmesi amacıyla gerçekleştirilmiştir. Yapılan çalışma üç ana kısımdan oluşmaktadır. Bu ana kısımlar; (1) depremlerde meydana gelen yer değiştirmelerin incelenmesinde GPS tekniği ile elde edilen verinin işlenmesi, (2) bu verinin modellenmesi, ve (3) bulunan bu modelin Coulomb gerilim dağılımlarının belirlenmesinde kullanılması olarak özetlenebilir. 17 Ağustos 1999 İzmit depremine ait deprem anı (coseismic) GPS verileri elastik yer değiştirme yöntemi ile modellenmiş ve model ile yüzey gözlemleri arasında oldukça iyi uyum elde edilmiştir. Bulunan model fay parametreleri kullanılarak 17 Ağustos 1999 İzmit depreminin 12 Kasım 1999 Düzce depremine olan etkileri ortaya çıkarılmış ve İzmit depreminden sonraki statik gerilimin Düzce depremini tetikleyebilecek büyüklükte olduğu gösterilmiştir. Söz konusu her iki depremin Coulomb modeli ile modellenmesi sonucunda Doğu Marmara Bölgesi'nde gerilimin 2 barın üzerinde arttığı gözlenmekte ve buradan bu bölgenin deprem riskinin arttığı sonucuna varılmaktadır., In this study the surface deformation of fee August 17, 1999 Izmit earthquake that caused tens of thousands casualties and homelessness was investigated. The study can be summarized in to three main sections; (1) reprocessing some of the coseismic GPS data, (2) modelling of GPS data, and (3) using the model to investigate earthquake interactions between Izmit and Duzce earthquakes. Although the main model which was calculated from the GPS data collected from stations which are in limited areal distribution, fee result is harmonious with other studies both made with same data and different static data (Reilinger etal,. 2000; CaMr etal, 2002; Barka etal, 2002). In both 17 August 1999 Izmit and 12 November Duzce 1999 earthquakes' Coulomb modelling results, areas where the stress increases are covering the aftershocks (more than % 80) in fee Marmara region. Calculations made for fee 17 August 1999 Izmit earthquake segment showed us feat in the east Marmara region and around Duzce plain stress increases over 2 bars ; that is more than fee amount of accepted triggering limit (0.5 bars). As a result of calculations made on fee segment which 12 November 1999 Duzce earthquake had occured, fee stress around fee hypocenter of that earthquake is 1.4 bars ; that is more than the amount of accepted triggering limit. Also there's a stress- increased area within the region of Duzce segment's east edge and 1944 Mudurnu earthquake segment; but previous paleoseismologic studies showed us feat there's not enough length on fee "undisturbed" segment that can cause an M>6 earthquake. On fee other hand, fee stress increase in fee west end of Izmit segment has increased the earthquake risk on fee North Anatolian Fault which continues under Marmara Sea., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2002, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2002, Bir bölgenin arazi kullanım potansiyelinin belirlenmesi fiziksel ve sosyal açıdan çok disiplinli ve çok aşamalı çaba gerektirir. 1999'da yaşanan iki büyük deprem sonucunda, arazi kullanım planlamasının hayatımızdaki önemi anlaşılmıştır.Bu araştırmada Türkiye'nin kuzeybatısında bulunan Armutlu Yarımadasının yerleşim açısından kullanılabilirliği sadece fiziksel koşullar gözetilerek değerlendirilmeye çalışılmıştır. Armutlu Yarımadası Kuzey Anadolu Fay' mm iki ana kolu ile sınırlanmıştır. Ana kol, kuzeyde İzmit Körfezi içerisinde, diğer kol ise güneyde Mekece-Sapanca- Gemlik güzergahı boyunca bulunur. Bu iki fay arasında, pozitif bir çiçek yapısı şeklinde yükselen Armutlu Yarımadası bilhassa kuzey kesimlerinde tarih boyunca yoğun bir yerleşime sahne olmuş, bu yerleşimler depremlerden önemli hasarlar görmüşlerdir. Bulunduğu jeolojik konum nedeniyle Armutlu Yarımadası yüksek deprem riski taşımaktadır. Bu açıdan bölgenin depremselliği ve doğal fiziksel koşullarının, yerleşim planlamasındaki önemi büyüktür. Armutlu Yarımadasının jeolojik konumunun yanısıra, morfolojik koşullan, toprak, bitki örtüsü ve heyelanlar, yerleşime sınırlamalar koyan başlıca diğer fiziksel unsurlardır. Bu araştırmada Armutlu Yarımadası 'nın yerleşim açısından risklerini değerlendirmek amacı ile çeşitli haritalar üretilerek bunlar Coğrafi Bilgi Sistemi ortamında değerlendirilmiştir. Haritaların yapımında öncelikle mevcut veriler değerlendirilmiş, bunlar sahada denetlenmiştir. Bunun yanısıra sayısal yükseklik modeli ile morfolojik değerlendirilmeler yapılmış, tüm bu aşamalarda uzaktan algılama teknikleri ile Armutlu Yarımadası 'nın LandSat uydu görüntülerinden yararlanılmıştır. Elde edilen jeoloji, jeomorfoloji, heyelan, eğim, bakış yönü, toprak türü ve orman dağılım haritaları, bilgisayar ortamında Coğrafi Bilgi Sistemi çerçevesinde birleştirilmiş ve yerleşime en uygun alanlar ortaya konmuştur., Defining the land use potential for a region according to physical and social conditions requires high level discipline and many endeavors. Since, Turkey has experienced two big earthquakes in 1999; we all acknowledged that the land use plan is vital for our lives which were not taken seriously into account. The main goal of this study is to analyze the physical conditions due to potential usage of the region. Two main branches of the North Anatolian Fault, main branch to the north, and Mekece-Sapanca-Gemlik branch to the south delimit the Armutlu Peninsula, Nortwestern Turkey. These two faults created positive flower structure and Armutlu Peninsula is rising up because of this situation. Armutlu Peninsula's northern part has always been affected from serious damages caused by earthquakes, where settlements were built since ancient times. Because of its critical geological setting and the fast growing population, Armutlu Peninsula is in high hazardous risk. Therefore, the seismicity of the region and the natural physical conditions are in great importance. Besides, the geological condition of Armutlu Peninsula, soil, vegetation and landslides are other parameters which are important for limitations. In this study, various maps were created and analyzed in GIS environment in order to point out the risks related to land usage. Ready ones were used for creating the maps. Also, the data was analyzed in the field. The morphology of the region is analysed by using digital elevation data and LandSat images of the Armutlu Peninsula were analysed by using remote sensing methods. All these data were combined with detailed geology, geomorphology, landslide, slope, aspect, soil type and vegetation maps in a GIS environment. Lastly, potential lands mat could be used safely were pointed out., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2002, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2002, Ankara ili Nallıhan ilçesi civarım içine alan çalışma alanı, izmir - Ankara kenedinin hemen kuzeyinde yer almaktadır ve yapısal olarak bir kıvrım ve bindirme kuşağıdır. Bu çalışma ile, izmir - Ankara kenedi ile birbirinden ayrılan, Sakarya Zonu ve Anatolid Torid Blok'unun çarpışma zamanlamasına ve kenedi temsil eden yapılara ışık tutmak amaçlanmıştır. Çalışma alanında gözlenen en geniş bindirme, 100 km'den fazla devam eden, doğu - batı uzantılı Sarıcakaya - Nallıhan bindirmesidir. Bu bindirme çalışma alanım iki parçaya ayırmaktadır. Kuzeyde tavan blok, Üst Jura - Alt Kretase yaşlı pelajik kireçtaşı çökeli olan Soğukçam Kireçtaşı ile başlar. Daha kuzeyde, Soğukçam Kireçtaşı Üst Kretase yaşlı fliş çökellerine geçmektedir. Tavan bloğundaki tüm birimler yaklaşık doğu - batı uzantılı kıvrım eksenleri sergilemektedir. Nallıhan bindirmesinin güneyinde ise, Triyas yaşlı metabazit - fillat - mermer istifinden oluşan Nilüfer Birimi temeli teşkil etmektedir. Bu birim, Orta Paleosen - Orta Eosen yaşlı Kızılçay formasyonu olarak bilinen, kırmızı kumtaşı, çakıltaşı ve çamurtaşından oluşan bir akarsu istifi ile uyumsuzlukla örtülmektedir. Çalışma neticesinde izmir - Ankara kenedinin, çalışılan alanda Orta Eosen yaşlı bir bindirme ile temsil edildiği anlaşılmıştır. Kened boyunca, Anatolid Torid Bloğuna ait Üst Kretase yaşlı melanj, Sakarya Zonu'na ait Triyas yaşlı, temel kayaları tarafından üzerlenmektedir. Söz konusu bindirme, zaman içerisinde sebep olduğu fazladan yük neticesinde, bindirmenin hemen önünde bir çöküntü havzası oluşmasına, havzanın devamında ise bölgenin yükselmesine neden olmuştur. Yükselme neticesinde, bölgede izlenen Jura - Kretase istifi aşınmış, temeli oluşturan Jura yaşlı temel üzerine ise Orta Paleosen - Orta Eosen yaşlı akarsu çökelleri gelmiştir. Ayrıca bölge genelinde izlenen D - B uzantılı bindirmeler, kıvrım eksenleri ve D - B uzantılı kenet, Pontidler ve Anatolid Torid Blok'u arasında kuzey - güney yönde bir kısalma olduğuna işaret etmektedir., The study area, Ankara - Nallıhan county, is located immediatly north of the İzmir - Ankara suture and structuraly it's a fold and thrust belt. The aim of this study is to constrain the timing of collision between the Sakarya Zone and the Anatolide - Tauride Block and to determine as what type of structures represent the suture. The largest thrust observed in the area studied is the E - W trending Sancakaya - Nallıhan thrust which extends over 100 km. This thrust divides the study area into two parts. la the north, the hanging wall starts with Upper Jurassic - Lower Cretaceous pelagic Soğukçam Limestone. Further north, Soğukçam Limestone passes up into Upper Cretaceous flysch sequence. All the units in the hangingwall exhibit east - west trending fold axis. South of Nallıhan thrust, the basement is represented by Triassic metabasite - phyllite - marble succesion of the Nilüfer formation. This unit is unconformably overlain by Middle Eocene red conglomerate, sandstone and mudstone sequence of Kızılçay formation. This study has revealed that the İzmir - Ankara suture within the area studied is represented by a Midlle Eocene thrust which places the Triassic basement rocks of Sakarya Zone over Upper Cretaceous melange of Anatolide Tauride Block. Nallıhan thrust has created an erosinal bulge followed by a foreland basin. This is represented by the Eocene Kızılçay formation resting on the Triassic formation. The intervening Jurassic - Cretaceous sediments were apparently eroded during the thrusting. Also, E - W trending thrusts, fold axis and the E - W trending suture indicate an N - S shortening between Pontides and Anatolide Tauride Block during the Eocene., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2002, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2002, Yüksek lisans tezi olarak hazırlanan bu çalışma da Trakya havzasının kuzey sınırını oluşturan bir çizgisel yapı ve bu çizgisel yapıyla aynı açıda gelişmiş olan bir fay incelenmiş ve bu iki çizgisel yapının birbirleriyle ve havza sınırıyla olan ilişkisi açıklanmaya çalışılmıştır. Bu iki yapıdan Kırklareli ilinin kuzeydoğusunda bulunan Sergen Fayı tamamen metamorfik birimlerin hakim olduğu bir arazide gelişimştir. Bu fay genişlemeyi gösteren normal karakterli bir faydır. Sergen fayının olduğu bölgede toplanan veriler ve bölgedeki ölçümler incelendiğinde bu fayda bir hareket tespit edilememiştir. Daha güneyde yeralan diğer yapı bir kaç segmentten oluşur. İncelenen en kuzeydeki bölümde Kırklareli ilinin içinden geçen bir normal fay bulunmaktadır. Fayla iligili arazi gözlemleri ve ölçümler yapılmış ve çeşitli sondaj loğları incelenmiş ve daha önceden tesbit edilememiş bu fay saptanmıştır. Yapının Pınarhisar, Vize, Binkılıç arasındaki bölümünde yüzeyde hiç bir fay saptanamamış, ancak alınmış olan sismik kesitlerin incelenmesi ile gömülü olan Kuzey Osmancık fayının Pınarhisar-Vize arasında yüzeye yaklaştığı anlaşılmıştır. Bu yapının en güneydeki kesimi İstanbul ilinin Binkılıç köyü ile Çatalca ilçesi arasındaki kesimidir. Bu kesimdeki arazi çalışmalarında Çatalca ilçesinin batısındaki sırt içerisinde Çatalca fayı olarak adlandırılmış olan fay tesbit edilmiş fayla ilgili çeşitli ölçümler alınmış ve çizgiselliğin üstündeki diğer yapılar ve Sergen fayı gibi normal bileşenli açılmayı gösteren bir yapı olduğu anlaşılmıştır. Ayrıca sırtın ve fayın morfolojik yapışma dayanarak bu sırtın kuzeydoğu yamacının hemen önünde gömülü bir fay daha bulunduğu da öne sürülmüştür. Bölgeyle ilgili yapılan ölçümler, toplanan veriler ve yapılan çalışmalar sonucunda bu yapının şu anda aktivitesini kaybetmiş, yer yer kalıntı niteliğinde hareketler gözlenen ve Trakya havzasının kuzey sınırının oluşumunda etkili olan bir transform fay ve bu faya bağlı gelişmiş bir normal fayın yüzeydeki izi olduğu anlaşılmıştır., In this study, which is prepared as the master thesis, a linear structure that is formed northern border of the Thrace Basin and the fault which is developed with the same angle with that linear structure is searched. The relationship of this to linear structure that is related with the each other and the border of the basin has been studied to explain. The fault Sergen which is located northeastward of city of Kırklareli has been formed in the metamorfic area. This fault is showing the normal character and extension. When we investigated the measurements and datum about this area, it hadn't been found any motion at this fault. The other structure located at more southern area contents of some segments. In most northern area of the research area, there has been a normal fault passed through Kırklareli City. An area! observations and measurements has been applied. The some drill logs have been examined. At the last of this study, a fault which hasn't been defined before that study, is found. There hasn't any fault segment in surface of the linear structure is between Pinarhisar Vize and Binkılıç. But the seismic profiles have been investigated. The buried North Osmancık fault has been approached to the surface between Pinarhisar and Vize. The most southern part of that linear structure is located between village Binkılıç and Çatalca town of İstanbul. In that area a fault which is called Çatalca fault is found at westward of Çatalca ridge has been define. Some measurements has been collected and at the end of it, a structure that is showed the normal component and extension like Sergen fault and some structures of the northern area. In addition to it, by relying on the morphological structure of the fault and ridge, that there is a buried fault which is located in front of the northeast slope of the ridge has been put forward in that study, also. In conclusion of the measurements, collected datum and studies about that area, that this structure now has been lost its activity, local motions have been observed as relic and a transform fault which is affected from formed the northern border of Thrace, Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü, 2002, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences, 2002, Kocaeli Yarımadası 'nda yeralan İzmit bölgesinde temel Palezoyik yaşlı kalın bir çökel istifle temsil edilmektedir. Bu istif Alt Ordovisiyen yaşlı kırıntılılarla başlayıp Silüriyen yaşlı plaj kumtaşlarına geçer ve Devoniyen yaşlı platform karbonatlarıyla devam eder. Bu Paleozoyik istifin üst kısımlarım doğuda sığ su ve karasal kırıntılılarla temsil edilen, batıda ise derin denizel fliş tipi çökeller ve radyolaryalı çörtlerle tanımlanan Karbonifer kırıntılıları oluşturmaktadır. Bu Paleozoyik birimlerini, Alpin tipi Triyas sedimanter istifi diskordan olarak örtmektedir. Bu istif karasal kırmızı renkli tabakalarla başlamakta, üste doğru sığ su çökellerine geçmekte ve derin denizel Ammonitli kırıntılılar ve karbonatlarla devam etmektedir. En üst kısımlar ise regresif çökellerle temsil edilmektedir. İnceleme alanı Jura ve Erken Kretase'de erozyonal bir dönem geçirmiştir. Bu periyodu takiben yeni bir transgresyon Geç Kretase'den itibaren bölgeye hakim olmuş ve Orta Eosen'e kadar sürmüştür. Bu transgresif periyodun ürünleri giderek derinleşen ortamı yansıtan kırıntılılar ve karbonatlar olmuştur. Bölgenin en genç birimlerini Üst Pleyistosen yaşlı kırıntılılar oluşturur. Bölgede üç farklı deformasyon evresi tanımlanmıştır. Bunlardan ilki Karbonifer ve daha yaşlı birimleri, ikinci evre ise Orta Eosen ve daha yaşlı kayaçlan etkilemiştir. Üçüncü deformasyon evresi ise Kuzey Anadolu Fayı ve onun kollan ile gelişmiş sağ yanal atımlı faylarla karakterize edilmiştir., In the Izmit region, eastern part of the Bhytnian Peninsula, a thick sedimentary succession of Palaeozoic age forms the basement. This succession starts with Lower Ordovician fluviatile elastics then grades into Silurian beach sandstones and following platform carbonates of Devonian age. The uppermost part of the Palaeozoic sequence is Carboniferous elastics, which are represented by shallow water to continental elastics in the east and deep-water flysch-type sediments and radiolarian cherts in the west. An Alpine-type Triassic sedimentary succession unconformably overlies the Palaeozoic sequence. This unit starts with continental red beds and grades upward into shallow- and deep-water Ammonite-bearing elastics and carbonates. The uppermost part of this sequence is represented by regressive sediments. The study area lived an erosional period during the Jurassic and Early Cretaceous. Following this erosional period, a new transgression covered the whole region since Late Cretaceous, and lasted until the Middle Eocene. Products of this transgressive period are represented upward deepening elastics, carbonates and flysch deposits. The youngest unit of the region is a continental clastic unit of probable Upper Pleistocene age. Three phases of deformations have been identified in the region. The first deformation affected the Carboniferous and older units while the second one can be recognized in the Middle Eocene and older rocks. Both of these two phases were compressional in nature. The last modifications on the structure of the region are created by North Anatolian Fault and its branches and is mainly characterized by dextral faults., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Avrasya Yer Bilimleri Enstitüsü , 2002, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Eurasia Institute of Earth Sciences , 2002, ÖZET Çalışma alanı Batı Pontidlerin (Ketin, 1966; Şengör ve Yılmaz, 1981) en batı kesimini oluşturan Istranca masifinin örtü kayalarının temeli uyumsuzlukla üzerlediği Elmacık-Erikler köyleri civarında bulunmaktadır. Mesozoik yaşlı kayaların deformasyon stillerinin bulunması için en ideal yer olan bölgede temel kayalarını Paleozoik yaşlı gnays, örtü kayalarını ise Alt Triyas yaşlı en az dört farklı metasedimanter birim temsil etmektedir. Bölgedeki tüm kayalar yüksek dereceli ve çok evreli deformasyon geçirmiştir. İnceleme alanında temel ve örtü kayaları arasında deformasyon stilleri açısından bir fark bulunmamaktadır. Mesozoik yaşlı birimlerde üç ayrı deformasyon evresi tespit edilmiştir. İlk deformasyon evresi (Di) tüm birimlere nüfuz etmiş foliasyon (Sı), lineasyon(Lı) ve kıvrımlar(Fı) oluşturmuştur. Foliasy onlar (Sı) genellikle kuzeydoğu-güneybatı doğrultulu ve güneydoğuya doğru ortalama 30 derece ile eğimlidir. Lineasyonlar (Lı) ise kuzeybatı-güneydoğu yönelimli ve güneydoğuya doğru ~15 derece ile dalımlıdır. Bu evrede oluşan kıvrımlar (Fi) ise arazi çalışmalarında gözlenmeyip harita ölçeğinde ve jeolojik kesitlerde varlıklarını belli etmiştir. Bu deformasyon fazında oluşan tüm yapıların kinematik olarak gösterdiği hareket kuzeybatı yönlüdür, ikinci deformasyon evresi (D2) kendinden önce oluşan çizgisel ve düzlemsel yapılan deforme etmiştir. Bu deformasyon evresi sırasında boyutları metre ile kilometre arasında değişen kıvrımlar (F2) ve bu kıvrımların bazılarının eksen bölgelerinde gözlenen klivaj sistemi (S2) gelişmiştir. Oluşan kıvrımlar çalışma alanının hemen her yerinde, gerek arazi ölçeğinde gerekse harita ölçeğinde gözlenmektedir. Kıvrımların (F2) eksen çizgileri ile lineasyonun (Lı) paralel konumdadır ve üretilen kesitlerden hesaplanan sıkışma miktarı % 0,5 dir. D2 deformasyon evresindeki yapılar kuzeydoğu-güneybatı yönlü bir sıkışmanın etkisi ile oluşmuştur. Bölgedeki görece en genç deformasayon evresi (D3) ise kırılgan fayların oluşmasını sağlamıştır. Bu evrede oluşan sağ yanal atımlı bir fay ve bindirme düzlemi kuzeydoğu-güneybatı yönlü bir sıkışmayı göstermektedir. Bindirmenin oluşturduğu minimum atım miktarı ise 2,5 km. olarak hesaplanmıştır. Bölgenin tamamına bakıldığında hernekadar kuzeydoğu-güneybatı yönlü sıkışmanın varolduğu gözlensede, çalışılan alan içinde baskın deformasyon stilinin kuzeybatıya doğru bir hareketi gösterdiği bulunmuştur., SUMMARY The study area is located in the most western part of the Pontides (Ketin, 1966; Şengör and Yılmaz, 1981) in where the cover units of the Strandja Massif overlies the basement units unconformably around Elmacık and Erikler Village. Basement rocks are represented by Late Paleozoic gneisses and cover rocks are represented by at least four different metasedimentary units of Lower Triassic age. This region is chosen as the most suitable place to determine the deformation style of Mesozoic rocks. All of the units in the area have been affected by high grade and poli-phase deformation. There is no difference between the basement and the cover units in terms of deformation style. It has been identified three distinct. deformation episodes in the Mesozoic rocks. The first deformation episode (Di) is penetrative for all of the units and formed foliations (Si), lineations (Li), and folds (Fi). Foliations (Si) are generally striking to the NE and dipping approximately 30° to the SE. Lineations (LI) are plunging to the SE and dipping approximately 15° to the SE. The folds (Fl) developed in this phase have not been observed in the field studies but recognized in the map scale and the cross sections. All of the structures and kinematic indicators which belong to this episode of deformation show the top to NW sense of shear. The second deformation episode (D2) disrupted the linear and planar structures formed in the previous episode. In this episode of deformation, the folds (F2) range from meters to kilometers in scale, and cleavages (S2) develope which could be seen in the core of some F2 folds. These folds can be observed whole of the area both in the outcrop and in the map scale. Folds (F2) of D2 deformation episode and lineations (Li) of Di deformation episode are parallel to each other. The compression amount which is calculated from F2 folds is 0.5 %. All of the structures developed in the episode of the D2 deformation have been formed according to NE-SW directed compression. The third episode of deformation (D3), which is relatively the youngest one, produces brittle faults. The right-lateral and the thrust fault formed in this episode show NE- SW compression. The minimum offset belong to the thrust fault is calculated as 2.5 km. Although NE-SW compression related structures exists, in the studied area, top to nortwest shear sense is dominant., Yüksek Lisans, M.Sc.