Search

RIVM rapport:Certain types of industry and power plants use cooling water. The heated cooling water is cooled down in cooling towers and then reused. Organisms such as bacteria and algae may grow in the cooling tower and heat exchangers and hamper the functioning of the installations. To prevent this, the cooling water is treated with biocides. A biocidal product contains one or more active ingredients that are intended to destroy undesired organisms. Within the EU, biocidal products can be used or traded only if they have been evaluated with regard to their effects on and risks for humans, animals, and the environment. In the Netherlands, the Board for the Authorisation of Plant Protection Products and Biocides (Ctgb) evaluates biocidal products. As part of the evaluation, the Ctgb calculates the amount of active ingredient that ends up in the environment following a certain use. This is carried out by means of emission scenario documents. RIVM proposes some changes to the emission scenario for the use of biocides in cooling towers. The proposed changes facilitate a more precise calculation of the amount of biocide that will volatilise from the cooling tower to the atmosphere. The changes will improve the estimation of how much active ingredient ends up in the environment and whether this can be harmful. The active ingredient can end up in the environment via discharged cooling water, but it can also be emitted to air. Emission to air occurs via two routes: via droplets of cooling water that are dragged along by the air flow in the cooling tower, and via volatilisation from the cooling water into the air. Up to now, the volatilisation was calculated based on a single value. With the proposed changes, the volatilisation can be calculated for each substance separately. The degree of volatilisation depends on certain substance properties. The proposed changes were prompted by questions raised by the Ctgb and by biocides experts from EU Member States. The proposals have been presen, Onder andere de industrie en elektriciteitscentrales hebben koelwater nodig. In koeltorens wordt opgewarmd koelwater weer afgekoeld om het opnieuw te kunnen gebruiken. In koeltorens en warmtewisselaars kunnen organismen zoals bacteriën gaan groeien, waardoor de installaties slechter gaan werken. Om dat zo veel mogelijk te voorkomen, wordt het koelwater behandeld met biociden. Een biocide is een middel met een werkzame stof die ongewenste organismen doodt. Voordat biociden in Europa op de markt mogen komen, wordt beoordeeld of ze schadelijke effecten kunnen hebben. In Nederland doet het College voor de toelating van gewasbeschermingsmiddelen en biociden (Ctgb) dat. Hiervoor berekent het Ctgb hoeveel er van een werkzame stof bij een bepaald gebruik in het milieu terechtkomt. Dit gebeurt met zogeheten emissiescenario’s. Voor het emissiescenario voor gebruik van biociden in koeltorens stelt het RIVM nu enkele aanpassingen voor. Hierdoor kan preciezer worden berekend hoeveel werkzame stof uit de koeltorens naar de lucht vervluchtigt. Met de aanpassingen kan beter worden ingeschat hoeveel werkzame stof er in het milieu terechtkomt en of dat schadelijk kan zijn. De werkzame stoffen komen in het milieu terecht via het geloosde koelwater. Ook kunnen ze naar de lucht worden uitgestoten. De uitstoot naar lucht gaat via twee routes: via druppeltjes koelwater die door de luchtstroom in de koeltoren worden meegenomen, en doordat de stoffen vanuit het koelwater naar de lucht vrijkomen (vervluchtiging). Tot nu toe werd de vervluchtiging voor alle chemische stoffen met één waarde berekend. Door de voorgestelde aanpassingen kan dit nu per stof worden berekend. Hoeveel er van een stof vervluchtigt, is afhankelijk van bepaalde eigenschappen van die stof. Aanleiding voor de voorstellen zijn vragen over de rekenmethode van het Ctgb en biocidenexperts van Europese lidstaten. De aanpassingen zijn met deze experts afgestemd. Het European Chemicals Agency (ECHA) moet ze nog wel in de rekenme

RIVM rapport:De afgelopen jaren is steeds meer lithium gewonnen. Dit komt vooral doordat er steeds meer accu’s en batterijen nodig zijn, bijvoorbeeld voor elektrische auto’s en fietsen. Bij de winning, de verwerking in producten en de verwerking van afval kan de stof in het milieu terechtkomen, zo ook in oppervlaktewater. Dit kan schadelijk zijn voor planten en dieren in het water. Er bestaat in Nederland nog geen goed onderbouwde norm voor een veilige concentratie voor lithium in oppervlaktewater. De risico’s van lithium voor planten en dieren in water kunnen daardoor niet goed worden ingeschat. Het RIVM heeft daarom ‘indicatieve risicogrenzen’ bepaald voor lithium in zoet en zout oppervlaktewater. Deze indicatieve risicogrenzen worden in korte tijd bepaald om snel informatie te kunnen geven over mogelijke risico’s. Het ministerie van Infrastructuur en Waterstaat (IenW(Infrastructuur en Waterstaat)) kan dit advies gebruiken om ‘indicatieve waterkwaliteitsnormen’ te bepalen. De indicatieve normen voor lithium zijn bedoeld voor vergunningverleners. Het RIVM heeft berekend dat een concentratie van 11 microgram per liter water veilig is voor planten en dieren als zij langere tijd in aanraking komen met lithium in zoet water. Voor een korte blootstelling berekent het RIVM een maximale concentratie van 210 microgram per liter als veilige waarde. Het is niet mogelijk om met de methode die voor zoet water is gebruikt, een realistische concentratie te berekenen die veilig is voor planten en dieren in zeewater. De concentraties die volgens de standaardberekening veilig zouden zijn, zijn namelijk veel lager dan de hoeveelheid die van nature in zout water zit. Het is aannemelijk dat planten en dieren die hierin leven geen last hebben van de natuurlijke concentratie. Het RIVM adviseert daarom uitgebreider onderzoek te doen naar de veilige concentratie van lithium in zout water. Lithiumverbindingen kunnen bij mensen een effect hebben op de voortplanting. Om die reden is er ook een risicogren, The amount of lithium being mined has increased over the years. This is mainly because of a rise in demand for batteries, for example for electric bicycles and cars. Lithium can end up in the environment during mining, end-product manufacturing and waste processing. It can also end up in surface water, where it can be harmful to aquatic plants and animals. The Netherlands currently has no scientifically supported standard for the safe concentration of lithium in surface water. As a result, the risks of lithium for aquatic plants and animals cannot be assessed properly. RIVM has therefore determined ‘indicative environmental risk limits’ for lithium in freshwater and seawater. Indicative environmental risk limits are derived in a short period of time to quickly provide information about potential risks. The Ministry of Infrastructure and Water Management (IenW) can use these limits to set ‘indicative water quality standards’. The indicative water quality standards are intended for licensing authorities. RIVM has calculated that a concentration of 11 micrograms per litre of water is safe for plants and animals in freshwater that are exposed to lithium for a longer period. For short-term exposure, RIVM has calculated that a maximum concentration of 210 micrograms per litre is safe. It is not possible to calculate a realistic, safe concentration for plants and animals in seawater with the method used for freshwater. The concentration that would be safe according to the standard methodology used is lower than the amount of lithium naturally found in seawater. It is likely that plants and animals in seawater are not negatively affected by the natural concentration of lithium present. RIVM therefore recommends conducting more extensive research to determine the safe concentration of lithium in seawater. Lithium compounds can have an effect on human reproduction. For that reason, a risk limit for surface water is needed to indicate whether people can safely eat fish from th