Search

Background: This study aims to explore sociodemographic and clinical factors affecting medication adherence in adults with attention deficit and hyperactivity disorder and elicit dysfunctional domains and comorbidities with a focus on gender differences. Methods: Patients were recruited from 2 specialty clinics using chart records in a natural treatment design. Adult attention deficit and hyperactivity disorder self-report scale, Diagnostic Interview for attention deficit and hyperactivity disorder in adults, was applied. Adherence is defined if the patient declared >= 80% adherence to medication throughout the last 8-12 weeks. Results: From 205 attention deficit and hyperactivity disorder patients (male =112 female = 93 (age (median) min-max = 29 (18-56)), 29% were non-adherent to attention deficit and hyperactivity disorder medication. In the multivariate analysis, having 2 or more comorbid disorders (P = .009), dysfunctions in academic/work (P= .049), and dysfunctions in family and other relationships (P = .047) increased the likelihood of adherence. Adherence rates did not significantly differ between methylphenidate and atomoxetine (P= .405). Women were more likely to have 2 or more comorbid psychiatric disorders (P = .004) and dysfunctions in social relationships (P= .001), free time activities, hobbies (P < .001), self-confidence, and self-image (P < .001). Results: Nearly one-third of adult patients with attention deficit and hyperactivity disorder did not adhere to medication treatment. Comorbid psychiatric disorders and dysfunctions in life domains appear to increase the likelihood of adherence to attention deficit and hyperactivity disorder medications, possibly through increasing motivation for treatment. The effect of cognitive-behavioral therapy on compliance with attention deficit and hyperactivity disorder medication should further be explored with prospective controlled studies. Conclusion: We suggest that future longitudinal studies use objective measures of adherence and confirm the role of dysfunctional life domains and comorbid psychiatric disorders as correlates of medication adherence.

We investigated the effect of low-intensity focused ultrasound (LIFU) on gene expression related to alcohol dependence and histological effects on brain tissue. We also aimed at determining the miRNA-mRNA relationship and their pathways in alcohol dependence-induced expression changes after focused ultrasound therapy. We designed a case-control study for 100 days of observation to investigate differences in gene expression in the short-term stimulation group (STS) and long-term stimulation group (LTS) compared with the control sham group (SG). The study was performed in our Experimental Research Laboratory. 24 male high alcohol-preferring rats 63 to 79 days old, weighing 270 to 300 g, were included in the experiment. LTS received 50-day LIFU and STS received 10-day LIFU and 40-day sham stimulation, while the SG received 50-day sham stimulation. In miRNA expression analysis, it was found that LIFU caused gene expression differences in NAc. Significant differences were found between the groups for gene expression. Compared to the SG, the expression of 454 genes in the NAc region was changed in the STS while the expression of 382 genes was changed in the LTS. In the LTS, the expression of 32 genes was changed in total compared to STS. Our data suggest that LIFU targeted on NAc may assist in the treatment of alcohol dependence, especially in the long term possibly through altering gene expression. Our immunohistochemical studies verified that LIFU does not cause any tissue damage. These findings may lead to new studies in investigating the efficacy of LIFU for the treatment of alcohol dependence and also for other psychiatric disorders.

Giriş: İmmunoglobulin E aracılı olmayan besin alerjilerinin tedavisi emziren annelere ve çocuklarına besin eliminasyonudur. Bu süreç çocukların klinik durumuna göre aylar sürebilmektedir. Diyetin uzun sürmesi hem annelerin hem de çocukların yaşamını olumsuz yönde etkileyebilmektedir.Amaç: Bu çalışmada besin protein ilişkili proktokolit (BPİAP), enteropati (BPE) ve enterokolit (BPİES) tanısı alan çocukların annelerinin diyet öncesi ve diyet altında depresyon ve duygu durumlarını değerlendirmeyi ve çocuklarının klinik durumu ile annelerinin ruhsal durumlarındaki değişiklikler arasındaki ilişkiyi belirlemeyi amaçladık.Yöntem: Çocuk Gastroenteroloji Hepatoloji ve Beslenme Polikliniğinde besin protein ilişkili BPİAP, BPE ve BPİES tanısı alan 1-12 ay aralığındaki 42 çocuk hasta ve anneleri dahil edildi. Annelere çocukların beslenme durumları ve demografik verileri ile ilgili sorular soruldu. Başvuru anında ve diyet altında hastaların kilo değerlendirmesı, klinik bulguları (huzursuzluk, emmeyi reddetme, gaz sancıları, kusma, mukuslu dışkılama, kanlı dışkılama, yağlı ishal, kilo alamama, kabızlık) sorgulandı, CoMİSS skorlaması yapıldı. Anneler, çocuklarını sadece anne sütü ile besleyenler, hem anne sütü hem de mama ile besleyenler, sadece mama ile besleyen anneler olarak üç gruba ayrıldı. Annelere diyet öncesi tanı anında ve 2 aylık diyet altında iki kez Beck Depresyon Ölçeği ve Beck Anksiyete Ölçeği uygulandı.Bulgular: Hastaların 16’sı BPİAP, 13’ü BPE, 13’ü BPİES tanılıydı. Hastaların 26’sı (%61,9) kız, 16’sı (%38,1) erkekti. Semptomlarının başlama yaş ortalaması 4 aydı. BPİAP tanılı olanlarda yaş ortalaması 3 ay olarak görüldü. BPİAP tanılı hastalarda huzursuzluk, gaz problemleri, kanlı ve mukuslu dışkılama daha sık; BPE VE BPİES tanılı hastalarda ise kusma, yağlı dışkılama ve kilo alamama şikayetleri daha ön planda izlendi. Diyet öncesi ve diyet sonrası tüm gruplarda CoMiSS değerinde diyet öncesine göre anlamlı düşüş izlendi. Gruplar arasında diyet öncesi ve sonrası depresyon ve anksiyete puanı anlamlı farklılık göstermedi. Çocuklarını sadece anne sütü ile besleyen grupta diyet öncesi ve sonrası anksiyete ve depresyon puanlarında anlamlı bir değişiklik görülmedi. Çocuklarını anne sütü ve mama ile besleyen grupta diyet sonrası hem anksiyete hem de depresyon puanları anlamlı olarak yüksek saptandı. Bebeğini sadece mama ile besleyen annelerin diyet sonrası anksiyete ve depresyon puanları diyet öncesine göre anlamlı olarak azaldı. Çoklu besin eliminasyon diyeti yapan grupta diyet sonrası anksiyete ve depresyon skoru sadece süt eliminasyon diyeti yapan gruptan anlamlı (p

ObjectiveWe aim to examine infection risk and vaccine status of COVID-19 in attention deficit and hyperactivity disorder and evaluate the impact of demographic, clinical, and COVID-19-related factors on the infection status and behavioral avoidance of COVID-19.MethodsThis cross-sectional study assessed adults with attention deficit and hyperactivity disorder recruited from an outpatient psychiatry clinic. Patients and healthy controls completed a survey on sociodemographic data, COVID-19 infection status, and vaccine status. COVID-19 Disease Perception Scale, COVID-19 Avoidance Attitudes Scale, Attitudes toward COVID-19 Vaccine Scale, Adult Attention Deficit and Hyperactivity Disorder Self-report Screening Scale for DSM-5, Adult Attention Deficit and Hyperactivity Disorder Self-Report Scale Symptoms Checklist, Patient Health Questionnaire-9, and State-Trait Anxiety Inventory were applied.ResultsNinety patients and 40 healthy controls participated. Patients did not differ from controls in COVID-19 infection and vaccine status, and behavioral avoidance of COVID-19. No demographic and clinical factor significantly affected the COVID-19 infection status. Patients scored higher than controls in the perception of COVID-19 as contagious (p = 0.038), cognitive avoidance of COVID-19 (p = 0.008), and positive attitudes toward the COVID-19 vaccine (p = 0.024). After adjustment of possible factors, a positive perception of the COVID-19 vaccine and a perception of COVID-19 as dangerous were the two factors significantly affecting behavioral avoidance of COVID-19 [R2 = 0. 17, F(2) = 13.189, p < 0.0001].ConclusionInfection and vaccine status of COVID-19 in patients did not significantly differ from controls. No demographic and clinical factor significantly affected the COVID-19 infection status. Approximately four-fifths of the patients were fully vaccinated as recommended by national and global health organizations. This has increased the knowledge base showing that the COVID-19 vaccine is acceptable and receiving the vaccine is endorsed by ADHD patients. Attention deficit and hyperactivity disorder itself may provoke no kind of mental disturbance in sense of perception of the danger of this disease. Our findings have increased the knowledge base showing that the COVID-19 vaccine is acceptable and the actual practice of receiving the vaccine is endorsed in this population. Our message for practice would be to take into account not only the core symptoms and the comorbidities of the disorder but also the perception of the disease while exploring its link with COVID-19.

Aim: The well-being of healthcare workers is a critical indicator in the provision of high-quality care. Although researchers have stressed the importance of social interactions and social support, scarce data exist about their effects on healthcare workers’ well-being. In this study, we aim to advance the research on the relationships between social network diversity (SND), social support, and thriving. Methods: In a cross-sectional design, an anonymous online link was shared among healthcare workers in a university hospital. The survey included questions on demographics, medical diseases, items from the social network index, the multidimensional perceived social support scale, and the brief and comprehensive inventories of thriving scales. Results: A total of 103 individuals participated in the study (median age, min-max=33 (18-57); male/female = 33/70). Men and women did not differ in SND, perceived social support, or thriving scores. The brief inventory of thriving demonstrated healthcare workers older than 38 years exhibited higher scores in thriving compared to those younger than 27 years (p=0.001). According to comprehensive inventory of thriving, belonging (p=0.032), skills (p=0.006), self-worth (p=0.048), meaning and purpose (p

Amaç: Komorbid bozukluklar erişkin dönemde dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğunun (DEHB) görünümünü etkileyebilir. Klinikçalışmalarda DEHB tanısı konan bireylerde en sık eş tanılar depresif bozukluklar ve anksiyete bozukluklarıdır [1]. Depresyon tanılıhastalarda ise DEHB sıklığı % 9.4 olarak gösterilmiştir [2]. Sürekli anksiyete, DEHB belirti şiddeti ile işlevsel bozulma arasındaki ilişkiyearacılık etmektedir [3]. Bu çalışmanın amacı depresyon hastalarında DEHB’nun durumluk ve sürekli anksiyeteyle ilişkisininincelenmesidir.Metod: Bir üniversite hastanesi psikiyatri polikliniğinde değerlendirilen, Mental Bozuklukların Tanımsal ve Sayısal El Kitabı TanıÖlçütleri 5. Baskısına (DSM-5) göre depresyon tanısı alan, anksiyete bozukluğu eş tanısı olmayan hastalar çalışmaya alındı. Hastalarerişkin dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu özbildirim ölçeği (ASRS v1.1) DSM-5 DEHB tarama ölçeği (ASRS-5), durumluk vesürekli anksiyete (STAI-I, STAI-II) ve Beck depresyon özbildirim ölçeklerini doldurdu. Araştırma için üniversite girişimsel olmayanaraştırmalar etik kurulundan onay alındı. Çalışma Helsinki Deklarasyonu-na uygun şekilde yürütüldü. Tüm katılımcılar, çalışmanın amacıve içeriği anlatıldıktan sonra yazılı ve aydınlatılmış onam verdi.Bulgular: Çalışmaya alınan depresyon tanılı 38 hastanın (29 kadın, 9 erkek) yaş ortalaması 30.2 ± 11.2’ydi. 11’i (%29) evli, 27’si (%71)bekardı. 26’sının (%68.4) eğitim düzeyi üniversite ve üstündeydi. 13’ü (%34.2) öğrenci, 12’si (%31.6) çalışan, 12’si (%31.6) çalışmayanbireylerdi, bir kişi (%2.6) emekliydi. 25 kişinin (%65.8) maddi durumu orta düzeydeydi. 16 kişi (%42) sigara kullanmaktaydı. HemASRS-5 (p=0.047, r=0.33), hem ASRS v1.1 (p=0.004, r=0.46) sürekli anksiyeteyle pozitif yönde ilişkiliydi. ASRS v1.1 durumlukanksiyeteyle pozitif yönde ilişkili bulunmuşken (p=0.002, r=0.48), ASRS-5 ile durumluk anksiyete arasında ilişki bulunamadı (p=0.071 ,r=0.30).Tartışma ve Sonuç: Bu çalışmada depresyon tanılı erişkin hastalarda DEHB taramasında kullanılan iki ölçeğin durumluk ve süreklianksiyete ile ilişkileri incelenmiştir. Hem ASRS-5 hem ASRS v1.1. sürekli anksiyeteyle pozitif yönde ilişkiliyken, ASRS v1.1 durumlukanksiyeteyle pozitif yönde ilişkili bulunmuş, ASRS-5’le durumluk anksiyete arasında ilişki bulunamamıştır. Bulgularımız, depresyonhastalarında anksiyeteli depresyonun, anksiyetesiz depresyona kıyasla ASRS v1.1. puanlarıyla daha fazla ilişkili olduğunu gösterençalışmayla uyumludur [4]. Yeni ve geniş örneklemli bir klinik çalışmada da ASRS v1.1’le ölçülen özbildirim DEHB puanlarının Beckdepresyon puanlarıyla pozitif ilişkili olduğu ortaya konmuş, depresyon puanları düştükçe, DEHB olarak pozitif taranan hasta sayısının dadüştüğü gösterilmiştir [5]. Depresyon tanılı hastalarda ASRS-v1.1’ in DSM-IV’e göre ve klinik görüşme ile konulan tam sendrom DEHBtanısı için % 60 duyarlılık, % 68.6 özgüllük; % 21.4 pozitif tahmin değeri, % 92.3 negatif tahmin değeri ortaya konmuştır. Depresyonhastalarında DEHB tarandığında negatif sonuç alınmasının DEHB’nun bulunmadığını güçlü şekilde ortaya koyabildiği, ancak taramasonucu pozitifse bu pozitifliğin depresyondan mı DEHB’ndan mı kaynaklandığının incelenmesi gerektiği şeklinde yorumlanmıştır [4].Erişkin depresyon hastalarında, DEHB eştanısı araştırılırken durumlarda anksiyetenin de DEHB tarama ölçek puanlarını etkileyebileceğigöz önünde bulundurulmalıdır. Durumluk anksiyetesi yüksek olan depresyon hastalarında DEHB taranması için, ASRS-5 ölçeği ASRSv1.1’e göre daha uygun olabilir.

Objective: Attention deficit hyperactivity disorder (ADHD) has several negative psychosocial outcomes including poor work performance, academic failure, problems in social relationships, and criminality. However, it is among the most treatable mental disorders given the safety and efficacy of stimulants. We aimed to explore compliance levels to methylphenidate and associated sociodemographic factors in adults with ADHD.Methods: Patients with ADHD who have been following up in a single-center outpatient psychiatry clinic of a university hospital were included in the study. Diagnoses were established according to the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders Fifth Edition (DSM-5) during a face-to-face clinical interview. Sociodemographic data form and Morisky medication adherence scale were utilized.Results: Among 64 patients (36 males, 28 females) (mean age ± SD = 25.2 ± 6.8) with ADHD, 19 (29.7 %) and 29 (45.3%) patients showed high and medium adherence to methylphenidate respectively. However, 16 (25 %) had low adherence. Men and women did not significantly differ in compliance levels to stimulants (X2 (2) = 1.639, p = 0.441). Compliance was not found to be related to education, marital and economic status, living conditions, smoking. The number of patients who consume alcohol tends to be higher in the low adherent group although not reaching statistical significance.Discussion: One-fourth of adult patients with ADHD had low adherence to methylphenidate. Men and women did not differ in adherence levels. No significant difference has been observed in the mean ages between the three adherence groups. Our results were in line with some earlier studies on treatment adherence in ADHD but not with others that showed adherence was higher in females and younger patients. The reason for these discrepancies could be that the studies with contrary results have recruited both children and adolescents. Longitudinal multicenter studies are needed to draw conclusions on the factors affecting compliance in ADHD.Keywords: attention deficit and hyperactivity disorder, drugs/medication, pharmacology, treatment compliance, treatment adherence, demographic

There is an increasing movement toward international collaboration and global discussion in mental health. If provided with the right opportunities, early career psychiatrists (ECPs) and researchers in mental health can contribute meaningfully to this discussion. However, they often experience multiple barriers when attempting to add their voices via academic publications. We represent a diverse group of ECPs and researchers from all six World Health Organization regions. In this piece, we discuss these barriers, grounded in our first-hand experiences, and put forth a series of recommendations. The most potentially beneficial and immediate way forward is ensuring a much-needed mentorship and support, particularly for low- and middle-income countries. In this regard, international organizations, especially those with a particular focus on education, such as the Section on Education in Psychiatry of the World Psychiatric Association, can play a pivotal role.