Search

In the second decade of the 2000s, Turkey struggles for an interest-oriented and versatile foreign policy. Security problems in the regional and national context lead to more use of hard power in Turkish foreign policy. Turkey's increasing material capacity and soft power also affect foreign policy. Recently, discourses about Turkey such as "game-breaker", "playmaker", "strong and leader Turkey in the regional-global arena" have been frequently voiced by foreign policy decision makers. Nationalist tendencies have strengthened after 2014 under the Justice and Development Party (AK Party) government. After the transition to the Presidential Government System in 2017, notions such as "domestic" and "national", "Ankara-centered politics", "autonomy and independence" are expressed in foreign policy. Based on these assumptions, this article aims to examine Turkish foreign policy after 2014. In this context, Turkish foreign policy after 2014 is analyzed with reference to the international system, regional and national context. The article consists of introduction, conclusion and two main parts. In the first part, the general features characteristics of Turkey's traditional foreign policy culture are discussed. In the second part, first of all, the changes and transformations in the international system in the 2000s are examined and the effects of the international context on Turkish foreign policy are revealed. Then, the effects of the regional and national context on Turkish foreign policy are questioned. Descriptive method is used in the research., 2014 sonrası Türk dış politikasını konu alan bu çalışmada, söz konusu dönemde Türk dış politikasında ne gibi değişim ve dönüşümlerin gerçekleştiği uluslararası sistem, bölgesel düzeyde yaşanan gelişmeler ve ulusal bağlama atıfla analiz edilmiştir. Giriş ve sonuç dışında iki ana başlıktan oluşan çalışmanın ilk ana başlığında, Türkiye’nin dış politika kültüründe öne çıkan hususlara yer verilmiştir. İkinci ana başlıkta, öncelikle 2000’li yıllar içerisinde uluslararası sistemde meydana gelen değişim ve dönüşümler ana hatlarıyla incelenmiş ve uluslararası bağlamın Türk dış politikasına yansımaları ortaya konmuştur. Sonrasında bölgesel ve ulusal bağlamda meydana gelen gelişmeler kısaca açıklanarak bu bağlamın Türk dış politikası üzerindeki etkisi sorgulanmıştır. Betimsel bir analizle kaleme alınan çalışmanın sonucunda küresel sistemdeki değişimlerin 2014 sonrası Türk dış politikasına “stratejik özerklik” arayışı olarak etki ettiği ve bu arayışın Türkiye’nin çıkar odaklı ve çok yönlü bir dış politika sergileme çabası olarak kendini gösterdiği sonucuna ulaşılmıştır. Bölgesel ve ulusal bağlamda yaşanan güvenlikle ilgili birtakım olumsuz gelişmelerin ise dış politikada sert güce daha çok yer verilmesine yol açtığı sonucuna varılmıştır. Türkiye’nin son dönemde yaşadığı maddi kapasite ve yumuşak güç artışının Türkiye’ye dair “oyun bozucu”, “oyun kurucu”, “bölgesel-küresel alanda güçlü ve lider Türkiye” gibi söylemleri gündeme getirdiği gözlemlenmiştir. Ayrıca çalışmada, 2002’den beri devam eden Adalet ve Kalkınma Partisi (AK Parti) iktidarında 2014 sonrası milliyetçi eğilimlerin güçlenmesi ve 2017 sonrası Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi’ne geçişe paralel “yerli” ve “milli” olma kavramları ile bağlantılı bir şekilde “Ankara merkezli siyaset üretme çabası”, “özerklik ve bağımsızlık” gibi kavramlara daha çok yer verildiği ortaya konmuştur.

In this study, the military coup of 27 May 1960 is examined within the framework of the securitization approach of the Copenhagen School. The May 27 coup is an event that disrupted the democratic functioning of Turkish political life and triggered the perception of politics itself as an "internal threat" in Turkey. The securitizing actor of the May 27, 1960 coup is the army. The army claimed that the threatened reference object was “the security of the republic and the regime” and perceived the Democratic Party and politics as a threat. In the final analysis, it was concluded that the 27 May 1960 coup is a successful securitization. In this direction, first of all, the theory of securitization is briefly discussed. It has been questioned how the army in Turkey has come to a more privileged position than the elected governments in matters related to politics and security. Then, the establishment of the Democrat Party and Turkey's transition to a multi-party system have examined and the process leading to May 27 and the results of the coup have revealed., Bu çalışmada Türk siyasasal hayatının demokratik işleyişini sekteye uğratan ve Türkiye’de siyasetin bizatihi kendisinin bir “iç tehdit” olarak görülmesini tetikleyen Cumhuriyet tarihinin ilk askeri darbesi olarak bilinen 27 Mayıs 1960 askeri darbesi uluslararası güvenlik çalışmaları alanının önemli ekollerden biri olan Kopenhag Okulu’nun güvenlikleştirme (securitisation) yaklaşımı çerçevesinde ele alınmıştır. Çalışmada 27 Mayıs 1960 darbesiyle gerçekleştirilen güvenlikleştirmenin güvenlikleştirici aktörünün ordu olduğu, ordunun tehdit edilen referans nesnesi olarak “cumhuriyetin ve rejimin güvenliğini” gösterdiği ve tehdit olarak da Demokrat Parti özelinde siyasetin bizatihi kendisini sunduğu ve son tahlilde 27 Mayıs 1960 darbesinin başarılı bir güvenlikleştirme olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Bu doğrultuda öncelikle güvenlikleştirme teorisi kısaca ele alınmıştır. Türkiye’de ordunun siyaset ve güvenlikle ilgili hususlarda seçilmiş iktidarlardan daha ayrıcalıklı bir konuma nasıl geldiği sorgulanmıştır. Ardından Demokrat Parti’nin kuruluşu ve Türkiye’nin çok partili hayata geçiş süreci incelenerek 27 Mayıs’a giden süreç ve darbenin sonuçları ortaya konmuştur.