Search

Bu çalışmada, Giresun ili Pazarsuyu deresindeki ağır metal kirliliği, bu kirliliğin Allium cepa L.'da neden olduğu toksisite ve bu toksisiteye karşı likopenin koruyucu rolü araştırılmıştır. Çimlenme yüzdesi, kök uzunluğu ve canlı ağırlık toksisitenin fizyolojik; mitotik indeks (MI), mikronukleus (MN) ve kromozomal hasarlar toksisitenin genetik; malondialdehit (MDA) düzeyi, süperoksit dismutaz (SOD) ve katalaz (KAT) aktiviteleri toksisitenin biyokimyasal ve meristematik hücre hasarları ise toksisitenin anatomik belirteçleri olarak kullanılmıştır. A. cepa bulbları 1 kontrol ve 5 uygulama olarak, 6 gruba ayrılmıştır. Bulblar çeşme suyu, dere suyu ve likopenin 215 ve 430 mg/L dozları ile 72 saat çimlendirilmiştir. İndüktif Eşleşmiş Plazma-Kütle Spektrometrisi (ICP-MS) ile yapılan ölçümler sonucunda dere suyunda sırasıyla Fe>Sr>Ba>Be>Mo>Li şeklinde ağır metallere rastlanılmıştır. Dere suyunda belirlenen ağır metaller seçilen tüm fizyolojik parametrelerde azalışa ve biyokimyasal parametrelerde ise artışa neden olmuştur. Ayrıca dere suyundaki ağır metaller A. cepa kök ucu hücrelerinde MI'de azalmaya, MN ve kromozomal hasar sayılarında ise artışa neden olmuştur. Kök ucu hücrelerinde fragment, yapışkan kromozom, vagrant kromozom, kromatinin eşit olmayan dağılımı, köprü, düzensiz mitoz ve çok kutuplu anafaz şeklinde kromozomal hasarlar gözlenmiştir. Dere suyundaki ağır metaller kök ucu meristem hücrelerinde epidermis ve korteks hücre hasarı, korteks hücrelerinde bazı maddelerin birikimi yassılaşmış hücre çekirdeği ve iletim dokunun belirgin olmayan görünümü şeklinde hasarları da teşvik etmiştir. Dere suyu ile birlikte likopen eş zamanlı uygulanması ise ağır metallerin etkilerini azaltarak, incelenen tüm parametrelerde tekrar bir düzelmeye neden olmuştur. Bu bağlamda, incelenen fizyolojik parametreler ile MI'de tekrar bir artış, biyokimyasal ve genetik parametrelerde ise tekrar bir azalış tespit edilmiştir. Likopen dere suyundaki ağır metallerin kök ucu meristem hücrelerinde neden olduğu hasarların şiddetinde de azalmaya neden olmuştur. Likopenin tüm bu koruyucu rolünün 430 mg/L dozunda daha belirgin olduğu gözlenmiştir. Sonuç olarak, likopen ağır metal iyonları gibi çevresel ajanların biyolojik sistemlerdeki toksik etkilerini azaltma ve önleme de, biyolojik bir gıda takviyesi olarak kullanılabilir.

Bu çalışmada, manyetik demir oksit nanopartikülü (Fe3O4 NP)'nün bir deney model hayvanı olan büyük kovan güvesi Galleria mellonella (L.) (Lepidoptera: Pyralidae) üzerindeki toksik etkileri araştırıldı. Çalışmada, G. mellonella larvalarına zorla besleme uygulaması yapılarak demir oksit NP'nin (0,4, 2, 10, 50, 250 µg /10 µl) konsantrasyonları son dönem larvalara verildikten sonra böceğin biyolojisine, hemosit sayısına, hemositlerde meydana gelen apoptotik, nekrotik ve mitotik indekslere, hemosit canlılığına ve mikronükleus oluşumuna etkileri araştırıldı. Sonuçlara göre; pupa gelişim süresinin ortalaması, 250 µg/10 µl demir oksit NP konsantrasyonuna maruz kalan larvalarda 2 µg/10 µl demir oksit NP konsantrasyonuna maruz kalan larvalara göre uzama göstermiştir. Artan Fe3O4 NP konsantrasyonun etkisiyle pupa ağırlığı ortalaması 250 µg/10 µl Fe3O4 NP konsantrasyonunda artış göstererek kontrol grubuna göre istatistiksel olarak önemli bulunmuştur. 10 µg/10 µl Fe3O4 NP konsantrasyonuna maruz kalan bireylerin ortalama ergin gelişim süresi kontrol grubuna göre önemli düzeyde artış göstermiştir. Hemosit sayısı ortalamaları, 10, 50 ve 250 µg/10 µl Fe3O4 NP konsantrasyonlarına maruz kalan larvalarda kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde azalma göstermiştir. Canlı hücre yüzdesi 10, 50 ve 250 µg/10 µl Fe3O4 NP konsantrasyonlarına maruz kalan larvalarda kontrol grubuna göre önemli düzeyde azalma göstermiştir. Aynı konsantrasyonlarda (10, 50 ve 250 µg/10 µl Fe3O4 NP) apoptotik hücrelerin % durumları kontrol grubu ile karşılaştırıldığında, apototik hücre %'leri kontrol grubuna göre artış göstermiştir. 50 ve 250 µg/10 µl Fe3O4 NP konsantrasyonuna maruz kalan larvalardaki nekrotik hemosit hücre %'si artışı kontrol grubuna göre önemli düzeyde gerçekleşmiştir. Son olarak, 10 ve 50 µg/10 µl Fe3O4 NP konsantrasyonlarında mikronükleus içeren hemositlerin %'leri kontrol grubuna göre artış göstererek istatistiksel olarak önemli düzeyde bulunmuştur. In this study, the toxic effects of magnetic iron oxide nanoparticles (Fe3O4 NP) on the Greater Wax Moth Galleria mellonella (L.) (Lepidoptera: Pyralidae), an experimental model animal, were investigated. In the study, the concentrations of iron oxide NP (0.4, 2, 10, 50, 250 µg /10 µl) were administered to the last instar of G. mellonella larvae by force-feeding method and their effects on mitotic indices, hemocyte viability and micronuclei formations were investigated. According to the results; the mean pupal development time was prolonged in larvae exposed to 250 µg/10 µl iron oxide NP concentration when compared to larvae exposed to 2 µg/10 µl iron oxide NP concentration. With increasing Fe3O4 NP concentration, the mean pupal weight increased at 250 µg/10 µl Fe3O4 NP concentration and was statistically significant compared to the control group. The mean adult development time of individuals exposed to 10 µg/10 µl Fe3O4 NP concentration increased significantly when compared to the control group. The mean number of hemocytes showed a statistically significant decrease in larvae exposed to 10, 50 and 250 µg/10 µl Fe3O4 NP concentrations compared to the control group. The percentage of viable cells showed a significant decrease in larvae exposed to 10, 50 and 250 µg/10 µl Fe3O4 NP concentrations when compared to the control group. When the % conditions of apoptotic cells were compared with the control group at the same concentrations (10, 50 and 250 µg/10 µl Fe3O4 NP), the % of apoptotic cells increased according to the control group. The percentage of necrotic hemocyte cells in larvae exposed to the concentrations of 50 and 250 µg/10 µl Fe3O4 NP increased significantly compared to the control group. Finally, the percentage of hemocytes containing micronuclei increased at concentrations of 10 and 50 µg/10 µl Fe3O4 NP compared to the control group and was found to be statistically significant.

Bu çalışmada, erkek Swiss albino farelerde Sipermetrinin 62,5, 125 ve 250 mg/kg c.a dozlarının toksik etkileri fizyolojik, biyokimyasal ve genetik parametreler yardımıyla araştırılmıştır. Canlı ve organ ağırlıkları, aspartat aminotransferaz (AST) ve alanin transferaz (ALT) aktiviteleri, malondialdehit (MDA), glutatyon (GSH), kan üre azotu (BUN) ve kreatinin düzeyleri, mikronukleus (MN) ve kromozomal hasar sayıları toksisitenin indikatörleri olarak kullanılmıştır. Fareler 4 gruba ayrılmıştır (1 kontrol ve 3 uygulama). Kontrol grubundaki fareler çeşme suyu ile beslenmişler, uygulama grubundaki farelere ise Sipermetrinin üç farklı dozuna (62,5, 125 ve 250 mg/kg c.a) ardışık 28 gün süresince oral yolla maruz bırakılmışlardır. Süre sonunda, fareler sakrifiye edilmiş, rutin preparasyon işlemleri için kan ve doku örnekleri toplanmıştır. Sipermetrin uygulaması farelerin canlı ve organ ağırlıkları ile GSH düzeylerinde istatistiksel olarak anlamlı (p eritrosit > yanak mukoza epitel hücrelerinde MN oluşumunu teşvik etmiştir. Ayrıca Sipermetrin kırık > fragment > ring > gap > asentrik > disentrik şeklinde kromozomal hasar oluşumuna da sebep olmuştur. Sonuç olarak, Sipermetrin uygulamasının Swiss albino farelerde fizyolojik, biyokimyasal ve genetik parametrelerde değişime neden olarak, toksisiteyi teşvik ettiği, bu toksisitenin şiddetinin de uygulanan Sipermetrin dozuna bağlı olduğu belirlenmiştir.

Tarım alanlarında yüksek miktarda pestisit kullanımı çevrede toksik maddelerin birikimine neden olmaktadır. Bu kimyasallar, su kaynakları veya besin zinciri yoluyla canlılara ulaşabilmektedir. Trakya bölgesinde tahıl üretiminde yüksek oranda herbisit kullanılmaktadır. Bu çalışmada, Aminopiralid ve Florasulam etken maddeleri ve ticari formülasyonunun balık mikronükleus (MN) testi kullanılarak sitotoksik ve genotoksik ön değerlendirmesinin yapılması amaçlanmıştır. Ticari formülasyonun ön çalışma ile belirlenen 72 saat LC50 değerinin katlar halinde (1/2, 1/4, 1/8) azalan konsantrasyonları (150 mg/L, 75 mg/L, 37,5mg/L LC50 ), etken madde Aminopiralid ve Florasulam’ın 1/4 LC50 konsantrasyonu (25 mg/L) 24, 48, 72 saat sürelerle Gambusia holbrooki üzerinde muamele edilerek, kan eritrositlerinde mikronükleus (MN), eritrosit nükleer anormallikler (ENA) ve polikromatik eritrosit (PCE) frekansı saptanmıştır. Eritrosit Nükleer Anormallikler (ENA); çentik, lob, MN, tomurcuk, binükleuslu (BN) hücre frekansları saptanmıştır. Ticari formülasyon ve etken maddelerin balık eritrosit testinde gözlenen anormalliklerin süreye bağlı olarak artış gösterdiği, 48 ve 72 saat muameleler sonrası tüm anormalliklerde kontrole göre anlamlı artış olduğu tespit edilmiştir. Aminopiralid ve Florasulam’ın 25 mg/L, 24, 48, 72 saat muamelesi sonrası olgun eritrosit sayısı (normakromatid eritrosit = NCE) azalarak, dolaşıma yeni katılan PCE sayısı arttığı saptanmıştır. Genotoksisite belirteçlerinden olan nükleer anormalliklerin (NA) 72 saat sürede arttığı görülüyorken, hücre savunma mekanizması gereği muhtemel solunum stresi nedeniyle eritrosit sayısının yükselmesinden kaynaklan PCE frekansının arttığı tespit edilmiştir. Sonuç olarak NA’ların konsantrasyona bağlı artışı Aminopiralid ve Florasulam pestisitinin potansiyel genotoksik etkisinin bulunduğunu göstermektedir. The use of high amounts of pesticides in agricultural areas causes the accumulation of toxic substances in the environment. These chemicals reach natural habitats through water sources and food chain. High rates of herbicides are used in grain production in the ’’ Thrace’’ region of Turkey. In this study, it was aimed to evaluate the cytotoxic and genotoxic potential effects of Aminopyralid and Florasulam active ingredients and their commercial formulation on fish by using micronucleus test. Erythrocyte Nuclear Abnormalities (ENA); Notch, lobe, micronucleus, bud, binucleated cell frequencies were determined. Commercial formulation and its active ingredients induced nuclear abnormallities in fish erythrocytes, there was a significant increase in all abnormalities compared to the control group. After 25 mg/L, 24, 48, 72 hours treatment of Aminopyralid and Florasulam, it was determined that the number of mature erythrocytes (NCE=Normachromatid Erythrocyte) were decreased, and the number of PCE (Polychromatic erythrocyte) which were newly added to the circulation were increased. While it was observed that nuclear abnormalities, one of the markers of genotoxicity, were increased in 72 hours exposure period and it was determined that the PCE frequency were increased as the increase in the number of erythrocytes due to possible respiratory stress of cell defense mechanism. In conclusion, concentrationdependent increase in nuclear abnormalities confirms that the pesticides Aminopyralid and Florasulam have potential genotoxic effects.

Bu çalışma, Asetil salisilik asitin (ASA) iyonizan radyasyonun oluşturduğu DNA hasarını engelleyip engellemediğini, insan lenfosit hücre kültüründe mikronukleus (MN) yöntemi ile araştırmak ve radyoprotektif etkinliği kanıtlanmış olan WR-1065 ajanının etkinliği ile karşılaştırmak amacıyla yapıldı. Bu amaçla, gönüllü bireylerden venöz kan örnekleri alındı. Işınlama öncesi kan örneklerine 30 dakika süreyle 25 µg/ml ASA ve 40 µg/ml WR-1065 uygulandı. Uygulama sonrası hücreler 2 kez taze medyum ile yıkanarak ışınlama prosedürüne geçildi. Linak cihazinda 6 MV X-ışınları ile 2 Gy ve 4 Gy dozlarda ışınlandı. Kontrol, ASA, WR-1065, 2 Gy, 4 Gy, 2 Gy + ASA, 2 Gy + WR1065, 4 Gy + ASA, 4 Gy + WR-1065 olmak üzere 9 tane deney grubu oluşturuldu. Işınlama sonrası hücreler kültür ortamlarına aktarılarak 37°C’de 30 dakika karbondioksitli etüvde inkübasyona alındı. Kültürün 44.saatinde sitokinez aşamasında kültürlere Sitokalazin-B eklendi. Kültür aşaması 68. saatte sonlandırıldı. Fiksasyon işlemini takiben elde edilen lenfosit hücreleri Giemsa ile boyanarak ışık mikroskobunda 400 büyütmede MN sayımları yapılarak istatistiksel değerlendirmesi yapıldı. Deney sonuçlarına göre, seçilen konsantrasyonlarda ve deney modelinde ASA ve WR1065 uygulamasının 2 Gy ve 4 Gy dozlarda MN sıklığında istatistiksel olarak anlamlı bir değişikliğe yol açmadığı tespit edildi. This study was conducted to investigate whether acetyl salicylic acid (ASA) prevents DNA damage induced by ionizing radiation using micronucleus (MN) assay in human lymphocyte culture and to compare with the efficacy of WR-1065 agent, which radioprotective efficacy has been proven. For this purpose, venous blood samples were taken from volunteers. Blood samples were treated with ASA and WR-1065 at final concentrations 25 µg/ml and 40 µg/ml respectively. 30 minutes before irradiation. After the treatment, the cells were washed with medium 2 times and the irradiation procedure was started. They were irradiated with 6 MV X-rays in the linak device at 2 Gy and 4 Gy doses. Nine experimental groups were formed as control, ASA, WR-1065, 2 Gy, 4 Gy, 2 Gy + ASA, 2 Gy + WR-1065, 4 Gy + ASA, 4 Gy + WR-1065 After irradiation, the cells were transferred to culture media and then culture flasks were placed into the CO2 incubator at 37 ℃. At the 44. th hour of culture, Cytochalasin- B was added to the cultures at the cytokinesis stage. The culture phase was terminated at 68. th hours. Lymphocytes obtained following the fixation process were stained with Giemsa, and MN scorings were made under the light microscope and statistical evaluation was performed. According to the results of the experiment, it was determined that ASA and WR-1065 treatments at the selected concentrations and experimental model did not cause a statistically significant change in the frequency of MN at 2 Gy and 4 Gy doses.

Sunulan çalışmada organoklorlu insektisitlerden klordanın (C10H6Cl8) canlılar üzerindeki etkileri in vivo ve in vitro olarak incelenmiştir. Bu amaçla hedef olmayan organizmalardan birisi olan Drosophila melanogaster’in ♀ ve ♂ popülasyonunda klordanın ömür uzunluğu üzerine etkileri in vivo olarak çalışılmıştır. Kronik olarak yapılan uygulamalarda doz-süre etkileşimine bağlı olarak her iki popülasyonda da ömür uzunluğunun önemli oranda kısaldığı gözlenmiştir. Ayrıca klordanın genotoksik ve sitotoksik olup olmadığı da insan periferik kan kültürü kullanılarak in vitro mikronükleus (MN) testi ile araştırılmıştır. Klordanın yine artan dozuna bağlı olarak lenfosit hücrelerinde mikronükleus frekansının önemli oranda arttığı, nükleer bölünme indeksinin ise (NBİ) azaldığı gözlenmiştir.

The aim of this study was to assess DNA damage in Turkish coal miners with the buccal micronucleus cytome (BMCyt assay as the least invasive and therefore most practical method that may find wider application in coal miner biomonitoring. Buccal epithelial cell samples were taken from 54 coal miners and 42 controls from Zonguldak, Turkey to establish their micronucleus (MN), binucleus (BN), condensed chromatin (CC), karyorrhectic (KHC), karyolytic (KYL), nuclear bud (NBUD), and pyknotic (PYC) frequencies. We also analysed the effects of confounding factors such as age, years of work at the mine, smoking, alcohol drinking, and use of protective equipment on differences in MN frequencies. Two miners had confirmed and three suspect pneumoconiosis, whereas 49 displayed normal chest radiographs. MN, BN, KHC, and NBUD frequencies were significantly higher in coal miners than controls. Years of work at the mine also showed a significant effect on buccal MN frequencies in coal miners, but we found no correlation between MN frequencies and age, smoking, and alcohol consumption. In conclusion, BMCyt assay proved itself an accurate and practical screening method, as it can detect DNA damage much earlier than pneumoconiosis develops., Cilj je ovoga istraživanja bio procijeniti oštećenje DNA u turskih rudara primjenom tzv. Cytome inačice mikronukleustesta na bukalnim epitelnim stanicama (engl. buccal micronucleus cytome assay, krat. BMCyt) kao najmanje invazivne i stoga najpraktičnije metode koja bi mogla naći svoju primjenu u biomonitoringu rudara u ugljenokopima. Uzorci bukalnih epitelnih stanica prikupljeni su od 54 rudara i 42 kontrolna ispitanika iz Zonguldaka u Turskoj radi utvrđivanja učestalosti mikronukleusa (MN), binuklearnih stanica (BN), zgusnutoga kromatina (CC), karioreksije (KHC), kariolize (KYL), jezgrinih pupova (NB) i piknoze (PYC). Osim toga, analizirali smo koliko čimbenici poput dobi, godina staža u rudniku, pušenja, pijenja alkohola i uporabe zaštitne opreme utječu na razlike u nalazima učestalosti MN-a. Dva su rudara imala potvrđenu dijagnozu pneumokonioze, u tri je rudara postojala sumnja na nju, a ostalih 49 rudara imalo je uredne rendgenske nalaze. Učestalosti MN-a, BN-a, KHC-a i NB-a bile su značajno više u rudara nego u kontrolnih ispitanika. Godine staža u rudniku također su značajno pridonijele povišenoj učestalosti MN-a u rudara, ali takva korelacija nije utvrđena za dob, pušenje i pijenje alkohola. BMCyt test pokazao se preciznim i praktičnim probirnim testom jer otkriva oštećenje DNA mnogo ranije nego što se pojavi pneumokonioza.

Bu çalışma, hiperfosfatemili hastaların tedavisinde sıklıkla reçete edilen ve fosfat bağlayıcı grubunda yer alan sevelamer hidroklorür ve kalsiyum karbonat ajanlarının genotoksik ve/veya sitotoksik potansiyelini karşılaştırmalı olarak ortaya çıkarmak amacıyla yürütülmüştür. Çalışmalar in vitro koşullarda insan periferal lenfositlerle mikronukleus (MN) ve tek hücre jel elektroforez (Komet) testleri yapılmıştır. Ayrıca nokta mutasyonu ve çerçeve kayması mutasyonlarını uyarıp uyarmadığını belirlemek amacıyla Salmonella typhimurium'un mutant suşlarıyla (TA98 ve TA100) geri mutasyon testi (Ames testi) gerçekleştirilmiştir. İnsan periferal lenfositleri 20 ve 44 saat, komet testinde ise 1 saat boyunca 1/2, 1, ve 2 mg/mL konsantrasyonlardaki sevelamer hidroklorür ve kalsiyum karbonat ile muamele edilmiştir. Ames/Salmonella bakteriyel ters mutasyon testinde ise sevelamer hidroklorür ve kalsiyum karbonatın, 2 mg/mL, 1 mg/mL, 0,5 mg/mL, 0,25 mg/mL, 0,125 mg/mL konsantrasyonları kullanılmıştır.Bu çalışmadaki test maddeleri sevelamer hidroklorür ve kalsiyum karbonatın mikronukleus oluşumu hafif artış yönünde uyardığı ancak bu artışın kontrole göre anlamlı olmadığı saptanmıştır. Komet testinin bulgularına göre kullanılan test maddeleri bir istisna (2 mg/mL, sevelamer hidroklorür, 48 saat) hariç önemli DNA hasarlarına neden olmamıştır. Ames testinde ise mutajenik olmadığı ancak zayıf bir sitotoksik etkiye sahip olduğu bulunmuştur. Her iki test maddesi, özellikle de sevelamer hidroklorür, NBI'yi kontrole göre anlamlı şekilde azaltmıştır. Yani sevelamer hidroklorürün zayıf bir sitotoksisitesinden söz edilebilir. Ayrıca iki test maddesi birbirlerine karşılaştırıldığında sevelamer hidroklorürün genotoksisite ve sitotoksisite açısından kalsiyum karbonattan daha reaktif olduğu gözlenmiştir.Anahtar Kelimeler: Sevelamer hidroklorür, Kalsiyum Karbonat, Mikronukleus, Tek Hücre Jel Elektroforezi, AMES/Salmonella Bakteriyel geri mutasyon testi. This study was conducted to compare the genotoxic and / or cytotoxic potential of two agents included in the phosphate binding group, Sevelamer hydrochloride and Calcium carbonate, which are frequently prescribed in the treatment of patients with hyperphosphatemia. Micronucleus (MN) and single cell gel electrophoresis (comet assay) tests were performed on human peripheral lymphocytes. In addition, the Ames Salmonella/microsome mutagenicity assay was performed with mutant strains of Salmonella typhimurium (TA98 and TA100) to determine whether they stimulate substitutions and frame shift mutations. Human peripheral lymphocytes were treated with sevelamer hydrochloride and calcium carbonate at concentrations of 1/2, 1, and 2 mg / mL for 20 and 44 hours for micronucleus assay and 1 hour in the comet assay. In the Ames / Salmonella bacterial reverse mutation test, sevelamer hydrochloride and calcium carbonate concentrations of 2 mg / mL, 1 mg / mL, 0.5 mg / mL, 0.25 mg / mL and 0.125 mg / mL were used.In this study, sevelamer hydrochloride and calcium carbonate stimulated slight increase in micronucleus formation but this increase was not significant compared to the results of the control group. According to the findings of the comet test, sevelamer hydrochloride and calcium carbonate did not cause significant DNA damage with one exception (2 mg / mL, sevelamer hydrochloride, 48 hours). In the Ames test, it was found that the drugs were devoid of mutagenic activity in bacterial assay, but had a weak cytotoxic effect. Both sevelamer hydrochloride and calcium carbonate, particularly SH, significantly reduced NBI compared to the control group. Thus, a weak cytotoxicity effect can be mentioned. Furthermore, sevelamer hydrochloride was more reactive in terms of genotoxicity and cytotoxicity than calcium carbonate when the two agents were compared.Key Words: Sevelamer Hydrochloride, Calcium Carbonate, Micronucleus, Single Cell Gel Electrophoresis, Ames Salmonella/microsome mutagenicity assay. 120

06.03.2018 tarihli ve 30352 sayılı Resmi Gazetede yayımlanan “Yükseköğretim Kanunu İle Bazı Kanun Ve Kanun Hükmünde Kararnamelerde Değişiklik Yapılması Hakkında Kanun” ile 18.06.2018 tarihli “Lisansüstü Tezlerin Elektronik Ortamda Toplanması, Düzenlenmesi ve Erişime Açılmasına İlişkin Yönerge” gereğince tam metin erişime açılmıştır. Bu çalışmada, ilaç hammaddesi olma potansiyeli düşünülerek Sakarya Üniversitesi Kimya Bölümü'nde yeni sentezlenen ve insan karbonik anhidraz I ve II izoenzimlerini inhibe ettiği belirlenen ftalazin içerikli β-Laktam türevi (IV-b)'nin genotoksik ve sitotoksik profillerinin belirlenmesi amaçlanmıştır. İlaç hammaddesi olarak sunulması düşünülen kimyasal maddeler çok çeşitli toksikolojik araştırmalardan geçirilir. Bu araştırmalardan bir kısmı da sitotoksisite ve genotoksisite çalışmalarıdır. Bu bağlamda in vitro insan periferal kan lenfositleri üzerine test maddesi IV-b'nin sitotoksik ve genotoksik etkilerinin belirlenmesi için kromozomal anormallik (CA) ve mikronukleus (MN) testleri uygulanmıştır. Bu amaçla lenfosit kültürü 24 ve 48 saat süre ile test maddesinin dört farklı konsantrasyonu (3,75, 7,5, 15, 30 µg/mL) ile muamele edilmiştir. Araştırmada elde edilen verilere göre, test maddesinin bütün uygulama gruplarında negatif kontrole göre mitotik indeksi anlamlı bir şekilde azalttığı gözlenmiştir. Çözücü kontrole göre ise, 24 saatlik uygulamada sadece 3,75 µg/mL'lik konsantrasyon ile 48 saatlik uygulamada 7,5 ve 15 µg/mL'lik konsantrasyonlarda anlamlı azalışlar gözlemlenmiştir. Bütün uygulama gruplarında en fazla gözlemlenen kromozomal anormallik tipi kromatid kırığı iken, bunu fragment ve kromozom kırıkları izlemiştir. Anormal hücre yüzdesi ve hücre başına düşen kromozomal anormallikler bakımından negatif kontrole göre her iki uygulama süresinde de en yüksek iki konsantrasyonda anlamlı artışlar gözlenmiştir. Ayrıca 24 saatlik uygulamada 7,5 µg/mL'lik konsantrasyonda da anlamlı artış söz konusudur. Her iki değerlendirme kriteri açısından her iki uygulama süresinde çözücü kontrole göre en yüksek konsantrasyonda anlamlı artışlar görülmüştür. Bununla birlikte hücre başına düşen kromozomal anormallikler bakımından 48 saalik uygulamada 15 µg/mL'lik konsantrasyonda da anlamlı bir artış görülmüştür. Mikronukleus frekansı bakımından, en düşük konsantrasyon hariç bütün konsantrasyonlarda çözücü kontrole göre anlamlı artışlar söz konusudur. Elde edilen sonuçlara göre, test maddesinin uygulanan konsantrasyonlarının in vitro şartlarda sitotoksik etkili olduğu, özellikle yüksek konsantrasyonlarda ise genotoksik etkili olduğu görülmüştür. The aim of this study was to determine the genotoxic and cytotoxic profile of the phthalazine-containing β-lactam derivative (IV-b), which is newly synthesized in Sakarya University Chemistry Department and inhibited the isoenzymes of human carbonic anhydrase I and II. Chemical substances which are considered as pharmaceutical raw materials are subjected to a wide variety of toxicological researches. Some of these studies are cytotoxicity and genotoxicity studies. In this context, chromosomal abnormality (CA) and micronucleus (MN) tests were performed to determine the cytotoxic and genotoxic effects of test substance IV-b on in vitro human peripheral blood lymphocytes. For this purpose, the lymphocyte culture was treated with four different concentrations of test substance (3,75, 7,5, 15, 30 µg/mL) for 24 and 48 hours. According to the data obtained in the study, it was observed that the test substance significantly reduced the mitotic index in all application groups compared to the negative control. According to the solvent control, significant reduces were observed in the concentration of 7,5 and 15 µg/mL in 48 hours with only 3,75 µg/mL concentration in 24 hours of application. The most observed chromosomal abnormality was chromatid fracture in all groups, followed by fragment and chromosome fractures. Significant increases in the maximum two concentrations were observed with respect to the percentage of abnormal cells and chromosomal abnormalities per cell. There is also a significant increase in the concentration of 7,5 µg/mL in 24 hours. For both evaluation criteria, significant increases were observed in the highest concentration of solvent control in both application periods. However, in terms of chromosomal abnormalities per cell, a significant increase in the concentration of 15 µg/mL was observed in 48 hours. In terms of micronucleus frequency, there is a significant increase in all concentrations except the lowest concentration compared to solvent control. According to the results obtained, the applied concentrations of the test substance were cytotoxic in in vitro conditions and genotoxic effect, especially at high concentrations.

Pada penelitian sebelumnya diketahui bahwa aplikasi patch gingiva mukoadesif β-carotene berfungsi sebagai bahan proteksi efek paparan radiografi panoramik pada hewan coba kelinci New Zealand. Peningkatan jumlah mikronukleus akibat paparan radiografi panoramik dapat dihambat dengan aplikasi patch β-carotene. Sebagai kelanjutan dari penelitian, dilakukan uji klinis terhadap manusia untuk melihat efek proteksi patch tersebut. Sebanyak 20 orang subjek yang akan dipapar radiografi panoramik dimasukkan secara random dalam 2 kelompok. Kelompok I adalah subjek tanpa aplikasi patch gingiva mukoadesif β-carotene dan Kelompok II adalah subjek yang diaplikasi patch sebelum paparan. Setiap subjek dilakukan apusan pada mukosa gingiva anterior rahang atas sebelum dan 10 hari setelah paparan radiografi panoramik. Apusan diwarnai dengan metode modifikasi Feulgen-Rossenbeck. Efek lain dari aplikasi juga dilihat mengenai lama waktu bertahan patch dan hasil radiograf yang dihasilkan. Hasil penelitian menunjukkan bahwa terdapat penurunan jumlah mikronukleus pada kelompok II walaupun tidak berbeda bermakna (p>0,05) terhadap kelompok I. Lama waktu bertahan patch gingiva mukoadesif β-carotene dapat mencapai lebih dari 10 jam dan dilaporkan terasa mengganjal pada awal pemakaian. Hasil analisis gray scale antara radiograf dengan dan tanpa aplikasi tidak menunjukkan perbedaan yang bermakna (p>0,05). Kesimpulan dari penelitian ini adalah aplikasi patch gingiva mukoadesif β-carotene dapat menurunkan jumlah mikronukleus namun tidak secara signifikan.Effect of β-carotene Gingival Mucoadhesive Patch Application at Panoramic Radiography Exposure. According to previous research, β-carotene gingival mucoadhesive patch has a radiation protection effect on New Zealand Rabbits. The increase in micronucleus after panoramic radiography exposure is avoided because of β-carotene gingival mucoadhesive patch application. In order to continue that research, we try the application of β-carotene gingival mucoadhesive patch into human. Twenty subjects who requested to take panoramic radiography were divided into two groups randomly. Group I was without β-carotene gingival mucoadhesive patch application and Group II was given the application before radiography exposure. Each of the subjects was swabbed on anterior maxillary gingiva before radiography exposure and the 10th day after the exposure. The swab was stained using modified Feulgen Rossenbeck method. The adhesive time and the effect of radiograph were also observed. The result shows that there was a decrease in micronucleus number after β-carotene gingival mucoadhesive patch application but there was no significant difference (p>0,05) between Grup I and II. The adhesive time was more than 10 hours and there was uncomfortable taste in the first time application. Gray scale analysis shows no significant difference (P>0,05) between panoramic radiography application and without application. The conclusion is that β-carotene gingival mucoadhesive patch application reduces micronucleus number although not significantly.

Çağdaş yaşamın dezavantajların biri raf ömrü olan besinlere yönelmektir. Bu maddelerin teklikeli sınıfına giren yapay bir renklendirici olan kömür katranı olarak da bilinen Brown HT (E155)’dir. Çalışmada Brown HT’nin genotoksik ve sitotoksik etkilerini araştırılmıştır. Bu etkiler genotoksik olarak mikronukleus testi ile, sitotoksik olarak da nukleus bölünme indeksi parametresi ile saptanmıştır. Brown HT 24 ve 48 saatlik muameleli kültürlerin hepsinde MN oluşumunu önemli derecede artırmıştır. Bazı binükleer hücrede bir mikronükleus ya da iki mikronükleuslara rastlanmıştır. İki nükleuslardaki MN yüzdesi yine 24 ve 48 saatlik kültürlerde kontrole nazaran artmıştır. Brown HT ile 24 saatlik muameleli kültürlerde NBI’ya bir etkisi olmamış fakat 48 saatlik kültürlerin 25µg/mL konsantrasyondaki NBI önemli derece de azalmıştır.

Bu çalışmada, bir fungusit olan Ridomil Gold MZ 68 WG' nin farklı dozlarının Allium cepa L.'daki fizyolojik, sitogenetik ve anatomik etkileri araştırılmıştır. Çimlenme yüzdesi, kök uzunluğu ve ağırlık artışı fizyolojik parametreler; mikronükleus (MN), mitotik indeks (MI) ve kromozomal anormallik sıklığı sitogenetik parametreler; kök ucu meristematik hücrelerindeki hasarlar ise anatomik parametreler olarak ele alınmıştır. Sonuçta, Ridomil'in artan dozu ile orantılı olarak çimlenme yüzdesi, kök uzunluğu, ağırlık kazanımı ve MI'in azaldığı, MN ve kromozomal anormalliklerin ise arttığı tespit edilmiştir. Ridomil uygulaması fragment, yapışkan kromozom, kromozom köprüsü, kromatinin eşit olmayan dağılımı, c-mitoz, ters kutuplaşma ve binükleuslu hücre şeklinde kromozomal hasarlara neden olmuştur. Ayrıca, Ridomil uygulaması, kök ucu meristematik hücrelerinde yassılaşmış hücre çekirdeği, belirgin olmayan iletim doku, korteks hücre deformasyonu, epidermis hücre deformasyonu, korteks hücre çeperinde kalınlaşma ve kortek hücrelerinde bazı maddelerin birikimi şeklinde anatomik hasarları teşvik etmiştir. Sonuç olarak, Ridomil uygulamasının Allium cepa'da doza bağlı toksisiteye neden olduğu, Allium cepa testininde bu toksisitenin ortaya çıkarılmasında kullanışlı bir indikatör olduğu gösterilmiştir. In this study, the physiological, cytogenetic and anatomic effects of different doses of Ridomyl Gold MZ 68 WG, a fungicide were investigated in Allium cepa L. Germination percentage, root length and weight gain as physiological parameters; micronucleus (MN), mitotic index (MI) and chromosomal abnormality frequency as cytogenetic parameters; damage to root tip meristematic cells are considered as anatomical parameters. In conclusion, it was determined that germination percentage, root length, weight gain and MI decreased, MN and chromosomal abnormalities increased in proportion to the increased dose of Ridomyl. Ridomyl application caused chromosomal damage in the form of fragments, sticky chromosomes, chromosomal bridges, unequal distribution of chromatin, c-mitosis, reverse polarity, and binucleated cells. In addition, Ridomyl administration has promoted anatomical damage in the form of flattened cell nuclei in root tip meristematic cells, nonspecific transmission tissue, cortex cell deformation, epidermis cell deformation, thickening of the cortex cell wall, and accumulation of certain substances in cortical cells. In conclusion, it is concluded that the application of Ridomyl causes toxicity due to dose in Allium cepa, and Allium cepa test has been shown to be a useful indicator for the detection of this toxicity. 47

06.03.2018 tarihli ve 30352 sayılı Resmi Gazetede yayımlanan “Yükseköğretim Kanunu İle Bazı Kanun Ve Kanun Hükmünde Kararnamelerde Değişiklik Yapılması Hakkında Kanun” ile 18.06.2018 tarihli “Lisansüstü Tezlerin Elektronik Ortamda Toplanması, Düzenlenmesi ve Erişime Açılmasına İlişkin Yönerge” gereğince tam metin erişime açılmıştır. Bu çalışmada, ilaç etken maddeleri olarak kullanılma potansiyeline sahip olabilecekleri düşünülerek sentezlenmiş ve insan karbonik anhidraz I, II izoenzimlerini inhibe ettikleri tespit edilmiş 4-((4,4-dimetil-2,6-dioksosikloheksiliden)metilamino)benzen sülfonamit (2b) ve 4-((1,3-dimetil-2,4,6-trioksotetrahidropirimidin-5(6H)-iliden)metilamino)benzen sülfonamit (2e) bileşiklerinin genotoksik profillerinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Bu amaçla, insan periferal kan lenfositlerinde kromozomal anormallik (CA), mikronukleus (MN) ve komet testleri uygulanmıştır. Bu in vitro testlerde, 2b'nin 2,12, 1,06, 0,53 µg/mL'lik konsantrasyonları ve 2e'nin 2,52, 1,26, 0,63 µg/mL'lik konsantrasyonları kullanılmıştır. Ayrıca tüm testlerde negatif, pozitif ve çözücü kontroller kullanılmıştır. 2b ve 2e ile yapılan uygulamalarda, CA ve MN oluşumu bakımından hem negatif kontrole hem de çözücü kontrole göre istatistiksel olarak anlamlı farklılıklar gözlenmemiştir. 2b ile 48 saatlik uygulamada, mitotik indeks tüm konsantrasyonlarda her iki kontrol grubuna göre anlamlı düzeyde düşmüştür. 2e ile 48 saatlik uygulamada, mitotik indeks tüm konsantrasyonlarda çözücü kontrole göre anlamlı düzeyde düşmüş; negatif kontrole göre ise sadece 2,52 µg/mL'lik konsantrasyonda anlamlı düzeyde düşmüştür. Komet testinde, 2b ve 2e'nin kuyruk uzunluğu, kuyruk yoğunluğu ve kuyruk momenti bakımından farklı cevaplar oluşturduğu gözlenmiştir. Elde edilen sonuçlar, yeni sülfonamit türevlerinin yüksek konsantrasyonlarda ve uzun süre maruziyette insan periferal lenfositleri üzerinde sitotoksik olduğunu ancak genotoksik olmadığını göstermektedir. In the present study, it was aimed to assess the genotoxic profiles of 4-((4,4-dimethyl-2,6-dioxocyclohexylidene) methylamino)benzene sulfonamide (2b) and 4-((1,3-dimethyl-2,4,6-trioxo-tetrahydropyrimidin-5(6H)ylidene)methylamino)benzene sulfonamide (2e) compounds which were synthesized considering that they may have utilisation potentials as drug basic matters and detected to inhibit human carbonic anhydrase I, II isoenzymes. For this purpose, chromosomal aberration (CA), micronucleus (MN) and comet tests were implemented on the human peripheral blood lymphocytes. In these in vitro assays: 2,12, 1,06, 0,53 µg/mL concentrations of 2b and 2,52, 1,26, 0,63 µg/mL concentrations of 2e were used. Additionally, negative, positive and solvent controls were used in all assays. In treatments which were performed with 2b and 2e, no statistically significant differences was observed in terms of CA and MN formation compared to both negative control and the solvent control. In 48 hour treatment with 2b, mitotic index has significantly decreased in all concentrations when compared to both control groups. In 48 hour treatment with 2e, mitotic index significantly decreased in all concentrations compared to solvent control; however when compared to negative control it significantly decreased in only 2,52 µg/mL concentration. In comet assay, it was observed that 2b and 2e have elicited different responses regarding the tail length, tail intensity and tail moment. Obtained results show that novel sulfonamide derivatives are cytotoxic on human peripheral lymphocytes at high concentations and in long-term exposure but they are not genotoxic.

Bu çalışmada askorbik asitin (vitamin C) muhtemel antigenotoksik etkisi, ticari değeri olan balık türü Oreochromis niloticus (Nile Tilapia)’un eritrositlerinde mikronukleus ve nuklear anomali testleri kullanılarak değerlendirilmiştir. Balıklar; herbisit etken maddesi trifluralin ve ticari formu treflanın (litrede 480 gr trifluralin ve ticari olarak özel bileşenler) genotoksik konsantrasyonlarına (10 µg/L), pozitif kontrol olarak etil metan sülfonata (EMS) (10 mg/L) 6 gün boyunca maruz bırakılmıştır. Trifluralin, treflan ve etil metan sülfonat konsantrasyonları, içerisinde 10 litre musluk suyu bulunan 30x20x15cm ebatlarındaki akvaryumlara eklenmiştir. Musluk suyu negatif kontrol olarak kullanılmıştır. Askorbik asit (%0.05) balıklara intraperitonal olarak maruziyetin 1. ve 3. günlerinde 0.1ml/10g vücut ağırlığı olacak şekilde uygulanmıştır. Askorbik asitin herbisitlerin oluşturduğu genotoksik hasarı düzenleyici etkisi mikronukleus ve nuklear anomali testi ile değerlendirilmiştir. Analiz sonuçları; trifluralin, treflan ve etil metan sülfonat uygulamalarının balık eritrositlerinde genotoksik hasarı yükselttiğini göstermiştir. Ancak, kimyasallarla kombine şekilde askorbik asit uygulaması hasarlı hücre oranını önemli derecede azaltmıştır. Sonuç olarak, askorbik asit herbisitler tarafından oluşturulan genotoksik hasara karşı koruyucu etki göstermiştir. Bu nedenle balık çiftliklerinde genotoksik hasarın önlenmesi/azaltılması amacıyla yemlerde askorbik asit kullanılabilir. In this study, possible anti-genotoxic effect of ascorbic acid (vitamin C) was investigated by micronucleus and nuclear abnormality test in peripheral erythrocytes of a commercially important fish species, Oreochromis niloticus, (Nile Tilapia). The fish were exposed to genotoxic concentrations of trifluralin (10 µg/L), and its commercial form, Treflan (10 µg/L, composition: trifluralin 480 g/L and commercially-confidential components) and ethyl methane sulfonate (EMS) (as a positive control, 10 mg/L) for 6 days. Trifluralin, treflan and EMS were administered to living space (30x20x15cm aquarium and 10 liter tap water) of fish. Tap water as negative control was used. Ascorbic acid (0.05 %) was injected to the fish by intracoelomic route as 0.1 ml/10 g body weight at the 1st and 3rd days of exposures to trifluralin. The genotoxic effects of the herbicides and possible anti-genotoxic effect of ascorbic acid were evaluated using the micronucleus test and nuclear abnormality. Analysis of the results showed that applied concentrations of trifluralin, treflan and EMS increased the frequency of micronucleated cells. However, in the fish administrated ascorbic acid along with trifluralin, treflan and EMS there was a significant decrease in percentage of micronuclei as compared to trifluralin, treflan and EMS treated fish. In conclusion, ascorbic acid ameliorated the genotoxicity by the herbicides and therefore we may suggest the use of this reducing agent for the prevention of genotoxicity in fish farming.

Bu çalışma, bir kolesterol ilacı olan Ezetimib’in insanlar için genotoksik risk oluşturup oluşturmadığını belirlemek amacıyla insan in vitro periferal lenfositlerinde mikronukleus (MN) oluşum frekansları incelenmiştir. Kültüre alınmış insan periferal lenfositleri, 24 veya 48 saat boyunca test maddesinin 60, 80, 100, 120 μg/ml konsantrasyonları ile muamele edilmiştir. İnsan periferal kan kültürlerine 24 veya 48 saat uygulanan ezetimib’in, 24 saatlik muamele periyodunda 100 ve 120 μg/ml konsantrasyonları ile 48 saatlik muamelede en düşük konsantrasyon hariç diğer dozlarda mikronukleus (MN) yüzdesini kontrole göre önemli düzeyde artırmıştır (P≤0.05). Bu sonuçlar, Ezetimib’in mikronukleus oluşturma potansiyeline sahip olduğunu göstermiştir. Test maddesi ile 24 saatlik muameleli kültürlerde en düşük konsantrasyon hariç diğerleri, 48 saatlik muamelede ise uygulanan bütün konsantrasyonlar nükleer bölünme indekslerinde (NBI) anlamlı düşüşlere neden olmuştur (P≤0.05). Bu çalışmada gözlenen bulgulara göre Ezetimib yüksek konsantrasyonlarda ve özellikle 48 saatlik muamelede sağlıklı insan periferal lenfositlerinde genotoksik ve sitotoksik etkiler göstermiştir.

TEZ13244 Tez (Doktora) -- Çukurova Üniversitesi, Adana, 2017. Kaynakça (s. 63-71) var. XVII, 73 s. :_res. (bzs. rnk.), tablo ;_29 cm. Bu çalışma, bir kolesterol ilacı olan Ezetimib’in insanlar için genotoksik risk oluşturup oluşturmadığını, insan periferal lenfositlerinde in vitro kardeş kromatid değişimi (KKD), kromozom anormalliği (KA) ve mikronukleus (MN) testleri ile belirlemek amacıyla gerçekleştirilmiştir. Kültüre alınmış insan periferal lenfositleri 24 veya 48 saat boyunca test maddesinin 60, 80, 100, 120 µg/ml konsantrasyonları ile muamele edilmiştir. İnsan periferal kan kültürlerine 24 veya 48 saat uygulanan ezetimib, KKD’yi hiçbir konsantrasyonda kontrol ve çözücü kontrole göre istatistiksel olarak uyarmamıştır (P>0.05). Gözlenen dalgalanmalar güven sınırları içinde kalmaktadır. Ezetimib, 24 saatlik muamelede anormal hücre (AH) yüzdesini ve hücre başına düşen anormallik sayısını (KA/Hücre) sadece 100 µg/ml konsantrasyonda önemli ölçüde artırmıştır. Ajan, 48 saatlik muamelede ise en düşük doz hariç bütün konsantrasyonlarda anormal hücre yüzdesini anlamlı olarak uyarmıştır. Ezetimib ayrıca 24 saatlik muamele periyodunda 100 ve 120 µg/ml konsantrasyonları ile 48 saatlik muamelede en düşük doz hariç diğer dozlarda mikronukleus (MN) yüzdesini önemli düzeyde artırmıştır (P?0.05). Test maddesi proliferasyon indeksinde (PI) önemli azalmalara yol açmıştır. Aynı zamanda 24 saatlik muamelede yüksek iki konsatrasyon ve 48 saatlik muamelede bütün konsantrasyonlarda saptanan PI kontrole göre önemli seviyede düşük bulunmuştur. Ezetimib’in mitotik indeks (MI) üzerine olan etkisi PI’ye benzer tarzda olmuştur. Nükleer bölünme indeksi (NBI) yönünden daha net bulgular göze çarpmaktadır. Test maddesi ile 24 saatlik muameleli kültürlerde en düşük konsantrasyon hariç diğerlerinde, 48 saatte ise bütün konsantrasyonlarda NBI’de anlamlı düşüşler saptanmıştır (P?0.05). Bu çalışmada gözlenen bulgulara göre Ezetimib’in yüksek konsantrasyonda ve uzun süreli muamellerde sağlıklı insan periferal lenfositlerinde genotoksik ve sitotoksik etkiler gösterdiğini söyleyebiliriz. This study was conducted to determine whether ezetimibe a cholesterol drug, poses a genotoxic risk for humans by in vitro sister chromatid exchange (SCE), chromosome abnormality (CA) and micronucleus (MN) tests in human peripheral lymphocytes. Human peripheral lymphocytes were treated with concentrations of 60, 80, 100, 120 µg / ml of the test substance for 24 or 48 hours. Ezetimibe applied to human peripheral blood cultures for 24 or 48 hours did not statistically significant induce SCE at all concentrations compared to control and solvent control (P>0.05). Ezetimibe significantly increased the percentage of abnormal cells (AH) and the aberrations per cell (CA / Cell) at a concentration of only 100 µg/ml in the 24-hour treatment. Ezetimibe significantly altered the percentage of abnormal cells at all concentrations except for the lowest dose at 48 hours of treatment. Ezetimibe significantly increased the micronucleus (MN) percentage at the concentrations of 100 µg/ml and 120 µg/ml for 24 hour treatment, and at all concentrations in the exception of the lowest concentrations for 48 hours treatment (P

Makroalglerde pek çok stratejik görevi üstlenen sekonder metabolitlerin aktiviteleri günümüze kadar pekçok çalışmaya konu olmuştur. Mevcut çalışmamızda, Ege kıyılarında zengin dağılış gösteren farklı karakteristikteki alg ekstrelerine ait biyolojik aktivitelerin (antioksidan, antimikrobiyal, antimutajenik, antianjiyogenik, antimutajenik ve protektif etki) ortaya konulması amaçlanmıştır. Bu dogrultuda, İzmir kıyılarından toplanan alg örnekleri yıkanıp kurutuldaktan sonra hekzan, kloroform ve metanol solvanları yardımıyla ekstraksiyonu yapılmıştır. Ekstrelerin antioksidan aktiviteleri, DPPH ve ABTS+ yöntemleri ile total fenolik ve flavonoit içerikleri ise Folin-Ciocalteu ve Alüminyum klorür yöntemleri kullanılarak spektrofotometrik olarak belirlenmiştir. Özellikle yeşil alglerde tespit edilen antimikrobiyal aktive MIC metoduyla tayin edilmiştir. MCF-7, CaCo-2 ve HeLa kanser hücre ile HEK-293 sağlıklı hücre hatlarında özellikle H.scoparia ekstrelerinin daha geniş bir spektrumda sitotoksik etkinlikleri gösterdiği belirlenmiştir. Aynı zamanda mevcut antikanser etkilerin apoptotik yolaklar üzerindeki etkinliğini değerlendirmek için, "Real Time Ready Human Apoptosis Panel" ile yaklaşık 84 genin ekspresyon profilleri incelenmiştir. Antianjiyogenik etkiler ise in vivo HET CAM ile in vitro Wound Healing yöntemleri kullanılarak tespit edilmiş ve nispeten kırmızı alg G.gracilis'in metanol ve kloroform ekstreleri etkili bulunmuştur. Antimutajenik etkiler ise Ames MPFTM kiti ve TA98, TA100, TA1535 ve TA1537 suşları kullanılarak -S9'suz ve +S9'lu ortamda gerçekleştirilmiş ve ekstrelerin zayıf etkinlikler gösterdiği tespit edilmiştir. Tüm test yöntemlerinde ekstreler arasındaki farklılığa neden olan metabolitlerin tespiti için ise HPLC ile kimyasal içerik analizi yapılmıştır. Yürütülen denemeler sonucunda daha geniş spektrumda etkili olduğunu düşündüğümüz H.scoparia'nın farede kadmiyumun yol açtığı genotoksik hasara karşı protektif etkileri KA ve MN testleriyle ortaya konulmuş ve her iki deneme yönteminde de artan doza bağlı olarak protektif etkiler sergilediği gözlenmiştir., The activities of the secondary metabolites which have undertaken many strategic tasks in macroalgae have been the subject of much work until today. The present study, it was aimed to reveal the biological activities such as antioxidant, antimicrobial, antimutagenic, antiangiogenic, antimutagenic and protective effect of different characteristic algae extracts showing rich distribution on the Aegean coast. In this direction, alga samples collected from İzmir coast were washed and dried and then extracted with hexane, chloroform and methanol solvans. Antioxidant activities of extracts were determined spectrophotometrically by DPPH and ABTS+ methods, while total phenolic and flavonoid contents were determined by Folin-Ciocalteu and Aluminium chloride methods. Especially the antimicrobial activity detected in green algae was determined by MIC method. Cytotoxic activities of extracts were determined using MCF-7, CaCo-2 and HeLa cancer cell lines and HEK-293 healthy cell lines, and H.scoparia extracts appeared to cause a broader spectrum of inhibition. At the same time, approximately 84 genomic expression profiles were examined with the "Real Time Ready Human Apoptosis Panel" to evaluate the effect of existing anticancer effects on apoptotic pathways. Antigenogenic effects were determined by using Wound Healing and HET-CAM and methanol and chloroform extracts of relatively G. gracilis were found to be effective. Antimutagenic effects were determined using Ames MPFTM kit and TA98, TA100, TA1535 ve TA1537 suşs in -S9 and +S9, and the extracts showed weak activity. HPLC content analysis was carried out to determine the chemical content of metabolite causing the source of the difference between the extracts. The protective effects of H. scoparia which are thought to be effective in a broader spectrum as a result of the carried out experiments against the genotoxic damage caused by cadmium in mice were demonstrated by KA and MN tests, and It has been observed that it exhibits protective effects, in a manner dose-dependent.

Die hohe Variabilität des Mikronukleus-Testes (MNT) ist schon lange bekannt und im Vergleich verschiedener Laboratorien eingehend untersucht. Dass sich eine solche Variabilität auch innerhalb eines einzelnen Labors findet, wurde zwar ebenfalls früh bemerkt, aber nur sporadisch und nicht systematisch untersucht. In unserem Labor fand eine Zwillingsstudie zum MNT statt, in der eben diese Testvarianz ein Problem war. Hieraus folgte eine erste, noch nicht vom Autor selbst durchgeführte Versuchsreihe (1 Proband, 2x40 Kulturen) zur systematischen Untersuchung der Testvarianz, deren erste Präparateserie enorme Unterschiede zwischen den beiden Experimentatoren ergab. Es folgte daraufhin eine weitere Präparateserie mit Vertauschung der beiden Experimentatoren, welche aber anstatt der eigentlich erhofften Zuordnung jener Unterschiede zu den Faktoren „Kultur“ oder „Präparateherstellung“ zur Entdeckung einer erheblichen Abhängigkeit der MN-Frequenz von der Verweildauer der Zellen im Fixativ führte. Die Notwendigkeit, diese Abhängigkeit der MN-Frequenz von der Fixationsdauer unabhängig zu reproduzieren sowie um neu entstandene Fragen aus der ersten Versuchsreihe zu klären, haben die vom Autor nach einem Jahr durchgeführte zweite Versuchsreihe veranlasst. Hierzu wurde derselbe Proband als Spender verwendet und ebenfalls 2x40 (2 Experimentatoren) Kulturen aus einer einzigen Blutprobe eingesetzt. Aus diesen (in Fixativ gelagerten) Zellsedimenten wurden daraufhin synchron mit einem zweiten Präparator ebenfalls drei Serien von Präparaten (nach drei und vier Tagen sowie nach 3 Wochen) hergestellt und vergleichend analysiert. Die Analyse der Ergebnisse hat die Abhängigkeit der MN-Frequenz von der Fixationsdauer zweifelsfrei bestätigt, eindeutige Belege für einen starken Einfluss des „Präparators“ auf die beobachtete MN-Frequenz ergeben und gezeigt, dass die beobachtete MN-Frequenz sich nach einem Jahr gegenüber dem Ausgangswert deutlich verschoben (etwa halbiert) hat. Diese Ergebnisse haben nun weitreichende Konsequenzen für Studiendesign und die Interpretation von Ergebnissen, insbesondere bei Fall-/Kontroll-Studien mit dem MNT an zweikernigen Lymphozyten aus Vollblutkulturen, wie sie standardmäßig im Biomonitoring und zur Charakterisierung der individuellen DNA Reparaturkapazität verwendet werden.

The present study evaluates the acute toxicity of synthetic grape, plum and orange flavourings in root meristem cells of Allium cepa at the doses of 3.5, 7.0 and 14.0 mL/kg and exposure times of 24 and 48 h, and in bone marrow erythrocytes of mice treated orally for seven days with 0.5, 1.0, 2.0, 5.0 and 10.0 mL/kg of flavouring. The results of the plant test showed that grape, plum and orange flavourings, at both exposure times, inhibited cell division and promoted the formation of a significant number of micronuclei and mitotic spindle changes. These alterations were observed in at least one exposure time analysed, demonstrating a significant cytotoxic, genotoxic and mutagenic activity. In mouse bioassay, animals treated with 2.0, 5.0 and 10.0 mL/kg of flavouring died before the seventh day of treatment. The amounts of 0.5 and 1.0 mL/kg of the three additives were cytotoxic to erythrocytes, and treatment with the grape flavouring significantly induced the formation of micronucleated cells in the bone marrow of animals. Therefore, under the study conditions, the grape, plum and orange flavouring additives promoted significant toxicity to cells of the test systems used., U radu je ispitan akutni toksični učinak umjetnih aroma grožđa, šljive i naranče u dozama od 3,5; 7 i 14 mL/kg tijekom 24 i 48 sati na meristemske stanice korijena luka (Allium cepa) te u peroralnim dozama od 0,5; 1; 2; 5 i 10 mL/kg tijekom 7 dana na eritrocite iz koštane srži miševa. Rezultati pokazuju da je izlaganje meristemskih stanica korijena luka umjetnim aromama grožđa, šljive i naranče tijekom 24 i 48 sata inhibiralo diobu stanica te potaklo tvorbu većeg broja mikronukleusa i promjenu strukture diobenog vretena. Promjene su uočene već nakon 24 sata, što potvrđuje znatnu citotoksičnost, genotoksičnost i mutagenost umjetnih aroma. Miševi hranjeni s 2, 5 i 10 mL/kg umjetnih aroma uginuli su prije sedmog dana tretmana. Dodatak umjetnih aroma u dozama od 0,5 i 1 mL/kg smanjio je broj eritrocita u koštanoj srži miševa, a dodatak arome grožđa znatno je potaknuo tvorbu mikronukleusa. Stoga je zaključeno da arome grožđa, šljive i naranče pri navedenim uvjetima imaju izraženi toksični učinak na meristemske stanice korijena luka i eritrocite iz koštane srži miševa.

Bu çalışmada, profenofos insektisitinin genotoksik etkileri, Drosophila melanogaster’de somatik mutasyon ve rekombinasyon testi (SMART) ve insan periferal lenfosit hücrelerinde mikronükleus (MN) testi ile araştırılmıştır. Bu maddenin olası genotoksik etkilerinin giderilebilmesi için de kuşburnu (Rosa canina) bitkisine ait su ve etanol ekstreleri kullanılmıştır. SMART için D.melanogaster’in kanat preparatları incelendiği zaman, profenofosun artan konsantrasyonuna (0,025, 0,05, 0,075 ve 0,1ppm) bağlı olarak normal kanat fenotipinde mutasyon frekansının arttığı özellikle en yüksek uygulama grubunda (0,1 ppm) bu artışın pozitif etkili (+) olduğu gözlenmiştir (P < 0,05). Serrat kanat fenotipinde ise mutasyon frekansındaki artış tüm uygulama gruplarında önemsiz etkili (i) bulunmuştur (P > 0,05). Kuşburnu bitkisinin su (RCsu) ve etanol (RCeta) ekstreleri, profenofosun en yüksek konsantrasyonu (0,1 ppm) ile birlikte uygulandığı zaman (profenofos+ RCsu/RCeta) mutasyon frekansındaki artışın azaldığı ve bunun da istatistiksel olarak önemli olduğu gözlenmiştir (P < 0,05). Bu çalışmada, farklı konsantrasyonlarda in vitro profenofos uygulaması (0,25, 0,5, 0,75 ve 1ppm) ile insan periferal lenfosit hücrelerinde mikronükleus frekansının arttığı ve nükleer bölünme indeksinin (NBİ) azaldığı da görülmüştür (P < 0,05). Ancak profenofos+RCsu ve RCeta uygulamaları ile mikronükleus frekansı düşerken NBİ değeri de kontrol grubuna yaklaşmıştır (P < 0,05).

Analiza pročišćenih otpadnih voda koje se ispuštaju u vodene prijemnike uglavnom podrazumijeva tek utvrĎivanje koncentracije organskih tvari (kemijske i biološke potrošnje kisika) i nutrijenata (dušika i fosfora). Stoga je u ovom radu ispitan i učinak efluenta na bioindikatorske organizme (ribe (Carassius gibelio)) i gujavice (Eisenia fetida, Oligochaeta)) i stupanj rezistentnosti bakterijskih izolata na antimikrobne lijekove podrijetlom iz otpadnih voda, s ciljem utvrĎivanja štetnog djelovanja na ţiva bića u vodi, a posredno i na zdravlje ljudi. U tom smislu provedena su ekotoksikološka ispitivanja na bioindikatorskim modelnim organizmima, izvršeno je mjerenje mehanizma multiksenobiotičke otpornosti i vrijednosti parametara oksidacijskog stresa. Citogenetska oštećenja utvrđivana su mikronukleus testom a mutageni učinci Ames testom. Izvršena je komparativna mikrobiološka analiza standardnim mikrobiološkim testovima i MALDI-TOF spektrometrom masa, te su provedena hematološka i histopatološka istraţivanja. Rezultati navedenih istraţivanja pokazuju da pročišćene otpadne vode unošenjem ksenobiotika mijenjaju okolišne parametre recipijenta, dovode do porasta otpornosti bakterija na antibiotike, histopatoloških promjena i oksidacijskog stresa u riba. Dobiven je cjeloviti prikaz utjecaja pročišćenih otpadnih voda na ključne prarametre kakvoće i ekološkog stanja vode i biote. Currently, analysis of treated wastewater discharged from the wastewater treatment plants (WWTP) inflowing into recipients involves determination of concentrations of organic substances (chemical and biological oxygen demand) and nutrients (nitrogen and phosphorus). In this study, the impact of effluent on organismic bioindicators and degree of resistance of bacterial isolates to antimicrobial drugs originating from wastewater has been evaluated with the aim to determine toxic effects on aquatic (fish, Carassius gibelio) and terrestrial (earthworm, Eisenia fetida, Oligochaeta) organisms, and indirectly on human health. The ecotoxicological testings on bioindicator model organisms were conducted, measuring mechanisms of multixenobiotic resistance and parameters of oxidative stress. Cytogenetic damages were determined by micronucleus test, and mutagenic effects with Ames test. Comparative microbiological analyses were made with conventional methods and mass spectrometry analyser. Results of this study show that treated wastewater (leaving WWTP) changed environmental parameters by introduction of xenobiotics, contributed to microbial contamination and antimicrobial resistance, histopathological tissue changes and oxidative stress of examined organisms. Hencewith, our approach encompassed an integrated overview of the impact of treated wastewater on key environmental and organismal parameters.

Bu çalışmada Aydın'da bulunan üç farklı hastanede (Adnan Menderes Üniversitesi Uygulama ve Araştırma Hastanesi, Atatürk Devlet Hastanesi ve Aydın Devlet Hastanesi) farklı servislerde (nükleer tıp, radyasyon onkolojisi, radyoloji servisi) mesleki olarak düşük doz iyonize radyasyona maruz kalan (gönüllü 27 çalışan ) ve maruz kalmayan (gönüllü 27 birey) bireyin yanak içi epitel hücrelerinde eksfolyatif bukkal mikronukleus test ile düşük doz iyonize radyasyonun in vitro genotoksik etkisi araştırılmıştır.Çalışmada bireylerin yanak içi epitel hücrelerinde gözlenen tüm hasar tipleri (mikronukleuslu hücre, diferansiye hücre, çekirdek tomurcuklanması, çift çekirdek, kondense kromatin, karyorektik, karyolitik ve piknotik hücre) arasında en fazla gözlenen hasar tipi, mikronukleuslu hücre olmuştur. Elde edilen veriler hastane bazında incelendiğinde; mesleki olarak maruz kalınan düşük doz iyonize radyasyon etkisiyle oluşan mikronukleus ve diğer çekirdek anomalilerinin en yüksek oranda görüldüğü grubu Aydın Devlet Hastanesi Radyoloji servisinde çalışan bireyler oluşturmuştur. Bunu sırasıyla ADÜ UAH Nükleer Tıp Servisi ve Atatürk Devlet Hastanesi Radyasyon Onkolojisi servisinde çalışan bireylerin sonuçları izlemiştir. Hastane çalışanlarından elde edilen veriler kontollerden elde edilen verilerle karşılaştırıldığında aradaki farkın istatistiki açıdan anlamlı olduğu bulunmuştur (p

Genotoksisite testleri içinde çok yaygın kullanılan yöntemlerden biri mikronükleus tekniğidir. Mikronükleus testleri içerisinde ise diğerlerine kıyasla daha yeni bir teknik Tavuk Yumurtası Mikronükleus Testi (Hen's Egg Test for Micronucleus Induction, HET-MN)'dir. HET-MN hayvan hakları ve etik açıdan kesinlikle uygun, in vitro ve in vivo deneyler arasına yerleştirebileceğimiz son derece basit, ucuz ve hızlı bir genotoksisite testidir. Ayrıca bu modelin sağladığı yüksek metabolik yetkinlik mutajen ve promutajenleri içeren ksenobiyotiklerin metabolik aktivasyonuna da imkân tanımaktadır. Bu makalede önce mikronükleus testlerinin çeşitleri, ardından HET-MN'nin uygulamasıyla ilgili güncel yayınlar derlenmiştir., One of widely used methods in genotoxicity tests is micronucleus technique. Hen's Egg Test for Micronucleus Induction (HET-MN) is a member of relatively new of micronucleus tests. HET-MN is an extremely simple, inexpensive and rapid genotoxicity assay which is positioned between pure in vitro and in vivo analysis, strictly in line with animal protection regulations and ethical aspects. Furthermore the high metabolic competency provided by this model enables metabolic activation of xenobiotics including mutagens and promutagens. In this article, recent publications about the kinds of micronucleus tests and then the application of HET-MN have been compiled.

The mechanisms that lead to sex and age differences in biological responses to exposure to ionising radiation and related health risks have still not been investigated to a satisfactory extent. The significance of sex hormones in the aetiology of radiogenic cancer types requires a better understanding of the mechanisms involved, especially during organism development. The aim of this study was to show age and sex differences in genome damage between prepubertal and adult mice after single exposure to gamma radiation. Genome damage was measured 24 h, 48 h, and 72 h after exposure of 3-week and 12-week old BALB/CJ mice to 8 Gy of gamma radiation using an in vivo micronucleus assay. There was a significantly higher genome damage in prepubertal than in adult animals of both sexes for all sampling times. Irradiation caused a higher frequency of micronuclei in males of both age groups. Our study confirms sex differences in the susceptibility to effects of ionising radiation in mice and is the first to show that such a difference occurs already at prepubertal age., Mehanizmi koji uzrokuju spolne i dobne razlike u biološkim odgovorima na izloženost ionizirajućemu zračenju i s tim u vezi zdravstvene rizike još nisu dovoljno ispitani. Kako bi se spoznao značaj spolnih hormona u etiologiji zračenjem izazvanih vrsta tumora, potrebno je bolje poznavanje mehanizama koji su uključeni u taj proces, osobito tijekom razvojne faze organizma. Cilj ovoga istraživanja bio je prikazati dobne i spolne razlike u oštećenju genoma između pretpubertetskih i odraslih miševa nakon jednokratnoga izlaganja gama-zračenju. Primjenom in vivo mikronukleus-testa izmjereno je oštećenje genoma nastalo 24 sata, 48 sati i 72 sata nakon izlaganja BALB/CJ miševa, starih tri tjedna i dvanaest tjedana, dozi gama zračenja od 8 Gy. U svim vremenskim točkama mjerenja uočeno je značajnije veće oštećenje genoma u pretpubertetskih u odnosu na odrasle jedinke obaju spolova. Zračenje je uzrokovalo veću učestalost mikronukleusa u muških jedinki u objema dobnim skupinama. Dobiveni rezultati potvrđuju postojanje spolnih razlika u osjetljivosti na učinke ionizirajućega zračenja u miševa, a ovo je prvo istraživanje rezultati kojega pokazuju da do takvih razlika dolazi već u pretpubertetskoj dobi.