Search

Beyoğlu, İstanbul’un en hareketli nüfusa sahip merkez ilçelerinden biridir. İlçe giderek çeşitlenen ve artan oranlarda göçmen gruplarının mekâna tutunma, yerleşme, hareketlilik dinamikleri barınma ve çalışma olanaklarının yarattığı olumsallıklar paralelinde şekillenir. Kentsel haklara ve hizmetlere erişim düzeyleri ise göçmenlerin statülerine, göçmenlik ağlarına ve sınıfsal konumlarına göre değişkenlik göstermektedir. Amaç: Bu çalışma Beyoğlu ilçesi örneğinden yola çıkarak farklı göçmen gruplarının mekânda yerleşme/tutunma dinamikleri ve kentsel mekandaki ihtiyaç, sorun ve beklentilerine dair özgün nitel veriye dayalı bir analizle, göçmenlere yönelik üretilebilecek yerel sosyal politika ve uygulamalara katkı sağlamayı amaçlamaktadır. Yöntem: Nitel veri toplama teknikleriyle yapılan saha araştırması ilçedeki beş göçmen grup ile gerçekleştirilen altı odak grup toplantısı ile uzmanlar ve kamu kurumları temsilcilerinden oluşan 19 kişi ile yapılan mülakatlara dayanmaktadır. Bulguların analizi NVİVO nitel analiz programında araştırma ekibi tarafından yapılmıştır. Bulgular: Beyoğlu’ndaki en büyük göçmen grubunu geçici koruma statüsündeki Suriyeliler oluşturmakla birlikte, ilçede çok sayıda düzensiz ve kayıtsız göçmen mevcuttur. İlçedeki göçmen varlığının en önemli belirleyenleri ilçenin sosyo-mekânsal özellikleridir. On yıllardır metruklaşmakta olan konut stoku, düzensiz veya yoksul göçmenler için barınabilecekleri bir alan yaratmıştır. Ancak konutlar insani barınma koşullarını çoğu kez karşılamamaktadır. Kamu kurumlarının bazı mahallelerdeki sosyo-mekânsal koşullara yönelik kayıtsızlığı da ilçede kayıtsız ve düzensiz göçmenlerin yerleşimini kolaylaştırmaktadır. Beyoğlu’nda yoğunlaşan yeme-içme ve konaklama sektörleri ile küçük imalat sektörünün varlığını sürdürmesi, göçmenlere kayıt dışı çalışma olanakları sunmaktadır. Beyoğlu’ndaki göçmenlerin birçoğunun kayıtsız veya düzensiz olması, sağlık hizmetleri ve eğitim gibi temel haklara ve işgücü piyasalarına erişimlerini olumsuz etkilemektedir. Kayıtsız ve düzensiz göçmenlerin çocuklarının örgün eğitime erişimi yoktur. Kayıtsız Suriyelilerin çocukları arasında çocuk işçiliği de yaygındır. Göçmenlerin temel sağlık hizmetleri ve bulaşıcı hastalıklardan korunma ve tedavi hizmetlerine erişiminin çok yetersiz olması, halk sağlığı açısından da bir risk oluşturmaktadır. Kötü ve kalabalık konutlarda yaşayan kadın ve çocuk göçmenlerin mahalle içerisindeki birkaç park haricinde sosyalleşme mekanları neredeyse yoktur. Özgünlük: Çalışmada göçmenlerin mekâna yerleşimlerinde belirleyici olan sosyo-mekânsal örüntülerin tespiti ile farklı niteliklerdeki göçmen gruplarının mekâna yerleşme ve tutunma dinamikleri arasındaki ayrımlar ve benzerliklerin analizi göç alandaki çalışmalara özgün bir katkı sağlamaktadır.

Türkiye’de 1983’den beri neredeyse kesintisiz olarak iktidarda bulunan ve yeni liberal ekonomi politikalarının uygulayıcısı olan yeni muhafazakar sağ yerel yönetimler açısından 1989-1994 yıllar arasında bir dönem kesintiye uğramıştır. 1989 yılında yapılan yerel seçimlerde İstanbul, Ankara ve İzmir’de sosyal demokrat adaylar seçimleri kazanmıştır. 1989-1994 yılları arasında İstanbul Ankara ve İzmir’de belediye başkanı seçilen üç sosyal demokrat belediye başkanının uyguladıkları politikaların, 1970’li yıllarda uygulanan toplumcu belediyecilikten ve 1999’dan sonra AKP’li belediye başkanlarının uyguladığı sosyal belediyecilikle farklarının ve fakat kesişme alanlarının ortaya konması önemlidir. Bu farklılıklar ve kesişme alanları, kentsel politika üretimi, siyasi aktörler ve güç ilişkileri ile ilgili olduğu kadar, bu üç kentin tarihsel ve sosyo-mekansal özgünlükleri ve üç belediye başkanının politik geçmişleri ve yerel yönetim anlayışlarıyla da ilişkilidir. Bu çalışmada 1989-1994 yılları arasında Türkiye’nin üç büyük metropolünü yöneten sosyal demokrat üç büyük şehir belediye başkanının, birbirlerinden farklılıklar barındıran sosyal demokrat belediyecilik deneyimleri bu çerçevede tartışılacaktır., Conservative right-wing governments have been in power and implementing neo-liberal economicpolicies nearly without any interruption since 1983. Nevertheless, neo liberal policies wereinterrupted between 1989 and 1994 in terms of local governing. Social democratic candidatesfor local governments were elected in Istanbul, Ankara and Izmir in the 1989 local elections. Itis important to draw attention to the differences and intersections of the policies implemented by these social democrat mayors whom elected for the period of 1989-1994 in these three maincities of Turkey and compare them to the collectivist governing experience of the 1970s and thesocial governing experience of mayors from AKP after 1999. These differences and intersectionsare related to the socio-spatial contingencies, political backgrounds of the three mayors and theirapproach to local governing as well as production of urban policies, political actors and powerrelations. This paper aims at debating three social democratic experiences of three mayors, whichhave their own differences, in three main metropolitan cities in Turkey between 1989 and 1994 inthis framework.