Search

AmaçTıp fakültesi eğitiminde öğrencilerin CPR eğitimi sırasında, kardiyak arresti etkili bir şekilde tedavi etmeye hazırlamak için CPR öğrenme deneyimini optimize etmek önemlidir. Çalışmamızın amacı intörn doktorlarda CPR eğitimimizinetkinliğini değerlendirmek ve kalitesini arttırmaktır.Gereç ve YöntemProspektif olarak 2017 - 2018 tarihleri arasında Acil Servis Stajında CPR eğitimi alan, Pre-Post testi cevaplayan intörn doktorların test skorları karşılaştırıldı. İntörn doktorlara Acil stajına başladıkları ilk gün bilgilendirme toplantısı sırasında önceden hazırlanmış sorularla pre-test ve eğitim sonrası aynı sorularla post-test yapılarak, eğitim kalitesi ve CPR bilgi düzeyleri ve değişimi değerlendirildi.BulgularÇalışma süresince 185 intörn pre-test, 128 intörn post-test ile değerlendirildi. 57 intörn doktor derse katılmadıkları ya da post testi cevaplamadıkları için değerlendirilmeye alınmadı. Eğitim sonrası başarı oranı temel-ileri yaşam desteği, taşikardi-bradikardi ve toplam değerlendirmede belirgin olarak arttı. Bu bölümler içinde en fazla başarı değişimi ileri yaşam desteği sorularında en az başarı değişimi taşikardi-bradikardi sorularında idi.Sonuçİntörn doktorlarda temel ve ileri yaşam desteği konusunda 3 saat didaktik ve 1 saat simüle senaryo manken eşliğinde eğitimimiz etkindir., AimIt is important to optimize CPR training so that medical students become capable of treating cardiac arrest effectively. CPR training program and to improve the quality of CPR training among 6th-year medical students.Material and MethodsIn this study, the pre-and post-test scores of 6th-year medical students who received CPR training during emergency medicine clerkship between the years 2017 and 2018 were compared prospectively. The students completed the pre-test during the information meeting held on the first day of the clerkship. At the end of the training course, the students took the post-test which was identical to the pre-test. The pre-test and post-test results were compared to evaluate the improvement in the CPR skills of the students and the quality of the CPR trainingResultsDuring the study, 185 participants took the pre-test and 128 participants took the post-test. Fifty-seven participants who failed to attend the course or the post-test were excluded. After the course, the success rates increased significantly in the Basic Life Support (BLS), Advanced Cardiac Life Support (ACLS), and arrhythmia management sections and in the overall evaluation. Among these, the most significant increase in success was in the ACLS section and the least significant increase was in the arrhythmia management section.ConclusionThe BLS-ACLS course we provided to 6th-year medical students, which consisted of 3-hours of didactic training and 1- hour of scenario-based simulation training, was shown to be effective.

Amaç: Kalp yetmezliği(KY) ile acil servise başvuran hastaların volüm durumunun ve tedavi yanıtlarının değerlendirilmesinde İnferior vena kava kolapsibilite indeksinin (İVKKİ) ve düzeltilmiş karotis akım zamanının (FTc) karşılaştırılmasıdır. Burada elde edilecek veriler daha kolay uygulanabilen yeni bir yöntemin KY hastalarının tanı ve takip sürecinde de kullanılmasını sağlayabilir. Gereç ve Yöntem: Bu araştırma prospektif, gözlemsel, analitik çalışma olarak tasarlandı. Çalışma için Ege Üniversitesi Girişimsel Olmayan Araştırmalar Etik Kurulundan alınan izin ile Eylül 2018 – Şubat 2019 tarihleri arasında Ege Üniversitesi, Acil Servis Kliniğine Dekompanze KY ön tanısı ile başvuran 125 hasta çalışmaya alınmıştır.Hastalara ait yaş, cinsiyet, acil servise başvuru şikayetleri, eşlik eden komorbid hastalıklar, kullandığı kardiyak ilaçlar, vitalller kaydedildikten sonra acil servis hekimi tarafından fizik muayeneleri (ral,PTÖ,JVD) ve yatak başı ultrasonografi (USG) ile inferior vena kava (İVK) çapları, İVKKİ, karotis akımı, akciğer ve kardiyak değerlendirmeleri yapıldı. Sonrasında hastaların acil servis tanı, tetkik ve tedavi sürecine müdahale edilmedi. Acil serviste tedavisi sonuçlanan hastalarda USG ile İVK çapları, İVKKİ ve karotis akımları tekrar değerlendirildi ve kaydedildi. Kaydedilen veriler doğrultusunda istatistiksel analizler yapıldı.Bulgular: Kalp yetmezliği hastalarında Ejeksiyon fraksiyonlarına (EF) göre gruplandırılarak düzeltilmiş karotis akım zamanı ile arasındaki ilişkiler incelendi. EF değeri 40 altında olan grup ile 40-50 arsında ki grup arasında istatistiksel bir ilişki varken(p=0,01) diğer gruplar arasında bir ilişki görülmedi.KY hastalarında hem İVKKİ hem de İVK çaplarının sağ ve sol EF ile arasında ilişki olduğu görüldü. Hastalar EF'ye göre gruplandığında %40 altında kalan grup ile üstündeki grup arasında belirgin fark vardı. İVKKİ %40 üstündeki grupta daha etkin olarak değişti.İVKKİ'ndeki değişim ile FTc'deki değişim(%) karşılaştırıldığında aralarında negatif yönde bir ilişki görüldü. Fakat bu istatistiksel olarak anlamlı değildi. (Rho=-0,027) Sonuç: Acil servise başvuran KY hastalarının tanı ve takip sürecinde yatak başı USG etkilidir. İVKKİ kalp yetmezliği hastalarının tanı ve tedavi süreçlerinde kullanılabilir. İVKKİ EF değeri 40 üstündeki hastalar için daha kullanışlı bir yöntemdir. FTc ise KY hastaların tanı ve tedavi sürecinde çoklu etkileşim sebebiyle kullanımı uygun değildir. Purpose: Aim of this study is the comparison of vena cava inferior collapsibility index(VCCI) and corrected carotis flow time (FTc) for assement of volume status and treatment response of patients who admitted to emergency department wih congestive heart failure(HF).Data acquiered from this study may provide the use of a new more applicable method for diagnosis and treatment of heart failiure patients.Material and Methods: this study was designed as a prospective, observational, analytical study. 125 patients who were admitted to the Emergency Department of Ege University between September 2018 and February 2019 with the preliminary diagnosis of Decompansated Heart Failure were included in the study with the permission of Ege University Non-Interventional Research Ethics Committee.Patient's age, sex, complaints to the emergency department, comorbid diseases, cardiac medications and vitals were recorded.Physical examination (Rales, PTE, JVD) and inferior vena cava (IVC) diameter , IVCCI, carotis flow rate , lung and cardiac ultrasonography evaluated by bedside ultrasonography by the emergency physician. . Afterwards, the patients were not intervened in the process of diagnosis, examination and treatment in emergency department.In patients who were treated in the emergency department, IVC diameters, IVCCI and carotid flow were reevaluated and recorded by USG. Statistical analyzes were performed according to the recorded data.Findings : In heart failiure patients ,relationship between Corrected carotis flow time and classified Ejection fractions were analysed. There was a statistically significant relationship between the group with EF value below 40 and the group between 40-50 (p = 0.01).However this relationship did not observed with other groups.In patients with HF, both IVCCI and IVC diameters were correlated with right and left ventricle EF. When the patients were grouped according to EF, there was a significant difference between the group below 40% EF and the group above %40 EF . IVCCI changed more effectively in the group above 40% EF.There was a negative correlation between change in IVCCI and change in FTc (%). But this was not statistically significant (Rho = -0.027).Conclusion: Bedside USG is effective in the diagnosis and follow-up of HF patients admitted to the emergency department. IVCCI can be used in the diagnosis and treatment of heart failure patients. IVCCI is a more useful method for patients with EF above 40%. FTc is not suitable for ithe diagnosis and treatment of HF patients because of multiple interactions. 72

AMAÇ: Acil servise epileptik nöbet ile başvuran hastaların demografik özelliklerinin tanımlanması, hastaların nöbet özelliğinin belirlenmesi (epileptik, akut semptomatik, uzak semptomatik), laboratuvar ve görüntüleme sonuçları değerlendirilip bu parametrelerin hastane takibinde rekürren nöbet geçirme oranları ile ilişkisi araştırılarak bu ilişkinin hastaların acil servis yönetimine katkısı olup olmadığının saptanması amaçlanmıştır.YÖNTEM: Prospektif analitik araştırma olarak tasarlanan çalışmaya EÜTF Hastanesi Acil Servisine Mart 2014 - Şubat 2016 tarihleri arasında epileptik nöbet geçirme sebebiyle başvuran on sekiz yaş üstü hastalar alınmıştır. İlgili tarihler arasında acil servise nöbetle başvuran hastalardan travma sonrası ilk kez nöbet geçirenler ve acil servis takibinde arrest olanlar çalışmaya dâhil edilmemiştir. Söz konusu dışlama kriterlerine sahip olmayan hastalardan gönüllü olur formunu onaylayan 450 olgu çalışmaya dâhil edilmiştir. Bu 450 olgu arasında nöbet şikâyeti ile acil servise mükerrer başvurusu olan hastalar da mevcuttur. Mükerrer başvurusu olan olguların çalışmaya alındıktan sonraki otuz günlük süredeki ikinci başvuruları çalışmaya dâhil edilmemiş; ancak iki başvuru arasındaki süre otuz günden fazla ise olgu çalışmaya dâhil edilmiştir. Veri kaydı için standart bir olgu rapor formu oluşturulmuştur. İstatistiksel değerlendirme için veriler SPSS 20.0 programına girilerek veri tabanı oluşturulmuş ve gerekli analizler yapılmıştır. BULGULAR: Çalışmamızda 439 hasta değerlendirmeye alındı. Hastaların yaş ortalaması 46±20 yaş (18-94) olarak saptandı. Hastaların nöbet başlama yaşlarına göre dağılımı incelendiğinde %28,4 (n=125) ile en kalabalık grup 1-20 yaş arası olduğu, bu grubu %13,7 ile (n=60) 31-40 yaş aralığındaki hastaların oluşturduğu saptandı. Cinsiyete göre nöbet başlama yaşına bakıldığında erkeklerde ortanca nöbet başlama yaşı 37,5± 23,8 (1-94); kadınlarda ise 39,0 ± 25,1 (1-93) olarak saptandı. Hastaların %35,1'sinde (n=154) hayatında ilk kez epileptik nöbet geçirme şikâyeti olduğu saptandı. Hastaların %48.5'inin (n=213) nöbet özelliğine göre epileptik nöbet, %51.5'inin (n:266) semptomatik nöbet olduğu saptandı. Semptomatik nöbet olarak değerlendirilen hastaların %20.8'i (n=47) akut semptomatik, %79,2'si (n=179) uzak semptomatik nöbet olarak değerlendirildi. Hastaların nöbet özelliklerinin yaşa göre dağılımı incelendiğinde 18-35 yaş grubunun ağırlıklı olarak epileptik nöbet geçirdiği, yaş arttıkça semptomatik nöbet sıklığının da arttığı saptandı. Akut semptomatik nöbet hastalarının yaş ortancası 34,0±15,8 olup, etiyolojik sebebe göre kendi içinde sınıflandırıldığında; en sık sebep olarak %24,5'inde (n=11) akut serebral iskemi saptandı. Uzak semptomatik nöbet hastaları yaş ortancaları 59,0±19,8 olup (18-94), etiyolojisine göre sınıflandırıldığında nöbeti tetikleyen en sık sebep %49,7'inde (n=90) intrakraniyal yer kaplayan kitle, metastaz veya kafa içi basınç artışı yapan durum (ödem, hidrosefali gibi), ikinci sırada %37,0' ında (n=67) kronik iskemik/ hemorajik stroke olduğu saptandı.Çalışmaya alınan hastaların %31,9'u (n=140) acil servis takibi boyunca en az bir kez nöbet geçirdi. Hastaların takipte ilk nöbet geçirme saatinin dağılım aralığına bakıldığında ortanca değeri 2,0 (1- 40) çeyrekler arası aralık 1,0- 4,0 olarak saptandı. Gözlemde nöbet geçiren hastaların %39,3'ü (n=55) status epilepticus olarak değerlendirildi. Çalışmaya alınan hastaların ortanca acil serviste kalış saatleri 17,28±18,8 (1- 152) olarak saptandı.Acil servis gözleminde nöbet geçirme ile hastaların yaş aralıkları arasındaki ilişki incelendiğinde hastaların yaşı arttıkça hastane izleminde nöbet geçirme oranının daha yüksek olduğu gözlendi (p=0,016). Acil servis takibinde nöbet geçiren hastaların nöbet başlama yaşının >80 olduğu grubun takipte nöbet geçirme oranının en yüksek olduğu istatistiksel olarak anlamlı saptandı (p=0,016). Ambulansla acil servise gelen hastaların hem acil servis takibinde hem de taburculuk sonrası bir ay içinde nöbet geçirme sıklığının daha yüksek olduğu; yine bu hastalarda SE görülme oranlarının da daha yüksek olduğu istatistiksel olarak anlamlı saptandı. Bazal nöbet basit parsiyel olan hastaların acil servis takibinde nöbet geçirme sıklığının daha yüksek olduğu istatistiksel olarak anlamlı saptandı (p=0,047). Semptomatik nöbetlerin epileptiklere göre acil servis gözleminde daha sık nöbet geçirdiği istatistiksel olarak anlamlı saptanırken (p=0,025); akut/ uzak semptomatiklerin arasında anlamlı istatistiksel fark saptanmadı (p=0,230).Daha önce status epileptikus geçiren hastaların acil serviste nöbet geçirme oranının istatistiksel olarak anlamlı düzeyde yüksek olduğu saptandı (p=0,039). Tanılı epilepsisi olan hastaların kullandığı ilaç sayısı arttıkça acil serviste nöbet geçirme oranlarının daha yüksek olduğu istatistiksel olarak anlamlı saptandı (p=0,004).İlk nöbetler ayrı olarak değerlendirildiğinde semptomatik nöbetlerin epileptiklere göre takipte nöbet geçirme oranının daha yüksek olduğu saptandı (p=0,013). Yine ilk nöbet hastalarının geliş GKS ile takipte nöbet geçirme oranlarının ters orantılı olduğu (p=0,001); fokal nörolojik defisiti olan hastaların da takipte daha sık nöbet geçirdiği istatistiksel olarak anlamlı saptandı (p=0,031). İlk nöbet hastalarınde BBT'de patolojik bulgu saptanan hastaların, patolojinin ne olduğundan bağımsız olarak, takipte daha yüksek oranda nöbet geçirdiği saptandı (p=0,012).Tüm gruplar ele alındığında semptomatik nöbet hastalarının acil servis takibinde birinci basamak tedavi ile nöbet kontrolünün sağlanabilme oranının daha düşük olduğu saptandı (p=0,025). Hastaların geliş GKS ile takipte SE gözlenme sıklığının ters orantılı olduğu saptandı (p80, seizure rates during emergency room care were the highest; these high rates were statistically significant (p=0.016). For patients who arrived at the emergency department via ambulance, seizure frequency, either under emergency room care or after discharge, was statistically higher; in addition, SE (status epilepticus) prevalence in these patients was also higher. Patients who have simple partial seizures as basal seizures had statistically higher seizure rates under emergency room care (p=0.047). Symptomatic seizures during emergency room care were statistically higher than epileptic seizures (p=0.025), whereas no statistically significant difference was found between acute and remote symptomatic seizures (p=0.230). Seizure rates under emergency room care were statistically higher in patients with an SE history (p=0.039). Statistically higher seizure rates under emergency room care were observed for patients who were diagnosed with epilepsy and used a higher number of drugs (p=0.004). When the first seizures are considered separately, compared with epileptic seizures, patients with symptomatic seizures were determined to have more frequent seizures (p=0.013) under emergency room care. For patients with first-seizure complaints, GCS (Glasgow Coma Scale) scores on admission were inversely proportional to seizure rates during emergency room care (p=0.001); the frequency of seizures under emergency room care was statistically higher in patients with focal neurological deficits (p=0.031). Regardless of the pathology, seizures were more frequent in first-seizure patients diagnosed with pathological findings on their brain revealed by computed tomography (CT) scans (p=0.012). 135

Giriş ve Amaç: PTE saptanan hastalarda erken dönem risk sınıflaması yapılarak, prognoz ve tedavi protokolleri belirlenmektedir. Başvuru sırasında özellikle normotansif olan hastaların prognozları, klinik takip ile birlikte uygulanacak tedavinin etkinliğine bağlıdır. PTE saptanan hastalarda artmış laktat değerleri hastane içi ve 30 günlük ölümlerle ilişkili bulunmuştur (1). Amacımız acil servise PTE tanısı ile takip edilen hastaların plazma laktat düzeylerinin 30 günlük mortalite ile ilişkisini ve erken dönem risk sınıflandırmasında kullanılabilirliğini araştırmaktır.Gereç ve Yöntem: Prospektif kesitsel olarak tasarlanan bu çalışma 01 Şubat 2014 – 01 Ağustos 2014 tarihleri arasında, Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Acil Servisinde yapıldı. Acil servise nefes darlığı, göğüs ağrısı ve buna benzer şikayetler ile başvuran hastalardan pulmoner emboli ön tanısı ile toraks anjio BT çekilenler çalışmaya alındı. Hastaların Risk faktörleri, vital bulguları, Laktat (geliş, 6 ve 12. saatte) düzeyleri, kardiyak belirteçleri, toraks BT anjiyografi görüntüleri, ekokardiyografik görüntülemeleri incelendi. Derin ven trombozuna yönelik, tüm hastalara alt ekstremite venöz KUS yapıldı. Hastalar, hastane yatışları ve taburculukları sonrası da takip edildi ve 30 günlük sağ kalım oranları incelendi.Bulgular: PTE ön tanısı ile toraks anjio BT çekilen 236 hastadan pulmoner emboli tanısı konulan 88 hasta çalışmaya alındı. Olguların, 45'inin (% 51.1) kadın hastaların oluşturduğu, ortalama yaşı ise 68.1± 1.12 (21-100 yaş arası) olarak saptandı. Laktat seviyesi 2 mmol/L'un altında olan 64 olgudan 15'i (% 23.4), laktat seviyesi 2 mmol/L'un üstünde olan 24 olgundan 12'si (% 50) ölmüştür. `Cut-off` değeri 2 mmol/L olarak alındığında % 44.4 duyarlılık, % 80.3 özgüllük göstermiştir. Bununla birlikte pozitif prediktif değeri % 50, negatif prediktif değeri % 76 bulunmuştur. Plazma laktat seviyesinin yükselmesiyle birlikte, 30 günlük mortalite de progresif bir artış gözlemlendi. Hastaların 0. saat, 6. saat ve 12. saat laktat değerleri takip edildiğinde; eğer laktat düzeyi progresyon gösteriyorsa mortalitenin arttığı tespit edildi.Tartışma ve Sonuç: Acil serviste PE tanısı konan hastalar da yüksek plazma laktat düzeylerinin kısa dönem mortalite ile ilişkisi vardır. Troponin yakın dönem prognoz öngörüsü için yüksek sensitiviteye sahip bir bulgudur. Laktat ile birlikte kombine kullanımı daha etkili bir prognoz göstergesi olarak değerlendirilmiştir.Anahtar kelimeler: pulmoner Emboli, plazma Laktat düzeyi, mortalite Background and Purpose: An early risk assessment tool is used to determine prognosis and treatment protocol in patients with PTE diagnosis. The prognosis of normotensive PTE patients depends on the efficiency of the treatment and clinical follow-up. Elevated lactate levels are correlated with 30-day mortality in PTE patients. Our purpose is to evaluate the relation between plasma lactate levels and 30 day mortality in patients diagnosed in the emergency service and to evaluate the availability of application of these risk factors for early risk classification.Materials and Method: This study that was designed as a prospective cross sectional research and held in Ege University Medicine Faculty Emergency Service between 01 February 2014 and 01 August 2014. Patients complaining of shortness of breath, chest pains, etc. and who have done thorax CT angiography scanning for PE differential diagnosis were included in the study. The Risk factors, vital findings, blood lactate levels (admittance, 6th and 12th hours), cardiac markers, thorax CT angiography images, echocardiographic screenings of the patients were examined. Lower extremities venous doppler USG examination was used for deep vein thrombosis diagnosis. The patients were monitored after discharge and 30 day follow up was used to report mortality. Findings: 236 patients had thorax CT angiography scanning for PE differential diagnosis and 88 patients with pulmonary embolisim diagnosis were included in the study. 45 (51.1%) patients were female and average age was 68.1± 1.12 (between ages 21-100). 64 patients had lactate levels below 2 mmol/L and 15 of them died (23.4%). 24 cases had blood lactate levels higher than 2 mmol/L and 12 of them died (50%). When the 'cut-off' blood lactate level is selected as 2 mmol/L, sensitivity was 44.4% and specificity was 80.3%. However, the positive predictive value was found %50 and the negative predictive value was %76. It was observed that plasma lactate levels were correlated with 30 day mortality. Blood lactate levels at 0th, 6th and 12th hour showed that, mortality increased if the lactate level was showing progression.Discussion and Conclusion: Among patients diagnosed with PE at emergency department, the high lactate levels were correlated with short term mortality. Blood troponin levels showed high sensitivity for short term prognosis in PE diagnosed patients and could have more prognostic value with blood lactate level measurement.Keywords: pulmonary embolism, plasma lactate level, mortality 151

AMAÇ: Çalışmanın esas amacı, distal radius fraktürlerinin ultrason eşliğinde redüksiyon başarısının artırılmasıdır. İkincil amacı tekrarlayan prosedürel sedasyon ve redüksiyon ihtiyacının azaltılmasıdır.YÖNTEM: Randomize kontrollü prospektif kesitsel nitelikteki çalışmamızda deplase distal radius fraktürü olan ve redüksiyon gereken 18 yaş üstü 119 hasta alındı.Olgu grubuna acil tıp asistanı tarafından dorsal, lateral ve horizontal olmak üzere üç planda ultrason yapılarak preredüksiyon fraktür görüntüleri elde edildi. Prosedürel sedasyon uygulanan hastalara ortopedi asistanı tarafından traksiyon ve kapalı redüksiyon işlemi uygulandı. Hastalarda redüksiyon işlemi sonrası alçıya almadan hemen önce acil tıp asistanı tarafından ultrasonla kırık redüksiyonunun başarısı kontrol edildi. Ultrason sonucu redüksiyonun gerçekleşmediği düşünülen hastalara, ortopedi hekimi tarafından tekrar redüksiyon amaçlı manipülasyon uygulandı. Kontrol grubu hastalara ultrason yapılmadı ve ortopedi hekimi tarafından standart redüksiyon işlemi uygulandı. Çalışmaya alınan hastaların postredüksiyon grafileri ortopedi uzmanı tarafından ve ultrason görüntüleri de acil tıp uzmanı tarafından redüksiyon başarısı açısından değerlendirildi. BULGULAR: Olgu grubunda redüksiyon başarısı ultrasonda %76,7 (n=46), grafide ise %75,0 (n=45) olarak bulundu. Ultrasonun redüksiyon başarısını değerlendirmedeki duyarlılığı %95,7 , özgüllüğü %92,9 , pozitif prediktiv değeri %97,78 , negatif prediktiv değeri % 86,67 saptandı. Olgu grubunun %75,0 (n=45) 'ında tek redüksiyonda tek manipülasyonda başarı sağlanırken, kontrol grubunda başarı %54,2 (n=32)'de kaldı. Olgu grubunda başarısız olan %25 (n=15) hastanın %46,7 (n=7) 'sinde ultrason eşliğinde tekrar manipülasyonlarla redüksiyon başarısı artırıldı.TARTIŞMA: Literatürle uyumlu olarak, çalışmamızda distal radius fraktürlerinin ultrason rehberliğinde redüksiyon başarısı artırıldı. Distal radius fraktürlerinde redüksiyon öncesi ultrasonda radial kısalık, multiple fragman ve distal fragmanda 40o üstünde dorsale açılanma tespit edildiğinde redüksiyon başarısının düşük olabileceği öngörülebilir ve cerrahi önerilebilir. AIM: The main purpose of this study is increasing the reduction success of DRF.The secondary aim is decreasing the recurrent procedural sedation and reduction needs.METHOD: This is a randomized control, prospective cross-sectional study.119 patients with deplaced DRF injury, over 18 years old are included in case group.Prereduction fracture Ultrasonography(USG) were performed by observer.Prereduction fracture USG were performed by observer(emergency medicine resident) as dorsal, lateral and horizantal plan.Traction and closed reduction process were obtained by orthopedy residents.Reduction success was controlled by observer before casting.Patients detected as inappropriate reduction referred to orthopedy for revolution.In control group only standart reduction processes were performed without using USG.Post-reduction X-ray films were evaluated by orthopedy whereas USG by observer. FINDINGS: In this study, reduction success of USG-guided process is 76.7%(n=40) whereas by X-ray this rate is 75%(n=45) sensitivity of USG for evaluation of reduction success is 95,7 % and spesifitivity is 92,9 %.Positive predicted value is 97,78 %.Negative predicted value is 86,67 %.In case group 75 % (n:45) of patients fractures were reducted in the first time whereas in control group this rate is only %54,2 (n:32)25 % of case group (n:15) are failed to reducted are remanupulated and 46% of these (n:7) were reducted successfully which means increasing reduction success.DISCUSSION: Reduction success of DRF by using USG was increased parallel to litherature.In DRF by useing USG, prereductional detection of conditions which brings low reduction success(radius shortness, multiple fragment fractures, above 40o dorsal angulation of distal fragment) may be usefull for direct surgery referral. 80

Travmatik beyin hasarına (TBH) bağlı kafa içi basınç artışı, tüm dünyada genç nüfusta mortalite ve morbiditenin en önemli nedenlerinden biridir. Erken tanı ve tedavi ile olumsuz sonuçların önüne geçebilmek mümkündür.Günümüzde travmatik beyin hasarının tanısında ve takibinde kraniyal bilgisayarlı tomografi (BT) ilk tercih olarak kullanılmaktadır, ancak vital durumu stabil olmayan hastalarda kullanışlı değildir ve çekilen her tomografi ile radyasyon maruziyeti artmaktadır. Ultrasonografi (USG) ile optik sinir kılıf çapının (OSKÇ) ölçümü, kafa içi basınç artışının (KİBA) saptanmasında yeni bir yöntem olarak araştırılmaktadır.Çalışmamızda USG ile OSKÇ ölçümünü kraniyal BT'de lezyon varlığı ile kıyaslayarak TBH'de USG'nin tanıda kullanılabilirliğini araştırdık. Ayrıca TBH saptanıp acil serviste kontrol kraniyal BT ile izlenen hastalarda, eş zamanlı OSKÇ ölçümleri yapılarak USG'nin hasta takibindeki yeri de araştırılmıştır. Hastalar Glasgow koma skoruna (GKS) göre gruplandırılıp, ROC analizi sonucu OSKÇ sınır değeri 5.1 mm olarak belirlenerek istatistiksel analizler yapılmıştır. Ayrıca 5.8 mm sınır değeri ile de istatistikler tekrarlanmıştır. OSKÇ ile GKS arasında orta derecede (r=-0.384) ancak çok anlamlı (p