Search

İklim krizi, içinde bulunduğumuz yüzyılın en çok tartışılan konularından biri haline gelmiştir. İklim krizi, iklim değişikliğinin boyutlarına dikkat çeken bir kavram olarak iklimde kuraklık, sel, çölleşme gibi pek çok değişikliği anlatmak için kullanılmaktadır. Küresel bir sorun olarak ele alınan iklim krizinin ortaya çıkışı tek bir nedene bağlanamamaktadır. Ancak bu çalışmanın sınırlılıkları gereği iklim krizinin kökenleri ve nedenleri politik nedenler bağlamında ele alınmaktadır. Dünyadaki hava sıcaklığının gün geçtikçe artması, iklim krizi ile mücadele konusunu ön plana çıkarmaktadır. Bu küresel mücadele, politika, ekonomi, kentleşme, tarım gibi alanları etkileyeceğinden ülkeleri, şirketleri ve devletleri karşı karşıya getirmektedir. Bu noktada hükümetlerin bu alanlardaki mevcut politikaları sorgulanmaya başlanmaktadır. Bu bağlamda çalışmanın amacı, iklim krizinin ortaya çıkmasında ve bugünkü boyutlara ulaşmasında politik kararların (hükümet politikalarının) etkisini incelemektir. Bu çerçevede çalışma, bugüne kadar uygulanan hükümet politikalarına eleştirel bir bakış açısı sunarken hükümetlerin iklim krizi karşısındaki edilgen tavrını sorgulamaktadır. Sonuç olarak iklim krizi sorununun ekolojik bir sorun olmaktan öte, bir sistem sorunu olduğu söylenebilir.

1800’lü yıllarda başlayan Osmanlı-Türk anayasacılık hareketleriyle birlikte “yürütmenin sınırlandırılması ve demokratik hükümet sisteminin benimsenmesi” düşüncesi de tartışılmaya başlanmıştır. Elde edilen anayasal kazanımlarla birlikte zaman içinde farklı nitelikleri haiz demokratik hükümet sistemleri benimsenmiştir. Cumhuriyet döneminde uzun süre uygulanan parlamenter sistem 2017 anayasa değişiklileriyle yerini “Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi”ne bırakmıştır. Cumhurbaşkanlığı hükümet sisteminde yürütme ve cumhurbaşkanının sorumluluğu diğer demokratik hükümet sistemlerinden (bazı yönleriyle) farklılaşmaktadır. Bu çalışmada öncelikle tarihsel süreç içerisinde Türk anayasalarındaki yürütme (ve devlet başkanının sorumluluğu) mercek altına alınmıştır. Özellikle Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi’nde yürütme erki ayrıntılı olarak incelenmiştir. Çalışmanın spesifik alanını ise devlet başkanının sorumluluğu oluşturmaktadır. Bu doğrultuda Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi ile Osmanlı-Türk anayasalarında cumhurbaşkanının sorumluluğu karşılaştırılmıştır. Daha sonrasında ise Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi ile parlamenter, başkanlık ve yarı başkanlık sistemlerinde devlet başkanının sorumluluğu karşılaştırmalı olarak incelenmiştir. Karşılaştırmalı anayasa hukuku çerçevesinde elde edilen bulgular ışığında, sisteme ilişkin öneriler sunmak amaçlanmıştır. Çalışmada elde edilen bulgulara göre, Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi’nde devlet başkanının sorumluluğunun bazı yönleriyle parlamenter, yarı başkanlık ve sistemin temel alındığı klasik başkanlık sistemindeki devlet başkanının sorumluluğundan farklı olduğu görülmektedir. Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi’nde yetki ve sorumlulukta paralellik ilkesine uygun olarak cumhurbaşkanının sorumluluğu da artırılmıştır. Ancak artan sorumluluğun özellikle de cezaî kısmının uygulanması ise öncesine nazaran daha zor şartlara bağlandığı sonucu da çalışma bulgularındandır. The idea of “limitation of the executive and the adoption of the democratic government system” began to be discussed with the Ottoman-Turkish constitutionalism movements that started in the 1800s. Democratic government systems with different characteristics have been adopted over time along with the constitutional gains achieved. The parliamentary system, applied for a long time in the Republican period, was replaced by the “Presidential Government System” with the 2017 constitutional amendments. The executive and the responsibility of the president in the presidential government system in Turkey differs (in some aspects) from other democratic government systems. In this study, first of all, the executive (and the responsibility of the president) in Turkish constitutions in the historical process was examined. Especially, the executive power was analysed in detail in the Presidential Government System. The specific area of the study is the responsibility of the president. In this regard, the Presidential Government System and the responsibility of the president in the Ottoman-Turkish constitutions were compared. Then, responsibility of the president in the Presidential Government System and the parliamentary, presidential and semi-presidential systems was evaluated comparatively. In the light of the findings obtained within the framework of comparative constitutional law, it was aimed to present suggestions regarding the system. According to the findings obtained in the study, the responsibility of the president in the Presidential Government System differs in some aspects from the responsibility of the head of president in the parliamentary, semi-presidential and classical presidential system on which the system is based. In accordance with the principle of parallelism in authority and responsibility in the Presidential Government System, the responsibility of the president was increased. However, it is one of the findings of the study that the application of the increased responsibility, especially the criminal part, has been tied to more difficult conditions than before.

Tanganika 09 Aralık 1961 tarihinde, Zanzibar ise 10 Aralık 1963 tarihinde Birleşik Krallık’tan bağımsızlıklarını ilan etmişlerdir. Ancak, sadece bir ay sonra 12 Ocak 1964’te Zanzibar’da kanlı bir darbe meydana gelmiştir. Çıkan bu darbeden üç ay sonra oluşturulan Zanzibar Halk Hükümeti’nin Cumhurbaşkanı ve Tanganika Cumhuriyeti Hükûmeti’nin Cumhurbaşkanı ile bir Birlik Antlaşması imzalayarak Tanganika ve Zanzibar Birleşik Cumhuriyeti'ni bir devlet olarak kurmuşlardır. Böylece Doğu Afrika’da iki ayrı devlet olan Tanganika Cumhuriyeti ve Zanzibar Halk Cumhuriyeti 1964 yılında bir çatı altında birleşmiştir. Tanganika ve Zanzibar, Birleşik Cumhuriyeti adıyla kurulmuş olan tek bir egemen devlet olmasına rağmen Tanzanya devleti içinde Tanzanya ve Zanzibar şeklinde iki hükümetten oluşan bir yönetim sistemi mevcuttur. Zanzibar iç işlerinde bağımsız iken, Tanganika değildir. Bu araştırmada amaçlanan Tanganika Cumhuriyeti ile Zanzibar Halk Cumhuriyeti arasındaki birliğin anayasa hukuku ve uluslararası hukuk açısından yasallığının incelenmesidir. Bu kapsamda, sorun tarihi boyutlarıyla da ele alınacaktır. Araştırma ayrıca, Tanganika Cumhuriyeti ile Zanzibar Halk Cumhuriyeti arasındaki antlaşmanın uygulanması sırasında tam olarak içeriği belirlenmemiş olan önemli uluslararası ve ulusal hukuk sorunlarını incelenmektir. Bu bağlamda, Tanganika ve Zanzibar Birliği bünyesinde ortaya çıkan hukuki belirsizliklerini ortadan kaldırmayı amaçlayan ve böylece Tanzanya halkının aydınlık geleceğine önemli katkılar sağlayabilecek olan öneriler sunulmaktadır. In 1964 there were two States in East Africa that merged to form a union. The names of these states were Tanganyika and Zanzibar. Tanganyika was declared independence from the British on 9th December 1961 and Zanzibar on 10th December 1963. However, on January 12, 1964, the government that was entrusted independence in Zanzibar was overthrown in a bloody coup and just within three months later, the Tanganyika and Zanzibar Presidents signed an agreement to unite their states into a single sovereign state. Through this agreement, a new sovereign state and a new government was established under the name of the United Republic of Tanganyika and Zanzibar. According to the current structure of the United Republic, the powers of the Tanganyika government has been transferred to the Union government while Zanzibar has since then remained as an autonomous government. Therefore, while Tanganyika is no longer in an actual existence, Tanzania as a unitary sovereign state constitutes two governments; the union, and the Zanzibar government. The aim of this study is to examine the legality of the union between the Republic of Tanganyika and the People's Republic of Zanzibar in terms of both constitutional law and international law. In this context, the research starts by examining the historical background of these two countries. The research also examines important areas of international and national law that were not fully determined during the implementation of the union treaty between the Republic of Tanganyika and the People's Republic of Zanzibar. Finally, the research puts forward recommendations that can be used to solve the unconstitutionality of the union for the bright future of the people of Tanzania.

İfade özgürlüğü, Anayasamızın 25. Maddesinde, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’nin ise 10. Maddesinde tanımlanmıştır. Buna ek olarak örgütlenme özgürlüğü ve basın yayın faaliyetine ilişkin anayasal ve sözleşmesel düzenlemelerin ifade özgürlüğünden bağımsız olarak ele alınabilmesi mümkün değildir, zira esasında bu özgürlükler de ifade özgürlüğünün bir ortaya çıkış biçimidir ve birbirlerinden bağımsız olarak ele alınması eksik bir inceleme yapılaması anlamına gelecektir...

Kararnameler, anayasa veya kanunlar çerçevesinde yürütme erkine verilen bağlayıcı bir düzenleme yetkisi olup, devlet otoritesinin doğal bir uzantısı olarak yürütme erki tarafından yerine getirilir. Parlamenter hükümet sistemlerinden faklı olarak başkanlık veya yarı başkanlık rejimlerinde bu yetki doğrudan devlet başkanına tanınmış olan güçlü bir kural koyma hakkı olarak değerlendirilmektedir. Rejimin niteliğine göre de uygulama biçimleri farklılık gösterebilir. İlaveten kararnamelerin yaptırım gücü, hukuk hiyerarşisi içindeki yeri de her ülkenin kendi anayasal düzeni içinde yerini bulmuştur. Bu çalışmanın amacı başkanlık ve yarı başkanlık rejimlerinde başkan veya hükümet tarafından çıkartılan kararnamelerin bazı ülke örnekleri içinde özellikleri, hukuk normları hiyerarşisindeki yeri, kullanılış biçimleri ve kullanım alanlarını karşılaştırmalı olarak ortaya koymaktır.

Son birkaç on yıllık dönem öncesine kadaryoksulluğun yok edilmesi, modern Türkiye’nin kamu politika yapımında vesöyleminde belirgin bir şekilde yer almadı. Ardı ardına gelen hükümetler,yoksulluk konuları ile daha az önemde ilgilendiler ve karşılık verdiler.Bununla birlikte, 1980’lerden sonraki milli kalkınma modelinin merkezimuhafazakâr paradigmadan serbest piyasa sistemlerine yeni yönelişinden sonra,yoksulluğun yok edilmesi yavaş yavaş ulusal kamu politika gündeminde yerbulmaya başladı, hızlıca temel ulusal politika konularından biri olarakyükseldi. Siyasi otorite, yoksulluğu büyük bir sorun olarak çabucak kabul ettive onun yok edilmesinde sorumluluğu üstlendi. Literatürün masaüstü gözdengeçirilmesine dayanılarak, bu makale, Türkiye’nin yoksulluğun yok edilmesipolitika gündeminin, pasif ve ihmal edilmiş olgudan kamu politikasının önemlibir konusu olma yönündeki değişimini araştırmaktadır. Makale, dış kaynaklıyönlendirilmiş reformların (neoliberal politikaların ve tedbirlerinbenimsenmesi ve uygulanması, iyi yönetişimin elde edilmesine yönelik reformlar)ve iç sosyal yapısal dönüşümün (geleneksel refah rejiminin aşınması),Türkiye’de yoksulluğun yok edilmesi konularında hükümetin artan rolününnedenlerini açıklamasını tartışmaktadır., Untila few decades ago poverty eradication did not feature prominently in the publicpolicy making and discourse of contemporary Turkey. Successive governmentsengaged and responded marginally to issues of poverty. However, after the post-1980sreorientation of the development pattern of the nation, from centralised protectionistparadigm to free markets systems, poverty eradication gradually started to findspace in national public policy agenda, rapidly rising into one of the key nationalpolicy issues. Political authority readily acknowledged poverty as a majorproblem and assumed responsibility for its eradication. Based on desktop reviewof literature, this article explores the shift in poverty eradication policyagenda of Turkey from a quiescent and neglected phenomenon to an importantpublic policy issue. The article argues that external induced reforms (adoptionand implementation of neoliberal policies and measures, reforms to achieve goodgovernance) and internal social structural transformation (erosion intraditional welfare regime) account for the government’s increased role inissues of poverty eradication in Turkey.

Bu çalışmada, parlamenter sistemlerde ve koalisyonlu başkanlık sistemiolarak kabul edilen bazı ülkelerdeki bakan yardımcılığı kurumunu incelenmektedir. Çalışmanın kapsamı, incelenen ülkelerin koalisyon hükümetleri dönemleriile sınırlıdır. Bakan yardımcılığı kurumu, ilk olarak bakanların iş yükünü hafifletmek ve onları parlamentoda temsil etmek için ihdas edilmiştir. Bağlı oldukları bakanlar ile aralarında hiyerarşi ilişkisi bulunmaktadır. Dahası, bakan yardımcıları, kendileri de bir bakan olmalarına karşın kabine üyesi değildir. Bunedenle bakan yardımcıları resmi olarak politika üzerinde etkili değillerdir.Zaman içerisinde bakanlar, bakan yardımcılarına sıklıkla yetkilerini devretmeyebaşlamışlardır. Bu nedenle ilgili pozisyon önem kazanmaya başlamıştır. Özellikle parlamenter sistemlerde, daha çok koalisyon hükümetleri dönemlerinde bupozisyon oldukca önemli hale gelmektedir. Kabineye dâhil olan siyasi partiler,kabinedeki diğer partileri denetleyebilmek adına bu pozisyonları talep etmektedir. Koalisyonlu başkanlık sistemlerinde de başkanlar, kabinesine davet ettiklediğer siyasi partilere mensup bakanları denetleyebilmek adına güvendiği kişilerio bakanlıklara bakan yardımcısı olarak atama yolunu tercih etmeye başlamışlardır. Çalışmamızda parlamenter sistemler ile ilgili olarak, İtalya, Hollanda, Almanya, Japonya ve Litvanya örneklerine yer verilmiştir. Koalisyonlu başkanlıksistemi olarak ise Brezilya, Şili ve Uruguay örnekleri incelenmiştir. This study investigates the institution of junior ministry in parliamentary systems and some countries that are accepted as a coalitional presidentialism. The scope of this study is limited by periods of coalition government of studied contries. The junior ministry, firstly, was used to alleviate the workload of the ministers and to represent in the parliament him/her. There is a hierarchical relationship between junior ministers and ministers who they belong to. Furthermore, junior ministers are not members of cabinets. That’s why this position doesn’t have efficacy on policy formally. In the time, the ministers have started to delegate some powers to junior ministers. Therefore, they have been came into prominence. Additionally, this institution is convert more important position in the periods of coalition governments. because the political parties that are members of coalition, have demanded this position to keep tabs other parties. In that same way, in coalitional presidential systems, the presidents appoints the persons who are confined to ministries to control the minister who is a member of another political party which is president’s coalition partner. In our study, we will investigate Italy, Netherland, Germany, Japan and Lithuania in the context of parliamentary government system and Brasil, Chile, Uruguay as a coalitional presidentialism.

Yüksek Lisans Tezi, Kamu politikası devlet ile toplum arasındaki ilişkinin somut olarak görülebildiği alandır. Toplumsal sorunlar karşısında hükümetler mevcut olan sorunu çözmek için çözüm önerileri geliştirir. Kadına yönelik şiddet son zamanlarda kamuoyunda güncelliğini koruyan toplumsal bir sorundur. Bu sorun karşısında hükümet yasalar, yönetmelikler, kararlar ve eylemlerle kamu politikasını oluşturur. Kamu politikası herhangi bir sorun karşısındaki hükümetin gerçekleştirdiği bu tür faaliyetlerin yanı sıra hiçbir şey yapmayıp sessiz kalarak da gerçekleştirdiği faaliyettir. Bu çalışmada Türkiye’nin izlediği kadına yönelik şiddetle mücadele politikası, politika analiz yöntemlerinden biri olan süreç modeline göre, gündeme geliş aşamasından değerlendirilme aşamasına kadar incelenmekte ve politika çözümlemesi yapılmaktadır. Kadına yönelik şiddetle mücadele politikası; sorunun tanımlanması ve gündeme geliş, formüle ediliş, kanunlaştırma, uygulama ve değerlendirme başlıkları altında ele alınmaktadır. Bu analiz sonucunda büyük oranda politikanın sürece uygun olan bir şekilde işlediği görülmüştür. Politikanın oluşturulma ve uygulanma aşamasında ise hükümet etkin rol oynamaktadır., Public policy is the area where the relationship between the state and society can be seen as concrete. In the face of social problems, governments develop solutions to solve the existing problem. Violence against women is a social problem that has been keeping up to date in the public opinion. In the face of this problem, the government creates public policy through laws, regulations, decisions and actions. Public policy is the activity of the government in the face of any problem, besides such activities, it also carries out with nothing but silence. This policy work in combating violence against women in Turkey's watch, according to one of the policy analysis process models are examined from coming to the agenda stage until the evaluation stage and policy analysis is performed. The policy of combating violence against women; definition of the problem and its coming to the agenda, its formulation, enactment, implementation and evaluation covered under these headings. In this analysis, it was seen that the policy was largely handled in a way that suits the process. The government plays an active role in the formulation and implementation of the policy.

We tried to reconsider here information that contained as the Kashgar-Hoten conflict on events which began in 1931 in Kumul and subsequently resulted in a government formation on November 12th, 1933 in Kashgar, with the eye of persons who became involved in the events, as well. In this sense, we tried to reconsider events through information in a work which can be expressed at least as a source and to give a different point of view. In this respect, we tried to evaluate/review information concerning Mehmet Emin Bugra in Hamidullah Tarım’s work through this article. We tried also to present objectivity of information, by comparing subject of the article with different (re)sources.Hamidullah Tarım collected six notepads he put down in the war years and later in Macca and Madinah and completed his work. In addition to containing a person’s notes who personally became involved in the events, making the work original, it is also important in that it shows the writer’s point of view to government which was formed in Hoten, who took joint. action with authorities of the government which was formed in Kashgar., 1931 yılında Kumul’da başlayan, akabinde 12 Kasım 1933 tarihinde Kaşgar’da bir hükümet teşekkülü ile neticelenen olaylarda Kaşgar-Hoten çatışması şeklinde yer alan bilgiler bir de olayların içerisinde bulunan kişilerin gözüyle burada yeniden değerlendirilmeye çalışılmıştır. Bu anlamda en azından kaynak olarak ifade edebilecek bir eserdeki bilgilerle olaylar yeniden değerlendirilmeye ve farklı bir bakış açısı kazandırılmaya çalışılmıştır. Bu bakımdan Hamidullah Tarım’ın eserinde Mehmet Emin Buğra ile alakalı bilgiler bu makale ile değerlendirilmeye çalışılmıştır. Makale konusu farklı kaynaklarla mukayese edilerek bilgilerin objektifliği de ortaya konulmaya çalışılmıştır. Hamidullah Tarım, eserini savaş yıllarında ve daha sonra Mekke ve Medine’de not aldığı altı not defterini bir araya getirip tamamlamıştır. Eseri orijinal kılan, bizzat olayların içerisinde bulunan bir şahsın notlarını ihtiva etmesi yanında, bilhassa Kaşgar’da kurulan hükümet yetkilileriyle birlikte hareket eden müellifin, Hoten’de kurulan hükümete bakış açısını göstermesi bakımından da önemlidir.

12 Mart 1971 günü Silahlı Kuvvetlerin emir-komuta zinciri içerisinde gerçekleştirdiği muhtıra, Türkiye siyaseti ve devlet örgütlenmesinde önemli bir değişim süreci başlatmıştır. Yasama alanında varlığını sürdüren sivil siyaset, yürütme alanında askerlerin dayatmalarına maruz kalmıştır. Adalet Partisi’nde, Süleyman Demirel’e karşı muhalefet yoğunlaşırken, Cumhuriyet Halk Partisi’nde İsmet İnönü koltuğunu Bülent Ecevit’e devretmek zorunda kalmış, Milli Nizam Partisi ve Türkiye İşçi Partisi Anayasa Mahkemesince kapatılmıştır. Demirel Hükümeti’nin istifası sonrasında askerlerin yönlendirmesi ile “partiler üstü” mahiyette hükümetler kurulmuştur. Bu hükümetlerin en önemli amacı, muhtırayı ortaya çıkaran olumsuzlukları ortadan kaldırmaya yönelik anayasa değişikliği çalışmaları olmuştur. Anayasa değişiklikleri ile temel hak ve hürriyetler sınırlandırılmış, sosyal ve iktisadi haklar yeniden düzenlenmiş, üniversitelerin özerklikleri sınırlandırılmış, TRT’nin özerkliği ise kaldırılmış ve hükümete bağlı bir devlet kurumu olarak yeniden yapılandırılmıştır. Bu değişikliklerle, 1961 Anayasası’na hâkim olan evrensel özgürlükçü bakış açısı, daha kontrolcü, daha devletçi ve daha güçlü bir yürütme gücüne dönüşmüştür. Bu çalışmada; 12 Mart sonrasında yaşanan siyasi ve hukuki değişimin, siyaset kurumu ve devlet iktidarı üzerindeki etkileri, disiplinler arası bir yaklaşımla, meclis tutanakları, gazete yansımaları, hatıratlar ve bu konuda kaleme alınmış temel kaynaklar esas alınarak, objektif ve ideolojik bakış açısından arındırılıp yorumlanmaya çalışılmıştır.

Today democracy is the main principle of European states. But, democracy has existed since the ancient Greece so today we have another kind of democracy which is getting advanced day by day and it is e-democracy that means digital democracy or internet democracy. This kind of democrary improves people's rights because they are able to participate electronically in the procedure or creating and proposing laws and also to help their development..., Günümüzde demokrasi Avrupa devletlerinin temel ilkesidir. Fakat demokrasi Antik Yunan'dan beri var olduğu halde bugün bizim günden güne ilerleyen başka tür bir demokrasimiz var: Bu dijital demokrasi ya da internet demokrasisi de denen e-demokrasidir. Bu tür demokrasi insanların haklarını genişletmektedir, çünkü elektronik olarak kanun yapma prosedürüne; kanun önerisinde bulunma ya da kanunların geliştirilmesi sürecine katılabilmektedirler...