Search

Geleneksel mimaride üst örtü olarak kullanılan kubbe, tonoz ve külahların tepelerine yerleştirilen alemler yapıldıkları dönem mimarisine uygun bir şekilde gelişim göstermiştir. Türk sanatında kullanımı İslamiyet öncesine dayanan alem, Türk- İslam mimarisinde ise ilk defa Karahanlılar döneminde görülmektedir. Mermer ve madeni malzemelerden yapılan alemler, Anadolu’da Selçuklular ve Beylikler devri ile gelişimini sürdürmüştür. Osmanlılarda özellikle İstanbul’daki örnekleriyle zirveye ulaşan alemler, üst örtünün tamamlayıcı ve vazgeçilmez unsuru olmuştur. İstanbul’daki erken örneklerde genellikle tepesi hilal şeklinde sona eren alemler görülmektedir. Mimari yapıların üsluplarıyla birlikte alemlerin görünümü de değişmiştir. 18. yüzyılda Barok üslubun etkisiyle hilalin uçları dışa kıvrılmış olup alemler boynuz şeklini hatırlatan bir tasarıma dönüşmeye başlamıştır. 19. yüzyılda ise özellikle Sultan II. Mahmud devrinde etkili olan Ampir üslup alemleri etkilemiştir. Ayrıca bu dönemde hilal ve ışınsal düzenlemeye sahip tasarımlar ile hilal ve yıldız bir arada kullanılmıştır. Alem seçiminde yapıyı inşa ettiren kişinin statüsünün mimaride yabancı etkilerin artmasının ve belirli bir üslup birliğinin olmamasının etkili olduğu söylenebilir. Bu etki aynı dönemde ancak farklı üslupta yapılmış alem türlerini takip edilmesini sağlamıştır. 19. yüzyıla ait 14 farklı yapıya ait alemin incelendiği bu çalışmada farklı üslupları temsil eden alemlerin tasarımları, malzemeleri ve teknikleri incelenmiş olup yapı ile alem arasında üslup birliğinin sağlanmaya çalışıldığı tespit edilmiştir., The alams [finials] placed on the tops of qubba, vaults, and cones used as roofs in traditional architecture developed in accordance with the architecture of the period in which they were built. The alam, whose use in Turkish art dates back to pre-Islamic times, appears to have been used for the first time in Turkish and Islamic architecture during the Kara- Khanid Khanate. The alams made of marble and metal materials continued to develop in Anatolia with the Seljuks and Principalities. During the Ottoman period, the alams reached their peak with the examples in Istanbul and became the complementary and indispensable element on top of the qubba. In the early Ottoman architecture in Istanbul, alams with a crescent shape atop were generally preferred. The appearance of these alams also changed alongside the changes in the style of architectural structures. Under the influence of the Baroque style in the 18th century, the points of the crescent alams were bent outwards and began to turn into a design reminiscent of a horn shape. The Ottoman style, especially during the reign of Sultan Mahmud II, affected the alams in the 19th century. In addition, designs involving a crescent and radial arrangement were used together with the crescent and star in this period. The status of the person who had the structure built, the increase in foreign influences in architecture, and the absence of a certain unity of style unity can be said to have been effective in the choice of alam. This effect enabled alams to be made in the same period in different styles. This study focuses on the alams of 14 different structures belonging to the 19th century that are representative of different styles; examines the designs, materials, and techniques; and has determined the presence of a stylistic unity between the buildings and their alams.

Yaklaşık 3000 yıllık kadim bir geçmişe sahip olan Rodos, 1522 yılında Saint Jean Şövalyeleri’nden alınarak Osmanlı Devleti egemenliği altına girmiştir. Bu dönemde Osmanlı Devleti adayı kuşattıktan sonra öncelikli olarak kent surlarını onarmış ve sur içi bölgesine yerleşmiştir. Ayrıca sur içi bölgesinde yer alan Bizans ve Şövalyeler dönemine ait birçok yapı yeniden işlevlendirilmiştir. Bu yapıların başında kiliseler gelmektedir. Osmanlı döneminde bu kiliseler, camiye, mescide ya da mektebe dönüştürülmüştür. Bunun yanı sıra sur içi bölgesine birçok yeni yapı inşa edilmiştir. Yine bu yapı grubunun başında camiler ve mescitler gelmektedir. Bu çalışma kapsamında öncelikle, Osmanlı döneminde Rodos sur içi bölgesinde yer alan tüm mescitlerin ve camilerin mimari özellikleri incelenmiş, daha sonra bu yapıların plan ve kesitleri derlenerek katalog hâline getirilmiştir. Ayrıca bu yapıların hepsinin konumları mevcut Rodos haritası üzerinde gösterilmiştir. Çalışmanın ikinci aşamasında 1831 yılına ait nüfus sayımı verilerinden Rodos kentine ait mahalle isimleri elde edilmiş, bu mahalle isimleri ile dinî yapılar eşleştirilmiştir. Böylece kente ait mahalle konumlarını ve olası sınırlarını gösteren yeni bir harita üretilerek Osmanlı döneminde Rodos’un görünümü üzerine yorum yapılmıştır. Bu doğrultuda çalışma hem Osmanlı döneminde Rodos adasında bulunan tüm cami ve mescit yapılarının derlendiği katalog çalışması olarak hem de Osmanlı kentlerinde cami ve mahalle ilişkisini inceleyen bir araştırma olarak mimarlık tarihi literatürüne katkı sunmayı amaçlamaktadır., Having a history of about 3000 years, Rhodes was taken from the Knights of Saint-Jean in 1522 and came under the rule of the Ottoman Empire. During this period, after the Ottoman Empire besieged the island, it primarily repaired the city walls and settled in a walled city. Later, the Ottoman Empire re-functionalized many buildings belonging to the Byzantine and Knights period. Churches are at the top of these structures. During the Ottoman period, these buildings were converted into mosques, masjids, or schools. In addition, many new buildings were built. Again, mosques and masjids are at the top of this building group. Within the scope of this research, first, the architectural features of all the masjids and mosques in the Rhodes city wall region during the Ottoman period were examined, then the plans and sections of these structures were compiled and catalogued. In addition, the locations of all these buildings are shown on the Rhodes map. In the second section of the study, the neighborhood names of the city of Rhodes were obtained from the census data of 1831, and these neighborhood names and religious structures were matched. Thus, a new map showing the neighborhood locations and possible boundaries of the city was produced and an interpretation was made on the appearance of Rhodes during the Ottoman period. In this direction, the study aims to contribute to the literature of architectural history, both as a catalogue study in which all mosques and masjids on the island of Rhodes during the Ottoman period are compiled and as research that examines the relationship between mosques and neighborhoods in Ottoman cities.

XVII. yüzyılın Osmanlı başmimarı Kasım Ağa, yapı faaliyetlerinin yanında, özellikle siyasete olan ilgisi ve dönemin sadrazam, padişah hocası, valide sultan gibi önemli kişilikleriyle yakın ilişkisi dolayısıyla öne çıkmaktadır. Devrin sadrazamları tarafından vezirlik taslayan kişiler arasında anılan ve siyasi etkinliği nedeniyle defalarca sürgün edilen, hapsedilen ve katledilmek dahi istenen Mimar Kasım Ağa, başına gelen onca felakete rağmen siyasetle ilgilenmekten vazgeçmemiştir. 1651 yılında başmimarlığı sona eren ve Hadice Turhan Sultan’ın kethüdası olan Kasım Ağa, yakın dostu Köprülü Mehmed Paşa’nın 1656 yılında sadarete getirilmesini sağlayarak, büyük emeline ulaşmıştır. Bu tarihten sonra adına pek rastlanmayan Kasım Ağa’nın, kadı sicillerine dayanılarak 1662 yılında hayatta olmadığı anlaşılmaktadır. Mimarlığından ziyade siyasi yaşamdaki rolü nedeniyle anılan Mimar Kasım Ağa’nın kendi adına başkent İstanbul’da Şehzadebaşı semtinde inşa ettirdiği dârülhadisi, daha az bilinen bâni kimliğini yansıtması bakımından büyük önem taşımaktadır. XVII. yüzyılın ilk yarısında inşa edilen, XX. yüzyıl başlarına dek ayakta olduğu tespit edilen Mimar Kasım Ağa Dârülhadisi’nin konumu, kuruluşu, derecesi, işletim koşulları, geçirdiği onarımlar ve mimarisi ayrı başlıklar altında, Osmanlı arşiv belgeleri ve ağırlıkla El-Hac Kasım Ağa ibn-i Ali adlı vakfiyesine dayanılarak irdelenmiştir. Yapı türü seçiminin ve dârülhadisin konumunun Kasım Ağa’nın siyasi yönüyle ilişkisi üzerinde durulmuş ve günümüze ulaşamayan Mimar Kasım Ağa Dârülhadisi’nin çağın başkentteki Osmanlı medreseleri arasındaki yeri belirlenmeye çalışılmıştır., In the 17th century, the Ottoman chief architect Kasim Agha, stands out because of his interest in politics and his close relationship with significant personalities such as the grand vizier, the Sultan’s Hodja, and the Queen Mother, apart from his building activities. Architect Kasim Agha, who was mentioned among those who pretended to be vizier by the grand viziers of the time, and who was exiled, imprisoned, and even wanted to be murdered many times due to his political activity, did not give up being interested in politics despite all the disasters that befell him. Kasim Agha, who was appointed as the kethuda of Hadice Turhan Sultan in 1651, achieved his great aim by bringing Köprülü Mehmed Pasha to the grand vizierate in 1656. It is understood that Kasim Agha, whose name has not been found much after this date, was not alive in 1662, based on the kadı registers.Among the Ottoman architects, there are also patrons who had various types of structures built in their name and pioneered the establishment of new neighborhoods due to the structures such as masjids they had built. Architects-patrons generally had structures built in their hometowns and in Istanbul. Due to the architectural etiquette, which is especially felt in the capital city of Istanbul, it cannot be expected that the structures of the architect-patron will compete with the structures of the grand vizier or the pasha in terms of location, architectural quality, and scale. Therefore, these unwritten rules, which are tied to architectural traditions, are especially effective in Istanbul. On the other hand, it is understood that Kasim Agha, who is at the forefront with his political relations, had a structure built in his name with his political visibility and motivation to reveal his claim. In this sense, the building differs from the other structures built by architects-patrons with the political identity of Kasim Agha.Architect Kasim Agha, who is known for his role in political life rather than his architecture, had the darulhadis built in his name in the Sehzadebası district of the capital Istanbul, his of great significance in terms of reflecting the lesser-known patron identity. The location, establishment, degree, operating conditions, repairs, and architecture of the Architect Kasim Agha Darulhadis, which was built in the first half of the 17th century and determined to have survived until the beginning of the 20th century, are discussed under separate headings, based on mainly Ottoman archive documents and his waqf named El-Hac Kasim Ağa ibn-i Ali. The relationship between the choice of building type and the position of the darulhadis with the political aspect of Kasim Agha is also emphasized. As a result, the position of Architect Kasim Agha Darulhadis, which has not survived, among the Ottoman madrasahs in the capital of the era, has been tried to be determined.

17. yüzyıl İstanbul minarelerinde, Klasik Dönem Osmanlı mimarisi özelliklerinin devam ettiği görülmektedir. 18. yüzyıla gelindiğinde, Batılı üslupların etkisiyle minarelerin form ve süsleme özelliklerinde değişimler başlamıştır. 19. yüzyıl İstanbul minarelerinin ise dönemin değişen beğeni anlayışına paralel olarak ilk bakışta fark edilebilecek yeni bir tarza büründüğü görülür. Minareler, ince ve uzun mimarisiyle oldukça zayıf bir yapıya sahiptirler. Zaman içerisinde çeşitli sebeplerle kısmen ya da tamamen yıkılan minarelerin, bazen özgün şekliyle bazen ise içinde bulunulan dönemin üslubuna göre yenilendiği görülmektedir. Bu durum minarelerin tarihlendirilmesini zorlaştırmaktadır. Bu sebeple, 19. yüzyıl minarelerinin genel özelliklerini ortaya koymayı amaçlayan bu çalışmada, sadece 19. yüzyılda inşa edilmiş camilerin minareleri ele alınmıştır. 19. yüzyıl İstanbul minarelerinin en dikkat çekici özelliklerinden biri, hünkar kasrıyla bir bütünlük içinde inşa edilmiş olmalarıdır. Kaideler uzamış, kimi zaman beden duvarı içinde eriyerek, yapı cephesinin bir parçası gibi düzenlenmiştir. Daha çok bir süsleme unsuru haline dönüşmüş olan bilezikli ve soğanvari formlu pabuçlar, 19. yüzyıla özgüdür. Minare gövdeleri uzamış ve incelmiştir. Şerefe, bu dönem minarelerinde en çok değişimin olduğu mimari elemanlardan biridir. Şerefe altlığında, 18. yüzyıldan itibaren karşımıza çıkan, iç bükey ve dış bükey silmelerden oluşan bilezikli geçişler bu dönemde de kullanılmıştır. Bununla birlikte, şerefe altlığının adeta korint başlığa benzer bir düzenlemeye sahip olduğu örnekler, 19. yüzyılda karşımıza çıkmaktadır. Bir grup örnek ise İran minarelerini hatırlatır nitelikteki galerili şerefesiyle dikkat çeker. Minarelerin petek bölümleri, gövde de olduğu gibi incelip uzamıştır. Farklı formlardaki taş külah inşası, yine bu döneme özgü bir özelliktir. Alemler, form ve süsleme özellikleri açısından Batılı üslupların etkisiyle şekillenmiştir., In the minarets of Istanbul, it is seen that the features of Classical Ottoman architecture continued in the 17th century. By the 18th century, changes began in the form and ornamentation of minarets with the influence of Western styles. It is seen that the 19th century Istanbul minarets took on a new style that could be noticed at first glance with the changing taste of the period.Minarets have a very fragile structure with their tall and slender architecture. It is seen that the minarets, which were partially or completely destroyed over time for various reasons, were renovated sometimes in their original form and sometimes according to the style of the current period. This makes it difficult to date minarets. In this study, the minarets of the 19th century Istanbul mosques will be evaluated in the context of their general characteristics. It is seen that the minarets have specific features of this century. It is thought that understanding these features will help to determine and date the original structure of the minarets.One of the most notable features of the 19th century Istanbul minarets is that they were built in unity with the Sultan’s pavilion. The pulpit is elongated, sometimes melted into the building and arranged like a part of the facade of the building. Transition segments with bracelets and onion-like forms, which have become more of an ornamental element, are unique to this period. In fact, some minarets do not have a transition segment. In these examples, the minaret rises with the body from the roof level of the building. Minaret bodies are tall and slender. Balcony is one of the architectural elements with the most changes in the minarets of this period. The use of bracelets consisting of concave-convex moldings seen in the 18th century under the balconies of minarets continues in this century as well. However, the support of the balcony with consoles is a new feature of the 19th century minarets. Some examples, such as the Emirgan Mosque, Ortaköy Mosque, Hırka-i Şerif Mosque, Dolmabahçe Mosque and Hasan Paşa Mosque minarets, which the balconies are supported by consoles, draw attention with their appearance reminiscent of Corinthian capitals. Another practice encountered in a limited number of examples in this century is the construction of gallery-type balconies with a lead-covered wooden roof. This type of balconies seen in the minarets of Küçük Mecidiye Mosque, Sadabad Mosque, Hacı Küçük Mosque and Üryanizade Mosque indicate the second half of the 19th century. Another feature of the minarets of this century is the construction of stone spire. Stone spire appears especially in minarets built in the second half of the 19th century or renovated during this period.The 19th century Istanbul minarets have a very rich repertoire in terms of ornamental features. In minarets; in addition to floral and geometric motifs, the use of motifs of ancient origin is common. Apart from this, the gothic decoration elements that we encounter in the minarets with a gallery-type balcony are remarkable.

Usually, of most studies on the Ottoman architecture in the Balkans are done by comparing between the numbers of buildings then and now. This paper discusses such method with regard to its comparative advantage and maximising its use in understanding Ottoman architecture. With Greece as a case study, the present paper identifies change in the quantity of Ottoman buildings considering the archetypal, functional, chronological, and geographical evidence, in the changing context of the nature of the Ottoman rule over centuries.The scholar provides new statistics presenting the numbers of Ottoman buildings in Greece over centuries, with special reference to three periods: the second half of the 17th century (time of EvliyâÇelebi), the late period of the Ottoman rule in Greece (based on Iyverdi’s statistics, the Ottoman slanames, and Kamûs-ülÂ'lâm of Şemseddin), and the existing architectural heritage in light of the recent publications and fieldworks’ results. Through statistical methods, this research identifies quantitative change of several types of buildings, proper to each region or in Greece as a whole.It observes the growth or decay of the pace of construction on the basis of three main factors: type of building, period, and region. The most significant results come from the comparison between the numbers of the Ottoman buildings in Greece dating to Evliyâ’s time at the end of the 17th century and the last decades of the Ottoman rule.The statistic table and the two charts with function and region indexes clarify to what extent the change in the number of buildings according to their function and region summarises the different phases of the Ottoman rule and the nature of each phase. The paper shows that the change in the numbers of buildings according to their function summarizes the alteration in nature of the Ottoman policy over the centuries, and the numbers of extant buildings strongly relate to the history and site of the corresponding regions. The paper clarifies that the reasons beyond the demolition of ottoman buildings in Greece include both human and natural factors, and concludes with a recommendation of preserving and reuse of extant ottoman structures.

Amasya’nın Gümüş kasabasında yer alan cami, banisinin kim olduğuna ilişkin sorunlar ile dikkat çeker. Taç kapı üzerinde bulunan “Yörgüç Rüstem Paşa Camii 1426” ibaresi, Yörgüç Paşa ile Rüstem Paşa’yı özdeşleştirerek tarihte hiç var olmamış bir figürü bani olarak ilan eder. Bu özdeşim, caminin oluşumundaki en önemli iki aktöre referans vermektedir; II. Murad’ın vezirlerinden Yörgüç Paşa (ö.1442) ve Kanuni Sultan Süleyman’ın vezirlerinden Rüstem Paşa (ö.1561). Bani kimliğine ilişkin karmaşa, yalnız yöredeki geleneksel özdeşim üzerinden değil, yapıya dair günümüze ulaşan yazılı kaynaklarda da izlenebilir. Bu araştırma, caminin gerçek banisinin kim olduğunu veya Yörgüç Paşa ya da Rüstem Paşa’dan hangisinin bu yapıya ismini vermeyi hak ettiğini ortaya koymayı amaçlamayan, ancak, yapısal veriler üzerinden bir mimarlık tarihi okuması yaparak, hangi kısımların hangi döneme ait olabileceğini tartışmayı öngören bir denemedir. The mosque in Gümüş, a small town in the Amasya region, attracts attention because of the problem of identifying its patron. The Turkish inscription written in the Latin Alphabet “Yörgüç Rüstem Paşa Camisi 1426” on the plate on the portal, consubstantiating Yörgüç Paşa and Rüstem Paşa, identifies a historical figure who never existed as the patron of the building. This consubstantiation refers to two important actors in the construction process of the mosque: Yörgüç Paşa (d. 1442), the vizier of Murad II and Rüstem Paşa (d. 1561), the vizier of Süleyman I. This study does not aim to reveal whether Yörgüç Paşa or Rüstem Paşa was the true patron who commissioned the building, rather it aims to examine the building in detail to date its parts.

Travelers’ works provide us with very wealthy data including maps, engravings, drawings, inscriptions, accounts, stories etc. These data answer many questions when studying historical buildings; esp. for those which destroyed completely or partially. In this context this paper aims to identify the Hadji ‘Ali Mosque (the so-called KüçükCami). It is located in the south-eastern part of the Roman Agora of the old City of Athens. This monument is almost completely absent in any historical-archaeological map of Athens and in the published studies of the Ottoman monuments of Athens as well. Moreover the surviving monuments of Ottoman architecture are in general little known and hardly studied. So this article also aims to clarify, as far as possible, the history and architecture of an Athenian mosque, the Hadji ‘Ali, through the surviving traces of the building and with the help of the data provided by many accounts of travelers to Athens.

From the first quarter of the 18th century, a new perspective for European civilization was adopted by the Ottoman Empire and this Westernization concept was transformed into an essential revolutionary movement in governmental and social structure. Therefore, the initials steps of implementing any change were taken with the decision of constructing the buildings with new functions that are required as the necessary structures of modern state and public, according to European architectural design models with modern building materials and construction technologies. Building materials fabricated by European industry, such as brick, steel and concrete, as well as construction technologies like brick arch, steel-frame and concrete were important determinants in the historical evolution of Ottoman architecture after the first quarter of the 19th century. One of the first structures built with the new function and construction technology of Ottoman architecture is Pera Palace Hotel (1895) designed by famous architect of this period, Alexander Vallaury. Apart from the Ottoman palaces, it's a building that the first electricity is supplied, the first elevator is located and the first hot water is active. In this paper, the architectural characteristics of the first modern hotel structure built in the Pera region, the construction system vertically supported by prefabricated bricks and arched floor with steel beams will be carried out in the frame of the original architectural projects. The significance of the building will be revealed in terms of cultural values of the Ottoman architecture.

18.yüzyıl sonlarında Avrupa'da endüstri ürünlerinin sergilendiği ulusal sergilerin mirasçısı olarak ortaya çıkan uluslararası sergiler 19.yüzyılın ortalarından 1920'lere kadar ülkelerin uluslararası ortamdaki temsilleri bakımından belirleyici etkinlikler olmuş ve zamanla dönüşerek günümüze kadar sürdürülmüştür. Küreselleşme çağında sergiler, ekonomik, entelektüel, kültürel ve sanatsal bakımlardan farklı ülkeler ve kıtalar arasındaki etkileşimde önemli rol oynamıştır. Bu çalışmanın amacı, uluslararası sergilerde ülkelerin mimari temsil yöntemlerini ve uygulama süreçlerini Osmanlı İmparatorluğu ile Mısır arasında rekabet kapsamında değerlendirmektedir. Mısır, Osmanlı İmparatorluğuna bağlı yapısına rağmen uluslararası sergilere başından itibaren Osmanlı'dan bağımsız bir şekilde ve güçlü bir katılım sağlamış, döneme özgü koşullar nedeniyle Batılı devletlerin sağladıkları desteklerden de istifade ederek Osmanlı katılımının karşısında güçlü bir şekilde durmuştur. Bu yönüyle Mısır, Osmanlı İmparatorluğu'nun sergileme standartlarının gelişiminde ve uluslararası sergilere katılımının sürekliliğinde önemli, bir rol oynamıştır. Bu çalışmada Osmanlı ve Mısır'ın uluslararası sergilere katılım süreçleri, ülkelerin mimari temsiliyetleri, sergilere hazırlık, tasarım ve uygulama aşamalarında rol alan aktörler açısından kronolojik ve karşılaştırmalı olarak açıklanmakta ve ilgili dönem boyunca devam eden uluslararası sergilerdeki Osmanlı - Mısır rekabetinin sergileme süreçlerindeki rolü değerlendirilmektedir. International Exhibitions, Which were heirs of the national exhibitions of industrial product that appeared in the late 18th century Europe, had been significant organization in terms of the representations of the states in an international medium between the mid-19th century and the 1920's and by being transformed in time, these exhibitions have continued until today. During the era of globalization, exhibitions have played a significant role within the economic, intellectual, cultural and artistic interactions between different states and continents. The objective of this studyis to interpret the architectural representation methods and implementation processes of the states during the international exhibitions within the scope of rivalry between the Ottoman Empire end Egypt. Although Egypt was subject to the Ottoman Empire, since the beginning of the exhibitions there had been an independent and powerful Egyptian participation standing strongly against that of Ottoman and this participation was supported by Western states due to contextual reasons. In this respect, Egypt played an important role during the devolopment of the Ottoman exhibition standards and the contuniation of Ottoman participation to the International exhibitions. This study undertakes chronological and comparative analysis of the Ottoman and Egyptian participation processes to the international exhibitions in terms of the architectural representations of the states, their representations and actors taking place in the design and implementation stages and interprets the role of the Ottoman - Egyptian rivalry during the international exhibitions continuing during the selected period. 260

This paper describes collaboration among Architecture, Modern Arts as Movie Making and History. Creating a movie of one problematic of Ottoman Architecture by using the Knob's experimental learning theory, was given to students on the upper- graduate lecture titled Civilization and Cultural History of Ottoman Empire of the History of Theory of Architecture Upper- graduate Program on the Department of Architecture, Yildiz Technical University. Thus, the paper will have not only the process of a movie making, but also make searches on Ottoman history and architecture and put their ideas through and discuss their ideas in a group by using the experimental learning theory.

Tez (Doktora) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 2015, Thesis (PhD) -- İstanbul Technical University, Institute of Science and Technology, 2015, Bu çalışmada XVI. yüzyıl İstanbul’unda oluşan ve hızla büyüyen Halveti tekke ağı, siyasi, kültürel, dini, mimari ve kentsel dinamikler açısından incelenmiştir. Söz konusu ağın nasıl oluştuğu, ne şekilde geliştiği ve yapısı ele alınmaya çalışılmıştır. Öncelikle Halveti tekke banileri üzerinde durularak, tekke banilerinin siyasi, toplumsal ve kültürel aidiyyetleri üzerinde durulmuştur. Baniler arasında saray ve çevresine mensup kimselerin ezici bir üstünlüğe sahip olduğu görülmüştür. Devlet ricalinin çoğunlukla Halvetiliğin Cemali/Sünbüli koluna bağlı tekkelerin inşasını teşvik ettiği tespit edilmiş, bu durumun sebepleri üzerinde durulmuştur. Saray ve çevresine mensup kimselerin Halvetiliğin çeşitli kolları arasından sünni akideye daha yakın olanları desteklemeyi tercih ettikleri sonucuna varılmıştır. Bu destek sayesinde Cemali-Sünbüli kolunun daha etkili hale geldiği ve büyük külliyeler içinde tekkelere sahip olduğunun altı çizilmiştir. Tekkelerin sosyal yaşamında en büyük rol sahibi olanlar şeyh ve dervişlerdi. Bir tekkenin kuruluşunun ardından, bani tekke personelini, onların görevlerini ve maaşlarını belirlemekte ve vakfiye belgelerinde kayıt altına aldırmaktaydı. Hatta bazı vakfiyelerde tekke şeyhinin adı dahi geçmekteydi. Ancak banilerin görevi bu şartların belirlenmesinden sonra nihayete ermekteydi. Bundan sonraki süreçte başrolü şeyh ve müritleri oynamaktaydı. Tekke görevlileri kadar tekke fonksiyonları da tekke hayatını resm etmekteydi. Tekkelerin en önde gelen fonksiyonları günlük olarak tekke personeli için ve mübarek gün ve gecelerde ise hem tekke personeli, hem de ziyaretçi ve ihtiyaç sahibi insanlar için yemek dağıtımıydı. Bu günlerde bazen tekke mutfağından, tekke ile aynı külliyede bulunan medrese, mektep, darülhadis personeline dahi yemek verilmekteydi. Bilindiği üzere birkaç tekke ise misafirhane olarak hizmet vermekteydi. Öbür taraftan dini ritüeller ve dervişlerin eğitimi de günlük yaşamın esas unsurları arasındaydı. Tekke görevlilerinin günlük yaşamlarını geçirdikleri tekke yapılarının nasıl adlandırıldığı, hangi birimlerden oluştuğu hususu da bu çalışma için önemli bir problemdir. Öncelikle vakıf belgelerinde bazı yapıların "hangah", bazılarının ise "zaviye" ya da "tekke" şeklinde anılması, isim değişikliği herhangi yapısal bir farklılığa tekabül ediyor muydu sorusunu akla getirmektedir. Tekkeleri oluşturan birimler ve bu birimlerin birbirleriyle ilişkileri de incelenmeye değerdir. Bu meseleye ek olarak tekkelerin farklı birimlerinde hangi tekke fonsiyonlarının icra edildiği de anlatılmaya çalışılmıştır. XVI. yüzyıl İstanbul’undaki Halveti tekkeleri genellikle bir cami/mescit-tevhidhane ya da müstakil tevhidhane, derviş hücreleri, selamlık, bir şeyh evi ya da hücresi, türbe, hazire, matbah, yemekhane, kiler, fırın ve hamam gibi birimlerden oluşmaktaydı. Bu birimler arasında bağlantılar olduğu gibi tekkenin içinde bulunduğu külliyedeki tarikat yapısı olmayan medrese, darülhadis, mekteb gibi birimlerle de birtakım bağlantılar mevcuttu. Ele alınan diğer bir husus ise, bahsedilen bu tekke yapılarının şehir içindeki dağılımı ve bu dağılımın bir anlamının olup olmadığıdır. Tekkelerin dağılımı incelendiğinde, Sünbüli Tekkeleri’nin genellikle Sünbüli asitanesi olan Koca Mustafa Paşa Tekkesi etrafında yoğunlaştığı görülmüştür. Bu Sünbüli tekkeleri arasındaki hiyerarşik ilişkinin göstergesidir. Ayrıca Halvetiliğin Cemali koluna mensup tekkelerin özellikle Topkapı Sarayı ve Galata çevresinde yoğunluk kazandığı sonucuna ulaşılmıştır. Bu durum da Cemali şeyhi Kasım Çelebi ile halifeleri arasındaki ilişkiye gönderme yapmaktadır. Neticede, bu çalışma Halveti tekkelerinin sadece mimarlık tarihi bağlamında değerlendirilmesi değil, tekke mimarisinin siyasi, ekonomik, sosyal, kültürel, dini gerçekler ışığında incelenmesine yönelik bir çabadır., In this study it is aimed to examine network of Khalwati convents in the sixteenth century Ottoman Istanbul through political, cultural, religious, architectural and urban aspects. How this network was created and enlarged? How did it influence number of Khalwati convents in the sixteenth century Ottoman İstanbul? Firstly arrival of Khalwatiyya order from Amasya to Istanbul, first known Khalwati sheikh Çelebi Khalife in Istanbul and his closeness to Bayezid II were focused. It was emphasized that mainly Çelebi Khalife’s dervishes constucted Khalwati convents on themselves or ruling elite prefered constructing these convents in the honour of them. Secondly, some analysises were made about the patrons of these convents. Who were the patrons of these convents? Were they prominent statesmen or modest sufis? How was their closeness to the sultan and imperial house? It this part, the patrons of the convents were focused and it was revealed that 3/2 of the convent patrons were from the ruling elite and the left were composed of non-ruling elite- sheikhs, a few tradesmen and ulema. Among the ruling elite ; mothers of the sultans, daughters of the sultans and their husbands (who were viziers at the same time), grand viziers, other viziers, aghas, kethüdas of the grandviziers, other palace servants and their wives were the patrons of Khalwati convents. The sultans rarely undertook construction of these convents (just two small ones by Murad III). On the other hand Ottoman sultans supported construction of these buildings by imperial family and prominent ruling elite through endowing some mülks or other properties. It is clear that in any sultan complex there was no convent devoted to Khalwatiyya or any other dervish order. Sultans in the sixteenth century Ottoman Istanbul preferred supporting the construction of convents by his kuls, rather than undertaking construction of these buildings on their own. As a result of the support of imperial house and statesmen in construction of Khalwati tekkes, Khalwati dervishes became very popular in sixteenth century Istanbul. During the reign of Süleyman II and Murad III, the number of Khalwati convents in Istanbul reached highest number. It was emphasized that the statesmen encouraged Khalwati convents which were connected to especially Cemali/Sunbuli branches of this order. Some of the branches of this order –like Sinaniyye– was mostly supported by the sheikhs. Ümmi Sinan was the patron of Ümmi Sinan Convent in Şehremini, Nasuh Dede was the patron of Ümmi Sinan Convent (Nasuh Dede Convent) in Eyüp and Seyyid Seyfullah was the patron of Emirler Tekkesi. For the ruling elite, the criteria was possibly determined according to closeness of this Khalwati branch to Sunni Islam. Consequently, these branches of Khalwatiyya such as Cemali/Sunbuli became more popular as their sheikhs. And their convents were built in large complex of buildings. Koca Mustafa Paşa, Küçük Ayasofya, Sokullu Mehmet Paşa, Atik Ali Paşa are a few of them. On the other hand, some other branches of Khalwatiyya couldn’t meet with ruling elite’s encouragement, lack of which led to modest convents. In the daily life of the convents, sheikh and his dervishes had the most important roles. After a convent was constructed, the patron was determining convent staff and some other details such as their responsibilities, salaries etc. in a vakfiyya document. Even in some of these documents, name of the sheikh was registered. It was known that patrons’ duty was ended with these stipulations. However, sheikh and his dervishes were actors of convent in daily life and kept the names of the convent patrons alive as long as they wanted. Education of dervishes, gathering together of sufis during the time of tevhid and zikr were in the charge of sheikhs. Also sheikhs were Friday preachers of their convent mosques and of other mosques such as Hagia Sophia, Süleymaniye. They were giving advice as preacher to religious community in large number. By this way they had connection with many people directly. In addition to these, one can come across sheikhs who were muhaddis of darülhadises and trustee of convent vakfs in a few examples. In some of the convents such as Şemsi Paşa, Mehmet Ağa, Atik Valide convents, the sheikh of the convent, at the same time, was muhaddis (teacher of darülhadis) in darülhadis. It was emphasized in contemporary sources and in vakf documents. If one look at vakf documents, it is possible to see that sheikhs were generally described as skillful in commenting on the Quran and study of hadiths. These peculiarities were also needed for preachers. Dervishes were following sheikh’s directions and they were joining some sufi rituals such as zikr, halvet, sohbet. After they completed their education (seyr-i süluk) under the leadership of sheikh, they become head of the convent after their sheikh or appointed to another convent. Sometimes one can notice that a dervish could be assigned as evradhan, zakirbaşı, duagü. In a few cases, one can also come across that a dervish was in charge of cooking as a tabbah or collecting the vakf incomes as a cabi. Convent staff was not only composed of sheikh and his dervishes but also ferraş, siraci were charged with various works. At Islamic holy nights and days some other servants such as hanende, mevlüthan, were added to this general convent staff. As convent staff, the functions carried out in the convents were essential in order to picture daily life of convents. The foremost functions of the convent was distribution of food for the staff in a day and visitors, needy people at Islamic holy nights or days ( sometimes for staff of other buildings-medrese, mosque, mekteb etc.). In most of the convents there was a matbah. The convents near a mosque such as Alaeddin Efendi, Balat, Küçük Ayasofya, Merkez Efendi, Mimar Acem Ali, Ramazan Efendi, Eyüpteki Şah Sultan, Yahya Kethüda, Soğukkuyu, Mehmet Ağa or near a masjid such as Süleyman Ekmeleddin, Koruk, Hacı Kadın ve Koğacıdede and detached convents without a mosque or masjid such as Sokullu Mehmet Paşa, Doğancı Ahmed Paşa ve Sinan Erdebili had a matbah. Some of these matbahs not only feeding only convent staff, needy people and visitors but also some staff of other buildings in the complex or out of the complex. Only a few of them such as Atik Valide Convent, Atik Ali Paşa Convent, Koca Mustafa Paşa Convent didn’t have matbahs but the imarets of these complexes served the need for the convent staff as others. It was also known that a few convents functioned as guest-houses. Atik Valide Convent, Kefevi Alaeddin Efendi Convent and Sinan Erdebili Convent also served as guest houses. Especially Sinan Erdebili Convent was a convent without a mosque or a masjid near it. Therefore it was more suitable for putting someone as a guest. On the other hand, religious rituals and education of dervishes were essentials of daily routine. Consequently, convents were in the service of not just convent staff but also community around it, in social and religious life. The other point that was essential for this study, what were the spacial characteristics of these buildings? Firstly, how the convents were called in the vakf documents and whether these terms such as ‘hangah’, ‘zaviye’, ‘tekye’ refer to any differences or not, was examined. Secondly the units that make convents were focused. What these units were and how these were linked to each other? Which functions were carried out in different units of the convent? The convents that were called with different terms, such as hangah, tekke, zaviye, darülhadis- in vakf documents, met the similar needs and were composed of resembling parts. Only the buildings called as darülhadis probably functioned as a convent and darülhadis at the same time. Although, the hangah and zaviya terms were used to describe convents in the same number, the term tekke was noticed only in one document. In the vakf document the tekke building was described as a very small construction different from any hangah or zaviya. In general it was known that hangahs were bigger than zaviyas in physical terms and also they had comprehensive functions as asitanes. In this study one can be witness that the asitanes such as Koca Mustafa Paşa or Ramazan Efendi, were defined as hangah. On the other hand some small convents, such as Doğancı Ahmet Paşa, Koruk, Hace Kadın,Yahya Kethüda convents were called as hangah too, not as zaviya. Therefore it does not seem easy to make strict definitions of neither hangah nor zaviya. It was mentioned that the Khalwati convents of XVI. century Istanbul were composed of masjid/mosque–‘tevhidhane’ or a a detached ‘tevhidhane’, sufi rooms (dervish cells), ‘selamlık’, sheikh house or sheikh room, tomb, ‘hazire’, a kitchen, a dining hall, a pantry, a bakery and bath etc. They were also in relation to other buildings of complex, such as madrasa, darulhadis, mekteb etc. Tevhidhanes were center of convents. One of the nearest convent units was sufi rooms. They were arranged around a masjid/ mosque–‘tevhidhane’ or a a detached ‘tevhidhane’. Some of the convents had sufi rooms in high number (Sokullu Mehmet Paşa, Atik Valide, Koca Mustafa Paşa, Soğukkuyu, Küçük Ayasofya Convents..), others had just a few rooms (Doğancı Ahmet Paşa, İmrahor İlyas Bey, Koruk Convents..) Tomb and selamlık were usually near the tevhidhane and sufi rooms. However, the sheikh house a bit far to others. In many convents the sheikh house was surrounded by walls. So it was secluded from other units. It was known that the kitchen could be a unit that includes other units of a multi-functional building or it could be an independent unit near the sufi rooms. Especially gathering some units (such as pantry, dining hall, bakery etc.) related to kitchen together could have a functional reason. Besides it was a fact that some patrons preferred to make their convents build near their palaces. Especially Keşfi Cafer Efendi, Doğancı Ahmet Paşa, Şah Sultan (in Eyüp) convents were constructed in the garden of palaces. In addition to them, Ferruh Kethüda had a magnificient palace, that was described in his vakf document in detail, opposite of his convent. Maybe the patrons of these convents wanted to continue their close relations with Khalwati dervishes in their private life. It was also emphasized that how these convents were located in the city? and whether their location has any meaning or not. These convents in general were located inside the city walls, just a few of them were in Galata, Eyüp and Üsküdar. After the evaluation of convents’ location, it was realized that the Sunbuli convents were mostly gathered around the Convent of Koca Mustafa Pasha. This was representing the hierarchical relations of the center of Khalwati/Sunbuli order (‘asitane’) to small Sunbuli convents. This study is not just an evaluation of Khalwati convents only in terms of architecture history, it is study of these convents’ architecture in terms of political, economical, social, cultural, religious facts. This study shows that Khalwati convents in the sixteenth century Istanbul were not secluded instutions, but they were related to Ottoman society, imperial family, statesmen, religious life in a high extent., Doktora, PhD

The paper investigates the Mehmet Khalil Agha Mosque in the Greek city of Drama as a case study highlights the existed Ottoman monuments in Greece; and draws as well the attention to preserve those which in need of restoration among which.It gives a brief historical layout of the city of drama underthe Ottoman domination, specifically in light of Evliya Celebi description, and then notes the existed Ottoman monuments in Drama.It provides a detailed documentation of the Mosque in its current state including its finewall-paintings and inscription.&nbsp

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 2014, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Institute of Science and Technology, 2014, Roma döneminde ilk endüstriyel gelişimi gösteren mimari cam kullanımı Endüstri devrimiyle Avrupa'da hızla yayılmış ve yeni yapı tipolojileri yaratmıştır. Bu tezde bu tezahürlerin 19. yüzyıl Osmanlı mimarisindeki yansımaları incelenmiştir. Bunun için camın kullanımının tarihsel gelişimine bakılmıştır. Endüstri devrimi öncesi ve sonrasında Avrupa mimarisinde görülen gelişmeler gözden geçirilmiştir. Endüstri devrimi öncesinde camın mimaride kullanımı ilk kez Roma döneminde kutsal yapılarda ve daha sonraları hamamlarda kullanımı ile gerçekleşmiştir. M.S. 8. yüzyıldan itibaren, üretim tekniklerinin gelişmesine paralel olarak, özellikle kilise ve manastırlarda yaygın kullanılmıştır. Endüstri devrimi sonrasında cam teknolojisinin yanında çelik teknolojisinin de gelişimi ile çelik-cam mimarisinin önü açılmış, yeni yapı türleri ortaya çıkmıştır. Bu yapı türleri, sera, limonluk ve sergi salonları, pasajlar ve garlar olarak incelenmiş, her birinden en önemlileri örneklenmiştir. Osmanlı kültüründe 19 yüzyıl öncesindeki cam kullanımı ve üretimi gözden geçirilmiştir. Bu dönemde cam kullanımı, alçı kayıtlı "revzen" pencerelerde kullanılan "küçük camlar" ile yine pencereler için silindir tekniğiyle yapılmış cam levhaların kullanılması ile sınırlıdır. 19. yüzyılda ise, III. Selim döneminde İstanbul Beykoz'da cam sanayisini kurma çalışmaları başlamış, 1843 ve 1884 yıllarında iki ayrı cam fabrikası kurulmuştur. Bu iki fabrika da daha sonraları kapanmıştır. Dolayısıyla, 1935'de Paşabahçe Cam Fabrikası kuruluncaya kadar, endüstriyel cam ihtiyacı dışarıdan karşılanmıştır. İstanbul'da önce saraylarda kullanıma giren cam ile ilgili örnekler Dolmabahçe, Çırağan Yıldız Sarayları ve Maslak Kasırları bağlamında incelenmiştir. Botanik bahçeleri, tıp incelemeleri de camın kullanımda önemli bir rol oynamış ve sera ve limonlukların saray dışında da kullanımlarını sağlamıştır. Gelişen İstanbul'un zengin semtlerinin konak, köşk ve yalıların bahçelerinin birçoğunda bulunmuş olan seraların günümüze kalanların sayısı çok azdır. Eski sigorta haritaları ve Başbakanlık Osmanlı arşivi belgelerinden faydalanarak bunların bazılarının varlıkları tespit edilmiştir. Özel bahçelerin dışında da endüstriyel cam kamusal alanda kendini göstermiştir. Pasajlar, tren istasyonları banka vs. gibi yeni yapı tipolojileri Osmanlı başkentine geldikçe, bu malzemenin her türlü renkli ve renksiz kullanımı sokaktaki insanla buluşmuştur., This study examines the effects on the 19th century architecture and city life of Istanbul of the industrial glass developed and used in European architecture following the industrial revolution. The first two parts of the thesis review the development of glass as a building material and the development of glass industry in the periods before and after the industrial revolution. Glass has been manufactured only for making objects and articles from the discovery in the 13th century BC until the 40's AC. The development of glass blowing technique most probably in Sidon in the first century BC was a major step forward to be used as a building material in architecture during the Roman period. The mould-blowing technique appeared in 25 AD led to large scale production of glass and the glass with the phenomenon of transparency was introduced to the citizens of the Empire and hence introduced to architecture. The first windowpanes were used at the Atreum Vestae, the sacred building of the six Vestal Virgins. The type of window glass used in early Roman period was crown glass which was made by blowing the melted glass and then spinning with sufficient speed to convert into a disc uniform in thickness except the centre where the punty was attached and formed the "bull's eye". Crown was usually superior in quality and was widely used not only in houses but in religious buildings. Glassmakers were confined to monasteries to produce stained glass for the windows of abbeys by the 13th century. The cylinder technique developed in 13th century enabled the production of relatively large flat glass panels. Church buildings started to be glazed with this glass. In 15th century, many glass techniques such as "crystal", "filigree", "millefiori" and "calcedonia" were also developed in Venice. In 1688, Louis Lucas in France developed "mirror glass process" eliminating smoothness and transparency problems, and enabling the production of larger glass panels. Accordingly, conservatories have been constructed throughout Europe in 17th and 18th centuries. Following industrial revolution, glass technology has been further developed and glass panels were available in size and in volume as required. On the other hand, production of steel in large scale was realized following the developments carried out by Sir Henry Bessemer in 1855. These developments paved the way for glass – steel architecture in Europe. Kohlmaier and Sartory divide the development of glass and iron buildings in the 19th century into four phases. 1800-1830 was the time of early industrialization and marks the start of the use of iron as a building material. The use of cast-iron load-bearing space frames can be seen in this period. The use of iron in building houses was avoided and instead, it was used in building passages and railway stations which were the new types of buildings of this period. Small private greenhouses enclosed by simple geometric forms were also evident. Regarding this period, Panorama Passage in Paris (1800) and a private green house in Sezincote in England (1806) and the roof gardens of Covent Garden market place (1827) and Barr and Sugden's house (1830) in London were briefly studied as examples of this period. 1830-1850 was the time of expansion of the industrial revolution. The increase in the spans of railway stations and covered markets are characteristic of the period. Glass covered botanical gardens and winter gardens were opened for the public amusement. The greenhouses in Kew Gardens in London, namely Architectural Conservatory (1836), Palm House (1844), Waterlily House (1850) and Temperate House (1859) were studied as examples. 1850-1870 was the period of the introduction of industrialized mass production. Here important were the perfection and widespread use of glass roofs in glasshouses, exhibition buildings and wide-span halls. Examples studied were Crystal Palace in London (1851), a monumental passage Galleria Vittoria Emanuele II in Milan (1865) and the railway stations King's Cross (1851) and Paddington (1852) in London. Finally, 1870-1890 was the time of further expansion of mass production of steel and glass, and refinement of the space-frame concept. Factory building was the only new type of building appeared and most of the exhibition buildings and green houses were erected during this period. Additionally, more than simple forms, rounded and organic shapes were used in welded structures. A private greenhouse in Theydon Grove in England was the example studied. In the third part of the thesis, a comprehensive research on the use of industrial glass in 19th century architecture of Istanbul was carried out. Before the 19th century, glass production in Ottoman Empire was under control of the royalty and was confined to small glass workshops in the district between Edirnekapı and Tekfur Palace in Istanbul. Here produced only small sized transparent and colored glasses and crystal in the use for gas lamps, vases and the windows named "revzen". Because of the limited production, most of the glass was imported. In 19th century, attempts for glass production were initiated by the sultan Selim III (1789-1807). According to the documents in "Ottoman Archives of the Prime Ministry" (BOA), the first glass production plant was erected in Beykoz region of Istanbul starting up in 1843. Second glass plant was set up in the same region by an Italian, S.D. Modiano in 1884. Both plants were closed down at the end of the century and hence the glass industry has been suspended until 1935 when Paşabahçe Glass Plant was erected. The BOA documents indicate that the early use of industrial glass in Ottoman dates back only to 18th century and first application, most probably, was the orangery at Sofa Kiosk in Topkapı Palace (1709). From the document dated 1737, it is understood that no greenhouses were present except the four orangeries in Topkapı Palace, Beşiktaş Palace and Gardens of Beylerbeyi. Construction of the whole glass and iron orangeries and greenhouses has started merely in 19th century. Examples of glasshouses such as orangeries and greenhouses built in the Palaces, houses and greeneries, and passages and khans in the commercial regions, of Istanbul in 19th century were examined to elucidate reasons for the need, architectural styles and materials used. Of utmost importance is the Glass Kiosk in Dolmabahçe Palace. Sultan Abdülmecit had this palace built in between 1842 and 1856 to realize his admiration to western style of living. In 1853, the greenhouse named Glass Kiosk was also built in the southwest wing of the Palace. The Kiosk as a greenhouse was the first application in Ottoman palace architecture and was inspired by Crystal Palace. The windows on two facades contain three circular forms and the forms are covered by colored glass with flower patterns. The colored glasses are also opaque in nature as were produced by the method of acid etching. These indicate that the space was designed merely not for plants but for human usage. The orangerie in Çırağan Palace is also an example of historical importance. The palace was built in neoclassic and orientalist style during Sultan Abdülaziz in 1871. An orangerie was also built in the backyard but was demolished by the sultan one year after in 1872. This is why exact location of the orangerie was not well known. Evidences indicate that the three floored glasshouse was presumably located on the set of Yıldız Park facing at the avenue. Production process of the glasshouse is also mysterious. Commonly shared view is that it was produced twice. However, the BOA documents covering the period in between 1860 and 1869 give different information. It seems that the greenhouse was manufactured in London in line with the contract but was kept as constructed in the factory yard for some years as no order was released for the shipment. The reason why it was demolished after only a year of usage is also not clear but humorous reasoning that Sultan was annoyed from the noise of thousand birds freed and the heat accumulated inside is common. Despite all, acoustic and visual effects of the house with its location and three floor height should probably have been remarkable. The greenhouse in Maslak Pavilion, numerous greenhouses in Yıldız Palace, the botanic gardens of small size, mostly demolished greenhouses and orangeries of the private residences on the shores of Haliç and Bosphorus and in Kadıköy region examined reflect reasonably wide usage of industrial glass in 19th century in Istanbul., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Doktora) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 2013, Thesis (PhD) -- İstanbul Technical University, Institute of Science and Technology, 2013, Osmanlı İmparatorluğu’nun 17. yüzyılın ikinci yarısı ile 18. yüzyıl başında içinden geçtiği ve çokça göz ardı edilen değişim sürecinde, 1664’ten 1687’ye kadar IV. Mehmed’in hasekiliğini yapmış, daha sonra tahta çıkan iki oğlu II. Mustafa ve III. Ahmet’in saltanatları sırasında toplam 20 yıl valide sultanlık makamında bulunmuş Gülnuş Emetullah Sultan ve yapıları da Osmanlı tarihinin bu dönemine gösterilen ilgisizlikten nasibini almıştır. Oysa bu önemli kadın sultan, hem öncelleri gibi devlet yönetiminde aktif bir rol oynamış hem de bu rolünü imparatorluğun dört köşesine yayılan zengin imar faaliyetleriyle meşrulaştırmıştır. Genellikle Üsküdar’daki külliyesi ve Mekke’deki imaret ve darüşşifasıyla tanınan Gülnuş Sultan’ın, Galata’nın tek saltanat camisinin banisi olduğu, aynı semtte su yollarıyla birlikte çeşmeler yaptırdığı, Kamaniçe’de, Sakız’da ve Oran’da adının kiliseden çevirme camilere verildiği, Edirne’de bir namazgâhlı çeşmesinin olduğu ve İznik civarındaki altı köprünün yapımını finanse ettiği bu çalışma ile ortaya koyulmaktadır. Ayrıca yapıların ortaya çıkışını hazırlayan tarihi süreç, Gülnuş Sultan’ın bunlara zemin hazırlayan aktif siyasi rolü ve pek çoğu günümüze ulaşmayan bu yapıları, arşiv kaynaklarına, vakfiyelere ve nadir görsel kaynaklara başvurularak gözler önüne serilmektedir. Hem yapılarının mimarileri hem de Gülnuş Sultan’ın baniliği önceki kadın sultanlarla karşılaştırılarak onun Osmanlı mimarisindeki yeri ve önemi daha iyi anlaşılmaktadır. Böylece gözden kaçan bir kadın sultan ve bazıları hiç bilinmeyen yapıları yeniden gün yüzüne çıkarılmıştır., During the transformation process that the Ottoman Empire passed through from the second half of the 17th century and early 18th century, Gülnuş Emetullah Sultan, who was the favorite of Mehmed IV form 1664 to 1687 and the queen mother of two of his sons, Mustafa II and Ahmet III, for 20 years, and her buildings have long been neglected. However, this powerful and important Ottoman woman played an active role in Ottoman state politics just like her predecessors, and legitimized her status with many buildings spreading the domains of the empire. Although she is usually known with her mosque complex in Üsküdar and also with the hospital and hospice in Mecca, she is also the builder of the only sultanate mosque of Galata, accompanying public fountains and their water supply systems. Churches in Kamianets, Chios and Oran have been converted to mosque in the name of her; she also built a fountain with a prayer platform in Edirne, six bridges near İznik and all of these are revealed thanks to this thesis. Moreover, the historical process and Gülnuş Sultan’s critical influence on politics that prepares those building activities are clearly presented with the help of archival documents, endowment deeds and rare visual sources. By means of comparing the architectural features of her buildings and her patronage with the previous women builders, her place and importance within Ottoman architecture is understood properly. Hence, a long neglected Ottoman woman builder and her buildings, some of which were not known until now, are revealed., Doktora, PhD

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 2012, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Institute of Science and Technology, 2012, Osmanlı mimarisi, özellikle Lâle Devri (1718-1730) ve sonrasında “Batılılaşma dönemi” olarak anılan dönemde, farklı bir doğrultuda gelişmeye başlamıştır. Yeni yorumların arandığı, hızla değişen kültürel ve toplumsal yapının her alana yansıdığı bu dönemde, özellikle XIX. yüzyılda meydana getirilen mimari eserler bu değişimi çok çarpıcı bir biçimde ortaya koymuştur. Dönemin mimari anlayışı, en büyük ölçekten en küçük ölçekli yapılara dek yansımış ve bahçe köşklerinde de bu anlayışın etkileri ortaya çıkmıştır. Bu tezin amacı, Osmanlı bahçe mimarisinin önemli öğelerinden olan bahçe köşklerinin, XIX. yüzyıl boyunca İstanbul’da inşa edilmiş bazı örnekleri hakkında kapsamlı bir değerlendirme oluşturmak ve bu yapılar aracılığıyla dönemin mimarisine ışık tutmaktır. Belirli bir zaman diliminde ve coğrafyada inşa edilmiş olan bahçe köşklerinin incelendiği bu çalışmanın, XIX. yüzyıl boyunca İstanbul’da inşa edilen tüm bahçe köşklerini belgelemeyi amaçlayan bir katalog çalışması olmadığı özellikle hatırlanmalıdır., Ottoman Architecture, especially after Tulip Era (1718-1730), started to develop in a different direction. Architectural works formed during this period in which new interpretations were being searched with the rapidly changing cultural and social structure, reflected this change in a very remarkable way. The purpose of this thesis is to shed light on the architecture of this period by creating a comprehensive assessment of some examples of garden kiosks built in Istanbul during the XIXth century, which are one of the most important elements of Ottoman garden architecture. It must especially be remembered that, this study is not a catalog study which aims to document all of the garden kiosks that were built in Istanbul in the XIXth century., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 2012, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Institute of Science and Technology, 2012, Çalışma kapsamında 19. yüzyıl Amerikan gezi metinleri Osmanlı başkenti İstanbul çerçevesinde incelenmiştir. Osmanlı İmparatorluğu’nda, 18. yüzyıldan başlayarak yönetici ve üst kesimden kişiler, Batı toplumlarının hızlı kalkınması sebebiyle, fiziksel çevre ve sosyal hayatta Batı modellerinin benimsenmesini yönlendirmişlerdir. Toplum hayatında birçok konuda olduğu gibi bu aynı zamanda mimaride de yeni bir dilin öncülüğünü yapmıştır. Batılı yeni bir mimari anlayış ve kent imgesi oluşmaya başlamıştır. Çalışmanın amacı, koşullanan Batılı beğeni tarzının, literatürde geçtiği şekilde “Batılı” ve “geç dönem” ürünlerinin bir yabancı olarak Amerikalı tarafından nasıl betimlendiği ve algılandığı sorusunu yanıtlamaktır. Bu kapsamda diplomat, avukat, misyoner, asker, akademisyen, yazar ve gazeteci gibi çeşitli mesleklere mensup 117 gezginin metinleri incelenmiştir. Gezginler Osmanlı hanedan çeşmeleri, camileri, sarayları ve dönemin rağbet gören mesire alanlarını gezi metinlerinde aktarmışlardır., This thesis studies the 19th century American travel narratives within the context of the Ottoman capital Istanbul. Starting from the 18th century, the Ottoman political elite has started to impose European standards in built environment and social life as a response to the rapid development of Western countries in that era. This led to the first developments of new expressions in architecture. Ottoman art and architecture also imported and transformed the Western artistic patterns. The aim of this paper is to investigate how Ottoman Westernization in architecture was perceived by American travelers, considering that Istanbul was seen as the center of the exotic East. Travel writings of 117 American intellectuals and professionals such as diplomats, lawyers, missionaries, soldiers, academicians, writers and journalists have been analyzed in detail. The travelers depict Ottoman imperial fountains, mosques, palaces and popular promenades of the time in their travel accounts., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 2010, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Institute of Science and Technology, 2010, Bu çalışma, Kasımlar Köyü Camii’nin tarihini, günümüzdeki durumunun ayrıntılı betimlemesini, rölöve, restitüsyon ve restorasyon projelerini içermektedir. Yapının günümüzdeki durumu fotoğraflar, rölöve çizimleri, malzeme, kronoloji ve hasar tespit analizleri aracılığıyla belgelenmiştir. Restitüsyon çalışması yapılırken analojik veriler, özgün belgeler, yapı üzerinde tespit edilen izler, eski fotoğraflar esas alınmıştır. Kötü onarımlardan, özensiz kullanımdan ve içinde bulunduğu fiziksel koşullardan kaynaklanan pek çok hasarı olan Kasımlar Köyü Camii’nin, bu hasarlardan arındırılarak işlevine uygun olarak yaşatılması gerekmektedir. Bu çalışmada önerilen restorasyon projesi kapsamında, anıtın özgün kimliği korunarak, tarihi-estetik değerleri gözetilerek cami işlevine devamı öngörülmüştür., This study includes the history, detailed descriptions of the present state, measured drawings, and restitution and restoration projects of the building. The present state of the building is documented by measured drawings, photography, material, chronological and deterioration analyses. The restitution study relies on meticulous observations of the building supported by analogical data, old documents, traces in the building and old photographs. Damages caused by wrong maintenance, inattentive usage and the physical conditions should be recovered and Kasımlar Village Mosque should continue its own function., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 2005, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Institute of Science and Technology, 2005, Osmanlı mimarlığı 18. yüzyılda “Lale Devri” ile başlayan ve yüzyıl boyunca devam eden Batı’lı değişim rüzgarlarının etkisi altında kalmıştır. Bu etkilerden izler taşıyan, Sultan III. Mustafa’nın yaptırdığı Laleli Külliyesi, Osmanlı’nın son büyük padişah külliyesi olarak, 1760-1764 yılları arasında inşa edilmiştir. Külliyenin başlıca yapılarından biri olan İmaret, hem bir “selatin imareti”oluşu, hem de 18. yüzyılda örnekleri çok olmayan bir yapı türü olması nedeniyle bu yüzyılın önemli anıtlarından biridir. Bu çalışma, Laleli Külliyesi İmareti’nin tarihçesini, günümüzdeki durumunun ayrıntılı betimlemesini, rölöve, restitüsyon ve restorasyon projelerini içermektedir. Yapının günümüzdeki durumu fotoğraflar, rölöve çizimleri ve hasar tespit analizleri aracılığı ile belgelenmiştir. Restitüsyon çalışması yapılırken analojik veriler, özgün belgeler, yapı üzerinde tespit edilen izler, eski fotoğraf ve haritalar esas alınmıştır. Kötü onarımlardan, yapının etrafını sarmış niteliksiz yapılardan, özensiz kullanımdan ve içinde bulunduğu fiziksel koşullardan kaynaklanan pek çok hasarı olan Laleli Külliyesi İmareti’nin, bu hasarlardan arındırılarak toplumsal bir amaç için, uygun bir işlevle yaşatılması gerekmektedir. Bu çalışmada önerilen restorasyon projesi kapsamında, anıtın özgün kimliği korunarak ve tarihi-estetik değerleri gözetilerek uygun bir işlev verilmesi öngörülmüş, bu işlevin, yapının mekansal bütünlüğünü ve özelliklerini bozmayacak şekilde, topluma hizmet etme hedefini taşımasının yerinde olacağı düşünülmüştür. Tezin amacı, önemli bir kültür mirası olan Laleli Külliyesi İmareti için bir koruma projesi hazırlamak ve gelecek nesillere aktarımı için gereken müdahalelerin nitelik ve kapsamını belirlemek olarak tanımlanmıştır, The Ottoman architecture entered under the influence of the Western styles at the beginning of the 18 th century. Laleli Complex built between 1760-1764 by the order of the Sultan Mustafa III is the last important imperial complex bearing traces of this influence. The Public Kitchen (imaret) is one of the principal buildings of this Complex. As public kitchens are not frequently built in the 18th century and due to its place in a sultan’s complex, the Public Kitchen of Laleli is an important monument of the 18th century Ottoman architecture. This study includes the history, detailed descriptions of the present state, measured drawings, restitution and restoration projects of the building. The present state of the building is documented by measured drawings, photographs and deterioration analyses. The restitution study relies on careful observations of the building supported by analogical data, old documents, maps and photographs. The Public Kitchen of Laleli Complex suffering from adjacent new buildings, misuse, poor restorations and lack of maintenance, has to be saved from all these damages and reused for a social aim, with an appropriate function. Conserving its authentic identity, historical and aesthetic value, the building has to be assigned a new function, respecting the spatial integrity of the building, while bearing a social character. The aim of this thesis is to determine the necessary interventions that will help to preserve the Public Kitchen of Laleli Complex for future generations and to provide a conservation project for this important example of our cultural heritage., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 2003, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Institute of Science and Technology, 2003, Feyzullah Efendi Medresesi, İstanbul’un, Fatih İlçesinin Sofular Mahallesinde, Macar Kardeşler Caddesi üzerinde ve Fatih Külliyesi’nin güneyinde yer alır. Yapı; 1700 yılında dönemin Şeyhülislamı Erzurumlu Seyyid Feyzullah Efendi tarafından yaptırılmıştır. Feyzullah Efendi Medresesi’nin programında on medrese hücresi, bir mescid-dershane, bir kitaplık, iki çeşme ve bir şadırvan bulunur. Kare planlı bir avlunun etrafında iki ayrı kütleden meydana gelen medresede hücreler ‘L’ biçiminde avlunun güney doğu ve güney batı yönünde dizilmiştir. Avlunun Macar Kardeşler Caddesi yönündeki kenarında ise mescid-dershane ve kitaplık ve de onların arasına yerleşmiş olan bir taşlıktan oluşan ikinci kütle yer alır. Avlunun ortasında altıgen planlı bir şadırvan bulunur. 1916 yılında kurucusunun kitaplıkta mevcut eserlerine ilave edilen Ali Emiri Efendi’ye ait çok sayıda kitapla bir genel kitaplığa dönüştürülülen yapı, Fatih Millet Kütüphanesi adını almıştır. Bir çok tarihi yapı gibi; bu medrese de imar ve yol yapımı faaliyetlerinden olumsuz yönde etkilenmiştir. Yapı 17 Ağustos 1999 Marmara Depremi’nde Fatih İlçesinde yer alan bir çok tarihi anıt gibi ciddi hasar görmüştür. Hücre kubbeleri, revak kubbeleri ve dershane kubbelerinde derin ve tehlikeli çatlaklar oluşmuştur. Yapının mevcut durumunun ayrıntılı ölçüm ve fotoğraflarla belgelenmesi ve 1/50 ölçekli çizime aktarılması, onarım için gerekli müdahalelere kaynaklık etmesi açısından mevcut hasarların; rölöve paftalarına işlenmesi ve tanımlanması, kullanımdan dolayı mekanların uğradığı değişikliklerin belirlenmesi ve restitüsyon projesinin hazırlanması, müdahale kararlarının belirlenmesi, yapının işlevini sağlıklı olarak yerine getirebilmesi için restorasyon projesinin hazırlanması bu tez çalışması içinde gerçekleştirilen çalışmalardır., Feyzullah Effendi Madrasa is in Fatih district of Istanbul, on Macar Kardeşler Street. The madrasa, which is situated to the south of Fatih Complex, was founded in 1700 by Sheikhulislam Seyyid Feyzullah Effendi. Feyzullah Effendi Madrasa comprises of a classroom, a library, ten madrasa cells, two fountains and an ablution fountain. The madrasa is consisting of two separate parts around a square courtyard. The cells are located on the southwest and southeast sides of the courtyard. On the northeast side of the courtyard there is the second part that contains the classroom, the library and the iwan between them. The hexagonally planned ablution fountain is placed in the center of the courtyard. In 1916, the building was turned in to a public library with the additional books of a volunteer, Ali Emiri Effendi and was named Fatih Millet Library. The madrasa has suffered from the construction facilities around. The Marmara earthquake in 1999 caused serious damage to Feyzullah Effendi Madrasa. Seriously deep cracks have occurred in the domes of the cells, the arcades and the classroom. The project aims the restoration and re-functioning of the building. In this project the present situation of the building is expressed in detailed measured drawings and photographs, the cracks and other deteriorations are marked on the drawings in order to be able to determine the right way of intervention, the changes the building has gone under was inspected and restoration project including appropriate intervention methods for the building was prepared., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 2003, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Institute of Science and Technology, 2003, Tarihi boyunca Divanyolu kentin ana caddesi olması özelliğiyle önem kazanmıştır. Köprülü Mehmet Paşa Külliyesi, Divanyolu üzerinde yapılmış olan 17. yüzyıl külliyelerinin en önemlilerindendir. Çemberlitaş semtinde, Divanyolu ile Peykhane sokak’ının kesiştiği noktada yer alan Köprülü Külliyesi “L” şeklinde kuzey ve doğu yönlerinde sıralanmış medrese odaları, dükkanlar, türbe, çeşme ve dershane- mescid’den oluşmaktadır. 1661 yılında sadrazam Köprülü Mehmet Paşa tarafından yaptırılan külliyeye, daha sonraki dönemlerde bir kütüphane ve Vezir Hanı eklenmiştir. 19. yüzyılın ikinci yarısında Divanyolu’nun genişletilmesi sırasında külliyeye ait sebil, türbe, dershane-mescid’in girişi ve hücrelerin bir kısmı yıkılmıştır. Türbe 19. yüzyıl dönem üslubuna uygun bir biçimde yenilenmiştir. Hücrelerin cadde üzerine taşan kısımları kesilmiş ve dönem üslubuna uygun bir cephe giydirilmiştir. Taş-tuğla almaşık örgülü yığma bir yapı olan medrese, 1924 yılında Tevhid-i Tedrisat kanununun yürürlüğe girmesiyle diğer bütün medreseler gibi eğitime kapatılmıştır. Yapı 1978 yılına kadar belediyenin yayın deposu olarak kullanılmıştır. Vakıfların mülkiyetinde olan külliye binalarından medrese, 1984 yılında restore edilmesi şartıyla Kubbealtı Akademisi Kültür ve Sanat Vakfına kiralanmıştır. Yeni kullanıcılar tarafından yapılan müdahaleler sonucunda mekanlar özgün halleriyle algılanamamaktadır. 1999 Marmara depreminden sonra medresenin batı ucundaki hücrenin kubbesinden büyük bir sıva parçası dökülmüş, kemer ve pandantiflerinde çatlaklar gözlenmiştir. Türbenin cephelerinde yer alan dendanlardan bazıları düşmüştür. Bu tez çalışması dahilinde; Köprülü Külliyesi’nde, yapının mevcut durumu ayrıntılı ölçüm ve fotograflarla belgelenmiş ve 1/50 ölçekli çizime aktarılmış, yapının onarımı için gerekli müdahalelere kaynaklık etmesi açısından mevcut hasarların rölöve paftalarına işlenmiş ve tanımlanmıştır. Yapının uğradığı değişikliklerin belirlenmesi ve restitüsyon projesinin hazırlanması, müdahale kararlarının belirlenmesi ve yapıya uygun bir işlev kazandırmak amacı ile restorasyon projesinin hazırlanması amaçlanmaktadır., The Divanyolu Road has been known, throughout the history, as the main arter of the city. One of the most important of many complexes on and around the Divanyolu is the Köprülü Mehmet Pasha Complex. The complex is located in the neighborhood of Çemberlitaş. It has a shape of an “L” and contains shops, cells, fountain, tomb and mescid. It has been built in 1661 by the Grand vızır Köprülü Mehmet Pasha and later on a library and a city inn have been added to the complex. During the second half of the nineteenth century, the Divanyolu has been widened and the tomb, the entrance to the mescid, some of the cells had to be demolished. The complex has, then, been renovated in the nineteenth century style. The madrasa made of brick and stone alternating wall construction, like most of the other madrasas, have been closed in 1924 when the unity of education law has been passed by the legislation. It has been used as a warehouse for the municipality’s publications until 1978. The foundation of Cultur and Art Academy of Kubbealtı has rented the madrasa in 1984 with a prerequisite to renovate it. The new tenants have made various interventions and additions to the building and the cells have lost their original states. After the 1999 Marmara earthquake some of the plasters from the dome of the west wing cell, some of the deuts of the tomb has fallen down and cracks are now visible over the arch and pendentives. In this project the present situation of the building is expressed in detailed measured drawings and photographs, the cracks and other deteriorations are marked on the drawings in order to be able to determine the right way of intervention, the changes the building has gone under will be inspected and restoration project including appropriate intervention methods for the building will be prepared., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 2001, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Institute of Science and Technology, 2001, Bu çalışmada İstanbul’da inşa edilmiş olan hanedan ve rical mensuplarına ait türbeler konu edilmiştir. Türbe yapısının ortaya çıkışından ve geçirdiği evrelerden kısaca bahsedildikten sonra türbelerin Osmanlı mimarisi içinde geçirdiği süreç irdelenmiştir. İstanbul’un Osmanlı Devleti’nin en önemli şehri haline gelmesi, türbe yapılarının da bu şehirde yoğun olarak yapılmasına yol açmıştır. Bu yüzden devlet yöneticilerinin İstanbul’da yaptırdıkları türbeler hem sosyal hem de mimarlık tarihi açısından önem kazanmıştır. Türbe yapılarının yapım nedenleri, sahipleri, tipolojileri, mimari açıdan geçirdikleri safhalar, diğer yapılarla olan ilişkileri ve şehir içindeki konumları bu çalışmada irdelenen konulardır. Sonuç olarak türbe yapılarının, Osmanlı Devleti’nin bulunduğu zamandaki kültürel ve mimari anlayışları doğrudan yansıttığı, devlet kademesinde ve mimari çevrelerde değişen görüş ve anlayışların türbe mimarisine de intikal ettiği ve meydana gelen değişimlerin türbe mimarisi üzerine aktarıldığı görülmüştür., The subject of this study is the tombs of the Ottoman dynasty and statesmen in Istanbul. In this study, the process of the tombs in Ottoman architecture has been researched after the emergence and the phases of the tombs were mentioned. When Istanbul became the most important city of Ottoman State, the tombs were built in this city densely. Therefore, the tombs built by dynasty and statesmen is important both social and architecture history. The factors directing the construction of the tombs, their owners, typology, phases in the architectural process, relationship with the other buildings and places in the city were the subjects expressed in this study. Finally, the tombs have the influences of Ottoman cultural and architectural conceptions and it has been understood that the changes in the conceptions of the state and architecture impressed the tomb architecture directly., Yüksek Lisans, M.Sc.

Tez (Yüksek Lisans) -- İstanbul Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 1998, Thesis (M.Sc.) -- İstanbul Technical University, Institute of Science and Technology, 1998, Bu çalışmada, Mimar Sinanın İstanbulda yapmış olduğu hamamlardan günümüze ulaşabilen genel hamamlar incelenmiştir. Bunun için Mimar Sinanı oluşturan tarihi arka planı görmek için şu incelemeler yapıldı; İslam şehirlerinin ve özellikle de Osmanlı şehirlerinin önemli yapılarından olan hamamlarla ilgili kültürel tanımlamalar ve tarihçe kısaca anlatıldı. Ardından birbirinden farklı fonksiyonları içinde barındıran soyunmalık, ılıklık, sıcaklık ve külhan gibi hamam mekânları teker teker açıklandı. Bu temel açıklamalar ışığında genelde Türk hamamları, özelde çalışmamızı da içine alacak şekilde hamamlara ait tipolojik sınıflama yapıldı. Mimar Sinanın eserlerinin sıralandığı kaynaklarda İstanbul ve çevresinde Mimar Sinan eseri olduğu bilinen 45 tane saray ve halka açık hamam olduğu görülmektedir. Bu 45 hamam içerisinden halka açık olanlarından günümüze ulaşabilen 16 hamam üzerinde çalışıldı. Mevcut hamamlardan 7 tanesi özgün fonksiyonunu devam ettirmekte, bir kısmı ise çarşı, teşhir-satış yeri, depo olarak kullanılmakta, diğer kalanlar ise boş veya harap halde bulunmaktadır. Çalışmada Mimar Sinan’ın hamamlara ilişkin planlama, süsleme, cephe düzeni, malzeme gibi çeşitli yönlerden yaklaşımı ele alınmış, getirdiği yenilikler ve devam ettirdikleri, örnekler eşliğinde açıklanmıştır., In this study ,the baths of Sinan ,which were built in Istanbul and could reach today,has been examined. In order to understand the historical background of Sinan ,those researches were done; At first ,the cultural explanations and the short history of the baths –which were one of the most important buildings of the Islamic ,especially Ottoman cities – were told. Then, the parts of the baths which keep different functions like apoditerium, frigidarium and caldarium etc. were explained one by one. With the contributions of those basic explanations, a typological classification, was made on Turkish baths especially including our subject. It’s written that there has been 45 known private or public Turkish baths around Istanbul, in the sources which contain the Sinan’s works cronologies. Between those 45 baths,the number of the public baths that could reach today is only 16 and they have been the subject of our thesis. The 7 of the existing baths are still have their original functions, some of others are being used as shops, showrooms or warehouses and the others are ruined or not being used. In this study, the approach of Sinan about planning, ornamentation, facade organising or choosing materials in Turkish baths were examined. The original thought he brought and the old methods or styles he followed were explained by the help of the examples., Yüksek Lisans, M.Sc.

One of the persisting motives in the Southeastern European cultures is a bridge. This metaphor occurs since at least 19th century, when it became used in political projects aiming to unite Southern Slavs (e.g. J. J. Strossmayer). In most of the cases, it symbolizes bridging the gap between the West and the East. However, it was the Ottoman stone bridges that were filled with a plethora of metaphorical meanings, mostly thanks to the Yugoslavian novelist Ivo Andrić. Stone bridges, a part of the Ottoman heritage in the Balkan, started to be perceived as symbols of humanist values and durability of edifices among the contingency of human existence.

International audience