1. De Théophraste à Poliphile
- Author
-
Julien, Pascal, France, Amériques, Espagne – Sociétés, pouvoirs, acteurs (FRAMESPA), Université Toulouse - Jean Jaurès (UT2J)-Centre National de la Recherche Scientifique (CNRS), Philippe Jockey, and Julien, Pascal
- Subjects
Fathers of the Church ,History ,Le Songe de Poliphile ,αρχαία αρχιτεκτονική ,romans médiévaux ,Μεσαίωνα ,HIS002010 ,marbres grecs ,Greek marble ,techniques de fabrication ,Pliny the Elder ,ComputingMilieux_MISCELLANEOUS ,Pères de l’Église ,Medieval Times Le Songe de Poliphile ,peinture ,τα Περί λίθων ελληνικά κείμενα ,πολύχρωμη αντίληψη ,πράσινος πορφυρίτης της Λακεδαίμονος ,Renaissance ,re-use ,Πλίνιος ο πρεσβύτερος ,ελληνικά μάρμαρα ,désir d’hellénisme ,[SHS.ART] Humanities and Social Sciences/Art and art history ,μεσαιωνικά διηγήματα ,Πατέρες της εκκλησίας ,Moyen Âge ,vision polychrome ,the Renaissance ,green porphyry from Lacedemonia ,Θεόφραστος ,HBLA ,δεύτερη χρήση ,architecture antique ,Théophraste ,επιθυμία του ελληνισμού ,Αναγέννηση ,Classics ,porphyre vert de Lacédémone ,couleur ,Greek Lapidaries ,desire for Hellenism ,les Lapidaires grecs ,Theophrastus ,vision of polychromatic marble ,[SHS.ART]Humanities and Social Sciences/Art and art history ,medieval novels ,réemploi ,Υπνερωτομαχία του Πολύφιλου ,Pline l’Ancien ,ancient antique architecture - Abstract
De Théophraste aux Pères de l’Église, en passant par les Lapidaires grecs ou Pline l’Ancien, un important discours scientifique et littéraire a servi à composer une vision polychrome de l’architecture antique qui s’est concrétisée dans les romans médiévaux et a culminé, au xve s., dans Le Songe de Poliphile. Cette vision a engendré, au Moyen Âge puis à la Renaissance, des œuvres somptueuses dans lesquelles les marbres grecs – en particulier le porphyre vert de Lacédémone « plus riant qu’aucun autre » – tiennent une place de choix, aussi esthétique que symbolique. Esthétique par leur mariage avec d’autres variétés colorées, symbolique par la puissance dont elles furent investies : la puissance mémorielle de leurs bigarrures qui faisaient ressurgir de manière particulièrement voyante et suggestive les mystères, les rêves et les charmes d’un âge d’or. Ainsi le réemploi de roches grecques, qui furent des matériaux romains, a-t-il pu exprimer la quête de l’Antiquité et, au-delà encore, un sempiternel désir d’hellénisme. From Theophrastus to the Fathers of the Church, passing through the Greek Lapidaries or Pliny the Elder, an important literary and scientific discourse has served to compose a vision of polychromatic marble in ancient antique architecture, that was given concrete expression through medieval novels, and crystallized during the 15th century with Le Songe de Poliphile (Poliphilo’s Strife of Love in a Dream). This vision, from Medieval Times up until the Renaissance, generated luxurious masterpieces in which Greek marble, and in particular, green porphyry from Lacedemonia “plus riant qu’aucun autre” (more pleasant than any other), held a place of esthetical and symbolical choice. An Esthetical choice by its marriage with other colored varieties, and a Symbolic choice by the power that was invested in it: the renowned supremacy of its mottled appearance that re-emerged in a particularly gaudy and suggestive manner unveiling the mysteries, dreams and charms of a golden age. In this manner, the re-use of Greek rock, that was a roman material, could have expressed the quest for Antiquity, and above all, a never-ceasing desire for Hellenism. Από τον Θεόφραστο έως τους Πατέρες της εκκλησίας, περνώντας από τα ελληνικά κείμενα Περί λίθων και τον Πλίνιο τον πρεσβύτερο, ένας σημαντικός επιστημονικός και φιλολογικός λόγος βοήθησε στη σύνθεση μιας πολύχρωμης αντίληψης της αρχαίας αρχιτεκτονικής, η οποία συγκεκριμενοποιήθηκε στα μεσαιωνικά διηγήματα και έφτασε στο αποκορύφωμά της το 15° αι. στην Υπνερωτομαχία του Πολύφιλου. Η άποψη αυτή συνέβαλε, πρώτα στο Μεσαίωνα και έπειτα στην Αναγέννηση, στην παραγωγή υπέροχων έργων, στα οποία τα ελληνικά μάρμαρα και ιδιαιτέρως ο πράσινος πορφυρίτης της Λακεδαίμονος, « πιο ευχάριστος από οποιονδήποτε άλλον », κατέχουν ξεχωριστή θέση, τόσο αισθητικά, όσο και ως προς το συμβολισμό τους. Αισθητικά λόγω του συνδυασμού τους με άλλα χρωματιστά μάρμαρα και συμβολικά από τη δύναμη με την οποίαν περιεβλήθησαν: την ισχύ δηλαδή της ποικιλοχρωμίας τους, μέσα από την οποία αναδύονταν με πολύ φανταχτερό και διεγερτικό τρόπο τα μυστήρια, τα όνειρα και τα θέλγητρα μιας χρυσής εποχής. Έτσι, η επαναχρησιμοποίηση των ελληνικών λίθων, που ήταν ρωμαϊκά υλικά, μπόρεσε να εκφράσει την αναζήτηση της αρχαιότητας και, ακόμα παραπέρα, μια ακατάπαυστη επιθυμία για τον ελληνισμό.
- Published
- 2018
- Full Text
- View/download PDF