Search

Contains fulltext : 248085.pdf (Publisher’s version ) (Open Access) Een overheidslichaam dat een onroerende zaak wil verkopen, moet ruimte bieden aan (potentiële) gegadigden om mee te dingen naar deze onroerende zaak indien er meerdere gegadigden zijn voor de aankoop daarvan. Dat heeft de Hoge Raad in het recente Didam-arrest geoordeeld, zich daarbij baserend op de jurisprudentie van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State over de rechtsgrondslag voor de verdeling van schaarse vergunningen. De Hoge Raad onderzoekt die rechtsgrondslag zelf niet. In dit artikel worden de grondslag en de ratio van de verplichting tot het bieden van mededingingsruimte onder de loep genomen. Het Didam-arrest roept ook een aantal belangrijke vragen op die verband houden met de reikwijdte en operationalisering van de verplichting tot het bieden van mededingingsruimte. Ten slotte is er de vraag of en in hoeverre het Didam-arrest consequenties zou moeten hebben voor de (door)ontwikkeling van het domein van de overheidsinkoop. 8 p.

Hoewel je zou denken dat we na decennia aan wetgevingsbeleid zo ongeveer alle instrumenten wel uitgedacht én besproken hebben, blijkt de creativiteit van de wetgevingsjurist toch altijd net weer wat groter te zijn. Een mooi voorbeeld daarvan is het right to challenge.1 Menig lezer zal nu de wenkbrauwen fronsen: ‘Wat is dat nou weer voor iets nieuws en waarom nou weer een Engelse term?’ Om met het laatste te beginnen: het right to challenge is (met name) vanuit het Verenigd Koninkrijk komen overwaaien. De letterlijke Nederlandse vertaling – uitdaagrecht – zien we wel steeds meer verschijnen,2 maar zij is nog geen gemeengoed.3 En over het eerste: zo nieuw is het instrument als zodanig nu ook weer niet. Een vorm van het right to challenge staat al jaren in het Bouwbesluit 2012, alleen niet onder die term. Daarnaast heeft de term het jongste regeerakkoord gehaald: ‘Het kabinet biedt ruimte aan initiatieven van burgers en verenigingen in de samenleving. In overleg met gemeenten willen wij daarom via een Right to challenge-regeling burgers en lokale verenigingen de mogelijkheid geven om een alternatief voorstel in te dienen voor de uitvoering van collectieve voorzieningen in hun directe omgeving. Daarbij gaat het om zaken als het onderhoud van een park, het beheer van sportvelden of andere maatschappelijke voorzieningen. Daarnaast gaan we samen met enkele gemeenten experimenteren met een recht op overname, waarbij lokale verenigingen of buurtbewoners het eerste recht krijgen om maatschappelijke voorzieningen over te nemen en de bijbehorende functie voort te zetten.’Er zijn ook enige websites over het right to challenge, zoals (hoe kan het ook anders) www.righttochallenge.nl. Tijd dus voor RegelMaat om er aandacht aan te besteden.

Verslag KNB 2001

Zorgplichten zijn een bijzonder fenomeen. Sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw worden zij beschouwd als een belangrijk wetgevingsinstrument en maken zij onderdeel uit van het wetgevingsbeleid. Dit past bij een wetgevingscultuur waarin niet alleen een zogeheten command and control-instrumentarium wordt gebruikt, maar ook naar alternatieven wordt uitgekeken. Zorgplichten hebben evenwel een veel langere geschiedenis dan die van het hedendaagse wetgevingsbeleid: ze hebben van oudsher privaatrechtelijke wortels, ook al wordt de term 'zorgplicht' in het privaatrecht niet steeds gehanteerd. Deze bundel heeft betrekking op zorgplichten in zowel het publiekrecht als het privaatrecht. Oogmerk van deze bundel is zorgplichten als verschijnsel in het publiek- en privaatrecht nader te bestuderen. De gedachte hierbij is dat zorgplichten in de publiekrechtelijke en de privaatrechtelijke literatuur tamelijk verschillend worden beleefd, terwijl er ook belangrijke overeenkomsten zijn. De vraag is wat we over en weer van elkaar kunnen leren. Deze bundel is tot stand gekomen in het kader van het onderzoeksprogramma 'Publieke en private belangen in balans' van het VU University Amsterdam Centre for Law and Governance, waaraan alle auteurs zijn verbonden.

The central aim of this article is to compare the legal position of semi-public entities in the Netherlands with those in South Africa. The performance of the public function in South Africa and the Netherlands is not restricted to the government. Both states are moving towards privatising services. This trend of privatisation means that public functions are increasingly being performed by private entities. This has resulted in the establishment of a special category of private bodies, which the authors refer to as semi-public entities. This article focuses on the question of the extent to which substantive public-law standards apply to semi-public entities and whether their conduct is susceptible to administrative judicial procedures. Furthermore, this article briefly considers the question to what extent mechanisms of public control and public accountability should be applicable to semi-public entities. The answers to these questions depend on how the public/private-law divide generally is understood. In this piece this fundamental distinction is approached as a multifunctional and context-dependent divide. The legal position of semi-public entities is considered as part of this framework. An important finding of this article is that in Dutch law the label ‘public law’ is used in fewer kinds of cases than in South African law, which is particularly expressed with regard to semi-public entities.

Het versterken van ons rechtsstatelijk besef is hard nodig. Van veel kanten wordt daarvoor gepleit. Er wordt daarvoor op dit moment een ‘Staatscommissie rechtsstaat’ in het leven geroepen. En een ‘Adviescommissie versterken weerbaarheid democratische rechtsorde’ is zeer onlangs van start gegaan.3 Juist van juristen – en met name publiekrechtjuristen, wetgevingsjuristen en (andere) overheidsjuristen – wordt op dit vlak veel verwacht. Zij worden wel de ‘hoeders van de rechtsstaat’ genoemd. Maar, zo wil auteur betogen, zij kunnen dat natuurlijk niet alleen. Voor een rechtsstatelijke cultuur is de gehele samenleving nodig. De hamvraag is daarom hoe die verbinding kan worden gelegd. Iets anders is trouwens of dat zo moet als de Minister van Justitie en Veiligheid zich recent voorstelde.