Search

In this article, I explore the views of Ernest Sosa, a living analytic philosopher who developed avirtue epistemology out of the contemporary virtue ethics. Virtue theory in ethics is personbasedrather than act-based; and similarly virtue theory in epistemology is person-based ratherthan belief/proposition-based. In this way, Sosa who has defended person-based theory ofjustification with the aid of intellectual virtue, developed a theory that can be an alternative tofoundationalism, coherentism and post-Gettier problems. The theory is a refined version ofreliabilism and its roots can be traced back to Aristotle, Aquinas, Descartes and Reid in classicalepistemology and it also basically depends on epistemology of Alvin Goldman in contemporaryepistemology. One of the most important features of this epistemology is refrain from dichotomiessuch as foundationalism/coherentism and internalism/externalism and try to surpasspolarization by reconciling them. Finally, virtue epistemology of Sosa defends epistemology as anormative discipline against Quineist radical naturalized epistemology., ÖzBu makalede çağdaş erdem etiğinden hareketle bir erdem epistemolojisi geliştiren yaşayan analitik felsefecilerden Ernest Sosa’nın görüşlerini inceliyorum. Etikteki erdem teorisi fiil-temelli değil kişi temellidir; benzer şekilde, epistemolojideki erdem teorisi de inanç/önerme temelli değil kişi temellidir. Entelektüel erdem kavramıyla kişi temelli gerekçelendirme teorisi savunan Sosa, bu yolla, temelciliğin, bağdaşımcılığın ve Gettier sonrası problemlerin alternatifi olabilecek bir teori geliştirmiştir. Kökleri klasik epistemolojide Aristoteles’te, Aquinas, Descartes ve Reid’de bulunabilecek, çağdaş epistemolojide ise temelde Alvin Goldman epistemolojisine dayanan bu teori güvenilirciliğin arıtılmış bir versiyonudur. Bu epistemolojisinin en temel özelliklerinden biri temelcilik/bağdaşımcılık, içselcilik/dışsalcılık gibi dikotomilerden kaçınması ve epistemolojideki kutuplaşmaları uzlaştırarak aşmaya çalışmasıdır. Son olarak, Sosa erdem epistemolojisi Quinecı radikal doğallaştırılmış epistemolojiye karşı epistemolojinin normatif bir disiplin olduğunu savunur.

According to many commentators, on the one hand, Aristotle elaborates the concept of happiness as an actionin coherence with all virtues in the first book of The Nicomachean Ethics, on the other hand, in the last book ofThe Nicomachean Ethics, he consubstantiates happiness with only one virtue, which is philosophical wisdom.Inthis article, I examine parts 7 and 8 of Book 10 of The Nicomachean Ethics,which are probably the most interestingand unexpected passages in the the book. These parts arethe most problematic areas whichbecame a subjectmatter of many books for the clarifications of the issues. Aristotle obviously claims that there is a relationshipbetween the best intellectual virtue and God, giving him perfect happiness, which indicates that there is anintersection point among metaphysics, epistemology, ethic and philosophy of religion.In this context, the mainaims of this article are, first, to describe the contemplative life which is causedby the highest intellectual virtueand to claim that this life is in harmony with the inclusivist theory., Pek çok şârihe göre, Aristoteles Nikomakhos’a Etik’in 1. Kitap’ında mutluluğu bütün erdemlere uygun olan bir faaliyet olarak görürken 10. Kitap’ta mutluluğu tek bir erdemle, felsefi bilgelik, özdeşleştirir. Bu makalede bütün Nikomakhos’a Etik’in en şaşırtıcı ve belki de kitabın akışı içinde beklenmedik pasajların yer aldığı 10. Kitap’ın 7. ve 8. kısmını inceliyorum. Burası anlaşılmak ve kitabın önceki bölümleri ile bağdaşımlı bir diyaloğa sokulmak için uğruna kitaplar da yazılan bir problem alanı. En yüksek entelektüel erdemin Tanrı ile açıkça ilişkisini kuran Aristoteles, mükemmel mutluluğu da ona vererek, metafizik, epistemoloji, etik ve din felsefesinin kesişme noktasına işaret eder. Bu bağlamda makalede başlıca amaçlarım şunlardır: Aristoteles’in en yüksek entelektüel erdeminin doğurduğu temaşa hayatını sergilemek ve bu hayatın kapsayıcı görüşle uyumlu olduğunu savunmak.

Bu çalısmada, Batı epistemolojisinde 1970’lerde ortayaçıkıp, yogun olarak 1980’lerden sonra tartısılmaya baslananiki epistemolojik kuram incelenmistir. Gerekçelendirme,düsünen kisi için “bütünüyle” içsel konulara baglıdır,iddiasında olan içselcilik, marjinal bir tutum benimsemis görünürken,inanç gibi bazı zihinsel içeriklerini anlamanın“kısmen”, neredeyse bütünüyle, dıssal süreç ve niteliklerebaglı oldugunu savunan dıssalcılık, sagduyuya ve gerçegedaha yakın bir tutum benimsemis görünmektedir. Din felsefesiyapma seklini de bütünüyle etkileyen bu iki bakıs açısındanilki, dogal teoloji ya da delil temelli yöntemi desteklerken,ikincisi, delilin ya da gerekçelendirmenin zorunlu olmadıgıyöntemi desteklemektedir.

Dogadan ve akıldan hareketle Tanrı’nın varlıgının kanıtlanmasıfaaliyeti olan dogal teoloji, din felsefesinin gündemindeson dönemlerde daha fazla yer isgal etmektedir.Klasik dogal teolojide savunuldugu gibi, teistik argümanlar,tüm rasyonel insanları ikna edecek evrensel ve kesin bir gücesahip midir? Teistik argümanlar evrensel olarak kabuledilebilir öncüllerden mi hareket etmektedir? Her ne kadardeneyimden de kaynaklansa, teistik argümanlar, daima,rasyonel insanların, rasyonel bir sekilde anlasmazlıga düstükleritartısmalı metafizik ilkelere, varsayımlara dayanmaktadır.Bu nedenle, bu makalede, teistik argümanların, karsıtlarındandaha inandırıcı ya da makul oldugunda, iyi ya dabasarılı bir teistik kanıtın olusturulmus olacagı savunulmaktadır.