Search

Perkütan transluminal koroner anjiyoplasti (PTKA) veya stent uygulaması sonrası artan restenoz riskinde klinik ve anjiografik karakteristiklerle birlikte genetik faktörler de etkilidir. Çalışmamızda PTKA uygulama sonrası restenoz gelişen hastalarda, PPARgama Pro12Ala(rs1801282) ve C161T(rs3856806) gen varyasyonlarının hastalığın gelişimine olası katkılarının ve klinik parametrelerle etkileşimlerinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Bu çalışma 132 koroner arter hastası (KAH) (73 restenoz gelişen, 59 restenoz gelişmeyen) ve 124 kontrol örneğinde gerçekleştirildi. Polimorfizmler, Polimeraz Zincir Reaksiyonu-Restriksiyon Fragman Uzunluk Polimorfizmi (PZR-RFUP) ve jel elektroforezi yöntemleri kullanılarak belirlendi.Kontrol ve hasta grupları arasında Pro12Ala genotip ve allel dağılımları açısından istatistiksel anlamlı fark gözlenmezken (p>0,05), stent açık hasta grubunda kontrol ve restenoz gruplarına kıyasla C161T-T161 allel frekansı yüksek bulunmuştur (sırasıyla, p=0,002 ve p=0,001). PPARgama polimorfizmlerinin klinik ve biyokimyasal parametreler üzerinde etkisi incelendiğinde, Pro12Ala Ala12 allel taşıyan kontrollerde serum trigliserid düzeyi ProPro taşıyanlara göre yüksektir(p=0,01). PTKA uygulama sonrası stent açık KAH grubunda nadir Ala12 alleli normal ProPro genotipine göre düşük açlık plazma glukoz düzeyiyle ilişkili (p=0,015) iken, C161T nadir T161 alleli normal CC genotipi ile karşılaştırıldığında artmış serum trigliserid düzeyi (p=0,023) ile ilişkilidir. Çalışmamızda PTKA sonrası restenoz gelişen hastalarda stent açık hastalara göre Tip 2 diyabet (T2DM) (p=0,045) ve hiperlipidemi (p=0,001) sıklığı yüksektir. Restenoz hasta grubunda T2DM'li hastalarda diyabetik olmayan hastalarla karşılaştırıldığında C161T- T161 allel frekansı yüksektir (p=0,019). Lojistik regresyon analizinde restenoz için T161 allelinin koruyucu olduğu (p=0,001) ve hiperlipideminin risk oluşturduğu doğrulanmıştır (p=0,002).Sonuç olarak, bulgularımız PPARgama C161T polimorfizmi nadir T161 allelinin koroner arter hastalığı ve tip2 diyabet gelişiminde risk faktörü olduğuna işaret etmektedir. Bununla birlikte C161T polimorfizminin restenoz riskinde koruyucu etkisi gözlenmektedir. PPAR-gama Pro12Ala mutasyonunun ise restenoz riski üzerinde etkisi gözlenmemiştir, ancak kontrollerde aterojenik lipid profili lehine etkisi bulunmaktadır. Increased restenosis risk after percutaneous transluminal coronary angioplasty (PTCA) or stenting are affected by genetic factors as well as clinical and angiographic characteristics. In the present study, we investigated PPAR-gamma Pro12Ala(rs1801282) and C161T(rs3856806) variations effects on restenosis development and clinical parameters following PTCA. For this purpose, 132 patients with CAD (73 with restenosis, 59 without restenosiswere selected as the experimental group, and 124 healthy individuals were selected as the control group. Polymorphisms were determined using Polymerase Chain Reaction-Restriction Fragment Length Polymorphism (PCR-RFLP) and gel electrophoresis techniques.The PPARgamma Pro12Ala genotype distributions were the same between study groups (p>0.05). However, C161T rare T161 allele frequency was higher in CAD patients without restenosis compared to restenosis (p=0,001) and control (p=0,002) groups. When the effect of PPAR-gamma Pro12Ala polymorphism on clinical and biochemical parameters was examined, serum triglyceride level was higher in controls with Ala12allele than in ProPro genotype(p=0.01).In CAD patients without restenosis following PTCA, rare Ala12allele was associated with low fasting plasma glucose level compared to normal ProPro genotype (p=0.015),while rare T161 allele was associated with higher triglyceride level compared to normal C161T-CC genotype (p=0.023). The study revealed a high prevalence of type 2 diabetes (T2DM) (p=0.045) and hyperlipidemia (p=0.001) among patients with restenosis after PTKA. The C161T-T161 allele frequency was high in patients with T2DM compared with non-diabetic patients in patients with restenosis (p=0.019). In logistic regression analysis, T161 allele was found to be protective (p=0.001) and hyperlipidemia was a risk factor (p=0.002) for restenosis. In conclusion, our findings suggest that rare T161 allele of PPARgamma C161T polymorphism may be a risk factor for the development in coronary artery disease and type 2 diabetes. However, C161T polymorphism might have a protective effect on restenosis risk. PPAR-gamma Pro12Ala mutation had no effect on restenosis risk but it shows an atherogenic effect on serum lipid profile in controls. 123

GİRİŞ VE AMAÇ: Bu çalışmada kronik total oklüzyonlarda başarılı revaskülarizasyon sonrası miyokard tüllenme derecesi ile takip eden orta dönemdeki stent restenozu ilişkisi araştırıldı.GEREÇ VE YÖNTEM: 01.02.2015 ile 01.10.2017 tarihleri arasında hastanemiz Kardiyoloji Kliniği'nde yapılan koroner anjiyografiler retrospektif olarak tarandı ve en az 1 koroner arterinde KTO saptanan 250 hastanın arasından başarılı şeklinde revaskülarize edilen ve sonrasında 6-12 ay içerisinde tekrar anjiyografi yapılmış olan 60 hasta çalışmaya dahil edildi. Sadece balon anjiyoplasti yapılarak revaskülarize edilen hastalar çalışmadan dışlandı, stent implantasyonu yapılan hastalar çalışmaya dahil edildi. Revaskülarize edilen tüm hastalarda everolimus kaplı stent kullanılmıştır. Bu hastaların anamnez bilgileri, kliniğimizde yapılan ekokardiyografi sonuçları, koroner anjiyografilerin yapıldığı sırada yapılan laboratuar tetkikleri retrospektif olarak incelendi. Revaskülarizasyon sonrası miyokard tülllenme dereceleri (MBG) üç bağımsız gözetmen tarafından değerlendirildi ve ortalamaları esas alındı. MBG 0/1 başarısız, MBG 2/3 başarılı miyokardiyal reperfüzyon olarak tanımlanmıştır. Kontrol anjiyografilerdeki % 50 ve üzeri stent içi daralma instent restenoz olarak değerlendirildi.BULGULAR: Stent uzunluğu ile restenoz arasında anlamlı ilişki saptandı. Aspirin kullanan hastalarda miyokardiyal tüllenme derecesi anlamlı olarak daha yüksek olarak saptandı. Açlık kan şekeri düşük olan hastalarda perfüzyon derecesi daha yüksek saptandı. Miyokard tüllenme derecesi ile in-stent restenoz arasında istatistiksel anlamlı ilişki saptanmadı.SONUÇLAR: Çalışmamızda stent uzunluğu ile restenoz arasında anlamlı ilişki saptandı, stent uzunluğu arttıkça ISR oranı artmakta idi. Ayrıca aspirin kullanan hastalarda ve açlık kan şekeri düşük olan hastalarda MBG değeri anlamlı olarak daha yüksek saptandı. MBG ile ISR arasında istatistiksel olarak anlamlı ilişki saptanmadı.Anahtar kelimeler: kronik total oklüzyon, miyokard tüllenme derecesi, restenoz INTRODUCTİON AND OBJECTIVES: In this study, we investigated the relationship between myocardial blushing grades (MBG) of chronic total occlusions (CTO) which were successfully revascularized and mid-term in-stent restenosis.MATERIALS AND METHOD: Consecutive patients (n: 250) who were referred to our institution for elective coronary angiography and who underwent successful PCI for CTO lesions between February 2015 and October 2017 were retrospectively screened. Of the 250 patients, 60 had undergone follow-up angiography in 6-12 months to evaluate stable or unstable angina pectoris resulting the study population. The drug-eluting stents implanted patients had involved to the study, only conventional balloon angioplasty performed patients excluded. All the DESs used were everolimus-eluting. All clinical, demografic and laboratory data determined before the procedures were collected from the registry. Data from the coronary angiograms were interpreted by three different independent interventional cardiologists who were blinded to the patient characteristics. Successful miyocardial perfusion was defined as MBG 2/3. In-stent restenosis was defined as >50% stenosis.RESULTS: The ISR group had higher rate of greater stent lenght. Compared with the MBG 0/1 group, the MBG 2/3 group had a greater proportion of patients using aspirin and mean level of fasting glucose was lower. CONCLUSION: Long stent length was associated with higher rate of in-stent restenosis, this association had statistical significance. This relationship was reported by many other studies, this was one of the important points strengthen the validity of the results of this study. Furthermore patients using aspirin and having lower level of fasting glucose had successful myocardial blushing grades. The relationship of these parameters with MBG was comfirmed with previous studies, but only with patients having acute coronary sydnromes, our study population involves patients having CTOs, so this is an important result. Also, our hypothesis – lower grade of myocardial blushing grade associated higher rate of restenosis in CTOs – was not verified with statistical significance, however best of our knowledge this was the single study invastigating this relationship, in this respects this data was valuable. Key words: chronic total occlusion, myocardial blush grade, restenosis 82

KAH perkutan tedavisinde altın standart olan ilaç salınımlı stentlerin uzun dönem takiplerinde geç ve çok geç stent trombozu ve stent içi darlık gibi dezavantajlarının olmasıbiyoemilebilir vasküler iskeleleri bu noktada cezbedici yeni tedavi opsiyonu haline getirmişir. Kliniğimizde biyoemilebilir vasküler iskele ile revaskülarize edilen 135 hastanın verileri restorspektif değerlendirirldiğinde ortalama 20 aylık takip süresinde MACE(%11.1),ST(%0.8) oranları gerçek dünya verilerine dayanan güncel çalışmalardakı oranlara benzer bulunmuştur.Sonuç olarak günlük klinik pratikte karşılaşılan farklı özelliklere sahip hastalar BVS kullanılarak başarılı ve güvenli bir şekilde revaskülarize edilebilirler. We aimed to analyze angiographic and clinical results of patients undergoing BRS implantation in a real world setting.Data were collected retrospectively. During mean 20.3 months follow up the rates of MACE(%11.1),ST (%0.8) were similar to the rates of MACE ,ST in modern real world studies.As a result , we can use BVS safely and effective in heterogen patient groups in our daily rotuine practice. 50

Introduction: We aimed to evaluate the safety and efficacy of the simpax stent in the treatment of different patient groups. Patients and Methods: Forty-five patients were treated with the simpax stent. Of these patients, 23 patients gave consent for six months of follow-up by quantitative coronary angiography (QSA) and six patients were evaluated by exercise electrocardiographic test. Only the patients having lesions with stenosis > 50% of diameter and lengths > 16 mm with reference diameters < 2.75 mm were included. Results: The device success rate was 100% and procedure success rate was 97.7%. The mean stent length was 24.6 ± 7.3 mm and stent size was 2.54 ± 0.24 mm. The overall six months incidence of major adverse cardiac events (MACE) was 8.8%. MACE was consisted of two cases of non-Q wave myocardial infarction and two cases of repeated revascularization of the target lesion. MACE rate was higher in chronic total occlusion (CTO) group than non-CTO group (respectively 33.3% and 5.1). Also when compared to stent size, MACE rate was 25% in < 2.5 mm, 0% ? 2.5 mm. The QSA results at six months showed in-stent late lumen loss witha diameter of 0.25 ± 0.15 mm in 17 patients. Conclusion: The six month results in this study demonsrated excellent procedural and device success. Simpax stent was associated with a low in-stent late lumen loss. Also this study showed simpax stent was a safe and effective device in non-CTO group with stent size ? 2.5 mm., Giriş: Bu çalışmadaki amacımız farklı hasta gruplarında simpax stentin etkinliği ve güvenilirliğini değerlendirmektir. Hastalar ve Yöntem: Kırk beş hasta simpax stent ile tedavi edildi. Altı aylık takipte 23 hasta kantitatif koroner anjiyografi (QSA) ve altı hasta egzersiz elektrokardiyografi testiyle değerlendirildi. Çalışmaya > %50 çap daralması olan ve uzunluğu > 16 mm ile referans damar çapı < 2.75 mm olan hastalar dahil edildi.Bulgular: Cihaz başarı oranı %100, prosedür başarı oranı %97.7 idi. Ortalama stent uzunluğu 24.6 ± 7.3 mm ve stent çapı 2.54 ± 0.24 mm idi. Altı aylık majör istenmeyen kardiyak olayların (MACE) genel insidansı %8.8 olarak bulundu. MACE oranı kronik total oklüzyon (KTO) grubunda KTO olamayan gruba göre daha fazlaydı (sırasıyla %33.3 ve %5.1). Ayrıca, stent çaplarına göre karşılaştırıldığında, MACE oranı çapı < 2.5 mm olan stentlerde %25; > 2.5 mm olan stentlerde %0 olarak bulundu. On yedi hastadaki altıncı ay QSA sonuçları stent içi geç lümen kaybını 0.25 ± 0.15 mm olarak gösterdi. Sonuç: Çalışmanın altı aylık sonuçlarına göre prosedür ve cihaz başarı oranı mükemmeldi. Simpax stent düşük stent içi geç lümen kaybı ile ilişkili bulunmuştur. Ayrıca bu çalışma simpax stentin, kronik total oklüzyonu olmayan ve stent çapı > 2.5 mm olan grupta güvenli ve etkili olduğunu gösterdi

Koroner arter stent restenozu, koroner revaskülarizasyon sırasında oluşan hasarlanmaya karşı, damar çapında azalma ile ortaya çıkan olumsuz yanıt olarak tanımlanabilir. Prolidaz, kollajen metabolizmasında yeni matriks oluşumunda ve hücre büyümesinde rol alan bir enzimdir. Kollajen oluşumunda etkisi olan serum prolidaz enziminin stent içi restenozda etkili olabileceği düşünülerek bu çalışma planlandı. Bildiğimiz kadarıyla günümüzde stent içi restenoz (SİR)'lu hastalarda serum prolidaz enziminin değerini araştıran bir çalışma yapılmamıştır. Bu nedenle çalışmamızın amacı stent içi restenoz ile serum prolidaz seviyesi arasındaki ilişkiyi ortaya koymaktır. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Araştırma ve Uygulama Hastanesi Kardiyoloji ve Acil polikliniklerine 2013-2014 yılları arasında klinik veya non-invaziv testler sonucunda orta ve yüksek riskli olduğu tespit edilen ve anjiyografi uygulanan 70 hasta çalışmaya dahil edildi. 40 hastada stent içi restenoz saptanırken kalan 30 hastada anjiyografik olarak kritik lezyon saptanmadı. 70 hastanın da serum prolidaz düzeyleri ölçüldü. Serum prolidaz düzeyi, SİR olan grupta olmayan gruba kıyasla anlamlı derecede yüksek ölçüldü ve istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p=0.02). SİR, sigara içen grupta içmeyen gruba göre anlamlı derece fazla bulundu (p=0.04). Restenotik stent yüzdesi artışı ile serum prolidaz düzeyleri arasında yapılan karşılaştırmada ise restenotik stent yüzde oranı arttıkça serum prolidaz düzeyinin de arttığı saptandı, istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p=0.04). Bu çalışmadan elde edilen veriler, serum prolidaz enzim düzeylerinin stent restenozuyla yakından ilişkili ve restenoz ciddiyetinin bağımsız bir öngördürücüsü olduğunu göstermektedir. Bulgularımız, koroner stentle PKG yapılan hastalarda prolidaz enzim düzeylerinin stent restenozunun erken ve doğru değerlendirilmesine imkan sağlayacağına, mevcut tedavinin değiştirilmesi ya da yoğunlaştırılması zamanının belirlenmesine katkı sağlayabileceğini düşündürmektedir. Coronary artery stent restenosis can be defined as the negative response resulting from the reduction in the veins due to the damage during coronary revascularization. Prolidase is an enzyme involved in new matrix formation in collagen metabolism and cell development. This study has been planned on the basis that the serum prolidase enzyme that has an impact on collagen formation may have an impact on in-stent restenosis.Based on what is known to date, there has been no study done on assesing the serum prolidase enzyme levels in in-stent restenosis patients. For this reason, our study objective is to identify the relationship between the in-stent restenosis and serum prolidase levels.70 patients identified as medium or high risk on the basis of clinical or non-invasive tests and subject to an angiography in 2013-2014 at Abant Izzet Baysal University research and application hospital cardiology and emergency policlinic were included in the study. In 40 patients, in-stent restenosis was identified. In the other 30 patients, angiographically determined critical lesion was not identified. In all patients the serum prolidase levels were measured. The serum prolidase levels in the group with instent restenosis as compared to the group without was found to be meaningfully higher and to be statistically meaningful (p=0.02). In-stent restenosis was found to be meaningfully higher in smokers compared to non smokers (p=0.04). In the comparison between the increase in the stenotic stent percentage and serum prolidase levels, it was found that as the stenotic stent percentage increased the serum prolidase levels increased in a statistically meaningful way (p=0.04). The data from this study shows that serum prolidase enzyme levels are closely related to stent restenosis and are independent indicators of restenosis seriousness. Our findings lead us to think that in patients subject to coronary stent and PKG, prolidase enzyme levels may enable early and correct assessment of stent restenosis, and may contribute to the change in the treatment or determination of the timing of increasing the intensity. 60

ÖZETAmaç: Koroner arter hastalığı (KAH), koroner ateroskleroza bağlı olarak miyokarda gelen kan akımının azalması ile sonuçlanan klinik durumdur. Koroner aterosklerozun, ilerleyişinin azaltılması ve kalp fonksiyonlarının korunabilmesi amacıyla; KAH tedavisinde risk faktörleri modifikasyonu, ilaç tedavisi, koroner arter bypass greft yanı sıra perkütan koroner girişimler sık olarak uygulanmaktadır. Stent restenoz oranları tedavilerdeki gelişmelere bağlı olarak düşüş gösterse de hala önemli bir sorun olarak öne çıkmaktadır. Fetüin-A; sistemik kalsifikasyonun bir inhibitörü olup son zamanlarda üzerinde araştırma yapılan yeni bir moleküldür. Stent restenozu multifaktöryel bir patogeneze sahip olup restenozu öngörmek önemlidir. Çalışmamızın amacı serum fetüin-A düzeyleri ile stent restenozunun ilişkisini araştırmaktır.Çalışma grubu: Çalışmamıza 36 restenoz (23 E,13 K; ort yaş, 59±10 yıl), 44 kontrol (32 E,12 K; ort yaş 62±10 yıl) olmak üzere toplam 80 gönüllü dahil edildi. Bülent Ecevit Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Kardiyoloji bölümü koroner anjiyografi laboratuarında çalışma kriterine uygun tüm hastaların ayrıntılı anamnezleri, demografik verileri alınarak kardiyovasküler ve diğer sistemik muayeneleri yapıldı. Çalışma grubuna dahil edilen hastaların kan örnekleri alınarak immünoloji laboratuarında depo edildi. Depo edilen kanlar kompetatif ELİSA yöntem aracılığıyla serum fetüin-A düzeyleri ölçüldü. Restenoz kriterleri olarak; koroner artere girişim sonrası damar lümeninin bitişik damar segmentindeki normal lümen çapına göre >%50 tekrar daralması, kazanılan lümenin %50?sinden fazlasının kaybedilmesi, işlem sonucu %50?nin altına inen darlığın kontrolde %70 veya daha fazla darlık göstermesi olarak tanımlandı.Bulgular: Stent restenozu ve kontrol grubu arasında demografik ve klinik özellikleri açısından her iki grup arasında anlamlı fark bulunamamıştır. Stent restenozu olan grubun serum fetüin-A seviyeleri kontrol grubuna göre istatiki olarak anlamlı yüksek idi (78. 6±18.3 58.5±10.7 p=000).Sonuç: Stent restenozu yüksek mortalite, morbiditesinin yanı sıra, getirdiği yüksek maliyeti nedeniyle de erken dönemde tespit edebilmek önem arz etmektedir. Çalışmamızdan çıkardığımız sonuçlara göre stent restenozu olan hastalarda yüksek serum fetüin-A seviyelerinin stent restenozunun öngördürücü bir molekül olabileceğini düşünmekteyiz.Anahtar kelimeler: koroner arter hastalığı, stent restenozu, serum fetüin-A. ABSTRACTObjective: Coronary Artery disease is the clinical condition which occurs due to the reduced blood flow to the myocardium because of coronary atherosclerosis. In order to prevent the progression of coronary atherosclerosis and protect the heart functions; risk factors modification during CAD treatment, drug treatment, coronary artery bypass grafts and percutaneous coronary interventions are widely applied. Although stent restenosis rates show a steady decrease with the improvements in treatment, restenosis is still an important challenge in the clinical settings. Fetüin-A; an inhibitor of systemic calcification, is a new molecule which is recently investigated. Stent restenosis has a multifactorial pathogenesis, and it is important to predict its development. Our aim is to study, the association of serum fetüin-A levels with stent restenosis.Study group: Our study included a total of 80 patients including 36 restenosis (23 M, 13 F, mean age 59±10 years) and 44 control group (32 M, 12 F, mean age 62±10 years). Detailed medical histories and demographic data of eligible patients were obtained, cardiovascular and other systemic consultations were implemented in the coronary angiography laboratory of Bulent Ecevit University Medical Faculty Department of Cardiology. Blood samples were collected from the patients included in the study group and these samples were stored in the laboratory of immunology. Serum fetüin-A levels in the stored blood samples were measured by competitive ELISA method. Restenosis criteria were defined as; >50% renarrowing of vessel lumen comparing to the adjacent vascular segment?s normal lumen diameter, more than 50% loss of gained lumen and ?70% lumen narrowing observed during the controls of stenosis which previously decreased to less than 50% following the interventional procedure.Results: There was no significant difference between groups in terms of demographic and clinical characteristics. Serum fetüin-A levels were statistically significantly higher in stent restenosis group comparing to the control group(78.6±18.3 vs 58.5±10.7 respectively, p=000.)Conclusion: In addition to higher mortality and morbidity rates, high cost of stent restenosis requires the detection of disease in the early stages. According to the results of our study we believe that higher serum fetüin-A levels may be valuable for predicting stent restenosis.Keywords: Coronary artery disease, stent restenosis, serum fetüin-A. 96

GİRİŞ VE AMAÇ: Koroner arter hastalığı tedavisinde stentler en çok uygulanan tedavi yöntemidir. İlaç salınımlı ve çıplak metal stentlerin birbirine üstünlüğünü araştıran birçok çalışma yapılmıştır. Birçok çalışma, seçici kriterler kapsamında yapıldığı için gerçek şartları ve klinik sonuçları temsil etmemektedir. Biz çalışmamızda; kliniğimizde 6 ay üzerinde takip edilen Haziran 2007-Ağustos 2011 tarihleri arasında stent implantasyonu yapılmış tüm hastaları inceleyerek gerçek klinik sonuçları yansıtmaya çalıştık. Amacımız kliniğimizde tüm endikasyonlarla çeşitli markalardaki stentlerin uygulandığı hasta grubunda stent tipine göre restenoz ve hedef lezyon revaskülarizasyon sıklığını tespit etmek ve klinik, anjiyografik ve işlemle ilişkili değişkenlerin bu sıklığa olan etkisini değerlendirmektir. METOD: Stent uygulanan ardı ardına 805 hasta arşiv kayıtlarından retrospektif olarak incelenmiştir. Hedef lezyona ait kantitatif anjiyografik parametreler özel bilgisayar programı yardımı ile işlem öncesi, işlem sonrası ve kontrol anjiografi sırasında hesaplandı. Sürekli değişkenlerdeki farklılıkları belirlemek için Student? s t testi ya da Mann-Whitney testi; kategorik değişkenler arasındaki farklılıklar için ki-kare testi uygulandı. Anjiyografik restenoz, klinik restenoz ve hedef damar revaskülarizasyonu ile ilişkili prediktörleri belirlemek için Çoklu Değişkenli Lojistik Regresyon Analizi kullanıldı. BULGULAR: Takip süresi 6 ay üzerinde olan 374 hasta ve bu hastalarda 523 lezyon çalışmaya dahil edilmiştir. Çalışmamızda 294 (%56,2) adet ÇMS ve 229 (%43,8) adet İSS stent implantasyonu yapılmıştır. Ortalama yaş 61.51 (± 10.51) yıl idi. Ortalama takip süresi 20±13 ay idi. 301 lezyon ortalama 14±11 ay sonra koroner iii aniyografi ile değerlendirildi. Çalışmamızda ilaç salınımlı stentlerde anjiyografik restenoz oranı %13 iken, çıplak metal stentlerde restenoz oranı %34 saptanmıştır (p

Koroner stent, koroner arter hastalığının tedavisinde önemli bir revaskülarizasyon yöntemidir. Stent restenozu bu tedavinin önemli bir kısıtlılığıdır. Düz kas hücresi ve matriksten oluşan neointimal hiperplazi stent içi restenozun başlıca nedenidir. Restenoz öngörülebilir ise bu maliyet ve morbiditeyi azaltmak için önemli bir potansiyele sahip olabilir ve aynı zamanda tedavi yöntemlerini etkileyebilir.Amaç: Biz bu çalışmada endotel ve düz kas hücrelerini uyararak proliferasyona ve kollojen birikimine neden olan ürotensin 2'nin (U II) plazma düzeyleri ile koroner stent yerleştirilmesi sonrasında gelişen restenoz arasındaki ilişkiyi araştırmayı planladık.Materyal Ve Metod: Anjiografi endikasyon kriterlerine göre Gaziantep Üniversitesi Kardiyoloji Bölümünde koroner anjiografi yapılan toplam 153 hasta dahil edildi. Tüm hastalarda 3-9. ay öncesinde stent implantasyonu öyküsü mevcuttu. Restenoz, stent içinde %50'den fazla daralma olarak tanımlandı. 73 hastada restenoz saptanırken kalan 80 hastada ise anjiografik olarak kritik lezyon saptanmadı. Tüm hastalarda plazma U II düzeyi ölçüldü.Bulgular: Restenoz ile U II düzeyi arasında istatiksel olarak anlamlı bir ilişki saptandı (p=0.030). Yüksek U II düzeyi bağımsız olarak koroner stent restenozu ile bağlantılıydı. Yapılan alt grup çok değişkenli istatiksel analizinde; restenoz ile ACEİ/ARB kullanımı (p=0.040) ve RCA lezyonuna girişim (p=0.018) arasında anlamlı negatif korelasyon saptandı.Sonuç: Koroner stent restenozu ile plazma U II değerleri arasında anlamlı bir ilişki olduğunu ilk kez çalışmamızda ortaya koyduk. Çalışmamızın sonuçlarına göre yüksek plazma U II düzeyi stent restenozu için bir risk faktörü olarak kabul edilebilir. Restenoz, RCA'ya girişim sonrası ve RAS (renin anjiotensin sistemi) blokajı kullanımında daha az görülmekteydi. Bizim çalışmadaki bulguların doğrulanması için daha ileri çalışmalar gerekmektedir.Anahtar Kelimeler: Restenoz, Ürotensin II, Koroner Stent Coronary stenting is an impotant revascularization method to treat coronary artery disease. Stent restonosis is an important limitation for this management. The cause of stent restenosis is neointimal hyperplasia which is developed from smooth muscle and matrix. If restenosis is predictable it may have an important potential to reduce cost and morbidity. And also it will effects the treatment modalities.Background And Aim: We aimed to investigate the association between urotensin II and restenosis after coronary stenting which causes a endothelial and muscle profileration and accumulation of collagen.Material And Method: Total 153 patient was enrolled to the study who meet criteria for angiographic indication underwent coronary artery angiography in Gaziantep University, Cardiology Department. All patient have history undergone for coronary stent implantation 3 to 9 months ago. Restenosis is identified as more than %50 narrowing inside the stent. Restenosis was observed in 73 and remaining of 80 patients revealed no critical leison in stent on angiographic evaluation. Plasma level measurement of urotensin II was performed in all subjects.Results: There was statistically significant association between restenosis and urotensin II level (p=0.03). High level of urotensin II level independently was linked with coronary stent restenosis. In subgroup analysis we also observed following multivariate statistical significance: negative correlation was found between restenosis and ACEI/ARB usage (p=0.040) and RCA lesions interventions (p=0.018).Conclusion: This study revealed for the first time that there is a significant relationship between coronary stent restenosis and plasma urotensin II values. According to the our study findings high plasma urotensin II level might be accepted as a risk factors for stent restenosis. Restenosis is less developed after RCA intervetions and taking drug of RAS blockages. Our study findings need to be confirmed in further studies.Keywords: Restenosis, Urotensin II, Coronary Stenting 61

Amaç: Günümüzde koroner arter hastalığının tedavisinde intrakoroner stentler oldukça sık kullanılan bir tedavi yöntemidir. Ancak, ilk 6 ay içerisinde çıplak metal stentlerde %20-%25, ilaç salınımlı stentlerde %5-%10 oranında görülebilen stent restenozu hastaların takibinde karşılaşılan en ciddi problemdir. Biz bu çalışmamızda stent restenozu gelişimine etkili olan klinik, biyokimyasal ve anjiografik işlemle ilgili faktörler yanında kantitatif koroner anjiografi (QCA) ve Image J programı ile stent implantasyonu öncesi bakılan plak alanının restenoz gelişiminde etkisinin olup olmadığını araştırdık.Yöntem: Çalışmamıza, Ondokuz Mayıs Üniversitesi Tıp Fakültesi Kardiyoloji Bölümü Koroner Anjiografi Ünitesinde Mart 2008 ? Temmuz 2011 tarihleri arasında yapılan koroner anjiyografik incelemeler sırasında saptanan stent restenozu olan ve olmayan hastalar alındı. Bu hastaların retrospektif olarak veri tabanındaki önceki kayıtları incelendi. Stent implantasyonu kliniğimizde yapılmayan hastalar, dosya bilgilerine ulaşılamayan hastalar ve stent trombozu ile başvuran hastalar çalışmamıza dahil edilmedi. Hastaların plak alanı ölçümleri kantitatif koroner anjiografi (QCA) ve İmage J programı ile ölçüldü.Bulgular: Çalışmamıza dahil edilme kriterlerine uyan toplam 121 hastada 164 intrakoroner stent retrospektif olarak incelendi. Bu stentlerden 77 tanesi stent stenozu olan (%47) ve 87 tanesi stent stenozu olmayan (%53) olarak iki gruba ayrıldı. Stent restenozu olan hastaların ortalama yaşı 57,5 ±11 iken, stent restenozu olmayan hastaların ortalama yaşı 58,6±11 saptandı. Her 2 grup arasında yaş ve cinsiyet açısından istatistikî olarak anlamlı fark saptanmadı (p>0,05). Hastaların temel demografik ve klinik özellikleri incelendiğinde; hipertansiyon ve hiperlipidemi öyküsünün mevcut olması ile iki grup arasında anlamlı fark saptanırken (p 0,05). Hastaların aldığı medikal tedavileri bakımından restenoz gelişen ve gelişmeyen hastalar arasında statin kullanımı açısından anlamlı fark saptandı (p< 0,05). Stent restenozu saptanan hasta grubunda HDL değerleri daha düşük saptandı (p0,05), Image J ile bakılan plak alanında anlamlı fark saptanmıştır (p0.05). In terms of baseline demographic and clinical characteristics, hypertension and hyperlipidemia were significantly more often in the patients with stent restenosis (p0.05). In terms of medical treatment, statin usage was significantly different in the groups (p0.05), whereas the plaque area estimated with Image J program was significantly different (p

OBJECTIVE Although stents reduce the restenosis rate, stent restenosis continues to be a major problem and the optimal treatment of stent restenosis is still controversial. In this study, we aimed to investigate the angiographic recurrent stent restenosis rate at 6-12 months after successful cutting balloon angioplasty (CBA) for the bare metal stent restenosis. METHODS Thirty patients (mean age: 57.9 ± 11.6, 22 males) undergoing successful CBA for the treatment of in-stent restenosis at our hospital were prospectively included in this study. Control coronary angiography was performed at 6-12 months after CBA. Lesion length, minimal lumen diameter (MLD), and reference vessel diameter were analyzed by computerized digital angiographic analysis. Recurrent restenosis was defined as the lesions obstructing the lumen more than 50%. We described the lesions shorter than 10 mm as to be focal and those longer than 10 mm as to be diffuse. We used Student t, Chi-square, and Mann-Whitney U tests for statistical analysis. RESULTS Two patients had two distinct lesions; therefore, 32 lesions were assessed. There were 9 (28.1%) recurrent restenosis on the control coronary angiography. Recurrent restenosis developed in 3/21 (14.3%) of focal type lesions and 6/11(54.5%) of diffuse type lesions (p=0.035). Pre-procedural MLD was lower in the restenotic group compared to non-restenotic group (0.41 ± 0.29 vs. 0.64 ± 0.17 mm, p=0.048) while percent of stenosis was higher in the restenotic group (76.8 ± 12 vs. 69.6 ± 5.37%, p=0.029). CONCLUSION In the selected patients, CBA is an effective and a safe method for the treatment of bare metal stent restenosis. CBA might be considered as a first-line treatment method in patients with focal type lesions.

Amaç: Akut koroner sendromlu hastalarda stent implantasyon zamanının stent restenozu, trombozu ve klinik sonlanım noktalarına etkilerinin araştırılmasıMetod: Haziran 2006 - Haziran 2010 tarihleri arasında akut koroner sendrom(AKS) tanısı ile Koroner Bakım Ünitesi(KBÜ)'ne yatırılan ve yattığı süre içinde en az bir lezyona perkütan girişim(PCI) yapılan 197 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların klinik özellikleri ve semptom başlangıç, acile başvuru, KBÜ'e yatış, KAG ve PCI tarih/saatleri kaydedildi. Semptom başlangıcından itibaren 24 saat içinde perkütan revaskülarizasyon yapılanlar ile elektif perkütan revaskülarizasyon yapılanlar, stent restenozu, stent trombozu, miyokard infarktüsü (Mİ), mortalite ve yeniden revaskülarizasyon açısından karşılaştırıldı.Bulgular: Hastaların ortalama yaşı 56,6 ± 11,4, %77'si erkekti. Hastaların %39'una ilk 24 saat içinde perkütan revaskülarizasyon yapıldı. Erken girişim uygulananlar ile elektif girişim uygulananlar arasında stent restenozu(p=0,2), stent trombozu(p=0,9), Mİ(p=0,8), mortalite(p=0,9) ve yeniden girişim(p=0,7) açısından anlamlı farklılık saptanmadı. TIMI ve GRACE risk skorları ile stent restenozu(sırasıyla p=0,66 ve p=0,84), stent trombozu(sırasıyla p=0,36 ve p=0,24), mortalite(sırasıyla p=0,42 ve p=0,54), Mİ(sırasıyla p=0,65 ve p=0,29) arasında anlamlı ilişki saptanmazken, TIMI risk skorunun yeniden ravskülarizasyon ile korele olduğu(p=0,017) ve yeniden revaskülarizasyonu öngördüğü(p=0,042) saptandı. Ayrıca, hastaların klinik parametrelerinden sadece yeniden Mİ ve stent trombozunun mortaliteyle ilişkili olduğu saptandı. ( p

Girişimsel kardiyoloji alanındaki gelişmelerle stent içi restenoz oranları önemli ölçüde azalmış olsa da henüz istenen seviyelere inmemiştir. Uzun lezyonlarda ve aynı damarda ardışık lezyonları olan hastalarda uygulanacak perkütan girişimsel tedavi şekli yüksek restenoz oranları nedeniyle halen invaziv kardiyolojide önemli bir tartışma konusu olmaya devam etmektedir. Klinik çalışmalarda fraksiyonel akım rezervi hesaplanmasının koroner arter darlıklarının fonksiyonel öneminin belirlenmesinde anahtar rol oynayabileceği belirtilmiştir. Bu çalışmada daha önceden tek damara bir ya da birden fazla çıplak metal stent konulan takiplerinde semptomatik ve nonkritik stent içi restenozu olan hastalarda yapılan fraksiyonel akım rezervi sonucunda elde edilen bulguları retrospektif olarak karşılaştırarak lezyonların fonksiyonel durumlarını araştırdık. Çalışmaya daha önceden tek damarına bir ya da birden fazla stent implante edilmiş ve semptomatik nonkritik stent içi restenozu olan toplam 44 hasta alındı. Tek stent grubundaki 30 hastanın 12'sinde (%40), çift stent grubundaki 14 hastanın 5'inde (%35.7) fraksiyonel akım rezervi değeri kritik (

Bu çalışmada kompleks koroner arter lezyonlarında ilaç kaplı stentlerin kullanımı ve sonuçlarını araştırdık. 2006-2009 yılları arasındaki dönemlerde Osmangazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Kardiyoloji Kliniğinde ilaç kaplı stent uygulanan kompleks koroner darlıklı 101 hastada anjiodan önce ve ilaç kaplı stent yerleştirildikten sonra hastaların durumları değerlendirildi. Hastaların yaş ortalaması 63, 79 u erkek (%78), 22 si kadındı (%21.8). Hastaların 36 sı diabetik ve büyük çoğunluğu diğer risk faktörlerine sahipti. 34 hasta (%32.7) SAP tanısıyla, 32 hasta (%30.8) UAP tanısıyla, 10 hasta (%9.6) Akut MI tanısıyla takip edildi. Lezyonların büyük çoğunluğu (%46.5) LAD de , (%29.8) i CX de, (%21.9) u RCA da idi. Yaklaşık 6 ay sonra 101 hastanın 56 sına (%55.4) kontrol anjiografi yapıldı ve 6 hasta da (%10.7) restenoz saptandı. Yaş ortalamaları 59.8 di, restenoz olan hastalarla olmayanlar arasında anlamlı bir fark saptanmadı. Restenoz olan stentlerde ki ortalama çap 2.86 mm (

Giriş: BNP, kalp yetmezliğinin gelişimini öngörmede olduğu kadar, iskemik kalp hastalıklarında da kardiyovasküler olayları öngörmede de faydalıdır. Perkütan koroner girişim ile koroner revaskülarizasyon geçiren hastaların önemli kısmında tekrar daralma ve koroner olay gelişmektedir. Bu hastaların uzun dönem takiplerinin ve tedavilerinin daha etkin yapılabilmesi için kolay bakılabilen ve tahmin ettirici değeri olan bir parametreye ihtiyaç duyulmaktadır. Bu çalışmada, BNP'nin uzun dönem restenoz ve kardiyovasküler olaylardaki öngördürücülüğünün araştırılması amaçlandı.Materyal-Metod: Bu çalışmaya, 2006-2008 yılları arasında göğüs ağrısı şikayeti ile ardışık olarak, Düzce Üniversitesi Tıp fakültesi Kardiyoloji ve Acil polikliniklerine başvuran, klinik veya non-invaziv testlerle yüksek riskli olduğu tespit edilen stabil koroner arter hastalığı veya akut koroner sendrom tanısı konup koroner anjiyoplasti uygulanan 73 hasta dahil edildi. Tüm hastaların koroner girişimden hemen önce ve hemen sonra alınan kan örneklerinden bekletilmeden BNP çalışıldı. Altıncı ayda hastalar kardiyovasküler olay ve restenoz yönünden değerlendirilmek üzere arandıBulgular: Bu çalışmada koroner anjiyoplasti yapılan hastalarda, takipte meydana gelişebilecek ölüm ve re-infarktüsün öngörülmesinde BNP'nin faydalı olduğu bulunmuştur. BNP değerleri ?150 pg/ml olarak alındığında, altı ay takip sonrasında ölümü %100 sensitivite ve %79 spesifite ile re-infarktüsü ise %80 sensitivite ve %79 spesifite ile öngördürmekte olduğu bulundu. Koroner işlem öncesi veya işlem sonrası bakılan BNP'nin uzun dönem takipte gelişebilecek restenozun öngörülmesinde faydalı olmadığı bulundu.(p= 0.5, p= 0.4)Sonuçlar: Bu çalışmada koroner anjiyoplasti yapılan hastalarda, uzun dönem takipte meydana gelişebilecek ölüm ve re-infarktüsün öngörülmesinde BNP'nin faydalı olduğu, fakat restenozun tahmininde yeterli olmadığı bulunmuştur. Bunun için de daha ileri klinik çalışmalara ihtiyaç olduğunu düşünmekteyiz.Anahtar Kelimeler: Koroner anjiyoplasti, BNP, restenoz Introduction: Brain natriuretic peptide (BNP) is a highly sensitive and specific diagnostic tool used in heart failure. It is not only useful in diagnosis of heart failure but also in prediction of cardiovascular events in patients with coronary heart disease. Most of the patients who had undergone percutaneous coroner intervention with coronary revascularization had restenosis and coroner events during follow up. An easily applicable and commercially available diagnostic marker is needed for these patients in their long-term follow up and treatment. In this study, we sought to test the efficacy of BNP, in predicting future events and restenosis rate in patients who had undergone PCI.Research design-Method: 73 consecutive patients who had admitted to cardiology and emergency department with chest pain and diagnosed to have critical coronary lesions were included in this study. The study was performed in Düzce University School of Medicine, Dept of Cardiology from 2006 to 2008. Pre and post PCI BNP was measured in all patients. Patients were followed up for future cardiovascular events and stent restenosis.Results: In this study, BNP was found to be a useful marker for prediction of mortality and re-infarction in-patients who had coronary intervention. BNP levels ?150 pg/ml predicted the mortality with 100% sensitivity and 79% specificity and predicted the re-infarction rate with 80% sensitivity and 79% specificity. We have not found any significant predictive value for restenosis rate during the follow-up period.Conclusions: Our findings suggest that BNP is a useful marker for prediction of mortality and re-infarction in patients who had coronary intervention, but not sufficient for predicting restenosis rate during follow up. Further studies with larger cohorts are needed to determine the value of BNP for predicting restenosis rate.Keywords: BNP, coronary angioplasty, restenosis 64

Günümüzde stentler, koroner arter hastalığında bir tedavi seçeneği olarak sıklıklakullanılmaktadır. Stentler koroner arter hastaları için bir umut olmuş fakat kullanımlarıarttıkça başta restenoz olmak üzere bazı problemler ile karşılaşılmıştır. Düz kas hücresi vematriksten oluşan neointima hiperplazisi stent içi restenozun başlıca nedenidir. Sağlamendotelden salınan nitrik oksit (NO) düz kas hücre proliferasyonunu önleyerek neointimahiperplazisini azaltır. Asimetrik dimetilarjinin (ADMA), endotelyal NO oluşumunda birdüzenleyicidir. Nitrik oksit sentetaz (NOS)' ın yarışmacı inhibitörüdür. Bu çalışmanın amacıplazma ADMA düzeyinin stent restenozunda bir belirteç olup olamayacağınıdeğerlendirmektir.Çalışmaya daha önce koroner stent uygulanmış ve herhangi bir nedenle koroneranjiyografi yapılan 91 hasta alındı. Kronik böbrek ve karaciğer yetmezliği, son 1 yıl içindegelişen serebrovasküler olay, ciddi periferik arter hastalığı, kontrolsüz hipertansiyon (HT)' u,klinik hipertiroidisi, erektil disfonksiyonu ve pulmoner hipertansiyonu olan hastalar ile kanglukozu kontrol altında olmayan diabet hastaları çalışma dışı bırakıldı. Tüm hastalardaADMA plazmadan yüksek performanslı sıvı kromotografisi (HPLC) yöntemiyle çalışıldı.Çalışmaya alınan hastaların yaş ortalaması 58.9 ± 8.7 yıl olup, 72 (% 79.1)' i erkekti.Çalışmaya alınan 91 hastanın toplam 144 stenti anjiyografik olarak değerlendirildi ve 46 (%31.9)' ında restenoz saptandı. Hasta bazında ise 35 (% 38.5) hastada restenoz tespit edildi.Restenoz gelişen ve gelişmeyen hastalar klinik ve laboratuvar özellikleri bakımındankarşılaştırıldığında akut koroner sendrom (AKS) kliniği nedenli stent takılma öyküsü restenozgelişen grupta anlamlı olarak daha yüksekti (p = 0.029). Laboratuvar parametrelerindenplazma ADMA düzeyi (p = 0.001), C-reaktif protein düzeyi (p = 0.01) ve beyaz küre sayısı (p= 0.044) restenoz gelişen grupta anlamlı derecelerde yüksek, sol ventrikül ejeksiyonfraksiyonu ise anlamlı derecede düşük idi (p = 0.023). Çoklu lineer regresyon analizindeplazma ADMA düzeyi (β = 0.281; p = 0.012) ve stent öncesi hastanın kliniği (β = 0.233; p =0.037) restenozun bağımsız belirleyicileri olarak tespit edildi. Stent özellikleri ve uygulanmayöntemleri değerlendirildiğinde ise stent boyu (β = 0.238; p = 0.015) ve stent çapı (β = –0.302; p = 0.001) restenoz gelişimi için bağımsız risk faktörleri olarak bulundu.Sonuç olarak, plazma ADMA düzeyi stent restenozu gelişiminin bağımsız birbelirleyicisidir. Nowadays stents are widely used for the treatment of coronary artery disease. Duringthe wide spread usage of coronary stenting, stent restenosis was found to be the majorproblem related with this intervention. Neointimal hyperplasia composed of vascular smoothmuscle cells and the matrix is the mainstay of stent restenosis. Nitric oxide secreted by intactendothelium inhibits vascular smooth muscle cell proliferation and prevents neointimalhyperplasia. Asymmetric dimethylarginine (ADMA) is a potent competitive inhibitor of nitricoxide synthase (NOS). The aim of this study was to examine whether plasma ADMA level isa predictor of stent restenosis or not.We recruited 91 patients with a history of coronary stenting who underwent coronaryangiography due to various reasons. Subjects were eligible if they had no history of chronickidney or liver disease, no history of cerebrovascular accident in the past year and were freeof uncontrolled hypertension, clinical hyperthyroidism, erectile dysfunction, pulmonaryhypertension and uncontrolled diabetes mellitus. Asymmetric dimethylarginine concentrationswere measured by high performance liquid chromatography (HPLC).The mean age of the patients was 58.9 ± 8.7 years and 72 (79.1 %) of them were male.We assessed 144 stents of 91 patients with coronary angiography. Angiographic restenosiswas found in 35 patients (38.5 %) and 46 of 144 stents (31.9 %). When clinical characteristicsand laboratory findings considered, stenting history due to acute coronary syndrome (p =0.029), plasma ADMA concentrations (p = 0.001), C-reactive protein concentrations (p =0.01) and white blood cell count (p = 0.044) were higher and left ventricular ejection fraction(p = 0.023) lower in patients with restenosis. Plasma ADMA concentration (β = 0.281; p =0.012) and clinical setting before stenting (β = 0.233; p = 0.037) were found to be theindependent predictors of restenosis in multiple linear regression analysis. When we considerthe properties of stent and the implantation procedure, we found the stent diameter (β = –0.302; p = 0.001) and length (β = 0.238; p = 0.015) as the independent predictors ofrestenosis.In conclusion, plasma ADMA level is found to be an independent predictor ofrestenosis. 71

47 ÖZET Aterosklerotik lezyonların ve perkütan koroner revaskülarizasyon sonrası gelişen restenozun oluşum mekanizmasında `hasara karşı yanıt` olarak ortaya çıkan inflamatuar sürecin önemli rol oynayabileceğine ilişkin bulgular vardır. Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Kardiyoloji Anabilim Dalı'nda yapılan bu çalışmada elektif anjiyoplasti yapılan hastalarda işlem sonrası ortaya çıkan inflamatuar yanıtın saptanması amacıyla CRP ve sICAM-1 düzeyleri belirlendi ve bunların düzeyi ile klinik olay gelişimi ile anjiyografik restenoz riski arasında ilişki olup olmadığı araştırıldı. Anjiyoplasti yapılan ortalama yaşlan 53.45 ± 0.97 olan 16'sı kadın, 64'ü erkek toplam 80 hastanın işlem sonrası CRP düzeylerinin işlem öncesine göre anlamlı şekildee yükseldiği saptanırken (işlem öncesi ortalama 9.8 + 1.2 mg/1,48 işlem sonrası 24.5 ± 2.0 mg/1; pO.0001) hasta grubuna benzer özelliklere sahip yalnızca koroner anjiyografî yapılan 42 olgudan oluşan kontrol grubunda böyle bir fark saptanmadı (işlem öncesi ortalama 7.9 ± 1.3 mg/1, işlem sonrası 9.1 ±1.7 mg/1; fark anlamlı değil). Hasta ve kontrol gruplannm işlem sonrası sICAM-1 düzeyleri arasında da hasta grubu lehine anlamlı fark vardı (hasta grubunda ortalama 320.57 + 10.27 ng/ml, kontrol grubunda ortalama 257.09 ± 10.9 ng/ml; p

ÖZET Bu çalışmada gözlemsel olarak, prospektif ve retrospektif şekilde kronik total oklüzyonlarda, konvansiyonel anjiyoplasti ile (122 hasta 124 lezyon), anjiyoplasti sonrası stent implantasyonu yapılan hastalarda (24 hasta) restenoz oranları karşılaştırıldı. Stent grubunda anjiyografık restenoz oranı anlamlı olarak düşük bulundu (PTCA grubunda % 61.2, Stent grubunda %37.5) (p< 0.05). Ayrıca genel ve her üç koroner damar için ayrı ayrı işlem başarı oranları saptandı. Kronik total oklüzyonlarda PTCA'nın başarı oranının düşük, restenoz oranının yüksek olması sebebiyle, rekanalize edilebilen koroner arterlere stent implante edilmesinin yararlı olacağı düşünüldü. 46 57

8. ÖZET Bu çalışmada, SÜTF Kardiyoloji Kliniği'nde KAH'nın revaskülarizasyon tedavisi amacıyla stent yerleştirilen hastalardaki restenoz oranı, hastaların klinik ve anjiografık özellikleri, işlem başarısı, erken ve geç dönem komplikasyonlar gözönüne alınarak, PTCA uygulanan hastalarla karşılaştırılmalı olarak araştırıldı. PTCA ve/veya stent uygulanan hastalar arasında klinik özellikler açısından istatistiksel olarak anlamlı farklılık yoktu. Stent grubunda PTCA grubuna göre LAD girişimi fazla, Cx girişimi azdı. Her iki grupta da en çok B tipi lezyona işlem uygulandı, PTCA grubunda işlem uygulanan A tipi lezyon fazla, C tipi lezyon azdı. 3 mm'den küçük çaplı damarlara ve aynı hastada 2 farklı lezyona girişim PTCA grubunda daha fazla idi. Diğer anjiografık özellikler açısından, iki grup arasında istatistiksel anlamlı farklılık yoktu. Stent grubunda, işlem sonrası ve 6. aydaki kontrollerinde darlık oranlan PTCA grubuna göre daha düşük bulundu ve bu durum stent işleminin damar lümeninde daha fazla erken kazanç ve daha az geç kayıp sağlamasıyla açıklandı. PTCA ve/veya stent gruplarında sırasıyla anjiografık basan oranı %91.4-%92.2 ve klinik basan oranı %86.7-%90 bulundu. Erken ve geç komplikasyonlar açısından iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık yoktu. Restenoz oranlan PTCA grubunda %47.3, stent grubunda %21.4 bulundu. Restenoz tesbit edilen ve edilmeyen hastalar arasında her iki grupta da klinik özellikler açısından bir fark yoktu. LAD lezyonu için girişim yapılan hastalarda, PTCA grubunda stent grubuna göre restenoz oranı daha yüksekti. Hastalann diğer anjiografık özellikleri ve restenoz açısından iki grupta da anlamlı bir fark bulunamadı. Sonuç olarak; stent yerleştirme işleminin PTCA'ye göre damar lümeninde daha fazla akut kazanç sağlayıp, olası vazospazm, elastik büzüşme ve intimal hiperplaziye bağlı geç lümen kaybını azaltarak, özellikle LAD lezyonlarında, restenozu azalttığı düşünülebilir. 47 9. SUMMARY In this study, we investigated the rate of restenosis, clinical and angiographic characteristics of patients, success of the procedure, complications of early and late period by comparing the patients having both PTCA and stenting with the ones having only PTCA to enable revascularisation in CAD. Considering clinical characteristics, there was no statistically significant difference between the patients having PTCA and/or stenting. Intervention of LAD was more common and that of Cx was less common in stenting group. Procedure was performed on B type of lesions mostly in both groups. In PTCA group A type of lesion having the procedure was common whereas C type of lesion was not. Intervention of the vessels with a diameter of less then 3 mm and intervention of the different vessels on the same patient was more common in PTCA group. There was no statistically significant difference between the groups considering other angiographic characteristics. Rate of stenosis on control angiography performed soon after the procedure and 6 months later was found lower in stenting group and this was explained by that stenting provided more acute gain and less late loss. The rate of angiographic success in PTCA and/or stenting groups was 91.4%and 92.2%, while the rate of clinical success was found as 86.7%and 90%, respectively. There was no statistically significant difference in both groups considering early and late complications. Rate of restenosis was 47.3%in PTCA group and 21.4%in stenting group. There was no significant difference between the patients with and without restenosis in both groups considering the clinical characteristics. Rate of restenosis in interventions of LAD 1 was much higher in PTCA group when compared with the stenting group. Considering other angiographic characteristics and restenosis, a significant difference between groups could not be found. In conclusion; it can be thought that stent decreases the risk of restenosis, especially in the lesions of LAD, because of providing more acute gain and decreasing late luminal loss due to probable vasospasm, elastic recoil and intimal hyperplasia. 48 54