Search

Neuromuscular blocking agents can be used for purposes such as eliminating ventilator-patient dyssynchrony, facilitating gas exchange by reducing intra-abdominal pressure and improving chest wall compliance, reducing risk of lung barotrauma, decreasing contribution of muscles to oxygen consumption by preventing shivering and limiting elevations in intracranial pressure caused by airway stimulation in patients supported with mechanical ventilation in intensive care units. Adult Respiratory Distress Syndrome (ARDS), status asthmaticus, increased intracranial pressure and therapeutic hypothermia following ventricular fibrillation--associated cardiac arrest are some of clinical conditions that can be sustained by neuromuscular blockade. Appropriate indication and clinical practice have gained importance considering side effects such as ICU-acquired weakness, masking seizure activity and longer durations of hospital and ICU stays. We mainly aimed to review the current literature regarding neuromuscular blockade in up-to-date clinical conditions such as improving oxygenation in early ARDS and preventing shivering in the therapeutic hypothermia along with summarising the clinical practice in adult ICU in this report. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Awareness about complications of transfusions of blood and blood products, their effects on mortality and morbidity and cost burden has increased in recent years which created the need for a new approach to transfusion practice. This new approach, defined as "Patient Blood Management (PBM)" aims to transfuse the right blood product to the right patient at the right time. Alteration of transfusion habits according to this new approach is quite difficult as seen in changing many established, traditional medical practices. Although there have been an increasing number of publications about the aim, context and results of PBM, there is limited studies and experience about the efficient implementation of this practice. In this article, the reports and clinical experiences of countries like USA and Australia that widely and successfully use this PBM project are reviewed. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Endovascular approach in aortic aneurysm repair is usually chosen for appropriate thoracal and abdominal lesions but simultaneous thoracal and abdominal endovascular stent graft reconstruction in the endovascular treatment of thoracoabdominal aneurysms (TEVAR+EVAR) is rarely performed long-lasting procedure. This is a high risk complex procedure for anesthetic management. In this report, the dexmedetomidine use in the anesthetic management of a patient during successful endovascular treatment of simultaneous thoracal and abdominal aortic aneurysms is described. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Respiratory Case Reports is the property of LookUs Scientific and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Journal of the Society of Thoracic Carido-Vascular Anaesthesia & Intensive Care is the property of Gogus Kalp Damar Anestezi ve Yogun Bakim Dernegi and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Objective: Noninvasive mechanical ventilation (NIMV) decreases the incidence of endotracheal intubation and complications related to the endotracheal intubation in acute respiratory failure. However, there is some concern that it can increase mortality due to the delay of endotracheal intubation. We aimed to evaluate the efficacy of NIMV in acute pulmonary edema (APE) and postoperative respiratory failure (PORF) patients. Materials and Methods: Records of 100 NIMV assisted patients suffering from APE and PORF were evaluated, retrospectively, for a period from Jan 01, 2011 to Dec 15, 2012. The patients were divided into two groups as APE (group 1; n=59) and PORF (group 2; n=41) patients. The demographic data of the patients having a frequency of endotracheal intubation after NIMV, the time between initiation of NIMV and intubation, ejection fraction (EF), systolic pulmonary arterial pressure, APACHE II scores, intensive care unit/hospital length of stay and mortality rate were recorded. Results: There were no significant differences between the groups in terms of endotracheal intubation incidence and the time between initiation of NIMV and intubation. The intubated patients had a longer length of hospitalization and stay in intensive care unit, higher baseline APACHE II scores, and mortality rates compared to nonintubated patients in both groups. The patients with chronic obstructive pulmonary disease in group 1 and with lower EF in group 2 were more likely to be intubated. Conclusion: In this study, we observed that higher baseline APACHE II scores were associated more with a high mortality rate than the extension of time between NIMV and endotracheal intubation in patients with two different acute respiratory failures, like APE and PORF. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Mediterranean Journal of Infection, Microbes & Antimicrobials is the property of Galenos Yayinevi Tic. LTD. STI and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Respiratory Case Reports is the property of LookUs Scientific and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Central venous catheterization is performed frequently in especially intensive care, major surgery and cancer patients and arterial cannulation is one of the most serious complications of this procedure. Assessment of the colour, pulsatility and pressure of blood coming from the needle or injector, USG guidance, assessment of blood gases, fluoroscopy and echocardiography can be used for avoiding and recognizing this complication during the procedure. In this report; we interpreted the doubt of carotid artery cannulation because of very high oxygenation levels of the blood obtained from catheter after jugular venous catheterization in an intensive care patient with sepsis. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Bira potomanyası, nadir görülen bir hiponatremi nedeni olup, ilk olarak 1972’de ağır bira içicilerde tanımlanmıştır. Biranın hipotonisitesi ve alkolün proteoliz üzerindeki süpresif etkisi sonucu oluşan dilüsyonel hiponatremi asemptomatik olabileceği gibi; bulantı, kusma, nöbet gibi semptomlara neden olabilir; koma ve ölümle sonuçlanabilir. Semptom ciddiyeti genellikle hiponatremi derecesiyle ilişkilidir. Bu bildiride amacımız ilk hastane başvurusunda 99 mmol/L sodyum değerine rağmen koopere, oriente olan olgumuzu sunmaktır. Olgu: Depresyon ve FMF dışında ek hastalığı bulunmayan 42 yaşındaki erkek hasta öksürük ve halsizlik şikayetiyle başvurduğu dış merkezde COVID-19 şüphesiyle tetkik edilmiş. PCR negatif gelen hastanın toraks tomografisindeki pnömonik infiltrasyonu nedeniyle COVID-19 öntanısıyla hastanemiz pandemi servisine sevk edilmesine karar verilmiş. Kan gazı tetkikinde sodyum değerinin 99 mmol/L olması üzerine hipertonik salin tedavisi eşliğinde hastanemize transfer edilen hastanın pandemi servisinde alınan kan gazında sodyum değeri tekrar 99 mmol/L gelince hiponatremi tedavisine devam edilmiş. Bu sırada koopere, oriente olan hastada yakın monitorizasyonla beraber kan biyokimya takibi yapılırken ani kardiyak arrest gelişmiş. Hasta, pandemi servisinde yapılan 15 dakikalık KPR sonrasında entübe şekilde yoğun bakımımıza alındı. Kan sodyum düzeyinin 24 saatte 10 mmol/L’den fazla yükseltilmemesi hedeflenerek hiponatremi tedavisine devam edildi. Yapılan tüm diğer kardiyopulmoner destek tedavilerine rağmen yoğun bakıma kabulünün 15. saatinde hasta kaybedildi. Sonuç: “Beer potomonia”, bira gibi hipotonik alkolleri fazla miktarda tüketen kişilerde protein malnütrisyonunun da eklenmesiyle görülebilen kronik bir hiponatremi sendromudur. Ciddi hiponatremisi olan hastalar, özellikle kronik hiponatreminin hızlı düzeltilmesiyle görülebilen “santral pontin myelinolizis” gibi ciddi sonuçlar nedeniyle oldukça korkulan bir hasta grubudur. Bunun yanında hiponatremi nadir de olsa ST segment değişikliklerine ve AV blok gibi kardiyak iletim defektlerine de neden olabilir. Olgumuzun GKS’nin 15, şikayetinin öksürük ve halsizlik olup pandemi döneminde klinisyenlerin COVID-19 öntanısına yoğunlaşmaları, sodyum düşüklüğünün hem dış merkez, hem hastanemiz pandemi servisine ilk kabulünde kan gazı örneklemesiyle gösterilebilmiş olması hastanın yoğun bakıma transferini geciktirmiştir. Anamnezinde özellikle hipotonik alkollerin fazla tüketimi olan hastalarda “bira potomanyası” akla getirilmelidir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Sarkopeni; iskelet kas kütlesinin, kuvvetinin ve performansının özellikle yaşlılarda ilerleyici, yaygın ve istenmeyen kaybı olarak tanımlanmıştır. Yoğun bakımda gelişen akut sarkopeni ya da eşlik eden hastalıklarla birlikte yavaş gelişen kronik sarkopeni entübe hastalarda weaning güçlüğüne, hastane ve yoğun bakım yatış gününün uzamasına ve mortalitede artışa neden olur. COVID-19 pnömonisi sırasında weaning zorluğu yaşadığımız ve eks olan olgumuzda saptadığımız sarkopeniyi tartışmayı amaçladık. Olgu: Alkol bağımlılığı nedeni ile dış merkezde tedavi olurken yüksek ateşi olan 52 yaşındaki erkek olgu (78 kg,174 cm) hastanemiz acil servisine getirildi. Toraks tomografisi COVID-19 uyumlu olduğundan servise yatırıldı. Oksijen ihtiyacı artınca 10. günde genel yoğun bakıma alındı. Bilinç açık, vital bulguları stabildi. Ateşi yoktu. Periferik oksijen satürasyonunun %81- 85 olması üzerine yüksek akımla nazal oksijen tedavisi (%100 oksijen/60 L/dk akım) başlandı. Alkol bağımlılığı açısından gastroenteroloji ve psikiyatri önerileri alındı. Yoğun bakım yatışının 24. saatinde entübe edilerek mekanik ventilatöre bağlandı. Sedasyon başlandı. Yatışının 20. gününde hasta ekstübe edildi. Beş gün ekstübe izlendi. Ancak sonra tekrar entübe edildi. Karaciğer fonksiyonlarında devam eden yükseklik nedeni ile abdominal tomografi (AT) çekildi. AT’de L3 vertebra hizasından iskelet kas kütle ölçümleri (psoas, paraspinal kaslar ve abdominal duvar kasları) yapıldı (Şekil 1). Bulunan değerin olgunun boyunun karesine olan oranının (iskelet kas kütle indeksi: 31,4 cm2/m2, erkeklerde eşik değer: 52,4 cm2/m2) düşük olması sarkopeni lehine değerlendirildi. Yatışının 31. gününde eks oldu. Sonuç: Acil servise gelişte AT olmadığı için var olan sarkopenin akut veya kronik olup olmadığı bilinmemektedir. Olgunun hastaneye gelişte kronik alkol kullanımına bağlı sarkopenik olacağı düşünülmüştür. COVID-19 enfeksiyonunun akut evresinin yaklaşık 2 hafta sürdüğü, oral alımın iştahsızlık veya anosmi nedeni ile azaldığı ve aynı zamanda hızlı bir katabolik süreç geliştiği, vücut ağırlığının yaklaşık %5-10’unun kaybına yol açtığı görülmüştür. Yoğun bakıma yatışının 25. gününde çekilen AT’de iskelet kas kütle indeksinin düşük bulunması sarkopeniyi gösterir. Ancak akut veya kronik ayrımını yaptırmaz. COVID-19 seyrinde sarkopeni gelişebileceği, eşlik eden hastalıkların varlığında sarkopeninin artabileceği, weaning güçlüğü ve mortalite artışına yol açabileceği akılda bulundurulmalıdır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Bu çalışmanın amacı, üçüncü basamak pandemi merkezi olan Ankara Şehir Hastanesi Yoğun Bakımları’nda COVID-19 gebe hastaların dönemsel özelliklerini paylaşmak. Gereç ve Yöntem: 21 Mart 2020-30 Kasım 2021 tarihleri arasında YBÜ’ye kabul edilen gebe hastaların verileri etik kurul onamı sonrası retrospektif olarak incelendi. Hastaların demografik ve klinik özellikleri üç döneme ayrılarak (Ağustos-Aralık 2020, Ocak-Haziran 2021, Temmuz-Kasım 2021) karşılaştırıldı. Bulgular: Toplam 109 gebe COVID-19 hastanın ortalama yaşı 30,5, APACHE II 9,68, gebelik haftası 28,5 idi. Hastaların %98’i tekil gebelik, %72,5’i 3. trimesterde, %92,6’sında PCR pozitif, %20,1’i delta varyantı, 5’i aşılı idi. %94,5’i dispne ile başvurdu, %45’inin IMV gereksinimi oldu, MV süresi 8,5 gün, YBÜ yatış süresi 11,6 gün idi. Yedi hastaya ECMO uygulandı, %21’inde gebelik devam etti, %49,5’ine 250 mg steroid, %34’üne anakinra, %57,8’ine antiviral verildi. Mortalite oranı %25,6’idi. Hastaların 18’i (%16,5), AğustosAralık 2020; 23’ü (%21) Ocak-Haziran 2021, 68’i (%62,4) Temmuz-Kasım 2021’de YBÜ’ye kabul edildi. Sonuç: Gebelerde de en sık başvuru semptomu COVID-19’un tipik semptomu olan dispne idi. YBÜ’ne kabul gebelik süresi ilerledikçe daha fazla idi. Uygulanan tedaviler ve pnömotoraks gibi gelişen komplikasyonlar arasında fark bulunmadı. Ancak delta varyantı son periyotta tespit edildi ve bu dönemde istatistiksel farklılık bulunmasa da YBÜ’ye kabul edilen gebelerin sayısında artış saptandı. Sonuç olarak, bu çalışmada, tüm toplumda olduğu gibi delta varyantının gebeleri de daha fazla enfekte ederek YBÜ’ye başvuru sıklığını artırdığı saptandı. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

One lung ventilation to apply the use of bronchial blockers, often preferred as an alternative to double lumen tube shown, during coronary artery bypass graft surgery. Because she had bypass with median sternotomy, mitral valve replacement achieved by thoracotomy incission and in this case the provide of one lung ventilation with bronchial blocker has been used. A lot of co-existant disease, advanced age, previous operations, the patients with successful anesthesia and surgical management can be considered risky with a planned operation was completed with the healing. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Cerrahi ve dâhili yoğun bakımlarda sepsis ve buna neden olan enfeksiyonlar daha fazla irdelenmeye başlamıştır. Ne yazık ki tanı ve tedavideki ilerlemelere rağmen, anastamoz kaçağı (AK), kolorektal kanser cerrahisinin en yıkıcı sonuçlarından biri olmaya devam etmektedir. Son zamanlarda, pek çok araştırma bu önemli komplikasyonu öngörmek ve önlemek için risk faktörlerini ve olası belirteçleri belirlemeye çalışmıştır. Bu sorunun teşhisi klinik, biyokimyasal ve radyolojik bulguların kombinasyonuna dayanırken NLR ve CRP gibi enflamatuar belirteçlerin AK'ını öngörmedeki etkisi araştırılmıştır. Bu çalışmanın amacı AK'ını öngörmede çeşitli enflamatuar belirteçlerin gücünü belirlemek ve karşılaştırmaktır. Gereç-Yöntem: Bu gözlemsel retrospektif çalışmaya, 2015-2018 yılları arasında elektif kolorektal cerrahi uygulanan 410 hasta dahil edildi. Kapsama kriterleri, yaş>18, patoloji ile kanıtlanmış kolorektal kanser ve neoadjuvan tedaviye bakılmaksızın potansiyel olarak küratif cerrahi idi. Çalışma dışı tutulan tanılar mezenter iskemi, FAP ve inflamatuar barsak hastalıklarıydı. Preoperatif ve postoperatif olarak değerlendirilmeye alınan enflamatuar belirteçler CRP, PDW, lökosit sayısı, nötrofil sayısı, lenfosit sayısı ve NLR oranı olarak belirlendi. Bu belirteçlerin aynı zamanda postoperatif- preoperatif farkları hesaplandı. Tüm parametreler için optimal cut-off değerlerini ve AUC değerlerini tanımlamak için ROC eğrisi analizi yapıldı. İstatistiksel hesaplamalar Medcalc. yazılımı kullanılarak yapıldı ve p değerinin 0.05'ten küçük olması istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi. Bulgular: Çalışmaya dahil edilen 410 hastanın %68'i erkekti ve ortalama yaş 61,1 olarak belirlendi. Toplamda 26 hastada (%6,3) AK geliştiği belirlendi ve bu hastaların sadece 12'si reopere edilmişti. AK ile morbidite ve mortalite ilişkisi istatiski olarak belirgindi (p<0.05). Demografik veriler ve tümörün tipi, yeri ve derecesi ile AK arasında belirgin ilişki saptanmadı. AK ile enflamatuar belirteçlerden CRP, NLR nötrofil sayısı farkları ilişkili iken diğer belirteçlerle ilişki gözlenmedi. Bu belirteçlerden NLR farkının en yüksek AUC değerine sahip olduğu gözlendi (0,751) ve cut-off değeri 7,62 olarak belirlendi. Bu değerdeki sensitivite 66,67 ve spesifite 78,51 idi. Sonuç: Yoğun bakım takibinde morbidite ve mortaliteyi artıran AK'ın patogenezinde lokal iskemi ve inflamasyon önemli bir rol oynadığı düşünülmektedir. AK'nın klinik sunumu sıklıkla sinsi olduğu için ciddi bir tanı gecikmesi olabilmektedir. Kesin tanı için oral ve/veya rektal kontrast madde ile çekilen BT ve endoskopik incelemeler kullanılmaktadır ancak bu hem maliyeti artırmakta hem de anastamoz ayrışmasına yol açabilmektedir. Enflamatuar belirteçlerin değerlerinde olan değişikliğin ise hem saptanması kolay hem de ekstra bir işlem gerektirmediğinden maliyeti düşüktür. Çalışmamızda NLR en yararlı belirteç olarak belirlenmiş ve postoperatifpreoperatif farkın 7,62'den büyük olması morbidite ve mortalite ile ilişkili bulunmuştur. Bu çalışmamızda gösterilmiştir ki yoğun bakım takip edilen veya servisten kabul edilen hastalarda klinik tablonun yerleşmesinden önce NLR alarm zillerini çalmaktadır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Santral Nörojenik Hiperventilasyon (SNH); toksik veya metabolik bir etyoloji olmaksızın, serebral bir bozukluk nedeniyle oluşan ve düşük PaCO2, yüksek arteryel pH ile seyreden hiperventilasyonla karakterize nadir görülen bir durumdur. Tedavisinde altta yatan neden belirlenip, bu nedene yönelik tedaviden sonuç alınıncaya kadar benzodiyazepin, propofol ve opioidlerle solunumu baskılamaya yönelik sedasyon yer almaktadır.Bu bildiride; yüksek doz sedasyonla düzeltilemeyen ileri respiratuar alkalozu olan entübe bir hastada, mekanik ventilasyon devresindeki ölü boşluğun arttırılmasıyla kan pH'sının normalize edilmesinden bahsedilecektir. Olgu: Hipertansiyon dışında ek hastalığı bulunmayan, 75 yaşındaki bayan hasta iki gün önce başlayan bilinç değişikliği nedeniyle başvurduğu acil serviste konfüzyon, orientasyonunun bozulması ve solunumunun kötüleşmesi nedeniyle entübe edildikten sonra ileri tetkik ve tedavi amacıyla yoğun bakımımıza kabul edildi. Lomber ponksiyonda, abdominal, torakal ve kraniyal tomografisinde patolojik bulgu saptanmayan hastanın, kraniyal manyetik rezonans incelemesinde lineer ve nodüler kontrastlanma artışı izlendi.Yapılan diğer ileri tetkiklerle enfeksiyöz nedenler, otoimmün vaskülitler ve kollajen doku hastalıkları dışlandı.Santral Sinir Sistemi Lenfoma (SSSL) öntanısına yönelik beyin biyopsisi planlandı.Bu sırada devam eden takipne (45-50/dk) ve ileri respiratuar alkalozu (pH:7,60 üstü) mevcut olan hastaya deksmedetomidin, remifentanil, propofol ve midazolam gibi sedatiflerle derin sedasyon uygulandı.Buna rağmen düzelmeyen respiratuar alkalozu, solunum devresine ilave devre bağlanarak ve böylece ölü boşluk ventilasyonu arttırılarak 7,35-7,45 aralığına çekildi.Hastanın tetkik ve tedavisi halen kliniğimizde devam etmektedir. Sonuç: İlk olarak akut anoksik hastalarda tariflenen SNH'nın; diffüz infiltratif lenfoma, pontin glioma, medulloblastom, ensefalit, multipl skleroz, histiyositoz ve larinks karsinomu gibi diğer bazı kronik, diffüz infiltratif durumlarda da görülebildiği daha sonraki yayınlarda bildirilmiştir. Patofizyolojisi tam bilinmemekle birlikte, beyin sapındaki inspiratuar ve ekspiratuar merkezlerin önlenemeyen şekilde uyarılması sonucu oluşan derin solukların dakikada 25'in üstünde olmasıyla karakterizedir. Bu durumda oluşan hipokapni doku oksijenasyonunu bozarken, pH'nın 7,65 üstü olduğu alkaloz durumlarında, mortalite oranı %80'i bulmaktadır. Bu nedenle; SNH hastalarında asıl tedavi altta yatan nedenin çözülmesi olsa da, alkaloz mümkün olan en kısa sürede çözülmelidir. Sedatif ajanlar bu nedenle solunumun baskılanmasında kullanılabilir. Bu olguda; mevcut tüm sedatifler, hemodinaminin izin verdiği maksimum dozda kullanılmasına rağmen pCO2:15-25mmHg, pH:7.55-7.65 arasında seyretmiştir. Mekanik ölü boşluğu ve ekshale edilen CO2'in geri solunma oranını arttırmak için mekanik ventilatörün solunum devresine ilave uzatmalar eklenmiş ve bu yolla hastanın pCO2'si 40-45 mmHg, pH'sı ise 7.35-7.45 arasında tutulabilmiştir. Hasta halen yoğun bakımımızda entübe bir şekilde takip edilmekte olup, SSSL öntanısı doğrultusunda Beyin Cerrahi Kliniği'yle birlikte beyin biyopsisi planlanmıştır. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Fahr Sendromu,bazal ganglia ve serebral kortekste kalsiyum depozitleriyle karakterize nadir görülen bir sendromdur(<1/1,000,000). Genellikle ekstrapiramidal semptomlarla tanı alan hastalar, serebellar disfonksiyon, konuşma bozuklukları, demans ve nöropsikiyatrik semptomlar da gösterebilir.Bu bildirideki amacımız yoğun bakımımızda takip ettiğimiz Fahr Sendrom'lu bir hastanın özellikle sedasyon süreci ve deksmedetomidin kullanımından bahsetmektir. Literatürde Fahr Sendromu'yla ilgili birçok yayın bulunmasına rağmen bu hastalardaki yoğun bakım takibi ve deksmedetomidin kullanımıyla ilgili yayına rastlanmamıştır. Olgu: Dört yıldır Fahr Sendromu tanısıyla takip edilen 49 yaşındaki bayan hasta, antiepileptik ilaç alımı yoluyla intihar girişimi nedeniyle acil servisten yoğun bakımımıza entübe şekilde kabul edildi.Hastanın anamnezinde depresif belirtiler nedeniyle 10 yıldır psikiyatri tarafından takip edildiği ve epilepsisinin olduğu öğrenildi.D vitamini ve kalsiyum desteği alan, antidepresan ve antiepileptik tedavi altındaki hastaya ajitasyonu nedeniyle deksmedetomidin başlandı, aktif kömür ve diyaliz uygulandı. Hipokalsemisi düzeltildi,asidozu ve genel durumunun düzeltilmesi amaçlandı.Deksmedetomidin dozu 1,5 mcg/kg/st'e kadar yükseltimesine rağmen yeterli sedasyon sağlanamayan hastaya aralıklı olarak 1 mg midazolam uygulansa da hasta kendini ekstübe etti.Tekrar entübe edilen hasta ekstremite kısıtlaması,1,5 mcg/kg/st dozunda deksmedetomidin ve aralıklı midazolam(1-2 mg) sedasyonuyla takip edildi.Devam eden süreçte ARDS ve sepsis gelişen hasta takibinin 29. gününde kaybedildi. Sonuç: Fahr Sendrom'lu hastaların yoğun bakım takibinde,özellikle idiyopatik hipoparatiroidi gibi eşlik edebilen endokrin hastalıkları nedeniyle kalsiyum düzeyleri yakından izlenmelidir. Ayrıca bu hastalar,nöropsikiyatrik semptomlarının tedavisi amacıyla yoğun ve çeşitli ilaç kullanıyor olabileceklerinden sedatif ilaçlara tolerans gösterebilirler. Diğer yandan deksmedetomidin bir α2 agonisttir. α2 reseptörler bazal ganglionlar dahil beyinde birçok alanda bulunur, en yoğun oldukları bölge ise locus coeruleus'tur.Bazal ganglionlar, locus coereleus'a yakın komşulukta olup, locus coereleus'la yoğun sinaptik ve fonksiyonel ilişki içindedir. Hastamızda serebral korteks ve bazal ganglionlarda yoğun intraserebral kalsifikasyon mevcuttu. Yani deksmedetomidinin etkisi hedef nöronlardaki kalsifikasyon nedeniyle de azalmış olabilir.Ayrıca Fahr Sendromu'nun patofizyolojisindeki muhtemel nedenlerden biri olan kalsiyum metabolizma bozukluğu da, α2 adrenoreseptörlerin kalsiyum aracılıklı nörotransmitter salınım inhibisyonunu etkilemiş ve bu reseptörler aracılığıyla gerçekleşen serebral inhibisyonu engellemiş olabilir. Sonuç olarak Fahr Sendromu olan hastalarda, deksmedetomidin etkinliği düşük olabilir.Bu hastalarda sedasyon gerekliliği olduğunda birden fazla sedatif ajana yüksek dozlarda ihtiyaç duyulabilir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: Kalp cerrahisi sonrası nörolojik hasarlanma gözlenmesi ciddi komplikasyonlardandır. Bu durum hastaların mortalite ve yoğun bakım kalış sürelerini uzatmaktadır.Bu bildiride 15 aylık bir dönemde kalp cerrahisi yapılan hastalar incelendi ve tip 1 nörolojik hasar gelişmiş hastaları değerlendirildi. Gereç-Yöntem: Hastanemizde 15 aylık bir dönemde, 1452 hastanın kalp cerrahisi geçirdiği saptandı. KABG cerrahisi 783 (%54.7) hasta, kalp kapak cerrahisi 235 hasta (%16.4), anevrizma cerrahisi 159 (%11.1) hasta ile en fazla uygulanan cerrahilerdi. Bunların içinde postoperatif dönemde aşikar nörolojik hasar gelişen 56 hasta tespit edildi. İnme, geçici iskemik atak, koma ve ensefalopatiyi içeren Tip 1 nörolojik hasarlanma postoperatif dönemde ilk klinik şupe durumunda; nöroloji ve radyoloji konsültasyonu ile değerlendirilmiş ve kayıt altına alınmıştır. Bulgular: SVO geçiren 56 hastanın yaş ortalaması 60,2 yıl olarak bulundu. Hastaların özgeçmişinde; %46.4'ünde hiperlipidemi, %39,3'ünde hipertansiyon, %17,9'unda diyabet %14.4'ünde AF mevcuttu. Hastalara uygulanan cerrahi prosedürler ise; %50'sine koroner baypas cerrahisi, %8 'sine kapak cerrahisi,%7.1'ne anevrizma,%5'ne diseksiyon, %12.5'ine ise LVAD yerleştirme cerrahisi idi. İskemik inmelerin %67.9'una ilk 24 saatte izlenirken, %16'sı 1-3 gün içinde, %5.4'ü 3-7 günde, %10.8' ise >7 günden sonra görülmüştür. Mortalite ise 26 hastada (%46.4) mevcuttu. Araştırma sonucunda hastanemizde kalp cerrahisi sonrasında aşikar nörolojik hasarlanma oranı %3.8 olarak bulundu. Literatürde bununla ilgili olarak %0,5-5,4 gibi geniş bir aralık verilmiş olup hastanemizin bu oranları literatürle uyumludur. Perioperatif nörolojik hasarlanmaya katkıda bulunan durumlar hasta ile ilişkili faktörler, intraoperatif ve postoperatif faktörler olarak sınıflanır. Hasta ile ilişki faktörlerde 60 yaş üzerinde olmak, kadın cinsiyet, preoperatif kötü sol ventrikül fonksiyonu, kritik preoperatif durum, diyabet, hipertansiyon varlığı, önceden geçirilmiş inme olarak karşımıza çıkmaktadır. İntraoperatif risk faktörlerine bakıldığında cerrahi tipine göre, aort cerrahisi ve çoklu prosedür olgularında risk daha yüksektir. Hipoperfüzyon özellikle kardiyopulmoner baypas sırasında ortaya çıkan bir diğer inme risk faktörüdür. Bu nedenle pompa sırasında yüksek perfüzyon basınçları sağlanması da nörolojik hasarı önleme teknikleri arasındadır. Acık kalp cerrahisi sonrası yaklaşık olarak olguların %19-45'inde uzamış yoğun bakım suresinin gozlenebildiği bildirilmiştir.Cok sayıdaki makalede uzamış yoğun bakım hastaların %3,5-45'inde gorulduğu belirtilmekte olup; uzamış yoğun bakım suresi ise 48 saat ile 10 gun arasında geniş bir aralıkta kabul edilmiştir. Bizim hastalarımız çoğunda uzamış yoğun bakım kalış süresi mevcuttu. SVO geçiren hastalarda, Mv süreleri ortalama 14,8 gün,yoğun bakım yatış süreleri 19,66 gün olup; geçirmeyen hastalarla karşılaştırıldığında uzun ve istatiksel olarak anlamlı idi. Sonuç: Açık kalp cerrahisi sonrası nörolojik komplikasyonlar morbidite ve mortaliteyi arttıran, yoğun bakım kalış süresini uzatan önemli bir sorundur. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Amaç: İdiyopatik Pulmoner Fibrozis (IPF); idiyopatik interstisyel pnömonilerin en sık görülen formu olup, kronik, progresif, irreversibl, nedeni bilinmeyen ve çoğunlukla ölümcül bir akciğer hastalığıdır. Genellikle 55--75 yaşlar arasında tanı alan hastalar, ortalama 3,8 yıllık bir yaşam süresi sonrası kaybedilirler. Akciğer nakli bu hastalarda beklenen yaşam süresini uzatabilen tek tedavi seçeneğidir. Ekstrakorporeal Membran Oksijenasyon (ECMO) ise terminal dönemdeki, yoğun bakımda takip edilen IPF hastalarında uygun donör adayı bekleme sürecinde köprü tedavisi olarak uygulanabilir. Bu sunumdaki amacımız yoğun bakımımızda ECMO ile takip ettiğimiz ve akciğer nakli yapılan IPF hastamızı sunmaktır. Olgu: 15 yaşında tanı alan ve progresif seyirle solunum sıkıntısı gelişen 23 yaşındaki bayan hasta, respiratuar asidoz ve hiperkarbisinin düzeltilmesi amacıyla yoğun bakımıza kabul edildi. Akciğer nakli bekleme listesindeki hasta yoğun bakımda yüksek akım oksijen tedavisine rağmen düzelmeyen respiratuar asidozu nedeniyle entübe edildi. Entübasyon sonrasında hipotansif seyreden hastaya noradrenalin desteği ve remifentanille sedasyon başlandı. Takibinde 10 dakika süren kardiyak arrest sonrası başarılı bir şekilde ressusite edilen hastaya, respiratuar asidozunun düzelmemesi (pH: 6,9) nedeniyle ECMO takıldı. Jeneralize konvülzyonu oldu, levotirasetam başlandı. ECMO takibinde hemodinamisi ve respiratuar asidozu düzelen hasta koopere ve oriente bir şekilde uyandı. Uygun organ donasyonu sonrası akciğer nakli yapılan hasta, intraoperatif dönemde başarılı bir şekilde ECMO'dan ayrıldı, postoperatif dönemde herhangi bir sorun çıkmadan operasyondan sonraki 25. günde taburcu edildi. Sonuç: IPF, diffüz, progresif, histolojik olarak olağan interstisyel pnömoni bulguları gösteren parankimal bir akciğer hastalığıdır. Tanı yaşı ortalama 66, yaşam süresi ortalama 3,8'dir. Bizim olgumuz 15 yaşında tanı almış olması ve 8 yıllık bir süre sonunda terminal döneme gelmesi yönüyle klasik IPF olgularından farklıdır. Son yıllarda akciğer nakli endikasyonları arasında IPF sıklığı oldukça artmıştır. Hızla kötüleşen olgularda ECMO gibi yeni teknolojiler akciğer nakli öncesi başarılı bir köprü tedavisi olabilmektedir. Olgumuz, preoperatif dönemdeki hızlı ve kötü seyrine rağmen; kalp cerrahisinin, göğüs cerrahisinin ve yoğun bakım ekibimizin dahil olduğu akciğer nakil grubunun multidisipliner yaklaşımıyla başarılı bir şekilde taburcu edilebilmiştir. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Copyright of Turkish Journal of Medical & Surgical Intensive Care Medicine / Dahili ve Cerrahi Yoğun Bakım Dergisi is the property of KARE Publishing and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Turkish Journal of Medical & Surgical Intensive Care Medicine / Dahili ve Cerrahi Yoğun Bakım Dergisi is the property of KARE Publishing and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Copyright of Turkish Journal of Medical & Surgical Intensive Care Medicine / Dahili ve Cerrahi Yoğun Bakım Dergisi is the property of KARE Publishing and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)