Search

Temporomandibuler eklem (TME) internal düzensizliği, diskin kondil ve glenoid fossa ile olan anormal ilişkisi olarak açıklanmaktadır. Bu rahatsızlık hastalarda subjektif olarak; kulak ve çevre bölgede ağrı, çene fonksiyonlarında zorluk, objektif olarak da; ağız açıklığında ve lateral hareketlerde kısıtlılık, ses ve deviasyon gibi belirti ve bulguların ortaya çıkmasına neden olmaktadır. Konservatif tedavilerle veya mümkün olan minimal invaziv cerrahi tedavi yöntemleriyle semptomların hafifletilmesi amaçlanır. Konservatif metodlar arasında sıklıkla kullanılan splint tedavisi internal düzensizliklerde özellikle kas hiperaktivitelerinin azaltılmasında olumlu sonuçlar vermektedir. TME internal düzensizliğin tanısı klinik muayene ile çeşitli görüntüleme metotlarının kombine kullanımıyla yapılmaktadır. Manyetik rezonans görüntüleme (MRG), internal düzensizliklerde sık olarak karşılaşılan disk deplasmanlarının tanısında tercih edilen görüntüleme yöntemidir. Kondil-disk bütünlüğünde meydana gelen dejeneratif değişiklikler, eğer hastalık başlangıç aşamasındaysa, MR görüntülerinde herhangi bir bulgu vermeyebilir. Bu nedenle kondil bölgesindeki sert dokunun patolojik durumlarını teşhis için kemik sintigrafisi ve MR kombine olarak kullanılabilir. Bu çalışmamızda amacımız TME internal düzensizliklerde uygulanan splint tedavisinin bölgede oluşturduğu olumlu ya da olumsuz değişiklikleri MR görüntülerinin yanı sıra kantitatif olarak sonuçlar elde ettiğimiz sintigrafik bulgular ile karşılaştırarak splint tedavisi konusunda literatüre katkıda bulunmaktır. Çalışmamıza TME internal düzensizliği bulguları olan (klik, ağız açmada kısıtlılık, ağrı vb) 30 hasta dahil edildi. Tüm hastalar okluzal splint ile 3 ay süresince tedavi edildi. Splint tedavisi öncesi ve 3 ay sonrası MR görüntüleri ile kemik sintigrafisi görüntüleri elde edildi. Hastaların plak öncesi ve 3 ay sonrası TME bölgesindeki, masseter ve temporal kastaki ağrı şiddetleri görsel analog skala (VAS=Visual Analogue Scale) ile belirlendi. Lateral hareketler ve interinsizal mesafeler ölçüldü. Hastaların sağ ve sol TME bölgelerindeki osteoblastik aktivite sayımları ve MR görüntüleri tedavi öncesi ve sonrası olarak değerlendirildi. Sonuç olarak temporomandibular eklem internal düzensizliklerinin tedavisinde amaçlanan, hastanın ideal fonksiyonunun (çiğneme, konuşma) ve TME’nin rehabilitasyonunun sağlanması gerçekleştirilmiştir. Ağız açma mesafelerindeki artış, kas palpasyon hassasiyetinde azalma değerleri bunu ortaya koymaktadır. Splint sonrası alınan MR görüntülerinde redüksiyonlu disk deplasmanı olan hastaların disk pozisyonlarında herhangi bir değişiklik olmadığı tespit edilse de sintigrafik görüntülerde yapılan osteoblastik aktivite sayım sonuçlarındaki azalma bölgede dejeneratif olarak değişiklik olmadığını ortaya koymaktadır. Anahtar Kelimeler : Temporomandibuler eklem internal düzensizlik, okluzal splint, kemik sintigrafisi,manyetik rezonans görüntüleme. Temporomandibular joint (TMJ) internal derangement is described as an abnormal relationship with disk-condyle and glenoid fossa. This illness can cause earache, pain, difficulty in mandibular functions as a subjective symptoms and also can lead limited mouth opening and lateral movements, clicking and deviation as objective sypmtoms in all patients. Minimum invasive surgery and conservative methods are used to ease the symtomps. Occlusal splints which is the one of conservative treatment method especially relieves pain and decreases masticator muscle hyperactivity. The internal derangement of TMJ diagnoses with combination of clinical examination and various imaging methods. Magnetic resonance imagining (MRI), frequently is a preffered imaginig method that used in the diagnosis of disk displacement. If the TMJ disorder is at the preliminary stage, degenerative changes of condyle-disk complex could not be seen on MRI. Therefore MRI and bone scinthigraphy are combined in the diagnosis of the hard tissue pathological changes of the condyle region. In this study we aimed that compare with MRI and scintigraphy findings of the splint treatment thus we contribute to literature about the efficacy of occlusal splints with quantative results. Thirty patients with signs and symtomps of TMJ internal derangement were enrolled in this study. All of the patients were treated by occlusal splint for three months. MRI and bone scintigraphy were performed before and after the treatment. For each patient with musculus(m.) temporalis, m.masstericus and TMJ pain were scored on VAS before and after occlusal splint therapy. Occlusal splint therapy was applied for three months. Interincisal distances and lateral movement were measured before and after the splint treatment. Osteoblastic activity counts and MRI of TMJ regions were evaluated before and after the splint therapy. In the conclusion, ideal function (mastication, phonation) and rehabilitation of TMJ provided after the splint treatment in all patient. Increased interincisal distances and decreased level of the muscle pain were proved this situation. On MRI, no changes were detected in patient with disk displacement after occlusal splints. However osteoblastic activity count were decreased after the treatment in all patient so that it was revelaed that there was no degenerative changes in TMJ. Keywords : Temporomandibular joint internal derangement, occlusal splint, bone scintigraphy, magnetic resonance imaging.