Search

Hepatosellüler karsinom (HCC), kansere bağlı ölüm sıralamasında ikinci sırada yer alır ve dünya genelinde sıklığı artmaktadır. Papain proteolitik bir enzimdir ve potansiyel antikanser ajanıdır. Çalışmanın amacı, papainin insan hepatom HepG2 hücre hattındaki sitotoksik etkisinin apoptoz üzerinden değerlendirilmesidir. Papainin sitotoksisitesi MTT yöntemi ile belirlendi. Papain uygulanan HepG2 hücrelerinin morfolojik değişiklikleri, akridin portakalı ve etidyum bromür (AO/EB) ikili boyaması ile değerlendirildi. Apoptotik aktivite qPCR yöntemi ile apoptoz düzenleyici kaspaz-3 ve kaspaz-9 genlerinin anlatımları ile tespit edildi. HepG2 hücrelerine 48 saat boyunca 500 µg/ml, 250 µg/ml, 100 µg/ml, 50 µg/ml, 25 µg/ml ve 10 µg/ml papain uygulaması sonucunda IC50 değeri 53 µg/ml bulundu. Apoptotik belirteçler olan kaspaz 3 ve 9 gen ifadeleri, HepG2 hücrelerinde papain uygulaması sonucunda önemli ölçüde arttı. Sonuç olarak, papain HCC tedavisi için, apoptoz düzenleyici genlerin anlatımını indükleyerek antikanser etkiye sahip olabilir., Hepatocellular carcinoma (HCC) ranks second in cancer-related death and its incidence is increasing worldwide. Papain is a proteolytic enzyme and a potential anticancer agent. The aim of the study is to evaluate the cytotoxic effect of papain in human hepatoma HepG2 cell line through apoptosis. The cytotoxicity of papain was determined by the MTT method. Morphological changes of Papain-treated HepG2 cells were evaluated by acridine orange and ethidium bromide (AO/EB) dual staining. Apoptotic activity was determined by the expression of apoptosis regulator caspase-3 and caspase-9 genes by qPCR method. As a result of the administration of 500 µg/ml, 250 µg/ml, 100 µg/ml, 50 µg/ml, 25 µg/ml and 10 µg/ml papain to HepG2 cells for 48 hours, the IC50 value was found to be 53 µg/ml. Caspase 3 and 9 gene expressions, which are apoptotic markers, were significantly increased as a result of papain administration in HepG2 cells. In conclusion, papain may have anticancer effect for HCC treatment by inducing expression of apoptosis regulatory genes.

Amaç: Eş zamanlı hepatit delta virüs (HDV) enfeksiyonu varlığı kronik hepatit B (KHB) ilişkili karaciğer hastalığının seyrini olumsuz yönde etkilemektedir. Bu çalışmada Siirt ilinde hepatit B virusu (HBV) ile kronik olarak enfekte olan hepatit gelişmiş ve gelişmemiş olgularda delta antikoru (anti-HDV) sıklığının belirlenmesi ve HDV koenfeksiyonu varlığının klinik etkilerinin irdelenmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntemler: Bu retrospektif kesitsel çalışmaya Şubat 2017-Şubat 2018 tarihleri arasında Siirt Devlet Hastanesi Enfeksiyon Hastalıkları polikliniğine başvuran Anti-HDV testi bakılmış 288’i HBV ile kronik olarak enfekte, 174’ü KHB gelişmiş toplam 462 olgu dahil edildi. HBV deoksiribonükleik asit (DNA), hepatit B “e” antijeni (HBeAg), alanin aminotransferaz (ALT), HDV ribonükleik asit (RNA) sonuçları ile siroz ve hepatosellüler karsinom (HCC) durumu ile ilgili verilere retrospektif olarak ulaşılmıştır. Çalışmaya alınan hastalar Anti-HDV pozitif (n=128) ve negatif (n=334) olmak üzere iki gruba ayrıldı. KHB, siroz ve HCC sıklığı gruplar arasında karşılaştırılmıştır. Bulgular: Toplam 462 olgunun 205’i (%44,4) kadın, 257’si erkek (%55,6) olup, medyan yaşı 37 (çeyrekler arası aralık (IQR) 26 ila 49) idi. Anti-HDV pozitifliği saptanan toplam 128 (%27,8) olgunun 32’sinde HDV RNA çalışılabilmiş ve 9’unda pozitif olarak saptanmıştır. Çalışmamızda nonsirotik ve sirotik olgulardaki anti-HDV sıklığının sırasıyla %26,2 ve %68,8 olduğu görülmüştür. Anti-HDV pozitif olgularda KHB, siroz ve HCC sıklığının Anti-HDV negatif olgulara göre anlamlı oranda yüksek olduğu görülmüştür (p=0,003, p=0,001, p=0,021). Sonuç: Bu çalışmada elde edilen verilere dayanarak, Siirt ilinde HBV ile enfekte olgularda Anti-HDV sıklığının Türkiye ortalamasının (%5,2) çok üzerinde olduğu ve Anti-HDV pozitif olguların KHB, siroz ve HCC gelişimi açısından Anti-HDV negatif olgulara oranla daha yakın izlem gerektirdiği söylenebilir.

Kronik hepatit C virüslü hastalarda başlıca ölüm nedeni olan hepatosellüler karsinom (HCC), tüm karaciğer kanseri vakalarının %90'ını oluşturmaktadır. Fakat HCV ile ilişkili HCC gelişiminin moleküler patogenezi hakkındaki bilgiler oldukça sınırlıdır. HCV-ilişkili HCC'nin moleküler patogenezinin aydınlatılması, yeni terapötik moleküler hedeflerle birlikte alternatif tanısal ve prognostik biyobelirteçlerin tanımlanması için önemli bir adımdır. Bu çalışmada, HCV ile ilişkili HCC hastalarının tümör dokularında, eşlenik komşu tümör-içermeyen karaciğer dokularına kıyasla tüm genom gen ekspresyon seviyelerindeki değişiklikler ve ilgili moleküler mekanizmalar araştırıldı. Bunun için hepatosellüler karsinom dokularının transkriptomik verilerini içeren veri setleri NCBI Gene Expression Omnibus (GEO) veri tabanında tarandı. Dahil etme kriteri, "insan kaynaklı hepatoselüler karsinomun tek kanallı gen ekspresyonu mikrodizi sinyal yoğunluğu dosyaları ve eşleştirilmiş bitişik tümör olmayan karaciğer dokuları" olarak belirlendi. CEL. uygun veri setlerinin dosyaları indirildi ve her bir veri seti Partek Genomics Suite (PGS) ile ayrı ayrı analiz edildi. Tüm veri kümeleri, RMA algoritması kullanılarak normalleştirildi. Farklı şekilde ifade edilen genler, tek Yönlü ANOVA yöntemiyle belirlendi ve ardından sonuçlar, aşağıdaki kriterlere göre filtrelendi: 1,5 0.05 ve HR>1). GSE19665, GSE12941 ve GSE69715 veri setlerinde amino asit metabolizması, sitokin-sitokin reseptör etkileşimi, ECM-reseptör etkileşimi ve TGF-beta yolu dahil olmak üzere çeşitli yolaklarda zenginleştiği tespit edilen toplam 34 ortak gen ekspresyonu değişikliği bulundu. Bu genlerden ANLN, ASPM, HMMR ve TOP2A genlerinin tümöral yukarı regülasyonu, HCV-ilişkili HCC'li hastaların genel sağkalım oranlarının azalması ile anlamlı olarak ilişkili bulundu (p1). Ayrıca bu dört genin ürünlerinin PPI analizinde birbirleriyle yakın etkileşim içinde olduğu ve esas olarak mitotik hücre döngüsü süreci ile ilgili olduğu belirlendi. Burada, HCV ile ilişkili hepatoselüler karsinomda tanısal ve prognostik biyobelirteç olma potansiyeline sahip farklı şekilde eksprese edilen genleri ve hastalığın moleküler patogenezi hakkında yeni verileri rapor ediyoruz. İleri çalışmalarda elde edilen verilerin daha geniş hasta gruplarında valide edilmesi planlanmaktadır., Hepatocellular carcinoma (HCC), the major cause of death in patients with chronic hepatitis C virus, constitutes 90% of all liver cancer cases. however, the knowledge about the molecular pathogenesis of HCV-associated HCC development is rather limited. Enlightening the pathogenesis of HCV-associated HCC is an important step for the identification of alternative diagnostic and prognostic biomarkers, together with novel therapeutic molecular targets. In this study, changes in whole-genome gene expression levels and related molecular mechanisms were investigated in tumor tissues of HCV-associated HCC patients compared to matched adjacent non-tumor liver tissues. For this, data sets containing transcriptomic data of hepatocellular carcinoma tissues were screened in the NCBI Gene Expression Omnibus (GEO) database. The inclusion criterion was determined as "single-channel gene expression microarray signal intensity files of human-derived hepatocellular carcinoma and matched adjacent non-tumor liver tissues". CEL. files of the appropriate data sets were downloaded, and each dataset was analyzed separately with the Partek Genomics Suite (PGS). All datasets were normalized using the RMA algorithm. Differently expressed genes were determined by the one Way ANOVA method and then the results were filtered according to the following criteria:1,5 0,05 ve HR>1). A total of 34 common gene expression changes enriched in various pathways including amino acid metabolism, cytokine-cytokine receptor interaction, ECM-receptor interaction, and TGF-beta pathway were found in the GSE19665, GSE12941, and GSE69715 datasets. Among these genes, the up-regulation of ANLN, ASPM, HMMR, and TOP2A genes was found to be significantly associated with the decreased overall survival rate of patients with HCV-associated HCC (p1). In addition, the products of these four genes were determined to be in close interaction with each other in PPI analysis and mainly related to the mitotic cell cycle process. Here we report the differentially expressed genes that have the potential to be diagnostic and prognostic biomarkers in HCV-associated hepatocellular carcinoma and novel data on the molecular pathogenesis of the disease. Further studies are planned to confirm these data in larger patient groups.

Tez (yüksek lisans) -- Ondokuz Mayıs Üniversitesi, 2019 Libra Kayıt No: 127406 …

Doktora Tezi., Kontrolsüz hücre büyümesi ve apopitoz direnci, kanser hücrelerini karakterize eder. Bu iki ana özellik kanser hücrelerinde, hücre proliferasyonunu ve apopitozu doğrudan kontrol eden yolları düzenleyen anahtar sinyal moleküllerinde mutasyonlar yoluyla başlatılır. Resveratrol (RSV), doğal olarak oluşan bir bitki polifenoldür, farklı hastalıklarla mücadele eden biyolojik etkilere sahip olduğu gösterilmiştir. Kardiyo-protektif, nöro-protektif, immüno-düzenleyici ve anti-kanser özellikleri olduğu bildirilmiştir. RSV'nin kanser hücre çoğalmasını inhibe ettiği, hücre döngüsü tutuklanmasını ve apopitozu indüklediği ve bu anti kanser etkilerinin, bu süreçlerde yer alan sinyal moleküllerini modüle etme kabiliyetine bağlı olduğu keşfedilmiştir. Bu çalışmada resveratrolün, dozlara göre dietilnitrosamin (DEN) ile indüklenen hepatosellüler karsinoma (HCC) karşı sıçanlarda kemopreventif etkisini araştırmayı amaçladık. HCC oluşturmak için, haftada 1 kez olmak üzere 7 hafta boyunca 100 mg/kg dozunda DEN intraperitonal (i.p.) olarak verildi. 7 hafta sonra DEN ile indüklenmiş HCC karsinomlu şıçanlara 50, 75 ve 100 mg/kg dozlarında resveratrol, yedi gün boyunca i.p. olarak verildi. 56. günün sonunda karaciğer hasarının biyokimyasal ve histopatolojik incelenmesi ve HCC insidansına yönelik olarak serum ve karaciğer örnekleri alındı. Karaciğer dokularında histokimyasal olarak hematosilen-eosin ile immünohistokimyasal olarak da Bax/Bcl-2 ve p53 ile histopatolojik değerlendirmeler yapıldı. Ayrıca uygulamaya başlamadan önce ve uygulama boyunca haftada bir tartılarak sıçanların ağırlıkları kaydedildi. Antioksidan kapasiteyi araştırmak için süperoksit dismutaz (SOD) ve glutatyon (GSH), malondialdehit (MDA) düzeyleri ölçüldü. Karaciğer hasarı göstergesi olarak da serumda gama glutamil transpeptidaz (GGT), alanin aminotransferaz (ALT), aspartat aminotransferaz (AST) ve alkalen fosfataz (ALP) seviyeleri ölçüldü. Çalışmamızda SOD, GSH ve MDA DEN+Res 100 grubunda her ne kadar istatistiksel olarak anlamlı olmasa da kontrol grubuna en yakın bulunan doz grubudur. Karaciğer enzim aktiviteleri (ALT, AST, ALP, GGT) ise kontrol grubuna göre DEN+Res 50, DEN+Res 75 ve DEN+Res 100 gruplarında artarken, DEN grubuna kıyasla azalmıştır. Sıçanların karaciğer histopatolojisinde de, DEN verilen gruplarda karaciğer portal alanlarda lenfosit infiltrasyonu, karaciğeri nodüllere ayıran ya da nodüllere ayırma eğilimi gösteren fibrozis, parankimde displastik değişiklikler, hücresel atipi ve tümör odakları gözlendi. Bax/Bcl-2 ve p53 işaretlemelerinde resveratrolün 100 mg/kg dozunda apoptotik hücrelerde istatistiksel olarak anlamlı bir artış gözlendi. Sonuç olarak; 100 mg/kg resveratrol dozunun hepatik hasarın önlenmesi ve HCC'un tedavisinde potansiyel etkili bir terapötik ajan adayı olarak kullanılabileceğini düşünmekteyiz., Uncontrolled cell growth and apoptosis resistance characterize cancer cells. These two main features are initiated in cancer cells by mutations in key signaling molecules that regulate cell proliferation and pathways that directly control apoptosis. Resveratrol (RSV) is a naturally occurring plant polyphenol that has been shown to have biological effects against various diseases. It has been reported that RSV have cardioprotective, neuroprotective, immuno-regulatory and anticancer properties. It has been discovered that RSV inhibits cancer cell proliferation, induces cell cycle arrest and apoptosis, and these anti-cancer effects are dependent on the ability to modulate signal molecules involved in these processes. In this study, we aimed to investigate the chemopreventive effect of resveratrol against to HCC induced by different doses of diethylnitrosamine (DEN) on rats. DEN was administered intraperitoneally at a dose of 100 mg/kg once weekly for 7 weeks to generate liver damage. Seven weeks later, resveratrol at doses of 50, 75 and 100 mg/kg was given intraperitoneally for seven days to rats with DEN- induced HCC carcinoma. At the end of 56 days, serum and liver specimens were collected for biochemical and histopathological investigation of liver damage and HCC incidence. Hemotoxilen-eosine and immunohistochemical (Bax/Bcl-2, p53) histopathological evaluations were performed in liver tissues. Rats body weight were also recorded before we started the application and weekly throughout the application. Superoxide dismutase (SOD), glutathione (GSH) and malondialdehyde (MDA) levels were measured to investigate antioxidant capacity. Gamma glutamyl transpeptidase (GGT), alanine aminotransferase (ALT), aspartate aminotransferase (AST) and alkaline phosphatase (ALP) levels were measured in serum as indicators of liver damage. In our study, although SOD, GSH and MDA DEN + Res 100 groups were not statistically significant, they were the closest group to the control group. Liver enzyme activities (ALT, AST, ALP, GGT) were increased in the DEN + Res 50, DEN+Res 75 and DEN+Res 100 groups compared to the control group, but decreased compared to the DEN group. When liver tissues of rats were evaluated histopathologically, lymphocyte infiltration, fibrosis which tends to differentiate into liver nodules, fibrosis which tends to separate nodules, dysplastic changes in parenchyma, cellular atypia and tumor foci were observed in the liver portal areas in the DEN-treated groups. According to the results of Bax/Bcl-2 and p53, in apoptotic cells a statistically significant increase that was observed at resveratrol 100 mg/kg dose. As a result, we believe that a dose of 100 mg/kg resveratrol can be used as a potential effective therapeutic agent candidate in the prevention of hepatic damage and in the treatment of HCC.

Liver transplantation is considered to be the most effective treatment for hepatocellular cancer (HCC) arising in the setting of cirrhosis. However, HCC recurrence remains a concern after liver transplantation. In this study, our goal was to investigate the factors associated with recurrence and survival of the patients after living donor liver transplantation. One hundred and nine patients underwent living donor liver transplantation due to hepatocellular cancer were included in the study. The average age was 55.2±7.82 (26-72) years and 89% of patients were male. Of the 109 patients, 57 (52.3%) met Milan criteria. The mean tumor size was 36.44±22.64 (5-140) mm and 55% of tumor had multifocality. Sixteen (14.7%) patients developed tumor recurrence in a mean follow up of 31.4±26.2 (4-94) months. Tumor size, poor differentiation and hepatitis B recurrence were associated with higher tumor recurrence and lower survival rate. Although tumors outside the Milan criteria were associated with high recurrence, they did not affect survival rate. The survival rate was lower in patients with tumor recurrence. Of the 109 patients, 87 (75.2%) were alive while 27 (24.8%) were deceased. The overall survival rates at first year in patients with recurrence and without recurrence were 54.27±12.89% and 85.54±4.36% respectively. In conclusion, tumor recurrence decreases patients survival rate after living donor liver transplantation performed for HCC. In order to predict both tumor recurrence and patient survival, all other tumor characters should be evaluated with the Milan criteria prior to transplantation., Karaciğer nakli, siroz zemininde gelişen hepatosellüler karsinomlarda en etkili tedavi yöntemi olarak kabul edilmektedir. Ancak nakil sonrası görülen tümör nüksü en kaygı verici sonuçtur. Bu çalışmamızda, canlı vericili karaciğer nakli sonrası karşılaşılan tümör nüksü ve hasta sağkalımına etki eden faktörler araştırıldı. Çalışmamıza hepatosellüler karsinom nedeni ile canlı vericili sağ lob karaciğer nakli olan 109 hasta dahil edildi. Yaş ortalaması 55.2±7.82 (26-72) yıl olan hastaların 57'si (%52.3) Milan kriterleri içinde idi. Ortalama tümör çapı 36.44±22.64 (5-140) mm olan hastalardaki tümörlerin %55'i mültifokal özellik göstermekteydi. Ortalama takip süresi olan 31.4±26.2 (4-94) ay içinde 16 (%14.7) hastada nüks tespit edildi. Tümörün çapı, kötü diferansiye tümör ve hepatit B nüksü olmasının hem tümör nüks riksini arttırdığı hem de sağkalımı düşürdüğü tespit edildi. Tümörün Milan kriterleri dışında olması nüks riskini arttırırken, sağkalım üzerinde etkisi görülmedi. Nüks gelişen hastalarda sağkalım oranı ve süresi daha düşük bulundu. Toplam 109 hastada; 87 hasta yaşarken (%75.2), 27 hastada ise (%24.8) ölüm gözlendi. Nüks gelişen ve gelişmeyen hastalardaki bir yıllık sağ kalım sıra ile %54.27±12.89 ve %85.54±4.36 olarak tespit edildi. Sonuç olarak, hepatosellüler karsinom nedeni ile yapılan karaciğer nakli sonrası gelişen nüks, sağkalım oranını azaltmaktadır. Tümörün hem nüks hem de sağkalıma olan etkisini belirlemek için, nakil öncesi Milan kriterleri ile birlikte tümörün diğer özellikleri de değerlendirilmelidir.

Radyolojik görüntülemenin amacı hepatosellüler karsinomu erken evrede tespit etmektir. Bunun amacı lezyonu küratif tedavi evre- sinde yakalayabilmektir. Son yıllarda özellikle küçük karsinomların erken tespit edilebilmesi için fazlaca çaba sarf edilmektedir. Bu derlemenin amacı hepatosellüler karsinomların tespiti ve tanımlanmasında ultrasonografi, bilgisayarlı tomografi, manyetik rezonans görüntüleme, radyonüklid görüntüleme, pozitron emisyon tomografi ve dijital subtraksiyon anjiografi gibi invaziv olmayan görüntü- leme yöntemlerinin etkinliğini belirlemektir., The purpose of diagnostic imaging is to detect HCC at an early stage, when curative options are available. In recent years, there have been many efforts to improve early detection of small HCC. The purpose of this review is to describe the pertinent findings of HCCs in non-invasive, diagnostic imaging, including ultrasound, computed tomography, magnetic resonance, radionuclide scanning, positron emission tomography and digital subtraction angiography imaging techniques.

Tez (doktora) -- Ondokuz Mayıs Üniversitesi, 2012 Libra Kayıt No: 73335 …

In this report, hepatocellular carcinoma in a 5-years-old female Van cat was described. Grossly, grayishwhite nodular masses of 0,1-6 cm in diameters were found in the liver, spleen, lung, kidneys, abdomen and under the skin. Microscopically, tumor cells were arranged as solid, cord-like and trabecular pattern. Neoplastic cells usually had polygonal and vesicular nuclei and had multiple mitotic figures. Immunohistochemically some tumor markers such as alpha-fetoprotein (AFP), cytokeratin, smooth muscle actin (SMA), and factor VIII-related antigen (FVIII-Rag) was also studied, and AFP and SMA were found to be positive., Bu raporda, 5 yaşlı dişi bir Van kedisinde belirlenen generalize metastazlı hepatosellüler karsinom olgusu tanimlandı. Makroskobik olarak, karaciğer, dalak, akci böbrekler, karın boşluğu ve deri altında 1mm-6 cm çapına varan, grimtırak-beyaz renkte tümöral nodüller belirlendi. Mikroskobik olarak, tümör hücreleri solid, kordon ve trabeküler yapılar oluşturmuştu. Neoplastik hücreler genellikle poligonal ve veziküler çekirdekli olup çok sayıda mitotik figürlere sahipti. Immunohistokimyasal olarak tümör markerlerinden alfa-fetoprotein (AFP), sitokeratin, düz kas aktin (SMA) ve faktör VIIl'e ilişkin antijen (FVIII-Rag) araştırıldı. Bunlardan AFP ve SMA pozitif bulundu. Tümör, makroskobik, mikroskobik ve immunohistokimyasal özelliklerine göre hepatosellüler karsinom olarak teşhis edildi.

Hepatocellular carcinoma, detected in a 4-years-old sheep, was described in the present study. Grosslygrayish-white coloured, 1.7x1.5x1cm in dimensions and well circumscribed, a solitary tumor mass were seen in the aphragmatic aspect of the right lobe of liver. Microscopically, the neoplastic cells were arranged in solid pattern. mour was diagnosed as solid, poorly differentiated hepatocellular carcinoma. Immunohistochemically, some markers, such as carcinoembryonic antigen (CEA), alpha-fetoprotein (AFP), of the intermediate filament proteinscytokeratin, and superficial antigens of hepatitis B virus was investigated, and alpha-fetoprotein (AFP) was founded be positive., Bu raporda, 4 yaşındaki bir koyunda belirlenen HSK' olgusu tanımlandı. Makroskobik olarak, karaciğerin sağ lobunda grimtırak beyaz renkte, 1,7x1,5x1cm boyutlarında ve sınırlı soliter tumoral bir kitle görüldü. Mikroskobik olarak, tümör hücreleri genellikle solid yapılar, kimi bölgelerde de hepatik kordonlar oluşturmuştu. Tümör, az diferensiye solid HSK olarak teşhis edildi. Immunohistokimyasal olarak, tümör markerlerinden alpha-fetoprotein (AFP), karsinoembriyonik antijen (CEA), sitokeratin ve hepatit B virusu yüzey antigeni (HbsAg) araştırıldı. Bunlardan AFP tümör hücrelerinde, CEA ve sitokeratin ise sadece safra kapillarında pozitif bulundu.