Search

Gebeliğin hipertansif hastalıkları; gestasyonel hipertansiyon, kronik hipertansiyon, preeklampsi ve süperempoze preeklampsi durumlardır. Bu hastalıkların hem anne hem de fetüs üzerine olumsuz etkileri vardır. Bu nedenle olguların tanı, tedavi ve takibi titizlikle yapılmalıdır. Özelikle preeklampsi, gebeliğin en çok korkulan komplikasyonlarındandır. Preeklampsinin erken tanı alması ve yakın takibi oluşabilecek komplikasyonları ve şiddetini azaltabilmektedir. Bu nedenle pek çok çalışma denenmekte, ancak çoğu çalışmanın yüksek maliyet ve entegre laboratuvar sistemlerini gerektirdiği görülmektedir. Bu çalışmada gebelerin demografik ve laboratuvar parametrelerini değerlendirerek preeklampsi ve komplikasyonları açısından erken tanı için kullanılabilecek basit, kolay ulaşılabilir ve uygulanabilir parametreleri saptaması amaçlandı. Çalışmamıza Ocak 2014- Aralık 2019 tarihleri arasında Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Kliniği'nde doğum yapmış preeklampsi, eklampsi, süperempoze preeklampsi, HELLP sendromu tanıları konulmuş olan toplam 174 gebe alındı. Olguların 18 tanesi çoğul gebelik nedeniyle, 34 tanesi de dışlama kriterleri nedeniyle çalışmadan çıkarıldı. Toplam 122 hasta çalışmaya alınmıştır. Bu gebelerin demografik özellikleri ve sistemik inflamatuvar belirteçleri retrospektif olarak değerlendirildi. Çalışmamızda elde edilen sonuçlar; • Erken başlangıçlı preeklampside, geç başlangıçlı preeklampsiye oranla daha sık olumsuz fetal komplikasyon izlenmiştir. • Düşük doğum ağırlığı ile doğmuş annelerde erken başlangıçlı preeklampsi riski, HELLP Sendromu ve trombositopeni görülme sıklığı istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde daha yüksek bulunmuştur. • Konsepsiyon mevsimi özellikle kış ve sonbahar mevsimi olanlarda erken başlangıçlı preeklampsi açısından daha riskli bulunmuştur. • Şiddetli preeklampsi grubunda daha yüksek proteinüri saptanmış olup, artan proteinüri miktarında daha sık olumsuz fetal komplikasyonlar görülmüştür. • Sistemik inflamatuvar belirteçler preeklampsi başlangıç zamanını ve preeklampsi şiddetini belirlemede anlamlı bulunmamıştır. Gestational hypertension, chronic hypertension, preeclampsia and superemposed preeclampsia are hypertensive disorders of pregnancy. These disorders have unfavorable effects on both mother and fetüs. Hence, diagnosis, treatment and follow-up should be done rigorously in these cases. Especially, preeclampsia is one of the most important complications of pregnancy. So, early diagnosis and close follow-up of preeclampsia can reduce complications and severity of the disease. For this purpose, several studies are tried, but most of these seem to require high cost and integrated laboratory systems. In this study, it was aimed to evaluate the demographic and laboratory parameters of pregnant women to determine simple, easy acceptable and applicable parameters that may be useful for early diagnosis in terms of preeclampsia and complications. A total of 174 pregnant women who were diagnosed with preeclampsia, eclampsia, superimposed preeclampsia, HELLP syndrome who delivered at Gazi University Faculty of Medicine Hospital Gynecology and Obstetrics Clinic between January 2014 and December 2019 were evaluated. Of these, 18 cases were excluded from the study because of multiple pregnancy and 34 of them due to exclusion criteria. A total of 122 patients were included in the study. Demographic features and systemic inflammatory markers of these pregnant women were evaluated retrospectively. The results of this study; • In early-onset preeclampsia, poor fetal complications were observed more frequently than late-onset preeclampsia. • The frequency of early-onset preeclampsia, HELLP Syndrome and thrombocytopenia were found to be statistically significantly higher in mothers born with low birth weight. • The conception season was found to be more risky in terms of early-onset preeclampsia, especially in those with winter and autumn seasons. • In the severe preeclampsia group, higher proteinuria was detected and poor fetal complications were observed more frequently in the increased amount of proteinuria. • Systemic inflammatory markers were not significant in determining preeclampsia onset time and severity of preeclampsia.

Fokal segmental glomerüloskleroz (FSGS) en sık görülen glomerülonefritlerden bir tanesidir. Hastaların yaklaşık %50’sinde ortalama 10 yılda son dönem böbrek yetmezliği gelişmektedir. Tedavi edilmediğinde spontan remisyon oranı %5-15 civarındadır. Kortikosteroid tedavisi alan hastaların yaklaşık %50-%70’inde tam veya kısmi yanıt alınmaktadır.Çalışmamız Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi İç Nefroloji Bilim Dalında 2008-2018 yılları arasında böbrek biyopsileri ile fokal segmental glomerüloskleroz tanısı almış hastaları kapsayan tek merkezli retrospektif kohort çalışmasıdır.Merkezimizde belirtilen yıllar arasında böbrek biyopsileri ile FSGS tanısı alan 185 hasta değerlendirmeye alındı. 185 hastadan; 125 hastada (%67,6) NOS varyantı, 21 hastada (%11,4) sellüler varyant, 23 hastada (%12,4) kollapsing varyant, 8 hastada (%4,3) tip lezyonu ve 8 hastada (%4,3) perihiler varyant olduğu görüldü. Histolojik tiplerin görülme oranları literatür verileri ile benzerdi. Verileri tam olan ve hastanemizde rutin izlemde olan 57 hasta tedavi yanıtı ve prognostik belirteçler açısından değerlendirildi. Takip eden klinisyenler tarafından 57 hastanın; 41’i primer FSGS, 16’sı sekonder FSGS kabul edilerek takip edilmişti. Bu iki grup karşılaştırıldığında; primer FSGS grubuna göre, sekonder FSGS grubunun daha ileri yaşta tanı aldığı, tanı sırasında saptanan 24 saatlik idrar protein miktarının daha düşük olduğu, VKİ ortalamasının daha yüksek olduğu ve tanı anındaki serum albümin düzeyinin daha yüksek olduğu görüldü. Ayrıca primer FSGS’de nefrotik sendrom ön planda iken, sekonder FSGS nefrotik olmayan klinik tablo ile kendini göstermişti. Primer FSGS tanılı hastalarda kortikosteroid tedavisine yanıt oranı %69,2 olarak bulundu ve literatür verileri ile benzerdi. Primer FSGS tanılı hastalarda tedavi yanıtı olan ve olmayan iki grup arasındaki temel farklar; tedavi yanıtsız grupta daha yüksek proteinüri miktarı ve daha düşük hemoglobin düzeyi olarak gözlendi. Çalışmamızda; proteinürinin şiddeti ve anemi varlığı FSGS tedavi direnci açısından olası risk faktörleri olarak saptandı. Focal segmental glomerulosclerosis is one of the most common glomerulonephrites. Approximately, %50 of patients progress to end-stage renal disease averagely within ten years. Spontaneous remission rate is about 5-15 % without treatment. About 50-70 % of patients on corticosteroid treatment reach complete or partial remission.Our study is a single centered, retrospective cohort composed of the patients diagnosed FSGS within years 2008-2018 in Gazi University Faculty of Medicine Nephrology Department.Between the years mentioned in our center, 185 patients diagnosed as FSGS with renal biopsy were evaluated. From 185 patients; NOS variant in 125 patients (67.6%), cellular variant in 21 patients (11.4%), collapsing variant in 23 patients (12.4%), type lesion in 8 patients (4.3%) and perihilar variant (%4,3) in 8 patients were seen. The rates of histological types were similar to the literature data. Fifty seven patients with complete data and routine follow-up in our hospital were evaluated for treatment response and prognostic markers. Among the 57 patients, 41 were diagnosed and followed up as primary FSGS, and 16 were diagnosed and followed up as secondary FSGS. When these two groups were compared; according to the primary FSGS group, the patients with secondary FSGS group were diagnosed at an older age, and the 24-hour urine protein levels were lower at the time of diagnosis, the higher BMI and serum albumin levels were also seen in these patients at diagnosis. Additionally, while nephrotic syndrome was in the forefront at primary FSGS, secondary FSGS showed itself with a non-nephrotic clinical picture. The rate of response to corticosteroid treatment in patients with primary FSGS was 69.2%, that is similar to the literature data. When two groups with and without response to initial therapy were compared; in the group not responding to the treatment, the amount of 24 hours urine protein was higher at the time of diagnosis and hemoglobin values were lower. In our research; severity of proteinuria and the presence of anemia were found to be possible risk factors in terms of FSGS treatment resistance

Aim:Nutritional deficiencies and metabolic syndrome (MS) is challenge in chronic kidney disease patients with peritoneal dialysis(PD). This study was planned in order to assess the nutritional status and metabolic syndrome in PD patients. Methods:This study was performed on clinically stable patients that were undergoing PD therapy. Energy and nutrient intakes were determined with consequently three days dietary record. The statement of MS was identified according to MS criteria adopted for PD patients. Results:The prevalence of MS was found 64.3%. The mean duration of PD in with-MS(35.4±25.23mo.) was lower than without-MS(44.3±30.99mo.) (p>0.05). Patients with MS had significantly greater systolic/diastolic blood pressure and lower high-density-lypoprotein cholesterol levels (HDL-C) (p, Amaç: Beslenme yetersizlikleri ve metabolik sendrom (MS), peritoneal diyaliz (PD) alan, kronik böbrek hastalarında ciddi sorunlardır. Bu çalışma PD hastalarında beslenme ve metabolik sendromu durumunu değerlendirmek amacıyla planlanmış ve yürütülmştür. Yöntem: Bu çalışma, PD tedavisi gören klinik olarak stabil hastalar üzerinde gerçekleştirildi. Enerji ve besin öğesi alımları ardışık üç günlük besin tüketim kaydı alınarak belirlendi. MS durumu, PD hastaları için uyarlanan MS kriterlerine göre tanımlandı. Bulgular: MS prevelansı %64.3 bulundu. Ortalama PD süresi MS'li hastalarda (35.4 ± 25.23 ay), MS olmayanlardan (44.3 ± 30.99 ay) daha kısaydı (p> 0.05). MS hastalarında sistolik / diyastolik kan basıncı ve HDL-C düzeyleri anlamlı derecede daha yüksekti (p

44 ÖZET Ülkemizde siroz, erişkin yaş döneminde ve erkeklerde daha fazla olmak üzere önemli bir sağlık sorunudur. Hastaların çoğunda tam, dekompanse dönemde komplikasyonlar geliştikten sonra konulabilmektedir. Çalışma grubunu oluşturan sirozluların %49.7'sinde HBVnin sorumlu olması ve hastaların %65'nin HBV ile infekte olduğunun tesbiti, bu virüsün orta yaş grubunda Türkiye'de önemli bir sağlık sorunu olarak güncelliğini koruduğunun göstergesidir. HCVnin siroz etyloj isindeki rolü %16.4 oranında bulunmuştur ve ileri yaş grubunda siroz gelişiminde önemli bir role sahiptir. HBV+HCV sirozlular tüm sirozluların %2.2'sini oluşturmaktadır. Sirozlularda HBV+HCV birlikteliği prognozu kötü yönde etkilemektedir. Alkolik siroz %11.4 oranında bulunmuştur ve 20 yıl öncesiyle karşılaştırma yapıldığında belirgin artış olduğu gözlenmiştir. Kriptojenik siroz oram %13.1 olarak saptanmıştır. HCV antikorunun rutin incelenmeye başlamasıyla önceki yıllarda tesbit edilen orana göre belirgin düşüş olduğu kaydedilmiştir. Diğer nedenlerin etyolojideki rolü daha düşük oranlarda tesbit edilmiş ve önceki yıllara göre anlamlı bir farklılık bulunmamıştır. Çalışma grubunda hepatosellüler gelişimi açısından HBV, HCV, HBV+HCV ve alkolik sirozlular arasında fark bulunmamış, kriptojenik sirozlular ise daha düşük oranda olduğu saptanmıştır. Diğer siroz gruplarında ise hepatosellüler kanser tesbit edilmemiştir. Bununla birlikte Türkiye'de HBV sirozlular hepatosellüler kanser gelişimi için en riskli grubu oluşturmaktadır. 55

In this study, acid activation and characterization studies were conducted for Ankara clay and bleaching capacity of acid activated clay samples for sunflower oil was determined. Bleaching performance was compared between commercial bleaching clay, tonsil and acid activated clay. The clay mineral was activated with hydrochloric acid HCl at three acid concentrations 1N, 3N, 5N , activation times 1h, 2h, 3h and different dry clay/acid ratios. XRD results proved that structural changes occured in the treated montmorillonites and montmorillonite peaks gradually diappearing and yielding to an amorphous montmorillonite structure with increasing acid concentration. Maximum surface area was obtained for the acid activated Ankara clay treated with 1N HCl for 3 hours. It was determined to be 849.1m /g. The chemical compositions of the solutions and clays after acid activation were determined using ICP analysis. According to the results, the SiO content and the SiO / Al O ratio increased as a result of dissolving of aluminium ions. Acid activated clays were tested for the assessment of their bleaching efficiency for sunflower oil in the laboratory. 0.5%, 1%, 1.5% bleaching earth on a weight basis were used for bleaching process. 100C bleaching temperature and 15 and 30 minutes were performed for this study. Ankara clay A1-3 having maximum surface area was selected as bleaching clay. Higher bleaching performance was obtained at 1% earth concentration, 30 minutes bleaching time and 100C bleaching temperature. The oil bleached with the acid activated Ankara clay, the peroxide value decreased to 22.4meq/kg, and the free-fatty acid content was observed to be around 0.08%. The smallest value of absorbance and maximum bleaching efficiency was found to be 0.083 and 81% for Tonsil and 0.114 and 73% for Ankara clay, respectively. At the selected bleaching point, results of lovibond red and yellow color of bleached oil was determined to be 0.8 and 20 for Tonsil, 2 and 12 for Ankara clay, respectively. Bleaching performance of Ankara clay was found to be closer to commercial bleaching clay, Tonsil., Bu çalışmada Ankara Bölgesi kilinin asit aktivasyonu ve karakterizasyonu gerçekleştirilmiş ve aktive edilen kilin ayçiçek yağındaki ağartma kapasitesi belirlenmiştir. Renk açma performansı ticari ağartma toprağı olan Tonsil ile karşılaştırılmıştır. Kil örneği hidroklorik asit ile farklı asit konsantrayonlarında 1N, 3N, 5N , aktivasyon zamanlarında 1saat, 2saat, 3 saat ve farklı asit kil oranlarında aktive edilmiştir. Artan asit konsantrasyonu ile beraber Ankara Bölgesi kilinin yapısında değişikliğin meydana geldiği, montmorillonit piklerinin yavaş yavaş kaybolmaya başladığı ve amorf bir yapının oluştuğu gözlenmiştir. Maksimum yüzey alanı 1N HCl ve 3 saat asit aktivasyon işlemi sonucunda elde edilmiş ve 849,1m /g olarak bulunmuştur. Asit aktivasyon sonrası elde edilen çözeltinin ve killerin kimyasal kompozisyonları ICP analizi kullanılarak tespit edilmiştir. Sonuçlar ışığında Si0 içeriği ve SiO / Al O oranı ise aluminyum iyonunun çözünmesine bağlı olarak artmıştır. Aktive edilen kil laboratuvarda nötralize ayçiçek yağının renk açma işlemi için test edilmiştir. Ağartma işlemi için ağırlıkça %0,5, %1, %1,5 aktive edilmiş kil kullanılmıştır. 15 ve 30 dakika işlem zamanında ve 100C ağartma sıcaklığında çalışılmıştır. Maksimum yüzey alanına sahip kil ağartma toprağı olarak seçilmiştir. %1 toprak konsantrasyonu, 30 dakika işlem zamanı ve 100C ağartma sıcaklığından elde edilen sonuç en iyi ağartma verimi vermiştir. Asit ile aktive edilmiş Ankara kili ile yapılan renk açma işlemi sonucunda yağın peroksit değeri seçilen ağartma noktasında 22,4mekv/kg 'a düşmüştür. Serbest yağ asit değeri %0,08 civarında bulunmuştur. Absorbans değeri ve renk açma verimi Tonsil için 0,083 ve %81, Ankara kili için 0,114 ve %73 sırasıyla bulunmuştur. Ayrıca lovibond kırmızı ve sarı değerleri Tonsil için 0,8 ve 20, Ankara kili için 2 ve 12 sırasıyla bulunmuştur. Ankara kilinden elde edilen renk açma verimi Tonsil ile elde edilen değere yakın bulunmuştur

Gebeliğin hipertansif hastalıkları; gestasyonel hipertansiyon, kronik hipertansiyon, preeklampsi ve süperempoze preeklampsi durumlardır. Bu hastalıkların hem anne hem de fetüs üzerine olumsuz etkileri vardır. Bu nedenle olguların tanı, tedavi ve takibi titizlikle yapılmalıdır. Özelikle preeklampsi, gebeliğin en çok korkulan komplikasyonlarındandır. Preeklampsinin erken tanı alması ve yakın takibi oluşabilecek komplikasyonları ve şiddetini azaltabilmektedir. Bu nedenle pek çok çalışma denenmekte, ancak çoğu çalışmanın yüksek maliyet ve entegre laboratuvar sistemlerini gerektirdiği görülmektedir. Bu çalışmada gebelerin demografik ve laboratuvar parametrelerini değerlendirerek preeklampsi ve komplikasyonları açısından erken tanı için kullanılabilecek basit, kolay ulaşılabilir ve uygulanabilir parametreleri saptaması amaçlandı.Çalışmamıza Ocak 2014- Aralık 2019 tarihleri arasında Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Kadın Hastalıkları ve Doğum Kliniği'nde doğum yapmış preeklampsi, eklampsi, süperempoze preeklampsi, HELLP sendromu tanıları konulmuş olan toplam 174 gebe alındı. Olguların 18 tanesi çoğul gebelik nedeniyle, 34 tanesi de dışlama kriterleri nedeniyle çalışmadan çıkarıldı. Toplam 122 hasta çalışmaya alınmıştır. Bu gebelerin demografik özellikleri ve sistemik inflamatuvar belirteçleri retrospektif olarak değerlendirildi.Çalışmamızda elde edilen sonuçlar;• Erken başlangıçlı preeklampside, geç başlangıçlı preeklampsiye oranla daha sık olumsuz fetal komplikasyon izlenmiştir.• Düşük doğum ağırlığı ile doğmuş annelerde erken başlangıçlı preeklampsi riski, HELLP Sendromu ve trombositopeni görülme sıklığı istatistiksel olarak anlamlı bir şekilde daha yüksek bulunmuştur.• Konsepsiyon mevsimi özellikle kış ve sonbahar mevsimi olanlarda erken başlangıçlı preeklampsi açısından daha riskli bulunmuştur.• Şiddetli preeklampsi grubunda daha yüksek proteinüri saptanmış olup, artan proteinüri miktarında daha sık olumsuz fetal komplikasyonlar görülmüştür.• Sistemik inflamatuvar belirteçler preeklampsi başlangıç zamanını ve preeklampsi şiddetini belirlemede anlamlı bulunmamıştır. Gestational hypertension, chronic hypertension, preeclampsia and superemposed preeclampsia are hypertensive disorders of pregnancy. These disorders have unfavorable effects on both mother and fetüs. Hence, diagnosis, treatment and follow-up should be done rigorously in these cases. Especially, preeclampsia is one of the most important complications of pregnancy. So, early diagnosis and close follow-up of preeclampsia can reduce complications and severity of the disease. For this purpose, several studies are tried, but most of these seem to require high cost and integrated laboratory systems.In this study, it was aimed to evaluate the demographic and laboratory parameters of pregnant women to determine simple, easy acceptable and applicable parameters that may be useful for early diagnosis in terms of preeclampsia and complications.A total of 174 pregnant women who were diagnosed with preeclampsia, eclampsia, superimposed preeclampsia, HELLP syndrome who delivered at Gazi University Faculty of Medicine Hospital Gynecology and Obstetrics Clinic between January 2014 and December 2019 were evaluated. Of these, 18 cases were excluded from the study because of multiple pregnancy and 34 of them due to exclusion criteria. A total of 122 patients were included in the study. Demographic features and systemic inflammatory markers of these pregnant women were evaluated retrospectively.The results of this study;• In early-onset preeclampsia, poor fetal complications were observed more frequently than late-onset preeclampsia.• The frequency of early-onset preeclampsia, HELLP Syndrome and thrombocytopenia were found to be statistically significantly higher in mothers born with low birth weight.• The conception season was found to be more risky in terms of early-onset preeclampsia, especially in those with winter and autumn seasons.• In the severe preeclampsia group, higher proteinuria was detected and poor fetal complications were observed more frequently in the increased amount of proteinuria.• Systemic inflammatory markers were not significant in determining preeclampsia onset time and severity of preeclampsia. 85

Fokal segmental glomerüloskleroz (FSGS) en sık görülen glomerülonefritlerden bir tanesidir. Hastaların yaklaşık %50'sinde ortalama 10 yılda son dönem böbrek yetmezliği gelişmektedir. Tedavi edilmediğinde spontan remisyon oranı %5-15 civarındadır. Kortikosteroid tedavisi alan hastaların yaklaşık %50-%70'inde tam veya kısmi yanıt alınmaktadır.Çalışmamız Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi İç Nefroloji Bilim Dalında 2008-2018 yılları arasında böbrek biyopsileri ile fokal segmental glomerüloskleroz tanısı almış hastaları kapsayan tek merkezli retrospektif kohort çalışmasıdır.Merkezimizde belirtilen yıllar arasında böbrek biyopsileri ile FSGS tanısı alan 185 hasta değerlendirmeye alındı. 185 hastadan; 125 hastada (%67,6) NOS varyantı, 21 hastada (%11,4) sellüler varyant, 23 hastada (%12,4) kollapsing varyant, 8 hastada (%4,3) tip lezyonu ve 8 hastada (%4,3) perihiler varyant olduğu görüldü. Histolojik tiplerin görülme oranları literatür verileri ile benzerdi. Verileri tam olan ve hastanemizde rutin izlemde olan 57 hasta tedavi yanıtı ve prognostik belirteçler açısından değerlendirildi. Takip eden klinisyenler tarafından 57 hastanın; 41'i primer FSGS, 16'sı sekonder FSGS kabul edilerek takip edilmişti. Bu iki grup karşılaştırıldığında; primer FSGS grubuna göre, sekonder FSGS grubunun daha ileri yaşta tanı aldığı, tanı sırasında saptanan 24 saatlik idrar protein miktarının daha düşük olduğu, VKİ ortalamasının daha yüksek olduğu ve tanı anındaki serum albümin düzeyinin daha yüksek olduğu görüldü. Ayrıca primer FSGS'de nefrotik sendrom ön planda iken, sekonder FSGS nefrotik olmayan klinik tablo ile kendini göstermişti. Primer FSGS tanılı hastalarda kortikosteroid tedavisine yanıt oranı %69,2 olarak bulundu ve literatür verileri ile benzerdi. Primer FSGS tanılı hastalarda tedavi yanıtı olan ve olmayan iki grup arasındaki temel farklar; tedavi yanıtsız grupta daha yüksek proteinüri miktarı ve daha düşük hemoglobin düzeyi olarak gözlendi. Çalışmamızda; proteinürinin şiddeti ve anemi varlığı FSGS tedavi direnci açısından olası risk faktörleri olarak saptandı. Focal segmental glomerulosclerosis is one of the most common glomerulonephrites. Approximately, %50 of patients progress to end-stage renal disease averagely within ten years. Spontaneous remission rate is about 5-15 % without treatment. About 50-70 % of patients on corticosteroid treatment reach complete or partial remission.Our study is a single centered, retrospective cohort composed of the patients diagnosed FSGS within years 2008-2018 in Gazi University Faculty of Medicine Nephrology Department.Between the years mentioned in our center, 185 patients diagnosed as FSGS with renal biopsy were evaluated. From 185 patients; NOS variant in 125 patients (67.6%), cellular variant in 21 patients (11.4%), collapsing variant in 23 patients (12.4%), type lesion in 8 patients (4.3%) and perihilar variant (%4,3) in 8 patients were seen. The rates of histological types were similar to the literature data. Fifty seven patients with complete data and routine follow-up in our hospital were evaluated for treatment response and prognostic markers. Among the 57 patients, 41 were diagnosed and followed up as primary FSGS, and 16 were diagnosed and followed up as secondary FSGS. When these two groups were compared; according to the primary FSGS group, the patients with secondary FSGS group were diagnosed at an older age, and the 24-hour urine protein levels were lower at the time of diagnosis, the higher BMI and serum albumin levels were also seen in these patients at diagnosis. Additionally, while nephrotic syndrome was in the forefront at primary FSGS, secondary FSGS showed itself with a non-nephrotic clinical picture. The rate of response to corticosteroid treatment in patients with primary FSGS was 69.2%, that is similar to the literature data. When two groups with and without response to initial therapy were compared; in the group not responding to the treatment, the amount of 24 hours urine protein was higher at the time of diagnosis and hemoglobin values were lower. In our research; severity of proteinuria and the presence of anemia were found to be possible risk factors in terms of FSGS treatment resistance 77

Membranöz nefropati, yetişkinlerde nefrotik sendromun en sık rastlanan sebeplerinden birisi olup, hastalarının üçte birinde spontan remisyon gözlenirken, uzun dönemde (5-15 yıl içinde) hastaların %40 -50'sinde son dönem böbrek yetmezliği gelişir. Membranöz nefropati sıklıkla idiyopatik(%75) olmakla beraber, vakaların %25'inde ise malignensi, enfeksiyonlar, ilaçlar, romatolojik bozukluklara ikincil gelişebilmektedir.Çalışmamıza Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi, İç Hastalıkları Anabilim Dalı, Nefroloji Bilim Dalında 2008 ile 2015 yılları arasındaki sürede böbrek biyopsileri ile tanı alan araştırmaya dahil edilme kriterlerini taşıyan 74 membranöz nefropati hastası dahil edildi. Hastaların 40'ı erkek(%54,1), 34'ü ise kadın(%45,9) olup, erkek/kadın oranı 1,2 olarak bulundu. Hastaların yaşları 23-75 arasında olup, yaş ortalaması 47,6±14 olarak bulundu.Vakaların 60'ı(%81) birincil membranöz nefropati, 14'ü(%19) ise ikincil membranöz nefropati olarak değerlendirmiş olup, ikincil nedenler arasında 8 hastada(%57) malignite saptanmış, literatürün aksine hematolojik maligniteler daha sık görülmüştür.KDIGO kılavuzunda da belirtildiği gibi orta ve yüksek risk grubu hastalara immünsüpresif tedavi verilmiş, düşük risk grubundaki hastalar sadece konservatif tedavi ile takip edilmiş olup, toplam 74 hastanın 56'sında(%75,7) literatürle benzer oranlarda remisyon sağlanmıştır. İmmünsüpresif tedavi olarak kortikosteroid ve siklosporin kullanımının etkin olduğu görülmekte olup, dirençli vakalarda rituksimab tercih edilebilir. Hastaların ortalama immünsüpresif tedavi alma süreleri 12±6 ay olup, tüm hastaların ortalama takip süresi 4±2 yıldır.Kadın cinsiyet, genç yaş, başlangıçta düşük serum kreatinin değerleri, başlangıçta yüksek glomerüler filtrasyon hızı, başlangıçta düşük proteinüri düzeyleri literatürle benzer olarak iyi prognostik faktörler olarak değerlendirilmiştir.Anahtar kelimeler: Membranöz nefropati, nefrotik sendrom, proteinüri Membranous nephropathy is one of the most frequent causes of nephrotic syndrome in adults. One-third of patients with spontaneous remission was observed. In the long term (within 5-15 years) in 40-50 % of patients will develop end-stage renal failure. Membranous nephropathy is often idiopathic (75%). In 25% of cases it may develop secondary to malignancies, infections, drugs and rheumatic disorders.Our study was conducted at the Gazi University Faculty of Medicine, Department of Internal Medicine, Department of Nephrology. Seventy four membranous nephropathy patients who were diagnosed between 2008 and 2015 were included in the study. Fourty patients were male (54.1%) and 34 patients were female (45.9%). The male / female rate was 1,2. The patients were between 23-75 years of age and the average age was found 47.6 ± 14.Sixty cases (81%) were considered as primary membranous nephropathy and fourteen of them (19%) were considered as secondary membranous nephropathy. Eight patients (57%) in the secondary causes were malignant. Unlike literature, hematologic malignancies were found more frequently.In moderate and high risk group, immunosuppressive treatments were given to patients as specified in KDIGO guide. Patients in the low risk group received only conservative treatments. Fifty six of patients (75.7%) had similar remission rates in the literature. Use of corticosteroids and cyclosporine as immunosuppressive therapy is effective, but rituximab can be preferred in resistant cases.The average duration of the patients receiving immunosuppressive therapy was 12 ± 6 months and mean of follow-up period of patients was 4 ± 2 years. Female sexuality, young age, low serum creatinine levels, increased glomerular filtration rate, low proteinuria levels were evaluated as good prognostic factors which is corresponded with literature.Key words: membranous nephropathy, nephrotic syndrome, proteinuria 76

Akut böbrek hastalığı (ABH) hem kronik böbrek hastalığı gelişimi, hem de mortaliteyi artırıcı etkisi nedeniyle çok önemli bir komplikasyondur. Bu nedenle, hastalara erken dönemde tanı konulması ve gereken önlemlerin alınması büyük önem taşımaktadır. Allojenik Hematopoetik kök hücre nakli (AHKHN)sonrası ABH en sık rastlanan komplikasyonlardan biridir. Bu çalışmaya Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Kemik İliği Nakli Ünitesine AHKHNyapılmak üzere yatırılmış 50 hastadahiledilmiştir. Hastalardan -7. gün, infüzyon günü (0. gün), +7, +14, +21 ve +28. günlerde kan biyokimyasal parametreleri ve kreatinin klirensi; -7. gün, infüzyon günü (0. gün), +6, +13, +20 ve +27. günlerde ise kan sistatin C ve idrar N-GAL düzeyleribakılmıştır. Ortanca 23 günlüktakipte toplam 19 hastada ABH meydana gelmiştir. AKINklasifikasyon yöntemine göre 10 hasta da Evre 1, 7 hasta da Evre 2, 2 hasta da Evre 3 ABHsaptanmıştır. Seri halde bakılan kan sistatin-C düzeyleri incelendiğinde, kan kreatinin düzeyleri ile pozitif, kreatinin klerensleri ile negatif korelasyon saptanmıştır (p

Son dönem böbrek yetmezliği tanısı ile sürekli ayaktan periton diyalizi ve aletli periton diyalizi tedavisi gören hastaların sol ventrikül hipertrofisi ve diurnal kan basıncı paterni açısından karşılaştırılmasıGazi Üniversitesi Tıp Fakültesi İç Hastalıkları Uzmanlık Tezi, Ankara, Haziran 2012Kardiyovasküler hastalıklar diyaliz hastalarındaki morbidite ve mortalitenin en önemli nedenidir. Bu nedenle diyaliz hastalarında kan basıncı kontrolü ve kardiyak fonksiyonların değerlendirilmesi büyük önem taşımaktadır. Periton diyalizinin (PD), hemodiyalize (HD) göre teoriksel avantajlarının bulunmasına karşın, rezidüel renal fonksiyonun (RRF) kaybı ile birlikte PD hastalarında artmış kardiyovasküler riski gösteren çalışmalar bulunmaktadır. Son dönem böbrek yetmezlikli (SDBY) non-dipper kan basıncı fenomeni olan hastalarda, sol ventrikül hipertrofisi (SVH) sıklığında artış görülmektedir. Aletli periton diyalizi (APD) son zamanlarda SDBY hastalarında sık tercih edilen bir tedavi şeklidir. Aletli periton diyalizi ve sürekli ayaktan periton diyalizini (SAPD), kan basıncı paterni, RRF ve SVH açısından karşılaştıran yeterli çalışma bulunmamaktadır.Bu çalışmada, PD hastalarında farklı periton diyalizi tekniklerinin kan basıncı kontrolü, diürnal kan basıncı paterni ve SVH üzerindeki etkisini göstermeyi amaçladık.Çalışmamızda elde edilen sonuçlar;?İki grup arasında cinsiyet, vücut kitle indeksi, eritropoetin ve vitamin D kullanımı, kalsiyum ve fosfor düzeyleri, diyaliz süresi, SVH sıklığı ve RRF değerleri açısından anlamlı fark bulunmadı?Yaş ortalaması, APD grubunda daha düşüktü.?Ambulatuar ortalama sistolik ve diyastolik kan basıncı ve ortalama kan basıncı (gündüz, gece ve 24 saatlik) değeri APD grubunda daha yüksek olmasına karşın bu fark anlamlı değildi.?Non-dipper kan basıncı paterni açısından iki grup arasında anlamlı fark saptanmadı.?İki grup arasında sistolik ve diyastolik kan basıncı yükü ve sol ventrikül kitle indeksi açısından anlamlı fark bulunmadı.?Sol ventrikül kitle indeksi ile ortalama sistolik ve diyastolik kan basıncı ve ortalama kan basıncı arasında (gündüz, gece ve 24 saatlik ortalama değerler) anlamlı korelasyon bulundu.?Sol ventrikül kitle indeksi ile hem gündüz hem de gece sistolik ve diyastolik kan basıncı yükü arasında anlamlı korelasyon bulundu.?Sol ventrikül kitle indeksi ile diyastolik non-dipper paterni arasında anlamlı ilişki bulundu.?Sol ventrikül kitle indeksi ile rezidüel renal fonksiyon ve hemoglobin arasında negatif korelasyon saptandı.?Rezidüel renal fonksiyon ile hemoglobin arasında pozitif korelasyon saptandı.?Çok değişkenli doğrusal regresyon analizi modellerinde, her üç modelde de SVKİ ile RRF arasında anlamlı ilişki bulundu. Ayrıca SVKİ ile SKB, DKB ve ortalama KB arasında anlamlı ilişki gösterildi.Çalışmamızda, APD ve SAPD hastaları arasında kan basıncı kontrolü, diurnal kan basıncı paterni ve SVH açısından anlamlı fark bulunmadı. Çalışmamızdan elde edilen verilere göre SDBY hastalarında SVH gelişmesinin önlenmesinde kan basıncı kontrolü ve RRF'nin korunması, PD tekniğinin tipinin seçiminden daha çok önem taşımaktadır. Comparision of left ventricular hypertrophy and diurnal blood pressure pattern in end stage renal disease patients on automated peritoneal dialysis and continuous ambulatory peritoneal dialysis.Since cardiovascular disease is the main cause of mortality in majority of dialysis patients, blood pressure control and evaluation of cardiac functions have great importance in these patients. Peritoneal dialysis (PD) has some theoretical advantages over hemodialysis, however, several studies have shown increased cardiovascular risk in PD patients after loss of residual renal function (RRF). Hypertension (HT) with non-dipper blood pressure pattern is also related with increased risk of LVH in end stage renal disease (ESRD) patients. Automated peritoneal dialysis (APD) is increasingly used in patients with ESRD. There are limited studies comparing blood pressure pattern, RRF and LVH in continuous ambulatory peritoneal dialysis (CAPD) and APD patientsIn this study we aimed to investigate the effect of different peritoneal dialysis regimens on blood pressure control, diurnal blood pressure pattern, and LVH in PD patients.Results of our study;?There was no significant difference about gender, body mass index, use of erythropoietin and vitamin D, levels of calcium and phosphate, duration of dialysis, Kt/v frequency of LVH and RRF values between the two groups.?However, mean age was significantly lower in APD compared to CAPD patients.?Ambulatory mean systolic, diastolic and mean arterial blood pressures (daytime, nighttime and 24 hour) were higher in the APD group, but this difference was statistically insignificant.?There was no difference non-dipper blood pressure rate between the two groups.?There were also no significant differences in systolic and diastolic blood pressure loads and left ventricular mass index (LVMI) between the two groups.?However, LVMI was correlated with systolic, diastolic and mean arterial blood pressure levels (mean daytime and nighttime 24 hour measurements)?Positive correlation was observed between LVMI and systolic and diastolic blood pressure loads (daytime and nighttime values)?There was a significant relationship between LVMI and diastolic non-dipper pattern.?Left ventricular mass index was negatively correlated with RRF and hemoglobin (Hb) levels?Residual renal function was found to be positively correlated with Hb levels.?İn multivariate logistic regression analysis models, there was a significant relation between LVMI and RRF in all 3 models. Also there was a positive relation between LVMI and systolic, diastolic and mean blood pressureIn this study, we found no difference in blood pressure levels, diurnal blood pressure pattern and LVH between APD and CAPD patients. According to our results, control of blood pressure and preservation of RRF are more important 75

Bu çalışmada, yoğun bakım ünitesinde yatan hastalarda RIFLE ve AKIN sınıflandırmalarına göre ABY insidansı, ABY için risk faktörlerinin araştırılması ve RIFLE ile AKIN sınıflandırmalarının karşılaştırılması planlandı. Gazi Üniversitesi Hastanesi İç Hastalıkları Yoğun Bakım Ünitesi'nde Ocak 2008 ? Temmuz 2010 tarihleri arasında yatan 396 hasta çalışmaya alındı. Hastaların YBÜ'ye yatışları sırasındaki laboratuar değerleri ve YBÜ'ye kabulleri sırasındaki glaskow koma skorlaması, ilk 24 saatteki APACHE II ve SOFA skorları ile YBÜ'de yatışları süresi boyunca hesaplanan en kötü RIFLE ve AKIN dereceleri kaydedildi. RIFLE hesaplaması için hastaların bazal sKr değerleri MDRD formülüne göre GFH 75 ml/dk olacak şekilde hesaplandı. AKIN sınıflandırması ise hastaların yatış süresi boyunca 48 saatlik periyodlar içindeki en yüksek sKr değeri yükselmesi dikkate alınarak yapıldı. RIFLE sınıflamasına göre 396 hastanın 218'inde ABY tespit edildi (Risk grubunda 44, hasar grubunda 68, yetmezlik grubunda 106 hasta). Risk grubundaki hastaların ölüm oranındaki yükseklik anlamlı değilken, hasar ve yetmezlik grubundaki hastaların ölüm oranı anlamlı düzeyde yüksekti. AKIN sınıflamasına göre 396 hastanın 182'sinde ABY geliştiği tespit edildi (evre 1'de 79, evre 2'de 13 hasta, evre 3'te 90 hasta). Evre 2 ve 3 gruplarına giren hastaların YBÜ'deki ölüm oranları anlamlı düzeyde yüksekti. RIFLE sınıflamasına göre ileri yaş, yüksek APACHE II ve SOFA skorları, düşük glaskow koma skoru, YBÜ'de uzamış kalış süresi, eşlik eden hipertansiyon varlığı, düşük bikarbonat ve pHdeğerleri ABY gelişimi için bağımsız risk faktörleri iken AKIN'a göre genç yaş, yüksek APACHE II ve SOFA skorları, uzamış YBÜ'de kalış süresi, eşlik eden hipertansiyon varlığı ve düşük pH düzeyleri ABY gelişimi için bağımsız risk faktörleri olarak belirlendi. RIFLE'in YBÜ'deki sağkalım üzerine etkisi anlamlı değilken, AKIN'ın sağkalım üzerine etkisi anlamlıydı. RIFLE ve AKIN sınıflandırmalarının hastane içi sağkalım üzerine etkileri değerlendirildiğinde, her iki sınıflandırmanın da sağkalım üzerine etkisi anlamlı olarak saptandı. Hastaların, en fazla yetmezlik ve evre 3 grubunda olması YBÜ yatış süreleri boyunca ABY'nin ilerlediğini göstermekteydi. Bunun yanında ABY gelişen hastaların mortalite oranları da yüksekti. RIFLE ve AKIN sınıflandırmalarına göre tanımalanan ABY oranları, risk faktörleri ve sağkalımüzerindeki farklılıklar; her iki sınıflandırma kriterlerindeki farklılıklardan, RIFLE için hastaların bazal sKr değerleri bilinmediğinden MDRD'ye göre her hasta için GFH 75 ml/dk olacak şekilde bazal sKr değeri alınmasından kaynaklanmaktadır. Ayrıca bu çalışmada hastaların idrar miktarlarına ulaşılamadığından sadecesKr'lerine göre ABY'nin tanımlanmış olması ABY evrelerindeki ve ABY gelişim oranlarındaki farklılığa neden olabilir. RIFLE'a göre ABY oranı daha fazla olsa da YBÜ için sağkalımı değerlendirmede AKIN daha hassas görünmektedir. In this trial, our aim was to evaluate the incidence and risk factors for acute renal failure (ARF) classified according to AKIN and RIFLE systems and to compare these classifications with each other. Totally 396 patients were recruited from Intensive Care Unit (ICU) of the Gazi University Faculty of Medicine between January 2008 and July 2010. Onadmission, for all patients laboratory values, glaskow coma scores, APACHE II and SOFA scores were evaluated. Basal creatinine levels of all patients were calculated by assuming GFR as 75 ml/min according to MDRD formula for RIFLE classification. AKIN classification was performed according to the highest increase in creatinine levels in 48 hour periods during hospitalization. Most serious AKIN and RIFLE scores were recorded. According to RIFLE classification, 218 of 396 patients were classified as ARF (44 ones in risk group, 68 ones in injury, 106 ones in failure). Patients in injury and failure groups had higher mortality rates. According to AKIN classification system, 182 of 396 patients had ARF ( 79 ones in stage 1, 13 ones in stage 2, 90 ones in stage 3). Patients in stage 2 and 3 had higher mortality rates. Advanced age, higher APACHE II and SOFA scores, lower glaskow coma scores, long lenght of stay in ICU, presence of hypertension, low bicarbonate and pH levels were detected as independent risk factors for development of ARF according to RIFLE system. Younger age, higher APACHE II and SOFA scores, long length of stay in ICU, presence of hypertension, low ph levels were detected as independent risk factors for development of ARF according to AKIN system. ICU survival was significantly related with AKIN classification but not with RIFLE classification. Hospital survival was related with both classification systems. Observation of majority of the patients with ARF into failure group and stage 3 according to RIFLE and AKIN systems respectively could be attributable to progression of ARF to severe classes in ICU stay. Additionally, the mortality rates were higher in patients with ARF. The differences in numbers of patients classified as ARF, risk factors for development of ARF and survival rates in both groups could be caused of distinct classification criteria and assumption of GFR as 75 ml/min for RIFLE system. We could not evaluate the urine output criteria because of insufficient data for urine collection for both systems. So, this could lead to discrepancy in stages and incidence of ARF. Although, ARF incidence was higher according to RIFLE system, AKIN seems more sensitive in case of ICU survival. 68

41 VI. ÖZET: Günümüzde tip 2 DM'ta mikroalbummürinin zamanında saptanması, diyabetik nefropatinin son dönem böbrek yetmezliğine ilerlemesini önlemede büyük önem taşımaktadır. Mikroalbuminürinin oluşumu ve ilerlemesinde kötü glisemik kontrol ve kontrolsüz hipertansiyon en önemli etkenler arasında kabul edilmektedir. Fakat bu faktörlerin düzeltilmesinin MAB'yi tamamen önlememesi, başta inflamasyon olmak üzere başka risk faktörlerini gündeme getirmektedir. Çalışmamızda inflamasyon belirteçlerinden hs-CRP ve fibrinojenin tip 2 DM'lu hastalarda kontrol grubuna göre daha yüksek olması ve MAB ile pozitif yönlü ilişki göstermesi, MAB ile inflamasyonun birlikteliğini gözler önüne sermektedir. HbAic, AKŞ ve PPKŞ düzeylerinin mikroalbuminürik hastalarda yüksek bulunmasına ek olarak MAB ile bu parametreler arasında korelasyon bulunması ise MAB gelişiminde glisemik kontrolün önemini bir kez daha vurgulamaktadır. Çalışmamızda immün aktivasyonla ilişkili oksidatif stesin göstergesi olan neopterin düzeyi, tip 2 DM'lu hastalarda ve sağlıklı bireylerde benzer bulunmuştur. Bu durum MAB patogenezinde rolü olduğu düşünülen oksidatif stresin neopterin aracılı gerçekleşmediğini düşündürmüştür. Çalışmamızda HS ile MAB arasında ilişki olmadığı gözlenmiştir. Yapılan çalışmalarda HS ile diyabetik nefropati arasındaki ilişki sıklıkla böbrek fonksiyon bozukluğu ile ilişkilendirilmiştir. Çalışmamızda ise hastaların tümünde böbrek fonksiyonlarının normal sınırlarda olması, MAB ile HS arasında ilişki gösterilememesinde en önemli etken olmuştur. Çalışmamızda MAB bulunan hastaların yaklaşık yansında DR bulunması ve DR bulunan hastalarda idrarla albumin atılımının daha fazla olması bu iki komplikasyonun benzer patofizyolojik mekanizma ile gelişebileceğini akla getirmektedir. 57