Search

Bu çalışmanın amacı öğrencilerin erteleme davranışlarına psikodrama grup çalışmasının etkisini incelemektir. Araştırma yarı deneysel tek gruplu ön test – son test çalışma deseni tipindedir. Araştırmanın örneklemini çalışmaya dahil olma kriterlerini karşılayan 14 gönüllü hemşirelik öğrencisi oluşturmuştur. Verilerin toplanmasında Kişisel Bilgi Formu ve Tuckman Erteleme Ölçeği kullanılmıştır. Öğrencilerin Tuckman Erteleme Ölçeği puanları, psikodrama grubu sonrası anlamlı şekilde düşmüştür(p

Travmatik yaşam olaylarının ve kayıpların etkileri kuşaklararası ve/veya kuşakaşan iletimle nesilden nesile aktarılabilmektedir. Genososyogram önemli yaşam olayları ve bağlantılarla zenginleştirilmiş bir soyağacı çalışmasıdır. Genosoyogram çalışması ile çözümlenmemiş ve tamamlanmamış travmaların izleri sürmek ve tamamlanmasını sağlamak mümkündür. Bedensel belirti bozukluğu etyopatogenezinde travmaların önemli rolü olduğu bilinmektedir. Bu olgu sunumunda, bedensel belirti bozukluğu tanılı 22 hastanın genososyogram çalışması sonuçlarının sunulması amaçlanmıştır. Hastaların çoğunluğunda çocukluk döneminde travmatik yaşantıların olduğu belirlenmiştir. Hastaların yaklaşık üçte birinde benzer bedensel belirti öyküsü, 2 hastada yıldönümü tepkileri olduğu tespit edilmiştir. Bedensel belirti bozukluğu olan hastalarda genosoyogram çalışmasının travma ve etkilerinin ayrıntılı olarak incelenmesine ve geçmiş kuşaklardan aktarılan yüklerin fark edilmesine olanak sağladığı söylenebilir. Genososyogram ile atalarımızdan aktarılan güç, umut ve yaşama bağlılık gibi olumlu öğelerin görülmesi ve hatırlanması sağlanabilmektedir. Bu konuda kapsamlı ve standardize ölçüm araçlarının kullanıldığı çalışmalara gereksinim bulunmaktadır.

Amaç: Psikodrama depresyona yol açan etmenlerle ilgilibir formülasyon yap?lmas?n? sa?lamakta, hastalar?niçgörü kazanmas?na ve iyile?mesine katk?da bulunulmaktad?r. Psikodrama grup psikoterapisi uygulamalar? ilehastalar hem grup çal??mas?n?n tedavi edici etmenlerinden, hem de psikodraman?n özgül teknik ve giri?imlerinden yararlanabilmektedir. Bu çal??mada, antidepresan kullan?m? olan depresyon hastalar?nda psikodramagrup psikoterapisi uygulama sürecinin özetlenmesi veiyile?meye katk?da bulundu?u dü?ünülen noktalar?ntart???lmas? amaçlanm??t?r. Yöntem: Çal??maya hafif-ortadüzeyde depresyonu olan 15 hasta kat?ld?, grup sürecini9 hasta tamamlad?. Bu süreçte hastalara ilaç tedavisineek olarak haftada 3'er saat olmak üzere 16 oturum gruppsikoterapisi ve psikodrama çal??mas? uyguland?.Depresyonun ?iddeti Hamilton DepresyonDerecelendirme Ölçe?i (HAM-D17) ile belirlendi. ?lk oturumda hastalar?n grup çal??mas?ndan beklentileri sorulduve yan?tlar kaydedilerek ortak bir liste olu?turuldu. Sonoturumda bu beklentilerin gerçekle?ip gerçekle?medi?ide?erlendirildi. Bulgular: Hastalar?n ba?lang?çtaki HAMD17 puan ortalamas? 13.33 (±2.39), grup sonunda 5.88(±4.01) olarak belirlendi. Grubun sonunda depresif belirti ?iddetinde anlaml? azalma tespit edildi (z=2.677,p=0.007, Wilcoxon testi). Hastalar?n grup psikoterapisive psikodramadan beklentileri gözden geçirildi. Grupsonunda hastalarda öfke kontrolünün artt???, korkular?nve gerginli?in azald???, gruptan destek gördükleri vekendilerini daha iyi tan?d?klar? tespit edildi. Sonuç:Sonuçlar?m?z psikodrama grup psikoterapisinin depresyon tedavisinde iyile?meye katk?da bulundu?unudü?ündürmektedir. Psikodrama, depresyonun olu?umunda hangi etmenlerin rol oynad???n?n anla??lmas?na vehasta taraf?ndan da fark edilen bu etmenlerin de?i?iminekatk?da bulunmu?tur

Amaç: Bu çalışmada temel amaç, mesleksel tükenmişliği azaltmada psikodrama terapisinin etkinliğini araştırmaktır. Bunun yanında mesleksel tükenmişliğin azalmasıyla beraber yaşam doyumunda artış ve depresif ruh durumu ile umutsuzluk düzeyinde bir azalmanın ortaya çıkması beklenmiştir. Yöntem: Psikodrama terapisi yöntemi ile yapılan çalışma, rehber öğretmenlerle, haftada bir, 16 oturum şeklinde ve her oturum dört saat olmak üzere yürütülmüştür. Çalışma 14 rehber öğretmenle tamamlanmıştır. Grup üyeleri psikoloji ve psikolojik danışmanlık bölümü mezunudur. Çalışma öncesi ve sonrası rehber öğretmenlerin Maslach Tükenmişlik Ölçeği (MTÖ), Yaşam Doyumu Ölçeği (YDÖ), Beck Depresyon Ölçeği (BDÖ) ve Beck Umutsuzluk Ölçeğini (BUÖ) doldurmaları sağlanmıştır. Ayrıca açık uçlu sorulardan oluşan 'Sonuç Değerlendirme Formu' kullanılmıştır. Çalışma sonrasında rehber öğretmenlerdeki değişimler ölçek puanlarının karşılaştırılması ve sonuç değerlendirme formunun yanıtları ile değerlendirilmiştir. Sonuçlar: Rehber öğretmenlerin MTÖ'den ve YDÖ'den aldıkları terapi öncesi ve sonrası toplam puanları arasındaki farkın istatiksel olarak anlamlı olduğu bulunmuştur. BDÖ ve BUÖ toplam puanlarında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılaşma görülmemiştir. BDÖ toplam puanlarında ise ön test ve son test ölçümleri arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı olmasa da, dikkate değer bir azalma görülmüştür. Tartışma: Araştırma bulguları daha önce yapılan araştırma bulguları ile birlikte tartışılıp yorumlanmıştır. Mesleksel tükenmişliği azaltmada psikodrama terapisinin kullanılabilir bir yöntem olduğu görülmüştür. Daha geniş bir rehber öğretmen grubuyla ve kontrol gruplarıyla karşılaştırma yapılacak benzer çalışmaların yararlı olacağı düşünülmektedir.

Objective: Aim of this study is to investigate the effectiveness of psychodrama therapy in reducing school counsel-ors’ occupational burnout. In addition, the increase in satisfaction with life and the reduction of depressed mood and level of the hopelessness are expected when the occupational burn out is decreased. Methods: Psychodrama therapy was conducted with school counselors, 16 sessions, and four hours in a week. Study was finalized with 14 school counselors who have either psychology or psychological counseling. School counselors are administered to fill the Maslach Burnout Inventory (MBI), The Satisfaction with Life Scale (SLS), Beck Depression Inventory (BDI) and Hopelessness Scale (HS) before and after the study. Additionally a ‘Result Evaluation Form’ containing open ended questions was used. After the study changes in the counseling teachers were evaluated by the comparison of the score of the scales and with the results of the evaluation forms. Results: A statistical significant difference was found between the pretest and posttest scores after the therapy in MBI and SLS. There was no significant difference in, BDI scores and also in HS scores. The SLS’s pretest-post test scores were not significant however; there was a remarkable reduction in the scores. Conclusions: Current findings are discussed with reference to the literature. It was found that psychodrama is an useful technique in reducing occupational burnout. Similar studies in which will include the comparison of counseling group and control group with a larger sample will be beneficial. © 2016, Cukurova University, Faculty of Medicine. All rights reserved.

Amaç: Bu çalışmada, obezitede depresyon ve anksiyete düzeyleri ile yaşam kalitesi ve benlik saygısı arasındaki ilişkinin incelenmesi amaçlandı Yöntem: Obezite tedavisi için endokrinoloji polikliniğine başvuran, beden kitle indeksi (BKI) 30 kg/m² ve üzerinde olan 52 birey çalışmaya dahil edildi. Çalışma grubu ile benzer yaş ve cinsiyete sahip, BKI'i normal olan 43 bi-rey kontrol grubunu oluşturdu. Çalışmaya katılan bireylere, Hamilton Dep-resyon Derecelendirme Ölçeği (HAM-D17), Hamilton Anksiyete Ölçeği (HAM-A), Yaşam Kalitesi Ölçeği-kısa formu (WHOQOL-Brief-TR), Coo-persmith Benlik Saygısı Ölçeği (CBSÖ), Yeme Tutum Testi (YTT) uygulandı.Bulgular: Obezitesi olan bireylerin yaş ortalaması 47,25 (±7,88) idi. Bu bireylerin çoğunluğu kadın, evli, üniversite mezunu ve kentsel yerleşimliydi. Obezitesi olan bireylerin HAM-D17, HAM-A ve YTT puanlarının kont-rol grubuna göre daha yüksek, WHOQOL-Brief-TR fiziksel alan puanının daha düşük olduğu tespit edildi. İki grup arasında CBSÖ puan ortalamaları arasında farklılık saptanmadı. Obezitesi olan grupta HAM-D17 ve HAM-A puanları ile yaşam kalitesi fiziksel alan puanı ve CBSÖ puanı arasında nega-tif; YTT puanı arasında pozitif korelasyon tespit edildi. BKI ile HAM-D17 ve HAM-A puanları arasında korelasyon saptanmadı. Sonuç: Çalışmamız, obezitesi olan bireylerde depresyon ve anksiyete dü-zeylerinin yüksek olduğunu, bu bireylerin yeme tutum ve davranışlarında sorun yaşadıklarını, özellikle fiziksel alanda yaşam kalitesinin düşük olduğu-nu göstermektedir. Depresyon ve anksiyete belirtilerinin bulunması yaşam kalitesini, benlik saygısını ve yeme tutumunu olumsuz olarak etkilemekte-dir. Sonuçlarımız, obezitesi olan bireylerde psikiyatrik destek sağlanması-nın yaşam kalitesi ve benlik saygısı üzerinde olumlu katkıları olabileceğini düşündürmektedir.

Objective: Psychiatric symptom screening tests for patients who suffer from imbalance and dizziness are generally used in majority of clinics. Symptom checklist-90 Revised (SCL-90R) is one of these tests. The aims of this study are to analyze the Turkish version of SCL-90R, compare to its short version and investigate whether if it is possible to create a short version or not. Material and Method: The sample of this study consisted of 2100 patients who admitted to tertiary care neurotology department for imbalance and dizziness. Three different SCL-90R versions as the original, Brief Symptom Inventory (BSI) and Brief Symptom checklist-18 (BSI-18) were retrospectively studied. These three tests were evaluated with regards to global severity index, totalpositive symptoms and positive symptom index. The correlation between results were compared by Pearson correlation test. Structural integrity studies were also conducted with using raw data of SCL-90R. Results: There were strong correlations among the three questionnaires. While the structural distribution of questions are consisted of 10 factors in the standard form (SCL-90), the short form (containing 49 questions) which was created from our results was found to have different structural distribution. Moreover the distribution of questions were quite different than the actual structure and the questions from different factors were grouped under different factors. The short form, which was created from our results, showed similar properties with the BSI. The internal consistency reliability test showed significance for 9 of them. Eventually, we created a short form consisting of 9 factors and 49 questions. In this state, it shows similar features with BSI and contains a similar number of questions. Conclusion: Due to the difference in structural analysis, the results obtained by the sub-scales of the questionnaires should be evaluated very carefully. We think the short form we created can be used easily since the general values resulted from it are comparable to the the original questionnaire.

Amaç: Vajinismuslu kadınlar ve onların eşlerinde cinsel sorunların sık görüldüğü uzun süredir düşünülmektedir. Bu çalışmada vajinismuslu kadınlar ve onların eşlerinin cinsel sorunlarının, vajinismus için uygulanan bilişsel davranışçı yöntemlere dayalı cinsel terapi sonrasında değişip değişmediği araştırılmıştır. Yöntem: Primer vajinis- mus nedeniyle vajinal giriş sağlayamayan 28 evli çifte bilişsel davranışçı yöntemlere dayalı cinsel terapi öncesin- de ve sonrasında Golombok Rust Cinsel Doyum Ölçeği uygulanmı?tır. Sonuç: Çalışmanın sonuçları vajinismuslu kadınların cinsel sorunlarının tedaviden sonra azaldığını göstermiştir. Vajinismuslu kadınların eşleri genel popü- lasyona göre yüksek oranlarda cinsel sorunlar göstermemiştir ve var olan sorunlar vajinismus için uygulanan cinsel terapi ile azalma göstermemiştir.

Objective: It has long been suggested that sexual problems are common in women with vaginismus and their partners or spouses. In the current study, it was determined whether or not there was a change in sexual problems of women with vaginismus and their spouses after a successful sex therapy based on cognitive behavioral methods of vaginismus. Methods: The Golombok Rust Inventory of Sexual Satisfaction was administered to twenty-eight married couples, who could not achieve vaginal penetration due to primary vaginismus, before and after sex therapy based on cognitive behavioral methods. Results: The results of our study have shown that sexual problems in women with vaginismus improve after the treatment. Furthermore, their spouses do not show a higher rate of sexual problems than the general population, and these problems generally do not decrease by sex therapy used to treat vaginismus.

Giriş: Obstrüktif uyku apne sendromu (OUAS), kardiyovasküler ve serebrovasküler komplikasyonların yanı sıra nöropsikiyatrik bozukluklara da neden olabilir. Hastaların günlük yaşamları etkilenir ve yaşam kaliteleri düşer. Bu çalışmada OUAS\'lı hastaların anksiyete ve depresyon durumlarını belirlemeyi, stresle başa çıkma yetilerini değerlendirmeyi amaçladık. Materyal ve Metod: Uyku laboratuvarımıza OUAS şüphesiyle başvuran ve polisomnografileri (PSG) yapılan olgular apne-hipopne indeksi (AHİ) değerine göre; basit horlama, hafif, orta ve ağır OUAS olarak sınıflandırıldı. Çalışmaya katılmayı kabul edenlere, hastane anksiyete ve depresyon (HAD), stresle başa çıkma ve yeti yitimi değerlendirme ölçekleri uygulandı. Bulgular: Çalışmaya 54 hasta katıldı, 41 (%75.9) hastanın OUAS\'ı, 13 (%24.1) (kontrol grubu) hastanın da sadece basit horlaması vardı. OUAS\'lıların yaş ortalaması 52.3 ± 9.2 yıl, kontrol grubunun yaş ortalaması 50.5 ± 9.9 yıl idi. Her iki grubun tüm hastalarında horlama yakınması mevcuttu. OUAS\'lı hastaların 31 (%79.5)\'i tanıklı apne, 23 (%60.5)\'ü gündüz aşırı uyku halinden (GAUH) yakınıyordu. İki grup arasında yaş, beden kitle indeksi, uyku etkinliği, HAD anksiyete ve depresyon, yeti yitimi değerleri açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmadı. Stresle başa çıkma değerlendirmesinde içe kapanmanın OUAS\'lılarda daha fazla olduğu görüldü (p= 0.031). Ayrıca, orta ve ağır OUAS\'lılarda sosyal destek arama ihtiyacının artmış olduğu saptandı. Sonuç: Stresle başa çıkmada içe kapanma ve sosyal destek arama ihtiyacının daha fazla olması nedeniyle, özellikle orta ve ağır OUAS\'lı hastalarımızda psikiyatrik bozuklukların daha fazla olduğunu bulduk.

Amaç: Bu çalışmada, şizofreni ve şizoaffektif bozuklukta medial prefrontal korteks nörokimyasal metabolit düzeylerinin araştırılması amaçlanmıştır. Yöntem: Çalışmaya 15 şizofreni (SCH), 15 şizoaffektif bozukluğu (SAD) olan hasta ve 15 sağlıklı kontrol katıldı. Medial prefrontal korteks (mPFC) N-asetil aspartat (NAA), kreatin içeren bileşikler (Cr), kolin içeren bileşikler (Cho) ve myo-inozitol (myo-I) düzeyleri proton manyetik rezonans spektroskopi (1H-MRS) ile araştırıldı. Bulgular: Gruplar arasında NAA, Cr, Cho ve myo-I düzeylerinde farklılık olduğu tespit edildi. Şizofreni hastalarında sağ ve sol mPFC NAA düzeyleri, sol mPFC Cho düzeyi kontrol grubuna göre düşük bulundu. Şizoaffektif bozukluğu olan hastalarda sağ ve sol mPFC NAA, Cho, Cr ve myo-I düzeyleri kontrol grubuna göre düşük bulundu. Şizofreni ve şizoaffektif bozukluk arasında mPFC nörokimyasal metabolit düzeylerinde fark- lılık saptanmadı. Sonuç: Bu çalışmada şizofreni ve şizoaffektif bozuklukta NAA ve Cho düzeylerinin azaldığını, dolayısıyla bu iki hastalıkta medial prefrontal bölgede nöronal canlılık ve bütünlüğün bozulduğunu, membran fosfolipid metabolizmasında düzensizlikler olduğu bulundu. Şizoaffektif bozuklukta Cr ve myo-I düzeylerinde de azalma olması bu bozuklukta medial prefrontal bölgede enerji metabolizmasında ve glial hücrelerde anormallikler olduğuna işaret etmektedir.

Amaç: Bu çalışmada, obez kadınlarda psikiyatrik tanı sıklığının ve depresif belirti şiddetinin araştırılması amaçlanmıştır. Yöntem: Çalışmaya obezite tedavisi için endokrinoloji polikliniğine başvuran, Beden Kitle İndexi (BKİ) 30 ve üzerinde olan, kronik fiziksel bir hastalığı bulunmayan 55 kadın alındı. Benzer yaş grubundan, BKİ 25 ve altında olan 55 kadın kontrol grubunu oluşturdu. Çalışmaya katılan bireylere DSM-IV tanı kriterlerine göre yapılandırılmış psikiyatrik görüşme (SCID-I) uygulandı. Depresif belirtilerin şiddeti Hamilton Depresyon Derecelendirme Ölçeği (HAM-D17) ile değerlendirildi. Bulgular: Obez grubun yaş ortalaması 41.07±10.00 yıl, kontrol grubunun 43.38±7.38 yıl olup iki grup arasında farklılık yoktu. Obez kadınlarda BKİ kontrol grubuna göre yüksek bulundu (sırasıyla 37.38±6.75, 22.45±1.83). Obez gruptaki psikiyatrik tanı sıklığının kontrol grubuna göre yüksek olduğu tespit edildi (sırasıyla %60 s=33, %9.1 s=5). Geçirilmiş psikiyatrik bozukluk sıklığı obez grupta kontrol grubuna göre yüksek bulundu (sırasıyla %45.5 s=25, %16.7 s=5). En sık konulan tanılar duygudurum bozuklukları ve anksiyete bozuklukları olarak belirlendi. Obez grupta HAM-D17 puan ortalaması kontrol grubuna göre yüksek bulundu. Sonuç: Çalışmamızda obezite nedeniyle tedavi arayışında olan kadınlarda psikiyatrik bozukluk sıklığının normal kilolu kadınlara göre yüksek olduğu belirlenmiştir. Sonuçlarımız obezite ve psikopatoloji arasındaki ilişkinin varlığını desteklemekte, tedavi arayışında olan obez kadınlarda psikiyatrik değerlendirmenin gerekli olduğunu düşündürmektedir.

Amaç: İki uçlu bozukluk ve Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Bozukluğu (DEHB) sıklıkla bir arada bulunabilen tanılardır. Çalışmanın amacı, iki uçlu I ve DEHB eştanılı iki uçlu I hastaların silik nörolojik belirtilerini kontrol grubuyla karşılaştırarak, DEHB eştanısının iki uçlu bozukluktaki etkilerini araştırmaktır. Yöntemler: Çalışmaya 60 ötimik iki uçlu I bozukluk tanılı hasta ve 33 sağlıklı kontrol alındı. Hastalara Wender Utah, Erişkin Dikkat Eksikliği Hiperaktivite Değerlendirme ölçekleri uygulandı ve Yapılandırılmış Klinik Görüşme (SCID-I) yapıldı. Gruplar, iki uçlu hastalar (s=47), DEHB eştanılı iki uçlu hastalar (s=13) ve kontrol grubu olarak sınıflandırıldı. Tümüne Nörolojik Değerlendirme Ölçeği uygulandı. Bulgular: Karmaşık motor alt testlerinden yumruk halka testi ve yumruk kenar avuç içi testi gibi tekrarlı testlerde DEHB eştanılı grup, Ozeretski gibi ardışık sıralı testlerde ise iki uçlu grup daha kötüydü. DEHB eştanılı iki uçlu grupta ilkel refleksler daha fazlaydı ve grafestezi, sterognozi testlerinde kötü performans göstermişlerdi. Sonuç: Tekrarlı testler ve ilkel refleksler gibi fronto-striatal ve talamik yolakları değerlendiren testlerin DEHB eştanılı hastalarda bozuk olması, DEHB’de bu alanın rolünü düşündürmektedir. İki uçlu hastalarda ise dorsolateral prefrontal korteksle ilişkili, daha fazla bilişsel kontrolün ve dikkatin kullanıldığı ardışık sıralı testlerde bozukluk bulundu. Bu sonuçlar iki uçlu bozukluk ve DEHB’nin patofizyolojisinin farklı alanlarla ilişkili olabileceğini ve DEHB eştanısının silik nörolojik belirtilerin şiddetini arttırabileceğini göstermektedir.

Amaç: Bu çalışmanın amacı, psöriyazis hastalarının ruhsal yakınmaları ve stresle başa çıkma becerileri üzerinde psikodrama grup çalışmasının etkisini incelemektir. Yöntem: Çalışmaya Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Dermatoloji Polikliniği'nde izlenen 10 hasta (dokuz kadın, bir erkek) katıldı. Haftada üç saat olmak üzere 18 hafta-lık grup sürecini yedi kadın hasta tamamladı. Grup başlamadan önce ve grup sonunda Beck Depresyon Ölçeği, Durumluk-Sürekli Anksiyete Ölçeği, Stresle Başa Çıkma Ölçeği uygulandı. Psöriyazis şiddeti Psöriyazis Alanı Şiddet İndeksi ile değerlendirildi. Sonuçlar: İlk değerlendirmede, hastaların belirgin düzeyde depresif belirtiler gösterdikleri, stresli durumlarla baş etmede en sık dine yönelme, duygulara odaklanma ve planlamayı kullandık-ları belirlendi. Üç hasta, hastalığı başlatan açık bir stres etkeni tanımladı, diğerleri hastalıklarının yaşamlarında karşılaştıkları güç durumların birikimi sonucunda geliştiği inancını taşıyordu. Hastaların dile getirdiği stres etkenle-ri daha çok aile ve yakın ilişkilerde yaşadıkları duygusal güçlüklerdi. Grup sonunda, başlangıca göre stresle başa çıkmada dine yönelmeyi kullanma sıklığı anlamlı ölçüde azalırken, olumlu yeniden yorumlamayı daha sık kullan-dıkları belirlendi (p0.05). Bazı hastalarda kısmi bir düzelme gözlenmekle birlikte, psöriyazis şiddetinde grup çalışması sonunda anlamlı değişiklik gözlenmedi. Tartışma: Sonuçlar, psikodrama grup çalışmasının psöriyazis hastalarında stresle başa çıkma tarzlarını olumlu yönde etkileyebileceğini düşündürmektedir.

Objective: Attention-deficit hyperactivity disorder (ADHD) is a disorder that typically first appears in childhood and has the main symptoms of inattention, overactivity, and impulsivity. Attention-deficit hyperactivity disorder and bipolar disorder are frequently comorbid and overlapping diagnoses. Although there is data describing the overlap of ADHD and bipolar disorder in childhood and youth, little is known about the comorbidity of these disorders in adulthood. In this study, our aim was to investigate comorbidity of attention deficit hyperactivity disorder in bipolar disorder and to compare several sociodemographic and clinical variables of bipolar patients with and without comorbid ADHD. Method: Sixty patients diagnosed with euthymic bipolar I disorder were enrolled in the study. Patients with bipolar disorder were observed in the outpatient setting during at least two months to ensure the existence of euthymia before the study procedures were conducted. Sociodemographic data form, Hamilton Depression, Young Mania, Wender Utah and Adult ADHD Rating Scales, and the Structured Clinical Interview for DSM-IV were applied to the participants. Socio-demographic data included variables such as age, gender, educational status, episode number, and the type of present treatment. Between group comparisons were made by using Mann-Whitney U test and Chi-square test. Results: The comorbidity rate of ADHD in our study sample with bipolar I disorder was 21.7%. There were no significant differences between with and without comorbid ADHD groups in terms of their age, gender, and educational level. Comorbid ADHD patients were smoking more cigarettes than those without comorbid ADHD. In addition, the number of their total episodes and manic episodes were relatively higher in the comorbid ADHD group. Conclusions: The results suggest that ADHD is a common comorbidity in adult bipolar patients. The existence of high rates of comorbidity leads to important diagnostic and therapeutic complications. Further study is needed to clarify the impact of ADHD on clinical outcomes of adult bipolar patients and to provide guidelines for therapeutic approaches.

Gelişmekte olan ülkelerde, kontrollü satılması gereken ilaçlara kolay ulaşımı sağlayan sağlık politikaları, tedavi için kullanılan ilaçların bağımlılık problemi oluşturmasına neden olabilir. Benzodiazepinler yaygın olarak reçete edilen kontrole tabi ilaçlardır. Bu çalışmada tedavi amacıyla lorazepam kullanmaya başlayan, ilacın kolay ulaşılabilirliği nedeni ile tolerans ve yüksek doz bağımlılığı gelişen bir olgu tanımlandı. Olgu ilaca kolay ulaşabildiği yaklaşık 6 aylık dönemde 220 mg/gün’e kadar kademeli olarak artan dozda lorazepam kullanmış olup; ilacı bulmakla ilgili güçlüklerden sonra, kendisi kademeli olarak azaltıp kesmeye çalışmıştır. Ortaya çıkan yoksunluk semptomları nedeniyle acil servise başvurmuştur. Hastada şiddetli huzursuzluk, nefes açlığı, terleme, baş ağrısı, kaygı, aşırı uyarılmışlık ve uykusuzluk mevcut olmasına rağmen nöbet veya yaşamı tehdit eden bir semptom gelişmedi. Çekilme semptomları ikinci günde başarı ile kontrol edildi. Hasta yatarak arındırma ve sürdürüm tedavisini reddedince, dördüncü günde kendi isteği ile taburcu edildi. Sonuç olarak, gelişmekte olan ülkelerde ilaçlara kolay ulaşımı sağlayan sağlık politikaları, kişilerin bağımlılık potansiyelini önemli düzeyde etkileyebilir

Amaç: Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Psikiyatri Polikliniği'ne 1 yıllık süre içinde başvuran hastaların tanı dağılımlarının yaş ve cinsiyetle ilişkisinin araştırılması amaçlanmıştır. Yöntem: Ocak-Aralik 2002 tarihleri arasında polikliniğe başvuran hastaların kayıtlarının incelenmesi ile elde edilen veriler değerlendirildi. Bulgular: Hastaların %68.1'i kadın, %31.9'u erkekti. Yaş ortalaması 37:13±4.98 yıl olarak bulundu. Başvuruların %55i 37 yaş altındaydı. DSM-IV ölçütlerine göre, duygudurum bozuklukları %40.9, anksiyete bozuklukları %38.5, somatoform bozukluklar %11.4 ve psikotik bozukluklar %5.1 oranında izlenmiştir. Cinsiyet açısından, psikotik bozukluklar ve somatoform bozukluklar anlamlı olarak kadınlarda fazlaydı. Anksiyete bozuklukları, duygudurum bozuklukları ve somatoform bozuklukları 37 yaş üstü grupta daha sık izlenirken, psikoz 37 yaş altı grupta daha sıktı. Hastalara reçete edilen antidepresan ilaçlar arasında serotonin geri alım inhibitörleri ilk sırayı almaktaydı. Tartışma: Çalışmamızda başvuranların çoğu kadındı. Kadınların yüksek başvuru oranları, daha çok psikiyatrik yardım arama davranışıyla açıklanabilir. En sık konulan tanılar duygudurum ve anksiyete bozukluklarıydı. Bu hastalık gruplarının yaygın olduğu birçok araştırmada gösterilmiş olup, bulgularımız bu çalışmalarla uyumludur. Çalışmamızda, SSRI'ların ve a tipik antipsikotiklerin sık reçete edilmesi, diğer çalışmalarla benzer olarak kullanım kolaylıkları ve yan etkilerinin azlığı nedeniyle olabilir. Sonuç olarak, polikliniğimizde psikiyatri hizmetini kadın ve gençlerin daha fazla kullandıkları izlenmiş olup, duygudurum ve anksiyete bozukluğu olan hastalar daha yüksek oranda yardım arayışında bulunmuşlardır.

Amaç: Bu çalışmada, doğal ve cerrahi menopozlu kadınların; depresyon ve anksiyete düzeyleri ile cinsel doyum açısından karşılaştırılması amaçlanmıştır. Yöntem: Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Kadın Hastalıkları ve Doğum polikliniğine başvuran 36 doğal, 35 cerrahi menopoz olmak üzere toplam 71 kadın çalışmaya alınmıştır. Doğal menopoz için en az bir yıldır adet görmeme, cerrahi menopoz için en az 3 ay önce bilateral ooferektomi yapılma koşulu aranmıştır. Değerlendirmede sosyodemografik veri formu, Hamilton Depresyon (HAM-D) ve Hamilton Anksiyete (HAM-A), Golombok Rust Cinsel Doyum Ölçeği (GRCDÖ) kullanılmıştır. Bulgular: Her iki grupta hafif düzeyde depresyon (doğal ve cerrahi menopoz sırasıyla 7.91 5.83, 8.11 6.88) ve anksiyete (doğal ve cerrahi menopoz sırasıyla 14.93 10.36, 13.49 10.58) tespit edilmiştir. Doğal ve cerrahi menopoz grupları arasında depresyon, anksiyete düzeyleri ile cinsel doyum puanları açısından farklılık olmadığı saptanmıştır (p>0.05). Korelasyon analizinde cerrahi menopoz grubunda cinsel doyumun depresyon ve anksiyete düzeylerinin olumsuz olarak etkilendiği belirlenmiştir (p

Kanserli hastalarda özellikle depresyon ve anksiyete gibi psikiyatrik bozukluklar yüksek oranlardadır. Bu bozukluklar tedavi edilmediği zaman tedavi uyumunda bozulma, hastanede kalış sürelerinde artış ve yaşam kalitesinde bozulma olabilir. Bu prospektif çalışmada kanserli hastalarda psikiyatrik bozuklukların sıklığı ve bu sıklığa etkili olabilecek etmenlerin belirlenmesi amaçlanmıştır. Yöntem: Onkoloji, dahiliye, kadın doğum ve genel cerrahi bölümlerinde tedavi gören 150 kanser hastası çalışmaya alındı. Psikiyatrik tanılar DSM-IV için yapılandırılmış klinik görüşme (SCID- l) ile kondu. Ayrıca tüm hastalar Genel Sağlık Anketi (GSA) ve Hastane Anksiyete Depresyon ölçeği (HAD) ile değerlendirildi. Bulgular: Kanser hastalarının %28.7'si bir DSM-IV Eksen l tanısı almıştır. Depresif duygudurum ile giden uyum bozukluğu (%14) ve majör depresif bozukluk (%11.3) en sık karşılaşılan tanılar olarak belirlendi. Psikiyatrik bozukluklar, kadınlarda, hastalığını bilenlerde, geçirilmiş psikiyatrik bozuklukluğu ve stres etmeni olanlarda fazlaydı. Sonuç: Bu çalışmada kanser hastalarında en fazla depresif duygudurum ile giden uyum bozukluğu ve majör depresif bozukluğun bulunduğu, özkıyım düşüncelerine de sık rastlandığı saptanmıştır. Hastanede yatma, kadın cinsiyeti, hastalığın bilinmesi, geçirilmiş psikiyatrik bozukluk ve stres etmenleri psikiyatrik bozukluklar için önemli risk etmenleridir. Bu sonuçlar, kanser hastalarında tıbbi tedavinin yanı sıra, psikiyatrik sorunların tanınması ve uygun yaklaşımların sağlanmasının önemini ortaya koymaktadır. Ayrıca çalışmamızda kanser hastalarında psikiyatrik bozuklukları tarayabilecek GSA ve HAD'nin etkinliği de belirlenmiştir.

Amaç: Panik bozukluğu, sıklıkla yeti yitimine neden olan ve özkıyım düşünceleri riskini artıran yaygın bir bozukluktur. Çalışmamızda panik bozukluğu olan hastalarda özkıyım düşünceleri ve depresif belirtiler araştırılmıştır, yöntem: Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Psikiyatri Polikliniği'ne başvuran ve DSM-IV tanı kriterlerine göre panik bozukluk tanısı alan 85 hasta çalışma grubunu oluşturdu. Özkıyım düşüncelerinin varlığı ile sosyodemografik değişkenlerin, depresif belirtilerin, agorafobinin ve stres etmenlerinin ilişkisi incelendi. Bulgular: Panik bozukluğu olan hastaların çoğunluğunun kadın (%62.4), evli (%80) ve ilkokul mezunu (%36.5) olduğu saptandı. Hastaların %16.5'nde agorafobi ile birlikte panik bozukluk, %17.6'sında özkıyım düşünceleri mevcuttu, %24.7'sine depresif belirtiler eşlik etmekteydi. Özkıyım düşünceleri ile depre-sif belirtiler ve agorafobili panik bozukluğu ilişkili bulundu. Uepresif belirtileri olan hastalarda stres etmenleri anlamlı oranda daha fazlaydı. Tartışma: Çalışmamızda panik bozukluğunda özkıyım düşüncelerinin sık görüldüğü ve bu hastaların önemli kısmında depresif belirtilerin bulunduğu saptandı. Panik bozukluğu hastalarında eşlik eden depresif belirtiler ve agorafobi özkıyım riskini yükselten bir etken olarak dikkati çekmektedir.

Anoreksiya nervoza temel olarak genç kızları etkileyen bir yeme bozukluğudur ve daha yaygın olarak batılılaşmış ülkelerde görülür. Bu bozukluk sosyokültürel olarak ileri toplumların bir sorunu olmasına karşın, ülkemizin de içinde bulunduğu gelişmekte olan toplumlarda da sıklığı hızla artmaktadır. Anoreksiya nervozanın sağaltımında yaşanılan güçlükler klinisyenleri hastalığı daha iyi anlamaya yöneltmektedir. Anoreksiya nervozanın oluşumunda birçok farklı etmenin rol oynadığı iyi bilinmektedir, psikodinamik etkenler de oldukça önemlidir. Sonuçta toplumsal ve ailesel etkileşimler de anoreksiya nervoza gelişiminde rol oynamaktadır. Bu gerçeklerin ışığında ilaç sağaltımı ile birlikte psikoterapi, bozukluğun sağaltımında kullanılabilir. Bu makalede, bir olgu temelinde, anoreksiya nervoza'nın psikodinamiği ile birlikte süreci ve tanımlayıcı özellikleri tartışıldı. Bu olgunun sağaltımında ilaçlarla birlikte psikodrama tekniklerinin yararlı olacağı düşünüldü. Bu yöntemle hasta, bozuk olan kişilerarası ilişkilerini fark etmiş ve düzeltmiştir. Böylece duygusal ve bilişsel içgörü kazanmıştır.

Anorexia nervosa in an eating disorder that primarily affects female adolescents and is more commonly seen in westernized countries. Although it is a sociocultural problem of developed societies, nowadays it is also increasing rapidly in developing cultures such as Turkey. Difficulties in the treatment of anorexia nervosa have directed clinicians to understand the disorder better. Although it is well known that various factors play a role in the etiology of anorexia nervosa, psychodynamic factors also have considerable importance. In addition, social and familial interactions contribute to the development of anorexia nervosa. In the light of these facts, treatment with psychotherapy and pharmacotherapy might be used to cure this disorder. In this article, the definitive features and process of anorexia nervosa along with its psychodynamics were discussed on the basis of a case. In the treatment of the patient, psychodrama techniques with drugs were thought to be useful. The patient became aware of the unfavourable relationship and improved by the use of this method. Thus she gained emotional-cognitive insight.

Amaç: Üniversite öğrencilerinde depresyon sık rastlanan bir bozukluk olup üretime ve yaşam kalitesine olumsuz etkileri nedeniyle toplumsal sağlık sorunu olarak görülmektedir. Çalışmada öğrencilerin sosyodemografik durumları ve sorun alanlarıyla depresif belirtilerin ilişkisi araştırılmıştır. Yöntem: Araştırma grubu tabakalı rastgele örneklem yoluyla fakültelere ve sınıflara göre orantılı olarak alınmışlardır. Çalışmaya katılan 504 öğrencinin 296'sı erkek, 208'i kadındır. Veriler anket yöntemiyle toplanmış, depresyon düzeyini saptamak için Beck Depresyon Ölçeği kullanılmıştır. Sonuçlar: Depresif belirtiler ile ailelerin üniversite masraflarını karşılama gücü, ders başarısı, fakülte ve sınıf düzeyi arasında anlamlı ilişki bulunmuştur. Öğrenciler, sosyal yaşam ve tesis eksikliğini, eğitim sisteminin ve kalitesinin yetersizliğini, ekonomik sıkıntılarını sorun alanları olarak belirtmişlerdir. Ekonomik ve arkadaşlar arası problemlerle depresif belirtiler arasındaki ilişki istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur.

Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi (PAÜTF) Hastanesinde bir yıllık süre içinde psikiyatri bölümünce verilen konsültasyon hizmetlerinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Çalışma döneminde hastanenin acil, poliklinik ve yatan hastaları için psikiyatri bölümünden istenen konsültasyon istekleri ayrıntılı olarak kaydedildi. Daha sonra hasta dosyalarından, önerilen sağaltımın uygulanıp uygulanmadığı ve çıkış özetinde psikiyatrik tanının belirtilip belirtilmediği araştırıldı. Diğer bölüm hekimlerine, psikiyatri ile ilgili düşünceleri ve işbirliğine yönelik önerilerini araştıran bir anket formu verildi. Çalışma süresi içinde 106 hasta konsültasyon hizmeti aldı. Konsültasyon istenme oranı % 0.18 bulundu. Konsültasyon istenen hastaların yatış süresi (14.8 gün), hastanedeki ortalama yatış süresinden (7,5 gün) uzun olarak saptandı. Konsültasyonların, yatan hastalar için daha çok "tıbbi soruna eşlik eden ruhsal sorunların değerlendirilmesi", acile başvuranlar için ise "hastanın temel sorununun değerlendirilmesi" amacıyla istendiği belirlendi. Yatan hastalarda tıbbi duruma bağlı mental bozukluk tanısı diğer birimlerden daha fazlaydı. Hekimlerin çoğunluğu, psikiyatri kliniği ile işbirliğine olumlu yanıt vermişlerdir. Sonuçlar bize etkinliklerimizin gözden geçirilerek yeni programların oluşturulması ile ilgili ipuçları vermektedir.