Search

Amaç: Şalazyon tedavisinde lezyon içine yapılan triamsinolon asetonid enjeksiyonunun etkinliğini ve güvenilirliğini değerlendirmek.Gereç ve Yöntemler: En az bir ay süren konservatif ve medikal tedaviye yanıt vermeyen orta (3-7 mm) ve büyük boyutlarda (>7 mm) primer şalazyonu olan 20 göz retrospektif olarak incelendi. Lezyonların içine 0.1-0.2 mL triamsinolon asetonid (40 mg/mL) enjekte edilerek, enjeksiyondan önce ve enjeksiyondan sonraki ikinci hafta, birinci ay, ikinci ay, üçüncü ay lezyon boyutları ve komplikasyonlar kaydedildi.Bulgular: Enjeksiyon sonrası ikinci hafta kontrollerinde 17 (%85) hastada lezyon boyutunda gerileme izlenmiş olup 12 (%60) hastada birinci ayda tam rezolüsyon görüldü. İkinci ay kontrolerinde toplamda 18 hastada tam rezolüsyon, üçüncü ay kontolleri devam eden 2 hastada ise lezyon boyutlarında küçülme mevcuttu. Hastaların 2’sinde enjeksiyon sonrasında cilt depigmentasyonu gözlenmiş olup üçüncü ay kontrolleri sonunda depigmentasyon saptanmadı ve gözlenen başka bir komplikasyon olmadı.Sonuç: İzlenen yüksek başarı oranları neticesinde konservatif ve medikal tedaviye yanıtsız şalazyon hastalarında lezyon içine uygulanan triamsinolon asetonid enjeksiyonu, cerrahi tedavi öncesi bir seçenek olarak düşünülebilir., Purpose: To evaluate the efficacy and safety of triamcinolone acetonide injection into the lesion in the treatment of chalazion.Materials and Methods: Twenty eyes with medium (3-7 mm) and large sizes (> 7 mm) primary chalazion that did not respond to conservative and medical treatment lasting at least one month were retrospectively analyzed. Lesion sizes and complications were recorded by injecting 0.1-0.2 mL triamcinolone acetonide (40 mg / mL) into the lesions, and the second week before and after the injection, first month, second month, third month after injection.Results: In the second week post-injection, 17 (85%) patients had a decrease in lesion size, and 12 (60%) patients had complete resolution in the first month. In the second month controls, a total of 18 patients had complete resolution, and 2 patients who continued their third month control had a reduction in lesion size. In 2 of the patients, skin hypopigmentation was observed after injection, and depigmentation was not detected at the end of the 3rd month controls and there were no other complications observed.Conclusion: As a result of the high success rates observed, triamcinolone acetonide injection may be considered as a pre-surgical option.

Astım birçok hücre ve hücre bileşeninin rol oynadığı, solunum yollarının değişik uyaranlar nedeniyle aşırı derecede duyarlı hale gelmesine ve zamanla daralmasına neden olan kronik ve inflamatuar bir hava yolu hastalığıdır. Astımın gelişmesini ve ortaya çıkmasını sağlayan risk faktörleri karmaşık mekanizmalara sahiptir ve bu mekanizmalar birbirleriyle etkileşim halindedir. Astıma yatkınlık, genlerin hem diğer genlerle hem de çevresel faktörlerle etkileşimi sonucunda belirlenir. Astım tüm dünyada hem çocuk hem de erişkinlerde görülmektedir ve sıklıkla ataklarla seyreder. Son yıllarda astım prevalansı ve insidansının önemli ölçüde arttığı görülmektedir. Prevalansı ve insidansdaki artışa parelel olarak tedavi maliyetlerinde de ülke ekonomisine yük getirmektedir. Ayrıca sosyal anlamda da hastanın yaşam kalitesini düşürmektedir. Dünyadaki astım prevalansı ülkeler arasında farklılık göstermektedir. Bu prevelans %1 ile %18 arasında değişmektedir. Astım hem hasta hem de toplum açısından maliyeti yüksek olan bir hastalıktır. Astım uygun tedavi ve takip ile kontrol altına alınabilir. İnhalasyon, hava yollarında akım kısıtlamasıyla seyreden kronik hastalıkların tedavisinde ilk tercih edilen yöntemidir. İlaç firmaları da inhaler formülasyonların geliştirilmesine son yıllarda önem vermektedirler. Astım tedavisinde amaç, klinik semptomları en aza indirgemek, atak sıklığını azaltmak, hastanın yaşam kalitesini iyileştirmek, akciğer fonksiyonlarını düzeltmek ve uzun süreli ilaç kullanımına bağlı oluşabilecek yan etkileri azaltmaktır. Bu nedenlerle inhaler steroidler astim tedavisinde en etkili ve en çok tercih edilen antienflamatuvar ilaçlardır. Kortikosteroid grubu ilaçlar arasında daha önceki yıllarda kullanılmakta olan triamsinolon asetonidin (TA) ölçülü doz inhaler (ÖDİ) ticari preparatı günümüzde itici gaz içermesi nedeni ile piyasadan kaldırılmıştır. ÖDİ'lerde itici gaz olarak kullanılan hidrofloroalkanlar hasta için risk oluşturmaktadır. ÖDİ kullanımı sırasında ilaç ve gazın birbirine karışmaması durumunda, hastanın hava yollarına sadece itici gazın gitmesi sonucunda bronkospazm meydana gelir. Bronkospazm gelişen hastada nefes darlığı şikayeti artar ve tedaviyi olumsuz etkiler. Bu durum hastanın ÖDİ ile tedaviyi bırakmasına da neden olur. Ayrıca ÖDİ'ler el - nefes koordinasyonu gerektirdiği için kullanımı zordur. ÖDİ'lerin dezavantajlarından dolayı ve dünya ilaç piyasasından kaldırılmasından dolayı tezimizde TA içeren kuru toz inhaler (KTİ) formülasyonlarının geliştirilmesi, etkinliklerinin optimize edilmesi ve güvenle kullanılabilecek bir formülasyon tasarımının yapılması hedeflenmiştir. Tez çalışmalarımızda, TA yüklü hiyalüronik asit (HA) mikropartiküler KTİ formülasyonları püskürterek kurutma yöntemi ile hazırlanmıştır. Yardımcı maddeler ve hazırlanan formülasyonlar üzerinde karakterizasyon çalışmaları, akciğerlerde depolanabilme kapasitesi, yeni nesil impaktör cihazı ile in vitro aerosol performansı, akış özelliği ve in vitro salım kinetik analizleri yapılmıştır. Bu tezin tüm aşamaları hedeflendiği şekilde tamamlanarak triamsinolon asetonidin HA içeren mikropartiküler KTİ formülasyonları hazırlanarak, astım tedavisi için yenilikçi, etkin ve güvenilir formülasyon tasarlanmıştır., Asthma is a chronic and inflammatory airway disease in which many cells and cell components play a role, causing the airways to become extremely susceptible to varying stimuli and become narrower in time. The mechanisms of risk factors that provide the development and emergence of asthma are complex. These mechanisms interact with each other. The susceptibility to asthma is determined by the interaction of genes with other genes and with environmental factors. Asthma is seen in both children and adults around the world, and frequently followed by attacks. In recent years, the prevalence and incidence of asthma have increased significantly. In parallel with the increase in prevalence and incidence, the costs of treatment also bring burden on the economy of the country. It also reduces the quality of life of the patient in social sense. The prevalence of asthma in the world varies between 1% and 18%. Asthma is a costly disease for the patient and society. Asthma can be controlled by appropriate treatment and follow-up. Inhalation is the first choice method in the treatment of chronic diseases with current limitation in airways. Pharmaceutical companies also give importance to the development of inhaler formulations in recent years. The aim of asthma treatment is to minimize clinical symptoms, to reduce the frequency of attacks, to improve the quality of life of the patient, to correct lung function and to reduce the side effects that may occur due to long-term drug use. For these reasons, inhaled steroids are the most effective and most preferred anti-inflammatory drugs for the treatment of asthma. Among the corticosteroid group drugs, the commercially available metered dose inhaler (MDI) triamcinolone acetonide (TA), which was used in previous years, was removed from the market because of its propellant. Bronchospasm occurs when the medication and gas do not mix with each other during the use of a metered dose inhaler. In the patient who develops bronchospasm, shortness of breath complaints increases and negatively affects the treatment. This also causes the patient to discontinue treatment with the metered dose inhaler. It is also difficult to use because MDIs require hand - breathing coordination. Hydrofluoroalkanes which are used as propellant gas in metered dose inhalers pose a risk for the patient. Because of the disadvantages of MDIs and the abolition of the world pharmaceutical market, it is aimed to develop the dry powder inhaler formulations (TA) containing TA in our thesis, to optimize their effectiveness and to make a formulation design that can be used safely. In our thesis, TA loaded hyaluronic acid (HA) microparticulate dry powder inhaler ( DPI ) formulations were prepared by spray drying method. Characterization studies on the excipients and the prepared formulations, the capacity to store in the lungs, in vitro aerosol performance, flow properties and in vitro release kinetic analyzes with the new generation impulse device were performed. All the stages of this thesis were completed and the microparticular KTI formulations containing triamcinolone acetonide were prepared, and an innovative, effective and reliable formulation was designed for the treatment of asthma.

Hipertrofik skar günümüzde ciddi bir terapötik problem olarak karşımıza çıkmaktadır. Derin yaralanmalar sonucunda oluşan hipertrofik skar dokularının dermis tabakasında, fibroblastların çoğalması, büyük miktarda kolajenin salgılanması, normal deriye göre skar dokusunun dermis kalınlığının daha fazla olması hidrofilik ve lipofilik ilaçların emilimini engelleyici bir unsur oluşturur. Bu sebepten dolayı skar tedavisine yönelik farklı uygulamalar olmasına rağmen yeterli düzeyde etkinlik alınamamaktadır. Mevcut uygulamaların yol açtığı yan etkiler hastalar açısından ciddi problemlere yol açmaktadır. Triamsinolon asetonit skar tedavisine yönelik olarak bir süredir çalışılmaktadır. Bu çalışmada hipertrofik skar tedavisine yönelik olarak triamsinolon asetonit yüklü etkili ve güvenilir formülasyonların tasarlanması amaçlanmıştır. Bu amaçla çalışmamızda öncelikle triamsinolon asetonit yüklü lipozom formülasyonları geliştirildi. Daha sonra optimum lipozom formülasyonundan hareketle lipozom yüklü film formülasyonu geliştirildi. Hazırlanan tüm formülasyonlara belirlenen kritik parametreler öncülünde deneysel tasarım çalışmaları uygulandı ve formülasyonlar optimize edildi. Optimum formülasyonlar üzerinde in-vitro salım çalışmaları gerçekleştirildi. Lipozom formülasyonunun lipozom yüklü film formülasyonuna göre etken maddeyi daha hızlı saldığı tespit edildi. Salım kinetik modelinin tespiti için yapılan çalışmalar sonucunda formülasyonların Higuchi kinetik modeline uygun salım yaptığı belirlendi. Daha sonra formülasyonlar ile domuz kulak derisi kullanılarak ex-vivo penetrasyon çalışması yapıldı. Beklendiği gibi hiçbir formülasyondan reseptör faza etken madde geçişi görülmedi. Konvansiyonel merhem ile kıyaslandığında hazırladığımız formülasyonlardan deri tabakalarına çok daha fazla etken madde geçtiği tespit edildi. Hücre kültürü çalışmalarında hazırladığımız formülasyonların epitel hücresine zarar vermeden fibroblast hücrelerini etkin bir şekilde inhibe ettiği görüldü. Ayrıca skar oluşumunda aşırı miktarda artışı görülen çeşitli sitokin ve büyüme faktörlerinin de hazırladığımız formülasyon aracılığıyla inhibisyonunun gerçekleştiği tespit edildi. Sonuç olarak bu çalışmada hipertrofik skar tedavisine yönelik mevcut uygulamara kıyasla çok daha etkin ve minimum yan etki profiline sahip TA yüklü formülasyonlar geliştirilmiş ve bu formülasyonların etkinliği ex-vivo ve in-vitro koşullarda ispatlanmıştır., Hypertrophic scarring is a serious therapeutic problem. The proliferation of fibroblast cells, secretion of large amounts of collagen in the dermis layer of hypertrophic scar tissues formed as a result of deep injuries and higher dermis thickness of the scar tissue than the normal skin constitute a barrier to the absorption of hydrophilic and lipophilic drugs. For this reason, although there are different applications for scar treatment, there is insufficient efficacy. In addition, the side effects caused by the present applications present serious problems for the patients. Triamcinolone acetonide has been studied for a long time in order to scar treatment. The aim of this study is to design effective and reliable formulations loaded with triamcinolone acetonide for hypertrophic scar treatment. For this purpose, triamcinolone acetonide loaded liposome formulations were developed. The liposome loaded film formulation was then developed using the optimum liposome formulation. Experimental design studies were performed on the basis of the determined critical parameters and the all formulations were optimized. In-vitro release studies were performed on optimum formulations. Liposome formulation was found to release the drug faster than liposome loaded film formulation. As a result of the studies to determine the release kinetic model, it was determined that the drug was released according to the Higuchi kinetic model. Ex-vivo penetration was then performed using pig ear skin. Drug released from the formulations into the receptor phase was not detected. Compared to the control group, it was found that more drug were delivered to the skin layers from the optimum formulations. The cell culture studies showed that optimum formulations effectively inhibited fibroblast cells without damaging the epithelial cells. It was also determined that various cytokines and growth factors, which showed excessive increase in scar formation, were inhibited by optimum formulations. Consequently, in this study, TA-loaded formulations were developed that are more effective and have a minimum side-effect profile compared to current applications for hypertrophic scar treatment and the efficacy of these formulations were proved in ex-vivo and in-vitro conditions.

Amaç: Retina ven dal tıkanıklığı (RVDT)‟na bağlı makula ödeminin tedavisindeintravitreal Ranibizumab, Dekzametazon İmplant ve Triamsinolon (İVTA)enjeksiyonu uygulamalarının uzun dönem etkinlik ve güvenilirliğinikarşılaştırmaktır.Gereç ve Yöntem: RVDT‟ye bağlı makula ödemi gelişen ve intravitreal enjeksiyonuygulanan 43 hastanın 43 gözü retrospektif olarak incelendi. İntravitrealRanibizumab (Lucentis®) uygulanan 17, intravitreal Dekzametazon İmplant(Ozurdex®) uygulanan 16 ve İVTA uygulanan 10 hasta çalışmaya alındı. Her üçgrup hastada enjeksiyon öncesinde ve sonrası 1. ay, 3. ay, 6. ay ve 12. ayda en iyidüzeltilmiş görme keskinliği (EİDGK), merkezi makula kalınlığı (MMK), subfovealkoroid kalınlığı (SFKK), göz içi basıncı (GİB) ve lens durumu değerlerindekideğişimler incelendi.Bulgular: Hastalar en az bir yıl süresince izlendi. Başlangıç verilerine göreRanibizumab ve Dekzametazon İmplant grubunda her vizitte; İVTA grubunda ise 1.ve 6. aylarda EİDGK‟de anlamlı artış bulundu. MMK her üç grupta da anlamlı olarakazaldı (p=0,007; p=0,001; p=0,044). Ranibizumab grubunda GİB artışı görülmezken;Dekzametazon İmplant grubunda 3 hastada (% 18,8), İVTA grubunda 3 hastada (%30) GİB artışı görüldü. Ranibizumab grubunda katarakt cerrahisi gerekmezken;Dekzametazon İmplant grubunda 1 hastada (% 6,3) ve İVTA grubunda 3 hastada (%30) katarakt cerrahisi gerekti. Her üç grupta da SFKK ilk ay anlamlı olarak azalırkendiğer aylarda anlamlı değişiklik görülmedi.Sonuç: RVDT‟ye bağlı makula ödemi tedavisinde intravitreal Ranibizumab,Dekzametazon İmplant ve Triamsinolon etkili olarak kullanılabilir. Ancak; engüvenilir tedavinin intravitreal Ranibizumab uygulaması ile olduğu söylenebilir.Anahtar Kelimeler: Retina Ven Dal Tıkanıklığı, Makula Ödemi, İntravitrealRanibizumab, İntravitreal Dekzametazon İmplant, İntravitreal TriamsinolonAsetonid. Purpose:The aim of this study is to evaluate and compare the long-term efficacy and safety of intravitreal Ranibizumab,Dexamethasone Implant and Triamsinolone(IVTA)injections in patients with macular edema due to branch retinal vein occlusion(BRVO).Materials and Methods:A total of 43 eyes of 43 patients who underwent intravitreal injections for macular edema due to BRVO were studied retrospectively.The study group consisted of 17 patients,who underwent intravitreal Ranibizumab(Lucentis®),16 patients who underwent intravitreal Dexamethasone Implants(Ozurdex®)and 10 patients who underwent IVTA.Bestcorrected visual acuity(BCVA),central macular thickness(CMT),subfoveal choroidal thickness(SFCT),intraocular pressure(IOP)and changes in lens status were measured before and after injection at 1st month,3rd month,6th month and 12th month in all three groups. Results:Patients were followed-up at least one year.BCVA increased at all visits in Ranibizumab and Dexamethasone Implant group,whereas significant BCVA increase was only observed at 1st and 6th month during follow-up in IVTA group.CMT was significantly decreased in all three groups(p=0,007,p=0,001,p=0,044).IOP did'nt increase in any patient in Ranibizumab group,but increased in 3 patients(18.8%)in Dexamethasone Implant group and in 3 patients(30%)in IVTA group.No patient had undergone cataract surgery in Ranibizumab group. One patient(6.3%)had undergone cataract surgery in Dexamethasone Implant group and 3 patients(30%)had undergone cataract surgery in IVTA group.SFCT was decreased in first month after the injection in all three groups but there was no significant change in other months.Conclusion:Intravitreal Ranibizumab,Dexamethasone Implant and Triamcinolone can be used effectively in treatment of macular edema due to BRVO.This study shows that intravitreal Ranibizumab injections are more reliable than other groups.Keywords:Branch Retinal Vein Occlusion,Macular Edema,Intravitreal Ranibizumab,Intravitreal Dexamethasone Implant,Intravitreal TriamcinoloneAsetonid. 67

To compare the effectiveness of photodynamic therapy (PDT) and PDT combined with intravitreal triamcinolone (IVTA) and vascular endothelial growth factor inhibition (anti-VEGF) in age-related macular degeneration (AMD). Materials and methods: Eighty eyes of 80 patients diagnosed with choroidal neovascularization (CNV) caused by AMD were included in the study. PDT was carried out on 40 eyes in group I, and PDT combined with 4 mg IVTA and anti-VEGF (1.25 mg bevacizumab in 20 eyes, 0.3 mg pegaptanib sodium in 20 eyes) was carried out in group II. The primary efficacy endpoint was the mean change from baseline visual acuity at month 12. Results: Mean follow-up was 14.2 ± 2.18 months in group I and 12.45 ± 2.82 months in group II. In group I there was a 2.88 logMAR line decrease and 1.95 logMAR line increase in group II in vision between pretreatment and 12th month measurements (P < 0.05). Mean PDT session was 2.00 in group I and the mean combined treatment session was 1.15 in group II in the 12th month. Conclusion: Combination of IVTA and anti-VEGF with PDT is more effective and safer than PDT monotherapy in the treatment of CNV secondary to AMD. Combination treatment decreases the frequency and number of treatment sessions for an improved visual prognosis.

GiriĢ ve Amaç: Bu çalıĢmanın amacı diyabetik maküla ödemi(DMÖ)‟de sıkça kullanılan intravitreal ranibizumab ve bevacizumab tedavisinin intravitreal triamsinolon tedavi etkinliğiyle karĢılaĢtırılmasıdır.Gereç ve Yöntem: ÇalıĢmamıza fokal ya da diffüz DMÖ‟sü olup optik koherans tomografi(OCT) ile santral maküler kalınlığı 250 mikron üzerinde olan hastalar dahil edildi. Intravitreal 4 mg triamsinolon tedavisi alan 24 hastanın 30 gözü, 2.5 mg bevacizumab tedavisi alan 44 hastanın 45 gözü, 0.5 mg ranibizumab tedavisi alan 37 hastanın 45 gözü incelendi. Hastaların preoperatif ve postoperatif 1. ay ve 3. ay olmak üzere en iyi düzeltilmiĢ görme keskiniği(EĠDGK) ve santral maküler kalınlığı(SMK) ölçüldü.Bulgular: Triamsinolon grubunda preoperatif EĠDGK ortalaması 1,05±0,35(logMAR) iken, postoperatif 1.ay 0,79±0,36 ve 3.ay 0,81±0,35 olarak bulundu. Bevacizumab grubunda preoperatif EĠDGK ortalaması 0,58±0,41 iken, postoperatif 1.ay 0,44±0,49 ve 3.ay 0,38±0,30 olarak bulundu. Ranibizumab grubunda preoperatif EĠDGK ortalaması 0,70±0,39 iken, postoperatif 1.ay 0,41±0,29 ve 3.ay 0,38±0,28 olarak bulundu. Her 3 grupta preopratif değerler ile karĢılaĢtırıldığında görme keskinliği ve SMK değiĢimi anlamlı tespit edildi.Sonuç: Sonuç olarak DMÖ‟de intravitreal ranibizumab, bevacizumab ve triamsinolon tedavislerinin hepsi preoperatif değerler ile karĢılaĢtırıldığında görme keskinliğini arttırmakta ve santral maküler kalınlığı azaltmaktadırlar. Uzun dönemde ranibizumab anatomik ve görsel prognoz açısından daha etkili görünmektedir.Anahtar Kelimeler: Diyabetik maküla ödemi,triamsinolon, ranibizumab,bevacizumab. Background and aim: The purpose of this study,compare the efficacy of intravitreal triamcinolone with ranibizumab and bevacizumab that commonly used drugs in diabetic macular edema(DME).Material and method: We included the study patients who have focal or diffuse DME and central macular thickness above 250 microns in optical coherans tomography(OCT). 30 eyes of 24 patients that treated with intravitreal 4 mg triamsinolon,45 eyes of 44 patients that treated with 2,5 mg bevacizumab, 45 eyes of 37 patients that treated with 0,5 mg ranibizumab were examined. Preoperative and postoperative at month 1 and 3 best-corrected visual acuity(BCVA) and central macular thickness(CMT) were measured.Results: The preoperative mean BCVA was 1,05±0,35(logMAR), postoperative 0,79±0,36 at month 1 and 0,81±0,35 at month 3 in triamsinolon group. The preoperative mean BCVA was 0,58±0,41, postoperative 0,44±0,49 at month 1 and 0,38±0,30 at month 3 in bevacizumab group. The preoperative mean BCVA was 0,70±0,39, postoperative 0,41±0,29 at month 1 and 0,38±0,28 at month 3 in ranibizumab group. Visual acuity and CMT changes were detected significant when compared with preoperative values in all three groups.Conclusion: Consequently, all of intravitreal bevacizumab, ranibizumab, triamsinolon treatments increase the visual acuity and reduce the CMT when compared with preoperative values. Long-term anatomical and visual outcomes seem to be more effective in ranibizumab treatment.Keywords: Diabetic macular edema, triamsinolon, ranibizumab, bevacizumab. 76

Amaç: Omuz sıkışma sendromlu hastalarda ağrı ve hareket kısıstlılığı nedeniyle günlük yaşam aktiviteleri sınırlanmakta buna bağlı olarak yaşam kaliteleri düşmektedir. Bu çalışma omuz sıkışma sendromlu hastalarda hyalüroik asit enjeksiyou, triamsinolon asetonid enjeksiyonu ve fizik tedavi modalitelerinin etkinliklerini karşılaştırmak, bilimsel açıdan hangi tedavinin daha faydalı olacağını tespit etmek ve toplumda bu hastalığa sahip olanların yaşam kalitelerini yükseltmek amacıyla yapıldı.Materyal ve Metod: 2012 Eylül- 2013 Eylül döneminde Yüzüncü Yıl Üniversitesi Tıp Fakültesi Fiziksel Tıp ve Rehabilitasyon polikliniğine başvurup omuz sıkışma sendromu tanısı alan. 90 hasta araştırmaya alındı. Araştırma 3 grup hasta üzerinden yapılmaktadır. Her grup 30 hastadan oluşmaktadır. 1.grup hastaya birer hafta ara 3 doz hyaluronik asit enjeksiyonu 2.grup hastaya tek doz triamsinolon asetonid enjeksiyonu 3.grup hastaya 14 seans fizik tedavi modaliteleri [hotpack ( yüzeyel ısıtıcı ), TENS, ultrason ( derin ısıtıcı)] uygulanmıştır. Hastaların tedavi öncesi, tedavi bitiminden 1 hafta sonra ve tedavi bitiminden 1 ay sonraki durumu değerlendirilmiştir. Değerlendirme omuz özürlülük skalası, gece, hareket ve istirahat vas (visual analog skala) değerleri, eklem hareket açıklıkları, omuz sıkışma testleri üzerinden yapılmıştır. Bulgular: Grupların yaş ortalaması, cinsiyet ve meslek grupları, dominant el ve ağrıyan omuzları arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık yoktu (p>0.05). Her üç grupta da hastaların çoğu kadın ve ev hanımıydı. Her üç gruptada hastaların çoğunluğunda baskın el sağ el idi ve etkilenen omuz sağ omuzdu.Ağrının VAS'a göre değerlendirmesinde istirahat, hareket ve gece ağrısında her üç grupta da tedavi öncesine göre tedavi sonrası 1.hf ile 1. ay sonraki iyleşme istatistiksel olarak ileri düzeyde anlamlı bulunmuştur (p0.05).Omuz sıkışma testleri değerlendirilmesşnde tedavi öncesi ile tedavi sonrası 1hf ve 1.ay değerlendirmede gruplar arasında karşılaştırma yapıldığında omuz sıkışma testlerinin pozitifliği açısından istatistiksel anlamlı farklılık olmadığı saptandı(p>0,05). Grup içi değerlendirmele yapıldığında tedavi öncesi değerlendirme ile tedavi sonrası 1.hf ve 1.ay değerlerinde testlerin pozitifliği karşılaştırıldığında görülen düşüş istatistiksel olarak olarak bulundu (p0,05). Grup içi değerlendirmede ise OÖS değerlerine tedavi öncesi dğerlerine göre ortalama düşüş miktarı her üç grupta da tedavi sonrası 1.hf ve 1. ay değerleriyle karşılaştırıldığında görülen düşüş istatistiksel olarak anlamlı bulundu (p0.05)Sonuç: Hyalüronik asit enjeksiyonu, triamsinolon aetonid enjeksiyonu ve fizik tedavi modaliteleri kullanılan gruplarda genel olarak gece, istirahat ve hareket vas değerleri, eklem hareket açıklıkları, omuz sıkışma testleri, omuz özürlülük skalası üzerine yararlı etkinlikleri saptanmıştır. Tedavi sonrası iyilik halinin 1. ayda da devam ettiği gösterildi. Tedavilerin istatistiksel olarak birbirine üstünlükleri olmamakla birlikte her üç tedavinin bir arada kullanılabilir olması bir avantaj olarak düşünülmektedir. Objective: Patients with shoulder impingement syndrome suffer from restriction in activities of daily life due to pain and movement restriction leads to decrease in quality of life This study was carried out to compare the effects of hyaluronic acid, triamcynolon acetonoid injections and physical therepy modalities as well as scientifically to determine which therapy would be more helpful and to improve quality of life of those with thise disease in the community. Materials and Methods: 90 patients were referred to Physical Medicine and Rehabilitation outpatient clinic of Medical School of University of Yüzüncü Yıl between September 2012- September 2013 and diagnosed with shoulder impingement syndrome were enrolled in the clincial study. Research was conducted on 3 groups of patients. Each group was consisted of 30 patients. Group 1: 3 dose of hyaluronic acid was injected with one week of intervals. Gorup 2: single doses of triamcynolon acetonide injections were performed. Group 3: Total of 14 session of physical therapy modatilities [from hotpact (surface heating) to TENS, ultrasound (deep heating)] were performed. Patients status were evaluated before treatment and one week and one month after completion of the study. Evaluation was performed on shoulder disability scale, night and resting VAS (visiual analogue scale) values, range of motion of joint movements, and screening tests were also performed on the shoulder impingement.Findings (Results): There was no statistically differences between groups in terms of mean ages, gender, occupational status, dominant hand and shoulder pains (p > 0.05). In each groups most of the patients were females namely house wifes. In majority of patients in each group most affected hands and shoulders were right ones. According VAS, improvement in resting, movement and night pains in each groups after the periods of 1 week to 1 month of recovery as as compared to before treatment was found statistically significant in the advanced level ( p < 0.05).For the evaluation of passive range of joint motion, there was a significant increase in measurement of flexion, extention, abduction, internal and external rotations in all three groups (intra groups) (p < 0.05). For intergroup evaluation no significant differences was observed (p0.05).Conclusion: It was demonstrated (determined) that hyaluronic acid, triamcynolon acetonide injections and physical therapy modalities had benefical effects on night and resting movement of VAS values, range of joint motion movement, shoulder impengiment tests. Post treatment well being was shown to be contiuned at one month. Despite the fact that any treatment has no statistical superiority to another, it can be considered that combination of three treatment can be advantageous impact . 98

Giriş ve Amaç: Çalışmamızda diabeti olmayan ve kronik bel, bacak ağrısı çeken erişkin hastalara epidural yöntemle analjezi sağlamak amacıyla kullanılan iki farklı steroid preperatının kan şekeri ve ağrı profili üzerine etkisinin karşılaştırılması amaçlandı.Gereç ve Yöntem: Çalışmaya yaşları 18–65 arasında değişen, ASA I-II sınıflamasına giren non-diabetik 60 hasta dahil edildi. Hastalar rastgele 30'arlı iki gruba ayrıldı;Grup I: Betametazon 6 mg + % 0.5 10 mg bupivakain (toplam 5 cc olacak şekilde salin ile sulandırıldı) uygulananGrup II: Triamsinolon 40 mg + % 0.5 10 mg bupivakain (toplam 5 cc olacak şekilde salin ile sulandırıldı) uygulananİşlem süresince kalp hızı, ortalama arter basınçları ve periferik oksijen saturasyonu devamlı izlendi. İşlem öncesi tüm hastaların kan şekeri ölçümü İME marka glukometre cihazı ile parmak ucundan bakılarak kaydedildi ve işlem öncesi hastaların VAS skorları kaydedildi. Epidural enjeksiyon her iki grupta da, her çalışma grubu için en az 10 başarılı deneme yapan tez asistanı tarafından yapıldı. Hastaların VAS değerleri ve parmak ucu kan şekeri değerleri preoperatif, işlem sonrası 2. 4. 6. 48. saatte, 2. hafta ve 1. ayda kaydedildi. Ayrıca hemodinamik parametreleri enjeksiyon öncesi, enjeksiyon sonrası 5. ve 10. 15. 20. 25. 30. dakikada kaydedildi. İşlem sonrası 1. ayda hastalarda memnuniyet skalası bakıldı.Bulgular: Grupların demografik özellikleri ve ASA sınıflaması benzerdi (p>0.05). Hastaların hem grup 1'de hem de grup 2'de VAS değerlerinin başlangıç VAS değeri ile karşılaştırılmasında tüm zamanlarda VAS değerinde istatistiksel olarak anlamlı fark vardı (p0.05). Hastalarda kan şekeri değerlerinin gruplar arası karşılaştırmasında enjeksiyon sonrası 2. ve 4. saatlerde kan şekeri değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark vardı (sırasıyla; p=0.047 ve p=0.015). Buna göre Grup 1'de 2. ve 4. saatteki kan şekeri değerleri Grup 2'de aynı saatlerdeki değerlere göre daha yüksekti.Hasta memnuniyet skalasının gruplar arası karşılaştırılması istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmadı (p=0.704).Sonuç: Epidural betametazon+ lokal anestezik ve epidural triamsinolon+lokal anestezik enjeksiyonları ayrı ayrı değerlendirildiğinde radikülopatiye bağlı kronik bel ve bacak ağrısı semptomlarının giderilmesinde her ikisinin de etkin olduğu bulundu. Gruplar arası karşılaştırma yapıldığında ise epidural betametazon+ lokal anestezik enjeksiyonunun işlemden sonraki erken dönemde daha etkili olduğu, epidural triamsinolon+ lokal anestezik enjeksiyonunun işlemden sonraki geç dönemde daha etkili olduğu bulundu.Epidural betametazon+ lokal anestezik enjeksiyonunun kan şekeri üzerine etkisi değerlendirildiğinde erken dönemde kan şekerini anlamlı şekilde artırdığı ancak sonraki ölçümlerde kan şekeri yüksekliğinin herhangi bir müdahale gerektirmediği bulundu. Epidural triamsinolon+ lokal anestezik enjeksiyonunun kan şekerinde anlamlı değişikliğe neden olmadığı gösterildi.Epidural triamsinolon+ lokal anestezik enjeksiyonunun betametazona göre daha az kan şekeri düzensizliğine neden olduğunu bu nedenle hem diabetik hem nondiabetik hastalarda daha çok tercih edilebileceğini düşünmekteyiz. Introduction and Aim of the Study: The aim of this study is to compare the effects of two different steroid preparat on blood glucose and pain profile for non-diabetic, chronic low back and leg pain sufferer adult patients with the use of epidural method providing analgesia.Material and Method: ASA I-II classified non-diabetic 60 patients ranging between 18 to 65 years old were involved into this study. Patients were randomly divided into two groups of 30 people. Group I: Betamethasone 6 mg + % 0.5 10 mg bupivacaine (diluted with saline for totally 5cc) applied groupGroup II: Triamcinolone 40 mg + % 0.5 10 mg bupivacaine (diluted with saline for totally 5cc) applied groupDuring the operation process, heart rate, average arterial pressure and peripheral oxygen saturation were continuously observed. Before the operation, blood glucose was measured from fingertip with IME brand device and, both blood glucose results and VAS scores of the patients were recorded. Epidural injection was made by thesis assistant who made at least ten successful assays for each study groups in each two groups. VAS scores and fingertip blood glucose results of patients were recorded before operation, after the surgery for second, fourth, sixth and forty-eight hour, second week and first month. Additionally, hemodynamic parameters were recorded before injection, during fifth and tenth minutes and in the fifteenth, twenty, twentyfifth and thirty minutes after injection. In the first month after the operation, satisfaction scale was analysed for patients. Findings: Demographic features of groups and ASA classification were similar (p>0.05). In the comparison of VAS values with initial VAS values of patients for both group 1 and group 2, there was statistically significant difference in VAS values for all time-points (p0.05). When the blood glucose values were compared between group 1 and 2 patients, there was statistically significant difference at second and fourth hour after the injection (respectively p=0.047 and p=0.015). Blood glucose values at the second and fourth hours were high for the group 1 according to the other group in the same time-points. In the sense of patient satisfaction scale, statistically significant difference cannot be observed in the comparison of groups (p=0.704). Conclusion: When the epidural betamethasone + local anaesthetic and epidural triamcinolone + local anaesthetic injections are evaluated separately, it is observed that both of them are effective for the cure of radiculopathy chronic low back and leg pain. When the comparison is made between two groups, it is seen that epidural betamethasone + local analgesic injection is more effective in the early period after the operation. On the other hand, epidural triamcinolone + local anaesthetic injection is observed as more effective in the later period after the operation. Furthermore, the effects of epidural betamethasone + local anaesthetic injection on blood glucose is evaluated and seen that in the early period the injection significantly increase the blood glucose level but later measurements showed that there is no need for intervention for the high blood glucose level. Moreover, it is found that epidural triamcinolone + local anaesthetic injection do not cause any significant changes in blood glucose.We thought that epidural triamcinolone + local anaesthetic injection causes less blood glucose disorders according to betamethasone, and for this reason, it may be more preferable for both diabetic and non-diabetic patients. 78

Amaç: Diabetik maküla ödeminde intravitreal triamsinolon asetonid ve intravitreal bevacizumab uygulamasının, görme keskinliği, göz içi basıncı ve maküla kalınlığı üzerine olan etkilerini karşılaştırmak.Materyal ve Metod: Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Göz Hastalıkları Anabilim Dalı Retina biriminde Nisan 2011 ile Ağustos 2012 tarihleri arasında takip edilen, yaşları 47 ile 79 arasında değişmekte olan, 58 (%58) erkek ve 42 (%42) kadın olmak üzere toplam 100 hastanın 100 gözü çalışmaya dahil edildi. Hastalar iki gruba ayrılarak, 100 gözden 50 göze 4 mg/0.1 ml intravitreal triamsinolon asetat (İVTA), 50 göze de 2,5 mg/O.l ml intravitreal bevacizumab (İVBE) tedavisi uygulandı. Takip kriterleri olarak en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİGK), göz içi basıncı değerleri (GİB), OKT ile ölçülen maküla kalınlığı belirlendi ve iki grup birbiriyle kıyaslandı.Bulgular: İntravitreal enjeksiyon öncesi ortalama en iyi düzeltilmiş görme keskinliği (EİGK) İVTA grubunda 0,78±0,3 logMAR iken, İVBE grubunda 0,79±0,4 logMAR idi. İntravitreal enjeksiyon öncesi ortalama görme keskinliği açısından gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu. Enjeksiyondan sonra gruplar arasında 1. 3. ve 6. aylardaki ortalama görme keskinliği düzeyleri açısından istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu. Buna karşılık 3. ayda görme keskinliğindeki artış oranı yüzdesi İVTA grubunda daha fazlaydı. İntravitreal enjeksiyon öncesi ortalama maküla kalınlığı İVTA grubunda 476±98 mikron iken İVBE grubunda ise 439±125 mikron idi. İntravitreal enjeksiyon öncesi maküla kalınlığı açısından gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu. Enjeksiyondan sonra ortalama maküla kalınlığı 1. ve 3. aylarda İVTA grubunda, İVBE grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı derecede daha düşüktü. İVTA grubunda enjeksiyondan sonra ortalama göz içi basıncı (GİB) değerleri 1. 3. ve 6. aylarda enjeksiyon öncesine göre istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksekti. Buna karşılık İVBE grubunda GİB?ı değerlerinde önemli bir değişiklik izlenmedi.Sonuç: Diabetik maküla ödemi tedavisinde 4 mg/0.1 ml intravitreal triamsinolon asetonid ve 2,5mg/0.1 mİ intravitreal bevacizumab uygulamaları etkili yöntemlerdir. 4 mg/0.1 ml İVTA ve 2,5mg/0.1 mİ İVBE enjeksiyonu kıyaslandığında OKT ile ölçülen santral maküla kalınlığı dikkate alındığında İVTA? nın etkinlik bakımından daha avantajlı olduğu görülmektedir. ABSTRACTPurpose: To compare the efficacy of intravitreal triamcinolone acetonide injection (IVTA) and intravitreal bevacizumab injection (IVBE) on visual acuity (VA), intraocular pressure (IOP) and central macular thickness (CMT) in the treatment of diabetic macular oedema.Material and Method: A total of 100 eyes of 100 patients who underwent ophthalmic examination in our Retina Clinic in the Department of Ophthalmology, Pamukkale University Medical Faculty between Aprıl 2011 and August 2012 were included to the study. 58(58%) of the patients aged 47-79 were male and 42(42%) were female. Patients were distribuded into two groups as IVTA and IVBE groups. 50 of 100 eyes received 4 mg/0.1 ml intravitreal triamcinolone acetonide (IVTA) treatment and 50 eyes received 2.5 mg/0.1 ml intravitreal bevacizumab (IVBE) treatment. The best corrected visual acuity (BCVA), intraocular pressure (IOP) and central macular thickness (CMT) measured by OCT, were determined as follow-up criteria and two groups were compared with each other.Findings: The best corrected visual acuity (BCVA) in IVTA and IVBE group before injection was 0.78±0.3 and 0.79±0.4 logMAR respectively. No statistically significant difference was observed between two groups in terms of mean visual acuity before injection. There were no statistically significant differences at 1, 3 and 6 months measurements between two groups in terms of mean visual acuity. On the other hand, IVTA group demonstrated greater improvement in visual acuity at 3 months. The mean central macular thickness was 476±98 microns IVTA group whereas it was 439±125 microns in IVBE groups. No statistically significant difference was observed between two groups in terms of mean central macular thickness before injection. The mean macula thickness in IVTA group at 1. and 3. months was significantly lower than those found in IVBE group. When compared, the mean IOP value was significantly higher at 1, 3 and 6 months than it was before injection. On the other hand no significant difference was observed in IVBE group in terms of IOP.Conclusion: 4 mg/0.1 ml intravitreal triamcinolone acetonide and 2.5 mg/0.1 ml inravitreal bevacizumab injection are efficient in the treatment of diabetic macular oedema. Results indicate that 4 mg/0.1 ml intravitreal triamcinolone has beter efficacy when taking the central macula thickness measured by OCT into consideration. 65

AMAÇ: Non steroid antiinflamatuar ilaçların intravitreal yoldan uygulanmasının normal oküler dokular üzerine etkisinin araştırılması.MATERYAL-METOD: 3 tavşan ve 6 gözü kontrol grubu olmak üzere toplam 39 tavşanın 78 gözü kullanılmış ve inflamasyon kaskadında etkili oldukları enzimleri hedefleyerek Aspirin, İndometazin, Ketorolak ve Meloksikam'ı içeren dört farklı non steroid antiinflamatuar ilacın etkileri araştırılmıştır. Kontrol grubuna ilaç gruplarıyla eşit volümde BSS (dengeli tuz solüsyonu) injeksiyonu yapılmıştır. İlaç injeksiyonu sonrası ortaya çıkan oküler etkileri değerlendirmek için biyomikroskopi, indirekt oftalmoskopi ve Schiötz tonometriyi içeren Klinik Muayene Yöntemleri, ERG'yi içeren Elektrofizyolojik Test ve ışık mikroskopisini içeren Histopatolojik Değerlendirme yöntemleri uygulanmıştır. Tüm gözlere birim zamanda injeksiyonlar yapılmış ve tüm bu değerlendirme yöntemleri, injeksiyondan önce ve injeksiyondan sonra sırasıyla 1.hafta, 1.ay ve 3.ayda uygulanmıştır.BULGULAR : Biyomikroskopi, indirekt oftalmoskopi ve Schiötz tonometriyi içeren Klinik Muayene Yöntemleri ile ciddi bir toksisiteye rastlanmamıştır. Bu yöntemlerle izlenen tek komplikasyon katarakttır. Toplamda 2 gözde ortaya çıkan travmatik kataraktlar hariç tutulunca, salt ilaca bağlı olarak katarakt gelişen göz sayıları, 1.haftada görülüp 1.ayda da devam eden, 1.haftada görülüp 1.ayda gerilemiş olan ve 1.haftada görülmeyip 1.ayda ortaya çıkan kataraktlı gözlerin kesişim kümesi olarak ele alındığında, toplamda 72 gözün 9`unda yani %12.5 oranında saptanmıştır. Meloksikam ve indometazin injekte edilen gözlerde, birer tane travmatik katarakt haricinde, ilaca bağlı katarakt gözlenmemiştir. İlaca bağlı katarakt gelişimi sadece aspirin ve ketorolak injeksiyonu yapılan gözlerde ve Ketorolak grubunda % 22.2 (4/18), Aspirin grubunda ise % 27.7 (5/18) oranında saptanmıştır. Göz içi basınç ölçümlerinde injeksiyon öncesi ve sonrası albino tavşanları için kabul edilen normal sınırların dışında (17.5 ± 3.1 mmHg aralığında) herhangi bir değer saptanmadı. Elektrofizyolojik ve histopatolojik incelemede hiç bir grupta toksisite saptanmamıştır.YORUM: NSAİİ'lerin (aspirin, ketorolak, indometazin ve meloksikam) intravitreal uygulaması sonrasında katarakt gelişimi dışında her hangi bir toksisite saptanmamıştır. Bu çalışma verilerine göre antiinflamatuar etkili diğer ilaçların yararlı sonuçlar verdiği çeşitli ön ve arka segment oküler patolojilerinde intravitreal NSAİİ uygulamaları da ilave veya alternatif seçenek olabilir. Bunun daha ileri araştırılması için insan deneylerine ihtiyaç vardır.Anahtar Kelimeler: Non-steroid antiinflamatuar ilaçlar, NSAİİ, intravitreal injeksiyon, intravitreal NSAİİ injeksiyonu, toksisite, aspirin, ketorolak, indometazin, meloksikam, katarakt, triamsinolon, intravitreal steroid injeksiyonu PURPOSE: To determine the effects of intravitreally injected Non Steroidal Antiinflammatory Drugs (NSAIDs) on normal ocular tissues.METHODS: Six eyes of 3 rabbits as being control group, 78 eyes of 39 albino rabbits in toto were used and by targeting the different enzymatic steps at the inflammation cascade that they affect 4 different NSAIDs as Aspirin, Indomethacin, Ketorolac and Meloxicam were studied. In the control group the same volume of BSS as in drug groups were injected. To evaluate the ocular effects after drug injections clinical examination methods including biomicroscopy, indirect ophthalmoscopy and Schiotz tonometry, electrophsiological test including ERG and histopathological examination including light microscopy were used. All evaluating tests were performed before the injections and after all injections performed at a unit time all tests were performed 1 week, 1 month and 3 months after the injections as well.RESULTS: At clinical examination methods including biomicroscopy, indirect ophthalmoscopy and Schiotz tonometry no significant toxicity was determined. If 2 traumatic cataracts seen excluded, number of purely drug depended cataract developed eyes, when taken into account as the intersection of the first seen at first week and re-detected at first month, first seen at first week and disappeared at first month and first seen at first month, was 9 out of 72 drug injected eyes as 12.5% overall. In meloxicam and indometacin groups, excluding 2 traumatic cataracts each per group, no drug depended cataract was observed. Drug depended cataracts were only observed as 22% (4/18) in Ketorolac and 27.7% (5/18) in Aspirin groups. In tonometry no value out of the normal range of rabbits (17.5 ± 3.1 mmHg) were observed. No toxicity sign was observed at electrophysiological and histopathological evaluations.CONCLUSION: After intravitreal injection of NSAIDs (including Aspirin, Ketorolac, Indomethacin, Meloxicam) no significant toxicity sign was observed but cataract. According to the results of this study, intravitreal NSAIDs injections may be an additional or alternative treatment option for several anterior orposterior segment ocular diseases those shown to get useful effects after other antiinflammatory druginjections. Further human studies are needed to confirm this animal study?s observations.Keywords: Non Steroidal Antiinflammatory Drugs, NSAIDs, intravitreal injections, intravitreal NSAIDsinjections, toxicity, aspirin, ketorolac, indomethacin, meloxicam, cataract, triamcinolone, intravitreal steroid injection 82

Oral mukozal lezyonlar (OML) HIV enfeksiyonunun ilk ve en önemli göstergelerindendir. HIV enfeksiyonunda sık görülen oral lezyonlar kandidiyazis, tüylü lökoplaki, kaposi sarkomu, linear gingival eritem, nekrotizan ülseratif gingivit, nekrotizan ülseratif periodontit ve non-Hodgkin lenfomadır. Oral lezyonların varlığı hastaların yaşam kalitesini önemli ölçüde etkilemektedir. Genellikle oral lezyonların tedavisinde kullanılan topikal ilaçlarla uygulama bölgesinde istenen etkinlikte tedavi sağlanamamaktadır. Bunun başlıca nedeni dozaj şeklinin dolayısıyla ilacın uygulama sırasında tükrük salgısı, dil ve ağız hareketi, yutma nedeniyle ortamdan uzaklaştırılmasıdır. Bu sorunları ortadan kaldırarak ilacın etkinliğini arttırabilmek için biyoadezif formülasyonlar kullanılmaktadır. Non-toksik, non-alerjenik olmasının yanı sıra, biyouyumlu, biyoparçalanabilir ve biyoadezif olması nedeniyle kitosanın oral mukozal ilaç uygulamasında yaygın kullanımı bulunmaktadır. Ayrıca antimikrobiyal, hemostatik, yara iyileştirici, doku rejenerasyonu sağlayıcı gibi çok sayıda biyolojik aktivite de göstermektedir. Bu çalışmada, HIV enfeksiyonlarında görülen oral lezyonların tedavisinde kullanılan güçlü antiinflamatuar etkili bir glukokortikoid olan triamsinolon asetonitin (TAC) uygulanması amacıyla, farklı tip ve özelliklere (elde edildiği kaynak, molekül ağırlığı ve çözünürlük) sahip kitosanlar kullanılarak jel formülasyonları hazırlanmıştır. TAC % 0.1 a/h konsantrasyonda formülasyonlara ilave edilmiştir. Geliştirilen jel formülasyonların viskoziteleri, in vitro salım özellikleri ve mukoadezyon özellikleri incelenmiştir. Ayrıca bu formülasyonların tek başlarına periodontal/mukozal lezyonlara sebep olabilen bakterilerden olan Porphyromonas gingivalis (P. gingivalis), Aggregatibacter actinomycetemcomitans (A. actinomycetemcomitans); bir maya benzeri mantar türü olan ve mukozalarda fungal lezyonlara sebep olabilen Candida albicans (C. albicans) üzerine antimikrobiyal etkinlikleri incelenmiştir. Kitosanın molekül ağırlığının artmasıyla viskozitenin de arttığı gözlenmiştir. TAC ilavesi formülasyonların viskozitesini etkilemiştir. Bütün formülasyonlar benzer uzatılmış salım göstermiştir. Suda çözünen protasan klorür formülasyonuyla sırasıyla 2 ve 4 saat sonunda % 4.9 ve % 14.8, baz kitosan formülasyonuyla (S 01) ise % 5.5 ve % 16.6 salım elde edilmiştir. Formülasyonların mukoadezif özellikleri incelendiğinde farklı özellikteki kitosanların (molekül ağırlığı, çözünürlük, elde edildiği kaynak) farklı mukoadezyon gösterdiği bulunmuştur. Hazırlanan kitosan jellerin seçilen tüm mikroorganizmalar üzerine antimikrobiyal etkisinin olduğu gösterilmiştir. Sonuç olarak, hem mukoadezif özelliği nedeniyle uygulanan ilacın ortamdan uzaklaşmasını engelleyecek hem de kendisinin antimikrobiyal etkisi sayesinde HIV enfeksiyonlarında görülen OML'nin tedavisi için uygun bir formülasyon geliştirilmiştir. Oral mucosal lesions (OML) are the earliest and the most important indicators of the HIV infection. Most of the common lesions associated with HIV are candidiasis, hairy leukoplakia, Kaposi sarcoma, linear gingival erythema, necrotizing ulcerative gingivitis and periodontitis, non-Hodgkin lymphoma. The presence of oral lesions can have a significant impact on health-related quality of life. Topical steroids are the most widely used treatment of OML, however the desired action is still not fully obtained with the current local drug treatment. Salivation and resulting swallowing effectively removes the drug from the preferred action site. Novel bioadhesive formulations are being explored for better delivery which enables the drug remain on the application site longer hence increasing the availability. Being a non-toxic, non-allergenic, biocompatible, biodegradable and bioadhesive polymer, chitosan has been widely studied for oral mucosal delivery. Furthermore, its biological activities such as antimicrobial, hemostatic, wound healing, tissue regeneration make chitosan favorable for the treatment of lesions in the oral cavity. In this study, gel formulations for delivery of triamcinolone acetonide (TAC), which is a long-acting synthetic glucocorticoid, and the most preferred drug for the treatment of HIV-related oral mucosal lesions, were developed using chitosan with different source and properties such as molecular weight and solubility. TAC was incorporated into the gels at 0.1 % w/v concentration. The formulations were investigated in vitro in regard to viscosity and release properties as well as bioadhesive properties. In addition, antimicrobial activity of the formulations was evaluated against Porphyromonas gingivalis (P. gingivalis), Aggregatibacter actinomycetemcomitans (A. actinomycetemcomitans) as bacterial strains which causes periodontal/mucosal lesions and a yeast-like fungi Candida albicans (C. albicans) which causes mucosal fungal lesions. Viscosity was found to increase with increasing molecular weight of chitosan. Incorporation of TAC was found to affect the viscosity of the formulations. With all formulations similar prolonged release profiles were obtained. The percent released with water soluble chitosan in 2h and 4h was 4.9 % and 14.8 %, respectively, and for base chitosan was 5.5 % in 2h and 16.6 % in 4h. Mucoadhesion was found to be affected by different properties of chitosan such as molecular weight, solubility, and source. Chitosan gels were shown to be effective on all of the investigated microorganisms. In conclusion, formulations which avoid removal of the drug from the application site due to their mucoadhesive properties and which are suitable for the treatment of oral mucosal lesions caused by HIV infections due to their own antimicrobial activities were developed. 123

Bu çalışmanın amacı, fokal ve diffüz diyabetik maküla ödeminde; intravitreal triamsinolon asetonid uygulamasının görme keskinliği üzerine olan etkilerini, enjeksiyon sonrası görme keskinliği artışına etki eden prognostik faktörleri, ikinci enjeksiyonun ilk enjeksiyon kadar etkili olup olmadığını, enjeksiyon öncesinde veya sonrasında (fokal veya grid) maküler lazer fotokoagülasyon uygulamasının etkilerini değerlendirmek ve enjeksiyon sonrası gelişebilecek olası komplikasyonlarını irdelemektir. Çalışmamıza Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Anabilim Dalı Retina biriminde Nisan 2004 ile Mart 2010 tarihleri arasında diyabetik maküla ödemi tanısı ile 131 hastanın, intravitreal triamsinolon asetonid uygulanan 174 gözü ve intravitreal triamsinolon asetonid uygulanmayan 88 gözü olmak üzere, toplam 262 göz dahil edildi. İntravitreal triamsinolon asetonid uygulanmayan 88 göz kontrol grubu olarak kullanıldı. Hastaların enjeksiyon öncesinde Snellen eşeli ile alınan görme keskinliği değerleri `Logarythm of Minimum Angle of Resolution' ölçeğine çevrildi. Ön segmentin biyomikroskopik muayenesi ve indirekt oftalmoskopi ile fundus muayenesi yapıldı. Göziçi basıncı Goldmann aplanasyon tonometrisiyle ölçüldü. Hastalara enjeksiyon sonrası 1. hafta, 1. ay, 3. ay, 6. ay, 1. yıl ve 2. yılda aynı muayeneler yapıldı. İntravitreal triamsinolon asetonid uygulanan gözlerde (n=174), görme keskinliğinin enjeksiyon öncesine göre; 1. hafta, 1. ay, 3. ay ve 6. ayda istatistiksel olarak anlamlı derecede artmış olduğu saptandı (p

AMAÇ: En az 6 ay önce yapılmış makuler laser fotokoagülasyon tedavisine rağmen makula ödemi sebat eden diyabetik hastalarda, intravitreal 2 mg/0.05 ml ve 4 mg/0.1 ml triamsinolon asetonid ve birer ay ara ile toplam 3 kez 1.25 mg/0.05 ml bevacizumab uygulamasının etkinlik ve komplikasyonlarını karşılaştırmak. HbA1c düzeyinin ve diyabet süresinin makula kalınlığı ve görme keskinliği ile olan ilişkisini saptamak.GEREÇ VE YÖNTEM: Çalışmamıza, Eylül 2006 ile Mayıs 2009 tarihleri arasında, Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Anabilim Dalı Retina Polikliniğinde takip edilen ve diyabete bağlı dirençli makula ödemi saptanan 34 hastanın 45 gözü dahil edildi. Olgularımızın tümü daha önce diyabetik makula ödemi nedeniyle argon laser fotokoagülasyon tedavisi almış ve makulaya uygulanan en son laser seansı üzerinden en az 6 ay geçmiş hastalardı. Tüm hastalarda enjeksiyonlardan önce HbA1c düzeyleri bakıldı. 15 göze intravitreal 2 mg/0.05 ml triamsinolon asetonid (grup 1),15 göze intravitreal 4 mg/0.1 ml triamsinolon asetonid (grup 2) ve 15 göze birer ay ara ile toplam 3 kez 1.25 mg/0.05 ml bevacizumab (grup 3) enjeksiyonu uygulandı. Başlangıçta, hastalara FFA ve OCT uygulamasını da içeren ayrıntılı oftalmolojik muayene yapıldı. Hastalar her enjeksiyondan 1 hafta sonra ve son enjeksiyondan sonra 1.ay,2.ay,3.ay ve 6.ayda muayene edildi. Enjeksiyonlar tamamlandıktan sonra, ilk hafta hariç tüm kontrollerde OCT çekildi. Kategorik verilerin karşılaştırılmasında, Pearson ki-kare testi, sayısal parametrelerin karşılaştırılmasında Kruskal-Wallis testi ,zaman içindeki ölçümlerin değerlendirilmesinde genel lineer metodlardan tekrarlı ölçümler analizi Pillai's Trace testi, ikili karşılaştırmalarda Bonferroni testi, korelasyon araştırılmasında Canonical korelasyon analizi yöntemi kullanıldı.SONUÇLAR: Gruplar arasında, hiçbir dönemde görme keskinlikleri açısından anlamlı fark tespit edilmedi (p>0.05). Grup 1 ile grup 3 arasında, zamanla makula kalınlıklarında oluşan değişim açısından, istatistiksel olarak anlamlı fark bulundu(p0.005).Grup 2 ile grup 3 arasında ise, hiçbir dönemde istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı (p>0.005).Gruplar arasında, hiçbir dönemde göz içi basınçları açısından anlamlı fark yoktu(p>0.05). Uygulama öncesi ölçülen HbA1c değeri ile makula kalınlığı arasında pozitif yönde orta derecede ilişki olduğu bulundu (r=0,488;p0.05).Statistically significant difference was found between groups 1 and 3 in changes of macular thickness with time (p0.005).There was?nt any statistically significant difference between group 1 and group 2 in any time ((p>0.005). No statistically significant differences in changes of intraocular pressures between groups were observed (p>0.05).Pre-injection HbA1c values and macular thicknesses were positively correlated (r=0,488;p

Bel ağrısı en sık görülen sağlık problemlerindendir. Lomber disk hernisi bel ağrısının en sık sebebidir. Lomber disk hastalığında cerrahi tedavi sonrası yaklaşık %15 olguda ``Başarısız Bel Cerrahisi Sendromu'' (BBCS) gelişmektedir (13,14). Lomber disk hernisi cerrahisinin başarısızlığına neden olan en önemli sebeplerden biri de epidural fibrozistir.Çalışmada Triamsinolon Asetonid ve Clipquinol'ün, ratlarda deneysel olarak oluşturulan laminektomi modelinde, epidural fibrozisin önlenmesindeki etkileri araştırıldı.Çalışmada 7 farklı grupta toplam 46 adet winstar cinsi erkek rat kullanıldı. Deneklere ketamin ve xylazin anestezisi altında L3 ve L4 total laminektomi yapıldı. Sham grubundaki deneklere herhangi bir cerrahi işlem ve ilaç yapılmadı. Kontrol grubunda sahaya serum fizyolojik uygulandı. Üçüncü gruba intra operatif epidural triamsinolon asetonid 10 mg/kg dozda uygulandı. Dördüncü gruba intra operatif epidural clioquinol 20 mg/kg dozda uygulandı. Beşinci gruba intra operatif epidural triamsinolon asetonid 10 mg/kg dozda ve clioquinol 10 mg/kg dozda uygulandı. Altıncı gruba intra operatif epidural triamsinolon asetonid 10 mg/kg dozda ve clioquinol 20 mg/kg dozda uygulandı. Yedinci gruba ise intra operatif epidural triamsinolon asetonid 10 mg/kg dozda ve clioquinol 40 mg/kg dozda uygulandı. Denekler 6. haftanın sonunda ölümcül dozda intraperitoneal sodyum pentotal ile sakrifiye edildiler.Sakrifiye edilen deneklerden hazırlanan patoloji preparatları hemotoksilen eozin ve Masson trikrom ile boyandı. Örneklemeler ışık mikroskopunda yabancı cisim reaksiyonu, inflamatuar hücre yoğunluğu, fibroblast yoğunluğu ve skar oluşumu açısından değerlendirilerek semikantitatif skala ile skorlandı. Çıkan sonuçlara göre, Triamsinolon asetonid 10 mg/kg dozda deneysel laminektomi sonrası oluşan epidural fibrozisi önleyememiştir. Diğer taraftan Clinoquinol (20 mg/kg) deneysel laminektomi sonrası oluşan epidural fibrozisi anlamlı bir şekilde azaltmıştır. Laminektomi sonrası oluşan epidural fibrozisin önlenmesinde, Clinoquinol'ün kullanılabileceğini düşünüyoruz. Lumbar pain is one of the most frequently seen health problems. Lumbar disc hernia is the most common cause of lumbar pain. In lumbar pain disease, ?Unsuccesfull Lumbar Surgery Syndrome? (ULSS) is seen on about 15% of patients (13, 14). One of the most important factor causing failure of Lumbar disc hernia surgery is epidural fibrosis.In our study, investigated the effects of Triamcinolone Acetonid and Clioquinol for prevention of seen epidural fibrosis after experimental laminectomy on rats.Total 46 winstar race male rats in 7 groups were used in the study. L3 and L4 total laminectomy were appiled to rats under anesthesy of ketamine and xylazin. Any surgical procedure or medical treatment was not given to the rats in Sham group. In the control group, normal saline was applied to the area. Intra operative epidural triamcinolone acetonid 10 mg/kg was applied to third group. Intra operative epidural Clioquinol 20 mg/kg was applied to fourth group. Intra operative epidural triamcinolone acetonid 10 mg/kg and Clioquinol 10 mg/kg were applied to fifth group. Intra operative epidural triamcinolone acetonid 10 mg/kg and Clioquinol 20 mg/kg were applied to sixth group. Finally, Intra operative epidural triamcinolone acetonid 10 mg/kg and Clioquinol 40 mg/kg were applied to seventh group. Subjects sacrified using sodium pentotal at lethal dose at the end of the sixth week.Pathology samples prepared from sacrified subjects were painted with hemotoxilen eozine and Mason tricrome. Samples were evaulted for foreign substance reaction, inflamatory cell density, fibroblast cell density and scar forming under light microscope, and scored by using semicantitative scale. According to result, Triamsinolon asetonid (10mg/kg) coluld not prevent epidural fibrosis after experimental laminectomy. On the other hand, Clioquinol 20 mg/kg significantly decreased epidural fibrosis after experimental laminectomy. We think that Clioquinol maybe used to prevent of epidural fibrosis occurred after laminectomy. 112

Amaç: Bu çalışmanın amacı endoskopik endonazal DSR esnasında triamsinolon asetonid uygulamasının cerrahi başarıya etkisini incelemektir.Gereç ve Yöntem: Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Göz Hastalıkları Anabilim Dalı'nda nazolakrimal kanal tıkanıklığı nedeniyle izlenen 26 hastanın (19 kadın, 7 erkek) 27 gözü çalışmaya dahil edildi. Ocak 1998 ile Ekim 2006 tarihleri arasında endonazal DSR uygulanan 14 olgunun dosya kayıtları tarandı ve kontrol muayeneleri yapıldı. Ocak 2007 ile Haziran 2009 arasında endoskopik endonazal DSR uygulanan 12 olgu prospektif olarak çalışmaya dahil edildi. Bu olgularda cerrahi bitiminde nazal mukozaya triamsinolon asetonid enjekte edildi. Takip sırasında olgulara görme keskinliği ve göz içi basıncını içeren oftalmolojik muayene, nazolakrimal kanal lavajı ve gerekirse nazal endoskopi uygulandı. Yirmi iki hastanın 23 gözü primer edinsel nazolakrimal kanal tıkanıklığı tanısı ile, 4 hasta ise nüks dakriyostenoz nedeniyle opere edildi. Hastalar cerrahi sonrasında 6 ay ? 11 yıl (ortalama 24 ay) takip edildi.Bulgular: Cerrahi sonrası son muayenesinde göz yaşarması şikayeti olmayan ve lavajı açık olan olgularda ameliyat başarılı olarak kabul edildi. Olguların yaş ortalaması 43'tü (23 ? 68). Primer endonazal endoskopik DSR yapılan 23 olguda başarı oranı % 60.8 (14/23) bulundu. Bu gruptan intraoperatif triamsinolon asetonid uygulanan 9'unda başarı % 66.7 (6/9) olarak saptandı. İlaç kullanılmadığında primer cerrahi yapılan olgularda % 57.1 (8/14) oranında başarı elde edildi. Nüks dakriyostenoz nedeniyle revizyon endonazal endoskopik DSR uygulanan 4 olguda başarı oranı % 75 (3/4) olarak saptandı. Revizyon yapılan olguların 3'ünde intraoperatif triamsinolon asetonid kullanıldı ve bu 3 olguda da başarı (%100) elde edildi. İlaç uygulanmayan grupta bir olgu, ilaç uygulanan grupta ise 3 olgu dışında tüm olgulara bikanaliküler silikon tüp entübasyonu uygulandı. Primer ve revizyon DSR olguları bir arada incelendiğinde triamsinolon asetonid kullanılan grupta başarı oranı % 75 (9/12) saptandı. İlaç uygulanmadığında % 53.3 (8/15) başarı elde edildi. Gruplar başarı oranları açısından karşılaştırıldığında bu fark istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı (Fisher'in kesin Ki - kare testi, p=0.424>0.05).Sonuçlar: Endonazal endoskopik DSR esnasında triamsinolon asetonid uygulanan olgularda cerrahinin başarısı daha yüksek bulunmuştur. Triamsinolon asetonidin özellikle nüks dakriyostenoz olan olgulara uygulandığında başarıyı arttırdığı gösterilmiştir. Bununla beraber endonazal DSR'de triamsinolon asetonid uygulamasının etkinliğini değerlendirmek için daha fazla hasta sayısının bulunduğu ve daha uzun takip süreli çalışmalara ihtiyaç vardır. Purpose: The aim of this study is to evaluate the effect of triamcinolone acetonide on surgical success in endoscopic endonasal dacryocystorhinostomy (DCR).Methods: Twenty seven eyes of 26 patients (19 women, 7 men) who were followed up at Ankara University School of Medicine Department of Ophthalmology because of nasolacrimal duct obstruction were included in the study. The file records of 14 cases on whom endonasal DCR was performed between January 1998 and October 2006 were reviewed and control examinations were performed. Twelve patients who had endoscopic endonasal DCR between January 2007 and June 2009 were evaluated prospectively. Triamcinolone acetonide was injected into the nasal mucosa of those patients at the end of the surgery. During follow up, full ophthalmologic examination including visual acuity and intraocular pressure, nasolacrimal duct irrigation and if necessary nasal endoscopy were performed. Twenty - three eyes of 22 patients were operated because of primary nasolacrimal duct obstruction where as 4 patients were operated because of the recurrent dacryostenosis. The patients were followed up for 6 months to 11 years (mean, 24 months).Results: The operation was called succesful if the patient was symptom free and irrigation was patent during postoperative follow up period. The mean age was 43 years (23 ? 68 years). The success rate of primary endonasal DCR was found % 60.8 (14/23). Among this group the success rate of the nine cases whom intraoperative triamcinolone acetonide were injected was % 66.7 (6/9). When the drug wasn?t used a success rate of % 57.1 (8/14) was achieved from the primary surgeries. The success rate of the four cases whom revision endonasal DCR was performed because of recurrent dacryostenosis was % 75 (3/4). Triamcinolone acetonide was used in three of the revision surgeries with a successful outcome in all cases. All patients had a bicanalicular silicone tube intubation except four cases (one had surgery without TA, and three had surgery with TA). When the primary and revision surgeries were evaluated together the success rate was % 75 (9/12) among the group in which triamcinolon acetonide was used. When the drug wasn?t used the success rate was % 53.3 (8/15). When two groups were compared in terms of success, this difference wasn?t statistically significant (Fisher?s exact Ki-square test, p=0.424>0.05).Conclusion: The success of the surgery was found higher when triamcinolone acetonid was used during endoscopic endonasal DCR. It was shown that triamcinolone acetonide would improve the success especially on the recurrent dacryostenosis. Nevertheless, studies with more patients and longer follow ? up periods are needed to evaluate the efficiency of adjunctive use of triamcinolone acetonide in endonasal DCR. 79

Neovaskülarizasyon saydam korneada görmeyi tehdit eden bir durumdur.Çalışmamızın amacı deneysel kornea yanığında farklı dozlardaki topikalinfliksimabın etkisini topikal triamsinolon ile karşılaştırmaktır.Her biri yedi Wistar albino rat içeren yedi grup oluşturuldu. Ratların sağkornea santraline gümüş nitrat kalemi ile koterizasyon yapıldı. Grup I'dekikornealara koterizasyon ve tedavi uygulanmadı. Grup II'dekilere topikal salin, grupIII'tekilere 4mg/ml triamsinolon damla verildi. Grup IV, grup V ve grup VI'dakiratlara sırasıyla 5, 10, 20 mg/kg infliksimab topikal olarak uygulandı. Tüm ratlarınsekizinci günde korneal fotoğraflar çekilip, yeni damarlar ile örtülü kornea yüzeyinintüm kornea alanına yüzdesi ölçüldü ve dekapite edilerek korneaları alındı. Makrofajmigrasyon inhibitör faktör (MIF) immün boyanması korneada semikantitatif olarakdeğerlendirildi.Neovaskülarizasyon alanlarının tüm korneaya yüzdesi, tedavi edilen tümgruplarda sham grubundan (p0.05).Topikal infliksimab ile tedavi edilen diğer gruplarda ise sham grubuna göre anlamlıolarak daha düşük epitel ve stromal MIF boyanması olduğu görüldü. Grup VI'dahem epitel hem de stromada grup IV ve V'ten anlamlı olarak daha düşük MIFboyanması görülürken, grup III ve kontrol gruplarına benzer boyanma olduğu tesbitedildi. Stromal MIF boyanması göz önüne alınınca tüm gruplar içerisinde sadecegrup VI kontrol grubu ile benzer idi.Sonuç olarak deneysel kimyasal yanık oluşturulan rat kornealarındaneovaskülarizasyonun önlenmesinde topikal triamsinolonun etkin olduğu görülmüşve 10 mg dozunda topikal infliksimab etkisi buna benzer iken 20 mg dozundakietkisinin triamsinolondan bile daha üstün olduğu tesbit edilmiştir.Anahtar kelimeler: Deneysel kornea neovaskülarizasyonu, infliksimab, MİF Neovascularization in the transparent cornea is sight-threatening condition.The aim of this study is to compare the effects of different doses of infliximab withtriamcinolone in experimental corneal chemical burn.Seven groups which were contained seven Wistar albino rats were formed.The right corneas of rats were cauterized by a silver nitrat pencil. Corneas in group Iwere not cauterized and not given any treatment. Rats in group II were installedsaline topically and group III were installed 4 mg/ml triamcinolone drops. In groupIV, V and VI were administered topically infliximab 5, 10, 20 mg/ml respectively.Corneal photographs were taken at 8th day and the corneal surface covered withneovascular vessels was measured on the photographs as the percentage of the totalarea of the cornea and the animals were sacrificed on the 8th day and corneas wereexcised. Macrophage migration inhibitor factor (MIF) immunostaining was evaluatedsemicantitatively at the cornea.The percentage of neovascularization area in all treated groups were smallerthan sham group (p

Bu retrospektif çalışmaya toplamda 80 olgunun 82 gözü olmak üzere diabetik maküler ödem (DMÖ) tanısı alan 30 olgunun 31 (%37.8) gözü, ven tıkanıklığı (VT) tanısı alan 20 olgunun 20 (%24.4) gözü, yaşa bağlı maküla dejenerasyonu (YBMD) tanısı alan 30 olgunun 31 (%37.8) gözü alınmıştır. Hastaların tedavi öncesi dönemdeki ve intravitreal triamsinolon asetonid (IVTA) uygulaması sonrası tam düzeltilmiş görme keskinliği, göz içi basınçları, ön segment, fundus muayene bulguları ve renkli renksiz FFA sonuçları incelendi. Tüm hastalara enjeksiyon öncesi diazomid (asetazolamid) tablet 2x1 verilmiştir. Lokal anestezi sonrasında insülin enjektörü ile 4 mg/0.1 cc IVTA uygulanmıştır. Ertesi gün göz içi basıncı 20 mmHg ve üzeri olan DMÖ tanısı almış 11 göze, VT tanısı almış 5 göze, YBMD tanısı almış 11 göze topikal karbonikanhidraz inhibitörü başlanmıştır ve takibe alınmıştır. DMÖ ve YBMD tanısı alan olgularda 1.ay, 6.ay ve 12.ayda istatistiksel olarak görme keskinliklerinde tedavi öncesine göre anlamlı oranda artış saptanmıştır. Altıncı ayda preoperatif döneme göre anlamlı oranda artış mevcutken 1.aya göre anlamlı oranda azalma mevcuttu. Onikinci ayda ise 6.aya göre istatistiksel olarak anlamlı azalma mevcuttu.Sekseniki göz dikkate alındığında tüm ölçümlerde göz içi basıncı değişikliği açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmamıştır. Birinci günde göz içi basıncı en yüksek değerlerine (17.99 mmHg) ulaşmıştır. 1.günde 27 (%32.9) göze topikal karbonikanhidraz inhibitörü başlanmıştır. Cerrahi ve ek tedaviye gerek duyulmamıştır. Göz içi basınçları takiplerde normal değerlerine ulaşmıştır. Gelişen komplikasyonlar incelendiğinde 82 gözün 3'ünde (%3.6) postoperatif 1.günde psödoendoftalmi (steril endoftalmi) geliştiği gözlenmiştir. Bu hastalarda medikal tedavi ile bir hafta içinde hipopiyon gerilemiştir. Hiç bir hastada endoftalmi gözlenmemiştir. Katarakt gelişimi veya var olan kataraktta artış 82 gözün 5'inde (%6.09) saptanmıştır. Bu hastalarda fakoemülsifikasyon+GİL implantasyonu uygulanmıştır. Hiçbir hastada retinal yırtık, retina dekolmanı gibi olası komplikasyonlar görülmemiştir.IVTA enjeksiyonu DMÖ ve VT'na bağlı maküler ödem tedavisinde oldukça etkili bir yöntem olup yapılan çalışmalarda umut verici sonuçlar alınmış olmasına rağmen etkisini tam olarak değerlendirebilmek için çok merkezli, randomize, plasebo kontrollü ve karşılaştırmalı araştırmalar yapılması gerekmektedir.Anahtar kelimeler:Triamsinolon Asetonid, Maküler Ödem, Görme Keskinliği, Göz İçi Basıncı In this study the records of totally 82 eyes of 80 cases with macular edema; 31 (37.8%) eyes of 30 cases diagnosed as diabet, 20 (24.4%) eyes of 20 cases diagnosed as retinal vein occlusion, 31 (37.8%) eyes of 30 cases diagnosed as age related macular degeneration treated with intravitreal triamcinolone acetonid were retrospectively eveluated. Visual acuity, intraocular pressure (IOP), fundus fluorescein angiography, biomicroscopic and fundus examinations were performed before and after IVTA injection. Before the injection, acetazolamide tablet was given to all cases. After local anesthesia 4mg/0.1 cc triamcinolone was injected. The following day, because of high IOP, topical carbonic anhydrase inhibitors have been applied in 11 eyes with diabet, 5 eyes with retinal vein occlusion, 11 eyes with age related macular degeneration.In all patients the difference between the initial visual acuity level and the visual acuity levels at 1st, 6th, 12th months after the IVTA injection was statistically significant. The increase of visual acuity at 6th month compared before the treatment and the decrease of visual acuity compared at the 1st month was statistically significant. The decrease of visual acuity at 12th month compared at the 6th month was statistically significant. In all 82 cases IOP changes were not statistically significant at all measurements. IOP reached the highest level at first day and topical carbonic anhydrase inhibitors have been applied in 27 (32.9%) eyes. Surgery and additional treatment were not neccessary. In the follow up, IOP values decreased and have been normal. As the postoperative complications of 82 eyes were examined, in 3 (3.6%) eyes of 82 eyes, pseudoendophthalmitis was observed postoperatively 1st day. In these patients, hypopion has shown a regression with medical treatment within a week,. Endophthalmitis was not observed in any of the patients. In 5 of 82 eyes (6.09%) development or increase in cataract were determined. In these patients, phacoemulsification+intraocular lens implantation were performed. Postoperative complications such as retinal tear, retinal detachment were not observed.IVTA injection in the treatment of diabetic macular edema and macular edema due to retinal vein occlusion is an effective method. Although promising results have been achieved with the studies in the literature, multicenter, randomized, placebo controlled and comparative researchs need to be done to eveluate the effect of IVTA injection.Key words:Triamcinolone Acetonid, Macular Edema, Visual Acuity, Intraocular Pressure 73

Kemoterapi ve radyoterapiye bağlı gelişen oral mukozit, psödomembran oluşumu ile ağız mukozasının ülserasyonu ve inflamasyonu olarak tanımlanır. Oral mukozit tedavisi henüz çözümlenmemiş bir sorundur. Oral mukozit profilaksisi için etkisi kanıtlanmış ajan veya tedavisinde bir altın standart henüz ortaya konmamıştır. Çalışmamızda bitkisel kökenli kantaron yağı, sumak ekstresi, lokal steroid (triamsinolon asetonit) ve klorheksidinin oral mukozit üzerindeki iyileştirici etkisi değerlendirilerek karşılaştırıldı. Çalışmada toplam 56 Wistar Albino cinsi erkek ratlar kullanıldı. Ratlar raslantısal olarak 8'er adet olmak üzere 2 kontrol grubuna ve 10' ar rat olmak üzere ajanların uygulandığı 4 gruba ayrıldı. 5-Florourasil verilmeyen kontrol grubunun bukkal mukozasına 1. ve 2. gün tel fırça ile abrazyon yapıldı. 5-Florourasil verilen kontrol grubuna ve etken maddelerin uygulandığı diğer 4 gruptaki ratlara 0. ve 2. gün (i.p.) 5- florourasil uygulandı, bukkal mukozalarına 1. ve 2. gün tel fırça ile abrazyon yapıldı. Etken maddelerin uygulandığı grupların bukkal mukozasına 3. günden itibaren 5 gün boyunca etken maddeler lokal olarak uygulandı. Deney sonucunda rat bukkal mukozaları histopatolojik ve biyokimyasal (GSH, GSH-px ve MDA aktiviteleri) inclemeye tabi tutuldu. Gruplar kendi içlerinde karşılaştırıldığında deneyin anlamlı olduğu görüldü (p

Üveit kroniklesen, görme kaybı ve oküler rahatsızlık yapan uzun dönemmedikal tedavi gerektiren bir hastalıktır. Sitokinler, enflamatuar olaylarda hücrelerarası iletisimi sağlayan polipeptitlerdir. Üveit patogenezini aydınlatmak amacıylayapılan çesitli çalısmalarda, sitokinlerin rolü olduğu tespit edilmistir. Bu çalısmada,deneysel üveit modelinde, intravitreal verilen etanersept, siklosporinA vetriamsinolon asetonidin sitokinler üzerine etkisi amaçlandı. Bu amaçla Th17 ve IL-23'ün tanı ve tedavideki yeri arastırıldı.Kobaylar, bes gruba randomize (her grupta n=7) edildi. ?lk gruptakikobaylara herhangi bir uygulama yapılmazken, diğer dört gruptaki kobayların solgözlerine, intravitreal olarak 1 mg/ml Konkonavalin A bir kez verildi.Konkonavalin A uygulamasına ek olarak, iki hafta sonra, II. Gruptaki (sham grubu)kobaylara serum fizyolojik ( tek doz 0.1 ml), III. gruptakilere etanersept (tek dozintravitreal 2 mg/0.1 ml), IV. gruptakilere siklosporin A (haftalık intravitreal 100?/0.1 ml ve V. gruptakilere triamsinolon asetonid (tek doz intravitreal 4mg/0.1 ml)verildi. Altıncı hafta sonunda gözler enükle edildi. Retina ve koroiddeimmünohistokimyasal olarak Th17 yoğunluğu ve yaygınlığı, vitreusta ise IL-23düzeyi ELISA ile değerlendirildi.Th17 yoğunluğu ve yaygınlığı üveit grubunda kontrol grubu ilekarsılastırıldığında artmıstı (p0.05). IL-23 düzeyi, sham grubunda kontrol grubu ilekarsılastırıldığında yüksekti (p0.05). IL-23 düzeyi açısındanilaç grupları arasında bir fark saptanmadı (p>0.05).Th17 ve IL-23 oküler enflamasyonda artıs gösterir. Etanersept, siklosporinA ve triamsinolon asetonid Th17 yoğunluğu ve yaygınlığını azaltırken, IL-23düzeyini etkilememektedir. Uveitis is often a chronic disease with debilitating consequences, such asprogressive vision loss and ocular discomfort and requires long-term medicaltherapy. Cytokines play an important role in the initiation of uveitic inflammation.Inthis study, The role of intravitreal etanercept, cyclosporin A and triamsinolonasetonid were aimed to assess on cytokines in experimental uveitis. All the same,Th17 and IL-23 were investigated on diagnosis and treatment.Five groups which were contained seven guinea pig were formed. Animals infour groups were immunised left eye with 1mg/ml conconavalin A. Eyes in group1(control) were not immunised and not given any treatment. After two weeksadministration of conconavalin A, eyes in group 2 (sham) were received single dose0.1ml saline intravitreally. In group 3 were installed single dose intravitreal 2 mg/0.1ml etanercept. In group 4 were received intravitreal 100 ?g/0.1 ml cyclosporin Aweekly. In group 5 were administered single dose 4 mg/0.1 ml triamsinolon asetonidintravitreally. After six month, all animal eyes were excised. Th17 immunostainingintensity and extent of retina and choroidea was assessed mild, modarate, severe and,IL-23 was evaluated by ELISA.Th17 immunostaining increased sham group than control and treatmentsgroups (p0.05). IL-23 levelwas higher in sham than control group ( p0.05) by ELISA analyse IL-23 level was similar between treatment groups(p>0.05).Th17 and IL-23 caused and increased ocular inflammation. Administration ofetanercept, cyclosporin A and triamsinolon asetonid decreased Th17 immunostainingintensity extent but not effect IL-23 level. 57