Search

Ultrazvučni pregled, poznat i kao ultrasonografija, je neinvaziv- na tehnika snimanja koja omogućava uočavanje unutrašnjih telesnih struktura beleženjem odjeka ili refleksije ultrazvučnih talasa. Za razli- ku od rendgenskih zraka koji su potencijalno opasni, ultrazvučni talasi se smatraju sigurnim. Svaki veterinar kliničar treba da bude svestan mogućnosti, ali i ograničenja ove dijagnostičke procedure. On mora da zna na koja pitanja ovaj vid pregleda može dati odgovore, ali i da bude svestan činjenice da negativan ultrazvučni nalaz ne isključuje uvek oboljenje. Najbitniji segment svakog ultrazvučnog pregleda je sistematičnost. Kod svakog pacijenta se treba držati istog redosleda pregleda organa. Ultrazvučni pregled abdomena psa obuhvata pre- gled hepatobilijarnog sistema, želuca, slezine, bubrega, nadbubrež- nih žlezdi, mokraćne bešike, genitalnih organa, creva, limfnih čvorova i krvnih sudova. Standardizovano, precizno i konkretno pisanje izve- štaja, nakon obavljenog ultrazvučnog pregleda, treba da bude velika pomoć veterinaru pri postavljanju dijagnoze ili planiranju sledećih di- jagnostičkih procedura.

Laparoskopija je minimalno invazivna dijagnostička i hirurška metoda, koja omogućava veterinarima da sprovedu temeljnu vizualizaciju trbušne duplje i brzo uzmu uzorak tkiva za patohistološka ispitivanja. Na taj način dolazi se do preciznije dijagnoze, a time se sprovodi odgovarajući tretman pojedinih patoloških stanja abdominalne duplje pasa. Nakon ovakve intervencije, oporavak pacijenta je sigurniji i brži. Za laparoskopsku dijagnostiku na Fakultetu veterinarske medicine u Beogradu koristi se rigidni endoskop dužine 30 cm, dijametra 5 mm, sa vrhom pod uglom od 30° i specijalni set instrumenata i biopsera za uzimanje tkiva jetre, slezine i pankreasa. Laparoscopy is a minimally invasive diagnostic and surgical method, which allows veterinarians to perform thoroughly visualization of the abdominal cavity and quickly take a sample of tissue for examination patohistological test. In this way, a more precise diagnosis, thereby implementing the appropriate treatment of certain conditions patohistological abdominal cavity of dogs. After this intervention the patient's recovery is safer and faster. For laparoscopic diagnosis of Fakulty Veterinary Medicine in Belgrade used a rigid endoscope length 30 cm, diameter 5 mm, with the tip at an angle of 300 and a special set of istrument and biopsi for taking liver, spleen and pancreas.

Babezioza pasa je vektorski-prenosivo oboljenje izazvano protozoama roda Babesia. U Srbiji, najčešći uzročnik babezioze pasa je Babesia canis. Bolest može proteći asimptomatski ili klinički manifestno kao nekomplikovana ili komplikovana babezioza. U zavisnosti od toga da li su zadovoljeni klinički i laboratorijski kriterijumi za sindrom sistemskog inflamatornog odgovora (systemic inflammatory response syndrome, SIRS), psi sa nekomplikovanom babeziozom mogu biti SIRS pozitivni ili negativni, pri čemu ne dolazi do poremećaja funkcije organa. Komplikovana babezioza podrazumeva prisustvo SIRS praćeno poremećajem funkcije organa. Intenzitet odgovora akutne faze na infekciju B. canis zavisi od različitih faktora poput imunskog odgovora psa, koinfekcije ili neinfektivnih komorbiditeta, broja infektivnih krpelja i količine sporozoita oslobođenih iz pljuvačne železde krpelja, kao i virulencije soja B. canis. Tokom odbrane od patogena, leukociti prepoznaju specifične domene na njegovoj površini i aktiviraju mehanizme urođenog i stečenog imuniteta. Očuvanost funkcionalne aktivnosti leukocita ogleda se kroz sposobnost neutrofilnih granulocita i monocita/makrofaga da fagocituju uzročnika i iniciraju sekreciju matriks metaloproteinaza (MMP) i stvaranje reaktivnih kiseonikovih radikala, odnosno kroz lučenje citokina koji će aktivirati T pomagačke limfocite i dalje omogućiti odgovor B limfocita, kao i bolju aktivaciju makrofaga. Pokazano je da odgovor akutne faze tokom infekcije pasa B. canis karakteriše poremećaj redoks homeostaze i značajno povišenje nivoa IL-8, MCP-1 i IFN-γ in vivo, međutim, u literaturi nisu dostupni podaci u vezi sa funkcionalnom aktivnošću leukocita pasa kod ovog oboljenja.U prvi deo studije je bilo uključeno 24 psa, kojima je krv uzorkovana na prezentaciji (akutna infekcija B. canis) i nakon dve nedelje (klinički oporavak). U drugi deo studije je bilo uključeno sedam akutno obolelih pasa i sedam zdravih pasa, koji su služili kao kontrole. Na osnovu kliničkih pokazatelja i rezultata rutinskih laboratorijskih testova, psi su klasifikovani u SIRS pozitivne i SIRS negativne pacijente, bez poremećaja funkcije organa i organskih sistema. Funkcionalna aktivnost neutrofilnih granulocita je ispitana u uzorcima krvi testovima fagocitoze i oksidativnog praska, odnosno određivanjem aktivnosti MMP-9 u plazmi metodom zimografije na gelu poliakrilamida. Procena funkcionalne aktivnosti ukupnih leukocita i T limfocita zasnivala se na određivanju koncentracije IL-8, MCP-1 i IFN-γ u plazmi pomoću komercijalnih ELISA testova, nakon inkubacije (24h, 37°C, 5% CO2) pune krvi uz dodatak različitih koncentracija solubilnih antigena B. canis, koji se koriste za vakcinaciju pasa protiv babezioze. Pokazatelj funkcije B limfocita/plazmocita predstavljala je koncentracija γ globulina u serumu, dobijena elektroforetskim razdvajanjem proteina na gelu agaroze. Proteini akutne faze (nivo ceruloplazmina, haptoglobina i paraoksonaze 1), parametri oksidativnog stresa (koncentracija malondialdehida i slobodnih tiolnih grupa) i antioksidativne zaštite (aktivnost katalaze i glutation peroksidaze) određeni su spektrofotometrijski u uzorcima eritrocita i seruma pasa na prezentaciji i oporavku.Dobijeni rezultati su pokazali prisustvo anemije i trombocitopenije kod svih, odnosno leukopeniju i SIRS kod polovine pasa na prezentaciji. Tokom dvonedeljnog oporavka, utvrđeno je da su se testirani parametri vratili u okvire referentnih vrednosti, čime je isključena mogućnost da je tokom infekcije došlo do oštećenja organa. Analiza funkcionalne aktivnosti leukocita sprovedena nakon inkubacije (24h, 37°C, 5% CO2) periferne krvi bez i uz stimulaciju solubilnim antigenima B. canis pokazala je da je fagocitna aktivnost neutrofilnih granulocita u bazalnim uslovima i nakon stimulacije izraženija kod akutno obolelih pasa. Analogne razlike u intenzitetu oksidativnog praska su bile uočene nakon stimulacije. Prisustvo SIRS nije bilo povezano sa opisanim razlikama... Babesiosis is a vector-borne disease caused by protozoa Babesia spp. In Serbia, Babesia canis is considered to be the main causative agent of canine babesiosis. The infection can be asymptomatic, but it is usually followed by clinical manifestation, through uncomplicated or complicated form. Based upon clinical and laboratory criteria for systemic inflammatory response syndrome (SIRS), dogs with uncomplicated babesiosis can be classified as SIRS positive or SIRS negative, both without organ dysfunction. Unlike uncomplicated, complicated babesiosis includes SIRS with organ dysfunction. The level of the acute phase response depends on the dogs’ immune response, coinfection/comorbidity, the number of infectious ticks and sporozoites in ticks’ saliva, as well as the virulence of the B. canis variant. When fighting the pathogen, leukocytes recognize specific patterns on its surface, which leads to the activation of innate and adaptive immune response mechanisms. Functional activity of leukocytes reflects through the ability of neutrophils and monocytes/macrophages to perform phagocytosis and initiate the release of matrix metalloproteinases (MMP) and reactive oxygen species, and through the secretion of cytokines that will activate T helper and consecutively B lymphocytes, as well as macrophages. It has been previously shown that in canine babesiosis disturbed redox homeostasis and in vivo increased levels of IL-8, MCP-1 and IFN-γ occur during the acute phase response, but there is no evidence regarding functional activity of leukocytes in dogs infected with B. canis.For the first part of the study, residual blood was collected from 24 dogs at presentation (acute B. canis infection) and after two weeks (recovery). The second part of the study included seven dogs with acute B. canis infection and seven healthy dogs. Dogs with uncomplicated babesiosis were classified as SIRS positive and SIRS negative based on clinical examination and laboratory results. Functional activity of neutrophils was evaluated after performing phagocytosis and oxidative burst tests in vitro, as well as polyacrylamide gel zymography for MMP-9 detection. Using commercial ELISA kits, functional activity of monocytes and T lymphocytes was evaluated by measuring the concentration of IL-8, MCP-1 and IFN-γ after incubation (24h, 37°C, 5% CO2) of blood samples stimulated with different concentrations of soluble antigens of B. canis that are used to vaccinate dogs against babesiosis. Sera levels of γ globulins, that were detected using agarose electrophoresis, reflected the functional activity of B lymphocytes/plasmocytes. Levels of the acute phase proteins (ceruloplasmin, haptoglobin and paraoxonase 1) as well as markers of oxidative stress (concentration of malondialdehyde and free thiol groups) and antioxidant protection (activity of catalase and glutathione peroxidase) were evaluated in erythrocyte and sera samples, using spectrophotometry.The results showed that all of the dogs had anemia and thrombocytopenia, while half of them had leukopenia and SIRS at presentation. After clinical recovery, almost all of the tested parameters returned to reference intervals, excluding the possibility of organ disfunction as a consequence of B. canis infection. After incubation (24h, 37°C, 5% CO2) under basal conditions and with addition of soluble antigens of B. canis, the number of neutrophils that performed phagocytosis was higher in acutely infected dogs. Under stimulated conditions, similar results were shown for oxidative burst in neutrophils of acutely infected dogs. These results were not different between SIRS positive and negative dogs. T lymphocytes of acutely infected dogs released higher levels of IFN-γ in both basal and stimulated conditions, and these concentrations were highest in the SIRS positive group. Leukocytes released higher levels of MCP-1 in both basal and stimulated conditions, but they were not different between SIRS positive and negative dogs. Concentration of IL-8 did not differ between treatments nor groups...

Пироплазмоза коња представља значајно векторски преносиво обољење са великом раширеношћу и економским утицајем на коњарство широм света. Узрочници пироплазмозе коња су протозое Theileria equi и Babesia caballi. Обољење може бити присутно код коња и супклинички, али може бити праћено и озбиљном клиничком сликом. Циљ ове докторске дисертације је био опсежно клиничко- епизоотиолошко испитивање приплазмозе коња на простору централног Балкана, где би испитивали присуство паразита молекуларним методама детекције, пратили хематолошке и биохемијске параметре, параметре оксидативног стреса и на крају степен оштећења ДНК ћелија домаћина услед присуства паразита. У циљу стицања увида у преваленцију обољења спровели смо молекуларну епизоотиолошку студију која је укључивала 165 коња, са осам локалитета са простора три државе (Србија, Црна Гора, Босна и Херцеговина). Прво смо урадили PCR методу за детекцију 450 бп дугог сегмента 18S rRNК гена који је присутан код свих Theileria и Babesia врста. За дефинитивну детекцију врсте је урађен мултиплекс PCR. Да би потврдили добијене резултате урађено је секвенцирање позитивних узорака. Укупна преваленција T. equi и B. caballi на испитиваном простору износила је 32,1% и 1,8%, респективно. У Србији је установљена преваленција од 40,2% за Т. еqui и 0,6% за B. caballi, у БиХ 16,7% за Т. еqui и 4,2% за B. caballi, а у Црној Гори 8,3% за Т. еqui и 8,3% за B. caballi. Резултати секвенцирања су потврдили 100% подударност са врстама установљеним на основу методе мултиплекс PCR... Equine piroplasmosis is a significant vector-prone disease with a high degree of widespread and economic impact on horse industry throughout the world. The causative agents of equine piroplasmosis are protozoas Theileria equi and Babesia caballi. The disease can be present subclinical in horses, but also it can be accompanied by a serious clinical picture. The goal of this doctoral dissertation was the comprehensive clinical and epizootiological examination of the equine piroplasmosis on the central Balkan region, where we would investigate the presence of parasites by molecular detection methods, to follow the haematological and biochemical parameters, the parameters of oxidative stress and at the end, the degree of host cells DNA damage due to parasites presence. In order to gain insight into the prevalence of the disease, we conducted a molecular epidemiological study involving 165 horses, from eight locations from three countries (Serbia, Montenegro, Bosnia and Herzegovina). First, we did a PCR method for the detection of a 450 bp long segment of the 18S rRNA gene which is present in all Theileria and Babesia species. For the definitive species identification, a multiplex PCR was done. In order to confirm obtained results, sequencing of positive samples was made. The overall prevalence of T. equi and B. caballi in the study area was 32.1% and 1.8% respectively. In Serbia a prevalence of 40.2% was established for T. equi and 0.6% for B. caballi, in BiH 16.7% for T. equi and 4.2% for B. caballi, and in Montenegro 8.3% for T. equi and 8.3% for B. caballi. Results of the sequence analysis demonstrated 100% correspondence to multiplex PCR diagnosed Babesia species...

Equine piroplasmosis is a significant vector-prone disease with a high degree of widespread and economic impact on horse industry throughout the world. The causative agents of equine piroplasmosis are protozoas Theileria equi and Babesia caballi. The disease can be present subclinical in horses, but also it can be accompanied by a serious clinical picture. The goal of this doctoral dissertation was the comprehensive clinical and epizootiological examination of the equine piroplasmosis on the central Balkan region, where we would investigate the presence of parasites by molecular detection methods, to follow the haematological and biochemical parameters, the parameters of oxidative stress and at the end, the degree of host cells DNA damage due to parasites presence. In order to gain insight into the prevalence of the disease, we conducted a molecular epidemiological study involving 165 horses, from eight locations from three countries (Serbia, Montenegro, Bosnia and Herzegovina). First, we did a PCR method for the detection of a 450 bp long segment of the 18S rRNA gene which is present in all Theileria and Babesia species. For the definitive species identification, a multiplex PCR was done. In order to confirm obtained results, sequencing of positive samples was made. The overall prevalence of T. equi and B. caballi in the study area was 32.1% and 1.8% respectively. In Serbia a prevalence of 40.2% was established for T. equi and 0.6% for B. caballi, in BiH 16.7% for T. equi and 4.2% for B. caballi, and in Montenegro 8.3% for T. equi and 8.3% for B. caballi. Results of the sequence analysis demonstrated 100% correspondence to multiplex PCR diagnosed Babesia species... Piroplazmoza konja predstavlja značajno vektorski prenosivo oboljenje sa velikom raširenošću i ekonomskim uticajem na konjarstvo širom sveta. Uzročnici piroplazmoze konja su protozoe Theileria equi i Babesia caballi. Oboljenje može biti prisutno kod konja i supklinički, ali može biti praćeno i ozbiljnom kliničkom slikom. Cilj ove doktorske disertacije je bio opsežno kliničko- epizootiološko ispitivanje priplazmoze konja na prostoru centralnog Balkana, gde bi ispitivali prisustvo parazita molekularnim metodama detekcije, pratili hematološke i biohemijske parametre, parametre oksidativnog stresa i na kraju stepen oštećenja DNK ćelija domaćina usled prisustva parazita. U cilju sticanja uvida u prevalenciju oboljenja sproveli smo molekularnu epizootiološku studiju koja je uključivala 165 konja, sa osam lokaliteta sa prostora tri države (Srbija, Crna Gora, Bosna i Hercegovina). Prvo smo uradili PCR metodu za detekciju 450 bp dugog segmenta 18S rRNK gena koji je prisutan kod svih Theileria i Babesia vrsta. Za definitivnu detekciju vrste je urađen multipleks PCR. Da bi potvrdili dobijene rezultate urađeno je sekvenciranje pozitivnih uzoraka. Ukupna prevalencija T. equi i B. caballi na ispitivanom prostoru iznosila je 32,1% i 1,8%, respektivno. U Srbiji je ustanovljena prevalencija od 40,2% za T. equi i 0,6% za B. caballi, u BiH 16,7% za T. equi i 4,2% za B. caballi, a u Crnoj Gori 8,3% za T. equi i 8,3% za B. caballi. Rezultati sekvenciranja su potvrdili 100% podudarnost sa vrstama ustanovljenim na osnovu metode multipleks PCR...

Srĉаni mаrkеri se dеfinišu kао biomarkeri kојi sе kоristе zа dеtеkciјu оštеćеnjа miоkаrdа zbоg ishеmiје, trаumе, tоksinа i inflаmаciје. Srĉani troponin I (cTnI) je prepoznat kao najpuzdaniji i najsenzitivniju biomarker koji ukazuje na oštećenje miokarda. Zа оpštu аnеstеziјu pаsа ĉеstо sе upоtrеblјаvа kоmbinаciја mеdеtоmidinа sа prоpоfоlоm i sеvоflurаnоm. Меdеtоmidin sе tаkоĊе mоţе kоristiti i kао pојеdinаĉni аgеns zа sеdаciјu pаsа. Uticај mеdеtоmidinа kао pојеdinаĉnоg аgеnsа i u kоmbinаciјi sа prоpоfоlоm i sеvоflurаnоm nа sеrumsku kоncеntrаciјu cTn I niје pоznаt. U istraţivanje smo ukljuĉili 66 pasa, pacijenata Klinike za male ţivotinje, Fakulteta veterinarske medicine, Univerziteta u Beogradu. Pre sedacije ili anestezije raĊen je kliniĉki pregled pasa, uzorkovanje krvi za hematološke i biohemijske analize i kardiološki pregled, koji je obuhvatao auskultaciju srca i EKG.Prva grupa je obuhvatala 20 pasa (M grupa) koji su sedirani intravenskom aplikacijom medetomidina u dozi od 0,04 mg/kg.Kod ove grupe pasa je uraĊen ultrazvuĉni ili ortopedski pregled.Druga grupa je obuhvatala 20 pasa (P+S grupa) koji su pregledani gastroskopski pod opštom anestezijom sprovedenom kombinacijom propofola (6 do 8 mg/kg i.v.) i sevofluranau koncentraciji od 4,5 % u kiseoniku. Ova grupa pasa je predstavljala kontrolnu grupu, jer psima nije aplikovan medetomidin. Treća grupa je obuhvatala 26 pasa (M+P+S grupa) koji su pregledani gastroskopski pod opštom anestezijom sprovedenom kombinacijom medetomidina (0,04 mg/kg i.v.), propofola (1 do 3 mg/kg i.v.) i sevoflurana u koncentraciji od 3 % u kiseoniku. Krv za analizu serumske koncentracije cTnI smo uzorkovali pre sedacije i anestezije - poĉetna vrednost (0 h), zatim nakon 6 i 12 ĉasova i 4. dan od sedacije i anestezije. U grupi M cTnI je bio pre sedacije (0 h) ispod granice detekcije kod 11 pasa... myocardial damage due to ischemia, trauma, toxins and inflammation. Cardiac troponin I (cTnI) is known as the most reliable and sensitive biomarker of myocardial cell injury. General anaesthesia with medetomidinein combination with propofol and sevoflurane is commonly usedin dogs.Medetomidine can be also used as a single agent for sedation of dogs. The effect of medetomidineas a single agent, and in combination with propofol and sevoflurane on serum cTn I concentration is not known. Sixty-sixclient-owned dogs, presented for various procedures at Small AnimalClinic, Faculty of Veterinary Medicine, University of Belgrade, were recruited for this study. Prior to sedation or anaesthesia, a clinical examination of the dogs, blood sampling for haematological and biochemical tests and cardiology examination including heart auscultation and ECG were carried out. The first group of 20 dogs (M group), presented for ultrasound or orthopaedic examination, was sedated with an intravenous application of medetomidineata dose of 0.04 mg/kg. The second group consisted of 20 dogs (P + S group)which were examined gastroscopically under general anaesthesia. The dogs were induced to anaesthesia with propofol (6 to 8 mg/kg i.v.) and maintained with sevoflurane (vaporizer setting 4.5 %) in oxygen. This group of dogs was the control group, as in these dogs medetomidine was not administered. The third group consisted of 26 dogs (M + P + S group) examined gastroscopically under general anaesthesia. The dogs were premedicated withmedetomidine (0.04 mg/kg i.v.), induced to anaesthesia with propofol (1 to 3 mg/kg i.v.), and maintained with sevoflurane (vaporizer setting 3 %) in oxygen. Blood samples for analysis of serum cTnI concentration were sampled when sedation and anaesthesia commenced i.e. basal value (0h), at 6 and 12 hours and 4 days after sedation and anaesthesia. In group M, cTnI was below the detection limit in 11 dogsbefore sedation (0h)...

myocardial damage due to ischemia, trauma, toxins and inflammation. Cardiac troponin I (cTnI) is known as the most reliable and sensitive biomarker of myocardial cell injury. General anaesthesia with medetomidinein combination with propofol and sevoflurane is commonly usedin dogs.Medetomidine can be also used as a single agent for sedation of dogs. The effect of medetomidineas a single agent, and in combination with propofol and sevoflurane on serum cTn I concentration is not known. Sixty-sixclient-owned dogs, presented for various procedures at Small AnimalClinic, Faculty of Veterinary Medicine, University of Belgrade, were recruited for this study. Prior to sedation or anaesthesia, a clinical examination of the dogs, blood sampling for haematological and biochemical tests and cardiology examination including heart auscultation and ECG were carried out. The first group of 20 dogs (M group), presented for ultrasound or orthopaedic examination, was sedated with an intravenous application of medetomidineata dose of 0.04 mg/kg. The second group consisted of 20 dogs (P + S group)which were examined gastroscopically under general anaesthesia. The dogs were induced to anaesthesia with propofol (6 to 8 mg/kg i.v.) and maintained with sevoflurane (vaporizer setting 4.5 %) in oxygen. This group of dogs was the control group, as in these dogs medetomidine was not administered. The third group consisted of 26 dogs (M + P + S group) examined gastroscopically under general anaesthesia. The dogs were premedicated withmedetomidine (0.04 mg/kg i.v.), induced to anaesthesia with propofol (1 to 3 mg/kg i.v.), and maintained with sevoflurane (vaporizer setting 3 %) in oxygen. Blood samples for analysis of serum cTnI concentration were sampled when sedation and anaesthesia commenced i.e. basal value (0h), at 6 and 12 hours and 4 days after sedation and anaesthesia. In group M, cTnI was below the detection limit in 11 dogsbefore sedation (0h)... Srĉani markeri se definišu kao biomarkeri koji se koriste za detekciju oštećenja miokarda zbog ishemije, traume, toksina i inflamacije. Srĉani troponin I (cTnI) je prepoznat kao najpuzdaniji i najsenzitivniju biomarker koji ukazuje na oštećenje miokarda. Za opštu anesteziju pasa ĉesto se upotrebljava kombinacija medetomidina sa propofolom i sevofluranom. Medetomidin se takoĊe moţe koristiti i kao pojedinaĉni agens za sedaciju pasa. Uticaj medetomidina kao pojedinaĉnog agensa i u kombinaciji sa propofolom i sevofluranom na serumsku koncentraciju cTn I nije poznat. U istraţivanje smo ukljuĉili 66 pasa, pacijenata Klinike za male ţivotinje, Fakulteta veterinarske medicine, Univerziteta u Beogradu. Pre sedacije ili anestezije raĊen je kliniĉki pregled pasa, uzorkovanje krvi za hematološke i biohemijske analize i kardiološki pregled, koji je obuhvatao auskultaciju srca i EKG.Prva grupa je obuhvatala 20 pasa (M grupa) koji su sedirani intravenskom aplikacijom medetomidina u dozi od 0,04 mg/kg.Kod ove grupe pasa je uraĊen ultrazvuĉni ili ortopedski pregled.Druga grupa je obuhvatala 20 pasa (P+S grupa) koji su pregledani gastroskopski pod opštom anestezijom sprovedenom kombinacijom propofola (6 do 8 mg/kg i.v.) i sevofluranau koncentraciji od 4,5 % u kiseoniku. Ova grupa pasa je predstavljala kontrolnu grupu, jer psima nije aplikovan medetomidin. Treća grupa je obuhvatala 26 pasa (M+P+S grupa) koji su pregledani gastroskopski pod opštom anestezijom sprovedenom kombinacijom medetomidina (0,04 mg/kg i.v.), propofola (1 do 3 mg/kg i.v.) i sevoflurana u koncentraciji od 3 % u kiseoniku. Krv za analizu serumske koncentracije cTnI smo uzorkovali pre sedacije i anestezije - poĉetna vrednost (0 h), zatim nakon 6 i 12 ĉasova i 4. dan od sedacije i anestezije. U grupi M cTnI je bio pre sedacije (0 h) ispod granice detekcije kod 11 pasa...

Limfocitno – plazmocitni duodenitis (LPD) pasa je oblik inflamatorne bolesti creva. LPD predstavlja enteropatiju hroničnog toka i praćen je nespecifičnim kliničkim simptomima, od kojih su najvažniji dijareja i povraćanje. Najvažnija morfološka karakteristika imunološkog odgovora kod limfocitno - plazmocitnog duodenitisa (LPD) pasa je nalaz mononuklearnog ćelijskog infiltrata u sluznici duodenuma. Nakon dobro obavljenog kliničkog pregleda i detaljne anamneze, može se pretpostaviti moguće mesto inflamacije. Prikupljanje preciznih podataka, uzimanje sveobuhvatne anamneze i vršenje detaljnog kliničkog pregleda pasa je od neprocenjivog značaja za pravilno postavljanje dijagnoze. Klinički znaci vezani za LPD nisu specifični. Imaju cikličan karakter, reĎe progresivan klinički tok. Najčešći simptomi uključuju hroničnu ili rekurentnu dijareju, povraćanje, gubitak težine i promenu apetita. Ispitivanjem je obuhvaćeno ukupno 60 odraslih pasa, različite rase i oba pola: 54 psa sa simptomima dijareje i povraćanja, koje je trajalo duže od tri nedelje, kao i šest klinički zdravih pasa koji su služili kao kontrolna grupa. Ispitivanja su obuhvatila pse koji su bili pacijenti ambulantne klinike Fakulteta veterinarske medicine (FVM) u Beogradu. Prema anamnestičkim podacima, svi psi su pre dolaska u ambulantu FVM bili neuspešno lečeni antibioticima i svi su bili slobodni od crevnih parazita. UraĎene su hematološke i biohemijske analize krvi, zatim radiološka, ultrazvučna i endoskopska dijagnostika. Uzorci mukoze duodenuma, uzeti biopsijom, ispitani su patohistološkim i imunohistohemijskim metodama. Analizom rezultata dobijenih u ovom istraživanju, ustanovljeno je da oboleli psi, koji su u kliničkoj slici imali hroničnu dijareju, hronično povraćanje, izmenjeno ponašanje i promenjen apetit, boluju od sledećih enteropatija: kataralni duodenitis je utvrĎen kod 5 pasa, kod 3 psa je postavljena dijagnoza eozinofilnog duodenitisa dok je kod 46 pasa dijagnostikovan limfocitno – plazmocitni duodenitis (LPD)... Lymphocytic - plasmocytic duodenitis (LPD) in dogs is a form of chronic inflammatory bowel disease. LPD is a chronic enteropahty accompanied with non specific clinical symptoms out of which diarrhea and vomiting are the most significant. The most important morphological feature of the immune response in this type of inflammatory bowel disease is the finding of mononuclear infiltrates in the mucosa of the duodenum. After thorough clinical examination and detailed patient’s history the inflammation site can be described. Gathering of precise data, history, and a detailed clinical examination are of the upmost importance for the diagnosis. Clinical signs of LPD are not specific. They have a cyclic character and a seldom progressive clinical course. The most common symptoms include chronic or recurrent diarrhea, vomiting, weight loss, and changes in appetite. The study involved 60 adult dogs of different breeds and both sexes: 54 dogs with symptoms of diarrhea and vomiting that persisted longer than three weeks and six clinically healthy dogs that served as controls. The investigation included dogs which were patients at the ambulatory clinic at the Faculty of Veterinary Medicine, Belgrade (Serbia). According to anamnestic data all dogs were previously unsuccessfully treated with antibiotics and were free of intestinal parasites. Hematological and biochemical blood tests, radiology, ultrasonography and endoscopy tests were carried out. Biopsy samples of the duodenal mucosa were investigated with pathohistological and immunohistochemical methods. By analysis of the results obtained in this study it was shown that dogs, which in the clinical picture had chronic diarrhea, chronic vomiting, abnormal behavior and altered appetite, suffered from the following enteropathies: catarrhal duodenitis was found in 5 dogs, 3 dogs were diagnosed with eosinophilic duodenitis and 46 dogs were diagnosed with lymphocytic - plasmocytic duodenitis (LPD)...

Lymphocytic - plasmocytic duodenitis (LPD) in dogs is a form of chronic inflammatory bowel disease. LPD is a chronic enteropahty accompanied with non specific clinical symptoms out of which diarrhea and vomiting are the most significant. The most important morphological feature of the immune response in this type of inflammatory bowel disease is the finding of mononuclear infiltrates in the mucosa of the duodenum. After thorough clinical examination and detailed patient’s history the inflammation site can be described. Gathering of precise data, history, and a detailed clinical examination are of the upmost importance for the diagnosis. Clinical signs of LPD are not specific. They have a cyclic character and a seldom progressive clinical course. The most common symptoms include chronic or recurrent diarrhea, vomiting, weight loss, and changes in appetite. The study involved 60 adult dogs of different breeds and both sexes: 54 dogs with symptoms of diarrhea and vomiting that persisted longer than three weeks and six clinically healthy dogs that served as controls. The investigation included dogs which were patients at the ambulatory clinic at the Faculty of Veterinary Medicine, Belgrade (Serbia). According to anamnestic data all dogs were previously unsuccessfully treated with antibiotics and were free of intestinal parasites. Hematological and biochemical blood tests, radiology, ultrasonography and endoscopy tests were carried out. Biopsy samples of the duodenal mucosa were investigated with pathohistological and immunohistochemical methods. By analysis of the results obtained in this study it was shown that dogs, which in the clinical picture had chronic diarrhea, chronic vomiting, abnormal behavior and altered appetite, suffered from the following enteropathies: catarrhal duodenitis was found in 5 dogs, 3 dogs were diagnosed with eosinophilic duodenitis and 46 dogs were diagnosed with lymphocytic - plasmocytic duodenitis (LPD)... Limfocitno – plazmocitni duodenitis (LPD) pasa je oblik inflamatorne bolesti creva. LPD predstavlja enteropatiju hroničnog toka i praćen je nespecifičnim kliničkim simptomima, od kojih su najvažniji dijareja i povraćanje. Najvažnija morfološka karakteristika imunološkog odgovora kod limfocitno - plazmocitnog duodenitisa (LPD) pasa je nalaz mononuklearnog ćelijskog infiltrata u sluznici duodenuma. Nakon dobro obavljenog kliničkog pregleda i detaljne anamneze, može se pretpostaviti moguće mesto inflamacije. Prikupljanje preciznih podataka, uzimanje sveobuhvatne anamneze i vršenje detaljnog kliničkog pregleda pasa je od neprocenjivog značaja za pravilno postavljanje dijagnoze. Klinički znaci vezani za LPD nisu specifični. Imaju cikličan karakter, reĎe progresivan klinički tok. Najčešći simptomi uključuju hroničnu ili rekurentnu dijareju, povraćanje, gubitak težine i promenu apetita. Ispitivanjem je obuhvaćeno ukupno 60 odraslih pasa, različite rase i oba pola: 54 psa sa simptomima dijareje i povraćanja, koje je trajalo duže od tri nedelje, kao i šest klinički zdravih pasa koji su služili kao kontrolna grupa. Ispitivanja su obuhvatila pse koji su bili pacijenti ambulantne klinike Fakulteta veterinarske medicine (FVM) u Beogradu. Prema anamnestičkim podacima, svi psi su pre dolaska u ambulantu FVM bili neuspešno lečeni antibioticima i svi su bili slobodni od crevnih parazita. UraĎene su hematološke i biohemijske analize krvi, zatim radiološka, ultrazvučna i endoskopska dijagnostika. Uzorci mukoze duodenuma, uzeti biopsijom, ispitani su patohistološkim i imunohistohemijskim metodama. Analizom rezultata dobijenih u ovom istraživanju, ustanovljeno je da oboleli psi, koji su u kliničkoj slici imali hroničnu dijareju, hronično povraćanje, izmenjeno ponašanje i promenjen apetit, boluju od sledećih enteropatija: kataralni duodenitis je utvrĎen kod 5 pasa, kod 3 psa je postavljena dijagnoza eozinofilnog duodenitisa dok je kod 46 pasa dijagnostikovan limfocitno – plazmocitni duodenitis (LPD)...