Search

Artykuł stanowi analizę relacji zachodzącej pomiędzy jednolitym prawem międzynarodowego przewozu drogowego towarów, czyli konwencją CMR, a unijnym prawem prywatnym międzynarodowym, tj. rozporządzeniami Bruksela I bis i Rzym I. Z analizy tej wynika, iż relacje te nie są jednoznacznie nakreślone. Normy jurysdykcyjne konwencji CMR same w sobie budzą już pewne wątpliwości, przy czym ich pierwszeństwo przed normami jurysdykcyjnymi rozporządzenia Bruksela I bis wprost wynika z postanowień tego ostatniego. Normy dotyczące uznawania i wykonywania zagranicznych orzeczeń w konwencji CMR wydają się mieć charakter szczątkowy, co uzasadnia potrzebę stosowania zasad przewidzianych w rozporządzeniu Bruksela I bis. W każdym jednak przypadku TSUE stawia wymóg zgodności konwencji CMR z zasadami unijnej współpracy sądowej w sprawach cywilnych i handlowych. Powyższe pozwala przypuszczać, iż czekają nas kolejne sprawy, w których TSUE będzie interpretował postanowienia konwencji CMR. Z kolei rozporządzenie Rzym I znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy jakieś zagadnienie znajduje się poza zakresem zastosowania konwencji CMR czy też konwencja ta zawiera luki, które wymagają wypełnienia poprzez odwołanie się do prawa krajowego jakiegoś państwa. Sytuacje te nie są jednoznacznie zidentyfikowane. Należy też opowiedzieć się za zastosowaniem rozporządzenia Rzym I do przypadków, gdy konwencja CMR odwołuje się do prawa obowiązującego w miejscu prowadzenia sprawy sądowej (na przykład odnośnie do pojęcia „niedbalstwo” w rozumieniu konwencji CMR). Powyższe pozwoliłoby na pogłębienie efektu unifikacyjnego konwencji CMR. The article analyses the relations between uniform international law on carriage of goods by road, namely CMR Convention and European private international law - Brussels I bis and Rome I Regulations. The analysis reveals that this relation is not clear. Jurisdictional rules of the CMR Convention give rise to doubts, however their primacy over rules of Brussels I bis Regulation is stated clearly in this regulation. Rules on recognition and enforcement of the CMR Convention are incomplete, which justifies the application of such rules of the Brussels I bis Regulation. In each case CJEU requires that CMR Convention does not impede the rules underlying judicial cooperation in civil matters in the EU. This allows to believe that CJEU will continue to interpret rules of the CMR Convention. Rome I Regulation finds its place in case a certain question is not within the scope of CMR Convention or constitutes a gap which requires recourse to domestic law of a given state. Such situations are not unequivocally identified. Rome I Regulation should also apply in cases where CMR Convention provides for the application of the "law where the court sits". This would strengthen the unifi cation purpose of the Convention.