Search

Artykuł stanowi komentarz do wyroku Sądu Najwyższego, w którym sąd ten krytycznie odniósł się do orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Warszawie uchylającego decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w sprawie porozumienia cenowego na rynku zegarków. W swoim wyroku Sąd Najwyższy wypowiedział się co do trzech istotnych zagadnień: określania uczestników antykonkurencyjnych porozumień oraz adresatów decyzji stwierdzających naruszenie, definiowania rynków właściwych oraz stwierdzenia naruszeń „ze względu na cel”. W odniesieniu do każdego z tych zagadnień orzeczenie Sądu Najwyższego sprzyja skutecznemu stosowaniu prawa oraz spójności we wdrażaniu polskich i unijnych reguł konkurencji.

Artykuł stanowi krytyczny komentarz do wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie, w którym podważona została dokonana przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwalifikacja wertykalnego ustalania minimalnych cen odsprzedaży jako naruszenia „ze względu na cel” na gruncie prawa polskiego. W swoim wyroku Sąd Apelacyjny odnosi się do orzecznictwa unijnego i podejmuje próbę odtworzenia ram analitycznych służących wykazaniu naruszenia „ze względu na cel”. Przeprowadzona przez Sąd Apelacyjny analiza oraz przedstawiona argumentacja może jednak budzić wątpliwości w kontekście jej faktycznej zgodności z prawem unijnym.

Celem artykułu jest dokonanie analizy wybranych decyzji KE i wybranych krajowych organów ochrony konkurencji dotyczących porozumień wertykalnych polegających na ustalaniu cen odsprzedaży w handlu elektronicznym. Przyczynkiem do podjęcia tej tematyki jest niedawne badanie sektorowe KE analizujące konkurencyjność handlu elektronicznego. Wnioski z tego badania wskazują, że dostawcy w znaczny sposób wpływają na politykę cenową swoich odsprzedawców, co potencjalnie – w ocenie organu – może mieć negatywny wpływ na konkurencję. W artykule w pierwszej kolejności przedstawiona jest charakterystyka handlu elektronicznego i ewentualnych, istotnych z perspektywy prawa konkurencji, różnic w stosunku do handlu tradycyjnego. Charakterystyka ta pozwala postawić hipotezę o braku podstaw do tworzenia nowych kryteriów analizy RPM w kanałach dystrybucji online. Hipotezę tę zdaje się również potwierdzać analiza praktyki decyzyjnej organów ochrony konkurencji. Jednocześnie okoliczność stosowania RPM w handlu elektronicznym powinna skłaniać organy ochrony konkurencji do uważnej analizy kontekstu ekonomicznego tej praktyki, w tym w szczególności potencjalnej motywacji dostawcy do jej wdrożenia.

Celem artykułu jest zidentyfikowanie tych specyficznych elementów franczyzy, istotnych dla oceny antymonopolowej, które odróżniają ją od klasycznej dystrybucji. Uzasadniona jest teza, że niektóre ograniczenia praw franczyzobiorców występujące w umowach franczyzowych będą traktowanie łagodniej, niż gdyby znajdowały się w zwykłych umowach dystrybucyjnych1. Wyróżniłem następujące pola analizy: a) ogólne ograniczenia typowe dla franczyzy; b) RPM; c) zakaz konkurowania; d) łączenie dystrybucji selektywnej z wyłączną; e) wymogi co do lokalizacji punktu sprzedaży.