Search

Wzrost przeżywalności i poprawa jakości życia noworodków z ekstremalnie małą masą ciała stanowi najważniejsze wyzwanie neonatologii. Dzieci urodzone po 32. tygodniu ciąży wydają się w tym świetle mniejszym problem. Doniesienia z piśmiennictwa coraz częściej zwracają uwagę na problemy podgrupy bardziej dojrzałych wcześniaków, urodzonych po 34., a przed 37. tygodniem ciąży, nazywanych noworodkami urodzonymi „blisko terminu” porodu lub „późnymi wcześniakami”. W ostatnich latach odsetek urodzeń takich dzieci wzrasta. W latach 90. w USA wynosił on 7,3%. Utrata środowiska wewnątrzmacicznego i okres adaptacji do życia pozamacicznego przebiega inaczej u noworodków donoszonych i przedwcześnie urodzonych. U tych pierwszych jest on krótkotrwały i mimo zmian dokonujących się w wielu narządach nie manifestuje się klinicznie. U noworodków urodzonych przedwcześnie okres adaptacji trwa znacznie dłużej i charakteryzuje się określonymi objawami klinicznymi. U tych dzieci częściej niż u noworodków donoszonych występują zaburzenia oddychania, takie jak: przejściowe przyspieszenie oddechów, zespół zaburzeń oddychania czy przetrwałe nadciśnienie płucne. W opublikowanych w 2010 roku naszych badaniach dotyczących 6375 noworodków urodzonych w latach 2008-2009 w Klinice Neonatologii i Intensywnej Terapii Noworodka szczegółowej analizie poddano 725 noworodków urodzonych między 34. i 37. tygodniem ciąży. Odsetek późnych wcześniaków był wysoki i wyniósł 11,37%. Najczęstszym powikłaniem okresu adaptacyjnego w tej grupie dzieci była żółtaczka patologiczna, która wystąpiła w 71,72% przypadków, a najpoważniejszym – zaburzenia oddychania zdiagnozowane u 24,55% dzieci.