Search

The paper addresses the issue of fungal infections in the context of growing resistance to currently available antifungal agents and the development of new antimycotics. Fungal pathogens belonging to the genuses Candida, Aspergillus, Pneumocystis and Cryptococcus account for about 90% of all fungal infections. Candida albicans infections are a global clinical problem, and systemic candidiasis is considered one of the most severe fungal infections, with mortality rates of about 40% despite treatment. Currently, there are five classes of antimycotics available, of which only three (azoles, echinocandins and polyenes) are used for systemic infections. The limited variety of available therapies as well as their overuse in both therapy and prevention have contributed to the growing resistance among fungal pathogens. Many mechanisms of resistance to antimycotics have been identified. These include in particular: mutations in genes encoding target proteins, increase or decrease in target protein, protein pump activity, biofilm formation or activation of stress response. The growing incidence of fungal infections and the difficulty of their treatment have forced the search for alternative therapeutic agents with new mechanisms of action. Due to the eukaryotic nature of fungal cells, recent trends in literature imply that novel agents should specifically target virulence factors or stress response of the pathogen.

Aerozoloterapia należy do najczęściej wybieranych metod w postępowaniu leczniczym wielu chorób pul‑ monologicznych wieku rozwojowego. W aerozoloterapii – jest to jej podstawowa zaleta – leki są bezpośred‑ nio kierowane do chorych obszarów płuc, gwarantując szybszy efekt terapeutyczny oraz możliwość stoso‑ wania mniejszych dawek leku. Efekty inhalowania zależą od budowy anatomicznej układu oddechowego dziecka i jego funkcjonowania, właściwie dobranego leku, wielkości cząsteczek oraz zastosowanej aparatury. Integralną częścią aerozoloterapii jest także dobrze przeprowadzona edukacja w wieku rozwojowym. Sposób podawania aerozolu powinien być skoncentrowany na inhalatorach najłatwiejszych w użyciu, pra‑ widłowo dobranych do różnych grup wiekowych oraz niewymagających wielokrotnych szkoleń w zakresie obsługi. Systemy aerozoloterapii różnią się pod względem budowy, sposobu wytwarzania chmury aerozolu, techniki optymalnej inhalacji i trudności w obsłudze. W aerozoloterapii pediatrycznej w celu wdychania leków najczęściej stosowane są cztery systemy: indywidualne inhalatory ciśnieniowe pMDI (pressurized metered‑dose inhaler), pMDI ze spejserem, inhalatory suchego proszku DPI (dry powder inhaler) i nebuli‑ zatory. U małych dzieci, zwykle oddychających przez nos, problemem może być nawiązanie współpracy, dlatego stosuje się u nich maski twarzowe. Bez względu na wybór inhalatora najważniejsza jest poprawna i wielokrotna edukacja poprzez demonstrację techniki oddychania i nadzorowanie wykonania inhalacji. Ważnym elementem dobrze przeprowadzonej inhalacji jest również analiza indywidualnych potrzeb dziecka ze zmianami pulmonologicznymi.