Search

Wstęp Praca zawodowa może być dla człowieka zarówno źródłem samorealizacji oraz satysfakcji, jak i stresów, frustracji, niezadowolenia. W zawodach takich jak pielęgniarstwo, w których pracuje się z ludźmi, długotrwały stres oraz przeciążenie zawodowe skutkują zespołem wypalenia zawodowego. Zjawisko to jest aktualnie często obserwowane w różnych grupach zawodowych, ale w medycznych stanowi duży problem z uwagi na charakter wykonywanej pracy, szczególnie przez pielęgniarki, które bezpośrednio zajmują się osobami chorymi. W takich sytuacjach, gdy w grę wchodzi ludzkie cierpienie, a nawet życie, syndrom wypalenia zawodowego może w bardzo niekorzystny sposób wpłynąć na obie strony. Cel Celem niniejszej pracy było wskazanie czynników prowadzących do wypalenia zawodowego pielęgniarek/pielęgniarzy pracujących na bloku operacyjnym. Wyniki Ponad połowa badanych pielęgniarek/pielęgniarzy (63,3%) miała dobre relacje z lekarzami, a kilka (11,7%) bardzo dobre. Pozostali respondenci (25,0%) swoje relacje określili jako ani dobre, ani złe. Ponad połowa badanych pielęgniarek/pielęgniarzy (68,3%) odczuwała często stres, a kilka osób (3,3%) odczuwało go zawrze. Niewielka grupa respondentów' (28,3%) orzekła, że odczuwa go rzadko. Badane osoby miały diametralnie różne zdania na temat pomocy ze strony przełożonych w walce ze stresem. Rzadko, czasami i często odbierały pomoc jednakowa ilościowo grupy badanych (po 25%). Z kolei pozostali nie doświadczali pomocy nigdy (15%) lub prawie nigdy (10%). Przyczyny wyboru zawodu pielęgniarki/pielęgniarza przez badanych był)' bardzo różne. Przeważała chęć niesienia pomocy innym (28,3%) oraz zgodność zainteresowań z kierunkiem kształcenia (23,3%). Wielu badanych twierdziło, że jest to interesująca i atrakcyjna praca (16,7%), ale taka sama grupa osób trafiła do zawodu przypadkiem. W pojedynczych przypadkach ankietowani deklarowali, że decyzja o wyborze zawodu została podjęta pod wpływem sugestii osób z otoczenia (3,3%) lub jako kontynuacja tradycji rodzinnych (8,3%). Tylko jedna osoba (1,7%) wspomniała o prestiżu zaw'odu. Trudno jest dywagować na temat wyborów życiowych dokonywanych przez respondentów'. Mogły one wynikać z bardzo wielu czynników, jednakże decyzje były podjęte słusznie, skoro badani w'ciąż pracują w tym zawadzie. Wnioski 1. Pielęgniarki/pielęgniarze pracujący na bloku operacyjnym lubią sw'oją pracę. 2. Praca na bloku operacyjnym w opinii pielęgniarek jest stresująca. 3. Stres jest często odczuwany przez pielęgniarki pracujące w bloku operacyjnym. 4. Pielęgniarki odczuwają objawy związane ze stresem. 5. Zdaniem pielęgniarek pracujących w bloku operacyjnym najbardziej stresujące są odpowiedzialność za zdrowie/życie drugiego człowieka oraz lęk przed popełnieniem błędu. 6. Relacje pielęgniarek pracujących w bloku operacyjnym z pozostałym personelem medycznym są dobre. 7. Pielęgniarki pracujące w bloku operacyjnym nie myślą o zmianie pracy. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Wstęp Protokół ERAS (ang. Enhanced Recovery After Surgery) składa się z zaleceń dotyczących przygotowania przed-operacyjnego. Lista tych zaleceń to m.in.: konsultacje, zaniechanie przedłużonego głodzenia, eliminacja przedoperacyj-nego przygotowania jelit, wdrożenie podaży napoju węglowodanowego, brak premedykacji farmakologicznej, wdrożenie profilaktyki powikłań zakrzepowo-zatorowych, stosowanie antybiotykoterapii, znieczulenia zewnątrzoponowego oraz anestetyków i opioidów o krótkim czasie działania śródoperacyjnie, ograniczenie dożylnej podaży sodu i płynów, zapobieganie wystąpieniu hipotermii, zapobieganie pooperacyjnym nudnościom i wymiotom (PONV), analgezja lekami nie-opioidowymi, wczesne wdrożenie żywienia doustnego, unikanie długotrwałego pozostawiania drenów czy wczesne usuwanie cewnika z pęcherza moczowego. Cel Celem pracy było porównanie nakładu pracy pielęgniarek u pacjentów po zabiegach kardiochirurgicznych z dostępu minimalnego, znieczulanych standardowo oraz według protokołu ERAS. Materiał i metody Badaniem objęto grupę 100 pacjentów - 50 znieczulanych standardowo i 50 znieczulanych według protokołu ERAS - hospitalizowanych w Klinice Kardiochirurgii i Intensywnej Terapii. Do badania zostały włączone osoby po operacjach zastawek z dostępu minimalnego, przeprowadzonych w okresie od listopada 2017 roku do maja 2018 roku. Do badania włączono 38 pielęgniarek pracujących w Klinice. Uzyskano zgodę KB Nr 2018/04/04. Narzędziami badawczymi wykorzystanymi w pracy były skale NEMS (ang. nine equivalents of nursing manpower use score) oraz NAS (ang. nursing ac-tivities score). Wyniki W celu oceny obciążenia pracą pielęgniarek zastosowano system punktowy NAS i NEMS. W badaniu rejestrowano liczbę punktów NAS i NEMS przez okres kolejnych trzech dyżurów dziennych i nocnych. W celu sprawdzenia, czy poziom nakładu pracy w punktacji NAS i NEMS różni się pomiędzy dyżurem dziennym i nocnym, dla każdego z dyżurów sprawdzono istotność różnic pomiędzy zmiennymi dyżuru dziennego i nocnego punktacji tych skal. W wyniku analizy stwierdzono istotną różnicę pomiędzy nakładem pracy w punktacji NAS pielęgniarek w -0” dobie dyżuru dziennego i w pozostałych dobach dyżuru nocnego i dziennego. Nakład pracy personelu pielęgniarskiego w punktacji NAS w dobie dyżuru dziennego byl istotnie wyższy niż nakład pracy w punktacji NAS w dalszych okresach po zabiegu. Statystyczną istotność uzyskano dla każdej doby dyżuru. W wyniku analizy stwierdzono istotną różnicę pomiędzy nakładem pracy w punktacji NEMS pielęgniarek w -0” dobie dyżuru dziennego i w pozostałych dobach dyżurów. Nakład pracy w punktacji NEMS pielęgniarek w -0” dobie dyżuru dziennego był istotnie wyższy niż nakład pracy w punktacji NEMS w dalszych okresach po zabiegu. Pomiędzy pozostałymi dyżurami nie stwierdzono istotnych różnic w nakładzie pracy w punktacji NEMS pielęgniarek. Dzięki wprowadzeniu protokołu ERAS można stwierdzić jego pozytywny wpływ zarówno na zmniejszenie nakładu pracy pielęgniarek u pacjentów, jak i jego pozytywny wpływ na bezpieczeństwo samych pacjentów. Wnioski Nakład pracy u chorych znieczulanych zgodnie z protokołem ERAS jest niższy w porównaniu z nakładem pracy nad pacjentami znieczulanymi standardowo. Zarówno czas wentylacji, jak i czas pobytu na OIT zależały od rodzaju znieczulenia. Stwierdzono istotne statystyczne różnice w obciążeniu pracą pielęgniarek w punktacji NEMS pomiędzy opieką nad pacjentami ERAS a opieką nad pacjentami znieczulanymi standardowo. Protokół ERAS wpływa pozytywnie na bezpieczeństwo chorych na każdym jego etapie jest stosowania. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Niezależnie od poziomu sedacji, jaki otrzymują pacjenci, ważne jest, aby byli oni regularnie oceniani pod kątem PAD (ang. pain, agitation and delirium). Stosowanie oceny często pozostaje zmienne i stosowane jest sporadycznie. Należy odpowiedzieć sobie na pytanie czy ocenia się ból, a jeśli tak, to w jakim momencie. Warto podkreślić, iż ocena bólu powinna odbywać się na każdym etapie pobytu pacjenta w OIT (oddziale intensywnej terapii). Należy również pamiętać o innych elementach, które mogę wpłynąć na powstanie delirium. W trakcie oceny delirium ważne jest również zwrócenie uwagi na inne elementy, które mogą przyczynić się do powstania majaczenia. W tym celu warto zastosować skale, takie jak: BPS (ang. Behavioral Pain Scalę), NRS (ang. Numerical Rating Scalę), RASS (ang. The Richmond Agitation Sedation Scalę), skala Ramseya, skala pragnienia, skala nasilenia bezsenności, skala NuDesc. Według wytycznych EBNP (ang. evidence based nursing practice) należy m.in. stworzyć interdyscyplinarny zespół do monitorowania i leczenia delirium, implementować elementy pakietu ABCDEF w całości, wprowadzać zmiany pow'oli, etapami, a w konsekwencji odniesie się sukces. Dodatkowe) ważne jest zaangażowanie pacjen-tów i ich rodzin do opieki po wypisie z OIT. Istotne jest uzyskanie informacji zwrotnych, zaplanowanie częstych szkoleń i spotkań coachingowych (warsztaty) - tak, aby udostępnić nowe metody wdrażania. Ciekawe oferty edukacyjne mogą pomóc dotrzeć do wszystkich członków zespołu terapeutycznego. Ważne jest udostępnienie protokołów' związanych z pakietem ABCDEF oraz branie udziału w szkoleniach w tym zakresie, a także wykorzystanie studium przypadków, które podkreślą sukces związany z pakietem ABCDEF lub wskażą drogę, co poprawić. Na opuszczenie przez pacjenta OIT mogą wpłynąć negatywnie następujące elementy: nadużywanie głębokiej sedacji, która jest związana z szeregiem potencjalnych problemów', w tym: majaczeniem czy trwałym pogorszeniem funkcji poznawczych, przedłużającą się wentylacją mechaniczną, osłabieniem, zwiększonym ryzykiem zapalenia płuc, depresją oddechową, depresją mięśnia sercowego i niestabilnością hemodynamiczną, osłabieniem mięśni obwodowych, OIOM - nabyte osłabienie i zwiększone ryzyko zakrzepowego zapalenia żył. [ABSTRACT FROM AUTHOR]

Delirium w OIT (oddział intensywnej terapii) dotyczy od 50 do 80% pacjentów wentylowanych mechanicznie oraz od 20 do 50% chorych bez wentylacji mechanicznej. Każdy dzień majaczenia zwiększa ryzyko zgonu po roku o 10%. Wystąpienie majaczenia w OIT oznacza wzrost: śmiertelności i czasu hospitalizacji, długości prowadzenia wentylacji, kosztów, ryzyka powtórnej intubacji; ponadto występuje długotrwałe osłabienie funkcji poznawczych oraz często przeniesienie do ośrodka opieki długoterminowej. Celem pracy była analiza światowych trendów według EBNP (ang. Evidence Based Nursing Practice) na temat delirium w aspekcie pielęgniarki, pacjenta i jego rodziny. Przeprowadzono przegląd systematyczny na podstawie schematu PRI-SMA. Dane pozyskiwano z następujących źródeł: MEDLINE, Cochrane, CINHAHL, Psylnfo, EMBASE. Niefarmakologiczne interwencje w zapobieganiu delirium analizowane były pod kątem: pielęgniarki, pacjenta oraz jego rodziny. Dotyczyły m.in.: środowiska fizycznego, sedacji, ćwiczeń, edukacji pacjenta, automatycznego systemu ostrzegania, poprawy krążenia mózgowego, obecności członków rodziny oraz protokołu zmniejszającego sedację. Wczesna identyfikacja, tj. ocena za pomocą skali Nur-sing-Delirium Screening Scalę (Nu-DESC), i modyfikacja czynników ryzyka, które zwiększają ryzyko wystąpienia majaczenia, mogą zapobiec wielu negatywnym skutkom. Odpowiednie interwencje pielęgniarskie mogą zmniejszyć nasilenie i długość trwania delirium. Zalecana jest zmiana polityki odwiedzin (12 godzin/dobę) w OIT oraz poprawa opieki skoncentrowanej na pacjencie i jego rodzinie, w tym realizacja pakietów ABCDEF, gdzie F oznacza (ang.) family engagement and empowerment. Interwencje niefarmakologiczne skutecznie zmniejszały czas trwania i występowanie majaczenia. Ważne jest konsekwentne stosowanie i rozwój niefarmakologicznych interwencji do stosowania w OIT. Model całodobowo otwartych oddziałów dla rodziny wpływał na zmniejszenie i krótszy czas występowania majaczenia oraz długości pobytu w oddziale intensywnej terapii. Stosowanie przedłużonej sedacji miało negatywny wpływ na rekonwalescencję po zabiegu oraz sprzyjało przedłużeniu pobytu pacjentów w OIT. [ABSTRACT FROM AUTHOR]