Search

The aim of this study is to elucidate the relationship between marital satisfaction and cultural capital, with psychological and social capital among educators serving as mediators. The present study is descriptive-correlational in nature and applied in intent. The study’s statistical population comprised Yazd-residing educators in 2021. A method of available and purposeful sampling was utilized to select the sample. The sample size of 300 individuals was ascertained through the utilization of structural equations. ENRICH Marital Ssatisfaction (EMI) Scale, Psychological Capital Questionnaires (PCQ), Cultural Capital Scale (CCS), and family social capital (FSCQ) questionnaires were utilized in the research. The online questionnaire was developed and disseminated to participants via accessible virtual social networks; a total of 284 individuals participated in the survey. The data analysis and generation of descriptive indices and a correlation matrix were conducted using SPSS version 23 software. For fitting partial least squares structural equation modeling (PLS-SEM), SmartPLS3 software was employed. The results showed that marital satisfaction is positively predicted by psychological capital and negatively predicted by cultural capital. There was no correlation between social capital and marital contentment. Marital satisfaction can be predicted by social capital via psychological capital. Although cultural capital has a direct negative relationship with marital satisfaction, it can indirectly contribute to marital satisfaction via social and cultural capital.

مقدمه: سوختگی‌ها از مهم‌ترین حوادث و سوانح مرتبط با سلامت انسان می‌باشند که به دلیل عوارض شدید و میزان مرگ و میر بالا بسیار مورد توجه است. مطالعات اپیدمیولوژیک انجام شده، نشان داده‌اند که حوادث از مهم‌ترین مشکلات مرتبط با سلامتی در جوامع مختلف هستند و سوختگی‌ها از شایع‌ترین آن‌ها به حساب می‌آیند و سبب تحمیل صدمات جسمی، روحی، اجتماعی و اقتصادی به بیماران، خانواده و جامعه می‌شود. در این تحقیق به منظور کاهش سوختگی، پیش‌گیری از آن و تدوین خط مشی مؤثر، شناخت اپیدمیولوژیک سوختگی کودکان مورد بررسی قرار گرفت. روش‌ها: این مطالعه‌ی گذشته‌نگر، توصیفی- مقطعی در طی 2 سال (از فروردین 1388 تا آخر اسفند 1389) بر روی 303 کودک کمتر از 15 سال دچار سوختگی بستری در بیمارستان امام موسی کاظم (ع) انجام شد. اطلاعات به وسیله‌ی چک لیست با رعایت اصول منشور حقوق بیمار و اصل رازداری از پرونده‌های بیماران استخراج گردید. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS و آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: بیشترین موارد سوختگی (9/56 درصد) در کودکان 1 تا 3 سال بود. متوسط سن کودکان مورد بررسی 71/3 سال بود و 69 درصد افراد کودکان مذکر و 31 درصد کودکان مؤنث بودند. بیشترین علت سوختگی آب جوش (7/59 درصد) و همچنین 4/57 درصد موارد شهر نشین بودند. متوسط مدت بستری 8/10 روز بود که از 1 روز تا 60 روز متغیر بود. بیشتر کودکان (2/49 درصد) دچار سوختگی درجه‌ی 2 شده بودند. قسمت عمده‌ی مصدومین (34 درصد) دچار سطح سوختگی 20-11 درصد بودند. بیشترین متوسط سطح سوختگی در اثر انفجار گاز (2/31 درصد) و سوختگی با شیر (2/29 درصد) بود. موضع سوختگی در اغلب کودکان (4/66 درصد) تنه بود. نتیجه‌گیری: یافته‌های این پژوهش مشخص کننده‌ی گروه‌های سنی در معرض خطر بیشتر و عوامل خطرزای موجب سوختگی در کودکان استان بود. سوختگی با آب جوش و شعله بیشترین عوامل ایجاد کننده‌ی سوختگی بودند. به نظر می‌رسد باید یک برنامه‌ی پیشگیرانه مانند توجه به نکات ایمنی در منازل و آموزش والدین کودکانی که در معرض خطر بیشتری قرار دارند، تدوین گردد. مسؤولین و سیاستگذاران نیز باید در انجام برنامه‌ریزی اساسی ضمن توجه به تدابیر پیشگیرانه و نکات ایمنی در جایگاه‌های مخزن گاز و وسایل گازسوز و اختصاص منابع انسانی و مالی، به نیاز جسمی و روانی کودکان مصدوم توجه بیشتری داشته باشند.