Η παρούσα έρευνα εκκινεί από την πρόσφατη ενσωμάτωση της Οδηγίας 2014/89/ΕΕ για τον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό στην ελληνική έννομη τάξη με τους Ν.4546/2018 και Ν.4759/2020 διαδοχικά. Ο τουρισμός αποτελεί μία εκ των βασικότερων δραστηριοτήτων – χρήσεων του θαλάσσιου χώρου που εντάσσονται στο πεδίο εφαρμογής της νομοθεσίας για τον ΘΧΣ. Δοθέντος αυτού και με δεδομένη την τεράστια συνεισφορά του τουρισμού στην ελληνική οικονομία, μελετάται για πρώτη φορά η έννοια και οι χρήσεις – δραστηριότητες του ΘΧΣ που συναρτώνται άμεσα με τον τουρισμό, συμπεριλαμβανομένου αυτού. Οι χρήσεις αυτές αναλύονται διεξοδικά, όπως και το νομικό καθεστώς, ερμηνεία του οποίου γίνεται και παρατίθεται στην παρούσα, ως λογική προϋπόθεση για την ανάπτυξη των άνω δραστηριοτήτων κι εν συνεχεία επιρρωνύεται από την υφιστάμενη νομολογία των ελληνικών δικαστηρίων, τα οποία εκδίκασαν υποθέσεις με συναφή αντικείμενα. Με δεδομένα πλέον την έννοια, το περιεχόμενο του ΘΧΣ και το νομοθετικό πλαίσιο που τον διέπει, γίνεται σύνδεση με αυτόν της βασικότερης για το αντικείμενο της παρούσας έρευνας χρήσης του θαλάσσιου χώρου – του τουρισμού – και αναδεικνύεται ο ρόλος του στην επίτευξη τουριστικής ανάπτυξης. Από νομοθετικής - νομικής άποψης θεσπίζει διατάξεις που ευνοούν τις επενδύσεις που σχετίζονται άμεσα κι έμμεσα με τον τουρισμό με την ταυτόχρονη ποιοτική αναβάθμισή του. Από χωροταξικής άποψης λειτουργεί ως επιστημονικό μέσο – εργαλείο οργάνωσης των παραγωγικών δραστηριοτήτων στον θαλάσσιο χώρο, διασφαλίζοντας την συνύπαρξη του τουρισμού με έτερες χρήσεις αυτού με τις οποίες έρχεται σε σύγκρουση λόγω αντικρουόμενων συμφερόντων που η καθεμία εξυπηρετεί. Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι ο ΘΧΣ δημιουργεί τις προϋποθέσεις για υγιή τουριστική ανάπτυξη, η οποία είναι επωφελής για την ελληνική οικονομία αλλά και φιλική προς το περιβάλλον, καθώς το αξιοποιεί προς όφελος αυτής χωρίς να το «κατακτά» και να το καταστρέφει, προκειμένου να το παραδώσει στις επόμενες γενεές, The following thesis has its foundations on the recent integration of the 2014/89/EU directive regarding marine spatial planning (MSP) in the Greek national law through laws No.4546/2018 and 4759/2020 consecutively. Tourism is one of the most important uses of the maritime space that are subject to the legislation for marine spatial planning. Given this and the huge contribution of tourism to the Greek economy, the definition and the uses of MSP that are directly related to tourism, including tourism, are being studied and analyzed for the first time ever as a combined subject in the following thesis. These uses are thoroughly analyzed, and so is the MSP legislation, the interpretation of which is also included in the following thesis, as it is a necessary condition for the legitimate development of the above uses and the activities that are based on them. The interpretation of the MSP legislation is further supported by the quotation of Greek courts’ legal decisions about cases regarding MSP. Having analyzed the definition, the content and the legislation regarding MSP, it is further explained how tourism is connected to MSP, as well as the contribution of MSP in the process of establishing tourism development. From a legal aspect, MSP creates a legal framework that favours investments related either directly or indirectly to tourism, which at the same time results in its qualitative upgrade. As far as spatial planning is concerned, MSP is a means of planning the production activities taking place in the maritime space, which also secures the coexistence of tourism along with other uses, with which it often conflicts due to the different interests each one of them promotes. As a conclusion, MSP creates the foundations for tourism development, that is profitable for the Greek economy and environment friendly, as it can be made good use of the environment in favour of tourism development without the exploitation of the latter, so that it can be inherited to the future generations