Search

Η μάθηση στη σύγχρονη εκπαίδευση δεν συνδέεται αποκλειστικά και μόνο με το χώρο του σχολείου, καθώς μπορεί να πραγματοποιηθεί και έξω από αυτόν. Άλλωστε, η μάθηση αντιμετωπίζεται ως μια ενεργητική διαδικασία, που βασίζεται στη συνεργασία των μαθητών, στην ανταλλαγή απόψεων και στη διερεύνηση των δεδομένων, που οδηγούν στο σχηματισμό γνώσεων, στη διαμόρφωση πεποιθήσεων και στον επαναπροσδιορισμό στάσεων. Η δυναμική της ενεργητικής μάθησης υπαγορεύει και τις αρχές για το σχεδιασμό και τη διαμόρφωση εκπαιδευτικών προγραμμάτων και δράσεων, που πρόκειται να υλοποιηθούν εκτός σχολικών αιθουσών. Ένα τέτοιο περιβάλλον μάθησης με ενισχυμένη μαθησιακή δυναμική είναι και ο χώρος του μουσείου. Στο χώρο αυτό δεν παρουσιάζεται στο κοινό απλά μια ιστορία, αλλά εκτίθενται αντικείμενα τα οποία εμπεριέχουν ιδέες και παρακινούν τους επισκέπτες να στοχαστούν πάνω σε αυτές και να ανακαλύψουν νοήματα και συναισθήματα. Με γνώμονα την αξιοποίηση της δυναμικής του χώρου του μουσείου ως ενεργού περιβάλλοντος μάθησης, σχεδιάστηκε και εφαρμόστηκε το εκπαιδευτικό πολιτισμικό πρόγραμμα «Δια-πολις: Ο άλλος ως Εαυτός και ο Εαυτός ως άλλος» με επιστημονικό υπεύθυνο τον αναπληρωτή καθηγητή του ΔΠΘ Σίμο Παπαδόπουλο και την διεπιστημονική του ομάδα. Σκοπός του προγράμματος ήταν η ευαισθητοποίηση των μαθητών-συμμετεχόντων πάνω στο ζήτημα της διαχείρισης της διαφορετικότητας μέσω της παροχής κινήτρων και ερεθισμάτων για την ανακάλυψη του Άλλου. Βασικά εργαλεία της προσπάθειας αυτής ήταν η τέχνη και ο πολιτισμός, όπως παρουσιάζονται σε σημαντικούς μουσειακούς χώρους σε Αθήνα, Αλεξανδρούπολη και Βρυξέλλες. Στο πλαίσιο του προγράμματος, η ομάδα των μαθητών από τις Βρυξέλλες υπό την καθοδήγηση ομάδας εμψυχωτών εκπαιδευτών δραστηριοποιήθηκε στο Σπίτι της Ευρωπαϊκής Ιστορίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στο οποίο πραγματοποίησε την εκπαιδευτική της δράση μέσω 3 επισκέψεων κατά τους μήνες Νοέμβριο και Δεκέμβριο 2021. Κατά τις επισκέψεις τους, οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν τον πολιτισμικό χώρο του μουσείου, να ανακαλύψουν την μόνιμη έκθεσή του, και τα μηνύματα που είναι ενσωματωμένα σε αυτήν. Συμμετείχαν σε καλλιτεχνικές και εικαστικές δράσεις και επικοινώνησαν διαδικτυακά με τους συμμαθητές τους από την Αθήνα και την Αλεξανδρούπολη., Learning in modern education is not only connected to the school environment. Nowadays learning is viewed as an active process, based on student collaboration, the exchange of opinions and the exploration of data, leading to the formation of knowledge, the acquisition of beliefs and the redefinition of attitudes. The dynamic of active learning also dictates the principles for the design and development of educational programs and activities, which are to be implemented outside the classroom. The museum is, indeed, such an environment, with enhanced learning dynamics. In this environment, stories are not simply presented to the public. Instead, the exhibits contain ideas and motivate visitors to reflect on them and discover new meanings and feelings. The educational and cultural program “Dia-polis: The Other as Self and the Self as Other” was designed by the scientific manager, the associate professor of DTH Simos Papadopoulos and his interdisciplinary team, and was implemented based on the dynamics of the museum space as an active learning environment. The purpose of the program was to raise the awareness of the participants on the issue of managing diversity, by providing incentives and stimuli for the discovery of the “Other”. Art and culture were the basic tools of this effort, as presented in important museum spaces in Athens, Alexandroupolis and Brussels. The Brussels group visited the House of European History three times during the months of November and December 2021. During their visits, the students had the opportunity to get to know the cultural space of the museum, to discover its permanent exhibition, and the messages embedded in it. They participated in artistic and visual collaborative actions, and finally, based on the culturally imported information, they communicated online with their classmates from Athens and Alexandroupolis.

Τα μουσεία στις ημέρες μας αντιμετωπίζουν πολλές προκλήσεις. Στόχος τους είναι να εκπαιδεύσουν και να ψυχαγωγήσουν τους επισκέπτες τους μέσα από δράσεις, που σταδιακά θα μετατρέψουν τον μουσειακό χώρο από στατικό σε ζωντανό και δημιουργικό περιβάλλον στα μάτια του κοινού. Οι νυχτερινές δράσεις -τις οποίες συναντάμε σε περισσότερα μουσεία τα τελευταία χρόνια- απαντούν σε αυτήν την ανάγκη, ανατρέποντας τη στερεοτυπική εικόνα του μουσείου ως αμιγώς εκπαιδευτικού περιβάλλοντος. Μέσα από αυτές τα μουσεία προσπαθούν να προβάλουν το περιεχόμενο και τις συλλογές τους με νέους και δημιουργικούς τρόπους, όπως νυχτερινές ξεναγήσεις, διανυκτερεύσεις, μουσική κ.ά.., ενισχύοντας την κοινωνική διάσταση της επίσκεψης. Το μουσείο, λοιπόν, μετατρέπεται σε έναν χώρο όπου οι άνθρωποι μπορούν να μάθουν, να κοινωνικοποιηθούν και να διασκεδάσουν ταυτόχρονα. Η παρούσα μελέτη παρουσιάζει αρχικά τα αποτελέσματα έρευνας σε εκατόν έξι (106) ελληνικά μουσεία, ώστε να σκιαγραφηθεί το εγχώριο μουσειακό τοπίο σχετικά με τον χαρακτήρα των νυχτερινών δράσεων. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά τους, σε ποιες ομάδες κοινού απευθύνονται; Έχουν καθαρά ψυχαγωγικό ή/και εκπαιδευτικό χαρακτήρα; Στον πυρήνα αυτού του προβληματισμού το άρθρο έπειτα εστιάζει στην αξιολόγηση της νυχτερινής δράσης Let’s Be Late! του Βιομηχανικού Μουσείου Φωταερίου της Αθήνας (Β.Μ.Φ.), που απευθυνόταν σε ενήλικο κοινό. Εξετάζει την εκπαιδευτική μεθοδολογία των δράσεων που πραγματοποιήθηκαν, τα δημογραφικά χαρακτηριστικά των συμμετεχόντων και τα μοτίβα συμπεριφοράς τους κατά τη δράση. Τα αποτελέσματά της είναι ενθαρρυντικά ως προς τη δυνατότητα των νυχτερινών μουσειακών δράσεων να προσελκύσουν μεγαλύτερο αριθμό επισκεπτών και να χτίσουν γέφυρες με ένα νέο ηλικιακά ενήλικο κοινό. Αναδεικνύουν, επίσης, την κοινωνική φύση των νυχτερινών μουσειακών εκδηλώσεων ενώ γίνεται φανερό ότι κατά τη διάρκεια αυτών προτάσσεται η ψυχαγωγική διάσταση της μουσειακής επίσκεψης, μέσα από την οποία προσπαθεί το Μουσείο να επιτύχει τους εκπαιδευτικούς του στόχους., Nowadays, museums face many challenges. Their goal is to educate and entertain their visitors through activities that will gradually transform the museum space in the eyes of the public, from static to lively and creative. Late-night events, which we increasingly encounter in museums in recent years, meet this need, overturning the stereotypical image of the museum as a purely educational environment. Late-night events allow museums to promote their content and collections in new and creative ways, such as night tours, sleepovers, music, etc., enhancing the social dimension of the visit. As a result, the museum becomes a place where people can learn, socialize and have fun at the same time. The paper initially presents the results of research conducted in one hundred and six (106) Greek museums in order to outline the museum landscape regarding the character of late-night events. What are their characteristics, to which audience groups do they address? Are they purely recreational and/or educational in nature? At the core of this reflection, the paper then focuses on the evaluation of the "Let's Be Late!" event at the Industrial Gas Museum of Athens, which targeted adult audiences. It studies the activities of the event, the demographics of the participants and their behavioral patterns. The findings indicate that late-night events have the potential to attract a larger number of visitors and develop bridges with a new adult audience. They also emphasize the social nature of the events. It also becomes obvious that the recreational dimension of the museum visit is promoted, through which the Museum attempts to achieve its educational objectives.

Τα τελευταία δύο χρόνια, η επιστροφή στην Κανονικότητα προβάλλει ως επιτακτική για πολλούς ανθρώπους. Τι είναι όμως Κανονικότητα; Η παρούσα έρευνα διερευνά τις απόψεις ενηλίκων ατόμων για το ερώτημα αυτό. Εξήντα άτομα (70,6% γυναίκες) απάντησαν διαδικτυακά στην ερώτηση «Τι είναι για σας Κανονικότητα;». Η αναστοχαστική θεματική ανάλυση ανέδειξε έξι θέματα: η Κανονικότητα ως η οικεία καθημερινότητα, η Κανονικότητα ως ελευθερία, η σημασία της ανθρώπινης επαφής, η δυνατότητα για δραστηριότητα και δημιουργία, η απουσία φόβου και άγχους, και η Κανονικότητα ως η προ-COVID πραγματικότητα. Οι απόψεις αυτές μπορούν να αξιοποιηθούν στο σχεδιασμό παρεμβάσεων για τη στήριξη ατόμων που επλήγησαν από την πανδημία., Το Βήμα των Κοινωνικών Επιστημών, Vol. 20 No. 76 (2023)

Η διπλωματική εργασία διαπραγματεύεται την εξέλιξη μιας σειράς ανώνυμων κατασκευών, με έμφαση στο θέμα της κατοικίας, ανταποκρινόμενης στα δεδομένα μιας σύγχρονης κοινωνίας που χαρακτηρίζεται από συνεχή μεταβολή, σε ένα περιβάλλον οικονομικής αστάθειας. Ως περιοχή επέμβασης επιλέγεται η περιοχή της Αριδαίας και ειδικά το σύμπλεγμα χωριών όπου καλλιεργούνταν στο παρελθόν η κόκκινη πιπεριά για τη δημιουργία του μοναδικού τοπικού προϊόντος «ερυθρού Πιπερέως Καρατζόβας», του οποίου η καλλιέργεια και παραγωγή έχει μειωθεί σε μεγάλο βαθμό. Αναλύοντας πραγματικά παραδείγματα υφιστάμενων υβριδίων κατοικίας-εργασίας, συγκροτείται ένα τυπολόγιο στοιχείων ανωνυμίας που συγκροτούν την τρέχουσα ταυτότητα του τόπου. Τα στοιχεία αυτά γίνονται η αφετηρία για τον σχεδιασμό νέων τύπων κτιρίων που αντικαθιστούν ολόκληρες περιοχές στους υφιστάμενους “αστικούς” ιστούς. Τα νέα κτίρια φιλοξενούν τις διαδικασίες παραγωγής και επεξεργασίας του προϊόντος και μετατρέπουν τη συνύπαρξη σε αμοιβαία απαραίτητη και συχνά εκπληκτική. Τα νέα κτίρια ανανεώνουν το περιβάλλον των χωριών και στοχεύουν να λειτουργήσουν αντανακλαστικά για την αφύπνιση της τοπικής καλλιέργειας και αγροτικής παραγωγής. The Diploma Design Thesis deals with the evolution of a series of anonymous building elements, with a focus on dwelling, responding to the contemporary society characterized by continuous change, in an environment of economic instability. Aridea in Northern Greece is selected as the area of intervention and especially the aggregation of villages where the red pepper used to be cultivated for the creation of the unique local “Karatzova Red Pepper”, and which has been largely reduced the past years. By analyzing real examples of existing dwelling-production hybrids, a typology of anonymity elements that shape the current identity of the place is extracted. These elements become the starting point for the design of new types of build ings that replace entire areas in the existing “urban” tissues. The new buildings host pepper production processes and convert programmatic coexistence into a mutual necessity often amazing. The new buildings refresh the environment of the villages and aim to reflect on awakening local cultivation and agricultural production. 51 σ.

Η παρούσα έρευνα αποσκοπεί στην διερεύνηση των δια του λόγου κατασκευών σεξιστικής φρασεολογίας στις αφηγήσεις γυναικών και ανδρών. H σεξιστική φρασεολογία αφορά στη λεκτική κυρίως έκφραση εχθρικών, αλλά και καλοπροαίρετων, σεξιστικών σχολίων, τα οποία συμβάλλουν στη διατήρηση της πατριαρχίας ενισχύοντας ταυτόχρονα τον μισογυνισμό. Για την επεξεργασία και την ανάλυση των δεδομένων εφαρμόστηκε η φουκωική ανάλυση λόγου. Οι συμμετέχουσες και οι συμμετέχοντες (30 γυναίκες και 20 άνδρες) έλαβαν μέρος, εθελοντικά, σε ατομικές ημιδομημένες συνεντεύξεις, προκειμένου να καταθέσουν τις απόψεις και τις εμπειρίες τους αναφορικά με τον σεξισμό στον προφορικό λόγο. Στόχο αποτέλεσε η αποτύπωση των λόγων που χρησιμοποίησαν προκειμένου να κατασκευάσουν, να ερμηνεύσουν ή/και να δικαιολογήσουν τη σεξιστική φρασεολογία. Στις αφηγήσεις τους έγινε φανερή η ύπαρξη ενός πατριαρχικού συστήματος λόγου, το οποίο συμβάλλει στην διατήρηση των έμφυλων εξουσιαστικών δομών και της πατριαρχίας. Αντλώντας από τον παραπάνω λόγο, οι συμμετέχουσες και οι συμμετέχοντες κατασκευάζουν την σεξιστική φρασεολογία ως «ανδρικό προνόμιο», ως «μέσο ελέγχου των γυναικών» και ως «γυναικείο ζήτημα», υιοθετώντας διαφορετικές θέσεις υποκειμένου με γνώμονα το φύλο. Τα παραπάνω ευρήματα προσφέρουν μια νέα κατανόηση του τρόπου με τον οποίο η σεξιστική φρασεολογία σχετίζεται με τον μισογυνισμό και τις έμφυλες διακρίσεις, και κρίνονται σημαντικά για την προώθηση της ισότητας των φύλων., Επιστημονική επετηρίδα - Τμήμα Ψυχολογίας ΑΠΘ, Vol 14 (2022)

Η παρούσα εργασία αποσκοπεί στη διερεύνηση της δυνατότητας ενίσχυσης των ατομικών και κοινωνικών δεξιοτήτων παιδιών που έχουν υποστεί κακοποίηση μέσω της εφαρμογής και αξιολόγησης συγκεκριμένου προγράμματος προαγωγής ψυχικής υγείας. Η εργασία δομείται σε δύο μέρη, αποτελούμενα από τρία διακριτά κεφάλαια το καθένα. Στο πρώτο μέρος, η ερευνητική προσπάθεια πλαισιώνεται θεωρητικά από τους δύο κεντρικούς άξονες του ερευνητικού ζητήματος και δη από το φαινόμενο της παιδικής κακοποίησης και την ανάπτυξη και εφαρμογή προγραμμάτων με σκοπό την προσέγγιση και ολιστική ανάπτυξη του παιδιού. Πραγματοποιείται μια, όσο το δυνατόν, περιεκτική αναφορά σε πτυχές του φαινομένου της παιδικής κακοποίησης όπως οι διάφορες μορφές του, οι συνηθέστερες αιτίες και οι επιπτώσεις του, παρουσιάζεται η φιλοσοφία των προγραμμάτων προαγωγής ψυχικής υγείας, το περιεχόμενο, η στοχοθεσία και η μεθοδολογία των προγραμμάτων ατομικών και κοινωνικών δεξιοτήτων και κοινωνικοσυναισθηματικής ανάπτυξης των παιδιών και επιπλέον προσδιορίζονται κα αναλύονται οι παράγοντες που συνθέτουν την κοινωνικοσυναισθηματική επάρκεια του ατόμου. Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζεται η μεθοδολογία της έρευνας και συγκεκριμένα ο σκοπός, οι στόχοι, η ερευνητική υπόθεση, τα ερευνητικά ερωτήματα, η μεθοδολογική προσέγγιση, κ.α. και ακολουθεί η παρουσίαση των αποτελεσμάτων με τη βοήθεια της περιγραφικής και επαγωγικής στατιστικής επεξεργασίας των ερευνητικών δεδομένων. Στο τελευταίο κεφάλαιο συνοψίζονται οι κυριότερες διαπιστώσεις της όλης προσπάθειας και επισημαίνεται η ανάγκη για περαιτέρω έρευνα. Σύμφωνα με αυτές, επιβεβαιώνεται η αποτελεσματικότητα του προγράμματος ατομικών και κοινωνικών δεξιοτήτων ως προς τη βελτίωση στάσεων, αντιδράσεων και συμπεριφορών των παιδιών που έχουν υποστεί κακοποίηση κυρίως σε τομείς όπως η αναγνώριση και διαχείριση συναισθημάτων, η εκδήλωση επιθετικής συμπεριφοράς και η αίσθηση θυματοποίησης ενώ αναδεικνύεται η ανάγκη για περαιτέρω εμβάθυνση σε ζητήματα και στρατηγικές που αφορούν την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης. This master thesis aims to investigate the possibility of enhancing the individual and social skills of children who have suffered abuse through the implementation and evaluation of a specific mental health promotion program. The paper is structured in two parts, consisting of three distinct chapters each. In the first part, the research effort is theoretically framed by the two central axes of the research question, namely by the phenomenon of child abuse and the development and implementation of programs aimed at the approach and holistic development of the child. A comprehensive reference is made, as far as possible, to aspects of the phenomenon of child abuse such as its various forms, the most common causes and its consequences, the philosophy of mental health promotion programs, the content, the targeting, the methodology of programs are presented in connection with the social and emotional skills and socio-emotional development of children and in addition the factors that make up the socio-emotional competence of the individual are identified and analyzed. In the second part, the research methodology is presented, specifically the purpose, the objectives, the research hypothesis, the research questions, the methodological approach, etc. followed by the presentation of the results with the help of the descriptive and inductive statistical processing of the research data. The last chapter summarizes the main findings of the entire effort and highlights the need for further research. According to these, the effectiveness of the individual and social skills program in improving the attitudes, reactions and behaviors of children who have suffered abuse is confirmed, mainly in areas such as the recognition and management of emotions, the manifestation of aggressive behavior and the sense of victimization, while the need is highlighted to further delve into issues and strategies related to enhancing self-esteem. 123 σ.

Κατά την προσέγγιση οποιασδήποτε κλίμακας μέτρησης στάσεων τίθεται το κρίσιμο ερώτημα περί αξιοπιστίας και εγκυρότητάς της. Η παρούσα μελέτη αποσκοπεί στη διερεύνηση της θεωρητικής δομής και στην εκτίμηση των ψυχομετρικών ιδιοτήτων της σύντομης εκδοχής της κλίμακας ανθρωπίνων αξιών του Schwartz. Η διερεύνηση αυτή βασίστηκε στα δεδομένα της Ελλάδας για τον 5o γύρο (2010) διεξαγωγής της Ευρωπαϊκής Κοινωνικής Έρευνας (ESS). Η ανάλυση οδήγησε σε δύο αξιόπιστες και έγκυρες υπο-κλίμακες: Ευρύτητα αντιλήψεων σε αλλαγές και Αυτο-εξύψωση. Τα αποτελέσματα δεν επιβεβαιώνουν το διαστατό της κλίμακας ανθρωπίνων αξιών του Schwartz, όπως προτάθηκε στη βιβλιογραφία. Προσφέρεται, όμως, ένα χρήσιμο μεθοδολογικό και ερμηνευτικό εργαλείο στους κοινωνικούς επιστήμονες.&nbsp, In order to approach the measurement of an attitude scale, the crucial question of its reliability and validity arises. The present study aims at investigating the theoretical structure and assessing the psychometric properties of the ten-dimensional Schwartz’s human values scale short form (PVQ-21). The investigation was based on the European Social Survey (ESS) Greek data of Round 5 (2010). The analysis produced two reliable and valid subscales: Openness to change and Self-transcendence. The results did not confirm the dimensionality of the Schwartz Human Values Scale as proposed in the literature. However, a useful methodological tool is provided to social scientists.

The present textbook covers the fundamentals of Physics of the atmospheric environment. In the first chapter, the reader can study the atmospheric properties and can get familiarized with important notions and definitions. The second chapter describes solar radiation, while the third chapter focuses on atmospheric humidity, with emphasis put on the role of water vapour on the atmospheric processes. The following two chapters explore atmospheric thermodynamics and stability, while chapters 6 and 7 are dedicated to the equations of motion within the atmosphere and the atmospheric boundary layer, respectively. Next, the reader can study the different scales of motion within the atmosphere, whereas in the ninth chapter the fundamentals of atmospheric pollution and its dispersion are described. The last chapter focuses on sound and environmental degradation due to noise. Each chapter includes a number of worked examples, in order for the reader to get familiarized with the various notions. The book is suitable for undergraduates who study in the departments of Physics, Environment, Environmental Engineering, Geoponics and Forestry, but it can also be useful at the post-graduate level., Το παρόν βιβλίο πραγματεύεται τις βασικές ιδιότητες της ατμόσφαιρας από τη σκοπιά της επιστήμης της Φυσικής. Ειδικότερα, στο πρώτο εισαγωγικό κεφάλαιο παρουσιάζονται τα βασικά χαρακτηριστικά της ατμόσφαιρας και αναλύονται ορισμοί και έννοιες χρήσιμες για όλα τα επιμέρους κεφάλαια του βιβλίου. Στο δεύτερο κεφάλαιο εξετάζεται η ηλιακή ακτινοβολία, ως κινητήρια δύναμη όλων των διεργασιών της ατμόσφαιρας. Ακολουθεί το τρίτο κεφάλαιο, αφιερωμένο στις υγρομετρικές παραμέτρους, με έμφαση στον καθοριστικό ρόλο των υδρατμών στις φυσικές ατμοσφαιρικές διεργασίες. Στα δύο επόμενα κεφάλαια εξετάζονται η θερμοδυναμική και η στατική της ατμόσφαιρας, ενώ το έκτο και το έβδομο κεφάλαιο εστιάζονται στις εξισώσεις κίνησης εντός του ατμοσφαιρικού ρευστού και δη εντός του οριακού στρώματος. Ακολουθούν λεπτομερής μελέτη των κλιμάκων κίνησης και εξοικείωση με την ατμοσφαιρική ρύπανση και τους μηχανισμούς διασποράς της. Το βιβλίο ολοκληρώνεται με το δέκατο κεφάλαιο, το οποίο αναφέρεται στον ήχο και την υποβάθμιση που μπορεί να επιφέρει στο φυσικό περιβάλλον. Στο τέλος κάθε κεφαλαίου περιλαμβάνεται μία σειρά από λυμένα παραδείγματα, για την καλύτερη εξοικείωση με τις έννοιες και την εμβάθυνση σε αυτές. Το βιβλίο απευθύνεται στους προπτυχιακούς φοιτητές των Τμημάτων Φυσικής, Περιβάλλοντος, Μηχανικών Περιβάλλοντος, Γεωπονίας και Δασολογίας της χώρας, αλλά μπορεί να φανεί χρήσιμο και σε μεταπτυχιακούς φοιτητές που σπουδάζουν σε προγράμματα που παρέχουν ειδίκευση στο φυσικό περιβάλλον.

Οι αυτοάνοσες νόσοι του κεντρικού νευρικού συστήματος (ΚΝΣ), όπως η Σκλήρυνση κατά Πλάκας (ΣκΠ), αποτελούν την κύρια αιτία μη τραυματικής δυσλειτουργίας σε νεαρούς ενήλικες. Η προσαρμοστική ανοσία, σε συνεργασία με τη φυσική, παρακάμπτουν τόσο τους μηχανισμούς που προφέρουν προστασία στο νευρικό ιστό από ξένες απειλές, όσο και τους μηχανισμούς περιφερικής ανοχής έναντι του εαυτού, εκκινώντας μία ανοσολογική απόκριση κατά της μυελίνης, η οποία προστατεύει και μονώνει τους νευρώνες. Αποτέλεσμα είναι η φλεγμονή, η απομυελίνωση, η ενεργοποίηση των κυττάρων της γλοίας και η προβληματική μετάδοση των δυναμικών ενέργειας που οδηγεί σε νευρολογικά ελλείματα. Κύριοι μεσολαβητές των νόσων αυτών είναι τα Τ και Β κύτταρα, καθώς και τα μονοκύτταρα/μακροφάγα, τα οποία εντοπίζονται στις απομυελινωτικές εστίες σε αφθονία. Οι εγκεκριμένες θεραπείες για τις νόσους αυτές είναι ως ένα βαθμό αποτελεσματικές, αλλά προκαλούν την μερική ή γενικευμένη ανοσοκαταστολή του οργανισμού, η οποία προκαλεί συχνά δυσάρεστες παρενέργειες. Υπάρχει λοιπόν ανάγκη για πιο στοχευμένες θεραπείες, οι οποίες θα επικεντρώνονται στην καταστολή μόνο των κυττάρων που είναι υπεύθυνα για την καταστροφή της μυελίνης, αφήνοντας ανεπηρέαστες τις υπόλοιπες ανοσολογικές αποκρίσεις. Στόχος των σύγχρονων ερευνών είναι η ανάπτυξη αντιγονοειδικών θεραπειών για τις αυτοάνοσες απομυελινωτικές νόσους. Στην κατεύθυνση αυτή, πολύτιμο εργαλείο αποτελεί το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο μοντέλο αυτοάνοσης απομυελίνωσης, η πειραματική αυτοάνοση εγκεφαλομυελίτιδα (ΠΑΕ). Το μοντέλο αυτό μοιράζεται κοινούς ανοσολογικούς και παθοφυσιολογικούς μηχανισμούς με την ΣκΠ, αλλά και με άλλες ασθένειες όπως η διαταραχές του φάσματος της οπτικής νευρομυελίτιδας (neuromyelitis optica spectrum disorders, NMOSD) και η νόσος που σχετίζεται με την παραγωγή αντισωμάτων έναντι της μυελινικής γλυκοπρωτεΐνης των ολιγοδενδροκυττάρων (myelin oligodendrocyte glycoprotein associated disease, MOGAD), και μεσολαβείται από τα μυελινοειδικά Th1 και Th17 CD4+ κύτταρα. Μαζί με τα αντιγονοειδικά Τ κύτταρα, τα μυελοειδή κύτταρα είναι και αυτά κύριοι μεσολαβητές της ΠΑΕ. Η συμβολή των μονοκυττάρων του αίματος και των μακροφάγων που βρίσκονται μόνιμα στον ιστό στην παθολογία της νόσου, αλλά και στην επούλωση, αποτελεί αντικείμενο των σύγχρονων ερευνών. Σε προηγούμενες μελέτες του εργαστηρίου μας στην ΠΑΕ δείχθηκε πως τα συζευγμένα με οξειδωμένη μαννάνη (OM) αυτοαντιγόνα μυελίνης επάγουν αντιγονοειδική Τ κυτταρική ανοχή και προστατεύουν τους ποντικούς από τα κλινικά και ιστοπαθολογικά σημεία της νόσου. Οι μελέτες αυτές έδειξαν πως η ανοχή σχετίζεται με τον μειωνένο αντιγονοειδικό Τ κυτταρικό πολλαπλασιασμό, χωρίς να επηρεάζεται η ωρίμανση των Th1 και Th17 κυττάρων ή να εμπλέκονται άλλοι γνωστοί μηχανισμοί Τ κυτταρικής ανοχής, όπως η κλωνική εξάλειψη, η μετατροπή από Th1 σε Th2, ή η επαγωγή των Tregs στα περιφερικά λεμφικά όργανα. Επιπλέον in vitro και in vivo μελέτες έδειξαν πως τα Τ κύτταρα είχαν μειωμένη παραγωγή της κυτταροκίνης IL-2 και του υποδοχέα της CD25, τα οποία μαζί με τον μειωμένο Τ κυτταρικό πολλαπλασιασμό αποτελούν χαρακτηριστικά Τ κυτταρικής ανέργειας. Ωστόσο ο ακριβής μηχανισμός ανέργειας δεν έχει αποσαφηνιστεί. Στην παρούσα διατριβή μελετήσαμε περαιτέρω τις θεραπευτικές δράσεις του συζευγμένου με ΟΜ πεπτιδίου 35-55 της MOG (OM-MOG) στην ΠΑΕ, και επιχειρήσαμε να κατανοήσουμε σε βάθος το μηχανισμό δράσης του. Τα CD4+ κύτταρα από το σπλήνα εμβολιασμένων με OM-MOG ποντικών, εμφανίζουν ανεργικό φαινότυπο με υψηλή έκφραση CD44 και του υποδοχέα φυλλικού οξέος FR4, ενώ εκδηλώνουν φυσιολογικά τις πολυκλωνικές αποκρίσεις πολλαπλασιασμού των Τ κυττάρων, δείχνοντας πως η ανοχή είναι αντιγονοειδική. Επιπλέον μελέτες στους ανθρωποποιημένους HLA-DR2b διαγονιδιακούς ποντικούς (DR2b.Ab°), που στερούνται ποντικίσιων μορίων MHC τάξης ΙΙ (MHCII) και είναι επιρρεπείς στην ΠΑΕ που επάγεται από MOG35-55, ανέδειξαν την προστατευτική και θεραπευτική δράση του OM-MOG στην κλινική και ιστοπαθολογική εικόνα των ποντικών αυτών, δείχνοντας περαιτέρω ότι η ανοχή είναι ανεξάρτητη των MHCII μορίων. Η ιστοπαθολογική μελέτη στους DR2b.Ab° ποντικούς, έδειξε πως το OM-MOG μείωσε τη φλεγμονή και την απομυελίνωση του νωτιαίου μυελού, καθώς και την νευρωνική βλάβη. Περαιτέρω θεραπευτικές μελέτες σε C57BL/6 (Β6) ποντικούς έδειξαν τη διατήρηση της ακεραιότητας των αξόνων στις εστίες του νωτιαίου, αλλά και αύξηση της έκφρασης γονιδίων που σχετίζονται με την επιδιόρθωση της μυελίνης (Mbp, που κωδικοποιεί την myelin basic protein/MBP) και των νευρώνων (Snap25 που κωδικοποιεί την synaptosomal-associated protein 25kDa/SNAP25). Η ανοσολογική ανοχή του OM-MOG περιλαμβάνει την άμεση αύξηση της παραγωγής PD-L1 και IL-10 και την αυξημένη έκφραση δεικτών που σχετίζονται με την εναλλακτική ενεργοποίηση, από τα μυελοειδή κύτταρα, (Ym1 που κωδικοποιεί την chitinase 3 like 3/CHI3L3), στα δευτερογενή λεμφικά όργανα, χαρακτηριστικά που σχετίζονται με την επαγωγή της τύπου 2 μυελοειδούς απόκρισης. Για να διερευνήσουμε την κυτταρική βάση της ανοχής, μελετήσαμε την εμπλοκή των δύο ανώριμων πληθυσμών μυελοειδών κυττάρων με φαινότυπο CD11b+Ly6G (Ly6G) και CD11b+Ly6Chi (Ly6Chi) στην ΠΑΕ, οι οποίοι μαζί με τα Τ κύτταρα είναι απαραίτητοι για την επαγωγή της ΠΑΕ, αλλά μπορούν επίσης να μεσολαβούν την ανοσολογική ανοχή ως μυελοειδή κατασταλτικά κύτταρα (MDSC). Τα ανώριμα Ly6Chi κύτταρα που εκφράζουν τον υποδοχέα CCR2, είναι γνωστό πως είναι απαραίτητα για την ανάπτυξη της ΠΑΕ. Μεταναστεύουν από την περιφέρεια στο ΚΝΣ, όπου ωριμάζουν και εκδηλώνουν τις παθογενετικές τους δράσεις. Η θεραπευτική χορήγηση του OM-MOG επάγει την ανοχή με την περιφερική ωρίμανση των Ly6ChiCCR2+ σε Ly6ChiMHCII+PD-L1+ κύτταρα, πριν τη μετανάστευση τους στο ΚΝΣ, η οποία επαρκεί για να αναστείλει την φλεγμονή και την απομυελίνωση του νωτιαίου μυελού στην ΠΑΕ. Το διαλυτό OM-MOG, που χορηγείται ενδοδερμικά, διοχετεύεται στον πλησιέστερο λεμφαδένα του δέρματος, όπου προσλαμβάνεται από τα υποκαψικά CD169+ μακροφάγα, και ενεργοποιεί τα Ly6ChiCCR2+ μονοκύτταρα να παράγουν MHCII και PD-L1. Έτσι εμποδίσει την συσσώρευση ανοσοκυττάρων στον νωτιαίο μυελό και καταπολεμά τις ήδη υπάρχουσες βλάβες. Για να μελετήσουμε τη μοριακή βάση του μηχανισμού ανοχής, δείξαμε πως το PD-L1 είναι απαραίτητος μεσολαβητής της ανοσολογικής ανοχής με τη χρήση εξουδετερωτικού αντισώματος έναντι του PD-L1 in vivo. Επιπλέον πειράματα με διαγονιδιακούς ποντικούς με ειδική διαγραφή του PD-L1 στα δενδριτικά κύτταρα, απέκλεισαν τα δενδριτικά κύτταρα ως απαραίτητη πηγή PD-L1 για την ανοσολογική ανοχή. Τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν πως η ωρίμανση των κυκλοφορούντων Ly6ChiCCR2+ μονοκυττάρων από τα ΟΜ-πεπτίδια μυελίνης αποτελεί έναν νέο μηχανισμό περιφερικής αντιγονοειδικής ανοσολογικής ανοχής, που αναστέλλει την ΠΑΕ, και επομένως αποτελεί υποσχόμενη στρατηγική για τον σχεδιασμό θεραπειών κατά των αυτοάνοσων ασθενειών, με γνωστά αυτοαντιγόνα. Autoimmune diseases of the CNS, such as multiple sclerosis (MS), are the main cause of non-traumatic disability in young adults. Adaptive immunity in co-operation with innate immunity, not only overcome the immune privilege mechanisms that protect the CNS against foreign threats, but also peripheral immune tolerance mechanisms towards self, and trigger an immune response against the myelin sheath, that protects and insulates the neurons. This results in inflammation, demyelination, glial cell activation and problems in neural transmission that are responsible for neuronal deficits. Critical mediators of CNS demyelinating diseases are T cells, B cells and monocytes/macrophages, that are abundant in the CNS lesions. Approved therapies are only partially effective and are often associated with adverse effects, because of the general immunosuppression they induce. Therefore, there is a need for targeted therapies that more specifically target the cells responsible for myelin destruction, without affecting other immune responses. The goal of current research is the development of antigen-specific therapies for the treatment of autoimmune demyelination. Experimental autoimmune encephalomyelitis (EAE) is a valuable tool in developing such therapies, as it is the most widely used model of human autoimmune demyelinating diseases. EAE model shares some common immunological and pathophysiological mechanisms with MS, neuromyelitis optica spectrum disorders (NMOSD) and myelin oligodendrocyte glycoprotein associated disease (MOGAD). Myelin-specific Th1 and Th17 CD4+ cells are both necessary and sufficient to induce disease. Together with antigen-specific T cells, myeloid cells are key mediators of EAE, and the relative contribution of blood borne monocytes and tissue resident macrophages, in disease pathology and tissue recovery is the subject of current research. Previously we showed that oxidized mannan (OM) conjugated myelin autoantigens induce antigen-specific tolerance in EAE and protect mice from the clinical and histopathological signs of the disease. Our studies showed that tolerance is associated with reduced antigen-specific T cell proliferation, without involving other classical mechanisms of T cell tolerance, namely, clonal T cell deletion, the maturation of Th1 and Th17 cells, Th1/Th2 immune deviation, or the induction of Tregs in peripheral lymphoid organs. Further in vitro and in vivo studies showed that in addition to reduced antigen-specific proliferation, T cells also had produced less of the growth cytokine IL-2 and its receptor CD25, all features of T cell anergy. Nevertheless, the mechanism of anergy remained elusive. In this thesis we further investigated the therapeutic effects of OM conjugated MOG peptide 35-55 (OM-MOG) in EAE, to gain in depth insight into the mechanism of tolerance. CD4+ T cells from the spleens of OM-MOG vaccinated mice have an anergic phenotype, with high expression of CD44 and of folate receptor FR4, while exhibiting normal polyclonal responses, further showing that the tolerance is antigen-specific. Studies in humanized HLA-DR2b transgenic mice (DR2b.Ab°), that lack all murine MHC class II (MHCII) molecules and are susceptible to MOG35-55 induced EAE, showed that OM-MOG protects and treats the clinical and histopathological symptoms of EAE further supporting that tolerance is independent of MHCII type. The histopathological analysis of DR2b.Ab° mice spinal cords, showed that OM-MOG reduced inflammation, demyelination and neuronal damage. Further studies in C57BL/6 (Β6) mice showed the preservation of axonal integrity in spinal cord lesions and the increase in expression of genes associated with myelin (Mbp encoding myelin basic protein/MBP) and neuron recovery (Snap25 encoding synaptosomal-associated protein 25kDa/SNAP25) by OM-MOG. Immune tolerance by OM-MOG involved the rapid upregulation of PD-L1 and IL-10 production by myeloid cells, and gene markers of alternative activation (Ym1 encoding chitinase 3 like 3/CHI3L3) in secondary lymphoid organs, all features associated with a type 2 myeloid response. To investigate the cellular basis of tolerance, we further investigated the involvement of two immature myeloid cell populations with phenotype CD11b+Ly6G (Ly6G) and CD11b+Ly6Chi (Ly6Chi) in EAE, which along with T cells are necessary for the induction of EAE but also could directly mediate immune tolerance by their properties as myeloid derived suppressor cells (MDSC). Immature Ly6Chi cells that express the CCR2 receptor are known to be critical for the development of EAE. They migrate from the periphery to the CNS and mature within the CNS to exhibit their pathogenic roles. Therapeutic OM-MOG induces tolerance by prematurely inducing the maturation of Ly6ChiCCR2+ to Ly6ChiMHCII+PD-L1+ cells in the periphery, prior to their migration to the CNS, and thereby inhibiting spinal cord inflammation and demyelination in EAE mice. Soluble intradermal OM-MOG, drains directly to the skin draining lymph node to be sequestered by CD169+ subcapsular sinus macrophages, activates Ly6ChiCCR2+ monocytes to produce MHCII and PD-L1, preventing the trafficking of immune cells in the spinal cord and reversing the established lesions. To investigate the molecular basis, we also showed that PD-L1 is a critical mediator of immune tolerance, by using a neutralizing anti-PD-L1 antibody in vivo. Using the dendritic cell-specific Pdl1 knockout mice, we demonstrated that PD-L1 in non-dendritic cells is essential for the therapeutic effects of OM-MOG. These results show that the maturation of circulating Ly6ChiCCR2+ monocytes by OM-myelin peptides represents a novel mechanism of peripheral antigen-specific immune tolerance that reverses EAE, and a promising strategy for the design of therapies against autoimmune diseases with identified autoantigens.

Στο πλαίσιο των προσπαθειών που συντελούνται τα τελευταία χρόνια για τον εξορθο-λογισμό της ελληνικής δημόσιας διοίκησης και την επίτευξη όσο το δυνατόν υψηλό-τερων επιπέδων αποτελεσματικότητας των δημοσίων υπηρεσιών, κρίθηκε ωφέλιμο να γίνει χρήση ορισμένων σύγχρονων διοικητικών εργαλείων, μεταξύ αυτών και των πε-ριγραμμάτων θέσεων εργασίας. Αυτού του είδους το εργαλείο θεωρείται ως το πλέον ενδεδειγμένο για την ορθολογική κατανομή των διαθέσιμων ανθρώπινων πόρων και την καλύτερη αξιοποίηση των στελεχών της διοίκησης, αφού αποτελεί την ‘φωτο-γραφική’ αποτύπωση κάθε θέσης καταγράφοντας όχι μόνο τις αρμοδιότητες που αυτή συνεπάγεται αλλά και τις δεξιότητες και τα προσόντα που οι υποψήφιοι πρέπει να διαθέτουν. Με την παρούσα εργασία επιχειρείται, λοιπόν, να αναδειχθεί η αξία της εκπόνησης των περιγραμμάτων θέσεων εργασίας και να διερευνηθεί ο τρόπος με τον οποίο αυτά μπορούν να συντελέσουν στην οργάνωση της στρατηγικής στελέχωσης των δημοσίων υπηρεσιών, στην κινητικότητα, στην στοχοθεσία και στην αξιολόγηση του έμψυχου δυναμικού. Καταρχάς θα εξεταστούν οι κυριότερες θεωρίες οργανώσεων που εισήγαγαν την έν-νοια και κατέδειξαν τη σημασία των περιγραμμάτων θέσεων εργασίας για την αποδο-τική λειτουργία των οργανώσεων, δημοσίων και μη. Εν συνεχεία, θα προσδιορίσουμε εννοιολογικά τον όρο και θα εξηγήσουμε τις διαφοροποιήσεις που υφίστανται μεταξύ αυτού και άλλων συναφών. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στις εκθέσεις εμπειρογνωμόνων που επεσήμαναν την πλημμελή δράση του ελληνικού κράτους για πάνω από 50 χρόνια στον τομέα της πρόσληψης των εργαζομένων με σαφώς διατυπωμένα κριτήρια. Περαιτέρω θα ανα-λύσουμε σε βάθος τις νομοθετικές ρυθμίσεις που θεσπίστηκαν τα τελευταία 30 χρόνια από την ελληνική Βουλή και τα αρμόδια Υπουργεία, και εισήγαγαν το εργαλείο των περιγραμμάτων, καθώς επίσης την μεθοδολογία κατάρτισης αυτών για την πλήρωση των θέσεων εργασίας στον δημόσιο τομέα. Η εργασία ολοκληρώνεται με την εξαγωγή ορισμένων χρήσιμων συμπερασμάτων που προέκυψαν από την συλλογή των στοιχείων και την αξιοποίηση της βιβλιογραφίας. Η μεθοδολογική προσέγγιση που ακολουθείται είναι η μελέτη πρωτογενών πηγών, συμπεριλαμβανομένων νομοθετικών κειμένων, συνοδευτικών εκθέσεων νόμων και εγκυκλίων καθώς και η επισκόπηση της ελληνικής κυρίως βιβλιογραφίας που αναφέ-ρεται στη χρησιμότητα του εργαλείου των περιγραμμάτων θέσεων εργασίας. In the framework of the efforts made in recent years to rationalize the Greek public administration and achieve the highest possible levels of efficiency of public services, it has been considered beneficial to make use of some modern administrative tools, including job descriptions. This tool is considered to be the most appropriate for the rational allocation of available human resources and for the best utilization of man-agement executives, since it constitutes the ‘photographic’ mapping of each job posi-tion, recording not only the responsibilities that it entails but also the skills and quali-fications that candidates must possess. This thesis attempts, therefore, to highlight the value of elaborating job descriptions and to explore how they can contribute to the development of a staffing strategy for public services, mobility, goal setting and evaluation of human resources. First of all, we will examine the main organization theories that introduced the term and highlighted the importance of job descriptions for the efficient functioning of the organizations, both public and non-public. Subsequently, we will define the term con-ceptually and explain the differences that exist between this term and other related ones. Special reference is also made to the expert reports that pointed out the inadequate action of the Greek state for over 50 years in the field of recruitment of workers with clearly formulated criteria. Furthermore, we will analyze in depth the legislative regu-lations that were adopted in the last 30 years by the Greek Parliament and the compe-tent Ministries and introduced the tool of job descriptions as well as the methodology for training them in order to fill the job positions in the public sector. The thesis is completed by drawing some useful conclusions that emerged from the collection of data and the utilization of bibliography. The methodological approach followed is the study of primary sources, including leg-islative texts, accompanying reports of laws and circulars as well as the review of mainly Greek bibliography that refers to the usefulness of the tool of job descriptions.

Περίληψη: Η διπλωματική εργασία αφορά ένα συγκρότημα κτηρίων και διαμόρφωση περιβάλλοντος χώρου για την δημιουργία πολιτιστικών υποδομών και χώρου φιλοξενίας, σε μια περιοχή εκτός του οικισμού Σίσι Λασιθίου Κρήτης. Συγκεκριμένα, η περιοχή μελέτης βρίσκεται σε έναν παράκτιο λόφο απέναντι από τον λόφο Κεφάλι στον οποίο τα τελευταία χρόνια γίνεται ανασκαφική έρευνα σε ένα μινωικό σύμπλεγμα κτηρίων. Το υπό μελέτη συγκρότημα κτηρίων επιχειρεί να συσχετιστεί με τον αρχαιολογικό χώρο και να ενωθεί οπτικά και λειτουργικά με αυτόν, δημιουργώντας μια ευθεία χάραξη που θα αποτελέσει μια ενωτική πορεία, από τον χώρο των ανασκαφών μέχρι την θάλασσα, στην οποία συναντάμε τις χρήσεις πολιτισμού, αναψυχής και φιλοξενίας. Το συγκρότημα έχει 2 επίπεδα (και υπόγειο), όμως εκμεταλλευόμενο την κλίση του εδάφους εντάσσεται σε αυτό. Στο πρώτο επίπεδο, ένα τοιχίο από λιθοδομή ορίζει τον ευθύγραμμο άξονα και εισέρχεται στο έδαφος ώστε να δημιουργήσει κοιλότητες σε αυτό, στις οποίες τοποθετούνται τα κτήρια. Παράλληλα αναδιαμορφώνουμε και την πορεία από την μεριά της θάλασσας. Στο δεύτερο και ψηλότερο επίπεδο, σχεδιάσαμε ένα κεντρικό ελαφρύτερο όγκο σε σχήμα «Γ» που υποδέχεται τους χρήστες από την υφιστάμενη οδό του οικισμού. Συγκεκριμένα, στο πρώτο κτήριο (ισόγειο και υπόγειο με αίθριο) τοποθετείται το μουσείο και χώροι εργασίας για τους αρχαιολόγους. Έπειτα βρίσκεται το δεύτερο κτήριο που στο αποτελεί έναν πολυχώρο με χρήσεις αναψυχής, υποδοχής και διοικητικές. Τέλος βρίσκουμε τον χώρο φιλοξενίας που αποτελείται από 2 κτήρια-μπάρες εκατέρωθεν του κεντρικού άξονα με 2 τυπολογίες αντίστοιχα. Πρόκειται για χώρους διαμονής των αρχαιολόγων και τον εθελοντών και μετά την λήξη του ανασκαφικού έργου μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ξενοδοχείο.

Η διατριβή εξετάζει την επιρροή που έχει δεχθεί ο βυζαντινός λόγιος Μιχαήλ Ψελλός από τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο Πρόκλο, στον τομέα της μεταφυσικής φιλοσοφίας. Εξετάζονται και συγκρίνονται οι οντολογικές βαθμίδες (Έν, Νούς, Ψυχή κ.λπ.), όπως παραδίδονται από τους δύο φιλοσόφους, καθώς και ο φιλοσοφικός εσωτερισμός τους. Στα πεδία αυτά ανιχνεύονται σημαντικές ομοιότητες που οδηγούν σε πιθανολόγηση μεγάλου βαθμού επίδρασης του Ψελλού από την πρόκλειο φιλοσοφία. The thesis examines the influence received by the Byzantine scholar Michael Psellos from the neoplatonic philosopher Proclus, in the field of Metaphysics. The ontological levels (En/One, Mind, Psyche, etc.) as delivered by the two philosophers, as well as their philosophical mysticism are examined and compared. Strong similarities detected in these fields lead to the estimation of a strong possibility that Psellos was highly influenced by the Proclean philosophy.

Σκοπός της εργασίας ήταν να εξεταστεί η επίδραση των δυναμικών διατάσεων διαφορετικής διάρκειας στην ισορροπία, στην επιδεξιότητα και στην αντιδραστική δύναμη. Το δείγμα αποτέλεσαν 19 υγιείς άνθρωποι, οι οποίοι γυμνάζονταν 2 φορές την εβδομάδα εκτελώντας ασκήσεις με το βάρος του σώματος, ηλικίας 20 έως 30 έτη. Όλοι οι δοκιμαζόμενοι εφάρμοσαν τα πρωτόκολλα των δυναμικών διατάσεων με τυχαία σειρά. Έγιναν τρείς συναντήσεις, στην πρώτη συνάντηση οι δυναμικές διατάσεις είχαν διάρκεια 20 δευτερόλεπτα, ενώ στην δεύτερη συνάντηση οι δυναμικές διατάσεις που εφαρμόστηκαν είχαν διάρκεια 40 δευτερόλεπτα. Η τρίτη συνεδρία περιλάμβανε την αξιολόγηση στις ίδιες παραμέτρους χωρίς όμως την εκτέλεση δυναμικών διατάσεων (ομάδα ελέγχου). Το πρωτόκολλο των δυναμικών διατάσεων περιλάμβανε δυναμικές διατάσεις των πρόσθιων και οπίσθιων μηριαίων, των γαστροκνημίων και των εκτινόντων καμπτηρών του ισχίου. με σκοπό να εξεταστεί η επίδραση τους στην ισορροπία, στην επιδεξιότητα και στην αντιδραστική δύναμη. Οι δοκιμαζόμενοι εξετάστηκαν στην ισορροπία, στην επιδεξιότητα και στην αντιδραστική δύναμη πριν την έναρξη του παρεμβατικού πρωτόκολλου και 8 λεπτά μετά το τέλος του παρεμβατικού πρωτόκολλου. Από την ανάλυση των δεδομένων διαπιστώθηκε ότι υπήρξε στατιστικά σημαντική βελτίωση της επιδεξιότητας και στα δύο πρωτόκολλα διατάσεων (20 και 40 sec). Επιπλέον, παρά το γεγονός ότι στην πλειοψηφία των υπολοίπων εξεταζόμενων μεταβλητών υπήρξε μία τάση βελτίωσης δεν παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική βελτίωση (ύψος του άλματος, χρόνος επαφής και χρόνος πτήσης, δυναμική ισορροπία και δείκτης αντιδραστικής δύναμης) με την εφαρμογή δυναμικών διατάσεων 20 και 40 δευτερολέπτων. Παρόλα αυτά το ποσοστό βελτίωσης ήταν συγκριτικά υψηλότερο με την εφαρμογή δυναμικών διατάσεων διάρκειας 40 δευτερολέπτων. Συμπερασματικά, οι δυναμικές διατάσεις διάρκειας 40 δευτερολέπτων και 20 δευτερολέπτων μπορούν να συμβάλλουν σημαντικά στην βελτίωση της ισορροπίας, της αντιδραστικής δύναμης και της επιδεξιότητας σε υγιείς ασκούμενους. ΟΧΙ

Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να αναλύσει τον τρόπο με τον οποίο οι ψυχολογικές τεχνικές της αυτο-ομιλίας και της νοερής απεικόνισης έχουν τη δυνατότητα να συμβάλουν στη μεγιστοποίηση της απόδοσης των αντισφαιριστών. Κεντρικός άξονας, λοιπόν, γύρω από τον οποίο κινείται η εργασία είναι το άθλημα της αντισφαίρισης. Ειδικότερα, μέσα από τη μελέτη σχετικών βιβλιογραφικών πηγών τονίστηκε η αναγκαιότητα ανάπτυξης των ψυχολογικών δεξιοτήτων των αντισφαιριστών. Ακολούθως, προβλήθηκε η χρησιμότητα της ψυχολογικής ετοιμότητας των αθλητών ενώ παράλληλα πραγματοποιήθηκε ειδική αναφορά στα ψυχολογικά χαρακτηριστικά που οδηγούν στη μεγιστοποίηση της απόδοσης των αθλητών. Επιπλέον, με την παράθεση σχετικών ερευνητικών δεδομένων καθώς και πειραματικών μελετών επιχειρήθηκε να γίνει αντιληπτό πως η διάκριση στο άθλημα της αντισφαίρισης απαιτεί την ταυτόχρονη προετοιμασία του αθλητή σε ψυχολογικό, σωματικό και πνευματικό επίπεδο. Στη συνέχεια, έγινε ειδική μνεία στις λειτουργίες και στις παραμέτρους που επηρεάζουν την αποτελεσματικότητα της αυτο-ομιλίας. Ακόμη, επισημάνθηκαν οι ειδικότερες εκφάνσεις της συγκεκριμένης ψυχολογικής τεχνικής. Μέσα από την αναφορά σε μελέτες και ερευνητικά δεδομένα υπογραμμίστηκε ο σκοπός που επιτελεί η ένταξη του αυτοδιαλόγου στο προπονητικό πρόγραμμα. Επίσης, υπογραμμίστηκε ποιο είδος αυτοδιαλόγου κρίνεται αποτελεσματικότερο σχετικά με την αθλητική εξέλιξη ενός ατόμου. Ταυτόχρονα, η αναφορά στις περιπτώσεις επαγγελματιών παικτών όπως ο Ρότζερ Φέντερερ και η Σερένα Γουίλιαμς απέδειξε πως αντισφαιριστές υψηλού επιπέδου έχουν οδηγηθεί στη νίκη μέσω της εφαρμογής ψυχολογικών τεχνικών τόσο στο στάδιο της προετοιμασίας, όσο και κατά τη διάρκεια των αναμετρήσεων στις οποίες λάμβαναν μέρος. Στο ίδιο πλαίσιο, αναλύθηκε η έννοια της νοερής απεικόνισης. Πιο αναλυτικά, προβλήθηκαν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, οι λειτουργίες καθώς και τα είδη της εν λόγω ψυχολογικής τεχνικής. Η μελέτη πειραματικών μελετών ανέδειξε τον τρόπο ενίσχυσης της απόδοσης των αθλητών μέσω της χρήσης της νοερής απεικόνισης. Ακόμη, ιδιαίτερη σημασία αποδόθηκε στην ένταξη της νοερής απεικόνισης στο προπονητικό στάδιο. Τέλος, προβλήθηκε η περίπτωση ενός επαγγελματία παίκτη, του Νόβακ Τζόκοβιτς ο οποίος χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη τεχνική με στόχο την ψυχολογική θωράκισή του. οχι

Τα άτομα με διαβήτη τύπου 2 προσαρμόζουν το διαιτολόγιο τους για να ρυθμίσουν τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα. Οι προσαρμογές του διαιτολογίου πολλές φορές οδηγούν σε διαταραχή της πρόσληψης πρωτεϊνών που σχετίζεται με την ανάπτυξη της μυϊκής μάζας. Σκοπός της εργασίας ήταν να συσχετισθεί η επίδραση της πρόσληψης πρωτεϊνών σε άτομα με διαβήτη τύπου 2 με την παραγωγή μυϊκής δύναμης. Οι δοκιμαζόμενοι ήταν ασθενείς που έπασχαν από σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 (μη ινσουλινοεξαρτώμενα άτομα, n=11, ηλικία 56±5 ετών, 75±16 kg, 164 ± 9 cm). Οι μετρήσεις περιλαμβάνουν καταγραφή της διατροφής για 3 μέρες (μια από αυτές Σάββατο ή Κυριακή), δύναμη κατά την έκταση του γόνατος, δύναμη χειρολαβής και δέκα μέτρα περπάτημα. Σημαντική διαφορά στη δύναμη παρατηρήθηκε στη δύναμη χειρολαβής μεταξύ ανδρών και γυναικών (37±7 και 24±4, αντίστοιχα). Τα αποτελέσματα δεν έδειξαν συσχέτιση μεταξύ της πρόσληψης πρωτεϊνών και της δύναμης των εκτεινόντων της άρθρωσης του γόνατος (r=0,517 p= 0,104), της δύναμης χειρολαβής (r=0,369 p= 0,264) και την αξιολόγηση βάδισης 10μ (r=0,318 p= 0,341). Τα ευρήματα της έρευνας δεν μπορούν να υποστηρίξουν ότι αποκλειστικά η πρόσληψη πρωτεϊνών μπορεί να αυξήσει τη δύναμη. Σωματική άσκηση με ταυτόχρονη ικανοποιητική πρόσληψη πρωτεϊνών φαίνεται να αποτελεί των ιδανικό συνδυασμό για βέλτιστα αποτελέσματα People with type 2 diabetes adjust their diet to regulate blood glucose levels. Dietary adjustments often lead to impaired protein intake associated with muscle mass growth. The aim of this study was to correlate the effect of protein intake in people with type 2 diabetes with muscle strength production. The subjects were patients suffering from type 2 diabetes mellitus (non-insulin-dependent subjects, n=11, age 56±5 years, 75±16 kg, 164±9 cm). Measurements included recording of diet for 3 days (one of them Saturday or Sunday), knee extension strength, handgrip strength and ten meters of walking. A significant difference in strength was observed in handgrip strength between men and women (37±7 and 24±4, respectively). Results showed no correlation between protein intake and knee joint extensor strength (r=0.517 p=0.104), handgrip strength (r=0.369 p=0.264) and 10m walk assessment (r=0.318 p=0.341). The findings of the study cannot support that protein intake alone can increase strength. Physical exercise combined with adequate protein intake appears to be the ideal combination for optimal results.

Θέμα της παρούσας διδακτορικής διατριβής είναι η διαφθορά των αξιωματούχων στην Πτολεμαϊκή Αίγυπτο με αστυνομικά και χωρίς αστυνομικά καθήκοντα καθώς και η ανάληψη αρμοδιοτήτων πέρα από τα τυπικά καθήκοντα εκάστου αξιώματος. Μελετώνται επίσης ο θεσμός της Πτολεμαϊκής φυλακής σε σύγκριση με τον σημερινό θεσμό ενώ αναλύονται τα αιτήματα των φυλακισμένων με τα μεθοδολογικά εργαλεία της σύγχρονης θεωρίας (βλ. ενδ. Foucault, Bourdieu). Η έρευνά μας βασίστηκε ως επί το πλείστον σε παπύρους που ανευρέθηκαν με λέξεις-κλειδιά και χρονικό περιορισμό στο HGV και δευτερευόντως στην Βιβλιογραφία. Πιο συγκεκριμένα, τα ερωτήματα που τίθενται στην εργασία είναι: υπήρχε εκτεταμένη παραβατική συμπεριφορά από τους αξιωματούχους στην Πτολεμαϊκή Αίγυπτο και σε ποιο βαθμό μπορούμε (ή δεν μπορούμε) να μιλήσουμε για οργανωμένο έγκλημα; Εξετάζονται σε διαφορετικά κεφάλαια η παραβατική συμπεριφορά αξιωματούχων με αστυνομικά καθήκοντα και χωρίς αστυνομικά καθήκοντα, καθώς οι πρώτοι αποτελούν την γραμμή κρούσης της πολιτείας και είναι αυτοί που παρουσιάζονται στον τόπο του εγκλήματος. Ως αποτέλεσμα, κατηγορούνται συχνότερα για παραβατική συμπεριφορά, ύβρεις, παράνομες έρευνες, κατασχέσεις περιουσιών και συλλήψεις. Έτσι, αφού διασώζεται περισσότερο υλικό για τους αξιωματούχους που επιτελούσαν ό,τι σήμερα θεωρείται έργο της αστυνομίας, κρίθηκε σκόπιμο να εξεταστούν ξεχωριστά από τους υπόλοιπους. Οι αξιωματούχοι χωρίς αστυνομικά καθήκοντα κατηγορούνται κυρίως για παραβάσεις οικονομικού και δημοσιονομικού χαρακτήρα. Αφού εξεταστούν οι παραβατικές συμπεριφορές των αξιωματούχων με και χωρίς αστυνομικά καθήκοντα και το κατά πόσον αυτές μπορούν να αποδοθούν σε οργανωμένο έγκλημα ή πρόκειται για μεμονωμένες παραβάσεις, μελετάται η περίπτωση του Ζήνωνα, γραμματέα του Διοικητή. Ο Ζήνων, παρ’ ότι δεν ασκούσε εκ του νόμου αστυνομικά και δικαστικά καθήκοντα, εν τέλει λόγω της μεγάλης επιρροής του στις περιοχές άσκησης εξουσίας του Διοικητή Απολλώνιου (Μέμφιδα και κυρίως Φιλαδέλφεια) έφτασε να επιτελεί καθήκοντα και αρμοδιότητες που κανονικά ανήκαν σε κρατικούς αξιωματούχους με αστυνομικά καθήκοντα και αρμοδιότητες δίκης. Με βάση τα καθήκοντα του Ζήνωνα, προτείνουμε συγκεκριμένες χρονολογήσεις παπύρων του αρχείου του που στο παρόν χρονολογούνται γενικά στα μέσα του 3ου αιώνα π. Χ. (HGV, Edgar C.C., Pestman). Επιπλέον, μιας και η φυλακή αποτελεί σταθερή αναφορά στα αιτήματα, εξετάζεται ο θεσμός της Πτολεμαϊκής φυλακής, η φιλοσοφία και ο συμβολισμός του καθώς και ο κοινωνικός ρόλος που διαδραμάτιζε. Εξετάζεται εάν η Πτολεμαϊκή φυλακή είχε σωφρονιστικό, τιμωρητικό και παραδειγματικό χαρακτήρα. Στα πλαίσια της μελέτης της φυλακής και των φυλακισμένων, αναλύονται τα πειθαρχικά φαινόμενα της διαφθοράς και της παραβατικότητας στην Πτολεμαϊκή Αίγυπτο καθώς και η εννοιολόγηση και ο συμβολισμός των Πτολεμαϊκών φυλακών υπό το πρίσμα του Foucault και της μεταδομιστικής θεωρίας, σε μια προσπάθεια -που ολοένα εντείνεται στον χώρο των ανθρωπιστικών επιστημών- να εγγραφούν τα παραδείγματα των αρχαίων κοινωνιών, και στην περίπτωσή μας της Πτολεμαϊκής Αιγύπτου, στη σύγχρονη θεωρία με τη συνακόλουθη χρήση των μεθοδολογικών της εργαλείων. The topic of this PhD thesis is the corruption of officials in Ptolemaic Egypt with police and non-police duties as well as the assumption of responsibilities beyond the formal duties of each office. The institution of the Ptolemaic prison is also studied in comparison with the current institution, while the petitions of the prisoners are analyzed with the methodological tools of modern theory (see in. Foucault, Bourdieu). Our research was based mostly on papyri found with keywords and time constraints in the HGV and secondarily in the Bibliography. More specifically, the questions posed in the paper are: was there widespread criminal behavior by officials in Ptolemaic Egypt, and to what extent can we (or cannot) speak of organized crime? The criminal behavior of officers with and without police duties is examined in different chapters, since the former are the front line of the state and are the ones who present themselves at the scene of the crime. As a result, they are more often accused of criminal conduct, insults, illegal searches, asset seizures and arrests. Thus, since more material survives about the officials who performed what is now considered police work, it has been deemed appropriate to examine them separately from the rest. Officials without police duties are mainly accused of violations of an economic and fiscal nature. After examining the criminal behavior of officials with and without police duties and whether they can be attributed to organized crime or are individual violations, the case of Zenon, secretary to the Dioiketes, is studied. Zenon, although he did not legally exercise police and judicial duties, in the end due to his great influence in the areas where Governor Apollonius exercised his power (Memphis and mainly Philadelphia) came to perform duties and responsibilities that normally belonged to state officials. Based on Zenon's tasks, we propose specific dates for papyri in his archive that are generally dated to the mid-3rd century B.C. at present (HGV, Edgar C.C., Pestman). Furthermore, since the prison is a constant reference in the petitions, the institution of the Ptolemaic prison, its philosophy and symbolism as well as the social role it played are examined. In the context of the study of the prison and the imprisoned, the disciplinary phenomena of corruption and delinquency in Ptolemaic Egypt are analyzed as well as the conceptualization and symbolism of Ptolemaic prisons in the light of Foucault and poststructuralist theory, in an effort - which is increasingly intensified in the humanities - to inscribe the examples of ancient societies, and in our case of Ptolemaic Egypt, in modern theory with the consequent use of its methodological tools.

Το παρόν άρθρο στοχεύει σε μια κριτική και σύντομη επισκόπηση των βασικών θεωρητικών προσεγγίσεων για την εξήγηση των έμφυλων διαφοροποιήσεων στην ψυχική υγεία ακολουθώντας τρεις κατευθύνσεις. Η πρώτη κατεύθυνση αντιστοιχεί στην ψυχολογική προσέγγιση που δίνει έμφαση στις έμφυλες ταυτισιακές διαδικασίες και την ψυχική οργάνωση κατά την πρώιμη παιδική ηλικία, το γνωστικό ύφος και τα ατομικά σχέδια δράσης ανά φύλο. H δεύτερη κατεύθυνση αντιστοιχεί στην κοινωνικο-υλιστική προσέγγιση που ενδιαφέρεται για τις έμφυλες δομικές ανισότητες και τον αντίκτυπο τους στην ψυχική υγεία κυρίως των γυναικών, και η τρίτη, ακολουθεί τις μεταδομιστικές θεωρίες για τη λογοθετική, έμφυλη συγκρότηση της ψυχικής εμπειρίας. Παρουσιάζονται οι θεωρητικές παραδοχές και αντιπροσωπευτικά ευρήματα της κάθε προσέγγισης χωριστά, όπως και οι περιορισμοί ως προς την εξηγητική τους ισχύ. Οι ψυχολογικές σπουδές φύλου στην Ελλάδα έχουν χαμηλή ακαδημαϊκή παρουσία παρά τις επίσημες εκθέσεις αλλά και τα κείμενα των φεμινιστικών κινημάτων της βάσης που δείχνουν την επιδείνωση της θέσης των γυναικών στις περισσότερες κοινωνίες, όπου η γενικευμένη ανδρική κυριαρχία διαιωνίζεται. Αυτή η επιδείνωση έχει συνδεθεί με τα προγράμματα λιτότητας και την μαζική υποχώρηση του κράτους πρόνοιας που μετατρέπει τις γυναίκες σε έναν «εφεδρικό στρατό άμισθης κοινωνικής φροντίδας», και με την αναζωπύρωση του δεξιόστροφου αυταρχισμού σε πολλές κυβερνήσεις κρατών που προωθούν αναχρονιστικές νομοθεσίες αλλά και μια νέου τύπου σεξιστική κουλτούρα.&nbsp, This paper aims at, briefly and critically, reviewing the main theoretical approaches in explaining gender differences in mental health by taking three routes. The first route corresponds to a psychological approach that places emphasis on the developmental processes that are taking place at very early childhood, and on issues related to cognitive process and agency formed by gender. The second route corresponds to a social-materialist approach that focusses on the gender structural inequalities and their impact on mental health. The third route corresponds to social-constructionist approaches that places emphasis on discourses through which gender is supervised and enacted. The theoretical premises of each approach are presented together with some of their representative empirical findings. The limitations of each approach are discussed along with the prospects that are opened in psychological theory and research within the gender studies. The psychological studies on gender issues have a low presence in contrast to official reports and contemporary feminist grassroots writings which demonstrate the women’s position deterioration in most of the societies. This deterioration is connected to austerity programs that have transformed women into a “reserve army of unpaid carers” and, to uprising of authoritarian right-wing governments that promote anachronistic legislation and a new type of sexist culture.

Στα τεχνητά υδάτινα οικοσυστήματα ανήκουν ύδατα τεχνητών δεξαμενών που ανευρίσκονται σε εγκαταστάσεις, τις οποίες κατασκευάζει ο άνθρωπος για την προσωπική του ευχαρίστηση και αναψυχή. Εναρμονίζονται πλήρως με το φυσικό περιβάλλον, αλλά αποτελούν πόλο έλξης εκατοντάδων παθογόνων μικροοργανισμών. Σύμφωνα με το CDC (Centers for Disease Control and Prevention), το Cryptosporidium και Giardia αποτελούν τις κυριότερες αιτίες διαρροϊκών ασθενειών που σχετίζονται με μολυσμένα κόπρανα σε ύδατα αναψυχής και οι πύργοι ψύξης έχουν αναγνωριστεί, ως η κύρια πηγή μετάδοσης της Λεγιονέλλωσης. Οι καταγεγραμμένες υδατογενείς επιδημίες από τεχνητά υδάτινα οικοσυστήματα αποδεικνύουν ολοένα και περισσότερο ότι η ελλιπής χλωρίωση των δεξαμενών, καθώς και η κακή υγιεινή των χρηστών αποτελούν σημαντικούς παράγοντες μετάδοσης νοσημάτων. Αναπνευστικές και δερματικές λοιμώξεις, Ηπατίτιδες (Α και Ε), καθώς και γαστρεντερίτιδες ήπιες έως απειλητικές για τη ζωή, είναι μερικά από τα νοσήματα που απειλούν τη Δημόσια Υγεία. Δεδομένου ότι ο εμβολιασμός για την πρόληψη ασθενειών που προκαλούνται από ορισμένα υδάτινα παθογόνα δεν υπάρχει, θα ήταν συνετό σαν ανθρωπότητα να δράσουμε περαιτέρω και να αναπτύξουμε μηχανισμούς ελέγχου για την καλύτερη πρόληψη και την έγκαιρη αντιμετώπιση και θεραπεία, πιθανών μελλοντικών υδατογενών εξάρσεων. Λέξεις κλειδιά: υδατογενείς λοιμώξεις, βακτήρια, ιοί, τεχνητό υδάτινο οικοσύστημα. Artificial aquatic ecosystems are waters of man-made reservoirs found in public and private facilities. They are widely adopted for both hydrotherapies as well as general wellness and recreational purposes. Most of the time, these systems can be integrated and be in harmony with the natural habitat, however they can become an attraction to hundreds of pathogens. According to CDC (Centers of Disease Control and Prevention), the Cryptosporidium and Giardia are the main causes of diarrheal diseases associated with contaminated faeces in recreational waters. Similarly, cooling towers are the main source of transfer of Legionella. The recorded waterborn epidemics associated with artificial aquatic ecosystems prove that the insufficient chlorination of tanks as well as the poor hygiene of the users are major factors for the transmission of diseases. Respiratory and skin infections, Hepatitis (A and E), as well as mild to life-threatening gastroenteritis, are some of the diseases that threaten Public Health. Since vaccines do not cover all diseases caused by waterborne pathogens, it would be wise to act proactively and to develop control mechanisms for better prevention and early treatment of possible waterborne outbreaks. Keywords: waterborne diseases, bacteria, viruses, artificial aquatic ecosystem. 84 σ.

Η δημιουργία μιας νέας κίνησης για έναν χαρακτήρα είναι μια επίπονη διαδικασία με πολλά στάδια που συνήθως γίνεται από έναν ειδικό (animator). Η διαδικασία αυτή πολλές φορές απαιτεί την μετεπεξεργασία με ειδικά εργαλεία ώστε να διορ- θωθούν ατέλειες και προβλήματα. Στα γραφικά υπολογιστών, η συμπίεση της κίνησης χαρακτήρων είναι απαραί- τητη για την αποτελεσματική αποθήκευση, μετάδοση και αναπαραγωγή κινούμενων πλεγματικών αντικειμένων. Στόχος είναι να συμπιεστεί μια κίνηση που δίνεται ως μια ακολουθία με διαφορετικές τιμές των συντεταγμένων των κορυφών του πλέγ- ματος σε κάθε στιγμιότυπο. Η συμπίεση γίνεται χρησιμοποιώντας έναν αριθμό από ψευδο-κόκκαλα και βάρη επιρροής που συνδέουν τα ψευδο-κόκκαλα με τις κορυ- φές του πλέγματος. Προηγούμενες εργασίες είχαν παρουσιάσει αποτελεσματικές τεχνικές συμπίεσης με τον προσδιορισμό μετασχηματισμών οστών και βαρών με τη χρήση ομαδοποίησης των κορυφών με βάση τα γεωμετρικά χαρακτηριστικά τους. Εδώ παρουσιάζεται μια νέα προσέγγιση που αναθέτει κορυφές σε οστά και εξάγει βάρη επιρροής των κορυφών από τα οστά χρησιμοποιώντας βαθιά μάθηση. Η μά- θηση γίνεται με ένα σύνολο εκπαίδευσης που αποτελείται από παραδείγματα που είναι ζεύγη της μορφής: τροχιά μίας κορυφής (είσοδος στο νευρωνικό δίκτυο), βάρη επιρροής από το κάθε κόκκαλο προς την κορυφή (έξοδος του νευρωνικού δικτύου). Για ακόμη καλύτερα αποτελέσματα συμπίεσης παρουσιάζεται μια μέθοδος για συ- νεπή ονοματολογία (persistent labeling) των κοκκάλων χρησιμοποιώντας τεχνικές βαθιάς μάθησης. Η τεχνική αυτή βελτιώνει το αποτέλεσμα της κίνησης και δίνει τη δυνατότητα για τον συνδυασμό (σύντηξη) δύο ή περισσότερων διαφορετικών σχημάτων συμπίεσης που αναπαριστούν την ίδια ακολουθία κίνησης. Στη συνέχεια παρουσιάζονται μέθοδοι για τη βελτίωση συμπιεσμένων ακολου- θιών κίνησης για μη αρθρωτούς χαρακτήρες ή για χαρακτήρες με τμήματα υψηλής παραμόρφωσης. Η μέθοδος αυτή βελτιώνει το σφάλμα μιας συμπιεσμένης κίνησης, αναλύοντας την κατανομή των κορυφών που επιδεικνύουν μεγάλο σφάλμα. Οι κο- ρυφές αυτές ομαδοποιούνται χρησιμοποιώντας συσσωματική συσταδοποίηση σύμ- φωνα με τη γεωδαιτική τους απόσταση και μετά προσθέτονται νέα οστά επιρροής για τις κορυφές της κάθε συστάδας. Παρουσιάζεται μια τεχνική για τη ρύθμιση των βαρών επιρροής ώστε να μεγιστοποιηθεί η μείωση του σφάλματος. Εργαλεία που δίνουν τη δυνατότητα για τη μεταφορά κίνησης ενός χαρακτήρα σε έναν άλλον ή τον συνδυασμό δύο κινήσεων με εύρωστο, αξιόπιστο και αποδοτικό τρόπο είναι ιδιαίτερα χρήσιμα για τους επαγγελματίες των γραφικών. Στη διατριβή αυτή αναπτύχθηκε ένα εύχρηστο, αυτόνομο, διαδραστικό λογισμικό για μεταφορά κίνησης. Τέλος συζητούνται μέθοδοι για την ανάμειξη ή σύνθεση συμπιεσμένων σχη- μάτων κίνησης. In computer graphics, animation compression is essential for efficient storage, streaming and reproduction of animated meshes. The goal is to compress an animation that is given as a sequence of meshes with different vertex coordinates per frame. Compression is often achieved by technique that introduces pseudo bones and weights that describe the influence of each pseudo bone on the vertices. Previous work has presented efficient techniques for compression by deriving skinning transformations and weights using clustering of vertices based on geometric features of vertices over time. In this work, we present a novel approach that assigns vertices to bone-influenced clusters and derives weights using deep learning through a training set that consists of pairs of vertex trajectories (input to the neural network) and the corresponding weights (output of the neural network) drawn from fully rigged animated characters. For deriving even better results, a technique for automatically performing persistent labeling of the bones is presented, based on deep learning. This technique reduces the approximation error and facilitates the fusion of two or more compression schemes that represent the same animation sequence. Additionally, we present a method for improving the approximation error offered by a compression scheme for semi-articulated characters or for characters with highly deformable parts. This method analyzes the distribution of high error vertices. Such vertices are subsequently grouped in clusters using agglomerative clustering by their geodesic distance. New bones are then introduced for each cluster. The influence of the new bones on the vertices is then adjusted so that the overall approximation error is reduced while the maximum number of weights per vertex remains the same. Tools for animation transfer of one source mesh to a new destination mesh or for combining the animation of two different characters are very useful for animators. In this thesis we present an easy-to-use stand alone, efficient, interactive tool for animation transfer. Finally, we discuss approaches for blending or synthesis of compressed animation schemes. 205

Οι μεταμοσχεύσεις οργάνων ανθρωπίνου σώματος, είτε από ζώντες, είτε από νεκρούς δότες, με την πρώτη επιτυχημένη επέμβαση να πραγματοποιείται το 1954 από την χειρουργική ομάδα του Joseph Murray, αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της Ιατρικής επιστήμης κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα, συγκρινόμενη ίσως, μόνο με ανακάλυψη της πενικιλίνης από τον Fleming το 1928 και του εμβολίου ενάντια στην πολιομυελίτιδα από τον Salk το 1955. Στην χώρα μας, η πρώτη επιτυχημένη μεταμόσχευση νεφρού πραγματοποιήθηκε στην Θεσσαλονίκη, το 1968. Με την παρούσα ανασκόπηση της βιβλιογραφίας θα παρουσιαστούν με λεπτομέρειες μία σειρά από πτυχές, οι οποίες χαρακτηρίζουν την δυναμική και τις προοπτικές που έχουν οι μεταμοσχεύσεις στην Ελλάδα. Δυστυχώς, σε αντίθεση με πολλές χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής, στις οποίες σταδιακά διαπιστώνεται αύξηση, χρόνο με τον χρόνο του αριθμού των πραγματοποιηθέντων μεταμοσχεύσεων οργάνων σώματος, στην χώρα μας τα στοιχεία δεν απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν απογοητευτικά, με τον δείκτη δωρεάς (δότες ανά εκατομμύριο πληθυσμού) να κυμαίνεται στο επίπεδο του 4.7, με τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο να είναι άνω του 20. Τα αίτια για τις άσχημες αυτές επιδόσεις είναι πολλά – ανάμεσά τους τα διαχρονικά προβλήματα εμπιστοσύνης που διακατέχουν την ελληνική κοινωνία σε σχέση με τις διαδικασίες μεταμόσχευσης οργάνων, η πλημμελής στήριξη των προσπαθειών από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η ελάχιστη συμμετοχή των διαφόρων βαθμίδων της εκπαίδευσης, οι σημαντικές ελλείψεις σε υποδομές και καταρτισμένο προσωπικό και βέβαια, πρόσφατα, η πανδημία της νόσου COVID-19, η οποία έχει επηρεάσει δυσμενώς την παγκόσμια μεταμοσχευτική δραστηριότητα. Προκειμένου να αναταχθεί η συγκεκριμένη δυσμενής εικόνα, χρειάζεται να γίνουν άμεσα στοχευμένες δράσεις, ανάμεσα στις οποίες περιλαμβάνεται η συνεχής ενημέρωση του κοινού και η σημαντική ενίσχυση και συνεχιζόμενη εκπαίδευση του επιστημονικού και υλικοτεχνικού δυναμικού σε όλα τα γενικά νοσοκομεία της χώρας. Σημαντικό ρόλο στον συγκεκριμένο στόχο έχει η εισαγωγή και στην χώρα μας του θεσμού του βιοηθικού διαμεσολαβητή, ο οποίος με τις εξειδικευμένες γνώσεις του θα μπορέσει να επιλύσει πολλά από τα νομικά και ηθικά διλήμματα, τα οποία προκύπτουν σε καθημερινή βάση στο πολύπλοκο πλαίσιο της μεταμόσχευσης οργάνων σώματος, και για τα οποία, έως και σήμερα δεν είναι επαρκώς καταρτισμένοι να αντιμετωπίσουν οι επιστήμονες υγείας οι οποίοι εμπλέκονται στα διάφορα στάδια της διαδικασίας., Human organ transplantations, either from live or from dead donors, with the first successful procedure performed in 1954 by Joseph Murray’s surgical team, is one of the most important achievements of medical science during the 20th century, comparable perhaps, only by the discovery of penicillin by Fleming in 1928 and the vaccine against poliomyelitis by Salk in 1955. In our country, the first successful kidney transplantation was performed in Thessaloniki, in 1968. In this literature review a series of aspects will be presented regarding the dynamics and prospects of human organ transplantations in Greece. Unfortunately, in contrast to many other countries in Europe and America, where there is a gradual increase in the numbers of human organ transplantations, the data from Greece are not far from being characterized as disappointing, with the donor index (donors per million population) being at the level of 4.7, while the European average is above 20. The reasons for these poor performances are many – among them the long-standing problems of trust that the Greek society has in organ transplant procedures, the poor support of the media, the minimal participation of the various levels of the education, the significant infrastructure, and staff shortages and, of course, more recently, the COVID-19 pandemic, which has adversely affected the global transplant activity. To address those negative facts, it is necessary to take immediate targeted actions, including the continuous information of the public and the continuing training and modernization of the scientific and the material resources in all the general hospitals of the country. The introduction of the bioethical mediator as an institutional role in our country plays an important role towards this goal. Using their specialized knowledge, they will be able to solve many of the legal and ethical dilemmas which arise daily in the complex context of organ transplantation, which the health professionals are not sufficiently trained and qualified to deal with.

Μεγάλη μερίδα της εκπαιδευτικής κοινότητας θεωρεί πως τα αίτια της σχολικής διαρροής των παιδιών Ρομά οφείλονται στις αρνητικές στάσεις της οικογένειας τους προς το σχολείο και την εκπαίδευση, ενώ από την πλευρά τους οι γονείς των παιδιών Ρομά εκφράζουν δυσαρέσκεια προς τους δασκάλους και το εκπαιδευτικό σύστημα καθώς τα παιδιά τους παρουσιάζουν χαμηλές σχολικές επιδόσεις. Η παρούσα έρευνα πραγματοποιήθηκε με σκοπό να διερευνηθούν οι λόγοι που οδηγούν σε αυτό το χάσμα επικοινωνίας μεταξύ εκπαιδευτικών και γονέων μαθητών Ρομά. Ως μέθοδος έρευνας χρησιμοποιήθηκε η ποιοτική μέθοδος με ημιδομημένες συνεντεύξεις, στις οποίες συμμετείχαν δέκα γονείς μαθητών Ρομά, 2-8 ετών. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας , φαίνεται πως στον τομέα της εκπαίδευσης ο πληθυσμός των Ρομά έχει χαμηλότερες προσδοκίες σε σχέση με αυτές της κυρίαρχης κουλτούρας, ενώ όταν έρχονται σε επαφή με το εκπαιδευτικό και διοικητικό προσωπικό των σχολείων η επικοινωνία αποδεικνύεται περίπλοκη. Ωστόσο αντιλαμβάνεται την αξία της εκπαίδευσης και επιθυμούν τα παιδιά τους να ολοκληρώσουν την βασική εκπαίδευση, κάτι που η πλειονότητα των γονέων Ρομά δεν κατάφερε να κάνει, Large part of the educational community considers the main reason of Roma students dropping out of school is the negative attitudes of their family towards school and education. At the same time, the parents of Roma children express dissatisfaction with the teachers and the education system, as their children are performing poorly in school. The aim of the present study was to investigate the reasons leading to this communication gap between teachers and parents of Roma students. The research method was qualitative with semi-structured interviews, in which ten parents of Roma students, between 2-8 years old, participated. The results indicate that, in the field of education, the Roma population has lower expectations than the dominant majority. Moreover, the communication proves to be complicated between Roma parents and the administrative staff of the schools, including teachers. However, it was evident that Roma parents acknowledge the value of education, and want their children to enjoy the opportunities they lacked of during their childhood and adolescence., Une grande partie de la communauté éducative considère que la principale raison pour laquelle les élèves roms abandonnent l'école est l'attitude négative de leur famille envers l'école et l'éducation. En même temps, les parents des enfants roms expriment leur mécontentement vis-à-vis des enseignants et du système éducatif, car leurs enfants ont de mauvais résultats scolaires. L'objectif de la présente étude était d'enquêter sur les raisons conduisant à cette manque de communication entre les enseignants et les parents des élèves roms. La méthode de recherche était qualitative avec des entretiens semi-structurés, auxquels ont participé dix parents d'élèves roms, âgés de 2 à 8 ans. Les résultats indiquent que, dans le domaine de l'éducation, la population rom a des attentes moindres que la majorité dominante. De plus, la communication s'avère compliquée entre les parents roms et le personnel administratif des écoles, y compris les enseignants. Cependant, il est évident que les parents roms reconnaissent la valeur de l'éducation et souhaitent que leurs enfants profitent des opportunités qui leur ont manquées pendant leur enfance et leur adolescence. &nbsp

Στόχος της παρούσας έρευνας ήταν η διερεύνηση της σχέσης ανάμεσα στους τύπους γονέων και στην κοινωνική συμπεριφορά των παιδιών και των εφήβων. Ειδικότερα, μελετήθηκε η σχέση των τύπων γονέων με την αρνητική κοινωνική συμπεριφορά παιδιών και εφήβων, δηλαδή τα προβλήματα εξωτερίκευσης και εσωτερίκευσης, καθώς επίσης και με τη θετική κοινωνική συμπεριφορά που αυτά επιδεικνύουν. Επιπλέον, εξετάστηκαν οι τύποι γονέων και το φύλο των παιδιών ως προβλεπτικοί παράγοντες της κοινωνικής τους συμπεριφοράς. Οι συμμετέχοντες ήταν 1.205 γονείς παιδιών και εφήβων ηλικίας 6-18 ετών, από ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. Συμπλήρωσαν το Ερωτηματολόγιο Τύπων Γονέων, το Ερωτηματολόγιο Δυνατοτήτων και Δυσκολιών, καθώς και ένα δημογραφικό ερωτηματολόγιο. Τα αποτελέσματα ανέδειξαν θετική συσχέτιση ανάμεσα στον διαλεκτικό γονικό τύπο και τη θετική κοινωνική συμπεριφορά και αρνητική συσχέτιση ανάμεσα στον αυταρχικό, ανεκτικό και αυστηρό γονικό τύπο και τη θετική κοινωνική συμπεριφορά. Επιπρόσθετα, εντοπίστηκε αρνητική συσχέτιση ανάμεσα στον διαλεκτικό γονικό τύπο και στα προβλήματα εξωτερίκευσης/εσωτερίκευσης και θετική συσχέτιση ανάμεσα στον αυταρχικό, ανεκτικό και αυστηρό τύπο και στα προβλήματα εξωτερίκευσης/εσωτερίκευσης παιδιών και εφήβων. Επίσης, αναδείχθηκαν ατομικές διαφορές ως προς το φύλο σε σχέση με τη θετική κοινωνική συμπεριφορά και τα προβλήματα εξωτερίκευσης/εσωτερίκευσης. Τέλος, οι τύποι γονέων και το φύλο των παιδιών αναδείχθηκαν ως προβλεπτικοί παράγοντες της κοινωνικής συμπεριφοράς των παιδιών. Γενικότερα, τα αποτελέσματα της έρευνας ανέδειξαν τις ευεργετικές επιδράσεις του διαλεκτικού τύπου γονέα, υπογραμμίζοντας παράλληλα τις αρνητικές επιδράσεις της υιοθέτησης του αυταρχικού, του ανεκτικού και του αυστηρού τύπου γονέα., The aim of this study was to investigate the relationship between parenting styles and social behavior of children and adolescents. In particular, the relationship between parenting styles and the negative social behavior of children and adolescents, namely externalized and internalized problems, as well as their prosocial behavior, was studied. Furthermore, parenting styles and children’s gender were examined as predictors of their social behavior. Participants were 1,205 parents of children and adolescents aged 6-18 from all over Greece. They completed the Parenting Styles and Dimensions Questionnaire and the Strengths and Difficulties Questionnaire; they also provided sociodemographic information. The results showed a positive correlation between authoritative parenting style and prosocial behavior, and a negative correlation between authoritarian, permissive and strict parenting style and prosocial behavior. In addition, there was a negative correlation between authoritative parenting style and externalized/internalized problems and a positive correlation between authoritarian, permissive and strict parenting style and externalized/internalized problems among children and adolescents. Significant gender differences were also found in prosocial behavior and externalized/internalized problems. Finally, parenting styles and children’s gender emerged as predictors of children’s social behavior. In general, the results supported the beneficial effects of authoritative parenting style while emphasizing the negative effects of adopting an authoritarian, permissive and strict parenting style.

Με δεδομένη την αυξημένη πολιτισμική και γλωσσική διεπαφή των ανθρώπων σήμερα, δεν είναι τυχαία η ανάπτυξη του πεδίου της διαπολιτισμικής επικοινωνίας. Στην παρούσα εργασία, επιχειρείται, λοιπόν, μια χαρτογράφηση αυτού του ερευνητικού πεδίου. Όπως διαπιστώθηκε, στην πρώιμη φάση του, δόθηκε ελάχιστη προσοχή σε γλωσσικές όψεις της διαπολιτισμικής επικοινωνίας, καθώς αναπτύχθηκε κυρίως στο πλαίσιο της ψυχολογίας, της διοίκησης επιχειρήσεων και των σπουδών επικοινωνίας και είχε έναν έντονα πρακτικό προσανατολισμό. Στη γλωσσολογία, συνδέθηκε κυρίως με την αντιπαραθετική/συγκριτική και τη διεπιδραστική (κοινωνιογλωσσολογική) παράδοση. Ακόμη, ως αντικείμενο, έχει δεχθεί σημαντική κριτική πως έχει συμβάλει, στην πραγματικότητα, στην ενίσχυση των στερεοτύπων που προσπαθεί να αντιπαλέψει (π.χ. ουσιοκρατική αντίληψη για τον πολιτισμό, μεθοδολογικός εθνικισμός). Γι’ αυτό τον λόγο, έχουν προταθεί σύγχρονες προσεγγίσεις της διαπολιτισμικής επικοινωνίας, όπως η υπερπολιτισμική και η κριτική λογοαναλυτική προσέγγιση, οι οποίες επιχειρούν να ξεπεράσουν τους περιορισμούς που έχουν αναδειχθεί. Ειδικότερα, η υπερπολιτισμική προσέγγιση εστιάζει στην υπέρβαση των πολιτισμικών ορίων, αμφισβητώντας τις αυτονόητες διασυνδέσεις μεταξύ μιας συγκεκριμένης γλώσσας, πολιτισμού και γεωγραφικού χώρου. Από την άλλη, η κριτική λογοαναλυτική προσέγγιση αντιμετωπίζει τις πολιτισμικές ταυτότητες ως ιδεολογικές κατασκευές του λόγου, παρά ως αντικειμενικές οντότητες, αποκαλύπτοντας τον ρόλο των σχέσεων εξουσίας που εμπλέκονται στον τρόπο κατασκευής τους., Given the increasing cultural and linguistic interaction of people nowadays, the development of the field of intercultural communication is expected. In the present paper, an attempt is made to map this research field. It was observed that in its early stages, little attention was paid to the linguistic aspects of intercultural communication, as it developed mainly in the context of psychology, marketing and communication studies and had a highly practical orientation. In linguistics, it was mainly associated with the cross-cultural/comparative and interactive (sociolinguistic) tradition. Also, it has received significant criticism that it has contributed, in fact, to the strengthening of the stereotypes that it tries to oppose (e.g. essentialist conception of culture, methodological nationalism). For this reason, contemporary approaches to intercultural communication, such as the transcultural and the critical discourse analytical approaches, have been proposed, which attempt to overcome the limitations that have emerged. In particular, the transcultural approach focuses on transcending cultural boundaries, challenging the self-evident connections between a particular language, culture and geographical area. On the other hand, the critical discourse analytical approach views cultural identities as ideological constructions of discourse, rather than as objective entities, revealing the role of power relations implicated for their construction.

Στο άρθρο προσεγγίζονται κριτικά οι διαδικασίες ενεργειακής μετάβασης υπό το αναλυτικό πρίσμα των «κοινωνικο-οικολογικών παγιώσεων/διευθετήσεων», ενώ συζητιούνται οι εγγενείς αντιφάσεις τους και η αναγκαιότητα εμπλοκής του κόσμου της εργασίας στα υπό διαμόρφωση ενεργειακά τοπία. Με επιρροές από τη Γεωγραφική Πολιτική Οικονομία και αξιοποιώντας παραδείγματα τριών κεντρικών περιφερειών της ΕΕ, μελετάται το σκεπτικό πίσω από τις πολιτικές απανθρακοποίησης και οι επιπτώσεις στην εργασία. Ακολούθως, προσεγγίζεται κριτικά η επιχειρούμενη μετάβαση στη Δυτική Μακεδονία, ενώ επισημαίνεται ο κίνδυνος απώλειας χιλιάδων θέσεων εργασίας και αύξησης της εργασιακής επισφάλειας. Βασικό εύρημα είναι το ότι επιχειρείται μία νέα «κοινωνικο-οικολογική διευθέτηση», που στερείται βασικών προϋποθέσεων μιας «δίκαιης μετάβασης»., The article uses the “socio-ecological fix” concept in order to critically analyse contemporary energy transition processes. It discusses the inherent contradictions of such transitions and the need to actively involve local communities in planning the emerging energy geographies. Influenced by Geographical Political Economy and drawing upon three central EU case study regions, the rationale behind decarbonisation policies and their work implications are studied. Furthermore, the ongoing energy transition in Western Macedonia is critically approached, highlighting the excessive risk of job loss and increasing precarity. A key finding is that the emerging “socio-ecological fix” will not lead to a “just transition”.

The lack of utter efficacy and fast action of commonly used antidepressants that selectively target the monoaminergic neurotransmission has led to the exploration of ketamine's actions. Ketamine's antidepressant effect was firstly described in 1973 and nowadays its therapeutic value as a fast- and long- lasting antidepressant has been extensively established. Ketamine is an antagonist of the N-Methyl-D-aspartate receptor (NMDAR) and its main mechanism of action via NMDAR inhibition expressed in GABAergic (gamma-Aminobutyric acid, GABA) interneurons may be relayed to its antidepressant effects. This review aims to describe the pharmacokinetic and pharmacodynamic profile of ketamine when used for treatment-resistant depression. Moreover, ketamine is a racemic mixture consisting of two enantiomers, R- and S- ketamine. We describe the pharmacology of esketamine, along with the guidelines for effective and safe intranasal administration of esketamine. Lastly, this review presents sex differences in preclinical and clinical studies of ketamine and esketamine administration.

This monograph contributes to the literature on the development of a community and socially oriented mental health care system. Decades of psychiatric reform in Greece have significantly contributed to the promotion and protection of human rights of persons with mental disorders and to their quality of life. Recently, the community care model has been strengthened by new approaches, such as the recovery model, that places emphasis on the empowerment of persons with extreme mental experiences while acknowledging their personal experiences as sources of knowledge and meaning. This book serves these contemporary approaches, through applying this cutting-edge literature in the specific field of psychosis. The first part consists of a scientifically grounded review of contemporary literature regarding understanding and treating psychosis. The second part presents findings of an innovative research study that utilized a narrative biographical approach to bring forth the testimonies of persons with psychosis. Through the participant testimonies, we trace the life experiences before the emergence of psychosis and the social factors that possibly contributed to it. We also present the ways in which participants experienced, understood and managed their psychotic experiences. Given the dynamic integration of new scientific fields, such as community clinical psychology and the sociology of health and illness, in Undergraduate and Postgraduate Programs of study, this book provides a useful resource for students, researchers and professionals who wish to work in a person-centered direction of understanding and dealing with mental distress and to develop professional practices that support recovery, something that is the declared goal for contemporary mental health professionals., Η Μονογραφία αυτή συνεισφέρει στη βιβλιογραφία για την ανάπτυξη ενός κοινοτικά και κοινωνικά προσανατολισμένου συστήματος ψυχικής υγείας. Οι δεκαετίες της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης στην Ελλάδα συνέβαλαν ουσιαστικά στην προαγωγή και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ατόμων με ψυχικές διαταραχές, και στην ποιότητα ζωής τους. Τα τελευταία χρόνια, το κοινοτικό μοντέλο φροντίδας ενισχύεται από νέες προσεγγίσεις, όπως το μοντέλο της ανάρρωσης που δίνει έμφαση στην ενδυνάμωση των ατόμων με ακραίες ψυχικές εμπειρίες αναγνωρίζοντας τις προσωπικές τους εμπειρίες ως πηγή γνώσης και νοηματοδότησης. Η Μονογραφία υπηρετεί τις σύγχρονες αυτές προσεγγίσεις, κομίζοντας τη διεθνή βιβλιογραφία αιχμής στο συγκεκριμένο πεδίο. Στο πρώτο μέρος, αναπτύσσεται μια επιστημονικά τεκμηριωμένη ανασκόπηση της σύγχρονης βιβλιογραφίας αναφορικά με την κατανόηση και αντιμετώπιση της ψύχωσης. Στο δεύτερο μέρος, παρουσιάζονται ευρήματα μιας πρωτότυπης, πρωτογενούς έρευνας που εφάρμοσε αφηγηματική βιογραφική προσέγγιση για την ανάδειξη των μαρτυριών των ανθρώπων με ψύχωση. Μέσα από τις μαρτυρίες των συμμετεχόντων, αναδεικνύονται οι εμπειρίες της ζωής πριν την εμφάνιση της ψύχωσης και οι κοινωνικοί παράγοντες που πιθανόν συντέλεσαν σ’ αυτήν. Χαρτογραφούνται, επίσης, οι τρόποι με τους οποίους βίωσαν, νοηματοδότησαν και διαχειρίστηκαν τις ψυχωτικές τους εμπειρίες. Με δεδομένη τη δυναμική ενσωμάτωση νέων επιστημονικών πεδίων, όπως της κοινοτικής κλινικής ψυχολογίας και της κοινωνιολογίας της υγείας και της ασθένειας, στα Προπτυχιακά και στα Μεταπτυχιακά Προγράμματα Σπουδών, η Μονογραφία αναμένεται να αποτελέσει έναν χρήσιμο βιβλιογραφικό πόρο σε φοιτητές/-τριες, ερευνητές/-τριες και επαγγελματίες που επιθυμούν να εργαστούν προς μια ανθρωπιστική κατεύθυνση κατανόησης και αντιμετώπισης του ψυχικού πόνου και να αναπτύξουν επαγγελματικές πρακτικές υποστήριξης της ανάρρωσης, κάτι το οποίο αποτελεί εκπεφρασμένο στόχο και ζητούμενο για τους σύγχρονους επαγγελματίες ψυχικής υγείας.

Clinical Sociology defines Sociology itself within real life, at the level of the neighbourhood and takes sociologists and social scientists in general out of the often enclosed academic space. The activation of Clinical Sociology, as presented in the textbook, leads to a significant revitalization of social thought and its applications in the fields of the dialectic of social field and network, of diagnosis and intervention in the field and network. As to the social bond and the social self: the research methods in Clinical Sociology: the community as a field of intervention, trauma, art, therapy and mental health. Presents applications to sustainability and vulnerability. Defines the levels of the process of diagnosis and problem solving in social development and defines the possibilities for the development of the social asset: social, economic, human, cultural, natural and bio-social capital. ., Η Κλινική Κοινωνιολογία ορίζει την ίδια την Κοινωνιολογία, εντός της πραγματική ζωής, στο χαμηλό επίπεδο της γειτονιάς και βγάζει τους κοινωνιολόγους και γενικότερα τους κοινωνικούς επιστήμονες από τον συχνά περίκλειστο ακαδημαϊκό χώρο. Η ενεργοποίηση της Κλινικής Κοινωνιολογίας, όπως την παρουσιάζει το σύγγραμμα, οδηγεί σε μια σημαντική αναζωογόνηση της κοινωνικής σκέψης και των εφαρμογών της στα πεδία της διαλεκτικής κοινωνικού πεδίου και δικτύου, της διάγνωσης και παρέμβασης στο πεδίο και στο δίκτυο Ως προς τον κοινωνικό δεσμό και τον Κοινωνικό Εαυτό: τις μεθόδους έρευνας στην Κλινική Κοινωνιολογία, την κοινότητα ως πεδίο παρέμβασης, το τραύμα, την Τέχνη, τη θεραπεία και την ψυχική υγεία. Παρουσιάζει εφαρμογές για τη βιωσιμότητα και την ευαλωτότητα. Ορίζει τα επίπεδα της διαδικασίας διάγνωσης και επίλυσης προβλημάτων στην κοινωνική ανάπτυξη και καθορίζει τις δυνατότητες για την ανάπτυξη του κοινωνικού αξιακού αποθέματος: κοινωνικό, οικονομικό, ανθρώπινο, πολιτισμικό , φυσικό και βιο-κοινωνικό κεφάλαιο.

Σκοπός της παρούσας πτυχιακής εργασίας είναι μέσω βιβλιογραφικής ανασκόπησης και πρόσφατων ερευνών να αποδειχθεί πως η ψυχική υγεία των ελίτ αθλητών και συγκεκριμένα των καλαθοσφαιριστών μεγάλων κατηγοριών (ΝΒΑ) επηρεάζει είτε έμμεσα είτε άμεσα την τελική τους απόδοση. Τα τελευταία χρόνια ολοένα και αυξάνονται τα περιστατικά προβλημάτων ψυχικής υγείας που απασχολούν την πλειονότητα του κόσμου.Ο χώρος του αθλητισμού δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτή την μάστιγα καθώς πολλαπλές έρευνες αποκαλύπτουν τις μεγαλύτερες πιθανότητες εμφάνισης θεμάτων ψυχικής υγείας στους ελίτ αθλητές από ότι στον μέσο άνθρωπο..Η ψυχική ευεξία είναι εξίσου σημαντική με τη σωματική υγεία άρα είναι σημαντικό να παρακολουθούμε πώς λειτουργεί το σώμα μας αλλά είναι εξίσου σημαντικό να γνωρίζουμε πώς λειτουργεί και το μυαλό μας.Μέσω της παρακάτω πτυχιακής εργασίας θα αναλυθούν οι λόγοι ύπαρξης περιστατικών ψυχικής υγείας στον χώρο του αθλητισμού γενικότερα και ειδικότερα στους ελίτ αθλητές καλαθοσφαίρισης.Επίσης θα αναλυθούν συγκεκριμένες αναφορές αθλητών για θέματα ψυχικής υγείας αλλά και τρόποι ώστε να περιοριστεί το στίγμα που υπάρχει γύρω από τέτοιου είδους θέματα καθώς πλέον είναι αναγκαιότητα.Ακόμη θα αναλυθεί το φαινόμενο του covid 19 πως επηρέασε την ψυχική ισορροπία των αθλητών στο ΝΒΑ αλλά και τους τρόπους προσπάθειας αντιμετώπισης της νέας κανονικότητας από την διοργάνωση.Τέλος θα αναφερθούν τρόποι προσπάθειας πρόληψης , αντιμετώπισης και μείωσης περιστατικών στο παρόν και στο μέλλον με θέματα ψυχικής υγείας στους ελίτ αθλητές και κυρίως στο ΝΒΑ. The purpose of this dissertation is through literature review and recent research to prove that the mental health of elite athletes and in particular basketball players (NBA) affects either indirectly or directly their final performance. In recent years there has been an increase in the incidence of mental health problems affecting the majority of the world. ..Mental well-being is just as important as physical health so it is important to monitor how our body works but it is equally important to know how our mind works. of sport in general and elite basketball players in particular. We will also analyze specific reports of athletes on mental health issues but also ways to reduce the stigma that exists around such issues as it is now a necessity. The phenomenon of covid 19 will also be analyzed the mental balance of athletes in the NBA but also the ways of trying to deal with the new regularity from the event.Finally, ways of trying to prevent, deal with and reduce incidents now and in the future with mental health to elite athletes and especially in the NBA.

Περίληψη Σκοπός: Η ενόργανη και ρυθμική γυμναστική αποτελούν αγωνίσματα των Ολυμπιακών Αγώνων τα οποία απαιτούν υψηλού επιπέδου προπόνηση από νεαρή ηλικία. Επομένως, ο κίνδυνος πρόκλησης τραυματισμού είναι πολύ υψηλός. Αναφορές από επαγγελματίες υγείας δείχνουν πως συμβαίνουν περισσότερο από 86.000 τραυματισμοί ετησίως που συνδέονται με την άθληση. Επιπλέον, σύμφωνα με τον Εθνικό Κολλεγιακό Αθλητικό Σύνδεσμο (National Collegiate Association) τη δεκαετία του 1980 ο ρυθμός αναφορών τραυματισμών κατά τη διάρκεια ασκήσεων αυξήθηκε από 100% σε 200%. Στην παρούσα εργασία θα παρουσιαστούν οι αιτίες τραυματισμών κατά τη διάρκεια εκτέλεσης των ασκήσεων για το άθλημα κάθε και χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με την αποκατάσταση και θεραπεία των τραυματισμών και των κακώσεων. Μεθοδολογία: Η μέθοδος η οποία χρησιμοποιήθηκε για την υλοποίηση αυτής της εργασίας ήταν η συστηματική ανασκόπηση βιβλιογραφικών αναφορών για τη συγκέντρωση και επεξεργασία όλων των πληροφοριών σχετικά με την εμφάνιση και την επιδημιολογία των τραυματισμών στα αθλήματα της ενόργανης και ρυθμικής γυμναστικής. Σε αυτά τα στοιχεία θα συμπεριληφθούν επιδημιολογικά στοιχεία όσον αφορά τη συχνότητα των τραυματισμών, τρόπους πρόληψης και θεραπείας αυτών στα δύο αυτά αθλήματα. Αποτελέσματα: Τα αποτελέσματα έδειξαν πως οι τραυματισμοί στην ενόργανη και στη ρυθμική γυμναστική είναι συχνοί. Επιπλέον, οι παράγοντες κινδύνου ποικίλουν και έχουν να κάνουν με την ηλικία, το φύλο και την εμπειρία που διαθέτει ο αθλητής. Συγκεκριμένα, αθλητές και αθλήτριες με αρκετή εμπειρία πάνω στο άθλημά τους έχουν μικρότερα ποσοστά εμφάνισης κάποιας κάκωσης. Τέλος, οι συχνότεροι τραυματισμοί και στα δύο είδη γυμναστικής αφορούν κακώσεις των άνω και κάτω άκρων, συνδεσμικές κακώσεις και τενοντίτιδες και σε μικρότερο βαθμό κακώσεις της σπονδυλικής στήλης και της αυχενικής μοίρας. Συμπεράσματα: Από τα παραπάνω συμπεραίνεται πως η ενόργανη καθώς και η ρυθμική γυμναστική αποτελούν αθλήματα που ελλοχεύουν μεγάλο ρίσκο για πρόκληση ποικίλων τραυματισμών. Ωστόσο, με το κατάλληλο πλάνο προπόνησης και τον σωστό αθλητικό εξοπλισμό μπορεί να μειωθεί σε μεγάλο βαθμό η πρόκληση σοβαρού τραυματισμού. Επιπλέον, όλη η αθλητική ομάδα συμπεριλαμβανομένου του προπονητή και του ιατρικού προσωπικού θα πρέπει να είναι σε επιφυλακή για την φροντίδα του αθλητή σε περίπτωση τραυματισμού όπως και τον σχεδιασμό πλάνου φυσιοθεραπείας για την αποκατάσταση αυτού. ΟΧΙ

Οι ακραίες βροχοπτώσεις στην Ευρώπη ρυθμίζονται από ατμοσφαιρικές διαδικασίες μεγάλης κλίμακας. Αυτές οι διαδικασίες λειτουργούν σε περιόδους πολλών δεκαετιών και μεταφέρουν τεράστιες ποσότητες υγρασίας από τους ωκεανούς. Ακραία φαινόμενα βροχόπτωσης μπορούν να προκαλέσουν πλημμύρες και να προκαλέσουν ανθρωπιστική και οικονομική καταστροφή. Επιπλέον, διάφορα κλιματικά μοντέλα δίνουν μεγάλες πιθανότητες για ερημοποίηση τμημάτων της Μεσογειακής λεκάνης. Σε συνάρτηση με αυτές τις προβλέψεις, είναι σημαντικό να κατανοηθεί καλύτερα το φαινόμενο της βροχόπτωσης και οι παράγοντες που την επηρεάζουν. Έχουν πραγματοποιηθεί πολλές μελέτες σχετικά με την χρονική και χωρική μεταβλητότητα της βροχόπτωσης, ωστόσο πολλά ερωτήματα παραμένουν ακόμα αναπάντητα. Ο δείκτης ΝΑΟ εκφράζει την διαφορά της ατμοσφαιρικής πίεσης στο επίπεδο της θάλασσας μεταξύ της Ισλανδίας και των Αζορών, και έχει αναγνωρισθεί ως ο κύριος παράγοντας μεταβλητότητας του Ευρωπαϊκού κλίματος. Το πρόβλημα που εξετάζει αυτή η εργασία είναι η επίπτωση του ΝΑΟ στις μηνιαίες βροχοπτώσεις στον ελλαδικό χώρο και ειδικότερα στα νησιά της Ρόδου και της Κρήτης. Χρησιμοποιήθηκαν μηνιαία δεδομένα για την χρονική περίοδο 1980-2020. Τα δεδομένα βροχόπτωσης σε σημεία ελέγχου στα νησιά της Ρόδου και της Κρήτης προέρχονται από τη βάση δεδομένων επανανάλυσης (reanalysis) MERRA-2, ενώ τα δεδομένα για το δείκτη ΝΑΟ από τον NOAA (National Oceanic and Atmospheric Administration). Αρχικά πραγματοποιήθηκε διερευνητική στατιστική ανάλυση των δεδομένων, για να εκτιμηθούν βασικά στατιστικά χαρακτηριστικά του δείκτη ΝΑΟ και της μηνιαίας βροχόπτωσης. Η ανάλυση της ετεροσυσχέτισης μεταξύ του δείκτη ΝΑΟ και της βροχόπτωσης έδειξε στατιστικά σημαντική συσχέτιση μεταξύ των δύο μεταβλητών. Ωστόσο, η συσχέτιση ανάμεσα στο δείκτη ΝΑΟ και την βροχόπτωση δεν εξασφαλίζει ότι ο δείκτης ΝΑΟ συνδέεται με τη βροχόπτωση με αιτιατή σχέση. Προκειμένου να διερευνηθεί η ύπαρξη αιτιατής σχέσης, εφαρμόσθηκε η ανάλυση αιτιότητας κατά Granger. Αυτή είναι μία ευρέως χρησιμοποιούμενη μέθοδος για την διερεύνηση σχέσεων αιτιότητας ανάμεσα σε χρονοσειρές. Επίσης, χρησιμοποιήθηκε μια σχετικά νέα μέθοδος ανάλυσης αιτιότητας (αιτιότητα κατά Liang), η οποία βασίζεται στον υπολογισμό του ρυθμού ροής πληροφορίας μεταξύ χρονοσειρών. Εφαρμόζοντας την μέθοδο αιτιότητας κατά Granger με αυτοπαλινδρούμενα μοντέλα τάξης από 1 έως και 12, διαπιστώθηκε επίδραση του δείκτη ΝΑΟ στη βροχόπτωση σε όλα τα σημεία ελέγχου. Αυτό το αποτέλεσμα αντιστοιχεί σε επίδραση του ΝΑΟ στην βροχόπτωση με υστέρηση 1-12 μηνών. Με την μέθοδο του ρυθμού ροής πληροφορίας ανιχνεύτηκε πολύ μικρή αλλά στατιστικά σημαντική ροή πληροφορίας μεταξύ ΝΑΟ και βροχόπτωσης μόνο σε κάποιες περιπτώσεις. Τα αποτελέσματα της ανάλυσης αιτιότητας κατά Granger συμφωνούν όσον αφορά την ύπαρξη επίδρασης του ΝΑΟ στις βροχοπτώσεις με ευρήματα άλλων ερευνών στα οποία εφαρμόσθηκε η ίδια μέθοδος. Τα αποτελέσματα που προκύπτουν από τις δύο μεθόδους (αιτιότητα κατά Granger και ρυθμός ροής πληροφορίας) διαφέρουν μεταξύ τους, καθώς βασίζονται σε διαφορετικά μαθηματικά πλαίσια. Η διάσταση ανάμεσα στα αποτελέσματα των δύο μεθοδολογιών μπορεί να οφείλεται σε διάφορους παράγοντες, όπως η έλλειψη στασιμότητας και κανονικής κατανομής των χρονοσειρών της βροχόπτωσης, ή η ύπαρξη στατιστικής μεροληψίας στα δεδομένα επανανάλυσης. Επομένως, προτείνεται περαιτέρω διερεύνηση για να διαπιστωθεί με μεγαλύτερη βεβαιότητα η ύπαρξη ή η απουσία επίδρασης του δείκτη ΝΑΟ στην βροχόπτωση στον Ελλαδικό χώρο., Extreme precipitation in Europe is modulated by large scale atmospheric processes. These processes operate over many decades and carry huge amounts of water from the oceans. Extreme rainfall phenomena can cause humanitarian and economic disasters. Various climate model scenarios predict desertification of certain areas of the Mediterranean basin. In light of such forecasts, it is important to better understand the phenomenon of rainfall and the factors that control it. Many studies have been conducted regarding the temporal and spatial variability of rainfall; however, many questions still remain unanswered. The North Atlantic Oscillation (NAO) index reflects the difference in atmospheric pressure at sea level between Iceland and the Azores, and it has been identified as the main source of variability in the European climate. This thesis aims to examine the impact of the NAO index on the monthly rainfall on the Greek islands of Rhodes and Crete. Monthly data for the period 1980-2020 were used to investigate the causal relationship between NAO index and rainfall. Rainfall data at stations on the islands of Rhodes and Crete come from the reanalysis database MERRA-2, while data for the NAO index were obtained from NOAA (National Oceanic and Atmospheric Administration). Initially, an exploratory statistical analysis of the data was performed, in order to assess basic statistical characteristics of the NAO index and monthly rainfall. The analysis of the cross correlation between NAO index and rainfall showed a statistically significant relation between the two variables. However, the correlation between NAO index and rainfall does not ensure that NAO index is causally related to precipitation. In order to investigate the existence of a causal relationship, Granger causality (GC) analysis was conducted. GC is a widely used method for investigating causal relationships between time series. In addition, a new method of causality analysis (developed by Liang) was used; this method is based on the calculation of the information flow rate between time series. It was established in this thesis through Granger causality analysis (using autoregressive models of orders between 1 and 12) that the NAO index has an impact on rainfall at every station that was examined. This result corresponds to an effect of NAO on rainfall with a temporal lag between 1 and 12 months. The information flow method, on the other hand, detected a small but statistically significant information flow between NAO and rainfall, only for some cases (that is, stations and time lags). The results of Granger causality are consistent with findings from other studies, in which the same method was applied. The results obtained from the two methods (Granger causality and information flow rate) are different, as they are based on different mathematical frameworks. The difference may be due to various factors, such as the nonstationarity and the lack of normal distribution of the rainfall time series, or the existence of statistical biases in the reanalysis precipitation data. Therefore, further investigation is necessary in order to determine with greater certainty the existence or absence of the effect of NAO index on rainfall in Greece.

This book is an attempt to establish a holistic theoretical and methodological approach in the field of exhibition design, whether it is developed within the institutional and spatial boundaries of a permanent museum institution or not. The whole approach is based on the assumption that an exhibition is a multimedial and multimodal narrative tool. Thus, first of all, we examine how the fundamental principles of narratology can offer an alternative perspective on the process of creating an exhibition. Then the individual narrative tools that can be used in an exhibition are analyzed theoretically and methodologically: the static and the cinematic image, the sound and the text. The approach of each tool is based on the combination of specialised literature related to this tool, with the relevant discussion that has been developed in the field of exhibitions. Although the separate approach of each narrative tool was deemed appropriate to delve into its particular features, potential and limitations, each chapter makes particular reference to the way in which it will ultimately work with the rest to produce a unified narrative whole. Thus, special importance is given to how all the above are composed within a specific spatial environment, which is the main narrative canvas, as is the case in a modern theatrical scenography., Το βιβλίο αυτό αποτελεί μία απόπειρα συγκρότησης μιας ολιστικής θεωρητικής και μεθοδολογικής προσέγγισης στο πεδίο του εκθεσιακού σχεδιασμού, είτε αυτός αναπτύσσεται εντός των θεσμικών και χωρικών ορίων ενός μόνιμου μουσειακού θεσμού είτε όχι. Η όλη προσέγγιση βασίζεται στην παραδοχή ότι μία έκθεση συνιστά ένα πολυμεσικό και πολυτροπικό αφηγηματικό εργαλείο. Κατά συνέπεια, αρχικά, αναπτύσσονται ορισμένες θεμελιώδεις αρχές της αφηγηματολογίας και εξετάζεται το πώς αυτές μπορούν να προσφέρουν μία εναλλακτική οπτική της διαδικασίας δημιουργίας μιας έκθεσης. Στη συνέχεια αναλύονται θεωρητικά και μεθοδολογικά τα επιμέρους αφηγηματικά εργαλεία τα οποία είναι δυνατόν να αξιοποιηθούν σε μία έκθεση: η στατική και η κινηματογραφική εικόνα, ο ήχος και το κείμενο. Η προσέγγιση κάθε εργαλείου, βασίζεται στο συνδυασμό ειδικής βιβλιογραφίας που σχετίζεται με το εργαλείο αυτό, με προβληματισμούς που έχουν αναπτυχθεί στο χώρο των εκθέσεων. Αν και η χωριστή προσέγγιση κάθε αφηγηματικού εργαλείου κρίθηκε σκόπιμη για την εμβάθυνση στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, τις δυνατότητες και τους περιορισμούς του, σε κάθε κεφάλαιο γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στον τρόπο με τον οποίο το εργαλείο αυτό, τελικά, θα συνεργαστεί με τα υπόλοιπα προκειμένου να παραχθεί ένα ενιαίο αφηγηματικό σύνολο. Έτσι, ιδιαίτερη σημασία δίνεται στο πώς όλα αυτά συντίθενται εντός ενός συγκεκριμένου χωρικού περιβάλλοντος, το οποίο αποτελεί και τον βασικό αφηγηματικό καμβά, όπως συμβαίνει και σε μία σύγχρονης αντίληψης θεατρική σκηνογραφία.

Στην παρούσα εργασία έγινε μια προσπάθεια να αποδειχθεί η ύπαρξη ανταγωνισμού στο Εξω-ατμοσφαιρικό Διάστημα, ανάμεσα στους κυριότερους δρώντες στο πεδίο: τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, την Ρωσία, την Κίνα και την Βόρεια Κορέα. Η δομή της εργασίας είναι τέτοια, ώστε να ακολουθεί την πορεία του ανταγωνισμού μέσα στον χρόνο και υπό των πρίσμα των σημαντικότερων μεταβολών: Την ύπαρξη, αρχικά, δύο κυρίαρχων δυνάμεων στο Διάστημα κατά την ψυχροπολεμική περίοδο – τις Η.Π.Α και την ΕΣΣΔ- με περιορισμένη ακόμη ανάπτυξη δορυφορικών συστημάτων και στη συνέχεια, στο δεύτερο τμήμα εξετάζεται ο ανταγωνισμός στο Διάστημα στη σύγχρονη πλέον διάσταση του, έπειτα, δηλαδή, από την προσθήκη νέων Κρατών στον εν λόγω χώρο και υπό το πρίσμα της ανακάλυψης καινοτόμων τεχνολογιών (δορυφορικά συστήματα διπλής χρήσης, επαναφορά της πυρηνικής απειλής στο Διάστημα) που εντάσσουν τον ανταγωνισμό σε ένα πιο σύνθετο πλαίσιο. Επίσης, στο δεύτερο μέρος, προκειμένου να ελεγχθεί το αν και κατά πόσον ο ανταγωνισμός στο Διάστημα είναι εφικτό να υπαχθεί σε περιορισμούς από το υπάρχον νομικό καθεστώς -το Δίκαιο του Διαστήματος- γίνεται σχολιασμός των κυριότερων υπαρχουσών ρυθμίσεων καθώς και των ελλείψεων αυτών. In this paper an attempt was made in order to prove the existence of competition in Outer Space, among the main actors in the field; the United States of America, Russia, China and North Korea. The structure of this work is such that it follows the course of competition over time and in the light of the most significant changes; The existence, initially, of two dominant powers in Space during the Cold War period – the USA and the USSR - with limited satellite development systems and then the second section describes the competition in Space in its most contemporary version, that is, after the addition of new States in the area in question and in light of the discovery of innovative technologies (dual-use satellite systems, return of nuclear threat in Space) that place the competition in a more complex context. Moreover, in the second part, in order to examine whether and to what extent the competition in Space is possible to be limited by the existing legal regime - the Law of Space - here is a commentary on the main existing arrangements as well as their shortcomings.

Σκοπός Ο σκοπός αυτής της προοπτικής τυχαιοποιημένης κλινικής μελέτης ήταν να συγκρίνει τη θεραπευτική αποτελεσματικότητα της θεραπείας με στεροειδή (συστηματική και ενδοτυμπανική χορήγηση) έναντι της συνδυασμένης χορήγησης (combined therapy) στεροειδών και θεραπείας με υπερβαρικό οξυγόνο (HBOT) ως κύρια αντιμετώπιση ασθενών με ιδιοπαθή αιφνίδια νευροαισθητήρια βαρηκοΐα (ISSNHL). Μέθοδοι 102 ασθενείς με ιστορικό ISSNHL έως και 10 ημερών τυχαιοποιήθηκαν σε 2 ομάδες και παρακολουθήθηκαν προοπτικά. Η ομάδα Α (52 ασθενείς) έλαβε πρεδνιζολόνη ενδοφλεβίως ακολουθούμενη από μεθυλπρεδνιζολόνη από το στόμα και 3 κύκλους ενδοτυμπανικών ενέσεων με δεξαμεθαζόνη, ενώ στην ομάδα Β (50 ασθενείς) χορηγήθηκε συνδυασμός της προαναφερθείσας θεραπείας μαζί με 10 συνεχόμενες συνεδρίες HBOT σε ειδικό θάλαμο. Οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν με ακοογράμματα και μετρήθηκε ο μέσος όρος καθαρού τόνου (PTA). Η αλλαγή της ακοής αξιολογήθηκε συγκρίνοντας τα PTA πριν και μετά τη θεραπεία. Αποτελέσματα Η τελική μέση αύξηση ακοής ήταν 21,0 και 31,1 dB HL για την Ομάδα Α και Β αντίστοιχα. Μεταξύ των 2 γκρουπ υπήρχε μια διαφορά 10,1 dB HL υπέρ της Ομάδας Β, η οποία ήταν στατιστικά σημαντική (p= 0,004). Όταν το ποσοστό ανάκτησης ακοής αξιολογήθηκε σύμφωνα με τα κριτήρια του Siegel, δεν καταδείχθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά. Οι ασθενείς ηλικίας κάτω των 45 ετών πέτυχαν καλύτερο τελικό ουδό ακοής, ενώ η θεραπεία ήταν πιο αποτελεσματική σε χαμηλές συχνότητες (250-500 Hz) συνολικά. Η συνδυασμένη θεραπεία HBOT και στεροειδών φαίνεται να παρέχει μεγαλύτερο όφελος στην ακοή σε ασθενείς με σοβαρή απώλεια ακοής (αρχική PTA >70dB HL). Συμπεράσματα Η πρώιμη εφαρμογή HBOT σε συνδυασμό με συστηματική και ενδοτυμπανική χορήγηση στεροειδών βελτίωσε σημαντικά την έκβαση της ακοής με απόλυτο κέρδος στο ακουομετρικό ουδό PTA 10,1 dB, 95% CI 1,5 έως 29,8, p = 0,004. Επομένως, μπορεί να συνιστάται η προσθήκη HBOT μαζί με στεροειδή ως αρχική θεραπεία στο ISSNHL. Οι νεότεροι ασθενείς με σοβαρή απώλεια ακοής αναμένεται να αποκομίσουν τα περισσότερα οφέλη. Purpose The purpose of this prospective randomized clinical trial was to compare the therapeutic efficacy of steroid treatment (systemic and intratympanic) versus combined administration of steroids and hyperbaric oxygen therapy (HBOT) as initial treatment in cases of idiopathic sudden sensorineural hearing loss (ISSNHL). Methods 102 patients with an up to 10 days history of ISSNHL were randomized to 2 groups and followed prospectively. Group A (52 patients) received prednisolone intravenously followed by methylprednisolone orally and 3 courses of intratympanic injections with dexamethasone, whereas Group B (50 patients) were administered a combination of the above-mentioned treatment alongside 10 sessions of HBOT in the chamber. The patients were followed-up with audiograms and pure-tone average (PTA) was measured. Hearing change was evaluated by comparing pre- and posttreatment PTAs. Results The final mean hearing gain was 21.0 and 31.1 dB HL for Group A and B respectively. Between the 2 arms there was a 10.1 dB HL difference in favor of Group B, that was statistically significant (p= 0,004). When recovery rate was assessed according to Siegel’s criteria, no statistically significant difference was demonstrated. Patients younger than 45 years old achieved better hearing outcomes, whereas treatment was more effective in low frequencies (250-500 Hz) overall. Combined HBOT and steroid treatment seems to provide greater hearing benefit in patients with severe hearing loss (initial PTA >70dB HL). Conclusions Early application of HBOT combined with systemic and intratympanic steroid administration significantly improved hearing outcome with an absolute gain in PTA audiometric threshold of 10.1 dB, 95% CI 1.5 to 29.8, p = 0.004. Therefore, adding HBOT along steroid as initial treatment in ISSNHL can be recommended. Younger patients with severe hearing loss can be expected to derive most benefit.

Αντικείμενο της παρούσας εργασίας είναι η ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης. Αρχικά, αναλύονται ο όρος «ενεργειακή ασφάλεια», τα κριτήρια και οι διαστάσεις της, επισημαίνονται οι κίνδυνοι που την απειλούν και παρουσιάζονται οι πιο σημαντικές ενεργειακές κρίσεις του 20ου αιώνα. Ακολουθεί μια ιστορική αναδρομή της διαμόρφωσης της ευρωπαϊκής ενεργειακής πολιτικής και η παράθεση των στόχων της καθώς και των προκλήσεων που αυτή αντιμετωπίζει στον παρόντα χρόνο, λόγω της συνθήκης που δημιουργεί ο πόλεμος στην Ουκρανία, εκτιθέμενων των δυσμενών συνεπειών του για την ευρωπαϊκή ενεργειακή πολιτική, όπως και των μέτρων που λαμβάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση για την αντιμετώπισή τους. The subject of this paper is the energy security of Europe. Initially, the term "energy security", its criteria and dimensions are analyzed, the risks that threaten it are highlighted and the most important energy crises of the 20th century are presented. The following is a historical overview of the formation of European energy policy and the presentation of its objectives as well as the challenges it faces at the present time, due to the situation created by the war in Ukraine, exposing its adverse consequences for European energy policy, as well as the measures taken by the European Union to address them.

This book concerns the design of technology enhanced learning experiences considering teaching as a design science. It also covers the orchestration, the learning activity management and the reflection of the implementation of educational scenarios, in order to improve the scenarios per se as well as the ability to design and teach. Upon becoming acquainted with the field of Technology Enhanced Learning and Learning Design, the studier is introduced to selected design methodologies and generalized design patterns for educational materials and scenarios. Moreover, through case studies, the studier is guided to develop the ability to design educational scenarios that will make effective use of digital educational technologies both as information media as well as cognitive tools, in order to transform conventional pedagogical practices into more constructivist ones. Digital learning materials, as a building block of educational scenarios, are systematically classified into generalized interaction models with graded interactivity. This graduation supports designing with a controlled level of interactivity and utilization of modern teaching methods. The theoretical part of the book, which is independent of educational level, is completed by the assessment of learning and by reviewing the effectiveness of the scenarios based on their implementation experience, individually, in groups and within designer communities. Finally, case studies of implementing educational scenarios in real-life situations are analyzed and organized in sections, such as cross-thematic scenarios, mobile learning with the use of augmented reality and mobile devices, computational thinking and educational robotics, etc. Case studies focus on preschool education, although the scenario patterns can be useful in any educational setting. The textbook mainly concerns students of the Departments of Education and Preschool Education, as well as of Departments whose students attend courses for teacher license., Το βιβλίο προσεγγίζει τη διδασκαλία ως σχεδιαστική επιστήμη και αφορά τον σχεδιασμό μαθησιακών εμπειριών ενισχυμένων με ψηφιακή τεχνολογία. Καλύπτει επίσης, την ενορχήστρωση, τη διδακτική διαχείριση και τον αναστοχασμό της εφαρμογής των εκπαιδευτικών σεναρίων, με σκοπό τη βελτίωση των σχεδίων, της ικανότητας σχεδιασμού και της διδασκαλίας. Εκκινώντας από το πεδίο της Τεχνολογικά Ενισχυμένης Μάθησης (Technology Enhanced Learning) και του Μαθησιακού Σχεδιασμού (Learning Design) ο μελετητής εισάγεται στις μεθοδολογίες σχεδιασμού και στα γενικευμένα σχεδιαστικά μοτίβα υλικού και σεναρίων. Στη συνέχεια, μέσα από μελέτες περίπτωσης καθοδηγείται να αναπτύξει ικανότητα σχεδιασμού σεναρίων τα οποία θα αξιοποιούν αποτελεσματικά τις ψηφιακές τεχνολογίες τόσο ως εποπτικό μέσο όσο και ως γνωστικό εργαλείο, για τον μετασχηματισμό των παιδαγωγικών πρακτικών από τις συμβατικές προς περισσότερο κονστρουκτιβιστικές. Το ψηφιακό μαθησιακό υλικό, ως δομικό στοιχείο των εκπαιδευτικών σεναρίων, ταξινομείται συστηματικά σε γενικευμένα μοντέλα διάδρασης με διαβαθμισμένη διαδραστικότητα. Η διαβάθμιση αυτή υποστηρίζει τον σχεδιασμό με ελεγχόμενο βαθμό διαδραστικότητας και αξιοποίηση σύγχρονων διδακτικών μεθόδων. Η αξιολόγηση της μάθησης και η αναθεώρηση της αποτελεσματικότητας των σεναρίων με βάση την εμπειρία εφαρμογής τους, ατομικά, ομαδικά και στο πλαίσιο κοινοτήτων σχεδιαστών, ολοκληρώνουν το θεωρητικό μέρος του βιβλίου το οποίο είναι ανεξάρτητο εκπαιδευτικής βαθμίδας. Στη συνέχεια, αναλύονται μελέτες περίπτωσης εφαρμογής, σε πραγματικές συνθήκες, μαθησιακών σεναρίων οργανωμένων σε ενότητες, όπως σενάρια διαθεματικά, σενάρια εν κινήσει μάθησης με επαυξημένη πραγματικότητα και φορητές συσκευές, υπολογιστικής σκέψης και εκπαιδευτικής ρομποτικής κ.α. Οι μελέτες περίπτωσης εστιάζουν στην προσχολική εκπαίδευση, αν και τα σενάριά τους μπορούν να φανούν χρήσιμα, ως μοτίβα, σε κάθε εκπαιδευτική βαθμίδα. Το εγχειρίδιο αφορά κυρίως τους φοιτητές των παιδαγωγικών τμημάτων γενικά και ιδιαίτερα της προσχολικής εκπαίδευσης καθώς και φοιτητές των τμημάτων που παρακολουθούν μαθήματα Παιδαγωγικής κατάρτισης και Διδακτικής επάρκειας.

Σκοπός αυτής της μελέτης ήταν να εξετάσει την επίδραση της κόπωσης στη σταθεροποίηση του κορμού σε έφηβους αθλητές Ταεκβοντό. Στη μελέτη πήραν μέρος 16 αθλητές Ταεκβοντό (n=3 αθλήτριες), εθνικού επιπέδου, ηλικίας 12-15 ετών και προπονητικής εμπειρίας 7 ετών. Η σταθεροποίηση του κορμού αξιολογήθηκε με τη χρήση της ηλεκτρονικής εφαρμογής OCTOcore (δοκιμασίες: Single Leg Deadlift και Bird Dog Variation οι οποίες αφορούν κυρίως μονοποδικές στηρίξεις), καθώς και με τη μέτρηση του μέγιστου χρόνου διατήρησης της θέσης της δοκιμασίας μυϊκής αντοχής των κοιλιακών μυών («plank»), πριν και μετά από την προπόνηση των αθλητών. Τα αποτελέσματα έδειξαν πως στις δοκιμασίες Single Leg Deadlift και Bird Dog Variation (με το αριστερό και το δεξί πόδι) της εφαρμογής OCTOcore, δεν παρατηρήθηκε σημαντική διαφορά μεταξύ της αρχικής και της τελικής μέτρησης (p = 0.135, p = 0.846, p = 0.170, p = 0.839 αντίστοιχα). Όσον αφορά όμως τη δοκιμασία μυϊκής αντοχής των κοιλιακών μυών, υπήρξε σημαντική μείωση της απόδοσης μετά την προπόνηση (p = 0.015). Συμπεραίνεται ότι η άμεση εφαρμογή μιας προπόνησης Ταεκβοντό σε αθλητές εθνικού επιπέδου δεν επηρεάζει την ικανότητα σταθεροποίησης του κορμού σε μονοποδικές δοκιμασίες, πιθανόν λόγω του αυξημένου αριθμού μονοποδικών τεχνικών δεξιοτήτων που εκτελούν οι αθλητές καθημερινά στην προπόνησή τους. Ωστόσο, η μυϊκή αντοχή σε ισομετρικές δοκιμασίες φαίνεται ότι επηρεάζεται και αυτό αποτελεί ένα εύρημα για περαιτέρω έρευνα. NO

Η άρθρωση του ώμου ανήκει στις αρθρώσεις που πραγματοποιούν κινήσεις σε περισσότερα από ένα επίπεδα. Για τη σταθερότητα και την εκτέλεση κινήσεων της άρθρωσης συμμετέχουν οστά, μύες, τένοντες, σύνδεσμοι. Στο πρώτο μέρος της πειραματικής αυτής εργασίας περιγράφεται η ανατομία του ώμου και του στροφικού πετάλου, δίνοντας έμφαση στη συμμετοχή του υποπλάτιου μυός κατά την έσω στροφή της άρθρωσης του ώμου σε τέσσερις γωνίες. Στη συνέχεια, παρουσιάζεται η βιομηχανική της άρθρωσης του ώμου, ενώ δε θα μπορούσε να παραλειφθεί η αναφορά στους παράγοντες τραυματισμού του υποπλάτιου μυός για τον οποίον γίνεται κυρίως λόγος στην επικείμενη εργασία. Για την πραγματοποίηση του πειράματος μετρήθηκαν νεαροίενεργοίαθλητές20-25ετών,9άνδρεςκαι9γυναίκες. Ηισομετρικήδύναμηστην έσω στροφή του ώμου στις διαφορετικές θέσεις μετρήθηκε με την χρήση φορητού ηλεκτρονικού δυναμόμετρου Κ force muscle controller. Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν πως σημειώνονται διαφορές μεταξύ των δύο πλευρών (δεξιά-αριστερά), αλλά και μεταξύ ουδέτερης θέσης και lift-off. όχι

This electronic textbook deals with specialized translation as a form of intercultural communication. It attempts to link specialized translation with the cultural elements of the language and culture concerned, placing them in the broader context of globalization. It emphasizes the fact that the rapid developments brought about by globalization in many areas and the attempts to impose uniformity on specialized texts will not be able to eliminate the cultural elements of the target languages. These will continue to be present in the communicational and economic policies of those involved in the field of specialized translation. The textbook starts with a historical account of the emergence and evolution of specialized language, followed by a description of contemporary specialized translation and communication. A thorough examination of modern specialized language will then be attempted, explaining the ways in which specialized language has been shaped and the linguistic influences it has been subjected to up to the modern era. The main specialized languages prevalent in the field of specialized communication will also be discussed, providing linguistic and cultural evidence that clarifies the development of the specialized languages under consideration. Finally, a presentation of specialized translation in the context of interlingual and intercultural communication will be given, citing various views on the formation of certain specialized texts with reference to the phenomenon of localization and the use of controlled language., Το παρόν εγχειρίδιο ασχολείται με την ειδική μετάφραση ως μορφή διαπολιτισμικής επικοινωνίας. Επιχειρείται σύνδεση της ειδικής μετάφρασης με τα πολιτισμικά στοιχεία της εκάστοτε γλώσσας και του πολιτισμού τοποθετώντας τα στο ευρύτερο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Τονίζεται το γεγονός ότι οι ραγδαίες εξελίξεις που επέφερε η παγκοσμιοποίηση σε πολλούς τομείς και οι προσπάθειες επιβολής ενιαίου χαρακτήρα των ειδικών κειμένων δεν θα μπορέσουν να εξαλείψουν το πολιτισμικό στοιχείο των γλωσσών-στόχων. Το στοιχείο αυτό θα συνεχίζει να υπάρχει στο πλαίσιο της επικοινωνιακής και οικονομικής πολιτικής των ατόμων που εμπλέκονται στον τομέα της ειδικής μετάφρασης. Ξεκινώντας με μια ιστορική αναφορά στην εμφάνιση και εξέλιξη της ειδικής γλώσσας, περιγράφεται η εικόνα που επικρατεί σήμερα στη σύγχρονη ειδική μετάφραση και την ειδική επικοινωνία. Στη συνέχεια θα επιχειρηθεί μια διεξοδική εξέταση της σύγχρονης ειδικής γλώσσας, όπου θα εξηγηθούν οι τρόποι διαμόρφωσης της ειδικής γλώσσας και οι γλωσσικές επιρροές που αυτή δέχτηκε μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Θα γίνει επίσης αναφορά στις κυριότερες ειδικές γλώσσες που επικρατούν στο τομέα της ειδικής επικοινωνίας δίνοντας γλωσσικά και πολιτισμικά στοιχεία που διασαφηνίζουν την πορεία των ειδικών γλωσσών που εξετάζει. Τέλος, θα γίνει μια παρουσίαση της ειδικής μετάφρασης στο πλαίσιο της διαγλωσσικής και διαπολιτισμικής επικοινωνίας παραθέτοντας διάφορες απόψεις για τη διαμόρφωση ορισμένων ειδικών κειμένων με αναφορά στο φαινόμενο της εντοπιοποίησης και στη χρήση της ελεγχόμενης γλώσσας.

Η Διαφοροποιημένη Διδασκαλία (ΔΔ) προσφέρει ένα πλαίσιο οργάνωσης της διδασκαλίας και της μάθησης, μέσα στο οποίο η/ο εκπαιδευτικός παρέχει μια σειρά από ευέλικτες δράσεις που ανταποκρίνονται στα διαφορετικά επίπεδα ετοιμότητας, τα ενδιαφέροντα και τις μαθησιακές προτιμήσεις των παιδιών, προκειμένου όλα να βρίσκουν νόημα σε αυτήν. Παρόλο που η εφαρμογή της Διαφοροποιημένης Διδασκαλίας προτείνεται σε επίπεδο πολιτικής, στην πράξη δεν έχει ενσωματωθεί στην καθημερινή πρακτική, ενώ ταυτόχρονα παρατηρείται σημαντικό έλλειμμα σχετικών εμπειρικών ερευνών. Η παρούσα έρευνα εστιάζει στην επίδραση της ΔΔ στα νήπια, αλλά και στα εμπόδια που εμφανίζονται στην εφαρμογή της στο νηπιαγωγείο. Συμμετέχουσες ήταν 6 νηπιαγωγοί με μέση προϋπηρεσία τα 15 έτη υπηρεσίας και μέτριο έως υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης. Οι διαφοροποιημένες διδασκαλίες περιλάμβαναν θεματικές προσεγγίσεις και μεμονωμένες δραστηριότητες και πραγματοποιήθηκαν για δύο συνεχόμενα σχολικά έτη (2016-2018). Οι αξιολογικές κρίσεις των νηπιαγωγών συλλέχθηκαν με ατομικές συνεντεύξεις στο τέλος κάθε έτους. Η Ανάλυση Περιεχομένου έδειξε ότι οι εκπαιδευτικοί παρατήρησαν θετική επίδραση στα νήπια στην επίδοση, στην απόκτηση δεξιοτήτων συνεργασίας, στην ανάπτυξη της αυτονομίας τους, αλλά και αυξημένη κινητοποίηση, ενθουσιασμό και ενεργή εμπλοκή στη μάθηση. Ως προς τα εμπόδια, ανέφεραν την υλικοτεχνική υποδομή, τη διαχείριση της τάξης και τον χρόνο προετοιμασίας. Ωστόσο, η θετική επίδραση που είχε η ΔΔ στα παιδιά ενθάρρυνε τις νηπιαγωγούς να εντείνουν τις προσπάθειές τους για να ξεπεράσουν τα αναφερόμενα εμπόδια. Τα ευρήματα βρίσκονταν σε συμφωνία με προηγούμενες έρευνες της διεθνούς εκπαιδευτικής κοινότητας, υποδεικνύοντας ότι οι δυσκολίες είναι κοινές και σε άλλες χώρες και δεν αφορούν αποκλειστικά τις παθογένειες του ελληνικού νηπιαγωγείου., Differentiated Instruction (DI) offers an alternative framework in organizing teaching and learning through which the teacher is able to provide a range of flexible activities tailored to different readiness levels, interests and learning preferences of children. As a result, learning becomes meaningful to each and every student. Despite the recommendations for DI’s application on policy level, teachers tend to ignore this approach in their everyday practice. In addition, a considerable lack of empirical studies regarding the implementation of DI in kindergarten exists. The present study focuses on the impact that DI has on kindergarteners, as well as the barriers that occur during its application under preschool settings. The participants of this study were 6 kindergarten teachers, averaging 15 years of teaching experience and standard to high education level. The applied differentiated interventions consisted of activities developed under a certain theme and autonomous activities. The application period was extended to 2 academic years (2016-2018). The data were collected through individual interviews by the end of each year. The Content Analysis revealed that the participating teachers observed a positive impact of DI in the children’s learning achievement, collaborating skills, autonomous learning, increased internal motivation, enthusiasm and active involvement in the learning procedure. Regarding the limitations of DI, the teachers pinpointed deficient logistical infrastructure, the obstacles in efficient classroom management and the preparation time. However, the assets of DI for the children encouraged the teachers to intensify their efforts to exceed the referred barriers. These findings are in accordance with previous international research

Sixty years are coming close since the first edition of the book by Goffman on social stigma, and research that connects it with mental illness has produced significant knowledge across different scientific fields, such as psychiatry and social sciences. This paper aims at providing a review of that scientific knowledge published over the last decades, and covers the following topics: a) basic theoretical concepts related to social stigma, such as public stigma, self-stigma, structural stigma and stigma by courtesy, b) representative findings of international empirical studies in regard to public attitudes towards mental illness, c) the measurement of social stigma in mental illness and the development of methodologies, such as scales and vignettes, d) the understanding of social stigma as a mechanism of producing and reproducing social inequalities in a form of symbolic power, e) the psychological and social consequences of social stigma on people' s lives-targets of social stigma, themselves and their families, and, finally, the public campaigns designed and delivered to fight social stigma. Recent advances in the theory of social stigma, as proposed by Pescosolido & Martin, conceptualize social stigma as a dialectic process enacted within a specific socio-historical context of power relations and Link & Phelan give insights of the processes through which social stigma, either implicitly or explicitly, produced and legitimated by institutional practices. International evidence drawn by public surveys on attitudes towards mental illness show that despite the overall negative attitudes, there are some positive changes that are related to people's openness and willingness to share their mental health difficulties with others and to seek professional help. Multi-dimensional and concept specific measures are most appropriate to use. Campaigns designed and delivered to fight stigma in mental illness needs to regenerate their contents and their strategy towards the recovery model communicating to the general public messages of hope and prospect.

Σκοπός του άρθρου είναι να μελετήσει το πώς η κριτική θεωρία υιοθετεί τη μεθοδολογία της διεπιστημονικότητας ως τον καινοτόμο τρόπο ανταλλαγής επιχειρημάτων ανάμεσα στις επιστήμες και να ερευνήσει εάν υπάρχουν καινοτόμα επιχειρήματα στην επιστημολογία της κριτικής θεωρίας κατά τον εικοστό πρώτο αιώνα. Η κριτική την οποία αναπτύσσει το άρθρο επί των επιστημολογικών τάσεων της ύστερης νεωτερικότητας υποστηρίζει πως η κύρια διάκριση ανάμεσα στη σύγχρονη επιστημολογία και την κριτική θεωρία έγκειται στην κατανόηση της κανονιστικότητας και του ορθολογισμού. Η εν λόγω διάκριση μπορεί να χαρακτηρισθεί ως η «μάχη» της νεωτερικής επιστημολογίας υπέρ ή κατά του επιστημονικού και πολιτικού ορθολογισμού., The methodology that critical theory adopted focuses on the notion of interdisciplinarity as the innovative path for the exchange of arguments among all sciences. The critique that the article deploys on the epistemological tendencies of late modernity suggests that the main distinction between modern epistemology and the critical theorists lies in their understanding of normativity and rationality. Such a critique can be characterized as the ‘battle’ of modern epistemology for or against the scientifically, socially, and politically rational.

«Κατάλληλον δι’ ανηλίκους»: τί είδους αναγνώστες εννοούνται στις διασκευές για «παιδιά», ΚΕΙΜΕΝΑ για την έρευνα, τη θεωρία, την κριτική και τη διδακτική της Παιδικής Λογοτεχνίας, Issue 33 (June 2021)

Η παρούσα έρευνα είχε στόχο να εξεταστούν μεταγνωστικές εμπειρίες σε καταστάσεις που εμπλέκουν την προοπτική μνήμη (ΠΜ). Οι μεταγνωστικές εμπειρίες που μελετήθηκαν ήταν το κενό στον νου, η εμπειρία «στην άκρη της γλώσσας», η περιπλάνηση της σκέψης και η κενότητα του νου. Στην έρευνα συμμετείχαν νέοι, μεσήλικες και ηλικιωμένοι και των δύο φύλων. Μελετήθηκαν επίσης το θυμικό, οι γνωστικές αποτυχίες ως χαρακτηριστικό της προσωπικότητας, καθώς και η απερισκεψία ως χαρακτηριστικό προσωπικότητας και παράγοντας συσχέτισης με τις μεταγνωστικές εμπειρίες. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα χαρακτηριστικά προσωπικότητας σχετίζονται με τη μεταγνωστική εμπειρία του κενού στον νου, αλλά όχι με την επίδοση στο έργο ΠΜ, και ότι παρουσιάζεται πτώση της επίδοσης στην ΠΜ με την αύξηση της ηλικίας, αλλά όχι επίδραση της ηλικίας στις μεταγνωστικές εμπειρίες. Επίσης, παρατηρήθηκαν υψηλές συσχετίσεις μεταξύ των μεταγνωστικών εμπειριών της περιπλάνησης της σκέψης, του κενού στον νου και της κενότητας του νου, αλλά όχι με την εμπειρία «στην άκρη της γλώσσας». Τέλος, ως προς τη συσχέτιση του θυμικού με τις επιδόσεις και τις μεταγνωστικές εμπειρίες, βρέθηκε ότι το ουδέτερο θυμικό συσχετίζεται θετικά με τις εμπειρίες της περιπλάνησης της σκέψης και του κενού στον νου και αρνητικά με την κενότητα του νου, αλλά δεν συσχετίζεται αναγκαστικά με χαμηλότερη επίδοση στο έργο ΠΜ., The present study aimed to examine metacognitive experiences in situations with respect to perspective memory (PM). The metacognitive experiences studied were blank in mind, “tip of the tongue”, mind wandering, and mind blanking. Young, middle-aged and elderly people of both sexes participated in this study. We also studied affect, cognitive failures and mindlessness as personality traits, which were also used as correlation factors of metacognitive experiences. The results of the current study showed that personality traits are related to metacognitive experience of blank in the mind, but not with performance in the PM task. Moreover, the results showed that there is a decline in task performance in older people, but no effect on metacognitive experiences. There were also high correlations between the metacognitive experiences of mind wandering, blank in mind and mind blanking, but there were no correlations between them and the “tip of the tongue” experience. Finally, regarding the correlation of affect with the task performance and metacognitive experiences, it was found that neutral affect correlates positively with mind wandering and blank in mind and negatively with mind blanking self-reports, but it does not necessarily correlate with lower task performance.

H παρούσα μελέτη έρχεται να συμπληρώσει παλαιότερο πόνημα του Εθνικού Οργανισμού Εξετάσεων (Ε.Ο.Ε.) με τίτλο «Συστήματα εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση στην Ελλάδα από το 1964-2016» ISBN: 978-618-82861-1-5, στο οποίο αποτυπώνεται μια ιστορική αναδρομή στα εκπαιδευτικά συστήματα που ψηφίστηκαν και εφαρμόστηκαν από το 1964, έτος καθιέρωσης εθνικών εξετάσεων κεντρικά οργανωμένων για την πρόσβαση των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, έως το 2016, οπότε και δημοσιεύτηκε αυτή η μελέτη του Τμήματος Επιστημονικής Υποστήριξης του Ε.Ο.Ε. Στόχος της μελέτης τότε, όπως και της παρούσας, είναι η διερεύνηση του τρόπου εισαγωγής των υποψηφίων στην Ανώτατη εκπαίδευση. Στο προλογικό σημείωμα της από 2016 έκδοσης του Ε.Ο.Ε. είχε εκφραστεί ο εξής προβληματισμός: «Δυστυχώς δε γίνεται λόγος για το θέμα των πρακτικών, αλλά και των αποτελεσμάτων/συνεπειών της επιλογής των υποψηφίων … Επικρατεί, επίσης, η εντύπωση ότι σημαντικός αριθμός φοιτητών εισάγεται σε τμήματα που δεν κατείχαν ψηλή θέση στη σειρά των προτιμήσεών τους. Το σίγουρο είναι ότι το παλιό όνειρο της ελληνικής κοινωνίας “μια θέση στο Πανεπιστήμιο για όλους” προκαλεί σήμερα ερωτηματικά». Σήμερα, έπειτα και από τις τελευταίες μεταρρυθμίσεις (2021) που προωθούνται από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων στο σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, για πρώτη φορά τίθεται το ζήτημα των προτιμήσεων των υποψηφίων με σαφή στόχευση αυτές να μειωθούν, ώστε ο κάθε υποψήφιος να εισάγεται σε μια Σχολή, όχι βάσει της τυχαίας επιλογής, αλλά κυρίως με γνώμονα τις πραγματικές προτιμήσεις του. Στην παρούσα έκδοση του Ε.Ο.Ε., πέραν του ζητήματος της εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση την τελευταία εικοσαετία 2000 – 2020, εγκαινιάζεται το «Αρχείο Θεμάτων» των πανελλαδικώς εξεταζόμενων μαθημάτων, το οποίο μπορεί κανείς να βρει στην ιστοσελίδα της Αρχής eoe.minedu.gov.gr. Σε αυτή την προσπάθεια αρχικά περιλαμβάνονται τα θέματα των πανελλαδικών εξετάσεων των μαθημάτων της Νεοελληνικής Γλώσσας (παλαιότερα Έκφρασης – Έκθεσης) και Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της περιόδου 2000 έως 2020, καθώς και των Eιδικών 7 Μαθημάτων (Αγγλικής, Γαλλικής, Γερμανικής, Ισπανικής και Ιταλικής Γλώσσας) της περιόδου 2010 έως 2020. Το «Αρχείο Θεμάτων» του Ε.Ο.Ε συνεχώς θα εμπλουτίζεται με νέα μαθήματα για την πληρέστερη και εγκυρότερη πληροφόρηση των μαθητών και εκπαιδευτικών. Η προσπάθεια αυτή σκοπό έχει να συμπεριλάβει όλα τα πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα τόσο για τα ΓΕ.Λ. όσο και για τα ΕΠΑ.Λ.

�� �������������� ������������ ������������������ ������ ������������������������ ������������������������������ ���� ���������� ���������������������� ���� ���������������� ������ ���������������������� ������ ��. ������������, ��. ���������� ������ E. ������������ ���� ���������������������� ���� ��Cat Tools (computer assisted translation tools): ������ �������������� ���������������������� (https://rb.gy/9rwig6) ������ ���������������� ������ �������������������� ������������������ �������������������� ������ �������������� ������ ������������������ �������������������������� �������������������� ���� ���� CATtools, ������ ������ ������ �������������������� ������ ���������� ������������ ���������� ������ ���������������������� ���� ���������� ��CATtool use by translators: what are they using?�� (https://rb.gy/oulew3) ������ ��CAT tool use bytranslators: who is using?��(https://rb.gy/b23kzr) ������ �������������������������� �������� ���������������� proz.com ������ �������������������� ������ 2019 ������ ������ JaredTabot., iNTERCULTURAL tRANSLATION iNTERSEMIOTIC, Vol 10, No 2 (2021)

Περίληψη: H Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον Δεκέμβριο του 2019 παρουσίασε την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία, ένα σχέδιο δράσης με στόχο μια κλιματικά ουδέτερη Ευρώπη, απαλλαγμένη από την χρήση συμβατικών ορυκτών καυσίμων. Η συμφωνία βρίσκει εφαρμογή σε όλους τους τομείς της οικονομίας, από τη βιομηχανία και τις μεταφορές μέχρι τα τρόφιμα και τη γεωργία και επεκτείνεται στον κτιριακό τομέα, που αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους καταναλωτές ενέργειας και εκπομπών CO2. Μέσα από τη στρατηγική «Κύμα Ανακαινίσεων» προωθούνται ανακαινίσεις δημόσιων και ιδιωτικών κτιρίων με σκοπό την αναβάθμιση της ενεργειακής απόδοσης και τον μηδενισμό των αέριων ρύπων τους. Στην παρούσα διπλωματική εργασία θα πραγματοποιηθεί μελέτη για την ενεργειακή αναβάθμιση του Συνεδριακού Κέντρου της Ορθόδοξης Ακαδημίας Κρήτης (ΟΑΚ) με στόχο τη μετατροπή του σε Κτίριο Σχεδόν Μηδενικής Κατανάλωσης σύμφωνα με τα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας. Πιο συγκεκριμένα, θα καθοριστούν σενάρια ενεργειακής αναβάθμισης που αφορούν στην κάλυψη των ενεργειακών αναγκών του κτιρίου της ΟΑΚ με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και θα πραγματοποιηθεί η ενεργειακή αξιολόγησή τους στη βάση κατάλληλων δεικτών ενεργειακής αποδοτικότητας. Στη συνέχεια θα πραγματοποιηθεί τεχνοοικονομική αξιολόγηση των σεναρίων, ώστε να επιλεχθεί αυτό που είναι οικονομικά αποδοτικότερο. Τέλος, θα παρουσιαστούν μελλοντικές προτάσεις ενεργειακής αναβάθμισης οι οποίες θα καλύπτουν τις βασικές αρχές της Πράσινης Συμφωνίας.