Search

In the light of the available documents, it can be suggested that Turkish military musical tradition dates back to 2500 ago. This tradition has always been conserved by efforts of different personnel groups through particular customs and rituals. This cultural heritage, which evolved into what is now known to be “mehter”, had attained a relatively strong organizational structure at the beginning of Ottoman period. Mehter won the heart and minds of people though their performances during the ceremonies that scaled from sword-girding in the palace to the circumcision of the common. After the abolishment of the guild of jannisaries in 1826, Mehter lost its prominent place and tended to be forgotten since it was a part of this organization. With the personal efforts of Celal Esad Bey in 1914, Mehter was reinstated its function and has transformed into its current form in due course. This study investigates the relationship between Ottoman period mehter identity with that of nearly fifty contemporary mehter bands that perform around Turkey with respect to their clothing, instruments and the character of their music. The research suggests that present-day mehter organizations are structured heavily around municipalities. An association has been observed between the political identities of the municipalities and the construction of a mehter bands. In line with the reflection of modern identity perception all across our country, several varieties of mehter have been encountered, such as female mehter, mixed mehter, children’s mehter, disabled mehter and black mehter. Moreover, it has been found out that contemporary mehter bands are far from reflecting the genuine cultural heritage in terms of clothing, instruments and the number of performers. Instruments such as reed flute and trumpet, which are not among the original group of mehter instruments, have come to be used in such present-day formations. Finally, the traditional role of mehter has been discussed and suggestions have been put forward as to how this traditional culture can be best reflected.

Ankara şehri, gerek uzandığı tarihsel derinlik ve gerekse de beslendiği kültürel çeşitlilik açısından kapsamlı bir gelenek üzerine yerleşmiş ve Cumhuriyet Dönemindeki siyasi önemini geçmişindeki bu kültürel birikim ile pekiştirmiş bir merkezdir. M.Ö. 3000’li yıllardan itibaren zengin bir kentli kültür ile yoğrulmuş olan Ankara’nın nitelik ve nicelik açısından zengin geleneksel müzik kültürü, şehrin geçmişindeki kültür mirasının en önemli göstergeleri arasındadır. Söz konusu nitelikli müzik kültürüne paralel olarak ortaya çıkan değişik dini kültürlerin varlığı, Ankara’ya ait dini ve dindışı geleneksel müzik örneklerine bu dinlere ait simgelerin girmesini mümkün kılmıştır (Güray, 2017a: 46). Bu kadim kültür geleneğini Çubuk ilçesi özelinde değerlendirdiğimiz zaman, İslamiyet sonrası dönemde “Alevilik” inancının bu bölgenin yaygın inanç sistemlerinden biri olduğu görülebilmektedir. Bu çalışmanın amacı Çubuk bölgesi Alevi köylerindeki ‘cem’ ritüellerini özellikle kullanılan dini musiki formlarını ve bu formların işlevlerini inceleyerek, bölgeye has ortak ve özgün uygulamaların, önemli sembol ve simgelerin tarışılması ve bu manada Çubuk’taki Alevilik kültürünü dini müzik uygulamaları açısından benzer “ocak” sistemi içinde olan diğer bölgelerle benzerlik ve farkılıkların ortaya konmasıdır. Bu manada, Çubuk bölgesi ile “ocak” bazında bağlantı kurabilen Çankırı Şabanözü bölgesi de bu çalışma içine alınmış ve bu bölgeler arasında “ocak kültürüne” dayalı bir ilişkiler ağı ile aracılığıyla ortaya çıkan etkileşim “müzik” üzerinden incelenmiştir. Çalışma için yazar tarafından Çubuk’un “Susuz” köyünde yapılan röportaj ve alan araştırması kayıtları kullanılmış, bunun yanında daha önce bu bölge ile ilgili Alevilik müzik kültürü bağlamında yapılmış çalışmalardan da destek alınmıştır. [The city of Ankara-the capital of Turkish Rebuplic-carries a great cultural importance regarding both its rich historical background and extensive multi-culturality. The city history going back to 3000 years B.C. has led to the improvment of an extensive traditional music culture within the Ankara city center and the neighbouring towns. This traditional music culture naturally carries the structures and symbols of various music cultures hosted by Ankara. Moreover, Alevi belief system which is quite widespread within the city and the connected towns specifically in the Çubuk region seems to be a main source for the symbolic structures of the religious music examples. The aim of this study, is to make a research on the “cem” rituals of the Alevi villages in the Çubuk region concentrating mainly in the forms, the functions and the symbolic characteristics of religious music examples performed during these rituals and to detect the possible similarities and the differences of these examples with the ones experienced in the regions sharing the similar “ocak” system with Çubuk region. Therefore, Çankırı Şabanözü region which has strong connections with Çubuk among the Alevi “ocak” system was also included in the study to examine the musical reflections of these connections of faith. Interviews, recordings acquired from regional surveys performed by the author will be utilized to perform the study. Also knowledge and data support is taken from the previous research studies performed in the region.]

Disertacija Praznična glasba kapitljev na Krku in njena recepcija pri srednješolcih preučuje odnos mladih srednješolcev (od štirinajstega do osemnajstega leta) z otoka Krka do tradicijske glasbe otoka Krka v kontekstu praznovanja svet­nikov zavetnikov krajev v cerkvenih enotah, imenovanih kapitlji.

Karol Pahor (1896–1974) se je kot skladatelj proslavil na več ravneh in je prepoznan je kot eden najznačilnejših učencev Slavka Osterca, njegov opus pa kaže na slogovno raznolikost, ki je posledica različnih dejavnikov. Kot skladatelj namreč odstopa od običajnih stereotipov, za katere velja, da se komponist v mladih letih opira na svoje učitelje, se nato izostri in profilira v lastno smer, ki ga vodi naprej in ob novih aktualnih kompozicijskih šolah pogosto spreminja. Skušali bomo ugotoviti, kakšne vzore in nazore je imel skozi različna obdobja in kako ga je kot skladatelja oblikovalo okolje, v katerem je živel in deloval.

В статье обзорно показана роль кафедр этномузыкологической направленности в высших учебных заведениях России, содержатся краткие исторические сведения о кафедре этномузыкознания НГК имени М. И. Глинки, о ее деятельности, прежде всего научной.

Диалог Восток-Запад во вводном разделе статьи рассмотрен в культурно-историческом аспекте. Привлечены мнения французского ученого-антрополога К. Леви-Стросса в отношении сути проблемы и перспектив изучения европейскими исследователями «инонациональных» культур. Несмотря на важные различия восточного и западного мышления, взгляд «извне» позволяет выявить неизменные, типологические черты иных культур, постепенно преодолеть ориентальный экзотизм, т.е. акцентирование иноземно-причудливых деталей и проникнуть в механизмы функционирования композиционно-стилистической системы неевропейского типа творчества. Основное внимание в статье уделяется взаимоотношениям европейского композиторского профессионализма и традиционной музыки Японии. Их развитие направлено к передаче своеобразия японской музыкальной традиции в целях открытия в «чужом» новых выразительных возможностей для композиторов-европейцев. В русле музыкального японизма охарактеризован ряд музыкальных произведений разных жанров (Пуччини, Орф, Стравинский) первой половины XX в. Показаны техники цитирования, стилизации тематичес кого материала, тембров национальных инструментов, звуковысотных конструкций, японской музыкально-речевой декламации. Углубление контактов с японской музыкальной культурой обнаруживают поиски музыкального авангарда. Принцип моделирования основных параметров традиционной музыки Японии в анализируемых произведениях Мессиана, Губайдулиной, Ксенакиса определил сонористическую трактовку композиторами-авангардистами неевропейских влияний.