Search

This paper is the critical account of some of the contributions of the thesis defended by Me S. Boisset-Boisset on medieval sculpture in Western Savoy, 1480-1530, at Grenoble Alpes University, in November 2015. It is supported by a rigorous investigation on a corpus of approximately 300 statues or groups of sculptures in which the author identified original series such as the Savoyard Virgin of Pity or quality works dedicated to local saints of international renown such as St. Anthony in Vienna (France). The meticulous formal analysis of the sculptures led her to isolate a group of forty-five witnesses from workshops or itinerant artists produced in the Chambéry region. The commissioners of these works could be the officers of the ducal administration, living in Chambéry and the surrounding area, the city still being the administrative and political capital of the duchy of Savoy.

U članku se raspravlja o kasnogotičkoj skulpturi Pietà koja se nalazi u stalnom posta- vu Pomorskog i povijesnog muzeja Hrvatskog primorja u Rijeci. Riječ je o drvenom kipu sa slabo sačuvanim tragovima polikromije i pozlate. Skulptura je nađena 1920. na tavanu župne crkve Marijinog Uznesenja u Rijeci. O kipu je pisala Vanda Ekl te ga je datirala u kraj treće četvrtine 15. stoljeća, ne odredivši mu pobliže krug nastanka ni povijest. Putem stilske analize, kao i niza tipoloških i oblikovnih podudarnosti, Riječku Pietà moguće je povezati s drvorezbarom Leonardom Thannerom iz bavarskog Lands- huta aktivnom u Furlaniji u drugoj polovici 15. stoljeća. Za komparaciju s kipom u Rijeci ključna je Thannerova drvena polikromirana grupa Oplakivanja Krista iz crkve Santa Maria della Fratta u San Daniele del Friuli nastala 1488. godine. Na temelju ar- hivskih podataka rekonstruira se povijest te izvorni smještaj kipa. U tekstu se po prvi puta objavljuje skulptura Oplakivanja Krista recentno pronađena u Rijeci, a može se povezati uz radionicu ili krug furlanskog kipara Giovannija Martinija i okvirno datira- ti u prvu četvrtinu 16. stoljeća.

Copyright of ECR- Studies in Conservation & Restoration / Estudos de Conservação e Restauro is the property of ECR- Studies in Conservation & Restoration and its content may not be copied or emailed to multiple sites or posted to a listserv without the copyright holder's express written permission. However, users may print, download, or email articles for individual use. This abstract may be abridged. No warranty is given about the accuracy of the copy. Users should refer to the original published version of the material for the full abstract. (Copyright applies to all Abstracts.)

Parafia w Konopnicy w ziemi lubelskiej i archidiakonacie lubelskim datuje się na XIV wiek. Obejmowała trzy wsie położone koło siebie: Konopnicę, Radawiec i Uniszowice. Pod koniec XVIII wieku parafia liczyła już sześć wsi, obok wyżej wspomnianych miejscowości, także Radawczyk, Motycz i Sporniak. Zmiana granic parafii dokonała się dopiero w okresie międzywojennym, kiedy powstała parafia w Motyczu. Uposażanie kościoła zostało nadane przez magistrat miasta Lublina w 1428 r. Najstarszy kościół drewniany pw. św. Katarzyny został zastąpiony po 1650 r. murowanym, konsekrowanym w 1667 r., zbudowanym na cyplu wysuniętym w dolinę rzeczki. Kościół nosił wówczas wezwanie, oprócz dotychczasowego św. Katarzyny, również Wniebowzięcia NMP. Następcą tej świątyni jest wzniesiony w latach 1904-1906 kościół neogotycki, według projektu Władysława Siennickiego, który funkcjonuje do dziś dnia i został wybudowany w innym miejscu niż poprzednia świątynia. Decyzja o jego wzniesieniu wynikała z rosnącej liczby mieszkańców parafii, złym stanem technicznym dotychczasowego kościoła oraz wytyczeniem szosy kraśnickiej, która stała się głównym traktem prowadzącym z Lublina do Kraśnika. Po wzniesieniu nowego kościoła, budynek starej świątyni z XVII wieku popadł w zapomnienie i w latach międzywojennych uległ rozbiórce. W kościele w Konopnicy znajdowała się gotycka figura Piety, która aktualnie jest przechowywana w Muzeum Narodowym w Poznaniu. Rzeźba uchodziła za słynącą łaskami i cieszyła się lokalnym kultem. Umieszczona była w głównym ołtarzu. Corocznie w święto Siedmiu Boleści Maryi, w piątek przed Niedzielą Palmową odprawiano mszę św. odpustową z wystawieniem Najświętszego Sakramentu. Szczegółowe opisy parafii i kościoła parafialnego w Konopnicy pochodzą z wizytacji kanonicznych, w których na przestrzeni lat zapisywano stan zabudowań kościelnych. Do zabudowań parafialnych oprócz kościoła należała plebania, mieszkania sług kościelnych, szpital oraz budynki gospodarcze (m.in. wozownia, stajnia, chlew, spichlerz, browar). Nowy cmentarz parafialny, który zastąpił przykościelny, powstał w początkach XIX wieku i aktualnie wpisany jest w rejestr zabytków.

This article proposes to study a singular and paradoxical community of figures identified in three films created in the political and revolutionary context of the sixties : in Children Out of Tune (P. Garrel, 1964), Acéphale (P. Deval, 1968), and Gods of the Plague (R. W. Fassbinder, 1970), survives the figurative pattern, inherited from christian painting, of a pietà. The first step is to consider the dialectical potential of this exemplary pathetic gesture, and to understand how it can also serve as a starting point for the expression of a critical and political position. The question then arises of the period of an anthropological crisis, especially described by P. P. Pasolini and E. De Martino, which led to the reinvestment of these religious symbols and the role they thus play as medium of a memorial safeguard and a spiritual shelter. Finally, it is a question of considering the necessary political dimension that the religious pathos may bear when it reappears at times when revolution, emancipation and salvation must be thought together.

The article focuses on French miniature painter and manuscript illuminator Jean Poyer and considers the influence of Italian Renaissance painter Pietro Vannucci, dit le Pérugin, on his work. Topics of discussion include illuminations inspired by Italian art in Poyer's book of hours "Heures de Henri VIII," art collector Claude Gouffier, and Pérugin's paintings "Pietà" and "Madone à l'enfant."

This work focalizes on the third part of Victor Hugo's Quatrevingt-treize: "En Vendée", in particular on the sixth volume, ("C'est après la victoire qu'a lieu le combat") and on the seventh (“Féodalité et révolution”). The aim is to cross the historiographical perspective inscribed in the novel with the analysis of how Hugo, through the characters construction, expresses the moral conflict that marked the years of the French Revolution and then characterized the Jacobin ideology during the Reign of Terror.