The aim of my paper is to show some elements in Milton’s and Locke’s political writings, depending on their attitudes to different media. Milton in his argumentation against censorship must demonstrate that all the ancient instances for censorship, usually cited in his century, can be interpreted as examples of another phenomenon. However, Milton, analysing loci of Plato’s Republic and some Scriptural topics, recognises the scope and significance of nonconceptual, nonprinted, nonverbal forms of communication; he describes them as signs of childish, female or uneducated behaviours, as valueless phenomena from the point of view of political liberty incarnated in the freedom of press. John Locke’s attitude is the same. I will show a chain of ideas, similar to Milton’s one, in his Two Tracts on Government and in his Epistola de tolerantia, focusing the analyses on the concept of adiaphora (indifferent things)., Namjera je ovog rada pokazati neke elemente Miltonovih i Lockeovih političkih spisa, ovisno o njihovim odnosima prema različitim medijima. Milton u svojoj argumentaciji protiv cenzure mora pokazati da se sve drevne instance za cenzuru, često citirane u njegovom stoljeću, mogu interpretirati kao primjeri drugog fenomena. Međutim, Milton prepoznaje, analizirajući mjesta u Platonovoj Državi i nekim biblijskim temama, doseg i značaj nepojmovnih, netiskanih, neverbalnih oblika komunikacije; on ih opisuje kao znakove djetinjastog, ženskog ili neobrazovanog ponašanja, kao beznačajne fenomene iz perspektive političke slobodne utjelovljene u slobodi tiska. Stav Johna Lockea je isti. Pokazat ću lanac ideja, sličan Miltonovom, u njegovim djelima Dvije rasprave o vladi i Pismo o toleranciji, fokusirajući analizu na pojam adijafore (indiferentnih stvari)., L’objectif de cet article est de mettre en lumière quelques éléments tirés des écrits politiques de John Milton et de John Locke, en fonction de leur attitude à l’égard des différents médias. Dans son argumentation contre la censure, John Milton doit démontrer que toutes les anciennes instances de censure, citées souvent à son époque, peuvent être interprétées comme des exemples d’un autre phénomène. Cependant, John Milton reconnaît, en analysant les lieux communs dans la République de Platon ainsi que dans certains textes bibliques, la portée et la signification des formes nonconceptuelles, nonimprimées, nonverbales de communication ; il les décrit comme des signes d’un comportement enfantin, féminin ou inculte, comme des phénomènes sans importance d’un point de vue de liberté politique incarnée dans la liberté de la presse. La position de John Locke est la même. Je montrerai l’enchaînement des idées, similiaire à celui de Milton, dans ses ouvrages Deux traités du gouvernement et Lettre sur la tolérance, en focalisant mon analyse sur le concept d’adiaphora (les choses indifférentes)., Die Intention meiner Arbeit ist, einige Elemente in Miltons und Lockes politischen Schriften aufzuweisen, abhängig von ihren Einstellungen zu diversen Medien. Milton hat in seiner Argumentierung gegen die Zensur darzulegen, dass alle historischen Instanzen der Zensur – gewöhnlich zitiert in seinem Jahrhundert – als Beispiele eines anderen Phänomens ausgedeutet werden können. Demgegenüber erkennt Milton, indem er unterschiedliche Loci in Platons Der Staat sowie einigen biblischen Themen analysiert, die Reichweite als auch Gewichtigkeit der nichtbegrifflichen, ungedruckten, nichtverbalen Kommunikationsformen; er schildert sie als Zeichen des kindischen, weiblichen oder ungebildeten Verhaltens, als wertlose Phänomene aus dem Blickwinkel der in der Pressefreiheit verkörperten politischen Libertät. John Lockes Einstellung ist übereinstimmend. Ich erläutere eine Ideenkette, analog zu jener Miltons, in seinen Werken Zwei Abhandlungen über die Regierung und Epistola de tolerantia, indem ich die Analyse auf den Begriff der Adiaphora (der neutralen Dinge) fokussiere.